Ik dacht, ik schrijf eens voornemens voor 2017. Dat is in, iedereen doet dat, en het is altijd positief en zo. En dan eindig ik mijn bericht met iets in de zin van

En nu is het aan jou. Wat ben jij van plan in 2017? Wat zijn je wensen en verzuchtingen? Wat kan beter, of wat kan anders? En wat ga je niet meer doen?

en dan vergeet ik niet hier en daar wat mensen te namechecken en wacht ik op de positieve commentaren.

Maar neen. Het is om zeep. Het is echt om zeep.

De enige ‘oplossingen’ die ons aangereikt worden op het internet, zijn varianten op “trek het u allemaal niet aan”. Of dat nu “koester uw naasten” is of “doe een digital detox” of “lees minder de krant”, het komt op hetzelfde neer: doe uw ogen dicht, word niet verontwaardigd, berust in de miserie.

Ik ken mensen (nu ja, ‘kennen’, ik weet van mensen die ik op het internet ‘ken’) die zonder ironie tweets van Donald Trump fijn vinden en retweeten. Dat was voor mij eind vorig jaar wat de deur dicht deed.  Dat, en naar Michael Van Peel’s eindejaarsconferentie kijken. En de niet-aflatende stroom desinformatie en nonsens die sinds post-truth woord van het jaar werd alleen maar lijkt erger te worden.  En het racisme en de intolerantie die ook alleen maar erger en erger en meer en meer aanvaard wordt.

Niets dat ik niet wist, niets verrassend, maar ik word er depressief van. Omdat ik geen oplossing zie.

Fuck it, dit jaar, dus. Fuck it.

Die ochtend, in de nationale pers:

Ha! En met foto en al!

Jan krijgt Arduino-les op school, en hij vond dat wel wijs, en dus had hij weinig subtiel laten weten dat hij graag ook Arduinodingen zou doen thuis.

De vrienden van DealExtreme hebben extreme deals, en onder het motto een lichte overdaad kan geen kwaad, hebben we nu dus meer sensoren dan we een stok naar kunnen schudden in huis, en een lcd-scherm, en joysticks en allerlei waar ik nul verstand van heb.

Ik weet nog altijd niet hoe ik ook door mijn studies geraakt ben op school. In principe deed ik een wetenschappelijke richting, en ik herinner mij vaag dat er een hele tijd sprake was van electriciteit, dat ik ooit zelfs van die schema’s moest tekenen en debuggen, maar bij gebrek aan toepassingen is dat nooit langer dan een semester blijven hangen.

Maar nu dus die Arduino.

Ik snap het concept min of meer, en ik ben samen met Jan op verkenning gegaan.

Eerste probleem: Jan leert het op school eerst met Ardublock, een soort Scratch-achtige interface, maar dat werkt niet meer met de laatste versie, dus was het in code te doen.

Eerst een simpel circuit gemaakt, van pin 3 naar het breadboard en dan door een weerstand en naar een LED, en dan terug naar grond. Een simpel scriptje geschreven:

void loop() {
  analogWrite(3, 255);
  delay(500);
  analogWrite(3, 0);
  delay(500);
}

Dat doet wat een mens ervan zou verwachten: zeggen dat de snok naar 3 veel moet zijn en dan wachten en dan dat de snok niets moet zijn en weer wachten en terug herbeginnen.

So far so good. Tweede poging: twéé lichtjes. Alletwee na elkaar, en ziet nu: dat werkt, ze knipperen samen.

Derde poging: verkeerslichten! Een rood, een oranje euh geel wegens geen oranje, en een groen.

En dan proberen groen, oranje, rood en herbeginnen:

void loop() {
  analogWrite(1, 255);
  delay(3000);
  analogWrite(1, 0);
  analogWrite(2, 255);
  delay(1000);
  analogWrite(2, 0);
  analogWrite(3, 255);
  delay(3000);
  analogWrite(3, 0);
}

Ow, maar da’s allemaal onleesbaar en onduidelijk. Tijd om Jan het concept can variabelen te tonen:

int groen = 1;
int geel = 2;
int rood = 3;

int aan = 255;
int uit = 0;

void loop() {
  analogWrite(groen, aan);
  delay(3000);
  analogWrite(groen, uit);
  analogWrite(geel, aan);
  delay(1000);
  analogWrite(geel, uit);
  analogWrite(rood, aan);
  delay(3000);
  analogWrite(rood, uit);
}

Hoera!

Tijd om nog wat loops te doen: wat als we het oranje licht een paar keer laten knipperen vóór het op rood springt?

Dat kan zo:

analogWrite(geel, aan);
delay(1000);
analogWrite(geel, uit);
delay(100);
analogWrite(geel, aan);
delay(100);
analogWrite(geel, uit);
delay(100);
analogWrite(geel, aan);
delay(100);
analogWrite(geel, uit);
delay(100);
analogWrite(geel, aan);
delay(100);
analogWrite(geel, uit);
delay(100);
analogWrite(rood, aan);

Maar da’s een beetje achterlijk, wat als we het tien keer zouden willen doen?

Dus zo kan het ook, ziet:

int teller = 0;

while (teller <= 4) {
  analogWrite(geel, aan);
  delay(100);
  analogWrite(geel, uit);
  delay(100);
  teller = teller + 1;
}

Hoera een loop!

En als we toch al een loop hebben, dan kunnen we misschien eens proberen om het licht van 0 naar 255 te laten gaan en te zien wat dat geeft?

In plaats van

analogWrite(geel, aan);

doen we dan

int helderheid = 0;

while (helderheid <= 255) {
  analogWrite(groen, helderheid);
  delay(10);
  helderheid = helderheid + 5;
}

En hoera! Dat dimt het groen aan, in plaats van het meteen aan te steken!

Maar als we dat voor elk licht willen doen, zouden we dat drie keer moeten schrijven, terwijl het ook zo kan:

void aandimmen(int kleur) {
  int helderheid = 0;
  while (helderheid <= 255) {
  analogWrite(kleur, helderheid);
  helderheid = helderheid + 5;
  delay(10);
}

en dan

aandimmen(groen);
aandimmen(geel);
aandimmen(rood);

…maar wat als we de snelheid van het dimmen zouden willen instellen? En als het zowel aan- als afdimmen zou moeten zijn?

Enfin, een beetje gedoe later was het dit scriptje geworden:

Er gaan geen prijzen mee gewonnen worden, maar op geen tijd was Jan toch mee met variabelen en loops en booleans en functies en al.

En dit was het resultaat:

AAARGH. Het werkt niet! Het groene lampje doet een propere aan- en uitdimming, maar oranje en rood niet.

Het ligt niet aan de lamp zelf (we hebben lampen verstoken en als ik een andere lamp op de plaats van de rode of gele zet, werkt het ook niet). Het ligt niet aan de groene lamp (andere groene lampen werken ook niet op andere plaatsen, en andere kleuren werken op de plaats van de groene).

Ik heb het zelfs een gesimuleerd op circuits.io, en jawel: dat gaf hetzelfde. Alleen groen dimt, de rest niet.

Yep, da’s waar het een goed idee zou zijn om met iéts meer kennis van zaken aan de lag te kunnen gaan.

Ik weet niet waarom of hoe, maar als ik de lichten op pin 3, 5 en 7 zet, dan werkt het wel. En alleen op 3, 5, 7, 9, 10 en 11. Niet op 1, 2, 4, 6, 8, 12 en 13. Very weird:

Ah euh wacht. Als ik een beetje dichter kijk:

Er staat bij de pins waarmee het werkt een ~-tekentje. Ahem ja.

Een halve zoekopdracht later (“arduino 3 5 6 9 10 11”) weet ik nu dus dat er maar zes pins zijn met pulse width modulation, waarmee dimmen überhaupt kan werken.

Mysterie opgelost.

Pfff.

Misschien moet ik toch eerst wat meer lezen, voor ik dat LCD-scherm naar de knoppen help.

Ik moest nog wat laatsteminuutdingen gaan halen (saffraan, een paar extra vellen zalm), en voor die zalm stond ik in de GB aan het stadhuis.

Er waren drie soorten zalm, van 65, 38 en 19 euro per kilo. En ik had eigenlijk geen idee hoeveel ik moest meenemen, dus bel ik naar Sandra om te vragen. Het is vier schellen van de dure geworden en dan nog een pakje van de goedkope voor de zekerheid.

Juist als ik de telefoon ging neerleggen, krijg ik een stamp in mijn rug, reikt er een hand over mijn schouder naar het schap voor mij, en tegen dat ik doorheb wat er gebeurt, zie ik een kale meneer vloekend en scheldend wegbenen.

Het moet even inzinken, maar ik moest schaterlachen: die kerel had misschien dertig of veertig seconden achter mij gestaan, en moet zich zó hard op staan winden hebben. En geen moment blijkbaar gedacht om op mijn schouder te tikken om te vragen of hij even door mocht of zo.

De kerel heeft mij horen lachen en draaide zich om — als blikken konden doden, ik lag in intensieve.

Om het uit te balanceren heb ik een oude Franstalige mevrouw met een kruk en slecht te been laten voorsteken aan de kassa, haar kar geleegd en de zak strooizout die ze moest hebben naar buiten gedragen en in haar fietstas gestoken.

Het leven is te kort om u nijdig te maken.

(Hou ik mezelf voor, tussen twee of drie episodes van mij zéér kwaad maken per uur.)

En ondertussen zijn we bijna klaar met al het voorbereiden hoera!

(En realiseren we ons dat we misschien wel een beetje teveel zullen hebben voor de mensen die maar komen. :))

’t Is van toepassing:

Ik ging een boterham eten met wat zalm. De zalm was een beetje tam, zelfs met ajuin. En dus dacht ik: ik doe er wat pikant op. Eerst een stapeltje piment d’espelette, maar daar kwam niets van door de smaak van de zalm. En dan dacht ik er nog wat harissa bij te doen, maar ik heb mij mispakt en er een redelijke kwak van de redelijk pikante gedroogde habanero er over uitgeschud.

Ahem ja. Een beetje teveel scovilles. Maar wél lekker.

Het oorspronkelijke plan voor nieuwjaar was lasagne. Maar uiteindelijk: neen, da’s geen nieuwjaareten.

Dus wordt het toch iets een beetje feestelijker. Maar wel even gemakkelijk: lam in de oven met allemaal groenten. En een ceviche van zeebaars als voorgerecht, denk ik, als Sandra haar recept terugvindt.

En dan een moedige poging doen om al de sorbet op te eten die ik de afgelopen tijd heb gemaakt. Of misschien moet ik nog wat bijmaken? Citroen- of limoensorbet bijvoorbeeld, dat heb ik nog niet.

Ah, het plezier van het vrij onderwijs, waar leerlingen stukken minder werkingsmiddelen krijgen dan leerlingen in het gemeenschapsonderwijs.

Ik schreef over mijn schok bij het krijgen van één van de schoolrekeningen voor de kinderen.

‘Schok’ is veel gezegd natuurlijk, want we krijgen die rekeningen al jaren. ’t Is gewoon dat onze kinderen van zodra ze alleen kunnen fietsen niet meer naar die opvang gaan, en dat ik vergeten was wat dat eigenlijk kost, kinderen van vier op de speelplaats of in een speelzaal laten spelen.

Reageert Kaat:

Als ik zo de rekening zie dan is het onderwijs bijna gratis (op de traktatie na), maar de opvang niet. […]

Wat ik vooral zie is dat het onderwijs/overheid en allerlei opvang nog altijd niet is voorzien op een wereld waarin beide ouders werken. Je kan het niet zomaar op de onderwijzers/leraren schuiven (cfr. de discussie luiers vevangen bij kleuters), maar ook niet naar de ouders (ze moeten maar bij hun kinderen blijven).

Nog eentje : een school is verplicht om bij het begin van het schooljaar een gegronde raming van de kosten te geven. In principe zou dat geen verrassing mogen zijn. Ik hoop dat je toch tenminste correct was ingelicht.

Te beginnen met de binnenkopper: ja natuurlijk, school is er niet op voorzien dat twee ouders werken en dat grootouders niet elke dag kunnen springen voor opvang. En dan heb ik nog enorm veel geluk dat ik geen overuren moet doen op mijn werk, en dat ik in de buurt van de school kan werken.

Maar behalve dat, is het inderdaad zo dat we op voorhand correct ingelicht worden.

Er staat vanalles in het schoolreglement, onder meer dat de maximumfactuur voor verplichte activiteiten nooit meer dan 85 € per schooljaar zal zijn. En natuurlijk valt naschoolse opvang niet onder die maximumfactuur.

De lessen stoppen op maandag, dinsdag en donderdag om 15u50, op vrijdag om 15u. Als de lessen gedaan zijn is er een half uur toezicht, dan is er 50 minuten geleide studie (mogelijkheid om aan een studiemeester te vragen lessen te overhoren en huiswerk na te kijken), en dan is er nog maximaal anderhalf uur niet-geleide studie. Kinderen mogen alleen opgehaald worden op het einde van de studie, niet tijdens. En om 18u sluit de school haar deuren.

Als de basisschool sluit worden de kinderen die niet tijdig opgehaald worden opgevangen door een leerkracht die de “noodopvang” verzekert. Bent u – bij het sluitingsuur van de school – te laat om uw kind op te halen, dan rekenen we erop dat u de school telefonisch verwittigt (09/2357260 of 0499/059363).

We willen echter vermijden dat ouders systematisch van deze noodopvang gebruik maken, daarom hebben we onderstaande betaalregeling – in overleg met de oudervereniging – uitgewerkt:

• Komt u een eerste keer te laat uw kind ophalen? Dan zien we dat eenmalig graag door de vingers.
• Vanaf de tweede keer betaalt u € 5 voor het eerste aangesneden kwartier, daarna betaalt u per aangesneden kwartier € 10.

En ja, dat kost geld. Ik vind niet direkt hoeveel het kost voor die opvang, maar ik ga er van uit dat het ons ooit ergens gezegd is.

Het reglement geeft wel een hele lijst van dingen waarvoor onder meer een bijdrage van de ouders kan gevraagd worden:

• Toneelvoorstellingen
• Poppentheater
• Film
• Muzikale optredens
• Jeugdschrijver (vergoeding, verplaatsingsonkosten)
• Onkosten bij de komst van een extern deskundige (gastspreker,…)
• Museumbezoek
• Inkomgeld bij leeruitstappen
• Onkosten bij leeruitstap (fooi, vervoer, gids,…)
• Sportactiviteiten (sportdagen, ijsschaatsen,…)
• Turnuniform
• Badmuts
• Zwemmen
• Extra-muros-activiteiten
• Tijdschriften
• Vakantieboeken
• Klasfoto
• Individuele foto
• Lidgeld oudervereniging

En er is een ruwe schatting van de kosten per leerjaar:

Dus in principe valt het allemaal wel mee. Veel geld, ook omdat het onderwijsnet minder geld krijgt van de overheid (maar wij betalen wel mee belastingen voor het gemeenschaps- en stadsonderwijs, ZIE MIJ VERONTWAARDIGD ZIJN), maar verspreid over een jaar budgeteerbaar.

Alleen die opvang, die was ik dus vergeten.

Update: schaam op mij. Ik laat mij dingen wijsmaken.  Voor de duidelijkheid: er is geen verschil (meer) tussen de netten. Vroeger was het ongeveer het dubbele per leerling in verhouding tussen het ene en het andere net.

Nu kunnen enkel nog objectieve verschillende andere bedragen betekenen, zoals bijvoorbeeld als een school meer dan één levensbeschouwelijk vak aanbiedt. Of als het sociale profiel van de school ander is (meer leerlingen met moeder met een laag opleidingsniveau, met een andere thuistaaln die een schooltoelage krijgen, of die in achtergestelde woonbuurten liggen).

Veel voorbereiden en het is allemaal niet moeilijk meer op het moment zelf:

Twaalf duiven, de billen eraf en gepekeld, de rest van de karkassen alleen borsten en vleugels overhouden, aanbakken, in een plastiekzak met een klont boter, hey presto. De billen uit de pekel halen, proper afdrogen en in een pot, hey presto nog.

Butternut koken en pureren, kippenbouillong maken, rapen in kippenbouillon doen, aardappels uitsteken met de parisiennelepel en koken ook in kippenbouillon: groensel klaar.

En dan op het moment zelf gewoon de plastiekzakken 25 minuten aan 64° C laten warmen terwijl de billen in ganzenvet konfijten. En de rest opwarmen in boter of ingekookte kippenbouillon, en nog wat bospaddenstoelen bakken en klaar!

Ik heb geen foto’s gepakt wegens te druk bezig, maar ik denk wel dat het in orde was.

Dessert was — parisiennelepel to the rescue! — bolletjes peer en bolletjes meloen en bolletjes zelfgemaakte sorbet: granaatappel met cayennepeper, meloen, pompelmoes, aardbeien, framboos, kiwi, peer. En voor de amateurs ook zelfgemaakt rum-rozijnen-kaneelroomijs.

En de keuken is zowaar aan de kant geraakt:

Vier lagereschoolkinderen, zes tieners, zeven volwassenen. Bring ‘em on.

Alsof er nog niet genoeg dingen te doen waren: ik kreeg een mail van Steam dat Mass Effect in aanbieding stond.

Akkoord, ’t is een spel van 2008, maar dat maakt niet zo heel veel uit: het is een uitstekend spel. En het was maar 2 euro om het in een degelijk werkende versie in huis te hebben.

Ik had het al gekocht in 2008, maar toen was mijn computer niet goed genoeg en was het op DVD, denk ik, in alle geval: ik kon het niet meer legaal installeren. Maar nu dus wel. Herbeginnen spelen op moeilijke moeilijkheidsgraad, op enorm hoge resolutie, en meteen weer herontdekt hoe wijs het was.

En nu nog tijd vinden, juist ja.