Ik ben sinds een tijd officieel tot het Heir Der Oude Zakken toegetreden.

Officieus weet een mens hoe oud hij is aan het geluid dat hij maakt bij het gaan neerzitten en het opstaan: respectievelijk is dat bij mij tegenwoordig hnnnggg en uaaaaargh!

Het is ook af te meten, denk ik, aan hoe weinig ik onder de indruk raak van authoriteitsfiguren en hoeveel ik relativeer, maar da’s zo niet in meetbare cijfers of decibels te gieten.

Maar waar het officieel aan te meten is: bloeddruk moeten meten, en alle dagen pillen pakken.

Zucht.

Ik kwam niet bij.

We zijn naar een opendeurdag van een lichtwinkel geweest: we zijn namelijk nog altijd op zoek naar degelijke verlichting voor zo ongeveer heel het huis.

Overal is er eigenlijk nieuw licht nodig, maar het belangrijkste is de keuken en de living.

In de keuken hebben we werklicht boven het werkblad nodig en degelijk licht boven de tafel — we hebben al licht, maar het schijnt alleen naar beneden en da’s niet genoeg. Het moet ook op het plafond schijnen, anders wordt het veel te veel een donker kot.

En in de living hangen er drie peertjes, en dat zou ook moeten beter zijn.

Lichtwinkels zijn wijs, maar — zonet nog maar eens vastgesteld — p o k k e d u u r.

Neem het kleinste ronde lampje in deze reeks:

Een lamp in een kader van houten latjes: 796 euro. Iets verder: een plastieken (denk ik) halve bol met een lamp erin: 1500,40 euro. En dan heb ik het nog niet over de vele vage constructies van metaal met hier en daar een gloeilamp ingevezen, die voor enorm veel duizenden euro’s de toonbank over schuiven.

OK, bij Ikea moet een mens zijn best doen om een hanglamp te vinden die meer dan 50 euro kost, en dat is ook niet koosjer, met ongetwijfeld arme kindjes ergens in Thailand die lampen moeten maken in ruil voor een kom müesli, maar het andere eind van het spectrum is evenmin in orde.

Ik denk dat we maar eens iets online gaan kopen. Hipstergloeilampen van bij Segula, ha!

Ik las op TheFacebook dat de Universiteitsbibliotheek tegenwoordig een resem oude geschriften online heeft zichtbaar gemaakt.

Ik daarnaartoe.

Klikety klik het eerste het beste: het Antifonarium Tsgrooten. Dat staat al een hele tijd online — zie de website uit 2008 — maar het is dan ook heel heel mooi.

Klikety klik een beetje verder, het eerste het beste nummertje genomen, en eigenlijk wel benieuwd hoe dat Congratulamini omnes uit de paasmis zou klinken.

Zoekopdracht verder: Introduction to Gregorian Plainchant and Transcription into Modern Musical Notation door Arnold Teuling.

Voor de curieusiteit, omdat ik geen muziek op het zicht kan lezen, eens deze

ingetypt in een muziekprogramma:

En ja, dat klinkt plausibel — congra-ha-tula-ha-mini en al.

Omdat ik het graag eens in het echt zou koren: op zoek naar een uitvoering op de Youtubes? Nah, pech. Voor zover ik zie niets dat klinkt gelijk het genoteerd staat. Maar wel iets gelijkaardig, ook middeleeuws, niet gregoriaans maar ambrosiaans:

…eeeeennnn natuurlijk in het zwart gat van het internet gezogen, ondertussen, en dertig tabs openstaan hebben en een playlist aangemaakt op Spotify en nog eens luidkeels for old times’ sake het credo in het Gregoriaans meegezongen.

En ja, ik kende dat nog grotendeels van buiten, vreemd genoeg: wij gingen elke zondag naar de mis met onze grootouders, en in de Voskenslaan was het om de zoveel tijd nog eens een Gregoriaanse mis helemaal in het Latijn gezongen. Het credo, en dan vooral het begin (Credo in unum Deum, Patrem omnipotentem, factorem cœli et terrae, visibilium omnium et invisibilium) en het einde (vanaf unam, sanctam, catholicam et apostolicam Ecclesiam tot aan het fantastische amen) zijn er mij altijd van bijgebleven.

(En al de geschiedenis erachter, pakweg het hele filioque-gedoe!)

We leven in een fantastische tijd, waar een mens dat allemaal kan vinden en doen van achter zijn bureau.

Ik ben al een tijd op het zoeken naar een manier om iets in een grafiek te steken.

Dit is één manier om het te bekijken:

En dit is een andere manier:

En dit is nog een andere manier:

…maar eigenlijk zou ik ze willen combineren. En het probleem is dat ik een dimensie of twee drie te veel heb om het allemaal in 2D te doen, en dat ik voorlopig data te weinig heb om het in 3D of animatie te smijten.

Grr.

Ik had er vanmorgen bijna medelijden mee, met pleegzoon A.

Hij was vorige keer thuisgekomen met een boterhammendoos vol korstjes. Dat kan natuurlijk niet: korstje moeten opgegeten worden. (Enfin ja, eigenlijk maakt het niet zo enorm veel uit, maar toch: ze moeten daar niet in overdrijven, boterhammen vragen, een centimeter smeerkaas of choco op leggen, en dan alleen het middenste opeten.)

En dus had Sandra gezegd dat de volgende keer dat hij met een boterhammendoos vol korstjes thuis kwam, hij ze gewoon thuis moest opeten.

Jawel: vanmorgen was het zover: ik wil de boterhammendozen klaarmaken, en uit A zijn doos tuimelen korstjes.

(Serieus. Hij is vier jaar, een mens zou dan toch verwachten dat hij minstens de bezwarende bewijzen op school ergens in een vuilbak dumpt. Maar neen.)

Consequent is consequent, en wij spreken elkaar dan niet tegen, zelfs al was Sandra er niet: hij kreeg de korstjes (wel eerst geïnspecteerd of ze niet beschimmeld waren) op zijn bord, zijn boterham met choco mocht opzij, en het was eerst zijn korsten opeten of niets meer ontbijt.

Neen, hij was er niet graag bij. Kin op de borstkas, uit zijn stoel op de grond glijden. Ik, vermoorde onschuld: “Oei, A, ge zijt gelijk van uw stoel gevallen. Wacht, ik zet er u weer op, dan kunt ge verder eten.”

Luid! Geween!

Het was kwart voor acht en wij hebben om kwart voor acht ‘s morgens geen tijd voor ambras, dus het was redelijk snel opgelost: A gevraagd om ermee te stoppen en verder te eten, bij geen antwoord opgepakt, aan de deur gezet, en verder boterhammen gesmeerd voor ‘s middags en appels geschild en deksels voor fruitdozen gezocht.

Tegen dat ik een appel in een doos gestoken had, zat hij alweer aan tafel en waren zijn korstjes bijna op. En vijf minuten later zaten we allemaal blijgezind op de fiets naar school.

‘t Is wat, kleine kinderen.

Kimchi shrimp, gebakken aubergine met miso, edamama, jasmijnrijst en noedels met hoisin. En een glas bosbessenlimonade. Mmmm.

Er is ook nog kokosssoep met kip en dim suml, en komkommersla met gemberdressing en stir fried rice sticks.

Meer op Facebook.

Zo geestig. Het is net zoals in de Great Vowel Shift, maar dan wel nu aan de gang:

De volledige aflevering staat ook online, natuurlijk.

Het stond denk ik in alle kranten en helemaal over Facebook en Twitter:

Voka Oost-Vlaanderen lanceerde een grootschalige enquête bij ondernemers en werknemers over het nieuwe mobiliteitsplan van Gent. Voka wil mensen die dagelijks actief zijn in de provinciehoofdstad, betrekken bij het beslissingsproces over de toekomst van de Gentse mobiliteit. Ook zij die er niet wonen en bijgevolg niet kunnen deelnemen aan de politieke besluitvorming.

Uitstekend initiatief! Hoe meer bevraging en hoe vingerder aan de polser, hoe beter.

Ik dus naar de enquête.

Eerste vaststelling: iedereen kan zomaar invullen. Er wordt voor zover ik zie zelfs geen poging gedaan om na te kijken of men geen twintig keer invult. Dat nog naast het voor de hand liggende probleem dat er altijd is bij een internetenquête: geen enkele representativiteit, en enkel mensen die graag enquêtes invullen, vullen ze in.

Dus eigenlijk is het al op voorhand verloren: deze enquête is niet meer dan een kroniek van een aangekondigd resultaat, waar zieligaards genre Siegfried Bracke kraaiend van contentement tot in den treure naar zullen verwijzen op hun Twitters. “De ondernemer” vindt het hele beleid een ramp, eist de  invoering van een ondernemerskaart (naar analogie met de bewonerskaart) om beperkte periodes te kunnen parkeren in de buurt van het werk, meer parkeerplaatsen in het centrum en minder autovrije/luwe zones, en het digitaal monitoren van verkeersstromen en het sturen van verkeersstromen/parkeerplaatsen via apps. Wedden?

Er wordt eerst gevraagd naar hoe tevreden ik ben over de algemene mobiliteit in Gent. Ik persoonlijk: zeer tevreden, ik heb niet echt veel klachten. Ik rijd dan ook alleen met de fiets.

Dan moet ik mijn tevredenheid geven over een hele reeks knooppunten: Eurosilo (Kennedylaan – R4), Vliegtuiglaan – Afrikalaan (Weba), Meulestedebrug, Tolpoort / Neuseplein, etc. Over de meerderheid van de knooppunten heb ik geen opinie, en voor degene waar ik wel een opinie over heb (Dampoort en Keizer Karelstraat-Ottogracht) is mijn opinie genuanceerder dan iets tussen 1 helemaal niet tevreden en 9 heel tevreden.

Laat staan dat het iets is waar de stad iets aan kan doen (de R4 is Vlaanderen, Dampoort zit met de NMBS, Kortrijksepoortstraat met De Lijn, etc.). En hetzelfde probleem stelt zich over de hele vragenlijst die ik in eer en geweten zo goed en zo kwaad mogelijk probeer te beantwoorden: irritant.

Helemaal op het eind krijg ik dit te zien:

Hierbij bent u aan het einde van deze vragenlijst.Naast deze kwantitatieve bevraging zou Voka met een beperkte groep van leden ook dieper willen ingaan op dit nieuwe mobiliteitsplan gedurende een workshop. Deze workshop zou ongeveer een halve dag duren en doorgaan in de kantoren van Voka. Bent u geïnteresseerd om aan deze workshop deel te nemen?

Zeker dat, dat ik geïnteresseerd ben in een workshop! ..ah maar wacht, een paar dagen later krijg ik dit in mijn mailbox:

Vooreerst bedankt voor het invullen van de Voka bevraging rond de mobiliteit te Gent. U gaf uw interesse aan om deel te nemen aan een workshop over het mobiliteitsplan. De workshop wil, in kleine groepen,  dieper wil ingaan diverse onderdelen van het mobiliteitsplan, de vragen en de ontvangen feedback uit de enquête.

De workshops gaan door op 8 en op 15 november 2017, telkens van 14 tot 16u bij Voka, Lammerstraat 18 te Gent. Indien u zich hiervoor kan vrijmaken, ontvangen we graag bericht terug op welke dag u zich hiervoor kan vrijmaken.

Een dinsdagnamiddag tijdens de week? Ahem neen, dan kan deze mens zich niet vrijmaken.

Jammer, want ik zou wel graag mijn opinie geven, als werknemer die dagelijks fietsgewijs pendelt over en weer van Centrum Gent naar Gentbrugge. En als inwoner van Gent.

Machtig goed.

Data & Picard is my tribute to one of the greatest TV series of all time. It is an original track featuring the voices of Captain Picard (Patrick Stewart) and Commander Data (Brent Spiner), accompanied by a music video I shot entirely in my living room with a green screen and lights.

The track opens with the Klingon Victory Song, followed by a remix of Data singing Che Gelida Manina in the episode ‘In Theory’. This episode was the first ever to be directed by Patrick Stewart and I didn’t realize this until after the track was finished.

I sourced the Ben Nye makeup that was used to turn Spiner into Data, and a replica of the iconic Star Fleet uniform. Unfortunately I couldn’t get the contact lenses in and I could only get the uniform in red, so I spent a huge amount of time changing the colour of my eyes and uniform in post.

Meer Pogo alhier.

Van alle dingen die ik nooit verwacht had mij te zullen overkomen, is vier kinderen in de scouts denk ik wel het meest onverwachte.

Wij waren thuis niet aan de scouts wegens paramilitair pseudofascisme en ruzie met de Abdij van Averbode (don’t ask). En zelfs als dat er niet was geweest: ik was niet meteen het meest gesocialiseerd kind ter wereld.

(Alhoewel, als ik er over nadenk: als ik in de scouts had gezeten, was ik wellicht vanzelf gesocialiseerd geraakt.)

Maar dus kijk: Zelie doet haar twaalfde jaar scouts. Heel haar rug hangt vol met jaartekens, er hangen linten aan haar schouder, en sinds vandaag — het heeft lang geduurd, ja — staat ook haar totem op haar rug:

Lang leve Aldo Novarese!

Ik wil ook zo’n beest.

Zie ook, trouwens: r/brushybrushy.

Ik was in de bibliotheek wegens alsdat ik een boek moest terugbrengen dat Louis had uitgeleend op mijn bibliotheekkaart.

Voor mij persoonlijk was het vandaag de eerste keer dat ik zelf boeken ontleend heb sinds toen de dieren nog spraken. Ik had één boek dat ik wou lezen, en daarnaast heb ik meer dan een uur rondgelopen, een paar boeken doorbladerd, en ben ik zuiver toevallig op twee boeken gebotst die ik eigenlijk wel wou lezen en dus meegeschoeberd heb.

De serendipiteitsgewijs gekozen boeken:

• Empires of the Silk Road: a History of Central Eurasia from the Bronze Age to the Present van Christopher I. Beckwith, omdat ik in de tijd The Horse, the Wheel, and Language: How Bronze-Age Riders from the Eurasian Steppes Shaped the Modern World ook wijs vond.
• Basisboek kwalitatief onderzoek: handleiding voor het opzetten en uitvoeren van kwalitatief onderzoek van Ben Baarda, Martijn de Goede en Esther Bakker, omdat het onderwerp me interesseert, maar vooral omdat ik het er op het eerste zicht echt wel mooi van layout vond.
  (Een snelle Google bracht mij op Wikipedia, waar ik onder het kopje ‘Werk’ enerzijds zie staan “Dit boek is geworden tot standaardwerk inonderzoeksmethodologie” over één van zijn boeken, en anderzijds meteen erna: “Het werk van Baarda kenmerkt zich echter ook door een beperkte navolgbaarheid en door wollig taalgebruik. Zo is zijn werk ‘Dit is onderzoek!’ uit 2009 slecht gestructureerd waardoor de lezer constant op het verkeerde been wordt gezet. Daarnaast bevat dit werk talloze taalfouten.” Leve Wikipedia.)

En dan het boek waarom ik eigenlijk naar de bibliotheek ging: I read where I am: exploring new information cultures, met Mieke Gerritzen, Geert Lovink en Minke Kampman aan het roer.

De flaptekst, volgens de website van de bibliotheek:

I Read Where I Am bevat visionaire teksten over de toekomst van lezen en de status van het woord. Lezen doen we ten alle tijden en overal. We lezen (van) schermen, op straat of op kantoor, en in mindere mate (uit) een boek thuis op de bank. We zijn, of worden, een ander type lezer en lezen word een andere ervaring. We hebben ten alle tijden en overal toegang tot praktisch elke vorm van informatie, we dragen complete bibliotheken in onze broekzak. Boeken hebben multimediale vormen aangenomen die gedeeld kunnen worden tussen platformen. Ervaren we al die extra’s als toegevoegde waarde of als afleiding? We lezen tekst evenveel als de interface zelf. Om antwoord te vinden op deze vragen (en andere) geven we het woord aan de mensen uit diverse vakgebieden die aan deze veranderingen zijn onderworpen.

Zo. Klinkt interessant, nee?

Het boek zelf zag er aan de buitenkant ook interessant uit:

En dan kwam ik thuis, en sloeg ik het boek open, en zag ik dit:

AAARGH.

Het hele boek is geschreven in een veel te grote vette Helvetica, met afwisselend zwarte en grijze woorden, zonder op het eerste zicht aantoonbare reden waarom het ene woord grijs en het andere zwart is. Een heel boek vol hapklare opinies en opinietjes, waar telkens ‘behulpzaam’ bij staat hoeveel woorden het zijn en hoe lang het zal duren om ze te lezen. 

Om de muren van op te lopen. Onleesbaar gewoon. Er staat ook een index in van woorden per frequentie dat ze gebruikt worden, een inhoudsopgave met –wohohow, zo vernieuwend! en zo interessant! — de eerste 140 karakters van elk stukje, en ongeveer een kwart van het boekje is copypaste van Wikipedia voor een reeks termen.

De kleur van de woorden, blijkt trouwens, moet weerspiegelen hoeveel de woorden gebruikt worden in het boek. Wat dat bijdraagt tot het lezen is u en mij een raadsel.

Kijk: daar word ik dus kwaad van.

Pleegzoon A is vier jaar oud.

Situatie: Anna botst tegen de tafel, op 120 centimeter van A, aan de andere kant van de tafel.
A: “Maar wie doét er dat?”

Situatie: ik speel een riedeltje op een ocarina.Er speelt geen andere muziek in de keuken, ik zit in het zicht van A.
A: “Maar wie doét er dat?”

Situatie: we kijken naar tv en er springt iemand op een trampoline.
A: “Maar wie doét er dat?”

Situatie: op random tijdstippen in de loop van de dag.
A: “Maar ik moet pipi doen.” (neen, A moet geen toestemming vragen om het toilet te gebruiken. Hij doet het toch, altijd.)
A (twee minuten later): “Maar de pipi kómt niet.”

Situatie: Z staat achter A op de trap, ze komen net uit de badkamer.
A: “Maar waar is Z?”

Situatie: A zit achter mij op de fiets, we zijn op weg naar school.
A: “Maar is het vandaag schóól?”

Situatie: A zit achter mij op de fiets, ik heb hem net afgehaald van school.
A: “Maar gaan we nu naar schóól?”

Situatie: ik heb eten gemaakt, en ik roep iedereen aan tafel.”
A: “Maar wanneer eten we?

Situatie: Jan zegt dat hij gaat voetballen. Sandra zegt dat ze Jan gaat voeren naar het voetbal.
A (twee minuten later): “Maar waar is Jan?”
A (acht minuten later): “Maar waar is Sandra?”
A (vif minuten later, nadat hem gevraagd was om niet zo enorm veel lawaai te maken want ik ben naar iets aan het luisteren): “Maar waarom mag ik niet zo veel lawaai maken?”
A (nadat ik herhaal dat hij niet zo enorm veel lawaai mag maken omdat ik naar iets aan het luisteren ben): “Maar is Sandra aan het slápen?”

Situatie: we eten vanavond hamburgers, op algemene aanvraag.
A: “Maar zijn dat hamburgers?”
Ik: “Ja, dat zijn hamburgers.”
A: “Maar ik lúst niet hamburgers.”
Ik: “A, weet jij hoe een hamburger er uitziet?”
A: (diepe stilte)
Ik: “A, weet jij hoe een hamburger er uitziet?”
A: (diepe stilte)
Ik: “A, antwoord eens. Weet jij hoe een hamburger er uitziet?”
A: “Maar ik lúst niet hamburgers.”
Ik: “Dat heb je al gezegd. Maar hoe ziét een hamburger er uit?”
A: (diepe stilte)
Ik: “Komaan A: als je geen hamburgers lust, dan weet je toch hoe ze er uitzien?”
A: “Als een kip.”
Ik: “En waar smaakt een hamburger naar?”
A: (diepe stilte)
Ik: “A, als je zegt dat je iets niet lust, dan moet je eerst weten wat het is. Je kan niet zomaar zeggen dat je iets niet lust.”
A: “Maar ik lúst niet hamburgers.”
Ik: “OK, dat weet ik ondertussen, maar waar smaakt een hamburger naar?”
A: “Naar stinkie.”

Gnuuuuueeeeuurrghhh!