Er zijn een aantal zaken waarvan we hier ten huizen ons altijd gezegd hebben dat áls we dingen zouden kopen, we dan meteen goede dingen zouden kopen die lang kunnen meegaan en die helemaal onze goesting zijn, en geen compromissen waar we maar half content van zijn.

Onze keuken is zo één van die dingen. En de potten en pannen in de keuken ook.

Wij hebben, zoals iedereen vermoed ik, een heel arsenaal aan overgeërfde, bijeengeschraapte, cadeau gekregen en op verloren maandagen zelf gekochten potten en pannen. We gebruiken ze bijna allemaal zeer intensief, en we weten dus redelijk goed wat we in het ideale geval graag zouden kopen. Dat ideale geval, dat komt er meestal niet, want we zijn nogal veeleisend qua kwaliteite en vrees ik bijgevolg nogal duur qua smaak.

We hebben een hele resem aftandse tefalpannen van verschillende diameters en ook wel in wisselvallende staat van ontbinding, een paar grote potten voor grotere hoeveelheden, een paar potten en steelpotten voor kleine hoeveelheden, en dan het betere materiaal: een paar koperen pannen die gebruikt worden voor steaks en dergelijke, de grootste en de tweedegrootste Le Creuset ter wereld voor stoofpotten, een wok van Demeyere, en een soepketel en een pot van Demeyere.

Zeer, zéér content van de Demeyere-dingen. Zeer enorm content van, en dus hadden we besloten dat als we nieuwe dingen zouden kopen, het meteen ook Demeyere zou zijn.

Wil het toeval dat er een stockverkoop was van Demeyere-materiaal vandaag. Dingen die ze ‘tweede keus’ noemen, ‘t is te zeggen potten en pannen met een minuscuul klein foutje in. Een klein krasje aan de onderkant, bijvoorbeeld. Tweede keus, maar eigenlijk geen verschil met een eerste keus die al ooit eens gebruikt is. Oh, maar wél aan 60%, 60%, 70% korting.

Euh ja, serieus de moeite, ja.

Wij zijn er deze namiddag naartoe gegaan, en we hebben een hele kar vol gekocht. (Niet dat we plots heel rijk geworden zijn of zo, ik had een bonus van het werk van jaren geleden gekregen en die moest op, ‘geld moet rollen’-gewijs.)

En zo is dit nu onze collectie Demeyere-gerief. Ja, ge moogt jaloers zijn. 😀

Oh! En wat we ook gekocht hebben: een barbecue! We hadden ooit zo’n ronde barbecue op een voet, maar die is ondertussen jammerlijk weggeroest na jaren trouwe dienst, en bovendien was die een beetje klein geworden voor het gebruik dat we ervan maakten, én bovendien stond er in diezelfde stockverkoop een basic barbecue zonder frullen of wat dan ook voor vijftig euro te koop, en dus hopla! meegetsjoept.

Toen we aan het uitladen waren thuis geraakten we in gesprek met de overbuur, en veel meer dan dat was er niet nodig om een à l’improviste barbecue te hebben met de buren. Wij met zes plus een vriend van Jan, Margaux en Patrick en hun drie kindjes (enfin ja, twee en een half weges dat het laatste nog niet echt barbecue eet) van naast de deur, Michaël en Jet van aan de andere kant van de straat, Katheline en Gaëtan en zoon van twee huizen verder, en dan nog Robrecht en Heidi van wat verder in de straat — da’s dus bijan twintig man, en yep, de barbecue kon het helemaal aan.

Er waren duizend slaatjes en dingen, er was naan en er was bagelbrood met kaas-en-maisdip (dit recept, schat ik: speciaal maar zeer lekker), er was meer dan genoeg vlees (en vleesvervangers voor de mensen die niet graag beestenlijken in hun hoofd duwen), traditioneel werd wat later op de avond de sterke drank bovengehaad, en a splendid time was had by all.

Zeveraars.

Klagen en neuten, dát kunnen ze goed. There Is No Alternative, Not In My Backyard, vijf minuten politieke vette vis — allemaal geen probleem.

Maar in plaats van een zwak vermomde en uiteindelijk laffe zogezegd niet-politieke actie (het is niet alleen N-VA, het zijn ook “mensen zoals een dokter, een architect, een juwelenhandelaar”) (en brengen die dan allemaal even veel geld in? of is het met N-VA-geld?), stel eens een fucking alternatief voor, beste mensen.

En dan maak ik met veel plezier ook een website:

Dan kan ik ook eens een uitgedacht plan in één ja of neen goed- of afkeuren, zonder nuance, zonder inhoudelijke bespreking, zonder compromissen. Zo eenvoudig: “het is niet 100% mijn goesting — weg ermee”.

Ik ben alvast eens gaan kijken op de website van N-VA Gent, onder het kopje “mobiliteit en openbare werken”. Een voorlopige oplijsting van de wereldschokkende artikels gedurende het afgelopen jaar:

• iemand die klaagt dat er te veel fietsen op de Korenmarkt staat
• klagen dat er 6% meer lege handelspanden zijn in de binnenstand (ootmoedig toegevend dat “De toegenomen concurrentie door e-commerce zeker een factor (is)”, ‘t is altijd dat)
• klagen dat mensen klagen over anti-Watteeuw-affiches
• Guido Meersschaut (goeie vis, politiek is het wat minder) is blij dat er rubber op ongebruikte tramsporen zal komen
• klagen dat er geen referendum is
• Valère Descherp is bang dat het mobiliteitsplan de stad zal lam leggen
•  het mobiliteitsplan is een strop voor de stad
• sommige mensen willen geen fietspaden
• een tijdelijke testopstelling met paaltjes is, zoals voorzien, gestopt. N-VA is daar content mee.
• mobiliteitsbedrijf zou doorgelicht moeten worden
• Guido Meersschaut (hij weer! is hij de mobiliteitsspecialist van N-VA Gent of zo?) wil een extra verkeersbord, maar Watteuw wil dat niet. Awoert!
• Gentse agenten krijgen een opleiding. N-VA vindt dat die opleiding er vroeger had moeten komen
• Guido Meersschaut vraagt hoe het zit met het voetgangersbrugje over een zijarm van de Watersportbaan. Watteuw antwoordt dat er een aanbesteding komt.

Daarmee zijn we een jaar terug in de tijd, en ik zie nergens (op Guido’s pietluttigheden) iets dan iets anders is dan klagen, klagen, klagen. Constructief voorstel? Ergens? Iemand?

WACHT! Ik heb het verkiezingsprogramma gevonden van N-VA Gent! Of beter, de beknopte samenvatting ervan, want de volledige tekst is gelijk nergens meer te vinden:

Maar goed. Op zoek naar mobiliteit!

Het verkiezingsplan vertrok (zo typisch dat het pijn doet) van acht ‘realiteiten’. Realiteit VII:

Ook inzake mobiliteit en openbare werken zijn er plannen te over. In Gent worden zelden of nooit openbare werken ,die wél binnen de afgesproken tijd en/of binnen het afgesproken budget, uitgevoerd. Allerlei projecten (leenfietsen, verkeers- en parkeerbegeleiding,…) worden bij de minste tegenwind uit – of afgesteld. En wat eerst jaren niet bespreekbaar was (bijvoorbeeld het eerste kwartier gratis parkeren), wordt plots mogelijk in het jaar voor de verkiezingen.

Tegenover de ‘realiteit’ (er had even goed ‘aanvoelen’ of ‘opinie’ kunnen staan), zet N-VA Gent zes Doelstellingen — ook met Romeinse cijfers genummerd, Bart De Weveritis nog aan toe. De doelstelling waarmee ze Realiteit VII gaan aanpassen is, euh, hang on… ik vind ze zo niet direkt. Er is “efficiënt bestuur”, “dubbel zoveel geld naar woonbeleid”, “betere kinderopvang en onderwijs”, “inclusief beleid maar geen subsidies aan etnische of religieuze groeperingen” (in Antwerpen zou het niet waar zijn, denkt de slechterik in mij dan), en “fraudebestrijding”.

Maar ‘t is nog niet te laat, natuurlijk. Peter Dedecker, Siegfried Bracke, Guido Meersschaut: een link naar dat gedetailleerd plan dat een degelijk alternatief uitwerkt voor de vele mobiliteitsproblemen, dat kan toch niet zo moeilijk zijn?

Ik botste op één van de tientallen boekjes waar ik in de loop van mijn werkleven in geschreven heb en die ik allemaal religieus bijgehouden heb.

Dit was er eentje van midden-2008. De confidentiële dingen zijn eruit gewipt, ‘t is mij om het handschrift te doen: aan de manier waarop ik schrijf kan ik direkt weten wat de omstandigheden waren. Deze bijvoorbeeld is tijdens een één op één interview, met de mens rechttegenover mij.

Een kattengeschrift, okay, maar het blijft wel min of meer leesbaar. En ik ben de mens meestal in het gezicht aan het kijken, dus ‘t is half blind geschreven.

Dit is min of meer als ik notitie neem van een redelijk snelle uiteenzetting voor een hele zaal:

…en dit is van een veel trager verlopende uiteenzetting:

Als het saaie meetings zijn, dierf ik wel al eens gewoon te doen alsof ik schreef om te doen alsof ik het interessant vond. Dat kon dat gewoon nonsens zijn, maar het konden ook flarden conversatie zijn die ik zo ongeveer volledig onleesbaar ‘opschreef’ (stukken die alsnog herkenbaar waren weggepixeld):

En een graad erger dan saaie meetings: saaie meetings die zó saai waren dat ik in slaap viel.

Euh ja, het is mij meer dan eens overkomen dat ik letterlijk in slaap viel aan de vergadertafel. Ik bleef dan wel ‘notitie nemen’, maar het waren meer ritmische vingerstuiptrekkignen dan wat anders.

Ah, good times. Good times.

Tegenwoordig is bijna allemaal op de computer te doen, helaas.

Neem nu bijvoorbeeld deze pagina. Dat zijn allemaal akten waar Emérence De Vilder in voorkomt. Als moeder bij een geboorte, moeder bij een huwelijk, moeder bij een overlijden, bruid in haar eigen huwelijk, vermeld als overleden in een huwelijk en een overlijden.

De inhoud is proper overgeschreven — zo wordt dit document:

Proper deze inhoud:

Alles staat erin, maar het overnemen naar een eigen database is lastig manueel werk.

Neem die laatst vermelde persoon, August Turkelboom. Die had ik nog niet staan. Dat wil zeggen:

• bron aanmaken als die nog niet zou bestaan (Burgerlijke Stand Aalst, BS/H 1893 nr. 72 Theophile Turkelboom & Irma Maria Ghislena Roelandt)
• screenshot nemen van de akte en toevoegen aan de bron
• persoon aanmaken (voornaam, achternaam, geslacht invullen), bron aan persoon koppelen
• zoeken wie het is (broer van Theophile Turkelboom)
• persoon in familie van Theophile Turkelboom steken
• geboorte-event aanmaken (geboren ca. 1863), bron aan event koppelen
• beroep-event aanmaken (kleermaker), bron aan event koppelen
• residentie-event aanmaken (Zelzate), bron aan event koppelen
• huwelijksevent van met Theophile Turkelboom & Irma Maria Ghislena Roelandt toevoegen aan August Turkelboom, met August als getuige

In een rapportje geeft dat dan iets als dit:

Dat ziet er nog haalbaar uit, maar vermenigvuldig dat met enorm veel mensen, en het zorgt voor redelijk wat handwerk. Neem de vader van de bruid in de akte hierboven: dat wordt na een tijdje pluizen in die archieven van Aalst dit:

Joannes Franciscus Roelandt

Naam: Geslacht: Vader: Moeder:

Joannes Franciscus Roelandt1a Mannelijk Josephus Marinus Roelandt Isabella Streelens

Levensgebeurtenissen
Geboorte	1834-11-22 in Aalst, Oost-Vlaanderen, België. 2a, 1b, 1c
Overlijden	1892-06-14 in Aalst, Oost-Vlaanderen, België. 3a, 1d, 1c, 1e

Beroep
Beroep	schoenmaker, 1864. 1b
Beroep	schoenmaker, 1865. 1f
Beroep	schoenmaker, 1867. 1g
Beroep	schoenmaker, 1870. 1h
Beroep	schoenmaker, 1872. 1i
Beroep	schoenmaker, 1873. 1j
Beroep	schoenmaker, 1877. 1k
Beroep	koopman in leer, 1892. 1c

Residentie
Residentie	1865 in Nieuwstraat, Aalst, Oost-Vlaanderen, België. 1f
Residentie	1867 in Nieuwstraat, Aalst, Oost-Vlaanderen, België. 1g
Residentie	1868 in Esplanadestraat, Aalst, Oost-Vlaanderen, België. 1l
Residentie	1870 in Esplanadestraat, Aalst, Oost-Vlaanderen, België. 1h
Residentie	1873 in Molenstraat, Aalst, Oost-Vlaanderen, België. 1j

Huwelijken/kinderen

Emerentia Jacoba De Vilder
Huwelijk	1864-11-23 in Aalst, Oost-Vlaanderen, België. 1b
Kinderen	Ghislena Rosalia Josephina Roelandt Maria Josephina Roelandt Irma Maria Ghislena Roelandt Gerardus Judocus Roelandt

Nathalia De Bruycker
Huwelijk	1872-11-13 in Aalst, Oost-Vlaanderen, België. 1i toestemming ouders bij akte verleden voor notaris Sabot te Selzaete op 5 november 1872, geregistreerd te Assenede de volgende dag.
Kinderen	Arthur Roelandt Alicia Maria Roelandt Rosalie Roelandt

Eindopmerkingen Burgerlijke Stand Aalst, (BS Aalst) BS/G 1768016 BS/H 1864 nr. 127 Joannes Franciscus Roelandt & Emerentia Jacobus De Vilder – 1864-11-23 BS/O 1892 nr. 355 Joannes Franciscus Roelandt – 1892-06-14 BS/H 1899 nr. 149 Arthur Roelandt & Maria Alicia Keppens – 1899-07-27 BS/H 1893 nr. 72 Theophile Turkelboom & Irma Maria Ghislena Roelandt – 1893-05-25 BS/G 1865 nr. 454 Ghislena Rosalia Josephina Roelandt – 1865-09-01 BS/G 1867 nr. 227 Maria-Josephina Roelandt – 1867-05-07 BS/G 1870 nr. 569 – 1870-10-29 BS/H 1872 nr. 129 Joannes Franciscus Roelandt & Nathalia De Bruycker – 1872-11-13 BS/G 1873 nr. 463 Arthur Roelandt – 1873-08-19 BS/G 1877 Alicia Marie Roelandt – 1877-11-07 BS/G 1868 nr. 629 – 1868-12-05 2. Burgerlijke Stand Aalter, (BS Aalter) BS/G 1834 nr. 466, Geb. Joannes Franciscus Roelandt – 1834-11-24 3. Burgerlijke Stand Zelzate, (BS Zelzate) BS/H 1902 nr. 46, Huwel. Ludovicus Josephus Waegenaer & Alicia Maria Roelandt

…en het punt is, het punt is: zo ongeveer al die data zou door een middelmatig stom computerprogramma ook kunnen verwerkt worden. Of toch in een eerste tijd, voor de dingen die weinig controversieel zijn — een Joannes Franciscus Roelandt die schoenmaker is en die in Aalst geboren is in 1834 en die als “vader van X” vermeld wordt in één akte terwijl er een andere akte is waar X in 1874 vermeld wordt als kind van een zekere veertig jaar oude Joannes Franciscus Roelandt, schoenmaker te Aalst, daarvan kan redelijkerwijs worden aangenomen dat ze verwant zijn.

En ja, dat gaat problemen geven als er in één gezin een Joannes Franciscus en een Joannes Baptista zijn, in opeenvolgende jaren geboren, die de gewoonte hebben om soms eens met gewoon “Joannes” te ondertekenen. Maar er zou enorm vreselijk veel werk kunnen opgelost worden als tenminste de eerste stap geautomatiseerd zou zijn.

Want zoeken in onleesbare akten van eeuwen geleden, da’s zeer geestig — tientallen akten die enorm leesbaar zijn gewoon transcriberen, dat is eigenlijk een beetje stom.

(Alles helemaal terzijde: Theophile Turkelboom, wat voor wijze naam is dat, maat?)

Gisteren zijn we naar een huwelijksfeest geweest alwaar meer mensen dan waar ik mij op mijn gemak bij voel mij hebben gezegd dat ze mijn zever op deze website lezen.

Behalve dat was het wijs, en ook behalve dat ik echt niet goed ben in socializen met mensen die ik niet goed genoeg ken.

Het werd er allemaal niet gemakkelijk op omdat Sandra er uren aan een stuk niet was, wegens alsdat een juffrouw vluchtmisdrijfgewijs op onze auto was in gereden. Nee, niets ergs, wat krassen en deuken aan de zij-en achterkant, maar het zal natuurlijk wel gerepareerd moeten worden. Op kosten van de juffrouw die tegen de auto reed, en die er wellicht niet zo goed van zal zijn.

Serieus, waar zat dat mens met haar christelijke gedachten? Wij stonden geparkeerd net voor de ingang van de feestzaal, waar mensen van de catering dingen aan het in- en uitladen waren. De juffrouw kwam volgens een aantal verschillende getuigen de straat ingereden, en besloot dan achteruit te rijden. Waarop ze met een enorm klap in onze achterdeur zat. En waarop ze dan maar besloot rap weg te rijden.

De mensen van de catering hebben het zien gebeuren, maar wat nog veel meer pech was voor de juffrouw: van op het eerste verdiep was er een meneer juist naar buiten aan het kijken, en die heeft de nummerplaat genoteerd. Oh ja, en die meneer was een politieagent die op dat moment niet in dienst was.

Pijnlijke zaak, vrees ik.

En vandaar dus dat Sandra naar het politiekantoor moest, om verklaring a te fleggen en dingen. Ze heeft er gezeten van denk ik een uur of tien tot iets na twaalf, en dan zijn we nog een paar uur gebleven, enfin, we zaten rond een uur of kwart na vier in ons bed.

“Hoe, zo vroeg naar huis?” hoor ik u zich afvragen. Hawelja: Sandra moest om kwart na zes uit haar bed wegens voetbaltoernooi in Kortrijk. Mhuhu.

Voor de rest is er niet veel te melden. Ik heb wat onderzoekingen in archieven online gedaan. En de kat heeft bijna heel de dag geslapen.

Ik kon mij niet echt iets inbeelden bij ‘Woord’, waar Anna elke vrijdag naar gaat, maar kijk: het was toneeltje van Woord vandaag.

Het begin staat er niet op, en da’s omdat ik niet direkt wist dat het met Anna was. Zij speelde namelijk iemand die te laat kwam. Uit het leven gegrepen, peins ik.

Het was sprintmeeting vanmorgen op het werk: waar we naar de backlog van vele honderden dingen en zaken en dergelijke kijken, en beslissen wat we de volgende twee weken zullen aanpakken.

Deze namiddag kwam collega Sander af. Hij ging aan iets beginnen, maar hij vroeg zich af of we het ding  niet wat zouden kunnen uitbreiden. Méér doen dan gevraagd? Meteen!

De zaak is natuurlijk dat er maar zóveel uren in de dag en dagen in de week en ontwikkelaars op het werk zijn, en dat het gewoon onmogelijk is om voor elk mogelijk idee of probleem de optimale oplossing te doen. Soms is het nodig om helemaal tot op de bodem te gaan, maar soms kan een quick fix ook al veel doen, en soms is een tussenoplossing noodgedwongen de beste optie.

Zo was het ook met dat ene ding: ik had een tussenoplossing voorgesteld. Niet ten gronde opgelost (want dat zou serieus veel werk zijn), ook geen quick & dirty hack, maar ergens ertussen. Parer au plus pressé, minimum viable solution, dat soort zaken.

Maar toen kwam Sander dus en bleek dat hij ruimte had voor wat meer, en was het ad hoc nadenken over méér werk geven. Eerst wat getekend op papier, en het was voor mij alvast duidelijk. En dan ‘getekend’ in een text editor, waar ik tegenwoordig gelijk meer en meer wireframes in maak, voor mezelf. Tekenen met tekst is wijs, en ik word er altijd helemaal nostalgisch naar TheDraw van — úren schermen voor mijn BBS mee getekend.

…en dan download ik TheDraw nog eens, en moet ik vaststellen dat ik het mij allemaal veel beter herinner dan het was:

Ja, ontwapenend eenvoudig en zo, maar ook: zo weinig resolutie! 25 lijnen van 80 karakters, dat is dus echt niets. En mijn Notepad++ werkt tien keer handiger – OK, niet in kleur, maar (block) copypaste is zó een gemak.

Afijn dus: low low res ascii was goed om Sander op weg te zetten. Morgen eens low res wireframes in Illustrator doen, peins ik. En eens ten gronde nadenken over een aantal zaken in dat stuk interface.

We zijn weer een stap dichter naar twee kindjes bij in huis. Het programma, voor zover we begrepen hadden, nadat Pleegzorg en rechtbank gezegd hadden dat het in orde was:

• kennis maken met ouders
• kennis maken met kinderen (Sandra en ik)
• kennis maken met kinderen (wij allemaal, of misschien eerst eens met onze twee jongste)
• eens een dag op stap gaan met de kinderen
• kinderen eens komen slapen
• kinderen eens een paar dagen komen
• kinderen definitief komen

We zijn deze namiddag begonnen met dat eerste stapje. Meeting in het CKG waar de kinderen nu wonen, met ook de mensen van Pleegzorg, de mensen van het CKG, onze begeleider, de begeleider van de kinderen en de begeleider van de ouders. Euh ja, ‘t is allemaal niet zo simpel, want er komt ook nog een GON-begeleider bij, en dan een dokter, en aargh.

Maar!

We! Hebben! Gisteren! Ook! Foto’s! Gezien! Van! De! Kindjes!

En zo wijze kinderen dat het er uit zien!

Volgende week doen we nog eens ontmoeting en de week daarna de kinderen. En ondertussen maak ik een plan van het huis, en stuur ik foto’s door, en aargh zo spannend allemaal.