Het is niet zo vaak dat het echt goed afloopt, zo’n Kickstarter, maar deze keer dus wel.

Gisteren heb ik mijn klauwen op Santorini gekregen, een bordspel dat (zoals de slogan het zegt en de slogan liegt voor één keer niet) op 30 seconden uit te leggen is, maar immens herspelbaar is.

Er is een spelbord van 5  op 5 vlakken, en ziet, dit zijn de spelregels zoals omschreven in de Kickstarter, en er is inderdaad niet meer aan dat dit:

Ik heb met Anna een aantal spelletjes gespeeld en het is bijzonder wijs. Vooral de kaarten die u allerlei specials geven, zijn machtig: een kaart die uw tegenspeler verbiedt te bouwen rond u, een kaart die u laat winnen als ge van het tweede verdiep naar beneden springt, een kaart die het onmogelijk maakt voor de tegenspeler om te winnen aan de rand van het bord, een kaart die het mogelijk maakt om uw tegnespeler te bedelven onder een gebouw als hij naast u en lager dan u staat, …

Nee: zeer zeer leutig. Spelletjes kunnen ook zeer snel gedaan zijn, wat ook fijn is. En het ziet er absoluut appetijtelijk uit ook:

Benieuwd naar de opinies op BGG.

We’re doomed! We hebben een electrisch probleem dat onvoorspelbaar is!

Soms gaat het licht in het toilet even uit en dan weer aan. Hetzelfde in de kamer van Louis: soms gaat het licht even uit, en dan schiet het weer aan.

Vals contact ergens, lamp die niet goed ingevezen zit, geen mens die het weet.

Maar ook geen groot probleem, want het is maar om de zoveel tijd eens, en het duurt maar een seconde.

Tot gisteren. Rond een uur of halftien viel de electriciteit uit op het gelijkvloers: niét in de kamer van Louis, wel in het toilet, de gang, de keuken, de tuin, én heel het achterhuis.

Geen zekeringen gesprongen, gewoon: geen electriciteit meer. En dus ook geen internet meer wegens modem aangesloten op het gelijkvloers. Maar op het eerste en tweede verdiep bleef alles wel werken.

Alles eens afgezet en dan weer aangezet, ook de hoofzekering, resultaat: nu ook geen licht meer in de kamer van Louis. En dus heel het gelijkvloers en het achterhuis in het donker.

Twee uur lang in het donker, en plots: een paar seconden alles weer aan, en dan weer alles uit. Tien minuten later: weer een seconde of drie alles aan, en dan weer een paar minuten uit, en dan een paar keer flikkeren aan/uit, om dan weer helemaal aan te gaan en aan te blijven.

En neen, niemand was wat dan ook aan het doen op dat moment, beneden: Louis zat op een laptop bezig en Zelie was met haar vriendinnen naar een galabal.

’t Is met andere woorden een compleet mysterie.

Een akelig mysterie, want wie weet volgende keer is het de maandag om 8u dat het gebeurt, en liggen koelkast en diepvries af tot ’s avonds.

Een akelig mysterie ook, want hoe moet dat in ’s hemelsnaam gediagnosticeerd worden? En opgelost? Aaaargh!

Anna had raadsels.

Een meneer en een mevrouw rijden in een auto, als ze plots zonder benzine vallen. De meneer gaat met een jerrycan naar het dichtste pompstation. Hij doet de deuren van de auto op slot, en de ramen gaan niet open. Als hij terugkomt, ziet hij dat de mevrouw dood is, en dat er een vreemde in de auto zit. Maar de deuren en de ramen zijn niet open geweest. Wat is er gebeurd?

Ik moest niet echt nadenken om te weten dat de vrouw wellicht zwanger was en gestorven na een geboorte. Anna was verontwaardigd dat ik het zo snel wist.

Het was wel de gedroomde occasie om het over patroonherkenning en pareidolie te hebben, en over te schakelen op het gevangenendilemma en Monty Hall.

Dat, dames en heres, is wat het ouderschap allemaal de moeite waard maakt.

’t Is morgen feestje hier thuis, en ik ben aangesproken om iets cocktailachtigs te maken.

Ik ben geleerd van vorig jaar, toen er twee keer anderhalve liter cocktail was en er maar een paar glazen van gedronken warevan de pot Green Beast en de grote fles (alcoholvrije) grilled ananas en limoen.

Gisteren hadden we al eens online gekeken, maar daar was niet meteen iets tussen dat er meteen uitsprong — vooral zomercocktails met veel fruit en zoetigheid. Vandaag heb ik de omgekeerde beweging gedaan: gekeken wat ik in huis had, en van daar vertrokken.

Het is een variatie op een Aviation geworden:

• 1 ¾ gin
• ½ kirsch
• ¼ viooltjessiroop
• ½ citroensap
• ¼ ijs- en ijskoud water

Ja, ‘k weet het, Crème Yvette in plaats van siroop, en Maraschinolikeur in plaats van kirsch. Een mens werkt met het materiaal dat hij in huis heeft. En het beetje ijswater water vervangt het natte ijs waarop ik  anders zou shaken. Ik ben namelijk niet van plan live cocktails te staan maken.

Maar voor de ingrediënten: misschien vraag ik wel aan mijn betere helft of ze geen zin heeft morgen boodschappen te doen.

Kijk, de agenda van deze week en de drie weken die erop volgen:

Da’s dus wat er nu al gepland is: kijk naar de week linksbovenaan en het wordt duidelijk dat er laatsteminuut ook altijd wel dingen bij komen. En natuurlijk staat niet alles daar altijd in.

Maar toch: ik kan mij niet inbeelden hoe wij zouden kunnen leven als we geen gedeelde kalender zouden hebben.

We hebben allemaal een eigen kalender, en dan is er nog een gedeelde kalender waar dingen voor Sandra en mij in staan, en nog een kinderactiviteitenkalender voor kinderactiviteiten, en een verjaardagskalender, en dan nog soms eens aparte kleuren binnen één kalender, afhankelijk van de personen.

En dankzij uw en mijn vriend Google, allemaal gesynchroniseerd tussen allemaal telefoons en computers en alles.

Een zeer groot gemak.

Dat ziet er zó goed uit:

Mijn band liep plat. Er kon genoeg lucht in gestoken worden voor ongeveer anderhalve reis werk-huis of huis-werk. Er stond dan ook atijd een pomp paraat, op het werk en een pomp thuis.

Het was al een paar dagen, vandaag begon het echt op te vallen. Ik heb de fietsenboer gemaild of hij eens kon langskomen: dat bleek pas volgende week dinsdag te kunnen. Drat!

Nog een week fietsen met een leeglopende band, dat zag ik niet zitten. En dus heb ik vandaag iets gedaan dat ik niet meer gedaan heb sinds denk ik 1979: rustines op mijn band geplakt. Met maar een béétje assistentie van collega Ben: fiets op zijn kop gezet, buitenband eraf, binnenband eruit, visuele inspectie naar gaten (geen gevonden), emmer water gevuld en op zoek naar luchtbellen, afgedroogd, beetje geschaafd met schaafding, lijm op gedaan, laten rusten, rustine op geplaats, geduwd voor vermoord, hey presto:

Ik vrees dat de binnenband er een beetje te versleten uitziet om nog veel langer mee te gaan, maar hopelijk houdt hij het nog een week uit.

Ik heb de eerste paar boeken gelezen. Ik vond ze goed, maar ik heb ze nooit allemaal gelezen.

Ik heb de film gezien, en ik vond die niet verkeerd.

En nu heb ik de Netflix-serie gezien (wijs!), en zit ik ongeveer even ver (boek 4) als het aantal boeken dat ik gelezen heb. Grr.

Ik denk dat ik maar eens de rest van de boeken lees. Ik wil weten hoe het afloopt.

Ik heb met mijn Amazon-eindejaarscadeaubons kookboeken gekocht. De goedkoopste versies die ik kon vinden, dus meestal in shops die fullfilment laten doen via Amazon.

Vandaag zijn er twee! pakketjes toegekomen, waaronder dit:

Ik heb dat besteld bij Amazon.de in Duitsland. Het is vertrokken in het Verenigd Koninkrijk (“If undelivered, return to Speedwell Ltd.”), het is toegekomen in Gent, maar er staat een postzegel van Spanje op (“If undelivered please return to Apartido de Correos”).

The mind boggles.

Er was eens een school met een website die niet goed was, maar die geen geld had om een betere website te laten maken.

Het lijkt een constante in mijn leven, al sinds pakweg 1994 toen ik dat deed voor de Studio Skoop en Arno: gratis dingen maken waar andere mensen geld voor zouden vragen. Veel geld voor zouden vragen, soms. Websites, applicaties, boekjes, affiches, filmpjes, beeldbewerking, fotografie, advies.

En ja, dat is eigenlijk broodroof: er zijn mensen die (soms veel) geld zouden kunnen verdiend hebben, en die dat dan wegens mij niet gedaan hebben. Mijn redenering is dan: ik doe het enkel als het mensen zijn die het écht niet kunnen betalen, of waar ik van vind dat ze hun geld beter aan andere dingen zouden kunnen besteden.

Meestal is dat aangenaam werken, is het redelijk duidelijk wat de verwachtingen zijn, en steek ik er met plezier werk in.

Het is maar soms dat het verkeerd uitdraait. “Gratis is niets waard”, lijken de mensen dan te denken. Dat soms overslaat naar “gratis is minderwaardig”, of “wie denkt die gast wel dat hij is, het beter weten dan ons?”, en uiteindelijk naar “deze andere kerel vraagt veel geld, dus het zal wel beter zijn, dus stellen we ons geen vragen en hebben we plots geen eisen meer”.

Dan is het grappig (waarmee ik bedoel “niet grappig”) om zien hoe iets dat ik al jaren gratis moest doen wegens geen budget en waar alles onmogelijk was, plots wél alles mogelijk blijkt als het te betalen is. “Maak uw boekje eens aantrekkelijker, kan het niet in kleur? Met een degelijke cover in plaats van een doodgraversding?” is jaren “neen” en “geen budget”, tot het boekje niet meer gratis gemaakt wordt, en het plots wel helemaal in kleur is. Nog altijd totaal ad hoc van inhoud, maar hey, dat duurt dan tot ze een betalende redacteur hebben, vermoed ik.

Of “je maakt best een degelijke en kwaliteitsvolle brochure in plaats van die eeuwige knullige zelf in elkaar geflanste gefotocopieerde A4-tjes” wordt jaren afgedaan als “jaja, we wéten het, laat ons hoofd gerust”, en dan plots is het een grote brochure met matglanzend dik papier en paginavullende foto’s. Wel vol typfouten, maar hey, niemand is perfect.

Ik zucht dan eens heel diep.

En niet getreurd, er zijn altijd andere dingen te doen. Mensen te broodroven, bedrijven tegen te steken.