Maar echt. Ik klik op een link naar een website. Ik krijg dit te zien:

Ik scroll naar beneden en dat kruisje daar bovenaan verandert met het scrollen:

Hm tiens vreemd. Een kruisje ergens bovenaan een artikel op een beeld, dat interpreteer ik als “hier komt een filmpje dat bij het scrollen zal blijven staan, en als ge dat filmpje weg wilt, klik dan op het kruisje”.

Maar iets dat progressief opvult of groter wordt als ik scroll, dat interpreteer ik als “zoveel van de zoveel is al gelezen”.

En iets dat de twee doet, dat verwart mij.

Ik wil geen kruis over de tekst die ik lees, en dus klik ik erop. Resultaat:

Hu wat? Hands on met het horloge van Apple? Wat doe ik hier?

Ah, wacht, misschien ben ik naar het volgende artikel in de reeks gegaan of zo — de back-knop to the rescue!

Euh nee. Back doet niets.

Terug op de oorspronkelijke link geklikt, met mijn muis bovenop het kruis gaan staan, en tiens kijk:

Arghl. Beschouwen ze echt elk artikel als een “scherm” dat open gedaan is vanop een overzicht, en dat kan gesloten worden en dat het overzicht dan weer getoond wordt?

Ja, blijkbaar.

Takkoord, “every page is a home page” is niet altijd van toepassing, maar dit is echt stom. Kch.

Zoals de profeet al zei:

There shall, in that time, be rumors of things going astray, erm, and there shall be a great confusion as to where things really are, and nobody will really know where lieth those little things wi– with the sort of raffia work base that has an attachment. At this time, a friend shall lose his friend’s hammer and the young shall not know where lieth the things possessed by their fathers that their fathers put there only just the night before, about eight o’clock. Yea, it is written in the book of Cyril that, in that time, shall the third one…

Meestal als er hier in huis iets verloren gaat, is de schuld van de huisgenoten.

Ik heb iets ergens gelegd, ik weet perfect waar, maar dan is het plots weg en speelt iedereen de vermoorde onschuld.

Ik was al anderhalve maand mijn (nieuw) paspoort kwijt. De reis naar Iran was voorlopig on hold gezet, dus ik ging het niet dringend nodig hebben, maar toch.

Ik wist zeker dat ik het ergens had gestoken waar ik het altijd zou kunnen terugvinden, maar ik wist voor de dooie dood niet meer waar.

Of beter: ik had het ooit geweten, en dan was ik het weken aan.een stuk vergeten, dan had ik het teruggevonden, en dan was ik het weer vergeten.

Ik liep er al een tijdje lastig van — en ik geef ootmoedig toe — zie ik kán dat! — dat het mijn eigen schuld was.

Eén keer vergeten, tot daar, maar twee keer? Nee, niet goed.

En dan kijk ik vanavond in het op de trein zitten naar mijn rugzak, merk ik dat die een speciale zak heeft aan de achterkant onderaan, en wat graadt ge? Jawel, daar zit mijn paspoort in.

Voilà. Nu heb ik het opgeslagen in mijn extern geheugen. En zal ik het dus niet meer vergeten.

Ik ben de meest coulante en verdraagzame mens ter wereld. Het is onnoemelijk zelden dat ik ergens lastig van loop of mij ergens in opwind. Gelijkmoedigheid is my middle name, en alles.

Maar er zijn toch een klein aantal dingen waar ik irrationeel ambetant van word. Zoals bijvoorbeeld

• Mensen die in een normale situatie van mens tot mens spreken alsof ze voor een klaslokaal van dertig man staan.
  Er zijn precies twee soorten mensen: mensen die default op normale conversatietoon spreken, en mensen default in presentatiemodus staan. Bah voor dat tweede. Ik kan ook luid en duidelijk spreken als dat moet, maar ik vind dat ge dat standaard niet doet. En ja, dan wordt ge soms niet begrepen. Pech. Dat weegt niet op tegen heel uw omgeving storen.
• Mensen die een emailadres of intagramnaam of twitter dinges hebben met een verkleinwoord achteraan, als dat hun naam niet is. Pas op, ik heb ook een ding tegen voornamen die zelf een verkleinwoord zijn (sorry, Leentje, Lotje, Aagje en Wiebke) want waar slaat dat in ‘t hemelsnaam op?, maar ‘t is niet dat ge daar zelf iets aan kunt doen.
  Een zelfgekozen naam op de interwebs daarentegen… Een man van 43 die zichzelf victortje75 noemt, serieus? Christinetje, Lindseytje, Stefantje, Jeroentje, waarom?
• “Ik zal dan is komen met men vriendin”. Nee, consistentie is niet mijn ding, ik weet het. Ik heb zelf een reeks, euh, idiosyncratische manieren om dingen te schrijven, en yay voor taalparticularisme en alles, maar neen, “is” voor “eens” en “men” voor “mijn” is nooit OK.
• Armbandjes rond de enkel, en ringen rond de duim. Say no more.
• Engels met Vlaamse stopwoordjes ertussen: (met zwaar Vlaams accent) “So we’re going to first do this hé, and then we’re going to, allez, you know, do that hé.” Brrr. Daaraan verwant: mensen die accenten in het Engels schrijven om nadruk te leggen. Zoals die “The most romantic movie èver” die ik zonet zag passeren op de Twitters. En neen, dat een dichter ooit wel eens “learnèd friend” schrijft om ervoor te zorgen dat “learned” in twee lettergrepen uitgesproken wordt, dat is geen excuus.

Hm. Ik kan eigenlijk nog wel een tijdje door blijven gaan.

Hm.

Ik ga het bij drie afleveringen Mad Men houden, vandaag. Ze zijn wat moeilijker te verteren dan standaard-binge-fare.

In mijn bedde kruipen met deel drie van de Broken Earth-trilogie. Goed, zeker dat, maar om elk van de drie boeken in drie opeenvoelgende jaren de Hugo te geven? I dunno. Ik was alvast niet ondersteboven van de eerste twee.

Maar ik wil wel weten hoe het afloopt, natuurlijk. En één dezer ben ik ook door Born a Crime, (de autobiografie van Trevor Noah) in audioboekformaat, en dan kan ik verder gaan naar A Life in Parts (de autobiografie van Bryan Cranston). Op Kindle of Audible, ik ben er nog niet uit.

Dingen te zien, dingen te lezen.

En daarna ga ik toch eens wat vakliteratuur doen, denk ik. De boog kan niet altijd ontspannen staan.

…al maken ze het bij Audible wel niet gemakkelijk, gedomme. Ik krijg er nu elke maand gratis nog wat boeken bij:

Update ‘t Is de Audioboekversie geworden. Autobiografieën voorgelezen door de schrijver zelf zijn meestal de moeite waard. En al helemaal als de schrijvers in het echt performen. Trevor Noah is uitstekend, Steven Martin’s Born Standing Up was zeer goed, en ‘t is misschien geen autobiografie maar als ge toch in de buurt zijt: The Woody Allen Collection is buitengemeen fantastisch.

Het is geestig kijken naar tv-series samen met het internet.

De helft van het plezier van pakweg Game of Thrones kijken, is achteraf de analyses lezen op de Reddits en dingen op zoeken op Tower of the Hand en Westeros.org.

Maar niet alleen dat: ik ben nu Mad Men aan het herbekijken, en ook daar zijn de episodereviews uitstekend, bij The Guardian bijvoorbeeld.

Vandaag ben ik door heel seizoen drie geraakt. Nog vier seizoenen te gaan.

De koffiemachine is definitief kapot. Ze is al jaren oud, er moesten het laatste jaar of zo speciale truken uitgehaald worden met het waterreservoir (juist zó scheef zetten) anders werkte het niet, dus ‘t was geen echt grote verrassing.

We hadden er niet voor gebudgetteerd, maar bij het navlooien van het budget was er wat over op “keukengerief” en “meubilair”, en dus voilà, ingebudgetteerd, naar de winkel gegaan, rondgekeken naar het model dat Sandra wou.

Geconstateerd dat het twintig euro goedkoper is online, online gekocht en dus hebben we zondag een nieuwe machine.

Zonder dat we ons moeten afvragen of we in de problemen gaan komen omdat het dingen zijn die we ons niet kunnen veroorloven of zo.

Gemoedsrust, dat budgetteren.

Dat was dus de euh denk ik vierde of vijfde keer dat ik alle boeken nog eens gelezen heb, hoezee!

Maar deze keer heb ik ze niet gelezen op papier maar wel in audioboek. In totaal 201 uur en 21 minuten. En hooooboy wat een enorm verschil. Ik heb nu ook effectief elke zin gehoord, en elk hoofdstuk aandachtig gelezen, waar ik op papier hoedanook al redelijk door de bladzijden vlieg, maar dat ik soms geneigd ben om bepaalde hoofdstukken (de dingen met Jon Connington en fAegon, bijvoorbeeld) nogal zeer diagonaal te lezen.

En zodus. Klaar voor The Winds of Winter, die voor zover ik begrijp any minute now aan zal komen. Misschien nog deze week? Zeker deze maand. Of dit jaar. Decennium.

Dingen die ik hoop te leren:

• Was het Bloodraven die de wolven naar Winterfell heeft gestuurd?
• Wat is er precies gebeurd in Harrenhal?
• En is Melisandre de dochter van Bloodraven en Shiera Seastar?
• Waarom was Jaqen H’ghar in Westeros? Heeft het met draken te maken?
• Is Jon nu gelegitimeerd door het testament van Robb of niet? En waar zit dat testament?
• Waar zit Tysha? En Benjen?
• Is fAegon een Blackfyre? En/of de zoon van Illyrio?

En natuurlijk ook gewoon de cliffhangers:

• Hoe wordt Jon weer levend? Zal hij er gevolgen aan overhouden, genre Beric Dondarrion? Of was in hij in Ghost gewargd?
• Hoe loopt het met Jaime en Brienne en Stonheart af?
• Wordt Daenerys gevangen genomen? Of wordt ze meteen baas met Drogon?
• Hoe geraakt Tyrion in Meereen?
• Hoe snel gaan ze weten dat het Shavepate en niet Hizdahr zo Loraq was, van de sprinkhanen?
• Precies hoe zal Stannis de Freys en companen verslaan?
• Is Mance al dood? Of nog niet?

Ik vergeet ongetwijfeld dingen.

Spannend!

Zo schoon. Ik heb Kaufman gelijk nog nooit zo uit karakter gezien.

Ik kwam gisteren thuis van het werk, en het was helemaal raar: mijn werk zat erop.

‘t Is te zeggen: alles dat klaar moest zijn tegen dinsdag was klaar, en voor de rest van de week en de maand lag er wel vanalles in het verschiet, maar niets waar ik al aan kon beginnen. A fortiori: niets waar ik al aan had moeten begonnen zijn. A fortiori fortiori: niets wat eigenlijk al een tijdje af had moeten geweest zijn.

Dat gevoel duurde helemaal tot deze ochtend, waar bleek dat ik eigenlijk vergeten was dat ik tegen vrijdag iets van buitenschoolse activiteit klaar zou hebben. En vanavond was het helemaal weg, wegens dat ik iets dat ik had gehoopt in de loop van vandaag te krijgen, niet heb gekregen, waardoor het in de loop van morgen of overmorgen of zo zal moeten gebeuren, wanneer er andere dingen gepland waren om te doen.

Ah well. You win soms, you lose soms.

Gelooft die mens er zelf in? Is hij er in beginnen geloven omdat andere mensen er in geloven? Verliest hij zichzelf in het moment?

Zijn er momenten, in het midden van het gewoel, dat hij stil staat bij de absurditeit van het hele gegeven?

https://www.youtube.com/watch?v=tVG1x-rh6FE

Morgen gaan de kinders weer naar school, en is het weer gewoon leven, met iedereen die moet opstaan ‘s morgens en alles.

Het zal wel een paar dagen moeilijk zijn, wegens dat ze bijna tot de allerlaatste dag allemaal tot een stuk in de nacht opbleven. (Eigenlijk: ik ben er niet helemaal zeker van dat ze allemaal wel op tijd zullen wakker worden morgen, maar hey, dat zien we dan wel morganavond.) (Al zou het wel een zeer slechte manier zijn om het schooljaar te beginnen, niet af komen.)

Sandra gaat ook weer naar school, elke dinsdag. Zelie is nog een paar dagen in Portugal op reis, en dan komt ze een kleine weer terug en gaat ze weer weg, naar een ander buitenland. En ik ga helemaal nergens naartoe, ik ga gewoon naar mijn werk en alles.

Tot eind september, want dan is het conferentie in Kopenhagen. En daarna is het oktober, en dan november, en dan moeten de vakantiedagen nog op maar is het toch al weer december, en is het jaar voorbij en zijn we 2019. Zo zot hoe rap het allemaal gaat.

Ik vond Dirk Gently’s Holistic Detective Agency niet zo’n goed boek. En The Long Dark Tea-Time of the Soul ook niet.

Misschien dat ik het verkeerd gelezen heb, of op een verkeerd moment. Ik weet het niet. Ik heb ze ook nooit herlezen, omdat ik in mijn hoofd liever Douglas Adams van Infocom en van de radio-serie van Hitchhiker’s Guide to the Galaxy.

Dirk Gently’s Holistic Detective Agency stond al sinds jaar en dag naar mij te wenken bij Netflix, maar om diezelfde reden heb ik er nooit naar gekeken.

Tot vandaag, wegens niets anders te doen en algemene leegheid.

En wie schetst mijn verbazing als ik zie dat het met Elijah Wood is. Ik ben al 3 minuten en 53 seconden ver in de allereerste aflevering, het valt allemaal mee tot nog toe, maar ik heb vooral één gedacht: dat iemand eens een Buster Keaton-film maakt met Elijah Wood als Buster Keaton!

Hij heeft het postuur, het gezicht, het talent. Iemand! Haast u!

Tijdens de Gentse Feesten bracht vzw cirQ tien dagen lang het sociaal-artistiek project Batacratie. Batacratie was een experiment in extreme democratie, en zou naar de verkiezingen gaan: de Gemeenteraad in Gent, en de Provincie in heel Vlaanderen. Na rijp beraad hebben we beslist dat toch niet te doen.

CirQ heeft een lange traditie van innovatieve en uitdagende projecten tijdens de Gentse Feesten. Zo was Batahlan in 2016 opgebouwd rond het thema vluchtelingen, en Datakamp in 2017 ging over privacy in een digitale wereld.

In 2018 lag het voor de hand om rond het thema ‘Verkiezingen’ te werken. Voor Batacratie vertrokken we van een aantal observaties:

• Er moet iets beter bestaan dan partijpolitiek: niemand kan het 100% eens zijn met één partij. Bovendien werken partijen in de gemeenteraad vaak gewoon meerderheid tegen oppositie.
• Er is steeds meer vraag naar burgerparticipatie: mensen zijn eigenlijk echt wel geïnteresseerd in politiek, en één keer om de zes jaar een paar bolletjes kleuren is niet genoeg.
• De ene kant van het politieke spectrum zegt dat ze weten wat de “gewone Vlaming” denkt, de andere kant organiseert bevragingen en enquêtes en burgerplatforms.
• We zien overal burgerpartijen en -groeperingen opstaan. Een aantal daarvan zijn nauwelijks verholen één-standpunt-lijsten die vaak niet meer doen dan tégen iets opkomen.

We besloten “iets met extreme democratie” te doen: wat als we (echt) naar de verkiezingen zouden gaan, en dan in de gemeenteraad zélf geen enkele opinie zouden hebben maar álles zouden laten beslissen door onze leden?

Extreme democratie in de praktijk

We hadden contacten met experten en spraken met politici en professoren. Toen we wat verder doordachten kwamen we twee grote problemen tegen.

Om te beginnen: de meerderheid heeft niet altijd gelijk. Neem de Brexit, iets dat enorme gevolgen voor de toekomst heeft. Is het wel eerlijk dat die er vooral gekomen is door de stem van oudere mensen (die die toekomst niet meer zo lang gaan meemaken)? Of kijk naar de aanleg van een park in een willekeurige wijk: hebben de bewoners in de buurt van dat park niet méér te zeggen dan mensen die op 10 kilometer afstand wonen?

We dachten voor Batacratie daarom aan meervoudig stemrecht: geef voor sommige domeinen sommige mensen meer stemgewicht.

Een tweede duidelijk gevaar is populisme: mensen zijn emotioneel, egoïstisch, laten zich snel meeslepen door slogans op Facebook en Twitter. Politici spreken in ongenuanceerde slogans, en dat werkt. Maar de meeste (politieke) problemen zijn niet zwart-wit te benaderen. Er zijn altijd kosten en baten, er moeten altijd keuzes gemaakt worden, en vaak kan niet iedereen tevreden gesteld worden.

Batacratie stelde voor om elk probleem in bevattelijke taal uit te leggen, vóór er gestemd zou worden. Wij zijn er van overtuigd dat als mensen een probleem begrijpen in al zijn facetten, ze ook genuanceerder gaan denken en dus stemmen. Daarom zouden we ook hier het stemgewicht aanpassen: als je minimaal geïnteresseerd bent in het probleem, als je méér dan enkel de vraag maar ook de uitleg gelezen hebt, krijg je meer stemgewicht.

Batacratie op de Gentse Feesten

Tijdens de Gentse feesten brachten we onze Batacratie naar het publiek. Het waren 10 politiek interessante dagen.

Ruim 35.000 bezoekers deden mee aan het experiment, en over partijgrenzen heen werd duidelijk dat politiek leeft bij jong en oud. Dat het huidige systeem van democratische vertegenwoordiging in vraag wordt gesteld. Dat de goesting bij veel mensen leeft om meer betrokken te zijn. Dat ook kinderen enthousiast zijn over inspraak en participatie. Dat ons stemrecht naar waarde wordt geschat. Dat de burger beseft dat het belangrijk is om goed geïnformeerd te zijn. Dat de discussie werd opengetrokken omtrent het algemeen enkelvoudig stemrecht versus een gewogen stemgewicht naargelang thema en persoonlijk profiel. Dat beroepspolitici door ons experiment hun eigen functioneren kritisch gingen bekijken.

We verzamelden handtekeningen genoeg om voor de gemeenteraad op te komen in Gent, en konden in alle Vlaamse provincies een provincieraadslijst indienen. We spraken met verrassend veel mensen die geïnteresseerd waren om mee te werken, zelfs om op een lijst te staan. Het was duidelijk dat we een gevoelige snaar raakten.

Toch niet naar de verkiezingen

We denken dat Batacratie een waardevolle aanzet is om een aantal problemen op te lossen. Maar toch gaan we er niet mee naar de verkiezingen.

We hopen dat andere lijsten of partijen iets met onze ideeën doen, want we blijven er onverkort achter staan. Maar Batacratie staat of valt met het engagement van de initiatiefnemers, en als we al onze beloften waar willen maken, moeten we er meer werk in steken dan we in de praktijk kunnen.

We kunnen er veel meer over zeggen, maar het komt er gewoon op neer: als het is om het half te doen, en één keer te stunten maar het daarna te zien verwateren, doen we het liever niet.

Het te belangrijk om er (op dié manier) de zot mee uit te hangen.

En wat nu?

We hebben veel geleerd. Niet in het minst dat je niet aan partijpolitiek hoeft te doen om op het debat te wegen. CirQ moet doen waar het goed in is: kietelen, prikkelen, lastige vragen stellen, schenen schoppen, subversief blijven. Batacratie is op zich geen burgerinitiatief, maar het zal burgers tot initiatief inspireren.

De vele kandidaat-batacraten die intekenden op onze lijsten roepen we op om zich te organiseren. Blijf aan politiek doen. Met oog voor nuance. Van onderuit.

Ja, je kan!

Fotoots: Annelies Vanhove

Het heeft de wereld veel geschonken, Nederland.

Ah en ook: deze jongens komen naar de Student Kick-off. Alle kinderen hier ten huize kunnen het blijkbaar meezingen. En ik nu ook.