Ons nichtje Nora van drie en een half jaar oud kwam aangelopen met een boekje en een blauwe stylo.

(Enfin ja, ik zeg ‘nichtje’, ik bedoel eigenlijk de achterkleindochter van de broer van mijn grootmoeder, dat zal iets zijn als nicht in de derde graad of zo, maar familie is familie en ver of dicht heeft niets met theorie te maken, van home is where the heart is en zo.)

In alle geval, ze had iets getekend en de vraag was wat. Ze had volgens haarzelf een glas getekend. Een wórm, vroeg ik ongerust? Neenee, een keukenglas , zei ze. Wat, vroeg ik ongerust, zijn er wórmen in jouw keuken? Maar nee, ‘t is een keukenglas, om van te drinken. Welnee, zei ik, het is een keukenblauw om van te drinken. Heb je thuis ook een keukenrood en een keukengroen?

Het klinkt beter in het Frans:

• N: J’ai dessiné un verre!
• M: Un ver de terre?
• N: Mais non, un verre de cuisine!
• M: Tu as des vers de terre dansla cuisine??
• N: Nooon c’est un verre de cuisine pour boire!
• M: Hmm. Je crois plutôt que c’est un bleu de cuisine. Est-ce tu as aussi des rouges de cuisine? Et des verts de cuisine?

En dan moest ik iets tekenen en heb ik een vleermuis getekend. Eerst de grote oren (uitgelegd wat echolocatie is) en dan een boos gezicht (want het was een vleermuis die graag appeltaart eet en die een bord vol vieze insekten had gekregen in plaats van appeltaart), en dan een klein harig lijfje en grote vleugels.

I’m a natural met kleine kinderen, gasten.

I kid, I kid. Anna’s vriendin Io speelt een hoofdrol in de clip, en Anna zelf komt heel even dansend en springend voor op het einde (in een geeld kleedje met een groene sjaal).

Wreed schoon.

Het was gisteren familiefeest (yay) en we zagen de familie uit Brussel nog eens (hoera) en we hebben fijne discussies gehad (ook yay).

De bedoeling was om het eerst over de BDS-dinges te hebben, maar daar is het uiteindelijk niet van gekomen (rain check!). Waar het wél onder meer over hadden: wat gedaan na de humaniora.

Zelie’s plan is dat ze na haar zesde jaar humaniora naar het buitenland zou gaan om daar nog eens een laatste jaar te doen, en dan naar de universiteit te gaan. En wat precies ze daaar zal doen, daar is ze nog niet zeker van.

Nee! zei nicht Joëlle (die jaren in het buitenland zat en gelijk tien talen spreekt en wiskunde heeft gestudeerd en veel ervaring heeft), dat is zó hard tijdverlies! Zij zei: begin aan een studie, en als het u aanstaat, doe dan verder. En staat het u niet aan, neem iets anders. En doe Erasmus en zo, en als de studie gedaan is, ga dan een tijd naar het buitenland.

Hm.

‘t Is een ander perspectief, maar ik ben het eigenlijk niet eens: na de humaniora is een periode van uw leven afgesloten. Universiteit is een nieuwe periode, met grotendeels nieuwe vrienden, nieuwe omgeving, nieuwe alles. Daar een jaar tussen schuiven is denk ik redelijk pijnloos. En een zesde jaar in een andere taal opnieuw doen is geen tijdverlies: ja, het niveau zal ongetwijfeld lager liggen, maar daar staat tegenover dat ze een vreemde taal zal spreken in een enorme reeks aan verschillende registers: thuis, vrije tijd, maar ook literatuur, wiskunde, wetenschap, aardrijkskunde, geschiedenis.

En, klein detail misschien: op de school van Zelie met pakweg 75% of 80% buitenkomen, dat is in sommige gevallen het equivalent van op een andere school of in een ander land met 95% afstuderen. Ik weet het niet zeker, maar ik kan mij inbeelden dat dat (naast naschoolse activiteiten en motivatie en watnogallemaal) niet zo’n klein detail is, je afstudeerpunten, als je ook echt aan de universiteit wil gaan studeren in sommige buitenlanden.

En die Eramsus uiteraard hoedanook, en na de studies buitenland kan ook nog, maar het lijkt me meer voor de hand liggend dat je dan al in een soort slipstream zit, waar het moeilijker is om er een jaar tussenuit te knijpen.

I dunno. Ik denk dat ik gelijk heb. Maar ik ben er niet zeker van.

Morgen is het feest, en morgen komt er ook iemand thuisverplegen. Maar het feest is niet in Gent, en het zal nog bezig zijn op het uur dat de thuisverpleging voorzien is.

In principe zou er iemand vroeger moeten kunnen komen, maar ik heb dat niet bevestigd gekregen. En het is echt nodig, dat er iemand komt.

Dus ofwel bevestiging en alles in orde, ofwel veel te vroeg weg van feest. Gah.

Familie in Holland hebben, dat betekent niet alleen landsverraders in de familie hebben die naar een ander land verhuisd zijn, maar ook: anderhalf uur heen rijden voor familiefeesten, en dan weer anderhalf uur terug.

Altijd een gevecht voor de muziek in de auto: Zelie wil dan absoluut allemaal haar muziek, en ik wil dat niet. ‘t Wordt meestal een compromis, en ook zo vandaag: begonnen met wat Five Seconds of Summer, en dan over naar de mixtape-usb-stick die ik altijd op zak heb.

Die dan ook wel meestal in koor meegekweeld wordt:

Geen zicht, maar wél wijs. Ha!

Twee kleuters in huis, dat betekent ook: twee plaatsen in een kleuterklas in een kleuterschool vinden. We zijn vanmorgen met een bijzonder klein hartje naar de school van de kinderen gegaan om te zien of, eventueel, misschien wie weet…?

Het kan zijn dat het scheelt dat we vier kinderen hebben die daar van eerste kleuterklas tot zesde leerjaar zaten of nog zitten, maar hoedanook: het komt in orde! Het was nipt en een paar dagen later zou het misschien al niet meer gegaan zijn, maar: twee plaatsen gereserveerd, voor tweede en derde kleuterklas volgend jaar.

‘t Is wel wat confronterend, zo’n inschrijvingsprocedure: hoe enorm weinig we weten. Namen, leeftijd bij benadering, en adres, dat is het zowat.

Ja, spannend. En dat het alsmaar dichter komt.

Zelie zit in een richting met weinig wiskunde. Niet dat ze het niet goed kan, enorm hard integendeel zelfs, maar omdat talen haar gewoon nog meer interesseren dan wiskunde. Okay, ze heeft dit jaar dan wel de pech dat het (voor de leraars, niet voor haar) niet bij alle talen even goed lukt (understatement), maar bon, er is hoop op volgend jaar. En ondertussen haalt ze voor haar richting schandalig hoge punten wiskunde.

Gisteren was ze oefeningen aan het maken voor een toets vandaag — afgeleiden en raakpunten en buigpunten en richtingscoëfficiënten en dingen.  Alles lukte, op een paar oefeningen na, die van dezelfde vorm waren: waar is C evenwijdig met L? Pakweg gegeven dit:

of, met een iets lastiger C en een L die ik ondertussen vergeten ben:

Ze hebben er met twee op zitten kijken, Zelie en haar vriendin die op een andere school de richting met acht uur wiskunde volgt, en ze vonden het niet. Maar achteraf hebben Zelie en ik het wél gevonden. Ik ging bijna zetten, “natuurlijk hebben we het gevonden”, want de oplossing is zo eenvoudig als iets, als je in plaats van gewoon formules proberen toepassen, de vraag stelt “wat zijn we hier eigenlijk aan het doen?”

Er is een curve en er is een lijn. Alle punten op die lijn hebben dezelfde richtingscoëfficiënt, en we zoeken dus gewoon een punt op de curve die dezelfde richtingscoëfficiënt heeft als de punten op de lijn. En dan zijn de formules er: ‘t is gewoon een kwestie van een afgeleide trekken en de cijfers die we weten in de gaten in te vullen en de vergelijking op te lossen. Als dat lukt, in het eerste geval bijvoorbeeld, dan komen we op twee punten uit met een evenwijdige raaklijn. En als dat niet lukt, zoals in het tweede geval waar we op een breuk uitkomen die in de noemer 0 zou moeten zijn maar dan in de teller ook 0 wordt, dan zijn er zo geen punten.

De lastigheid is, denk ik, dat in zo’n richting waar er maar drie uur wiskunde te doen is, en waar leraars er (bewust of onbewust) van uitgaan dat de leerlingen (a) niet geïnteresseerd zijn in wiskunde en (b) het toch niet aan kunnen, er niet veel plaats over is voor begrip naast de formules. Spijtig.

Te klasseren onder het hoofdstuk ‘Neen, het is allemaal niet eerlijk’: Freekje.

Begin de dertig, het ene moment met partner en kind en vrienden en amuzeleute, het volgende: bloeding in de hersenstam en locked-in syndroom. volledig verlamd. Niet meer kunnen praten, alleen nog de ogen kunnen bewegen en dat is het.

Euh ja, daar ergens bovenaan in het schuifje ‘ge moet het niet gedroomd hebben’.

Wij hadden het verhaal al een tijdje geleden gehoord wegens Freekje is een goeie vriendin van familie, maar deze week zit ze in Iedereen Beroemd, en wat de mens van het revalidatiecentrum zegt: op pure wilskracht en lef komt ze langzaam maar zeker terug uit dat volledig locked-in zijn.

Een mens kan natuurlijk niet heel zijn leven in een revalidatiecentrum blijven, en als Freekje naar huis gaat, moet daar allerlei aangepast worden. En dat kost geld.

Omdat een pensenkermis of een sponsorloop wel leutig is, maar we tegenwoordig het internet hebben: help Freekje op Gofundme. Alle beetjes helpen, want het principe is wel hetzelfde als een pensenkermis of een sponsorloop: vele kleintjes, één groot.

Doén!

Het was geleden van Europa Universalis IV: Stellaris is gisteren uitgekomen, ik heb het geïnstalleerd op mijn computer van zodra het downloadbaar was– zo rond een uur of acht ‘s avonds, denk ik — en zoef toen was het plots vijf uur later, en was ik druk bezig een beginnend imperium klaar te maken om een eerste invasie uit te voeren.

Heerlijk.

Get up to speed bij pakweg Jay’s Gaming’s Let’s Play avec la Fédération Terrienne (yup, in het Fransoos) of bij Quill’s  Let’s Play of Arumba’s Let’s Play the Malicious Mushrooms. Of bij de makers zelf, Paradox, met All hail Blorg en een 32-player multiplayer met onder meer alle mogelijke usual suspects van op tinternet en tjoetjoep, Stellaris Multiplayer Event.

Fantastisch spel. Ge moest op weg naar Steam zijn.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik word tegenwoordig om de twee dagen verzorgd door een thuisverpleger.

Er zit voorlopig, om even te kijken wat het geeft, een draineringstube in mijn buik (néé, geen stoma, nee). Bijzonder vreemd ding: met een dikke breinaald door de buikspieren geduwd, gevolgd door een buis, en dat is het dan. Het bloedt niet, het doet niets, er komt gewoon een plastieken buis uit.

Heel erg natuurlijk is dat niet, en wassen met een washandje en zeep is blijkbaar geen goed idee: het moet ontsmet worden en verbonden en alles. En dat kan ik niet zelf dus komt iemand het doen.

Nog een geluk dat het gewoon neerkomt op in de zetel gaan liggen, mijn hemd wat naar boven trekken, plakker afhalen, beetje ontsmetten, nieuwe plakker — twee minuten werk drie keer per week. En een goeie zaak dat er geen Toegang Tot Akelige Lichaamsdelen aan te pas komt of Toestanden Met Lichaamsopeningen.

Alhoewel. Als ik tegenwoordig één ding weet, dan is het dat een mens alles gewoon wordt.

Wél sympathieke mensen overigens, de thuisverplegers.

Ik ben een fan.

Hele dagen zou ik hier naar kunnen kijken: HACCP-nachtmerries, maar verschrikkelijk wijs. Zet de ondertitels aan om te volgen wat er precies gebeurt:

Er zijn zo heelder kanalen en duizenden filmpjes op Youtube trouwens — deze bijvoorbeeld.

Het is vandaag tegelijk woensdag en donderdag en vrijdag. Een mens zou voor minder in de war zijn.

Woensdag, wegens dat mijn computer en mijn telefoon mij dat zeggen.

Donderdag, wegens dat er vandaag sprintmeeting is op het werk, en normaal gezien gebeurt dat alleen op een donderdag. Met Mateusz via videoconferentie uit Polen en met Tim via videoconferentie ergens boven Brussel:

En vrijdag, wegens dat het de laatste werkdag van de week is.

En ook de eerste warme dag ‘s middags, en dus: barbecue! Ik eet niet mee, maar dat maakt niet uit. ‘t Is de gezelligheid die telt.