Voila, da’s ook achter de rug: Z & A hebben kennis gemaakt met hun school.

Het deed wel heel erg raar, de juffen van de eerste en tweede kleuterklas terugzien waar Zelie, Louis, Jan en Anna ook al bij zaten.

(En neen, het is moeilijk te bevatten dat we er weer helemaal opnieuw aan beginnen.)

 

 

From that fateful day when stinking bits of slime first crawled from the sea and shouted to the cold stars, I AM MAN!, our greatest dread has always been the knowledge of our mortality. But tonight, we shall hurl the gauntlet of science into the frightful face of death itself. Tonight, we shall ascend into the heavens. We shall mock the earthquake. We shall command the thunders, and penetrate into the very womb of impervious nature herself.

Tijd om voor de tweehonderdste keer Young Frankenstein op te leggen.

Snif.

…en dat is dan ook dat: de wijkbarbecue, traditioneel zowat het laatste wapenfeit van de grote vakantie.

Er was veel volk, er waren bakken vlees en stapels slaatjes, het weer deed wat ervan verwacht werd, a splendid time was had by all.

Nota voor volgende keer: nog eens twintig procent of zo meer borden (zelfs al hadden we er nu al meer dan ooit tevoren). En misschien drie grote barbecues in de plaats van twee grote barbecues. En nog meer kolen.

Het zal nodig zijn, want tegen volgend jaar verwachten we een stapel meer inwoners in de wijk.

Het is elke. individuele. dag. hetzelfde verhaal. Als ik niet ingrijp en zelf kleren uitzoek, kan het drie kwartier duren. Niet dat ik klaag, want het is ook een manier om de kinderen te entertainen, maar toch.

Het scenario van deze ochtend:

– Maar Misjèèèèl mag ik een lange broek aandoen?
– Nee meisje, het is écht veel te warm voor een lange jeansbroek.
– Maar ik wil een lange broek aandoen.
– Echt niet, het is te warm. Zoek een mooie korte broek.

(Z gaat naar haar kamer, komt enkele minuten later in haar pyjama terug.)

– Maar Misjèèèèl ik vind geen korte broek.
– Je hebt toch heel veel korte broeken?
– Maar ik vind geen enkele mooie korte broek.
– Je gaat er toch eentje moeten kiezen!

(Z gaat naar haar kamer, enkele minuten later…)

– Maar Misjèèèèl ik wil helemaal geen korte broek aandoen.
– Het is echt vééél te warm vandaag voor een lange broek.
– Maar ik wil warm hebben.
– (zucht) OK, doé dan een lange broek aan. Maar dat ik geen klachten hoor!

(Z gaat naar haar kamer, enkele minuten later, nog altijd in haar pyjama.)

– Maar Misjèèèèl ik vind geen mooie lange broek.
– Hoezo je vindt geen mooie lange broek?
– Maar ik wil een jeansbroek aandoen!
– En heb je een jeansbroek gevonden?
– Ja maar ik wil een mooie jeansbroek die past bij mijn hemdje!
– Nee, je gaat geen flanellen winterhemd aandoen met lange mouwen.
– Maar mag ik dan een ander hemdje aandoen?
– Ik denk dat je maar één hemdje hebt. Zoek eens een t-shirt!
– Okaaayyy…

(Z gaat naar haar kamer, komt enkele minuten later terug met een lange, dikke, winterse jeansbroek aan.)

– Maar Misjèèèèl mag ik een t-shirt met lange mouwen aandoen?
– Neen meisje, doe een gewoon t-shirt aan.
– OK dannn…

(Z gaat naar haar kamer, enkele minuten later…)

– Maar Misjèèèèl ik vind geen t-shirt dat past bij mijn broek!
– Ik dénk het wel. Komaan, zoek een t-shirt, dat zal wel lukken.
– Okaayyyy daaannnnn…

(Z gaat naar haar kamer, komt enkele minuten later terug: jeansbroek, t-shirt.)

– Maar Misjèèèèl, mag ik mijn tentschoenen aandoen?

Haar “tentschoenen”, dat zijn zware sportschoenen die vroeger haar “voetbalschoenen” waren maar die ze sinds een paar dagen ooit zou willen aandoen als ze eens in een tent ergens mag overnachten. Vandaar dus “tenstschoenen”.

– Ik denk niet dat het een goed idee is om volle schoenen aan te doen.
– Maar alleen mijn tentschoenen passen bij mijn jeansbroek!
– Je kan die schoenen niet zonder kousen aandoen, en dat zou toch te warm zijn?
– Maar neen ik wil! warm hebben vandaag!
– Zoek dan maar kousen meisje, maar niét klagen als het te warm wordt!
– O! K! Dan!

(Z gaat naar haar kamer, enkele minuten later…)

– Maar Misjèèèèl ik vind geen kousen.
– Zoek eens goed, je hebt echt wel kousen.
– Maar mag ik kousen van Anna aandoen?
– Neen, die zijn te groot.
– (toont kousen van Zelie) Maar mag ik deze kousen aandoen?
– Neen meisje, die zijn zéker te groot.
– (zucht)

Z gaat naar haar kamer, komt enkele minuten laterterug: jeansbroek, t-shirt, sandalen: “Maar ik vond geen kousen die passen bij mijn t-shirt”.

We gaan deze namiddag eens naar een klerenwinkel gaan. En dan ga ik ze er ook nog eens van proberen overtuigen dat ze haar bril opzet.

Want de bril is (a) een meisjesbril, (b) paars en niet blauw of zwart, (c) veel te rap vuil, (d) helemaal niet passend bij de kledij die ze vandaag aan heeft.

Kinders.

Vanavond gaat Zelie uit en gaat Louis ook uit (naar ergens anders, voor de allereerste keer). Jan en Anna blijven thuis, en Z & A ook. Sandra moet opblijven om Louis te gaan halen, ik kruip vroeg in mijn bed.

Morgen is het voetbal voor Jan, en gaan we in de namiddag eens kijken naar kleren voor op school, vooral voor Z omdat zij een jongen wil zijn en ze maar één hemdje heeft naast allemaal dingen die veel te meisjesachtig zijn. ‘s Avonds gaat Zelie naar een verjaardagsfeestfuifachtig iets en is het nacht van de vleermuis.

Zondag is het wijkbarbecuemet de hele wijk en ook hier en daar wat mensen van buiten de wijk.

Maandag gaan Jan naar een makeIT-kamp en moet hij zijn eerste-jaar-humiora-boeken gaan afhalen op zijn nieuwe school. Er is ook opendeurdag op de kleuterschool waar we met Z en A naartoe gaan, ‘s avonds heeft Jan voetbaltraining en komt de welpenleiding op huisbezoek.

Dinsdag is het weer MakeIT-kamp en voetbaltraining voor Jan, en staat er verder niets ingepland. Woensdag  is er een pleegzorg-gerelateerde afspraak en gaan we ‘s avonds zonder eten bij mensen…

EN DONDERDAG IS HET WEER SCHOOL HOERA!!!!!

Nee, zeker nieuwe buren: de eigenares van het huis rechttegenover ons heeft haar huis verkocht, is verhuisd, en de nieuwe eigenaar verhuurt het.

Zelie en ik zaten daarjuist op het plankier naar een aflevering van House te kijken, en er kwam een koppel de straat ingestruind.

Te kijken naar het te huren huis. Ze hadden wat vragen, wij hebben wat antwoorden gegeven.

Ik heb de andere mensen niet gezien die al komen kijken zijn naar het huis, maar wat mij betreft mogen het de mensen van daarnet worden. Die zagen er wel wijs uit.

Een mens zou er zowaar stil van worden.

Ik kwam terug van het hospitaal en de buren zaten op het plankier met de andere buren en hun kinderen en die van ons.

Erbij gaan zitten, en toen bleek dat er net een expeditie naar Nunchi gepland was, om cocktails te gaan scoren. (Horse’s Neck, nog altijd even verleidelijk en lekker als ze tijdens de Gentse Feesten waren.)

Ikheb er Google Maps bijgenomen: het is exact 120 meter van waar we zaten tot waar we de cocktails gingen halen. Wij zaten dus al met drie huizen en in totaal negen kinderen buiten; op weg naar de cocktails kwamen we tegen: muziek in het huis op de hoek, in de straat op de hoek mensen die een tafel tegen hun vensterbank hadden geschoven en met de vensterbank als stoel aan het eten waren, en dan het ene na het andere bord voor eten.

In volgorde:

En dat allemaal buiten het toeristische centrum. ‘t Wordt hier lastig voor de portemonnee, vrees ik.

Het gebeurt echt niet vaak. Zelfs de grootste bagger die ik begin te lezen, lees ik meestal tot het bittere einde.

Maar deze niet. Ik heb een boek gekocht van een auteur die ik zo’n beetje persoonlijk ken en die ik zeer sympathiek vind, een boek waar ik al een tijd naar uitkeek, en dat veel mensen goed vinden.

Ik ben tot op een kwart geraakt, en dan ben ik gestopt. Ik kon het gewoon niet meer aan. Zo ongeveer 100% mijn stijl niet, en als het dan worstelen is om elke bladzijde te lezen, en elke bladzijde u meer teleurstelt, dan moet een mens niet verder lezen, vind ik.

Misschien probeer ik nog eens opnieuw, later.Want ik blijf het een onnoemelijk sympathieke mens vinden. Alleen jammer van dat boek.

We waren vandaag met het hele gezin in het Citadelpark (om pokémon te jagen, don’t ask), en plots kwam er een beest van gelijk een centimeter of drie voorbijgeparadeerd.

En ik had geen degelijk fototoestel bij, dedju.

Het was een Ocypus olens, in het Engels prachtig Devil’s coach horse beetle genoemd en bij ons prozaischer stinkende kortschildkever.

Wat een fantastisch beest.

We zijn daarna naar een -yurghhh- Nederlandstalige versie van Finding Dory gegaan, en no sir, I didn’t like it.

Wij zijn naar familie gegaan die gisteren terug was van reis. Blijkt: allemaal Pokemonspelers. Met namen en eigenschappen en vechten en zoeken en alles erop en eraan.

Jan was er gisteren blijven slapen en hun jongste was met ons meegegaan naar Gent, en vandaag zijn we de kinderen weer gaan uitwisselen. Met cake mee en alles, in de tuin zitten terwijl er op de trampoline wordt gesprongen en, jawel, terwijl er op Pokemonsen gejaagd wordt.

Jan met zijn twee neefjes op tocht, Oudenaarde afstropen.

‘t Is eens wat anders dan gelijk een plant naar een tv-scherm zitten kijken. Hoera voor Pokémon!

• 150 gram water met 100 gram suiker en 50 gram glucose verwarmen, even laten opkoken, en afkoelen.
• 1 watermeloen in stukken snijden, mixen, en door een fijne dubbele zeef (of neteldoek) halen.
• sap van 2 limoenen en 1 citroen bij watermeloensap doen
• zeste van 2 limoenen toevoegen
• 1 koffielepel gemalen groene curry toevoegen (peterselie, daslook, dille, zout, laurier, kurkuma, gember, look, ajuin, chili, prei — gedroogd en gemalen)
• 2 soeplepels cuberdonjenever toevoegen.
• In de ijsmachine draaien, in een pot steken en in de diepvries smijten.

Jawel, enorm lekker.

Vakantiekampen, we gaan daar eerlijk in zijn, dat is hopelijk geestig voor de kinderen en zo, maar vooral: dat is een gemak voor ouders die moeten werken en geen eindeloze voorraad vrije dagen hebben.

Wij waren er een beetje uit, met vier kinderen die allemaal op zichzelf kunnen passen en die over en weer naar vriendjes en vriendinnetjes kunnen gaan, maar met nieuwe twee kinderen van vier in huis herbegint het hele circus weer.

Een week herfstvakantie, twee weken kerstvakantie, een week krokusvakantie, twee weken paasvakantie en acht weken zomervakantie, plus nog een stuk of twee drie vier facultatieve vrije dagen en pedagogische studiedagen, rekent en telt: dat zijn vele, vele, vele keren meer dagen dan de vakantiedagen van een doorsneewerknemer zoals wij.

Vooral de zomer is miserie, zoals bij ons met twee voltijds werkende mensen. Vakantiekamp dus to the rescue. Vorige week heb ik een week vakantie moeten nemen en volgende week ook, en dan de week daarna weet ik het niet goed. Mischien kunnen we volgende keer al een écht kamp doen, genre deze:

Zo met twee weken wegblijven in een vakantiekolonie ergens aan de kust, en dan nog liefst zonder bezoekdag want serieus, wat in ‘s hemelsnaam is het doel daarvan?

…maar deze vakantie is het beperkt gebleven tot één week, deze week. Ideaal, want de twee kinderes waren nog nooit gescheiden geweest van elkaar en het is eens een goede testcase, en ook ideaal wegens schoolachtige situatie en dus voorbereiding op echte school. ‘t Waren trouwens ook och here maar vier dagen wegens de 15de vakantiedag.

‘s Morgens Z mee met Sandra naar de andere kant van de stad en A op de fiets bij mij naar de Coupure, en ‘s avonds ophalen door wie kan ophalen — gelukkig is er opvang vanaf zeer vroeg tot een uur of zes ‘s avonds.

Behalve vandaag, dus. Want vandaag is het toonmoment, en het toonmoment is om 15u45.

Gee, thanks. Dat waren vrije uren die ik er zeer graag bijneem, dankuwel.

Om samen met andere ouders van kinderen tussen 3 en 5 die naar hun eerste kamp gaa te staan, telefoon in aanslag in filmmodus, om een groepje bijeengeschurkte kleuters te zien staan met een moni ervoor die de danspasjes voordoet die ze allemaal samen de afgelopen drie dagen geoefend hebben maar die de kleuters ook nu niet gaan doen.

Ik gok op twee of drie die een poging ondernemen, twee of drie die wenen en/of gewoon weglopen, en de rest die gewoon wat ronddrentelen.

Urgh.

Het is één ding om te weten dat er vele, vele duizenden mensen doodgaan en gewond raken en alles kwijt zijn en watnog.

Het is iets anders als daar een gezicht op kan geplakt worden.

Het is nog anders als het in bewegend beeld is.

En of het deze keer Russische bombardementen op Aleppo zijn, of ISIS-zelfmoordaanslagen in Afghanistan, of Amerikaanse drone strikes in Pakistan, dat maakt niet echt uit. ‘t Zijn uiteindelijk altijd dezelfde die er onder lijden.

Ik vraag mij af wat er nodig is om de mensen gezamenlijk “dit is de lijn” te laten zeggen, en “nu houdt het op”.