In mijn tijd, zeg ik dan tegen de kinderen, waren wij blij met een doos wasknijpers om mee te spelen, en om de twee weken eens vijf minuten met de slazwierder.

Maar ’t is niet waar, natuurlijk. Of niet helemaal. Ik herinner mij dat ik graag met wasknijpers speelde, en dat ik inderdaad om de zoveel tijd eens aan de slazwierder mocht draaien, en dat ik uren met een grote doos knopen bezig kon blijven, maar daarnaast hadden wij een berg speelgoed.

Waaronder lego’s, ’t zal wel zijn.

Mijn favoriet zelfgemaakt model eind de jaren 1970 was dit klein ruimteschip:

Ik had er allemaal variaties van, met bevoorrading, en met dingen met wieltjes, en dan langere versies.

En nu heb ik geen flauw idee waar die lego’s allemaal naartoe gegaan zijn. Het staat mij bij dat we ze ooit aan iemand cadeau gedaan hebben. Damned.

Dit is op zoveel verschillende manieren en niveaus fantastisch.

Achtergrond, sort of:

Ik denk dat we binnen een jaar of tien twintig een ongelooflijk fijne autobiografie van Kim Jong Un gaan lezen, en ik vind Laibach al van in de jaren 80 fantastisch, for the record.

https://youtu.be/hS78vyLezkc

Laibach en Kim, heel het land en heel de wereld trollen. Heerlijk.

Ik was eergisteren in de winkel om de hoek en ik zag in de rayon een klein doosje semoule de riz / rijstgriesmeel.

FLASHBACK NAAR 1976!!!

Op de lagere school kregen we om de zoveel tijd een dessert dat niemand graag at behalve ik, zo leek het wel. Smoelpap: een soort behangerslijm met rozijnen in. Ik heb mijn laatste potje gegeten in 1982, en ik was het helemaal vergeten tot ik dat pakje zag staan.

Ik heb het gisterenavond klaargemaakt. In principe, zegt het pakje, is het gewoon een liter melk koken en dan daar 75 gram in doen en doorblijven roeren en hopla klaar. Ik heb er wat vanillesuiker bijgedaan tijdens het koken, en dan in de frigo en ik vind het ongelooflijk lekker.

De kinderen vinden het goed van smaak, maar ze vinden de consistentie blèergh.

Weten zij veel. Mmmm.

Axure heeft een gemakkelijk ding dat een repeater heet. Ge steekt daar gegevens in, gelijk zo:

en ge definieert hoe het herhalend element er moet uitzien, gelijk zo:

en hey presto, een zichzelf herhalend ding (let niet op het groen, dat is Axure zijn manier om te zeggen dat het een repeater is):

Dat kan vertikaal onder mekaar zoals hierboven, of horizontaal naast mekaar, met wat tussenruimte, met wrapping (begin een nieuwe kolom/rij  om de x items), etc. etc.

En die tekst komt in de repeater door een “interactie” die Axure er automatisch bijzet: vul de tekst op het element in met de tekst die in de eerste kolom van de data staat:

Het moet niet beperkt blijven tot één kolom, natuurlijk. Dit is bijvoorbeeld met drie kolommen:

en hoe dat er dan uitziet:

Helaas, het loopt allemaal een beetje in het honderd als de inhoud van de velden variabel kan zijn. Neem deze, bijvoorbeeld, die ik daarnet had:

Dat komt er zo uit:

Oh noes! Die lijn die begint met POSTAL, die zou hoger moeten zijn dan de andere lijnen, maar repeaters zijn allemaal dingen die gewoon zichzelf herhalen en die zien er allemaal hetzelfde uit en dus is het kapot!!

Wel, nee dus: vuile truken van de foor to the rescue.

In de tabel van de gegevens steek ik één kolom bij, waarin ik de hoogte van de rij zet. Ja, dat is vies, en ja, dat is manueel werk.

…en dan voeg ik in de interacties een reeks dingen toe om de hoogte van elke rechthoek te zetten op de waarde in die kolom:

En hey presto, het ziet er helemaal uit zoals een mens graag had gehad dat het er uit had gezien:

Er is geen beleefde manier om te zeggen dat het niet allemaal OK is in uw darmstelsel.

“Buikgriep” is denk ik het meest sociaal aanvaard, maar dan nog.

Iets verkeerd gegeten, iets van ziekte, ik zou het niet weten, het gevolg is dat ik liever niet te ver van een toilet ben. ’t Is begonnen vanochtend, en ’t is er niet beter op geworden.

Morgen van thuis werken dus, vrees ik. Er is veel werk te doen, en ’t kan van thuis, dus ’t is nog dat gemak.

Het is koud in huis, wegens alsdat de chauffage het perfecte moment van het jaar gekozen heeft om in panne te gaan.

Het is lastig om dat het koud is en mijn vingers zijn gelijk fishsticks, maar aan de positieve kant: ik kan mijn drank gewoon in de living laten staan en ik heb geen ijsblokken nodig om hem koud te houden.

Omdat het alles bij elkaar toch niet echt ideaal is, is de meneer van de loodgieterij langsgeweest vandaag. Het verslag van Sandra: de meneer van de loodgieterij denkt dat er een stukje kapot is, en hij gaat proberen dat stukje te vinden. Probleem is dat ons spel 19 jaar oud is, en van een merk waar de meneer van de loodgieterij nog nooit van gehoord had.

Als het stuk niet kan gevonden worden, wordt het wellicht 3 à 4000 euro kosten. Kak.

Volgende week komt Miele kijken naar onze stoomoven, die al een jaar kapot is.

En ergens in de komende dagen/weken (’t is niet geheel duidelijk) komt de meneer van de electriciteit langs, wans er zijn lichten die aan en uit gaan terwijl ze eigenlijk niet aan of uit zouden mogen gaan.

Zucht.

Zo, Sandra is terug uit het Verre Oosten.

Louis en Jan en Anna moesten naar school deze ochtend, Zelie en ik gingen Sandra verrassen aan de vlieghaven.

Dachten we.

Om te beginnen: stress met de trein. Overstap gemist wegens negen minuten vertraging en de aansluiting op tijd, en dan tweede overstap bijna gemist, of ’t is te zeggen: we zouden hem gemist hebben als de trein van de aansluiting ook maar in de buurt van op tijd was geweest.

Afijn. Wij op min of meer tijd in Zaventem, en dan wachten op de vlieger.

Die maar niet kwam. Na een uur wachten, toch maar gaan kijken naar het aankondigingsbord: bleek dat de vlieger bijne 40 minuten vertraagd was. Wij dus maar nog wat gaan wachten.

Nóg een uur later zijn we dan maar weer weggegaan, wegens Zelie naar les en ik naar werk moeten gaan.

Sandra is een uur later of zo toegekomen, met een vliegtuig later dat zelf ook een uur vertraging had.

Kch.

Maar hey, alles is weer in orde nu. Iedereen is thuis. Het leven is weer zoals altijd. 🙂

Sandra is een kleine twee weken op reis naar het buitenland. En, lukt dat een beetje thuis, zo een man alleen met vier kinderen?

Euh, wel, ja, eigenlijk.

Ik heb een aantal dingen geleerd:

1. Kalenders zijn zeer belangrijk. Op tijd kijken is nog meer belangrijk. De eerste twee dagen dat ik alleen was, heb ik twee belangrijke gemist (één niet mijn schuld, één wel mijn schuld).
2. Ik zou zeer graag een huisman zijn, en dat zou eigenlijk echt wel lukken.
3. Het zou een heel ander verhaal geweest zijn als als de kinderen pakweg vijf jaar jonger waren geweest. Vier tieners, daar is bijna geen onderhoud aan.

Humor! Over clamshell thoracotomies, waarbij de borstkas opengelaakt wordt gelijk een grote schelp.

Wij hebben een probleem met voedsel, thuis, soms.

Dan maken we eten voor zes en bleek dat eerder eten voor acht te zijn. Of maken we eten voor zes maar hebben er twee “geen goesting”. Of had er één al gegeten bij een vriendin, en was een andere plots gaan logeren.

Of, nog erger: koopt er iemand iets om te eten, en vergeet iemand anders dat dat gekocht was, en blijft het in de frigo zitten.

Dat was het geval twee dagen geleden: ik had Zelie carte blanche gegeven om vlees te kopen voor de volgende twee dagen. Ze had voor dag 1 valse cordon bleus gekocht, en voor dag 2 twee pakken kippengyros. (Ja, ’t is niet alle dagen kermis bij ons.)

De valse cordon bleus heb ik gemaakt met gebakken patatten en boontjes; de dag erna was ik al vergeten dat er nog kippengyros was, en had ik al een verzoek gekregen van Jan om pasta met kaassaus en hesp te maken.

Ik dus om kaas en verse bloem wegens dat ze op was, en dan keek ik in de frigo om boter te pakken — en viel ik op die kippengyros. Die dié dag op moest wegens niet langer houdbaar.

Maar niemand had echt zin in kippengyros, en dus heb ik iets geprobeerd: kippengyros klaargemaakt tot min of meer gereed, en dan kruiden en een paar blikken tomaat bijgedaan: hopla presto, spaghettisaus! Goéd was het niet, maar het was ook niet oneetbaar.

En de overschot, wegens twee kinderen niet aanwezig, ging de frigo in.

Vandaag, twee dagen later, zag ik de pot in de frigo staan, en ik had geen enkele zin om hem weg te smijten. In een pot op het vuur, wat melk erbij om het wat vloeibaarder te maken, een vette scheut sriracha om alle eventuele slechtvleesverschijnselen te verdoezelen, en dan op het einde nog een pootje kaas:

Dat was eigenlijk helemaal niet zo slecht.

Net zoals gisteren de overschot van de pasta met kaassaus en hesp (die ik dan alsnog gemaakt had, belofte maakt schuld), met wat extra melk en een vette scheut sriracha, trouwens. 😀

Ik ben zo hard verliefd op Claire Saffitz.

Ze maakt allemaal dingen na, en ’t is altijd spannend of het zal lukken of niet:

Ik had vannacht één van die episch lange dromen, met een begin, een midden en een einde, met allemaal personages en situaties en achtergrond en emotionele lading en alles.

Maar dus echt zware emotie.

Ik was ergens begin de twintig. Het was oorlog en er was een aanslag gepleegd en ik liep met iemand van mijn familie waar ik samen mee in een klein huis leefde door de stad. We kwamen aan een huis dat een grijze ruïne was, en in het koude puin lag een klein meisje van pakweg vier vijf jaar.

We hebben ze meegenomen naar huis, en dan was het gelijk een enorm lange filmmontage van hoe ze eerst helemaal niets zei, en ook bijna niets wou eten, en dan hoe ze dan in de loop van weken en maanden helemaal openbloeide maar nog altijd niets zei, en hoe ze dan uiteindelijk lachte en meer en meer ‘normaal’ werd, en dan helemaal op het einde voor het eerst zei dat ze ons graag zag, maar dan ook voor het eerst haar naam op een stuk papier schreef.

En dat we dan beseften dat we ze niet konden houden, en toch besloten om eens naar de politie te gaan en te vragen of er niemand een meisje kwijtgeraakt was.

En dan was het jaren later en was het duidelijk dat we we allemaal — kind en ouders en wij — goede vrienden geworden waren.

Hm.

Zot. Totaal zot.

En dan vooral hoe hij keer op keer van gedacht verandert. 🙂