Het is nu dat verdriet

Kinderen: ge probeert dat goed op te voeden, maar op een bepaald moment moet ge soms toegeven dat het allemaal de soep in gedraaid is, en dat het allemaal niet is wat ge ervan verwacht hadt.

Kom het tegen: een dikke 16% van de kinderen in ons huis blijkt vegetarische neigingen te kweken.

Anna moest al heel haar leven niet te veel weten van vlees, maar nu is ze serieus meer en meer gewoon vegetarisch bezig.

Schaamteloos. Zomaar aan tafel. Dat is volk dat op ons neerkijkt omdat dat geen vlees eet. En gevaarlijk ook: ziet dat ze in ene keer toch honger krijgt en haar familieleden of de kat begint te bijten?

Afijn. Ik moet natuurlijk niet verbaasd zijn: we wonen tenslotte in het Gent van Filip Watteeuw, maar hey, het blijft toch wat pijn doen. En ik blijf, irrationeel misschien, het gevoel hebben dat ik ergens gefaald heb.

Omdat het haar verjaardag is geweest, mocht zij kiezen wat we vandaag zouden eten, en het is geworden: Danielle’s sweet potato gratin, uit dezelfde Ottolenghi als gisteren.

Ingrediënten

  • Zoete aardappel. Ik had er een stuk of denk ik acht negen.
  • Salie. Ik heb een struik gekocht bij de groentenwinkel en ik heb die leeggeplukt.
  • Look. Ik heb ongeveer driekwart bol look gebruikt.
  • Grof zout en peper.
  • Room. Ik had een halve liter, maar het had meer mogen zijn.

Werkwijze

  • Zoete aardappel wassen maar niet schillen.
  • In schijven van 5 mm dik snijden (een mandoline is een gemak, een snijmachine nog meer).
  • Salie grof hakken.
  • Looktenen pletten en grof hakken.
  • Zoete aardappel mengen met look, salie, peper en zout naar smaak.

33577260121_fda438c969_b

  • In een ovenschotel schikken op deze manier:

33577263041_46e9721732_b

  • Bedekken met aluminiumfolie en 45 minuten in een warme voorverwarmde oven steken.
  • Uithalen, room over gieten, en zonder folie in de oven steken tot alles zacht is.
  • Hey presto!

33550147842_4794e24be3_b

Mja. Mja. Niet verkeerd, maar: het duurt enorm lang voor het klaar is. Het recept zei dat het nog een minuut of twintig of zo zou duren eens de room er in zat, maar dat was gemakkelijk nog eens drie kwartier. En het was nog niet allemaal zo zacht als het had kunnen zijn.

En er moet meer room in, want de room was bijna allemaal verdampt tegen dat het klaar was. Volgende keer doe ik het met half room en half melk, denk ik. Misschien.

4 reacties op “Het is nu dat verdriet”

  1. Zalig, Michel! 🙂

    Ja, dat garen duurt al even lang als bij een gratin dauphinois: tegen de recepten in, kook ik hier de aardappelen toch even voor, vooraleer ze in schijfjes in de ovenschaal te schikken… misschien helpt dat bij je zoete aardappelen gerecht.

    Heb je daar nu zelf een stukje vlees bij gebraden, lam of zo?! of zit je alweer met honger nu?

    Je kip met saffraan en hazelnoten was HEMELS LEKKER – waanzin, zo heerlijk, vernieuwend fijn! MERCI xxx

  2. Haha, welkom in de wereld van Ottolenghi. Beschrijvingen en hoeveelheden met een korrel zou te te nemen; maar lekker, man. Zijn vegetarisch paella is hemels. Om maar iets te noemen.

  3. Haha, ik hoop dat er regelmatig vegetarische recepten op zullen komen, nu. Dan ga ik minder moeten kokhalzen. Daar kan niemand wat op tegen hebben.

    Ik ben wel erg benieuwd wat iemand tegen vegetarisme kan hebben. Dat je zelf vlees wil eten, tot daar aan toe. Maar dat je wil dat een ander het eet? Vreemd. Maar ik ben zeker van dat je een goeie reden hebt, hé, absoluut zeker.

Reacties zijn gesloten.