Woensdag krijgen we twee pleegkinderen bij, maar maandag krijgen we er eerst nog twee andere kinderen erbij: Zelie geeft een kamp bij Freetime, en twee van haar collega’s, Lotje en Sévérine (helemaal uit Wallonië!), blijven dus voor het gemak maar de hele week slapen.

Heerlijk, zo’n volledig gevuld huis.

(Update Ah euh never mind. Ze komen niet volgende week maar binnen twee weken. Ah well.)

Zo. Het heeft nog lang geduurd, maar het is uiteindelijk eens gebeurd: Google heeft een volledige account reddeloos verwijderd, met jaren e-mails, jaren documenten op Google Drive, kalender, contacten, alles alles alles.

Niet mijn account, maar wel die van mijn dochter.

Om geen aanwijsbare reden. Ergens in de afgelopen paar dagen. En reddeloos verloren, geen enkele mogelijkheid om hem terug te krijgen, de gegevens nog te downloaden, de mails nog te backuppen, de jaren foto’s en school- en andere documenten te kunnen krijgen.

En, uiteraard: het emailadres kwijt dat ze al heel haar leven heeft.

Yep; het gevaar van al uw eieren in een mand te leggen die niet van uzelf is. Mijn eigen dingen staan tenminste op domeinnamen die ik zelf in handen heb, mijn emailadres kunnen ze mij niet zo gemakkelijk afpakken. En mijn foto’s staan zowel op Onedrive als offline als soms ook een paar op Flickr, maar niet zo voor mijn dochter.

Kak.

Als het een ander bedrijf zou zijn dan Google, zou het nog mogelijk zijn om naar een supportafdeling te bellen of te mailen of zo, maar het is Google, dus alles is reddeloos verloren voor altijd.

Pech.

Sandra’s telefoon had de geest gegeven. Gelijk, écht kapot deze keer, niet alleen het scherm gebarsten, maar een wit scherm met strepen erop en reparatiekosten die ongeveer zoveel waren als een nieuwe GSM.

En het al een oude GSM, die meer uitviel dan werkte, waar telefoongesprekken soms ineens aan de ene of aan de andere kant uitvielen, waar geen plaats was voor apps, die slechte foto’s maakten, enfin: tijd voor iets nieuws.

Een collega had haar een telefoon aangeraden die op ergens een tweedehandssite te koop was voor 200 euro. De vraag naar mij: “is dat wel te betrouwen?”

Mwoh, dacht ik, “te betrouwen”, dat is allemaal zeer relatief. Het zou kunnen dat het allemaal legit is en dat de doos écht ongeopend is, maar als het niet zo is, wat dan? Bij wie kan er geklaagd worden als de telefoon blijkt van een camion gevallen te zijn, of als er een dikke kras op het scherm staat, of als hij binnen een paar dagen niet meer werkt?

Nee, beter in een winkel, dacht ik.

De logische volgende stap is prijsvergelijking te doen en zo, maar om een paar euro goedkoper uit te komen is mij dat allemaal de moeite niet waard. Neen, want CoolBlue heeft iets véél beter dan een paar euro minder: instant gratification!

Het was ergens in de namiddag, en bij CoolBlue kunnen bestellingen van de namiddag nog ‘s avonds van de dag zelf geleverd worden. Veel magischer dan dat moet het niet worden, vind ik. En dus heb ik meteen zo’n telefoon besteld. Om 15u15 was de bestelling afgerond (“beter dan vierkant”, zegt CoolBlue dan altijd, en ik moet er altijd mee glimlachen), en een minuut of tien later zat er een mail in mijn brievenbus:

Beste heerMichel Vuijlsteke,

U staat natuurlijk te popelen om de bij Coolblue N.V. geplaatste bestelling te ontvangen. Wij kunnen niet wachten om deze bij u af te leveren. Uw pakket met ordernummer xxxx zal op woensdag 27 juli 2016 tussen 18:00 en 22:00 uur afgeleverd worden.

Heeft u verder nog vragen over uw zending dan verwijzen wij u graag door naar MyDynalogic, hier kunt u alle informatie vinden.

Met vriendelijke groeten,

Dynalogic Benelux B.V.

En jawel, een online trackingding met alle nodige informatie erop en eraan, en een aanduiding op een kaart waar de koerier zich ergens bevindt, en zelfs wat zijn naam is (Taoufik):

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik vind dat dus on

Er moet een quiz gedaan worden op 1 oktober, en ik ben er zowaar al aan begonnen!

Ik heb vanavond al drié rondes gemaakt. Ik ben daar mateloos trots over. Niet over de vragen of zo, maar wel dat ik er al zo flink op tijd mee bezig ben.

Okay, ik had mezelf een beetje voor het blok gezet door de opdrachtgevers volgende week uit te nodigen voor eten en een testquiz, maar hey. Toch.

Voilà, en zo eenvoudig was het, helemaal op het einde: meeting met vader, pleegzorgbegeleider en begeleider van Kind & Gezin, data en bezoekregeling geprikt, en klaar.

Dit weekend (vrijdagmiddag-zaterdag-zondag-maandagavond) komen de kindjes nog eens slapen, maandag- en dinsdagavond slapen ze in het Centrum voor Kind & Gezin, woendag is het A’s verjaardag en meteen ook afscheidsfeest in het CKG.

Vanaf woensdagavond 3 augustus wonen we officieel met acht in huis. 🙂

Rik is gesloten tot 9 augustus, dus ik heb geen verse vis meer bij mijn vaste viswinkel op weg van mijn werk naar huis. En Filip is ook op vakantie, dus ook geen vlees meer bij mijn vaste slager in de Sleepstraat.

Mijn eerste idee is gewoon uit gemakzucht naar de Voldersstraat te gaan en daar bij ofwel de Aula ofwel De Vis vlees respectievelijk vis te kopen, maar ik krijg dan altijd pletsen van mijn madam omdat het daar veels en veels te duur zou zijn. En ik kom er ook altijd met meer buiten dan ik strikt gezien nodig heb, maar da’s een ander probleem.

Nee, ik heb geen flauw idee waar ik eigenlijk naartoe kan. ‘t Zal improviseren zijn tot mijn persoonlijke lokale middenstand weer uit verlof terug is.

Het gaat op honderd meter van hier nog door tot maandagvoormiddag, maar ik heb het afgesloten met een laatste optreden.

Fifty Foot Combo: ontdekt toen ze in het voorprogramma van The Cramps speelden, in de Hallen van Schaarbeek in euh ik zou zeggen 1997? Of zo? Ik heb al hun platen (ahem) gekocht, maar het was er ondanks een paar close shaves nooit meer van gekomen om ze live te gaan bekijken. Geen zin om uit mijn huis te komen, zij die jarenlang gelijk niet meer optraden, ‘t was altijd wel iets.

Vandaag dus niet. Ik had mij voorgenomen om er zéker naartoe te gaan, maar — dat gaat ge altijd zien — ik was het eerlijk gezegd in de post-Batahlan-emotie helemaal vergeten tot Zelie smste om te vragen wanneer het precies was.

De sms kwam er om 00u19 en het optreden was aangekondigd om 00u30, ruim tijd dus om nog rap mijn kleren opnieuw aan te doen, en tot aan Sint-Jacobs te geraken. Ruim op tijd om nog op de eerste rij te staan, zelfs, terwijl de mannen nog aan het soundchecken was.

Zelie is toegekomen toen ze net een paar minuten bezig waren.

Ik heb de indruk dat ze het wel wijs vond, maar ze heeft het toch niet tot het einde volgehouden: het was nogal redelijk druk, het was nogal redelijk luid, en er werd nogal redelijk zwaar gemoshed daar vanvoor.

‘t Was wel zeer goed, voor de duidelijkheid. En ze zijn geëindigd met mijn favoriet nummer (en denk ik ook van de helft van het publiek): Doe De Duif!

Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit zo triestig was dat de Gentse Feesten gedaan zijn.

We zijn vanavond met de kinderen (minus Zelie, die gelijk drie of vier verschillende groepen vrienden en vriendinnen had om mee weg te gaan — ik weet niet wiet het uiteindelijk geworden is) naar de allerlaatste avond van Batahlan gegaan.

Ik heb er de namiddag ook doorgebracht, en ik heb ze allemaal nog eens goed bekeken, de mensen van Cirq en de kandidaat-Belgen. Niet dat ik ze ken of zo, maar ik had meer dan veel het gevoel van de laatste dag van een uitwisselingsproject. Dat gevoel waarbij ge naar iemand kijkt die u ondertussen bekender voorkomt dan de meerderheid van de mensen in uw vage omgeving, en dan beseft: het is bijna zeker dat ik deze persoon nooit meer zal zien.

En dat uw hart dan plots tegelijk in uw keel en in uw maag zit.

Ik ben niet zo iemand die met mensen gaat spreken, maar nu beklaag ik mij dat ik het niet gedaan heb, deze week. Ik heb hier en daar wat woorden gewisseld met een paar kandidaat-Belgen, maar ik had het meer moeten doen. Damned.

‘t Was vanavond slotshow met Laura en Sylvie van Kenji Minogue (het kunnen ook Valerie en Annick zijn of zelfs Sarah en Emilie, sla mij dood). Zoals de afgelopen paar dagen zaten we helemaal vooraan, hebben we ons kreupel gelachen bij RFU.tv, zijn de kinderen op het podium gekropen bij het voorleesmoment van Moussa (de grote klassieker Dribbel gaat naar de hoeren, deze keer), hebben we salsa gedanst, meegekeeld met de Gentse zangstonde (Walter De Buck’s versie van Timeloe Pameloe en Romain Deconinck’s Santé Santé, en uiteraard het Vliegerke), en uiteindelijk nog een laatste keer Populaire Turkse Politicus Mag Ik Overvaren gespeeld.

Het was de tweede keer dat Jan ‘s avonds meedeed, en wat graadt ge? Yup, hij heeft net zoals eergisteren weer gewonnen. Deze keer geen bulkverpakking nougat, maar één van de prachtige Tour From Hell-T-shirts. En hij is daarbij ook nog eens gemolesteerd door Sarah en Emilie, het arme jongetje was helemaal getraumatiseerd, kijk maar:

Nee serieus, ik ben er niet goed van. En ‘t is niet alsof ik daar veel gedaan heb of zo: gewoon toekomen, mij aan een tafel zetten, spuitwater drinken, een boek lezen, en wegvluchten als er gedanst moest worden.

‘t Is ergens nog goed dat ik morgen moet gaan werken, ik zou anders niet weten wat gedaan.

Tot volgend jaar, Cirq. Merci, ‘t was echt schoon.

Ik heb vorige week (of de week daarvoor?) het onkruid uit den hof zo goed en zo kwaad mogelijk uitgetrokken en op een hoop gegooid.

Die hoop is nu grotendeels uitgedroogd, en overdag zowat het vaste bed van Nephthys geworden. Die ook zeer content is als er foto’s getrokken worden:

Ik voel het aankomen wanneer er een Interactief Moment is en dan schuifel ik zo onopvallend mogelijk naar een verborgen plek, zodat ik niet mee moet dansen. Ik krijg de neiging om mee stoelen aan de kant te zetten als er weer eens een ingreep in de Ruimtelijke Ordening is. Ik leeg de Cara Pils-asbakken als ik er zie vol met chipszakjes, en als er afval op tafel lig, neem ik het mee naar de dichtsbijzijnde vuilbak.

Ik kan denk ik de rondleiding en de uitleg van wat er allemaal is en het voortraject en de bedoeling en het natraject gewoon met mijn ogen dicht doen. Ik krijg de neiging om mijn innerlijke studiemeester naar boven te laten komen en mensen zelf te gaan aanspreken. En ik, zo slecht met namen dat het geen naam heeft, begin de namen van de kandidaat-Belgen gewoon ook allemaal te kennen.

‘t Is echt wel erg. Nog twee dagen, en ik weet nu al dat ik het ga missen.

En ik heb dan wel bijna altijd mijn fototoestel bij, maar foto’s nemen, dat komt er nooit echt van. Dedju.

De kindjes zijn er vandaag. En morgen. En overmorgen. Voor het gemak van het verwijzen: het meisje dat binnenkort vijf wordt, zal ik Z noemen, en de jongen die er vier wordt, noem ik A.

Vandaag was het boodschappendoendag, en dan Gentse Feestendag, en dan Batahlandag, en dan spelen op straatdag, en dan filet américan met frietjesdag, en dan verhaaltjesdag en slapen.

Morgen zal het ontbijten in het MIAT zijn, en dan zien we wel.

Op Batahlan hebben ze eerst op de molen gezeten (op reis naar Mozambique!), dan met twee wel drie kwartier staan dansen op het podium, tot zelfs Noël het een beetje beu was, en dan zijn ze gaan plensen in het bijna-olympische zwembad.

En dan was het voetballen-slash-basketballen op straat, en dan eten, en dan nog een verhaaltje voorlezeen en dan bed. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend, maar het onverwachte zit in de kleine dingen: Z zat op mijn borst te tateren en toen trok ze haar pyjamavest naar boven en wat doet een mens dan? Juist, een prot op de buik.

Ze lag plat van het schaterlachen, en ze kwam maar niet bij. Tranen van het lachen.

Ze zei dat het de eerste keer was dat iemand dat gedaan had.

Het was vandaag, in tegenstelling tot gisteren, wél druk tijdens de Gentse Feesten. Nationale Feestdag en al, weetwel. Ik heb geprobeerd te ontsnappen naar Batahlan maar ‘t was daar ook eigenlijk redelijk druk.

Ze hebben mij vandaag niet gecyberaangevallen (oef) maar ik was wel één van de mensen die er wegens ‘baard langer dan 1 cm’ als een potentiële terrorist uitzag, en dus werd ik naar voren geroepen en grondig onderzocht. Uiteindelijk ben ik naar de transitzone gestuurd en wat later uitgewezen, omdat ik er te verdacht uitzag: een kostuum met een das op zo’n warme dag, dat kan niet pluis zijn natuurlijk.

OH! En ik heb er een mier gezien met twee hoofden. Gelijk, legit twee hoofden: zijn rechtervoorpoot was een klein hoofdje, compleet met bewegende voelsprieten en al. Stom dat ik geen fototoestel met een macrolens meehad.

(OK, ja, ik weet het, de kans dat een mutatie is met HOX-genen en dingen is kleiner dan dat het een andere mier is die de poot van de mier wou afbijten maar er uiteindelijk zelf haar hoofd bij verloren is, maar het zag er enorm echt uit.)

Rond een uur of zes naar huis gegaan, iets van eten klaargemaakt, en dan was het wachten op de thuisverpleging. Die er gedomme maar om tien uur doorgekomen is, in plaats van zoals normaal om acht uur.

Voor de leutigheid nog eens naar een afsluiting van Batahlan gegaan, en de kinderen meegenomen. Zelie moest na een tijdje zelf uitgaan met vrienden, maar Louis, Jan en Anna zijn gebleven tot het einde van de show — en maar goed ook. Ze hebben met drie mogen meestappen op de loopband, en dan hebben ze mee mogen luisteren met Moussa die het boeiende “Waar is de hoer?” in de Dribbel-reeks voorlas:

En helemaal op het einde, als het Populaire Turkse politicus mag ik overvaren, ja of nee? was, was Jan zowaar de algemene winnaar, van alle aanwezigen! Hij is met een enorme doos vol nougat naar huis gegaan. 🙂

Morgen zijn de twee nieuwe kindjes erbij, en overmogen en de dag erna ook — ze blijven voor het eerst twee nachten slapen. Spannend!

Het bespaart mij de moeite: ik trek gewoon elke dag naar Batahlan. Ge ziet er nog eens mensen, er speelt muziek, het is zonnig, het is een lach en een traan.

Hoe langer ik er zit, hoe meer ik er eigenlijk bij nadenk.

Vooral De Grote Oversteek, de voorstelling die een paar keer per dag in het De Beersparkje naast de deur gebeurt, maakte indruk. ‘t Begon allemaal grappig, maar toen deden ze de Europese hymne en moest ik toch een aantal keer slikken.

Maar hey, ondertussen zijn er ook inburgeringscursussen met gisteren zowaar twéé winnaars!

En er was door de overheid verplichte waterbedeling!

En Anna heeft haar Vreselijke Wonden verzorgd gekregen!