Een mens zou er zowaar stil van worden.

Ik kwam terug van het hospitaal en de buren zaten op het plankier met de andere buren en hun kinderen en die van ons.

Erbij gaan zitten, en toen bleek dat er net een expeditie naar Nunchi gepland was, om cocktails te gaan scoren. (Horse’s Neck, nog altijd even verleidelijk en lekker als ze tijdens de Gentse Feesten waren.)

Ikheb er Google Maps bijgenomen: het is exact 120 meter van waar we zaten tot waar we de cocktails gingen halen. Wij zaten dus al met drie huizen en in totaal negen kinderen buiten; op weg naar de cocktails kwamen we tegen: muziek in het huis op de hoek, in de straat op de hoek mensen die een tafel tegen hun vensterbank hadden geschoven en met de vensterbank als stoel aan het eten waren, en dan het ene na het andere bord voor eten.

In volgorde:

En dat allemaal buiten het toeristische centrum. ‘t Wordt hier lastig voor de portemonnee, vrees ik.

Het gebeurt echt niet vaak. Zelfs de grootste bagger die ik begin te lezen, lees ik meestal tot het bittere einde.

Maar deze niet. Ik heb een boek gekocht van een auteur die ik zo’n beetje persoonlijk ken en die ik zeer sympathiek vind, een boek waar ik al een tijd naar uitkeek, en dat veel mensen goed vinden.

Ik ben tot op een kwart geraakt, en dan ben ik gestopt. Ik kon het gewoon niet meer aan. Zo ongeveer 100% mijn stijl niet, en als het dan worstelen is om elke bladzijde te lezen, en elke bladzijde u meer teleurstelt, dan moet een mens niet verder lezen, vind ik.

Misschien probeer ik nog eens opnieuw, later.Want ik blijf het een onnoemelijk sympathieke mens vinden. Alleen jammer van dat boek.

We waren vandaag met het hele gezin in het Citadelpark (om pokémon te jagen, don’t ask), en plots kwam er een beest van gelijk een centimeter of drie voorbijgeparadeerd.

En ik had geen degelijk fototoestel bij, dedju.

Het was een Ocypus olens, in het Engels prachtig Devil’s coach horse beetle genoemd en bij ons prozaischer stinkende kortschildkever.

Wat een fantastisch beest.

We zijn daarna naar een -yurghhh- Nederlandstalige versie van Finding Dory gegaan, en no sir, I didn’t like it.

Wij zijn naar familie gegaan die gisteren terug was van reis. Blijkt: allemaal Pokemonspelers. Met namen en eigenschappen en vechten en zoeken en alles erop en eraan.

Jan was er gisteren blijven slapen en hun jongste was met ons meegegaan naar Gent, en vandaag zijn we de kinderen weer gaan uitwisselen. Met cake mee en alles, in de tuin zitten terwijl er op de trampoline wordt gesprongen en, jawel, terwijl er op Pokemonsen gejaagd wordt.

Jan met zijn twee neefjes op tocht, Oudenaarde afstropen.

‘t Is eens wat anders dan gelijk een plant naar een tv-scherm zitten kijken. Hoera voor Pokémon!

• 150 gram water met 100 gram suiker en 50 gram glucose verwarmen, even laten opkoken, en afkoelen.
• 1 watermeloen in stukken snijden, mixen, en door een fijne dubbele zeef (of neteldoek) halen.
• sap van 2 limoenen en 1 citroen bij watermeloensap doen
• zeste van 2 limoenen toevoegen
• 1 koffielepel gemalen groene curry toevoegen (peterselie, daslook, dille, zout, laurier, kurkuma, gember, look, ajuin, chili, prei — gedroogd en gemalen)
• 2 soeplepels cuberdonjenever toevoegen.
• In de ijsmachine draaien, in een pot steken en in de diepvries smijten.

Jawel, enorm lekker.

Vakantiekampen, we gaan daar eerlijk in zijn, dat is hopelijk geestig voor de kinderen en zo, maar vooral: dat is een gemak voor ouders die moeten werken en geen eindeloze voorraad vrije dagen hebben.

Wij waren er een beetje uit, met vier kinderen die allemaal op zichzelf kunnen passen en die over en weer naar vriendjes en vriendinnetjes kunnen gaan, maar met nieuwe twee kinderen van vier in huis herbegint het hele circus weer.

Een week herfstvakantie, twee weken kerstvakantie, een week krokusvakantie, twee weken paasvakantie en acht weken zomervakantie, plus nog een stuk of twee drie vier facultatieve vrije dagen en pedagogische studiedagen, rekent en telt: dat zijn vele, vele, vele keren meer dagen dan de vakantiedagen van een doorsneewerknemer zoals wij.

Vooral de zomer is miserie, zoals bij ons met twee voltijds werkende mensen. Vakantiekamp dus to the rescue. Vorige week heb ik een week vakantie moeten nemen en volgende week ook, en dan de week daarna weet ik het niet goed. Mischien kunnen we volgende keer al een écht kamp doen, genre deze:

Zo met twee weken wegblijven in een vakantiekolonie ergens aan de kust, en dan nog liefst zonder bezoekdag want serieus, wat in ‘s hemelsnaam is het doel daarvan?

…maar deze vakantie is het beperkt gebleven tot één week, deze week. Ideaal, want de twee kinderes waren nog nooit gescheiden geweest van elkaar en het is eens een goede testcase, en ook ideaal wegens schoolachtige situatie en dus voorbereiding op echte school. ‘t Waren trouwens ook och here maar vier dagen wegens de 15de vakantiedag.

‘s Morgens Z mee met Sandra naar de andere kant van de stad en A op de fiets bij mij naar de Coupure, en ‘s avonds ophalen door wie kan ophalen — gelukkig is er opvang vanaf zeer vroeg tot een uur of zes ‘s avonds.

Behalve vandaag, dus. Want vandaag is het toonmoment, en het toonmoment is om 15u45.

Gee, thanks. Dat waren vrije uren die ik er zeer graag bijneem, dankuwel.

Om samen met andere ouders van kinderen tussen 3 en 5 die naar hun eerste kamp gaa te staan, telefoon in aanslag in filmmodus, om een groepje bijeengeschurkte kleuters te zien staan met een moni ervoor die de danspasjes voordoet die ze allemaal samen de afgelopen drie dagen geoefend hebben maar die de kleuters ook nu niet gaan doen.

Ik gok op twee of drie die een poging ondernemen, twee of drie die wenen en/of gewoon weglopen, en de rest die gewoon wat ronddrentelen.

Urgh.

Het is één ding om te weten dat er vele, vele duizenden mensen doodgaan en gewond raken en alles kwijt zijn en watnog.

Het is iets anders als daar een gezicht op kan geplakt worden.

Het is nog anders als het in bewegend beeld is.

En of het deze keer Russische bombardementen op Aleppo zijn, of ISIS-zelfmoordaanslagen in Afghanistan, of Amerikaanse drone strikes in Pakistan, dat maakt niet echt uit. ‘t Zijn uiteindelijk altijd dezelfde die er onder lijden.

Ik vraag mij af wat er nodig is om de mensen gezamenlijk “dit is de lijn” te laten zeggen, en “nu houdt het op”.

Nog twee weken en het is school, hoera!

Nog twee weken en het is weer voorzienbaar alle dagen hetzelfde stramien, met kinderen die naar school gaan en dan wat avondactiviteiten hebben en moeten studeren en alles, hoera!

Nog twee weken en het is weer gewoon ontbijt, middageten, avondeten, iets doen ‘s avonds en naar bed, hoera!

Niet dat vakantie niet leutig is, maar twee maand aan een stuk is lastig. Vooral als ge zelf geen twee maand aan een stuk vakantie hebt.

Ik was een week thuis met de kinders, maar nu is het gedaan.

Gisteren Blaarmeersen, vandaag bij kameraden gaan terraszitten in de tuin (met een trampoline en een waterslang, meer hebben kinderen niet nodig), morgen is het weer werkendag.

Voor de kroost is het kamp: Z op dinosauruskamp, A op berenkamp, Zelie en haar twee vriendinnen die hier de week blijven slamen monitor bij Freetime.

En dan toch nog eens proberen uitvissen hoe het met collega Mateusz zit, wanneer die precies bleef slapen. Dat ik weet wanneer ik Louis uit zijn kamer moet stampen. 🙂

We zijn vannamiddag naar de Blaarmeersen geweest. En jawel, dat was voor zover ik mij kan herinneren de allereerste keer. Ik moet er ooit nog geweest zijn voor sportdag op school denk ik, of om eens een kind af te halen, maar dat telt niet echt.

De eerste keer in pakweg 30 jaar.

Het viel eigenlijk allemaal nog mee, met een eigen stoeltje mee in de zon een boek lezen, en om de zoveel tijd eens tellen of de kinderen er allemaal nog zijn (die van ons, aangevuld met Z & A en de twee oudste van de buren), kijken of er niemand in de buurt aan het verdrinken is  — meer moet dat niet zijn.

We zijn naar de Colruyt gegaan deze namiddag — de periodieke jacht en visvangst, de wekelijkse hoogmis op het altaar van de consumptie, yada yada.

Meer volk in huis hebben, dat betekent dus ook: twee grote broden kopen en weten dat dat gemakkelijk morgenavond op zou kunnen zijn. Nadenken over barbecue, en beginnen met een steak van anderhalve kilo. Weten dat de melk op is, en dus voor de volgende week 24 liter kopen. In het achterhoofd hebben dat we maar 24 eieren meer hebben, en er dus nog rap 18 bijkopen. Zes pakken muesli en de regimentverpakking corn flakes kopen.

Ah well.

MAAR! In de diepvriessectie van de Colruyt stonden er diepvrieskisten te koop! 150 euro voor zo’n enorme kast, met nog eens 50 euro aan voedsel erin extra!

Niet dat we plaats hebben in huis of zo, maar zo’n enorme kast! Hoeveel dingen zouden we daar allemaal niet kunnen in steken! Liters en liters fond! Kilo’s overschotten! Dozen en dozen (en dozen en dozen) ijscrème en sorbet!

Ik had deze week al perensorbet en granaatappelsorbet en pompelmoussorbet gemaakt, en op dit eigenste moment is de kiwi-limoensorbet (200 gram suiker, 100 gram water, oplossen tot siroop, afkoelen, een stuk of acht kiwi’s schillen, sap van twee limoenen, alles bij elkaar en mixen, 50 gram bessenjenever toevoegen, in de ijsmachine) aan het draaien, yum.

Niet dat ik dat allemaal mag eten of zo, maar toch. ‘t Is zo geestig om maken.

De situatie: drie vrouwen en een man, afgezakt naar de speeltuin met kinderen. Een tiener, een meisje van pakweg anderhalf of twee jaar, een meisje van denk ik vier, een jongetje met metserdecolleté en zonnebril van ik schat een jaar of zeven, een jongetje van schat ik drie jaar oud.

De oudere mensen aan één kant van de zandbak, de kinderen in de zandbak. Begeleiding: alle vijf voet instructies kelen naar de kinderen. Niet op de schommel! Laat uw zus meedoen! Blijf weg van die schommel! NIET op die schommel zeg ik! NIET!! AAN!!! DIE!! SCHOMMEL!!!! Laat uw zus meedoen! NEEE BLIJF VAN DIE OP DE SCHOMMEL!

Getier van letterlijk aan de zijkant, geen moment ook maar aanstalten doen om op te staan.

Nee, ik lieg: één van de eerste actie van de jongen van drie was met zand beginnen smijten en een meisje van een jaar of vijf dat daar ook aan het spelen was, een serieuze klop geven. Waarop één van de vrouwen hem een ranseling gegeven heeft, en hem gedwongen heeft om zich te gaan verontschuldigen.

Dat was dan ook de laatste keer dat dat kind iets negatiefs te horen kreeg. Hij probeerde op één van die springveerachtige paarden te klimmen en het lukte niet: bleiting. Luide bleiting. Volwassene van de andere kant van de zandbak: geen reactie. Hij probeerde op het klimtuig te klimmen — dit klimtuig:

— specifiek, de gedraaide ladder linksonderaan. En hij botste met zijn borstkas tegen de onderste sport. Cue bleiting. Hij was er niet afgevallen hé, hij geraakte zelfs niet op de eerste sport. Hij stond op een meter of zo van de oudere mensen, die niet anders konden dan reageren.

(For the record, mijn houding bij dergelijke klimtuigen is iets als: als g’er op geraakt, is het dat het in orde is voor uw leeftijd, en als het er naar uitziet dat het verkeerd zou kunnen aflopen, dan kom ik wel in de buurt staan, maar meer om te zeggen “no worries, ik vang u wel op als het zou mis lopen”, niét om hun handle vast te houden.)

Reactie bij deze kleinen: “o! stout klimtoestel! stout klimtoestel! geef het maar een klop! sout klimtoestel”, gevolgd door “kom hier jongen dat ik u troost och here jongen hier een spek”, gevolgd meteen door nog meer bleiting omdat hij niet op een ander toestel geraakte, gevolgd door een beetje later een ijscrème.

En ondertussen voortdurend het kleine meisje dat zeer graag bij haar broer in de schommel zou willen zitten maar die akelige broer wou dat niet en bleef met zijn metsersdecolleté en op zijn pannus liggen wiebelen. En dan wou het meisje uit armoe maar een beetje duwen, die dat helemaal niet slecht deed, maar telkens een oudere persoon het zag, om de dertig minuten, werd er gekrijst dat het te gevaarlijk was en dat ze van die schommel weg moest.

Ik had zin om dat adipeus ettertje een lap te geven, dat kleine meisje op de schommel te zetten samen met Z en A die erop stonden te kijken, die stomme bleitende kleine ergens in een hoek te zetten tot hij stopte met bleiten, en die ouders ook een stamp te geven.

Voor de rest was de dag redelijk zen. Vriend van Louis blijven slapen, vriend van Jan blijven slapen, vriendin Anna blijven slapen. Boodschappen gedaan in de Lidl. TV gekeken. Lego gespeeld. Jan en Louis met hun vrienden naar Komaf, Anna naar haar vriendin gaan slapen, Zelie eerst wat in het park gezeten met Jan en Louis en iedereen van Komaf (de activiteit was “picnic in het Baudelopark en dan allemaal samen hipsterpetanque spelen”) en daarna naar monitoractiviteit van Freetime.

Volgende week is het hier ook redelijk volzet: twee vriendinnen van Zelie blijven de week logeren, en een collega uit Polen blijft ook logeren. Elf man in huis — we gaan we moeten reorganisatie doen van slaapkamers, maar het lukt nog.

Zucht.

Mijn OneDrive valt op zijn gat. En ik weet niet waarom. Ik heb alle mogelijke dingen geprobeerd die normaal aangeraden worden om te proberen (herstarten, Office sync afzetten, account verzetten naar local account en terug, OneDrive resetten, bladiebla), en nog crasht het.

Ik ben zeer content van OneDrive, het werkt normaal gezien perfect, en als het dan niet meer werkt, steekt dat redelijk zwaar tegen, als gebruiker van twee computers en een telefoon door elkaar.

Mail naar support, dan maar — dat is bij mij altijd het allerlaatste dat ik doe, als ik écht niet meer verder kan. Needless to say: mijn computer heeft zowel genoeg geheugen als schijfruimte, daar ligt het absoluut niet aan. En ja, ik heb alles al geprobeerd.

Resultaat, na allerlei logs doorsturen: mail van Art, de OneDrive Escalations Lead.

My name is Art, I am the OneDrive escalations lead. Unfortunately, we are aware of this particular issue. But we’ve been unable to find any root cause for this. At this time we’ve opened a bug in our backlog but there is no work around we can suggest or ETA on a fix. Wild guess, that issue might be caused by lack of virtual or RAM memory, but as far as we can tell the memory should be available but the process is unable to allocate it and we can’t tell why. Meanwhile try selecting less folders to sync on your computer, and see if it helps. It’s going to take a much longer and deeper investigation so we’re making it a larger work item in a future milestone. We will reach you out once this issue is resolved. Sorry for the lack of an actionable fix.

Crap. Kut. Kak. Damned.

Niets aan te doen, dus. En hopen dat het in orde komt, ooit eens.