We zijn daarnet even naar het Baudelopark gegaan (tussen twee regenbuien in).

Het groot grasveld in het midden was een puinhoop.

Gisteren had er blijkbaar een groep mensen zitten Cara Pils drinken. Een groep mensen die hun vuiligheid niet opgeruimd hadden.

En dan moet ergens in de loop van vandaag iemand van de Stad langsgekomen zijn met een grasmaaimachine. Die gedacht zal hebben “afrijden is afrijden, en ik word hier niet betaald om blikken Cara Pils aan de kant te zetten”.

Resultaat: heel het grasveld vol grote en kleine stukken uit elkaar gereten blikken.

Ugh! En levensgevaarlijk als er kinderen op blote voeten rondlopen, of honden.

Ik heb een klein half uur zo veel mogelijk stukken bij elkaar geraapt en in de vuilbak gesmeten, maar er liggen er ongetwijfeld nog stapels, vooral kleine en ongemeen scherpe stukken.

Ik kan daar dus met mijn hoofd niet bij: één blik, tot daar aan toe, dat is een accident. Maar zeker tien blikken? Rij dan niét af, als het te vuil ligt om veilig te zijn.

update Mailtje naar de groendienst, bijna meteen mailtje terug, dat ze het morgen zo goed mogelijk gaan opruimen, en dat ze de grasrijder erover zullen aanspreken. Hoera!

Suikersiroop, fruit erbij, in de ijsmachine, klaar.

Ik heb gisteren perensorbet gemaakt, vandaag granaatappelsorbet, en morgen wordt het pompelmoessorbet.

De perensorbet was:

• 200 g suiker, 200 g water: laten oplossen, eens opkoken, en dan een paar minuten sudderen
• 1 kg rijpe peren: schilllen, klokhuis eruit, in de siroop. Mijn peren waren niet allemaal rijp, ik heb ze nog een paar minuten mee laten sudderen.
• Een beetje laten afkoelen, sap en zeste van een citroen toevoegen.
• Mixen, door een fijne zeef duwen, een scheutje peren-eau de vie toegevoegd, helemaal laten afkoelen, en in de ijsmachine gesmeten.

De granaatappelsorbet was:

• granaatappelpitten uit vier grote granatappels halen, mixen, door een fijne zeef duwen tot er alleen sap overblijft
• 200 g suiker, 200 g water: laten oplossen, eens opkoken, en dan een paar minuten sudderen
• granaatappelsap bij siroop, sap van twee citroenen en zest van één erbij, twee grote lepels glucosesiroop voor de smeuïgheid, een beetje harissa voor kick, en dan in de ijsmachine gesmeten

Voorlopig verdict: uitstekend.

‘t Is niet dat ze curieus is, maar ze weet het graag allemaal. Z was aan het spelen in de zandbak in het park en er zaten gelijk twaalf jongens en meisjes tussen 8 en 16 op de schommel (zo’n meerpersonenschotelmodel, no worries).

Het waren mensen die geen Nederlands spraken. Van wat ik ervan hoorde, klonk het zeker niet Turks of Arabisch, en de mensen zelf zagen er moslimachtig Indisch of Pakistaans uit, dus het kon vanalles zijn.

“Welke taal spreken die mensen?” wou Z weten. Gelijk, écht weten. “Het is geen Turks of Arabisch, ik denk dat het iets van Indië of in de buurt is” was géén afdoende antwoord.

En dus zei ik daar dat ze het zelf maar moest gaan vragen, als ze het echt serieus wou weten.

Waarop ze op het gruwelijk wild schommelende gevaarte vol joelende moslims afstapte en rustig aan de verzamelde jongeren vroeg: “maar welke taal spreken jullie?”

Geen antwoord.

“Maar welke taal spreken jullie?”

“Maar welke taal spreken jullie?”

“MAAR WELKE TAAL SPREKEN JULLIE?”

“MAAR! WELKE! TAAL!! SPREKEN!! JULLIE!!!?”

Geen antwoord. Ze was aan het schreeuwen in haar beste horrorfilmstem, maar ze hoorden haar toch nog niet, denk ik.

Ik ben er dan maar ook op afgegaan, anders stond ze nu nog altijd te schreeuwen.

De schommel stopte proper, de meisjes en jongens vroegen (in het Engels) of de kleintjes ook eens wilden, Z herhaalde haar vraag “Nee ik wil weten welke taal jullie spreken!!”, de jeugd op de schommel zei een beetje verward, euh, Urdu, ik zei bedankt, zei tegen Z dat ze bedankt moest zeggen, en dan mocht ik uitleggen wat Urdu precies was. 🙂

Gezocht en gedaan, maar geen oplossing gevonden, en dus aan de noodrem getrokken: een week vakantie gevraagd om op de kinders te kunnen passen.

Wegens dat die nog te klein zijn om op zichzelf te passen, en dus bij deze ben ik — met een paar uur hier en daar vergaderen per internet tussendoor — de hele dag van kinderzitcorvee.

Ik hoop dat het goed weer zal zijn. Dat ik veel boeken kan lezen in het park!

Ik deed vandaag een work@home wegens twee nieuwe kleine kinders bij en niemand anders thuis (Jan voetbalkamp, Anna paardenkamp, Zelie geeft zelf een kamp, Louis naar Komaf, Sandra kan niet thuiswerken en heeft geen vakantiedagen meer over).

Voorlopige stand van zaken:

• ‘t zijn zeer brave kinders
• het is een gemak dat ze net vier en bijna vijf zijn (iets meer dan negen maand verschil): ze kunnen enorm goed met mekaar spelen
• ze worden de nieuwe regels zeer snel gewoon (alles van eten minstens proeven, niet naar buiten gaan zonder te vragen, opruimen als ze gespeeld hebben, geen chocomelk ‘s middags, elkaar niet slaan als er iets tegensteekt maar eerst naar mij komen — ja, ook als de andere u expres pijn heeft gedaan, etc., etc. etc.)
• ze weten ook dat de regels van vroeger niet meer gelden (als ze naar het toilet willen gaan, moeten ze dat niet vragen, dat mag gewoon zomaar) (alle begrip voor die regel als het om een leefgroep van een hele reeks kinderen gaat, maar hier is het niet echt aan de orde)
• ik heb nog altijd een werkende “kind moet dringend naar het toilet gaan”-radar
• Z (bijna vijf) eet gelijk een bouwvakker — voor middageten begonnen met een spiegelei en toast, verder met een roerei, verder met een omelet, en ook nog eens het spiegelei van A opgegeten. En ze wou nog. Ahem.
• A vindt alles per definitie niet lekker. Tot hij het dan proeft. En dan is het wel lekker. Maar hij blijft wel bijna niets eten. (Niet dat ik mij zorgen maak, hij dreigt niet te verhogeren.)
• A zegt ook consequent “centses” en “hondses” en zo voor “centjes” en “hondjes”. Niet dat hij het niet correct kan uitspreken, en niet dat hij niet weet dat het niet juist is, want toen hij vanmiddag voor de elvendertigste keer gecorrigeerd werd door A, heeft hij één keer “centjes” gezegd. En daarna niet meer.
• Het park in de buurt is dus perfect voor kinderen van vier.
• De kinders zijn merkelijk braver met mij alleen dan als er andere familieleden bij zijn.

De dag was: spelen op hun kamer (al het speelgoed uit alle dozen gehaald, jawel), Piet Piraat gekeken (Piet Piraat en de kleine dino gnnnn), middageten, spelen in het park, spelen op straat, spelen in de kamer, kamer opruimen, en nu spelen in de living.

Ik heb ze ook duidelijk gemaakt dat honden in het algemeen niet te betrouwen zijn, en dat ze in ieder geval zéker eerst moeten vragen aan de mensen of ze hun hond mogen aaien voor ze er op afstuiven.

Het resultaat: met een stuk of vijf mensen aan de praat geraakt in het park. Zucht.

Wat er wél wijs is aan kleine kinderen, en ik was dat een beetje vergeten, is dat ze bij van alles en nog wat waarom? vragen. En ik leg graag dingen uit, dus dat komt nog goed uit.

Zoals bijvoorbeeld die keer dat er een oudere zwarte man het park in kwam gestrompeld. Op het eerste zicht was het niet duidelijk of het strompelen van de zattigheid was dan wel moeilijk lopen wegens een andere reden. Bij iets nader bekijken was hij ook al zijn boventanden kwijt, dus een mens zou misschien wel vergeven worden als hij van de eerste hypothese was uitgegaan.

Bleek dus niet. Het was een meneer die de burgeroorlog in Somalie niet zonder kleerscheuren ontvlucht is, toen hij twintig was, en die hier nu al meer dan twintig jaar woont. En dat hij drie jonge kindjes heeft, en toen vroeg Z waarom hij blauw was. Euh, blauw? Nee, zwart, bedoelde ze. ‘t Is waar dat het een heel héél erg zwarte meneer was. Ik heb mijn uitleg van “er zijn allerlei verschillende kleuren mensen” kunnen geven, dat was dus ook al dat.

In het binnenkomen van het park trouwens een even hard strompelende meneer en mevrouw tegengekomen. De meneer had nog een halveliter vast, dus erg ver naast hypothese één zal het wel niet geweest zijn. Maar de mevrouw — circa twintig jaar oud, overal tattoos, echt niet warm gekleed — zag er vooral zeer triestig uit. Bleek dat ze net vanochtend in elkaar geslagen en buitengesmeten was door haar lief. Jawel, ze had het al aangegeven aan de politie, en neen, ze had geen overnachtingsplaats nodig, ze ging naar een opvang gaan. Die was wel maar open van 21u tot 9u, en ze moest nog aan 5 euro zien te geraken om daar te kunnen blijven.

Ik had toevallig exact vijf euro op zak, en ik ga er in dergelijke gevallen altijd van uit dat het waar is wat er mij gezegd wordt (ge weet maar nooit), dus dat was weer wat uitleg geven, over waarom die mevrouw verdrietig was, en of die meneer Frans sprak of Engels (euh neen, hij spreekt Nederlands-met-halveliters-op).

Ik ga echt moeten oppassen. Als ik daar nog veel meer kom, ga ik nog mensen leren kennen en al.

Vanmorgen zei de computer dat mijn Windows 10 aan een update toe was, en of ik dat graag vanavond zou ingepland zien.

Yeah right. Iets nieuws op de computer en ik zou een beetje gaan wachten of zo? No way. Update now, mijn beste!

Ik heb het mij een beetje beklaagd, want hij heeft een een goeie drie kwartier over gedaan, maar hey: het was de moeite waard.

Cortana werkt nu, zowel op (Android-)telefoon als op desktop, het ziet er allemaal nog wat gelekter uit, ik kan nu nog veel meer tekenen op mijn scherm en in apps, notificaties en dergelijke zijn wat nuttiger geworden, en vooral:

Extensions werken in Edge! Ik kan eindelijk Chrome buitenkappen voor de meeste zooi!

En ook: hell has frozen over.

Wijs! Ik voel mij helemaal terug in het verleden.

Mijn werkcomputer is de Windows 10 Anniversary Update er op aan het zetten, dus heb ik wel even tijd om de gebeurtenissen van deze morgen op te schrijven.

Ochtendroutine: opstaan, naar het toilet gaan, yoghurt eten, boterham eten, boterham smeren voor ‘s middags, pillen pakken, wassen, aankleden, boterham en een appel in de fietstas steken, computer in de fietst…
Hang on.

Waar is mijn computer?

Hij zit niet meer in de fietstas, want daar haal ik hem uit. Hij ligt niet op de keukentafel waar ik hem leg als ik thuiskom. Hij ligt niet boven waar hij ligt als ik er op werk ‘s avonds.

Lichte ongerustheid. Ligt mijn computertas per toeval in het toilet? Neen. In de slaapkamer? Neen. In de living? Neen, neen, neen.

Stijgende ongerustheid.

Okay, stappen hertraceren. Wat heb ik gisteren gedaan?

*bonk* <- het geluid van mijn hart dat plots in mijn maag zat

Ik ben gisteren naar de Colruyt gegaan, ik heb mijn fiets geparkeerd, het regende bakken dus mijn fietstas was dicht toen ik toekwam, ik heb ze opengedaan, ik heb mijn computertas gepakt, ik en van de fietsparking naar de ingang gegaan, ik heb mijn tas in de kar gezet die ik gebruikt heb…

*gaaah*

Zou de tas in de kar blijven staan zijn? Bij het uitlegen van de kar aan de kassa had ik mijn tas op mijn schouder, daarna heb ik ze er weer in gelegd, ben ik naar mijn fiets gegaan, heb ik de boodschappen (blinde vinken, biefstuk, Danio, rode kool) in de fietstas gestoken… maar heb ik mijn computer wel in de fietstas gestoken?

In de plensende regen naar huis gereden, fietstassen uitgeleegd — en heb ik daar dan een computer uitgehaald of niet? Zaten de twee fietstassen vol boodschappen, of zat er in één een computertas?

ik. weet. het. niet. meer. 

Paniekmodus: aan.

Alle kamers van het huis nagekeken, zelfs de plaatsen waar ik zeker niet geweest ben — misschien dat de kinders, die tegenwoordig mijn telefoon uitlenen om Pokémon Go te spelen, de computertas ergens gezet hebben? Bij elke kamer die ik ondersteboven zet, zakt mijn hart verder richting mijn schoenen.

Begin ik een actieplan te formuleren. Wanneer gaat de Colruyt open? 8u30. Binnen een half uur kan ik er naartoe gaan en vragen of ze een tas gevonden hebben. Als ze geen tas gevonden hebben, ga ik moeten zeggen dat ik de computer van het werk kwijtgeraakt ben. Oh nee! En ook alle medische papieren die in die tas zitten! Okay, die ga ik opnieuw moeten aanvragen bij het hospitaal en de verschillende dokters. En dan ga ik een nieuwe computer moeten hebben. Zou ik die niet uit eigen zak betalen, uit eerlijke schaamte? Of zijn we verzekerd tegen idiotie van werknemers?

Ik heb, geen overdrijving, een half uur gezocht. In een huis met welgeteld een keuken, een living, een badkamer, twee wc’s, een bureau en drie slaapkamers. Eerst methodisch, van ruimte naar ruimte, en dan over en weer: oh! misschien in de living onder een zetel gevallen — oh! misschien in de gang onder een mantel! — of misschien in onze slaapkamer tussen de kleren!

Uiteindelijk lag de tas in de keuken, op een stoel, onder een berg te strijken was.

Ik moet van de dokter dagelijks mijn bloeddruk meten. Een geluk dat het ‘s avonds is en niet nt voro ik naar mijn werk ga.

Op Facebook, dus met eigen naam en toenaam, met een profiel dat één klik verwijderd is, zonder de minste schroom.

Ik klik dan altijd eens door naar die mensen. Om te zien dat het buschauffeurs, kleuterleidsters, grootvaders, winkeliers, gewoon mensen zoals gij en ik zijn.

En dan word ik altijd een beetje depressief.

update En dan lees ik ineens dat het in de gazet staat, en dat allerlei mensen er op reageren overal. “Weerzinwekkend. Ziekelijk racisme. Deze mensen moeten geholpen worden maar kunnen/willen dat wellicht niet.” en het gaat over het “racistische bericht en de afschuwelijke reacties” en “What’s wrong with this world?” en  alles.

Waar zitten die mensen hele dagen? Het zal zeker niet op het Vlaamse internet zijn. Want één blik op de commentaren van Knack, van HLN, op de ontelbare Facebookgroepen, de Twitterzooi en meer zou ze meteen duidelijk gemaakt hebben dat dit geen uitzondering is of eenmalige opstoot van ranzigheid, maar ondertussen gewoon de nieuwe norm is.

Zeer relatief racisme, zeer relatieve verontwaardiging.

Jurgen Verstrepen in 2004 parafraserend: “En nog hebben ze niet door dat ze een fundament van onze westerse moderne maatschappij aan het ondergraven zijn”.

Ik denk dat “de linkse knoeiers, die zweren bij de multicult-maatschappij” waar Verstrepen het over had minder de maatschappîj ondergraven dan de racistische idioten hierboven, en vooral: de mensen die ze zo ver drijven — de vijf minuten politieke moed / vette vis / wie gelooft die mensen nog / racisme is relatief / stuur ze terug naar hun land-mensen in politiek en media. De zwartwitdenkers, de “het is allemaal eenvoudig”-klojo’s.

Die overigens in alle politieke partijen zitten, al is de concentratie uiteraard veel hoger in N-VA en Vlaams Belang. Wind zaaien, bagger oogsten. De wereld is niet zwart-wit, de wereld is niet eenvoudig, en niet alles heeft één gemakkelijke oplossing, of dat nu “stop de transfers” is, “federaliseer de bevoegdheden”, of “stuur ze terug naar hun eigen land”.

Welkom in warm Vlaanderen.

Echt niet evident: met twee kinderen van bijna vier en bijna vijf een hele dag op stap zijn. Eerst een uur of zo in de auto, dan naar de zoo in Antwerpen (eerste keer zoo!), zonder buggy of kar, uren aan een stuk van beest naar beest drentelen. Dan anderhalf uur of zo in de auto naar Limburg om Anna af te zetten op haar kamp. Dan een uur of twee zéér actief op de enorme speeltuin zitten. En dan bijna twee uur in de auto terug naar huis.

We hebben twee kleine crisismomentjes gehad toen er eentje zijn zin niet kreeg en dacht dat luid en hard wenen en roepen een oplossing zou forceren. Ah ha ha, da’s buiten de ervaring van vier andere kinderen gerekend. Wenen = geen aandacht krijgen tot het gedaan is. En ook: “ik wil xyz” een stuk of tien keer na elkaar zeggen is niét de manier waarop er bij ons xyz gekregen wordt. 🙂

Maar nee serieus: een groot succes, twee al met al zeer brave kindjes die nu zeer, zeer moe in hun bed liggen. Het zou wel eens kunnen dat ze morgen lang slapen.

De zoo was, euh, ja, de zoo hé. Ik word nog altijd ongemakkelijk van te kleine kooien voor dieren die eigenlijk de halve werelbol moeten ronvliegen of die een jachtterrein hebben van heelder stukken bos of savanne, maar hey.

Ik heb maar twee flagrante gevallen van dwanggedrag gezien (een kangoero-achtige die heel de tijd aan een hoek in een glazen wand stond te scharten en een zwarte panter die voortdurend van links naar rechts strompelde), dus da’s ook al een succes. En maar één hok waar er echt veel afval in lag — de stokstaartjeszandbak lag vol papiertjes van ijscrème en die dutsen van stokstaarten bleven ze maar proberen begraven.

Oh, en vier giraffen in een tijdelijke transferzone voor zebra’s, waar ze net langs elkaar konden schuifelen: ah well, hoop op beterschap binnen een tijdje, als ze groter zullen behuisd worden.

Ik had een paar pepers gekregen, en ik had geen zin om ze in de frigo te steken om ze dan in de loop van de week hier en daar in eten te doen. Ik had zin om saus te maken.

Niet dat ik dat al ooit gedaan had, maar hey, sinds wanneer houdt dat mij tegen?

Het resultaaat:

De werkwijze: alles bij elkaar kletsen en mixen.

De ingrediënten: een handvol pepers plus een gedroogde peper uit een piñata van Batahlan vorige week, een stuk of vier looktenen, azijn, een handje muntblaadjes, een scheutje oregano, een geut siroopachtige dadelazijn.

U i t s te k e n d .

Zeer zeer (zéér) pikant, maar uitstekend.

Ik heb de meneer van de triage in de spoedopname wellicht zijn gemakkelijkste geval van de week gegeven.

Er zit een buis in mijn buik en daar zit op het einde een rubberen ding op, en dat rubberen ding was vanavond wég. Dat rubberen ding is een paar centimeter lang, het zit er ondertussen al een maand of vier, en normaal gezien zit dat echt zeer stevig vast, maar in de loop van vandaag moet het losgekomen zijn, en is het weg.

Dat is niet levensbedreigend, maar het is wel een nodig stuk.

Ik dus naar de apotheker van wacht, of ze dat niet verkopen. Euh neen, zegt de apotheker van wacht.

Ik dus naar de spoedafdeling van het hospitaal, om een nieuw rubberen dingetje.

Gewoon geven zat er niet in, ik heb mij moeten inschrijven, een bandje rond mijn pols gekregen, in de wachtzaal.

En dan dus de triage in, uitgelegd wat ik nodig had, de meneer over en weer naar urologie, teruggekomen met zo’n plastieken stukje, op het uiteinde van het andere plastieken stukje geduwd, en hopla, terug naar huis.

Ik ben geen tien minuten binnen geweest. (Maar ik ga dus wél een factuur krijgen, en ‘t is geen opname dus het is niet gecovered door de verzekering. Awoert.)

Het staat al een tijdje hier en daar te lezen, maar dit is een goede samenvatting.

Yep, van dezelfde mens die de overzichtelijke video maakte over hoe Jar Jar Binks de Sith Lord achter alles is: