In de agenda stonden gisteren drie info-avonden. Eentje bij Anna (zesde leerjaar), eentje bij Z & A (kleuterschool), en eentje bij Jan (eerste middelbaar).

Sandra moest spreken bij de kleuters (oudervereniging voorstellen), de leraar van Anna hebben we ondertussen ook al een paar keer zijn intro weten geven, maar de school van Jan, daar was ik nog nooit geweest.

Ik dus op de fiets, ruim op tijd zoals altijd als ik het allemaal zelf voor het zeggen heb (ahem). Info om 19u30 in Sint-Amansberg, vertrokken om 19u08 thuis.

Fiets naar de Dampoort, Antwerpsesteenweg op, Visitatiestraat in… oh wacht. Had Sandra niet gezegd dat het Heiveld was? Grmbl. GPS op Heiveldstraat. Vier minuten fietsen later: ding ding ding, ingang van de school. Met in grote koeien van letters: KLEUTERSCHOOL EN BASISSCHOOL.

Hm. Toch niet hier? Naar de website van de school, gezien dat de humaniora toch in de Visitaitestraat zit. GPS op Visitatiestraat: stuurt mij weer de Antwerpsesteenweg over, door het kerkhof, om daar dan aan de andere kant op een gesloten hek te komen. Terug. Rond het kerkhof, naar richting Grondwetlaan. Visitatiestraat in, op zoek naar nummer 5.

GPS zegt altijd rechtdoor, over het Campo Santoplein en dan ben ik er. Ik zet de GPS af, rijd over het Campo Santoplein, en plots gaan de straatnummers de verkeerde richting uit. Ik blijf doorrijden, maar ik kom weer op de Antwerpsesteenweg uit. Gr.

GPS weer aan, Visitatiestraat ingegeven, stuurt mij terug over het Campo Santoplein, maar daar gaan de nummers weer allemaal naar boven.

Ah. Het verlengde van de Visitatiestraat is de Halvemaanstraat, de Visitatiestraat zelf buig af op het Campo Santoplein. En nummer 5 wijst naar een grijs gebouw dat er dicht uitziet. En het is ondertussen al kwart voor acht.

De enige mogelijke conslusie: ik zal mij vergist hebben, het zal infoavond geweest zijn voor de basisschool. Terug naar huis.

En toen Sandra thuiskwam, bleek dat er aan dat Heiveld ook een Humaniorapoot is. Dus misschien was het wél infoavond.

Zucht.

Aan de positieve kant: ik had geen tijd om te koken, we hebben pizza besteld, die was uitstekend lekker, en het was een zeer fijn familiemoment. Ha!

Er zijn mensen die Facebooklikes of -vriendjes, of LinkedInconnecties of Instagramnonsens verzamelen, maar dat zijn door de band maar amateurs.

Er zitten daar ook wel echte netwerkers, natuurlijk, maar de échte netwerkers zijn er op elk moment van de dag mee bezig.

Elke persoon die ze tegenkomen wordt ofwel in het klassement gestoken, ofwel summier aan de kant gezet als quantité négligeable.

Er wordt gepolst naar wat de mogelijkheden zijn, en enorm snel — het kan niet anders, het is namelijk zó vaak druk-druk-druk — gebeurt de triage.

Van aan de andere kant voelt dat weird aan: gewogen worden, beoordeeld op uitzicht, kledij, één of anderhalve opinie, en hop. Gecaseerd in “moet ik in het oog houden”, “kan nuttig zijn om dingen uit te voeren”, “moet ik een band mee opbouwen”, “noodzakelijk kwaad om aan zijn contact X te komen”, “de moeite niet waard”.

Flitsende glimlach die nooit de ogen bereikt, handdruk terwijl men al elders aan het kijken is, en als het niet meer nodig is: zo snel mogelijk afschrijven en vergeten. Serieel van mens tot mens, elke dag, heel de dag. En een soort kalender om contacten die moeten onderhouden worden, te onderhouden: nu eens een telefoon, dan eens een diner.

 

Versta mij niet verkeerd: ik heb geen problemen om met mensen om te gaan. Als er een duidelijke context is, zo van er moet iets gedaan gekregen worden, of er moet iets verteld worden of gevraagd, dan spreek ik graag en veel met mensen.

 

En natuurlijk krijg ik een eerste beeld van iemand als ik die voor het eerst zie. Maar ik doe enorm hard mijn best om niet vast te houden aan dat eerste beeld. Mensen hebben ontelbaar veel lagen en maskers en gezichten en interfaces, en het hangt allemaal af van omstandigheid en situatie en allerlei.

Het is zoals brandweermannen en spoedartsen, vermoed ik: zij hebben niet de tijd en de luxe om rustig aan een tafeltje te gaan zitten en te proberen doorgronden wat er aan de hand is. Een brand moet geblust worden. Een mens met een lekkend lijf moet gerepareerd worden. Zonder al te veel nadenken, met een hoop ervaring die geïnternaliseerd zit, niet al te veel pro of con afwegen, gewoon: oplossing na oplossing evalueren, tot ze op de eerste komen die haalbaar lijkt, die toepassen, en dan wel verder kijken.

Voor netwerkers is het net zo. Het doel is een groter netwerk, meer mensen in het boekje om dingen mee gedaan te krijgen, en meer mensen om nog meer mensen in de klapper te krijgen. Op een bijna klinische manier één mens beoordelen, klasseren, en next! op naar de volgende.

Ik ben er niet kwaad op of zo, maar ik ben er de afgelopen tijd toch wel een aantal tegengekomen, en het blijft me verbazen.

Ik hoop dan maar dat mensen die iemand bijvoorbeeld al een tijdje in de schuif “nuttige idioot” hadden gestoken en plots beslisten dat het “afgeschreven en zo snel mogelijk vergeten” moest worden, wellicht in hun vrije tijd wél echte vriendschappen hebben en zo.

Dat ze hun privé en hun werk een beetje gescheiden houden. Ik hoop het voor hen, eigenlijk.

Dat is waar het allemaal in begint te vallen: in de plooi.

De weekkalender ziet er voorlopig ongeveer zo uit:

• Maandag en dinsdag vertrekt Sandra voor dag en dauw naar haar nieuw werk in de verre Denderstreek (don’t ask). Kinderen aankleden, ontbijt maken, boterhammendozen vullen, papieren tekenen, dingen uitprinten die gisteren eigenlijk hadden uitgeprint worden. Zelie en Louis gaan naar school met de fiets, Jan gaat naar school met de bus, Anna en Z fietsen met mij mee naar school, A zit vanachter op mijn fiets. Sandra is na zeven uur thuis, dus ik zorg voor de kinders en voor eten en alles. Jan gaat met de bus naar zijn voetbaltraining, op dinsdag gaat Louis gaat naar breakdance en Sandra naar Brugge kookles volgen (snirf).
• Woensdag, donderdag en drie vrijdagen op vier is Sandra thuis (ze doet een halftime en er worden nogal veel uren geklopt op twee dagen) (don’t ask), en is het ‘s ochtends wat meer verdeeld en kan ik in theorie een half uur langer in mijn nest blijven liggen.
• Woensdag Jan gaat naar trompetles, daarna naar breakdance. In de namiddag gaan ze in principe ook allemaal langs bij mijn mama.
• Donderdag is er ‘s avonds weer training voor Jan.
• Vrijdag is er Woord voor Anna, AMV voor Jan, en doet Louis animatietekenen.
• Zaterdag is er voetbalmatch voor Jan, scouts voor Louis, Jan en Anna en Jin dacht ik voor Zelie.

Het zit dus allemaal nog niet zo vol als vorige jaren: Zelie heeft wegens studeren een resem dingen afgezged, Anna is gestopt met turnen wegens incompatibiliteit met de trainers en met klarinet wegen incompatibiliteit met goesting om thuis te oefenen.

Moet er nog bij komen in de volgende weken: Anna circusschool, zwemles Z & A. En ik zal wel nog dingen vergeten zijn, maar dat zien we dan wel. 🙂

Tegenwoordig zit er dus ook een (vergeef mij het woord) heuse Linux in Windows 10: het Windows Subsystem for Linux.

En dus word ik na een tijdje de terminal niet opengetrokken te hebben ook met deze begroet:

Wat mij dan meteen in een kwartier downloads en installs en dingen stort:

Er wordt dan wel gezegd dat het enkel command line dingen zijn, maar als ik zelf een Xwindows draai, dan kan ik daar natuurlijk ook aan.

Zo gezegd, zo geprobeerd.

• WSL had ik al staan
• VcXsrv geïnstalleerd en opgestart
• DISPLAY=:0.0 getypt, dat hij weet waar zijn gerief naartoe te sturen (en voor de volgende keer: echo “export DISPLAY=:0.0” >> ~/.bashrc)
• sudo apt-get install gramps — woot!

Duizend dingen te installeren!

Dat geeft weliswaar een oude versie van Gramps wegens dat WSL achter de schermen Ubuntu Trusty is en dus niet de laatste versie van Gramps heeft staan, maar het lukt wel.

Okay, een waarschuwing dat Couldn’t register with accisibility bus, en Gramps detected an incomplete GTK installation, en GeXiv2 module not loaded en OsmGpsMap not loaded, maar het werkt wel voor de rest.

Voor de zekerheid een sudo apt-get remove gramps gedaan, dan de laatste versie als .deb gedownload en geïsntalleerd, wat gezeik met python3-bsddb3 die niet geinstallerd was, maar zie, een paar minuten later:

Het werkt!

Het ziet er lelijker uit dan de Windows- of Mac-versie die ik normaal gezien gebruik, maar het is wel het platform waarop het eigenlijk bedoeld is om te gebruiken. En waar ik dus altijd de laatste versie zou kunnen op hebben, op mijn Windowscomputer.

Ter vergelijking, ‘t is vooral in fontrendering en in scrollbalken dat het zit:

(Niet dat het echt nodig is om op deze manier door allerlei hoepels te springen, want het gemakkelijkste blijft natuurlijk gewoon ergens een VM opstarten met een Linux erin en daar dan de laatste Gramps in laten lopen, als het echt zou noodzakelijk zijn.) (Maar wel wijs dat de optie er is.)

En ja, voor de mensen met goede ogen: ik ben een derdegeneratiemigrant. Mijn overgrootvader heette Mordechai Jarząbek.:)

In de katern ‘dat was verdorie al eens lang geleden’: een RPG dat niet te moeilijk en niet te gemakkelijk is, met inhoud die blijft boeien: Pillars of Eternity.

Ik voel mij 18 jaar jonger, toen Baldur’s Gate uitkwam.

Het zit in de kleine dingen: de keuze tussen gewone snelheid, of bijvoorbeeld tijdens gevechten halve snelheid dan wel turn-based (met pauze dus), of dubbele snelheid voor plaatsen waar een mens al geweest is. En voor één keer geen gedoe met inventarisbeheer: gewoon een eindeloze kist waar alles in kan.

En een eigen kasteel, waar er ook allerlei dingen mee te doen zijn.

En allerlei ingewikkelde vormen van magie en gerief.

En crafting.

En ja, ik ben er zeer content mee, na een uur of twaalf spelen.

Voor zover ik weet, is er op elke school een min of meer duidelijke rangorde van richtingen. In de eerste graad Latijn voor de slimme kindjes, moderne voor de kindjes voor wie het een beetje trager mag gaan. En na de eerste graad: Latijn is beter dan geen Latijn, veel wiskunde is beter dan weinig wiskunde, wetenschappen is beter dan geen wetenschappen. Helemaal onderaan in de rangorde van richtingen op de school van Zelie bengelt Economie-Moderne Talen.

Economie-Moderne Talen is zo laag als je kan zakken op die school. Eén stapje erboven staat Latijn-Moderne Talen: leerlingen die net nog Latijn aankunnen, maar te dom zijn om wiskunde te doen. Of te lui, niet gemotiveerd genoeg, B-attest voor wetenschappen, een resem redenen.

Wij hebben er in het gezin eentje die goede punten had voor wiskunde en goede punten voor wetenschappen, maar die veel liever talen deed dan wiskunde of wetenschappen, die dus bewust gekozen heeft voor Latijn-Moderne Talen. Om dan te constateren dat er — bewust of onbewust, maar toch echt wel bedroevend vaak uitgeproken bewust — gewoon van uitgegaan wordt dat al wie in die “moderne talen”-klassen zit er zit omdat ze geen andere keuze hadden.

Zo van “ik weet wel dat jullie allemaal tegen jullie zin talen doen, maar we gaan er toch proberen het beste van te maken”. Terwijl, eigenlijk, als men er over nadenkt: een richting waar de leerlingen op het einde verondersteld worden meer dan vlot Nederlands, Engels, Duits en Frans te kunnen spreken, lezen en schrijven: dat is toch niet noodzakelijk een vuilbakrichting?

Zijn er eigenlijk scholen in de buurt van Gent waar Latijn-Moderne Talen een sterke richting is en niet de eindmorene van de waterval? Waar er meer leerlingen voor kiezen dan er uit armoe in terecht te komen?

Ik vraag het niet voor mij maar voor een gezinslid.

Ik deed mijn Excel open om iets toe te voegen aan een logfile die ik bijhoud, en Excel zei mij dat mijn meest recente versie niet meer kon geüpdatet worden (of zoiets), met twee opties: “houd deze versie”, of “houd de versie op de server”.

Huh, een OneDrive-conflict terwijl ik OneDrive noodgedwongen al een tijd uitgezet had?

Ik klik “houd deze versie”, omdat de versie op de server in ieder geval al heel heel oud zou zijn… en ik krijg een bestand dat up to date is tot 3 augustus 2016.

Hang on.

Dat is zo ongeveer wanneer OneDrive is gestopt met werken.

Een blik op mijn statusbalk, en jawel: het ding staat weer aan, en is gewoon weer doodleutig aan het synchroniseren.

Cue een obligate “neen, ik heb niets veranderd” en ook wel een “neen, geen flauw idee waarom”. Ik denk dat ik er ook maar een “hout vasthouden” en “nu nog hopen dat het op mijn andere computer niet in de soep loopt” aan verbind.

Ik ben dit jaar van corvee om de kinders naar school te brengen.

‘t Is te zeggen: de twee jongste, want eigenlijk doen de andere dat al zelf, maar hey, details.

Zelie begint pas om 11u of zoiets, en komt al ‘s middags naar huis.

Louis was vanmorgen op tijd vertrokken om op school te zijn om 8u15, maar bleek dat hij ook maar om 11u begint, dus zit hij nu nog een paar uur thuis.

Jan is naar zijn nieuwe school vertrokken met de bus. Spannend! Hij moest, zo bleek vanmorgen tien minuten voor hij vetrok, nog allemaal foto’s meenemen (drie waarmee hij iets over zichzelf kan vertellen, en dan nog pasfoto’s) — nog een geluk dat we sinds kort een printer hebben, anders was het al direkt verkeerd begonnen.

Anna is meegereden met mij, met Z op de fiets en A achteraan op mijn fiets. Het duurt een goeie tien minuten om van bij ons thuis tot op school te geraken, dus het valt allemaal nog redelijk mee.

A zonder problemen afgezet in een bijna lege kleuterschool voor 1 en 2, en dan een paar huizen verder naar de basisschool waar ook het derde kleuterklasje van Z is. Bij het binnenkomen was het al zeer indrukwekkend: een donkere gang propvol kinderen en ouders, waar allemaal tafels stonden met vellen waarop afplakkers met de namen van de kinderen, en iedereen moest zijn naam zoeken. En dan de speelplaats, ook helemaal vol kinderen van derde kleuterklas tot zesde leerjaar.

Z is normaal gezien redelijk snel thuis en op haar gemak, maar met zo’n entree zal het wel een half uurtje geduurd hebben: ze zag het niet zitten om meteen alleen te gaan spelen. Maar! Ze zit bij juffrouw Lieve, dus het komt meer dan helemaal in orde.

En dan was het uitkijken naar de klasverdeling voor Anna. Ze mochten op het einde van vorig jaar drie kindjes invullen waarmee ze graag in de klas zouden zitten, en ze hadden met drie telkens elkaar en dan nog één iemand anders opgeschreven.

Het was bang hart vasthouden want een mens weet nooit, maar de klasverdeling zit dus wel snor zit, duidelijk:

Zesde middelbaar, vierde middelbaar, eerste middelbaar, zesde leerjaar, derde kleuterklas, tweede kleuterklas. Een propere spreiding, me dunkt.

Het is wat, gaan eten met twee oogmeesters. Helemaal op het einde van de (overigens zeer fijne) avond was er maar een halve zin nodig om me te kunnen zeggen dat ik zeer waarschijnlijk gigantopapillaire conjunctivitis had.

Ik heb dat opgezocht op de Googles, en het ziet er niet alleen degoutant uit, het omschrijft ook precies de symbolen die ik had, en waardoor ik na vijfentwintig of zo jaar contactlenzen dragen het na verloop van tijd gewoon niet meer ging.

Niet dat ik er iets aan heb, maar het is wel leutig dat ik het weet.

Voila, da’s ook achter de rug: Z & A hebben kennis gemaakt met hun school.

Het deed wel heel erg raar, de juffen van de eerste en tweede kleuterklas terugzien waar Zelie, Louis, Jan en Anna ook al bij zaten.

(En neen, het is moeilijk te bevatten dat we er weer helemaal opnieuw aan beginnen.)

 

 

From that fateful day when stinking bits of slime first crawled from the sea and shouted to the cold stars, I AM MAN!, our greatest dread has always been the knowledge of our mortality. But tonight, we shall hurl the gauntlet of science into the frightful face of death itself. Tonight, we shall ascend into the heavens. We shall mock the earthquake. We shall command the thunders, and penetrate into the very womb of impervious nature herself.

Tijd om voor de tweehonderdste keer Young Frankenstein op te leggen.

Snif.

…en dat is dan ook dat: de wijkbarbecue, traditioneel zowat het laatste wapenfeit van de grote vakantie.

Er was veel volk, er waren bakken vlees en stapels slaatjes, het weer deed wat ervan verwacht werd, a splendid time was had by all.

Nota voor volgende keer: nog eens twintig procent of zo meer borden (zelfs al hadden we er nu al meer dan ooit tevoren). En misschien drie grote barbecues in de plaats van twee grote barbecues. En nog meer kolen.

Het zal nodig zijn, want tegen volgend jaar verwachten we een stapel meer inwoners in de wijk.

Het is elke. individuele. dag. hetzelfde verhaal. Als ik niet ingrijp en zelf kleren uitzoek, kan het drie kwartier duren. Niet dat ik klaag, want het is ook een manier om de kinderen te entertainen, maar toch.

Het scenario van deze ochtend:

– Maar Misjèèèèl mag ik een lange broek aandoen?
– Nee meisje, het is écht veel te warm voor een lange jeansbroek.
– Maar ik wil een lange broek aandoen.
– Echt niet, het is te warm. Zoek een mooie korte broek.

(Z gaat naar haar kamer, komt enkele minuten later in haar pyjama terug.)

– Maar Misjèèèèl ik vind geen korte broek.
– Je hebt toch heel veel korte broeken?
– Maar ik vind geen enkele mooie korte broek.
– Je gaat er toch eentje moeten kiezen!

(Z gaat naar haar kamer, enkele minuten later…)

– Maar Misjèèèèl ik wil helemaal geen korte broek aandoen.
– Het is echt vééél te warm vandaag voor een lange broek.
– Maar ik wil warm hebben.
– (zucht) OK, doé dan een lange broek aan. Maar dat ik geen klachten hoor!

(Z gaat naar haar kamer, enkele minuten later, nog altijd in haar pyjama.)

– Maar Misjèèèèl ik vind geen mooie lange broek.
– Hoezo je vindt geen mooie lange broek?
– Maar ik wil een jeansbroek aandoen!
– En heb je een jeansbroek gevonden?
– Ja maar ik wil een mooie jeansbroek die past bij mijn hemdje!
– Nee, je gaat geen flanellen winterhemd aandoen met lange mouwen.
– Maar mag ik dan een ander hemdje aandoen?
– Ik denk dat je maar één hemdje hebt. Zoek eens een t-shirt!
– Okaaayyy…

(Z gaat naar haar kamer, komt enkele minuten later terug met een lange, dikke, winterse jeansbroek aan.)

– Maar Misjèèèèl mag ik een t-shirt met lange mouwen aandoen?
– Neen meisje, doe een gewoon t-shirt aan.
– OK dannn…

(Z gaat naar haar kamer, enkele minuten later…)

– Maar Misjèèèèl ik vind geen t-shirt dat past bij mijn broek!
– Ik dénk het wel. Komaan, zoek een t-shirt, dat zal wel lukken.
– Okaayyyy daaannnnn…

(Z gaat naar haar kamer, komt enkele minuten later terug: jeansbroek, t-shirt.)

– Maar Misjèèèèl, mag ik mijn tentschoenen aandoen?

Haar “tentschoenen”, dat zijn zware sportschoenen die vroeger haar “voetbalschoenen” waren maar die ze sinds een paar dagen ooit zou willen aandoen als ze eens in een tent ergens mag overnachten. Vandaar dus “tenstschoenen”.

– Ik denk niet dat het een goed idee is om volle schoenen aan te doen.
– Maar alleen mijn tentschoenen passen bij mijn jeansbroek!
– Je kan die schoenen niet zonder kousen aandoen, en dat zou toch te warm zijn?
– Maar neen ik wil! warm hebben vandaag!
– Zoek dan maar kousen meisje, maar niét klagen als het te warm wordt!
– O! K! Dan!

(Z gaat naar haar kamer, enkele minuten later…)

– Maar Misjèèèèl ik vind geen kousen.
– Zoek eens goed, je hebt echt wel kousen.
– Maar mag ik kousen van Anna aandoen?
– Neen, die zijn te groot.
– (toont kousen van Zelie) Maar mag ik deze kousen aandoen?
– Neen meisje, die zijn zéker te groot.
– (zucht)

Z gaat naar haar kamer, komt enkele minuten laterterug: jeansbroek, t-shirt, sandalen: “Maar ik vond geen kousen die passen bij mijn t-shirt”.

We gaan deze namiddag eens naar een klerenwinkel gaan. En dan ga ik ze er ook nog eens van proberen overtuigen dat ze haar bril opzet.

Want de bril is (a) een meisjesbril, (b) paars en niet blauw of zwart, (c) veel te rap vuil, (d) helemaal niet passend bij de kledij die ze vandaag aan heeft.

Kinders.

Vanavond gaat Zelie uit en gaat Louis ook uit (naar ergens anders, voor de allereerste keer). Jan en Anna blijven thuis, en Z & A ook. Sandra moet opblijven om Louis te gaan halen, ik kruip vroeg in mijn bed.

Morgen is het voetbal voor Jan, en gaan we in de namiddag eens kijken naar kleren voor op school, vooral voor Z omdat zij een jongen wil zijn en ze maar één hemdje heeft naast allemaal dingen die veel te meisjesachtig zijn. ‘s Avonds gaat Zelie naar een verjaardagsfeestfuifachtig iets en is het nacht van de vleermuis.

Zondag is het wijkbarbecuemet de hele wijk en ook hier en daar wat mensen van buiten de wijk.

Maandag gaan Jan naar een makeIT-kamp en moet hij zijn eerste-jaar-humiora-boeken gaan afhalen op zijn nieuwe school. Er is ook opendeurdag op de kleuterschool waar we met Z en A naartoe gaan, ‘s avonds heeft Jan voetbaltraining en komt de welpenleiding op huisbezoek.

Dinsdag is het weer MakeIT-kamp en voetbaltraining voor Jan, en staat er verder niets ingepland. Woensdag  is er een pleegzorg-gerelateerde afspraak en gaan we ‘s avonds zonder eten bij mensen…

EN DONDERDAG IS HET WEER SCHOOL HOERA!!!!!

Nee, zeker nieuwe buren: de eigenares van het huis rechttegenover ons heeft haar huis verkocht, is verhuisd, en de nieuwe eigenaar verhuurt het.

Zelie en ik zaten daarjuist op het plankier naar een aflevering van House te kijken, en er kwam een koppel de straat ingestruind.

Te kijken naar het te huren huis. Ze hadden wat vragen, wij hebben wat antwoorden gegeven.

Ik heb de andere mensen niet gezien die al komen kijken zijn naar het huis, maar wat mij betreft mogen het de mensen van daarnet worden. Die zagen er wel wijs uit.