Ik probeerde een app te kopen voor de telefoon, voor de volle 1 euro 99, maar het lukte niet. Kaart geweigerd. Kan gebeuren, er zal wel ergens iets mis zijn met de één of andere server.

En toen kreeg ik een boodschap van Patreon, dat mijn betaling niet lukte wegens kaart verlopen of ongeldig. Ik was even ongerust: een mens weet nooit dat een onverlaat met mijn kaart het internet leeggekocht zou hebben. Rekeningen en kaart nagekeken: niets aan de hand. Alles positief, geen onverwachte betalingen gebeurd. Okay, no problemo, ’t zal wel iets tijdelijks ergens bij een kredietkaartverwerkend bedrijf zijn of zo, morgen komt het wel in orde.

Maar morgen kwam het niet in orde: ik kreeg deze morgen een mail van Google, dat mijn betaling voor ikweetnietwat ook geweigerd was. Hrm. Tijd om eens naar de bank te bellen. “h, er staat een witte zandloper meneer, dat wil zeggen dat uw kaart tijdelijk geblokkeerd is wegens vermoeden van fraude.

Zucht.

Telefoon naar Worldline: ah ja meneer, hebt u op 28 oktober deze uitgave gedaan bij Origin? Euh ja, ik heb Battlefield 1 gekocht. En op 1 november bij Patreon? Euh ja, en daarna heb ik filmtickets proberen kopen en vanmorgen mijn Google-dingen proberen betalen. OK meneer, binnen vijf minuten zal u uw kaart weer kunnen gebruiken.

Ik, een beetje verward, toch gevraagd wat er aan de hand was en hoe ik dat in de toekomst kon proberen vermijden.

Worldline: ah ja, maar ’t was gewoon om te controleren of u die aankoop bij Origin wel gedaan had.

Huh? De kaart gewoon blokkeren, en mij helemaal niets laten weten? Wat als ik ergens in het buitenland had gezeten? Wat als ik dringend dingen te betalen had, die niet konden uitgesteld worden?

Allez jong.

Ik stel mij bij het fenomeen ‘Boekenbeurs’ iets voor als een soort grote Srandaard Boekhandel, maar dan met enorm zeer veel volk.

In theorie zou het iets moeten zijn voor mij, vermoed ik, wegens graag en veel boeken lezen, maar geen steeds minder talrijk wordend haar op mijn hoofd dat er aan denkt om ooit vrijwillig naar de Boekenbeurs te gaan.

Mensen die er al eens naartoe geweest zijn: is dat verkeerd? Is het echt helemaal iets anders dan wat ik denk? Iets dat de moeite waard is? Waar dingen zijn die niet op pakweg internet te vinden zijn? Zijn daar ook veel anderstalige boeken te vinden?

Ja, toch wel content van, Battlefield 1.

Ik ben nog maar net begonnen aan de campagne, maar de Duitse soldaten op patrouille zijn alvast zeer realistisch.

Het ene moment is het klagen van Meine Füße bringen mich um en Patrouille, Patrouille, Patrouille, das is dermaßen langweilig!, het volgende moment denkt hij iets te horen omdat ik een steentje in zijn richting gooi, verscholen achter een kar, komt hij al mopperend — Meine Fuße sind eiskalt! An die ganzen Scheiße sind nur die Franzosen schuld! — het moment daarna kom ik van achter de kar en staat hij een seconde verstijfd van niet weten wat gedaan, en dan plant ik mijn schop in de zijkant van zijn nek en is hij er geweest.

En ook: dit zijn de games waar een mens content is met zijn Meer Dan Degelijke grafische kaart en computer. Ik kan het op een onnoemelijk hoge resolutie spelen met alles op de hoogst mogelijke kwaliteit, en dat blijft meer dan vloeiend.

Iets zoals dit, maar dan hogere resolutie:

Niet dat ik er goed in ben of zo: als het van mij zou afhangen, zou ik overal doorsluipen in plaats van te vechten, maar hey.

Ik ga eens beginnen aan het hoofdstuk “vliegen in de Alpen”.

Leve het internet.

Er was documentaire over kleuters op televisie. In het kort: (a) kleuters worden alsmaar vroeger naar school gestuurden (b) kleuters worden alsmaar later zindelijk.

Gevolg: kleuterjuffen met twintig tot dertig kinderen, waar een niet onaanzienlijk deel in zijn broek doet. Kleuterjuffen die gewrongen zitten tussen proberen iets pedagogisch verantwoord doen en kinderverzorgster zijn.

Ik trap niet in de val van “het is de schuld van de ouders” — de ouders bestaan niet, en een mens weet nooit wat er achter elk specifiek geval schuil gaat. Maar mijn eerste buikreactie (en ook mijn tweede en derde, als ik eerlijk ben), was: soms kan het niet anders omdat ouders moeten gaan werken, meestal loopt het redelijk snel allemaal relatief vlot, maar er is een kleine minderheid van ouders die het voor iedereen lastig maken.

Ouders die het niet zien zitten om hun kinderen zelf bij te houden of naar de crèche te laten gaan tot ze helemaal klaar zijn voor school, niet omdat ze het niet kunnen wegens geld of werk, maar omdat het gemakkelijker en veel goedkoper is om kinderen naar een gratis school te sturen waar de juf hen wel zal leren op het potje gaan, eerder dan het thuis te moeten doen en een week of twee drie achter hun gat te moeten dweilen, of extra geld betalen om ze nog een tijde in de crèche te laten.

En dat is uiteraard op geen enkele manier een veroordeling van ouders waar het écht niet kan of lukt, wegens ouder-redenen als geen geld of tijd, of wegens kinder-redenen als er gewoon niet klaar voor. Dat is een uitspraak uit zuiver anecdotische eigen beleving, van ondertussen zes kinderen over een periode van vijftien jaar in de kleuterschool: het aantal ouders dat uit gemakzucht en niet uit noodzaak zegt “het is mijn taak niet, ik heb daar geen goesting in, de school zal het wel doen, laat mijn hoofd gerust” is echt wel gestegen.

Ik heb er wel op liggen herkauwen, ’s avonds in bed. Er was één mens in die reportage die vond dat we van zorgmomenten ook leermomenten moesten maken en van leermomenten meer zorgmomenten. En dat klinkt natuurlijk uitstekend, maar hoe in ’s hemelsnaam moet dat lukken met dertig kleuters, één kleuterjuf en een paar uur kinderverzorging op weekbasis? Dat is toch gewoon onmogelijk? Ilse (die les geeft aan toekomstige kleuterjuffen en dus weet waar het op staat) reageerde er op de Twitters ook op: VBJK had “Yesssss! #pano Zorgmomenten in het #kleuteronderwijs moeten we zien als volwaardige leermomenten” getweet, en zij daarop: “Absoluut waar. Maar dan met voldoende kleine klassen, mogelijkheid om te slapen en genoeg kleuterleraren. Anders blijft het behelpen.”

Ja natuurlijk, ja uiteraard. Maar hoe?

Elke Decruynaere, schepen van Onderwijs in Gent, heeft er ook een opinie over. Met iets meer oplossingen dan vragen.  Ha!

Normaal gezien is het avondritueel geen groot probleem, maar vandaag zat het tegen: de kuisvrouw is geweest, A had zijn autootjes overal laten slingeren en dus waren de autootjes vanavond opgeruimd, ’t is te zeggen, onvindbaar.

Hij was al de hele tijd aan het zoeken, en dan was het eten, en dan was het tijd om te gaan slapen, en dan was het plots allemaal helemaal om zeep.

Hij wou niet naar boven gaan. En zonder waarschuwing of wat dan ook: plets, vallen op de grond, verschrikkelijk drama, molenwieken met armen en benen, getier, geroep, gekrijs. ’t Was bijna komisch hoe overdreven.

Rustig blijven, van de vloer pellen, naar boven dragen tot in de badkamer, vragen om kleren uit te doen en pyjama aan te doen. No go. Krijsen, tieren, roepen, néé! néé! ik wíl niet!.

Zucht. A weegt zo ongeveer anderhalve keer niets, dus zelfs met mijn slechte rug kan ik hem zonder problemen zelf uitkleden. Naakte A in de badkamer, schoppen, tieren, op de vloer gevallen, niets mee te doen. Tandjes poetsen? Euh nee, dat lukt niet meer. Pyjama aantrekken? Neen, ook dat lukt niet.

Okay, dan maar zelf zijn pyjama aangetrokken. En nu flink naar boven? Nah, toch niet: “Maar ik WIL nog WAKKER blijven!!!”

No problemo, dan maar onder de arm genomen, boven op de overloop gezet, gezegd dat hij naar het toilet moest gaan want we gaan direkt naar bed. A zien het toilet binnenstormen, even naar beneden poolshoogte nemen hoe het zit met Z (nog altijd, langzaam maar zeker, de laatste paar happen pasta pesto binnen aan het werken).

Ondertussen nog altijd lawaai uit het toilet boven. Niet meer tieren en krijsen, maar op gewoon wenen overgeschakeld — als een mens niet beter wist, zou hij denken dat het verdriet is in plaats van, euh, ik krijg mijn zin niet.

Ik heb het, for shits and giggles en ook wel om er binnen een tijdje eens hartelijk mee te kunnen lachen, eens opgenomen met mijn telefoon.

Het begint met A in het toilet terwijl ik aan de voet van de trap sta. Dan ga ik naar boven, doe ik de deur van het toilet open en zie ik A op de grond liggen voor het toilet. Ik neem hem op, doe zijn broek naar beneden en zet hem op het toilet.

Hij stopt niet met wenen, en zakt zó onderuit dat hij half in de toiletpot zit. Ik zet hem wat rechter, zie of hoor niet goed of hij bezig is, vraag of hij gedaan heeft, haal hem van de pot, kijk even na of er iets uitgekomen is (ja), trek zijn broek aan, en begeleid hem naar zijn kamer. En dan zitten op 1 minuut 30 en spreekt hij zijn eerste begrijpbare woorden van de hele episode uit, op die “Maar ik WIL nog WAKKER blijven!!!” van een minuut of tien geleden na.

Serieus, het is de moeite waard, luister er eens naar:

Echt waar. Echt serieus. Kinderen van vier, waar zitten ze soms met hun gedachten?

[Een minuut of vijf in het semi-donker van zijn kamer liggen later was hij afgekoeld, tegen dan was Z ook al getandgepoetst en verkleed, en heeft Louis ze alsnog allebei — na bezwering van A dat hij braaf zou zijn — een verhaaltje voorgelezen. Dertig seconden later lagen ze alletwee te ronken.]

[Het is niet zeer consequent, ik weet het maar: het was Louis die naar boven ging, dus ik ben niet op mijn woord teruggekomen. En als hij ook maar één kik had gegeven, zou er van een verhaaltje geen sprake geweest zijn. Het speet hem echt, blijkbaar.]

Het was maandag vroeg op en laat naar bed. Ik ben dinsdagochten wakker geworden om kwart voor zeven of zo uur en weer in slaap gevallen, om dan een half uur later ‘in het midden van een prachtige droom die ik meteen vergeten ben) wakker te schieten, van bleirende kinderen naast mijn hoofd, aan de andere kant van de papier-maché-muur, in de badkamer.

Ik ga niet zeggen dat het paniek was, maar er was toch een zeker sense of urgency, om nog op tijd op school te zijn — ik ben graag iets voor acht ten laatste op school, en tussen wakker worden en daar zijn moeten er dus twee kleuters aangekleed worden, gevoederd, middageten gemaakt, fruit en koeken en drank verzameld, jas en helm aangedaan, en dan zo goed en zo kwaad mogelijk door de stad gefietst worden met een vier- en een vijfjarige.

Dinsdag was er oudercontact bij Zelie: een half uur met de fiets heen, vier minuten ter plaatse om te horen dat “euh, alles in orde, zeker?” en een half uur met de fiets terug. Weer te laat in bed, woensdag opgestaan om acht uur of zo (Sandra doet de kinderen op woensdag), naar werk, ’s middags gemerkt dat ik naar huis moest voor Medicatie En Dingen, over en weer met de fiets, terug thuis, uitgeput in bed om 22u.

En dan: zot van de jeuk. Maar echt serieus: krankzinnig. Van het niveau “bind mijn handen vast of ik heb geen vel meer over”. Van het niveau “ik doe er een verband aan of er gebeuren ongelukken”. Van het niveau “toch enorm spijtig dat er hier geen paardenslaapmiddelen in huis zijn”.

Ik heb deze nacht wakker gelegen, dan ben ik een half uur of zo in slaap gesukkeld, dan weer wakker geschoten wegens Z die in haar bed geplast had (een onverlaat was vergeten ze naar het toilet te laten gaan vóór bed), en dan niet meer in slaap geraakt tot halfzes.

Ik ben vanmorgen naar het werk gegaan vermomd als een hoopje wrakhout, needless to say.

Maar hey, vanavond was het alweer beter. Uitstekend gegeten:

Dat is, klokgewijs van bovenaan rechts:

• Koreaanse tagliata van artisanaal drooggerijpt vlees
• black rice salas
• buckwheat noodles
• wakame
• rainbow carrot salad

En dat was, klokgewijs van bovenaan rechts of gewoon van begin tot einde: uitstekend.

Daarna was het naar huis gaan en eten klaarmaken voor de kinders — niet dat het veel moeite was, ’t was gewoon een grote pot pasta en daar een kleine pot zelfgemaakte groene pesto in gekapt, hopla klaar.

En dan was er… naar bed gaan met A, net vier jaar geworden.

Knip en plak uit een artikel van aartscommunist en dus baarlijke duivel Peter Mertens in Knack:

Bart De Wever: “Aan het einde van de rit, na zeven jaar onderhandelen, kwam het de PS goed uit om puur om partijpolitieke redenen met dat kleine speldekopje van Europa, heel het boeltje te blokkeren. Nu zijn we dat al wel gewoon in België, maar dat ze dat ook durven te doen met de wereldhandel, dat is toch wel zeer verder springen dan je stokje lang is.”

Op het einde van de rit? In 2009 geeft ons land, met de PS op kop, inderdaad een mandaat aan de Europese Commissie om met Canada te onderhandelen over een handelsakkoord. De vijf jaar die daarop volgen onderhandelt de Europese Commissie achter gesloten deuren. In die periode wordt er geen document vrijgegeven. De Commissie moet enkel een algemeen verslag uitbrengen bij de Europese Raad en het Europees Parlement. Het is in die periode dus onmogelijk voor gelijk welke politieke actor, federaal of regionaal, om bezwaar uit te brengen tegen een tekst die men niet kon lezen.

De geheime onderhandelingen over de ontwerptekst van CETA worden pas op 26 september 2014 afgesloten. Het is dan pas dat de Europese Commissie de 1.600 bladzijden tellende tekst publiceert, en niet vroeger zoals Mia Doornaert ten onrechte beweert. In oktober dat jaar al gaan de werkzaamheden van de regionale parlementen van start. Het Waals Parlement start met een reeks hoorzittingen waar zowel academici, zakenlui, Canadese ministers als vertegenwoordigers vanuit het middenveld worden uitgenodigd om hun kijk op de zaak toe te lichten. Dat is een heel wat bredere en democratische aanpak dan wat in het Vlaams Parlement gebeurde. Een jaar na de start van de debatten verwittigt minister-president Paul Magnette de Europese Commissie over de problemen die het Waals Parlement heeft met het vrijhandelsverdrag. Op 2 oktober 2015 wordt Magnette bij Europees Commissaris Cecilia Malmström ontvangen over die bezwaren. Dat het Waals Parlement alleen maar de afgelopen weken in actie is geschoten is echt larie en apekool. Geen enkel parlement, noch in de Europese Unie, noch in Canada, heeft na oktober 2014 meer tijd besteed aan het CETA dan het Waals Parlement.

Dat is opmerkelijk. De Vlaams-nationalisten hebben altijd ‘meer bevoegdheden’ geëist voor de regionale parlementen. Maar nu die er zijn, hebben die in Vlaanderen net niet geleid tot meer debat, meer inspraak, meer democratie. Integendeel. Vandaar dat De Wever en Vlaams minister-president Geert Bourgeois nu met het verhaaltje afkomen alsof het verzet in Wallonië dateert van de laatste twee weken. Dat moeten ze tenminste zelf niet spreken over het non-debat dat zij zelf twee jaar lang hebben georganiseerd in het Vlaams Parlement: geen brede democratische debatten, geen rijk pallet aan hoorzittingen, geen tegensprekelijke discussie. In Vlaanderen heeft de N-VA resoluut gekozen voor de achterkamerpolitiek, net zoals de Europese elite dat zo graag doet.

Op basis van de debatten en de nieuwe informatie keurt het Waals Parlement zes maanden geleden al een resolutie goed tegen CETA. Er volgende een officiële verklaring van Magnette dat hij geen volmacht zal geven aan federaal minister Reynders om CETA te ondertekenen, indien bepaalde garanties over onder meer de speciale rechtbank ICS (zie verder) niet in de verdragstekst worden opgenomen. Wallonië zegt neen tegen Europees-Canadees handelsverdrag”, titelt De Redactie. Niet twee of drie weken geleden, maar eind april 2016.

Zeggen dat het Waals parlement pas “aan het einde van de rit”, de laatste weken dus, met haar bezwaren op de proppen komt is een groteske leugen. Dat weten de Vlaams-nationalisten maar al te goed. Ik zal in deze minister president Geert Bourgeois zelf citeren: “Ik stel vast dat het Waals Parlement dit akkoord niet wenst goed te keuren.” Die vaststelling dateert niet van dit najaar. Integendeel, Bourgeois doet de vaststelling op 17 mei 2016 in de Commissie Buitenlandse Handel van het Vlaams Parlement (Verslag Com. Buitenl. Hand. Vl. Pa 17. 05.16 Dhr. Bourgeois). Bourgeois en De Wever weten al een half jaar dat het Waals Parlement tegen het CETA is. Ze weten al een half jaar dat het Waals Parlement een andere – veel democratischere – procedure heeft gevolgd, en wel degelijk inhoudelijke redenen heeft om het CETA te verwerpen.

Da’s redelijk duidelijk, lijkt mij? Ik zie een aantal natrekbare links, maar wie de naakte feiten zoals Mertens ze voorstelt tegen kan spreken: graag.

De Standaard vult de laatste paar maand verder aan: in april keurt Wallonië CETA af, pas vanaf juli zijn er een stuk of acht coördinerende interbelgische vergaderingen, en in die eindsprint zou Magnette dan wel getreuzeld hebben:

Eind juli suggereert de minister van Buitenlandse Zaken om een interpretatieve verklaring aan het verdrag toe te voegen, het verdrag zelf kan niet meer worden aangepast. Begin september herhaalt de permanente vertegenwoordiger van België bij de Europese Unie, François Roux, het voorstel. Maar Magnette reageert niet.

Ik vind daar wel geen bronnen gelinkt, dus ook hier: wie dat kan tegen spreken, graag.

En toch blijft het stemmingmakerij troef. Neem dit recent artikel in Knack: Bourgeois over CETA: ‘We hebben niet gewacht op Paul Magnette’.

Vlaams minister-president Geert Bourgeois heeft in het Vlaams parlement laten weten dat hij niet van plan is om nog een letter te veranderen aan het CETA-dossier.

De Vlaamse minister-president benadrukte dat er vijf jaar lang over het verdrag is onderhandeld. “Het verdrag is uitonderhandeld. We zijn nu niet aan het heronderhandelen”, aldus Bourgeois. Wel is het zo dat er wat “verduidelijkingen” komen, maar volgens Bourgeois gaat het daarbij om dingen die al in het verdrag stonden. Tegelijk is er de vraag om het veelbesproken gerechtsorgaan in het verdrag snel van start te laten gaan.

En dan staat er dit: “Ook in Villa Politica herhaalde Bourgeois dat het verdrag niet heronderhandeld wordt” — hoera, framing! — maar wie het bewuste fragment van Villa Politica bekijkt, ziet Linda De Win een hoop vragen stellen waar Bourgeois maar zeer moeilijk om heen kan fietsen, zoals pakweg “Als er niets veranderd wordt aan het verdrag, wat is dit dan? Alleen politiek theater?” of “Als er niets veranderd en het zijn alleen maar triviale verduidelijkingen, waarom moeten de 27 landen er zich ook nog eens over buigen?” (Uiteindelijk geeft hij toe dat hij geen wijzigingen ziet, maar dat er wel wijzigingen zouden kunnen zijn.)

Of de vraag of hij hij het ongenoegen begrijpt? Ja, er is heel wat te zeggen over Europa. (Let op de verschuiving: het is nooit onze eigen schuld, want wat we zelf doen, doen we beter — het is de schuld van Europa.)

Of deze, die ik bijzonder tenenkrullend vond:

(Linda De Win vraagt waarom het Vlaams Parlement nooit betrokken is geweest.)

Bourgeois: “Dit is een zaak van het parlement. De eerste keer is er getekend [door de Vlaamse Regering] in 2009. De tweede keer in 2011.”

De Win: “Sindsdien is het toch verschillende keren aangepast?”

Bourgeois: (haalt schouders op) “Het staat het Parlement… neen… na tweeduizend… inderdaad, tot 2014 is er onderhandeld, maar het is de zaak van het Parlement om daarover te ondervragen… het Parlement zal mogen ratificeren… ratificeren ja of neen, da’s ook een debat dat in Wallonië zal gevoerd worden, dus de parlementen worden niet buiten spel gezet. Op het moment dat het verdrag  moet[nadruk Bourgeois] geratificeerd worden, zal dat binnen België niet alleen de Kamer zijn, maar ook alle deelstaatparlementen, daar sta ik op. [niet dat hij veel keuze heeft, de grondwet in acht genomen]

Nu ja, het is niet zo schaamlijk als De Gucht die onlangs mini-viraal ging op het internet met een TTIP-interview van vorig jaar:

Voor de volgende keer dat ik de Lotto win.

https://www.youtube.com/watch?v=BzMLA8YIgG0

Om de zoveel tijd maak ik eens iets waarvan ik zelf achterover val.

Vandaag was het van dat:

Ik kook niet graag zeer uitgebreide dingen, ik gebruik liefst zo weinig mogelijk pannen en verfijning is ook al niet echt aan mij besteed, dus ziet het er meestal uit als iets dat iemand anders al eens opgegeten had. Ik weet het.

Maar dit was onnoemelijk lekker.

Varkenshaasje aangebakken, rijst op zetten, vlees uit pan, sjalotje in de pan van het vlees, kleuren, kruiden erbij (peper, koriander, dille, laurier, hysop, tijm, basilicum, bonenkruid, dragon, peterselie, citroenmelisse, marjolein), minuutje laten bakken, blussen met melk, op laten staan tot de rijst klaar is, vlees weer bij saus, rijst in saus, klein handje vers geëminceerde munt erbij, wat extra peper: klaar.

Voor herhaling.

Dit passeerde op de Twitters vandaag:

Een slide uit een presentatie van @mamavanvijf, en als het te klein zou zijn:

Evolutie bloglandschap

• 2006: enkel buitenlandse blogs / weinig ondersteuning te vinden op technisch vlak / pioniers
• 2011: geen interesse van bedrijven / puur amateuristisch / basic ondersteuning van templates
• 2014: meer tools online om te meten / interesse van bedrijven groeit / ruildeals
• 2016: interesse van bedrijven groit expenonentieel / betalende content / professionalisering / influencers

Even kijken…

• In 2006 had ik al vijf jaar dit blog, daarvoor had ik ook dingen staan maar elders. Er waren toen echt wel niet alleen buitenlanders met een blog.
• In 2011 was Enchanté al vijf jaar of meer een reclameregie zuiver en alleen voor blogs in België. Mét interesse van bedrijven.
• In 2011 bestond MovableType al tien jaar, een blogsysteem met stukken méér dan ‘basic ondersteuning van templates’. WordPress bestond toen trouwens ook al een jaar of acht.
• In 2014 bestond de gratis versie van Google Analytics al negen jaar.

’t Is grappiger dan het irritant is, eigenlijk. 🙂

Ik ben sinds een tijd officieel tot het Heir Der Oude Zakken toegetreden.

Officieus weet een mens hoe oud hij is aan het geluid dat hij maakt bij het gaan neerzitten en het opstaan: respectievelijk is dat bij mij tegenwoordig hnnnggg en uaaaaargh!

Het is ook af te meten, denk ik, aan hoe weinig ik onder de indruk raak van authoriteitsfiguren en hoeveel ik relativeer, maar da’s zo niet in meetbare cijfers of decibels te gieten.

Maar waar het officieel aan te meten is: bloeddruk moeten meten, en alle dagen pillen pakken.

Zucht.

Ik kwam niet bij.

We zijn naar een opendeurdag van een lichtwinkel geweest: we zijn namelijk nog altijd op zoek naar degelijke verlichting voor zo ongeveer heel het huis.

Overal is er eigenlijk nieuw licht nodig, maar het belangrijkste is de keuken en de living.

In de keuken hebben we werklicht boven het werkblad nodig en degelijk licht boven de tafel — we hebben al licht, maar het schijnt alleen naar beneden en da’s niet genoeg. Het moet ook op het plafond schijnen, anders wordt het veel te veel een donker kot.

En in de living hangen er drie peertjes, en dat zou ook moeten beter zijn.

Lichtwinkels zijn wijs, maar — zonet nog maar eens vastgesteld — p o k k e d u u r.

Neem het kleinste ronde lampje in deze reeks:

Een lamp in een kader van houten latjes: 796 euro. Iets verder: een plastieken (denk ik) halve bol met een lamp erin: 1500,40 euro. En dan heb ik het nog niet over de vele vage constructies van metaal met hier en daar een gloeilamp ingevezen, die voor enorm veel duizenden euro’s de toonbank over schuiven.

OK, bij Ikea moet een mens zijn best doen om een hanglamp te vinden die meer dan 50 euro kost, en dat is ook niet koosjer, met ongetwijfeld arme kindjes ergens in Thailand die lampen moeten maken in ruil voor een kom müesli, maar het andere eind van het spectrum is evenmin in orde.

Ik denk dat we maar eens iets online gaan kopen. Hipstergloeilampen van bij Segula, ha!