Nog twee weken en het is school, hoera!

Nog twee weken en het is weer voorzienbaar alle dagen hetzelfde stramien, met kinderen die naar school gaan en dan wat avondactiviteiten hebben en moeten studeren en alles, hoera!

Nog twee weken en het is weer gewoon ontbijt, middageten, avondeten, iets doen ‘s avonds en naar bed, hoera!

Niet dat vakantie niet leutig is, maar twee maand aan een stuk is lastig. Vooral als ge zelf geen twee maand aan een stuk vakantie hebt.

Ik was een week thuis met de kinders, maar nu is het gedaan.

Gisteren Blaarmeersen, vandaag bij kameraden gaan terraszitten in de tuin (met een trampoline en een waterslang, meer hebben kinderen niet nodig), morgen is het weer werkendag.

Voor de kroost is het kamp: Z op dinosauruskamp, A op berenkamp, Zelie en haar twee vriendinnen die hier de week blijven slamen monitor bij Freetime.

En dan toch nog eens proberen uitvissen hoe het met collega Mateusz zit, wanneer die precies bleef slapen. Dat ik weet wanneer ik Louis uit zijn kamer moet stampen. 🙂

We zijn vannamiddag naar de Blaarmeersen geweest. En jawel, dat was voor zover ik mij kan herinneren de allereerste keer. Ik moet er ooit nog geweest zijn voor sportdag op school denk ik, of om eens een kind af te halen, maar dat telt niet echt.

De eerste keer in pakweg 30 jaar.

Het viel eigenlijk allemaal nog mee, met een eigen stoeltje mee in de zon een boek lezen, en om de zoveel tijd eens tellen of de kinderen er allemaal nog zijn (die van ons, aangevuld met Z & A en de twee oudste van de buren), kijken of er niemand in de buurt aan het verdrinken is  — meer moet dat niet zijn.

We zijn naar de Colruyt gegaan deze namiddag — de periodieke jacht en visvangst, de wekelijkse hoogmis op het altaar van de consumptie, yada yada.

Meer volk in huis hebben, dat betekent dus ook: twee grote broden kopen en weten dat dat gemakkelijk morgenavond op zou kunnen zijn. Nadenken over barbecue, en beginnen met een steak van anderhalve kilo. Weten dat de melk op is, en dus voor de volgende week 24 liter kopen. In het achterhoofd hebben dat we maar 24 eieren meer hebben, en er dus nog rap 18 bijkopen. Zes pakken muesli en de regimentverpakking corn flakes kopen.

Ah well.

MAAR! In de diepvriessectie van de Colruyt stonden er diepvrieskisten te koop! 150 euro voor zo’n enorme kast, met nog eens 50 euro aan voedsel erin extra!

Niet dat we plaats hebben in huis of zo, maar zo’n enorme kast! Hoeveel dingen zouden we daar allemaal niet kunnen in steken! Liters en liters fond! Kilo’s overschotten! Dozen en dozen (en dozen en dozen) ijscrème en sorbet!

Ik had deze week al perensorbet en granaatappelsorbet en pompelmoussorbet gemaakt, en op dit eigenste moment is de kiwi-limoensorbet (200 gram suiker, 100 gram water, oplossen tot siroop, afkoelen, een stuk of acht kiwi’s schillen, sap van twee limoenen, alles bij elkaar en mixen, 50 gram bessenjenever toevoegen, in de ijsmachine) aan het draaien, yum.

Niet dat ik dat allemaal mag eten of zo, maar toch. ‘t Is zo geestig om maken.

De situatie: drie vrouwen en een man, afgezakt naar de speeltuin met kinderen. Een tiener, een meisje van pakweg anderhalf of twee jaar, een meisje van denk ik vier, een jongetje met metserdecolleté en zonnebril van ik schat een jaar of zeven, een jongetje van schat ik drie jaar oud.

De oudere mensen aan één kant van de zandbak, de kinderen in de zandbak. Begeleiding: alle vijf voet instructies kelen naar de kinderen. Niet op de schommel! Laat uw zus meedoen! Blijf weg van die schommel! NIET op die schommel zeg ik! NIET!! AAN!!! DIE!! SCHOMMEL!!!! Laat uw zus meedoen! NEEE BLIJF VAN DIE OP DE SCHOMMEL!

Getier van letterlijk aan de zijkant, geen moment ook maar aanstalten doen om op te staan.

Nee, ik lieg: één van de eerste actie van de jongen van drie was met zand beginnen smijten en een meisje van een jaar of vijf dat daar ook aan het spelen was, een serieuze klop geven. Waarop één van de vrouwen hem een ranseling gegeven heeft, en hem gedwongen heeft om zich te gaan verontschuldigen.

Dat was dan ook de laatste keer dat dat kind iets negatiefs te horen kreeg. Hij probeerde op één van die springveerachtige paarden te klimmen en het lukte niet: bleiting. Luide bleiting. Volwassene van de andere kant van de zandbak: geen reactie. Hij probeerde op het klimtuig te klimmen — dit klimtuig:

— specifiek, de gedraaide ladder linksonderaan. En hij botste met zijn borstkas tegen de onderste sport. Cue bleiting. Hij was er niet afgevallen hé, hij geraakte zelfs niet op de eerste sport. Hij stond op een meter of zo van de oudere mensen, die niet anders konden dan reageren.

(For the record, mijn houding bij dergelijke klimtuigen is iets als: als g’er op geraakt, is het dat het in orde is voor uw leeftijd, en als het er naar uitziet dat het verkeerd zou kunnen aflopen, dan kom ik wel in de buurt staan, maar meer om te zeggen “no worries, ik vang u wel op als het zou mis lopen”, niét om hun handle vast te houden.)

Reactie bij deze kleinen: “o! stout klimtoestel! stout klimtoestel! geef het maar een klop! sout klimtoestel”, gevolgd door “kom hier jongen dat ik u troost och here jongen hier een spek”, gevolgd meteen door nog meer bleiting omdat hij niet op een ander toestel geraakte, gevolgd door een beetje later een ijscrème.

En ondertussen voortdurend het kleine meisje dat zeer graag bij haar broer in de schommel zou willen zitten maar die akelige broer wou dat niet en bleef met zijn metsersdecolleté en op zijn pannus liggen wiebelen. En dan wou het meisje uit armoe maar een beetje duwen, die dat helemaal niet slecht deed, maar telkens een oudere persoon het zag, om de dertig minuten, werd er gekrijst dat het te gevaarlijk was en dat ze van die schommel weg moest.

Ik had zin om dat adipeus ettertje een lap te geven, dat kleine meisje op de schommel te zetten samen met Z en A die erop stonden te kijken, die stomme bleitende kleine ergens in een hoek te zetten tot hij stopte met bleiten, en die ouders ook een stamp te geven.

Voor de rest was de dag redelijk zen. Vriend van Louis blijven slapen, vriend van Jan blijven slapen, vriendin Anna blijven slapen. Boodschappen gedaan in de Lidl. TV gekeken. Lego gespeeld. Jan en Louis met hun vrienden naar Komaf, Anna naar haar vriendin gaan slapen, Zelie eerst wat in het park gezeten met Jan en Louis en iedereen van Komaf (de activiteit was “picnic in het Baudelopark en dan allemaal samen hipsterpetanque spelen”) en daarna naar monitoractiviteit van Freetime.

Volgende week is het hier ook redelijk volzet: twee vriendinnen van Zelie blijven de week logeren, en een collega uit Polen blijft ook logeren. Elf man in huis — we gaan we moeten reorganisatie doen van slaapkamers, maar het lukt nog.

Zucht.

Mijn OneDrive valt op zijn gat. En ik weet niet waarom. Ik heb alle mogelijke dingen geprobeerd die normaal aangeraden worden om te proberen (herstarten, Office sync afzetten, account verzetten naar local account en terug, OneDrive resetten, bladiebla), en nog crasht het.

Ik ben zeer content van OneDrive, het werkt normaal gezien perfect, en als het dan niet meer werkt, steekt dat redelijk zwaar tegen, als gebruiker van twee computers en een telefoon door elkaar.

Mail naar support, dan maar — dat is bij mij altijd het allerlaatste dat ik doe, als ik écht niet meer verder kan. Needless to say: mijn computer heeft zowel genoeg geheugen als schijfruimte, daar ligt het absoluut niet aan. En ja, ik heb alles al geprobeerd.

Resultaat, na allerlei logs doorsturen: mail van Art, de OneDrive Escalations Lead.

My name is Art, I am the OneDrive escalations lead. Unfortunately, we are aware of this particular issue. But we’ve been unable to find any root cause for this. At this time we’ve opened a bug in our backlog but there is no work around we can suggest or ETA on a fix. Wild guess, that issue might be caused by lack of virtual or RAM memory, but as far as we can tell the memory should be available but the process is unable to allocate it and we can’t tell why. Meanwhile try selecting less folders to sync on your computer, and see if it helps. It’s going to take a much longer and deeper investigation so we’re making it a larger work item in a future milestone. We will reach you out once this issue is resolved. Sorry for the lack of an actionable fix.

Crap. Kut. Kak. Damned.

Niets aan te doen, dus. En hopen dat het in orde komt, ooit eens.

We zijn daarnet even naar het Baudelopark gegaan (tussen twee regenbuien in).

Het groot grasveld in het midden was een puinhoop.

Gisteren had er blijkbaar een groep mensen zitten Cara Pils drinken. Een groep mensen die hun vuiligheid niet opgeruimd hadden.

En dan moet ergens in de loop van vandaag iemand van de Stad langsgekomen zijn met een grasmaaimachine. Die gedacht zal hebben “afrijden is afrijden, en ik word hier niet betaald om blikken Cara Pils aan de kant te zetten”.

Resultaat: heel het grasveld vol grote en kleine stukken uit elkaar gereten blikken.

Ugh! En levensgevaarlijk als er kinderen op blote voeten rondlopen, of honden.

Ik heb een klein half uur zo veel mogelijk stukken bij elkaar geraapt en in de vuilbak gesmeten, maar er liggen er ongetwijfeld nog stapels, vooral kleine en ongemeen scherpe stukken.

Ik kan daar dus met mijn hoofd niet bij: één blik, tot daar aan toe, dat is een accident. Maar zeker tien blikken? Rij dan niét af, als het te vuil ligt om veilig te zijn.

update Mailtje naar de groendienst, bijna meteen mailtje terug, dat ze het morgen zo goed mogelijk gaan opruimen, en dat ze de grasrijder erover zullen aanspreken. Hoera!

Suikersiroop, fruit erbij, in de ijsmachine, klaar.

Ik heb gisteren perensorbet gemaakt, vandaag granaatappelsorbet, en morgen wordt het pompelmoessorbet.

De perensorbet was:

• 200 g suiker, 200 g water: laten oplossen, eens opkoken, en dan een paar minuten sudderen
• 1 kg rijpe peren: schilllen, klokhuis eruit, in de siroop. Mijn peren waren niet allemaal rijp, ik heb ze nog een paar minuten mee laten sudderen.
• Een beetje laten afkoelen, sap en zeste van een citroen toevoegen.
• Mixen, door een fijne zeef duwen, een scheutje peren-eau de vie toegevoegd, helemaal laten afkoelen, en in de ijsmachine gesmeten.

De granaatappelsorbet was:

• granaatappelpitten uit vier grote granatappels halen, mixen, door een fijne zeef duwen tot er alleen sap overblijft
• 200 g suiker, 200 g water: laten oplossen, eens opkoken, en dan een paar minuten sudderen
• granaatappelsap bij siroop, sap van twee citroenen en zest van één erbij, twee grote lepels glucosesiroop voor de smeuïgheid, een beetje harissa voor kick, en dan in de ijsmachine gesmeten

Voorlopig verdict: uitstekend.

‘t Is niet dat ze curieus is, maar ze weet het graag allemaal. Z was aan het spelen in de zandbak in het park en er zaten gelijk twaalf jongens en meisjes tussen 8 en 16 op de schommel (zo’n meerpersonenschotelmodel, no worries).

Het waren mensen die geen Nederlands spraken. Van wat ik ervan hoorde, klonk het zeker niet Turks of Arabisch, en de mensen zelf zagen er moslimachtig Indisch of Pakistaans uit, dus het kon vanalles zijn.

“Welke taal spreken die mensen?” wou Z weten. Gelijk, écht weten. “Het is geen Turks of Arabisch, ik denk dat het iets van Indië of in de buurt is” was géén afdoende antwoord.

En dus zei ik daar dat ze het zelf maar moest gaan vragen, als ze het echt serieus wou weten.

Waarop ze op het gruwelijk wild schommelende gevaarte vol joelende moslims afstapte en rustig aan de verzamelde jongeren vroeg: “maar welke taal spreken jullie?”

Geen antwoord.

“Maar welke taal spreken jullie?”

“Maar welke taal spreken jullie?”

“MAAR WELKE TAAL SPREKEN JULLIE?”

“MAAR! WELKE! TAAL!! SPREKEN!! JULLIE!!!?”

Geen antwoord. Ze was aan het schreeuwen in haar beste horrorfilmstem, maar ze hoorden haar toch nog niet, denk ik.

Ik ben er dan maar ook op afgegaan, anders stond ze nu nog altijd te schreeuwen.

De schommel stopte proper, de meisjes en jongens vroegen (in het Engels) of de kleintjes ook eens wilden, Z herhaalde haar vraag “Nee ik wil weten welke taal jullie spreken!!”, de jeugd op de schommel zei een beetje verward, euh, Urdu, ik zei bedankt, zei tegen Z dat ze bedankt moest zeggen, en dan mocht ik uitleggen wat Urdu precies was. 🙂

Gezocht en gedaan, maar geen oplossing gevonden, en dus aan de noodrem getrokken: een week vakantie gevraagd om op de kinders te kunnen passen.

Wegens dat die nog te klein zijn om op zichzelf te passen, en dus bij deze ben ik — met een paar uur hier en daar vergaderen per internet tussendoor — de hele dag van kinderzitcorvee.

Ik hoop dat het goed weer zal zijn. Dat ik veel boeken kan lezen in het park!

Ik deed vandaag een work@home wegens twee nieuwe kleine kinders bij en niemand anders thuis (Jan voetbalkamp, Anna paardenkamp, Zelie geeft zelf een kamp, Louis naar Komaf, Sandra kan niet thuiswerken en heeft geen vakantiedagen meer over).

Voorlopige stand van zaken:

• ‘t zijn zeer brave kinders
• het is een gemak dat ze net vier en bijna vijf zijn (iets meer dan negen maand verschil): ze kunnen enorm goed met mekaar spelen
• ze worden de nieuwe regels zeer snel gewoon (alles van eten minstens proeven, niet naar buiten gaan zonder te vragen, opruimen als ze gespeeld hebben, geen chocomelk ‘s middags, elkaar niet slaan als er iets tegensteekt maar eerst naar mij komen — ja, ook als de andere u expres pijn heeft gedaan, etc., etc. etc.)
• ze weten ook dat de regels van vroeger niet meer gelden (als ze naar het toilet willen gaan, moeten ze dat niet vragen, dat mag gewoon zomaar) (alle begrip voor die regel als het om een leefgroep van een hele reeks kinderen gaat, maar hier is het niet echt aan de orde)
• ik heb nog altijd een werkende “kind moet dringend naar het toilet gaan”-radar
• Z (bijna vijf) eet gelijk een bouwvakker — voor middageten begonnen met een spiegelei en toast, verder met een roerei, verder met een omelet, en ook nog eens het spiegelei van A opgegeten. En ze wou nog. Ahem.
• A vindt alles per definitie niet lekker. Tot hij het dan proeft. En dan is het wel lekker. Maar hij blijft wel bijna niets eten. (Niet dat ik mij zorgen maak, hij dreigt niet te verhogeren.)
• A zegt ook consequent “centses” en “hondses” en zo voor “centjes” en “hondjes”. Niet dat hij het niet correct kan uitspreken, en niet dat hij niet weet dat het niet juist is, want toen hij vanmiddag voor de elvendertigste keer gecorrigeerd werd door A, heeft hij één keer “centjes” gezegd. En daarna niet meer.
• Het park in de buurt is dus perfect voor kinderen van vier.
• De kinders zijn merkelijk braver met mij alleen dan als er andere familieleden bij zijn.

De dag was: spelen op hun kamer (al het speelgoed uit alle dozen gehaald, jawel), Piet Piraat gekeken (Piet Piraat en de kleine dino gnnnn), middageten, spelen in het park, spelen op straat, spelen in de kamer, kamer opruimen, en nu spelen in de living.

Ik heb ze ook duidelijk gemaakt dat honden in het algemeen niet te betrouwen zijn, en dat ze in ieder geval zéker eerst moeten vragen aan de mensen of ze hun hond mogen aaien voor ze er op afstuiven.

Het resultaat: met een stuk of vijf mensen aan de praat geraakt in het park. Zucht.

Wat er wél wijs is aan kleine kinderen, en ik was dat een beetje vergeten, is dat ze bij van alles en nog wat waarom? vragen. En ik leg graag dingen uit, dus dat komt nog goed uit.

Zoals bijvoorbeeld die keer dat er een oudere zwarte man het park in kwam gestrompeld. Op het eerste zicht was het niet duidelijk of het strompelen van de zattigheid was dan wel moeilijk lopen wegens een andere reden. Bij iets nader bekijken was hij ook al zijn boventanden kwijt, dus een mens zou misschien wel vergeven worden als hij van de eerste hypothese was uitgegaan.

Bleek dus niet. Het was een meneer die de burgeroorlog in Somalie niet zonder kleerscheuren ontvlucht is, toen hij twintig was, en die hier nu al meer dan twintig jaar woont. En dat hij drie jonge kindjes heeft, en toen vroeg Z waarom hij blauw was. Euh, blauw? Nee, zwart, bedoelde ze. ‘t Is waar dat het een heel héél erg zwarte meneer was. Ik heb mijn uitleg van “er zijn allerlei verschillende kleuren mensen” kunnen geven, dat was dus ook al dat.

In het binnenkomen van het park trouwens een even hard strompelende meneer en mevrouw tegengekomen. De meneer had nog een halveliter vast, dus erg ver naast hypothese één zal het wel niet geweest zijn. Maar de mevrouw — circa twintig jaar oud, overal tattoos, echt niet warm gekleed — zag er vooral zeer triestig uit. Bleek dat ze net vanochtend in elkaar geslagen en buitengesmeten was door haar lief. Jawel, ze had het al aangegeven aan de politie, en neen, ze had geen overnachtingsplaats nodig, ze ging naar een opvang gaan. Die was wel maar open van 21u tot 9u, en ze moest nog aan 5 euro zien te geraken om daar te kunnen blijven.

Ik had toevallig exact vijf euro op zak, en ik ga er in dergelijke gevallen altijd van uit dat het waar is wat er mij gezegd wordt (ge weet maar nooit), dus dat was weer wat uitleg geven, over waarom die mevrouw verdrietig was, en of die meneer Frans sprak of Engels (euh neen, hij spreekt Nederlands-met-halveliters-op).

Ik ga echt moeten oppassen. Als ik daar nog veel meer kom, ga ik nog mensen leren kennen en al.

Vanmorgen zei de computer dat mijn Windows 10 aan een update toe was, en of ik dat graag vanavond zou ingepland zien.

Yeah right. Iets nieuws op de computer en ik zou een beetje gaan wachten of zo? No way. Update now, mijn beste!

Ik heb het mij een beetje beklaagd, want hij heeft een een goeie drie kwartier over gedaan, maar hey: het was de moeite waard.

Cortana werkt nu, zowel op (Android-)telefoon als op desktop, het ziet er allemaal nog wat gelekter uit, ik kan nu nog veel meer tekenen op mijn scherm en in apps, notificaties en dergelijke zijn wat nuttiger geworden, en vooral:

Extensions werken in Edge! Ik kan eindelijk Chrome buitenkappen voor de meeste zooi!

En ook: hell has frozen over.

Wijs! Ik voel mij helemaal terug in het verleden.

Mijn werkcomputer is de Windows 10 Anniversary Update er op aan het zetten, dus heb ik wel even tijd om de gebeurtenissen van deze morgen op te schrijven.

Ochtendroutine: opstaan, naar het toilet gaan, yoghurt eten, boterham eten, boterham smeren voor ‘s middags, pillen pakken, wassen, aankleden, boterham en een appel in de fietstas steken, computer in de fietst…
Hang on.

Waar is mijn computer?

Hij zit niet meer in de fietstas, want daar haal ik hem uit. Hij ligt niet op de keukentafel waar ik hem leg als ik thuiskom. Hij ligt niet boven waar hij ligt als ik er op werk ‘s avonds.

Lichte ongerustheid. Ligt mijn computertas per toeval in het toilet? Neen. In de slaapkamer? Neen. In de living? Neen, neen, neen.

Stijgende ongerustheid.

Okay, stappen hertraceren. Wat heb ik gisteren gedaan?

*bonk* <- het geluid van mijn hart dat plots in mijn maag zat

Ik ben gisteren naar de Colruyt gegaan, ik heb mijn fiets geparkeerd, het regende bakken dus mijn fietstas was dicht toen ik toekwam, ik heb ze opengedaan, ik heb mijn computertas gepakt, ik en van de fietsparking naar de ingang gegaan, ik heb mijn tas in de kar gezet die ik gebruikt heb…

*gaaah*

Zou de tas in de kar blijven staan zijn? Bij het uitlegen van de kar aan de kassa had ik mijn tas op mijn schouder, daarna heb ik ze er weer in gelegd, ben ik naar mijn fiets gegaan, heb ik de boodschappen (blinde vinken, biefstuk, Danio, rode kool) in de fietstas gestoken… maar heb ik mijn computer wel in de fietstas gestoken?

In de plensende regen naar huis gereden, fietstassen uitgeleegd — en heb ik daar dan een computer uitgehaald of niet? Zaten de twee fietstassen vol boodschappen, of zat er in één een computertas?

ik. weet. het. niet. meer. 

Paniekmodus: aan.

Alle kamers van het huis nagekeken, zelfs de plaatsen waar ik zeker niet geweest ben — misschien dat de kinders, die tegenwoordig mijn telefoon uitlenen om Pokémon Go te spelen, de computertas ergens gezet hebben? Bij elke kamer die ik ondersteboven zet, zakt mijn hart verder richting mijn schoenen.

Begin ik een actieplan te formuleren. Wanneer gaat de Colruyt open? 8u30. Binnen een half uur kan ik er naartoe gaan en vragen of ze een tas gevonden hebben. Als ze geen tas gevonden hebben, ga ik moeten zeggen dat ik de computer van het werk kwijtgeraakt ben. Oh nee! En ook alle medische papieren die in die tas zitten! Okay, die ga ik opnieuw moeten aanvragen bij het hospitaal en de verschillende dokters. En dan ga ik een nieuwe computer moeten hebben. Zou ik die niet uit eigen zak betalen, uit eerlijke schaamte? Of zijn we verzekerd tegen idiotie van werknemers?

Ik heb, geen overdrijving, een half uur gezocht. In een huis met welgeteld een keuken, een living, een badkamer, twee wc’s, een bureau en drie slaapkamers. Eerst methodisch, van ruimte naar ruimte, en dan over en weer: oh! misschien in de living onder een zetel gevallen — oh! misschien in de gang onder een mantel! — of misschien in onze slaapkamer tussen de kleren!

Uiteindelijk lag de tas in de keuken, op een stoel, onder een berg te strijken was.

Ik moet van de dokter dagelijks mijn bloeddruk meten. Een geluk dat het ‘s avonds is en niet nt voro ik naar mijn werk ga.