Op Facebook, dus met eigen naam en toenaam, met een profiel dat één klik verwijderd is, zonder de minste schroom.

Ik klik dan altijd eens door naar die mensen. Om te zien dat het buschauffeurs, kleuterleidsters, grootvaders, winkeliers, gewoon mensen zoals gij en ik zijn.

En dan word ik altijd een beetje depressief.

update En dan lees ik ineens dat het in de gazet staat, en dat allerlei mensen er op reageren overal. “Weerzinwekkend. Ziekelijk racisme. Deze mensen moeten geholpen worden maar kunnen/willen dat wellicht niet.” en het gaat over het “racistische bericht en de afschuwelijke reacties” en “What’s wrong with this world?” en  alles.

Waar zitten die mensen hele dagen? Het zal zeker niet op het Vlaamse internet zijn. Want één blik op de commentaren van Knack, van HLN, op de ontelbare Facebookgroepen, de Twitterzooi en meer zou ze meteen duidelijk gemaakt hebben dat dit geen uitzondering is of eenmalige opstoot van ranzigheid, maar ondertussen gewoon de nieuwe norm is.

Zeer relatief racisme, zeer relatieve verontwaardiging.

Jurgen Verstrepen in 2004 parafraserend: “En nog hebben ze niet door dat ze een fundament van onze westerse moderne maatschappij aan het ondergraven zijn”.

Ik denk dat “de linkse knoeiers, die zweren bij de multicult-maatschappij” waar Verstrepen het over had minder de maatschappîj ondergraven dan de racistische idioten hierboven, en vooral: de mensen die ze zo ver drijven — de vijf minuten politieke moed / vette vis / wie gelooft die mensen nog / racisme is relatief / stuur ze terug naar hun land-mensen in politiek en media. De zwartwitdenkers, de “het is allemaal eenvoudig”-klojo’s.

Die overigens in alle politieke partijen zitten, al is de concentratie uiteraard veel hoger in N-VA en Vlaams Belang. Wind zaaien, bagger oogsten. De wereld is niet zwart-wit, de wereld is niet eenvoudig, en niet alles heeft één gemakkelijke oplossing, of dat nu “stop de transfers” is, “federaliseer de bevoegdheden”, of “stuur ze terug naar hun eigen land”.

Welkom in warm Vlaanderen.

Echt niet evident: met twee kinderen van bijna vier en bijna vijf een hele dag op stap zijn. Eerst een uur of zo in de auto, dan naar de zoo in Antwerpen (eerste keer zoo!), zonder buggy of kar, uren aan een stuk van beest naar beest drentelen. Dan anderhalf uur of zo in de auto naar Limburg om Anna af te zetten op haar kamp. Dan een uur of twee zéér actief op de enorme speeltuin zitten. En dan bijna twee uur in de auto terug naar huis.

We hebben twee kleine crisismomentjes gehad toen er eentje zijn zin niet kreeg en dacht dat luid en hard wenen en roepen een oplossing zou forceren. Ah ha ha, da’s buiten de ervaring van vier andere kinderen gerekend. Wenen = geen aandacht krijgen tot het gedaan is. En ook: “ik wil xyz” een stuk of tien keer na elkaar zeggen is niét de manier waarop er bij ons xyz gekregen wordt. 🙂

Maar nee serieus: een groot succes, twee al met al zeer brave kindjes die nu zeer, zeer moe in hun bed liggen. Het zou wel eens kunnen dat ze morgen lang slapen.

De zoo was, euh, ja, de zoo hé. Ik word nog altijd ongemakkelijk van te kleine kooien voor dieren die eigenlijk de halve werelbol moeten ronvliegen of die een jachtterrein hebben van heelder stukken bos of savanne, maar hey.

Ik heb maar twee flagrante gevallen van dwanggedrag gezien (een kangoero-achtige die heel de tijd aan een hoek in een glazen wand stond te scharten en een zwarte panter die voortdurend van links naar rechts strompelde), dus da’s ook al een succes. En maar één hok waar er echt veel afval in lag — de stokstaartjeszandbak lag vol papiertjes van ijscrème en die dutsen van stokstaarten bleven ze maar proberen begraven.

Oh, en vier giraffen in een tijdelijke transferzone voor zebra’s, waar ze net langs elkaar konden schuifelen: ah well, hoop op beterschap binnen een tijdje, als ze groter zullen behuisd worden.

Ik had een paar pepers gekregen, en ik had geen zin om ze in de frigo te steken om ze dan in de loop van de week hier en daar in eten te doen. Ik had zin om saus te maken.

Niet dat ik dat al ooit gedaan had, maar hey, sinds wanneer houdt dat mij tegen?

Het resultaaat:

De werkwijze: alles bij elkaar kletsen en mixen.

De ingrediënten: een handvol pepers plus een gedroogde peper uit een piñata van Batahlan vorige week, een stuk of vier looktenen, azijn, een handje muntblaadjes, een scheutje oregano, een geut siroopachtige dadelazijn.

U i t s te k e n d .

Zeer zeer (zéér) pikant, maar uitstekend.

Ik heb de meneer van de triage in de spoedopname wellicht zijn gemakkelijkste geval van de week gegeven.

Er zit een buis in mijn buik en daar zit op het einde een rubberen ding op, en dat rubberen ding was vanavond wég. Dat rubberen ding is een paar centimeter lang, het zit er ondertussen al een maand of vier, en normaal gezien zit dat echt zeer stevig vast, maar in de loop van vandaag moet het losgekomen zijn, en is het weg.

Dat is niet levensbedreigend, maar het is wel een nodig stuk.

Ik dus naar de apotheker van wacht, of ze dat niet verkopen. Euh neen, zegt de apotheker van wacht.

Ik dus naar de spoedafdeling van het hospitaal, om een nieuw rubberen dingetje.

Gewoon geven zat er niet in, ik heb mij moeten inschrijven, een bandje rond mijn pols gekregen, in de wachtzaal.

En dan dus de triage in, uitgelegd wat ik nodig had, de meneer over en weer naar urologie, teruggekomen met zo’n plastieken stukje, op het uiteinde van het andere plastieken stukje geduwd, en hopla, terug naar huis.

Ik ben geen tien minuten binnen geweest. (Maar ik ga dus wél een factuur krijgen, en ‘t is geen opname dus het is niet gecovered door de verzekering. Awoert.)

Het staat al een tijdje hier en daar te lezen, maar dit is een goede samenvatting.

Yep, van dezelfde mens die de overzichtelijke video maakte over hoe Jar Jar Binks de Sith Lord achter alles is:

Woensdag krijgen we twee pleegkinderen bij, maar maandag krijgen we er eerst nog twee andere kinderen erbij: Zelie geeft een kamp bij Freetime, en twee van haar collega’s, Lotje en Sévérine (helemaal uit Wallonië!), blijven dus voor het gemak maar de hele week slapen.

Heerlijk, zo’n volledig gevuld huis.

(Update Ah euh never mind. Ze komen niet volgende week maar binnen twee weken. Ah well.)

Zo. Het heeft nog lang geduurd, maar het is uiteindelijk eens gebeurd: Google heeft een volledige account reddeloos verwijderd, met jaren e-mails, jaren documenten op Google Drive, kalender, contacten, alles alles alles.

Niet mijn account, maar wel die van mijn dochter.

Om geen aanwijsbare reden. Ergens in de afgelopen paar dagen. En reddeloos verloren, geen enkele mogelijkheid om hem terug te krijgen, de gegevens nog te downloaden, de mails nog te backuppen, de jaren foto’s en school- en andere documenten te kunnen krijgen.

En, uiteraard: het emailadres kwijt dat ze al heel haar leven heeft.

Yep; het gevaar van al uw eieren in een mand te leggen die niet van uzelf is. Mijn eigen dingen staan tenminste op domeinnamen die ik zelf in handen heb, mijn emailadres kunnen ze mij niet zo gemakkelijk afpakken. En mijn foto’s staan zowel op Onedrive als offline als soms ook een paar op Flickr, maar niet zo voor mijn dochter.

Kak.

Als het een ander bedrijf zou zijn dan Google, zou het nog mogelijk zijn om naar een supportafdeling te bellen of te mailen of zo, maar het is Google, dus alles is reddeloos verloren voor altijd.

Pech.

Sandra’s telefoon had de geest gegeven. Gelijk, écht kapot deze keer, niet alleen het scherm gebarsten, maar een wit scherm met strepen erop en reparatiekosten die ongeveer zoveel waren als een nieuwe GSM.

En het al een oude GSM, die meer uitviel dan werkte, waar telefoongesprekken soms ineens aan de ene of aan de andere kant uitvielen, waar geen plaats was voor apps, die slechte foto’s maakten, enfin: tijd voor iets nieuws.

Een collega had haar een telefoon aangeraden die op ergens een tweedehandssite te koop was voor 200 euro. De vraag naar mij: “is dat wel te betrouwen?”

Mwoh, dacht ik, “te betrouwen”, dat is allemaal zeer relatief. Het zou kunnen dat het allemaal legit is en dat de doos écht ongeopend is, maar als het niet zo is, wat dan? Bij wie kan er geklaagd worden als de telefoon blijkt van een camion gevallen te zijn, of als er een dikke kras op het scherm staat, of als hij binnen een paar dagen niet meer werkt?

Nee, beter in een winkel, dacht ik.

De logische volgende stap is prijsvergelijking te doen en zo, maar om een paar euro goedkoper uit te komen is mij dat allemaal de moeite niet waard. Neen, want CoolBlue heeft iets véél beter dan een paar euro minder: instant gratification!

Het was ergens in de namiddag, en bij CoolBlue kunnen bestellingen van de namiddag nog ‘s avonds van de dag zelf geleverd worden. Veel magischer dan dat moet het niet worden, vind ik. En dus heb ik meteen zo’n telefoon besteld. Om 15u15 was de bestelling afgerond (“beter dan vierkant”, zegt CoolBlue dan altijd, en ik moet er altijd mee glimlachen), en een minuut of tien later zat er een mail in mijn brievenbus:

Beste heerMichel Vuijlsteke,

U staat natuurlijk te popelen om de bij Coolblue N.V. geplaatste bestelling te ontvangen. Wij kunnen niet wachten om deze bij u af te leveren. Uw pakket met ordernummer xxxx zal op woensdag 27 juli 2016 tussen 18:00 en 22:00 uur afgeleverd worden.

Heeft u verder nog vragen over uw zending dan verwijzen wij u graag door naar MyDynalogic, hier kunt u alle informatie vinden.

Met vriendelijke groeten,

Dynalogic Benelux B.V.

En jawel, een online trackingding met alle nodige informatie erop en eraan, en een aanduiding op een kaart waar de koerier zich ergens bevindt, en zelfs wat zijn naam is (Taoufik):

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik vind dat dus on

Er moet een quiz gedaan worden op 1 oktober, en ik ben er zowaar al aan begonnen!

Ik heb vanavond al drié rondes gemaakt. Ik ben daar mateloos trots over. Niet over de vragen of zo, maar wel dat ik er al zo flink op tijd mee bezig ben.

Okay, ik had mezelf een beetje voor het blok gezet door de opdrachtgevers volgende week uit te nodigen voor eten en een testquiz, maar hey. Toch.

Voilà, en zo eenvoudig was het, helemaal op het einde: meeting met vader, pleegzorgbegeleider en begeleider van Kind & Gezin, data en bezoekregeling geprikt, en klaar.

Dit weekend (vrijdagmiddag-zaterdag-zondag-maandagavond) komen de kindjes nog eens slapen, maandag- en dinsdagavond slapen ze in het Centrum voor Kind & Gezin, woendag is het A’s verjaardag en meteen ook afscheidsfeest in het CKG.

Vanaf woensdagavond 3 augustus wonen we officieel met acht in huis. 🙂

Rik is gesloten tot 9 augustus, dus ik heb geen verse vis meer bij mijn vaste viswinkel op weg van mijn werk naar huis. En Filip is ook op vakantie, dus ook geen vlees meer bij mijn vaste slager in de Sleepstraat.

Mijn eerste idee is gewoon uit gemakzucht naar de Voldersstraat te gaan en daar bij ofwel de Aula ofwel De Vis vlees respectievelijk vis te kopen, maar ik krijg dan altijd pletsen van mijn madam omdat het daar veels en veels te duur zou zijn. En ik kom er ook altijd met meer buiten dan ik strikt gezien nodig heb, maar da’s een ander probleem.

Nee, ik heb geen flauw idee waar ik eigenlijk naartoe kan. ‘t Zal improviseren zijn tot mijn persoonlijke lokale middenstand weer uit verlof terug is.

Het gaat op honderd meter van hier nog door tot maandagvoormiddag, maar ik heb het afgesloten met een laatste optreden.

Fifty Foot Combo: ontdekt toen ze in het voorprogramma van The Cramps speelden, in de Hallen van Schaarbeek in euh ik zou zeggen 1997? Of zo? Ik heb al hun platen (ahem) gekocht, maar het was er ondanks een paar close shaves nooit meer van gekomen om ze live te gaan bekijken. Geen zin om uit mijn huis te komen, zij die jarenlang gelijk niet meer optraden, ‘t was altijd wel iets.

Vandaag dus niet. Ik had mij voorgenomen om er zéker naartoe te gaan, maar — dat gaat ge altijd zien — ik was het eerlijk gezegd in de post-Batahlan-emotie helemaal vergeten tot Zelie smste om te vragen wanneer het precies was.

De sms kwam er om 00u19 en het optreden was aangekondigd om 00u30, ruim tijd dus om nog rap mijn kleren opnieuw aan te doen, en tot aan Sint-Jacobs te geraken. Ruim op tijd om nog op de eerste rij te staan, zelfs, terwijl de mannen nog aan het soundchecken was.

Zelie is toegekomen toen ze net een paar minuten bezig waren.

Ik heb de indruk dat ze het wel wijs vond, maar ze heeft het toch niet tot het einde volgehouden: het was nogal redelijk druk, het was nogal redelijk luid, en er werd nogal redelijk zwaar gemoshed daar vanvoor.

‘t Was wel zeer goed, voor de duidelijkheid. En ze zijn geëindigd met mijn favoriet nummer (en denk ik ook van de helft van het publiek): Doe De Duif!

Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit zo triestig was dat de Gentse Feesten gedaan zijn.

We zijn vanavond met de kinderen (minus Zelie, die gelijk drie of vier verschillende groepen vrienden en vriendinnen had om mee weg te gaan — ik weet niet wiet het uiteindelijk geworden is) naar de allerlaatste avond van Batahlan gegaan.

Ik heb er de namiddag ook doorgebracht, en ik heb ze allemaal nog eens goed bekeken, de mensen van Cirq en de kandidaat-Belgen. Niet dat ik ze ken of zo, maar ik had meer dan veel het gevoel van de laatste dag van een uitwisselingsproject. Dat gevoel waarbij ge naar iemand kijkt die u ondertussen bekender voorkomt dan de meerderheid van de mensen in uw vage omgeving, en dan beseft: het is bijna zeker dat ik deze persoon nooit meer zal zien.

En dat uw hart dan plots tegelijk in uw keel en in uw maag zit.

Ik ben niet zo iemand die met mensen gaat spreken, maar nu beklaag ik mij dat ik het niet gedaan heb, deze week. Ik heb hier en daar wat woorden gewisseld met een paar kandidaat-Belgen, maar ik had het meer moeten doen. Damned.

‘t Was vanavond slotshow met Laura en Sylvie van Kenji Minogue (het kunnen ook Valerie en Annick zijn of zelfs Sarah en Emilie, sla mij dood). Zoals de afgelopen paar dagen zaten we helemaal vooraan, hebben we ons kreupel gelachen bij RFU.tv, zijn de kinderen op het podium gekropen bij het voorleesmoment van Moussa (de grote klassieker Dribbel gaat naar de hoeren, deze keer), hebben we salsa gedanst, meegekeeld met de Gentse zangstonde (Walter De Buck’s versie van Timeloe Pameloe en Romain Deconinck’s Santé Santé, en uiteraard het Vliegerke), en uiteindelijk nog een laatste keer Populaire Turkse Politicus Mag Ik Overvaren gespeeld.

Het was de tweede keer dat Jan ‘s avonds meedeed, en wat graadt ge? Yup, hij heeft net zoals eergisteren weer gewonnen. Deze keer geen bulkverpakking nougat, maar één van de prachtige Tour From Hell-T-shirts. En hij is daarbij ook nog eens gemolesteerd door Sarah en Emilie, het arme jongetje was helemaal getraumatiseerd, kijk maar:

Nee serieus, ik ben er niet goed van. En ‘t is niet alsof ik daar veel gedaan heb of zo: gewoon toekomen, mij aan een tafel zetten, spuitwater drinken, een boek lezen, en wegvluchten als er gedanst moest worden.

‘t Is ergens nog goed dat ik morgen moet gaan werken, ik zou anders niet weten wat gedaan.

Tot volgend jaar, Cirq. Merci, ‘t was echt schoon.