• Uitgescholden door een rekening

    Mijn fiets moest binnen voor onderhoud. Tegenwoordig kan dat alleen nog maar bij de winkel waar de fiets gekocht is, zeker als het een elektrisch exemplaar is. Very much not convenient at all, zeker als die winkel helemaal uit de buurt is en er een velomaker op honderd meter afstand van ons huis is.

    Afijn. Ik kwam hem een paar dagen later halen: 177 euri.

    Er moest een ketting vervangen worden en een tandwieltje achteraan, en de rem die vorige keer niet kon gerepareerd worden had als gevolg dat nu heel het achterremding vastgeroest zat, en er was een binnenband die aan vervanging toe was en nieuwe remblokjes die moesten geplaatst worden. Okay, da’s wel wat werk, maar toch. Honderd. Zeven. En. Tseventig.

    En dan had ik mijn rekening nog niet bekeken: in totaal acht uitroeptekens en vier vraagtekens. Het komt er op neer dat ik een slechte mens ben en dat ik beschaamd zou moeten zijn. Dat ik mijn fiets beter moet onderhouden.

    Ze hebben gelijk, daar niet van. Maar het mocht wel een beetje diplomatischer uitgedrukt worden, vind ik.

  • De resultaten, deel één

    Vanmiddag getelefoneerd en gehoord dat Louis naar het volgende jaar mag — degelijke punten op een paar na, waar dan volgend jaar mits wat meer voorbereiding wel een mouw aan zal gepast worden — en deze avond was het dit:

    Akoestiek die op niets trekt, maar ziet nu! Een diploma lagere school op zak!

    Morgen is de laatste schooldag en weten we ook hoe het met Zelie zit. Ik heb helaselijk werk te doen, maar Sandra gaat met de kinderen (al de kinderen, ook de twee euh nieuwe kinderen) iets gaan doen in de stad. Pannenkoek eten of wafel of zo.

    En dan is het vakantie, of hoe het bij normale mensen heet: twee maanden niet weten waar de kinderen geplaatst terwijl wij op het werk zitten. 🙂

    (Ik zal dan wel ergens vakantie nemen, ik weet alleen nog niet juist wanneer. ‘t Zal wel eens passen.)

  • Ik was naar de slager gegaan om varkenslijken voor de kinderen — ik ben van kookcorvee vanavond — en in het buitengaan klampt iemand mij aan.

    Of ik Engels spreek (euh ja), en dat hij dan in een soort sabiers van Vlaams en Engels en Duits en allerlei andere Oosteuropees aandoende talen zijn verward verhaal afsteekt. Dat hij al een tijd in België is maar dat hij geen huis kan vinden omdat hij geen geld heeft, en dat hij geen geld kan verdienen omdat hij geen echt huis heeft en dat hij dus probeert illegaal werk te doen maar dat het allemaal zo gemakkelijk niet is, en dat hij hard probeert Nederlands te leren maar dat het niet gemakkelijk is, en of ik geen geld heb voor hem omdat hij eten zou willen kopen.

    Neen, ik heb geen geld op zak, en ik zou hem wel geld willen geven als ik er had, maar ik heb er geen dus helaas, en ook wel dat ik rap naar mijn kinderen zou willen gaan.

    Legt hij mij uit dat hij ook kinderen heeft en een kleintje dat honger heeft en bla die bla. Ze zijn Rom, en ze worden schreef bekeken door iedereen en hij was al content dat ik niet weg liep, en als ‘t God belieft zien we elkaar nog eens en aaaargh lang verhaal kort, met die mens naar de winkel op de hoek gestapt, en wat eten gekocht. Twee broden, soepgroenten, een karton eieren, een fles olie, een fles frisdrank en een lat chocolade voor zijn kinders.

    Een beetje gebabbeld met de mens van de winkel ook, die niet echt verbaasd leek, ‘t moet zijn dat ze dat meer gewoon zijn in de Sleepstraat.

    En ik weet nu niet goed wat ik moet denken. Ben ik in de zak gezet, ben ik afgetroggeld, heb ik een goede daad gedaan? I dunno.

    Ik heb in het begin van het gesprek mijn GSM voor de zekerheid in mijn diepste broekzak gestoken, en ik was er eerst niet gerust in, maar hoe meer ik met die mens sprak, hoe meer ik dacht aan wat als ik daar zou staan? In een ander land met hongerige kinderen en geen werk en nauwelijks genoeg taal om aan een wildvreemde te vragen of hij mij wil eten kopen? Ja, het zou kunnen dat die mens werkt voor de één of andere maffieuze groepering die basisvoeding hamstert, maar hoe waarschijnlijk is dat?

  • Framing, euh nee, fout, euh nee, sorry

    Een slechter mens dan mij maakt ervan wat hij ervan wil maken. Zo staat het artikel bij de VRT nu online:

    na

    Een degelijke titel boven een informatief artikel.

    Maar de titelschrijver van dienst had er eerst dit boven gezet:

    voor

    Rood bloedbad dreigt! Dat moet geleden zijn van Pol Pot of zo, denk ik.

    Even later was de titel aangepast naar dit:

    13532963_1721409684780798_4524249885095183275_n

    Probleem is natuurlijk dat ‘rood’ niet echt duidelijk is: akkoord, de PSOE is de Partido Socialista Obrero Español, maar ‘t is niet omdat een partij een variant op ‘socialist’ in zijn naam heeft staan dat het daarom noodzakelijk een linkse partij is, of dat er geen andere ‘rode’ partijen zouden kunnen zijn, en daar komt nog bij dat links en rechts ook niet noodzakelijk de beste onderverdeling is en aargh.

    Er zijn de traditionele sociaaldemocraten die volgens de ‘echte’ linksen niet links zijn, en dan is er een alliantie van een groep met de naam Verenigd Links (communisten, sociaaldemocraten, rupiblikeinen, groenen, federalisten) die zich links noemen met een andere groep met een naam die elders “Yes We Can” of “Wir Schaffen Das” was geweest (sociaaldemocraten, linkse populisten, geloven in directe democratie) die ook links zijn met nog wat linkse partijen en met een groepering van 35 verschillende groene partijen — en volgens de traditionele sociaaldemocraten zijn die geen échte socialisten.

    En in één titel is het niet duidelijk te maken of die alliantie nu verder naar links staat of niet, en of het dan een verlies van ‘links’ in het algemeen is of niet, of wel en aargh.

    Ik vind persoonlijk dat het niet verkeerd zou zijn om nog eens een stamp te geven aan de mensen die denken dat Europa zoals het de afgelopen jaren was — dat vooral leek gemaakt te zijn in het beeld van de eurosceptici en ultraliberalen in Engeland en elders — goed bezig is.

    Ik denk overigens ook dat het geen slecht idee zou zijn als ik eens zou nalezen wat ik schrijf, maar hey:

    Notime

  • Ik had het mij nochtans voorgenomen

    “Géén nieuwe dingen”, zei ik. “Gewoon vegeteren in de zetel, niets meer bijleren en laat allemaal mijn hoofd met grust.”

    Mislukt, natuurlijk. Nieuwe websites, da’s één, maar nu heb ik ontdekt dat Blender serieus veel verbeterd is sinds, oh, tien jaar geleden of zo, en heb ik weer dozen vol ideeën.

    Crap.

  • Spotmini

    Met het jaar worden die dingen meer en meer creepy.

  • Nieuwe websites

    Wahey! Ik heb allemaal nieuwe websites gemaakt deze week!

    Zeer spannend klinkt dat misschien niet, maar ik kom uit een wereld waar “een website maken” iets was dat alleen door vakmensen gedaan kon worden, en waar het stukken van mensen kon kosten.

    En tegenwoordig is dat op een ik en een gij gedaan: domeinnaam registreren (minder dan 5 euro), laten verwijzen naar hosting die ergens al stond, WordPress installeren, theme zoeken, beetje (of veel, naar goesting) aanpassen, en hopla klaar.

    Voor wie daar zin in zou hebben: Waterwijk.be is de website van onze wijk, met onder meer geschiedenis en met alle huizen van de hele wijk, ook dat van ons.

    En er is ook nog een andere site, maar daar is nog wat werk aan. De site is er al, de facebookpagina, de instagramaccount, de twitter, de press kit, maar ‘t is nog een beetje wachten op bijkomende inhoud van de medestichters. Jonge en dynamische mensen, ge gaat dat altijd zien: veel ideeën maar drukdrukdruk.

  • De wijk

    Het was al eens heel, heel lang geleden, maar ik heb — onder licht aanporren van Dirk, de voorzitter van de buurtgroep — nog eens een stamp gegeven aan de website van onze wijk.

    En met er helemaal door te gaan: wat een fantastische wijk!

    Kijk eens hoe mooi onze straat ‘s nachts als het net geregend heeft:

    En zeggen dat het er een paar jaar geleden zo uitzag:

    preview_SCMS_FO_5645.tif

  • Irritante voetbalmensen

    Er zijn redelijk wat irritante voetbalmensen. De goed-nieuws-fans bijvoorbeeld, die nooit de slechte jaren meegemaakt hebben en die dan plots de grootste voetbalkenners worden als het na een tijd minder gaat — ze vinden de voetballers plots wel weer overbetaalde luieriken, hebben duizend ideeën die bij de trainer blijkbaar nooit opgekomen zijn, en weten echt alles beter.

    Ik ben niet echt zo fanatiek in die dingen, maar als er één ding is waar ik mij echt kapot aan kan irriteren, dan is het wel de mensen die geforceerd — en dan liefst herhaaldelijk, in publiek op Facebook of andere, en écht nadrukkelijk, kijk, zie, kijkt eens hoe edgy ik wel ben — géén interesse hebben. En bijzonder expliciet laten weten dat ze écht niet geïnteresseerd zijn.

    Het soort mensen dat op een avond dat de Rode Duivels in een belangrijke match spelen urbi et orbi laten weten dat ze naar de winkel gaan, met auto een uitstap doen, Ergens Cultureel™ zitten, en dan triomfantelijk op Facebook posten hoe rustig! het wel was en hoe fantastisch! dat wel niet was en echt hé. Of het soort mensen dat nadrukkelijk vermoorde onschuldgewijs vraagt “ah tiens, was er gisteren een basketbalmatch of zoiets?”.

    En jazeker, het gebrek aan emotieoverdragend vermogen van het internet, en jazeker, het zou kunnen dat het allemaal grappig bedoeld is, maar het komt bij mij vaak gewoon over als een soort neerbuigend “pfuh, voetbal, dat is voor het klootjesvolk en kijk mij eens superieur zijn aan de massa”.

    Mleh.

  • Dat hebben we dus ook al gehad

    De twee kindjes zijn vanavond langsgeweest, pizza maken en eten.

    Ze hebben het hele huis van boven tot onder verkend, ze hebben de kat gezien, ik heb voor het eerst in jaren nog eens “ik heb pipi en kaka gedaan” gehoord uit het toilet, en alles is goed verlopen.

    En terwijl ze hier waren is de beste vriendin van Zelie langsgekomen, en dan ben ik met de twee een beetje de wijk gaan verkennen en dan is er gekrijt op de straat en dan zijn we teruggekeerd naar waar ze verblijven.

    Voilà. De kop is er af. Of beter, nog een ander soort kop dan wat er vroeger al af was.

    En daarna is er nog een vriendin uit Finland langsgekomen.

  • De planning

    We zijn weer een pleegkindjesvergadering en een pleegkindjesbespreking later, en we hebben wat duidelijker zicht op de pleegkindjestijdslijn.

    Zoals het er nu naar uitziet: morgen komen ze voor de eerste keer een paar uur langs bij ons (we gaan pizza maken!), dit weekend komen ze eens een hele dag af, misschien doen we iets de laatste schooldag, de maandag daarop de hele dag bij ons, dan ga ik eens vrijdagnamiddag bij hen, de dinsdag daarop zij de hele dag bij ons, en dan van zaterdagochtend tot zondagavond (met een overnachting!), en de week daarna twee overnachtingen van zaterdag tot maandag, en dan zijn we eind juli en hebben we een afspraak om te zien hoe het ermee zit.

    En als alles goed gaat, zou het zomaar kunnen dat ze vrijdag 29 juli naar ons verhuizen.

    Yay!

  • Spannend

    Wat zeg ik, “spannend”? Ik bedoel zeer zeer spannend.

    Morgen hebben we een afspraak met Pleegzorg, om te bespreken wat de timing zal worden voor de kindjes. We hebben ze ondertussen al weken aan een stuk om de zoveel dagen eens gezien: op bezoek Sandra en ik, daarna op bezoek met Anna en Jan erbij, daarna met allevier de kinderen, en dan nog eens allevier, en ondertussen heb ik ze ook nog op school gezien en ben ik ermee naar de oogarts geweest in het hospitaal.

    Ze kennen ons dus zo ongeveer wel. En deze week komen ze een eerste keer af, en gaan we samen pizza maken, en daarna is er een dansoptreden van Jan en Louis en komen ze ook mee.

    Maar hoe het precies zit, daar gaat het morgen over.

    Het oorspronkelijke plan, van een hele tijd geleden, was dat ze midden augustus zouden afkomen, maar als ze op twee weken tijd zowel een nieuw gezin als nieuwe school moeten verwerken, dan kan ik mij inbeelden dat dat een beetje veel is. Als het van ons afhangt, dan zouden we graag hebben dat ze ergens pakweg midden juli hier zouden zijn, dan heeft iedereen tijd om te acclimatiseren, kunnen er Gentse Feesten gedaan worden, kan de weg naar school verkend worden en de school zelf.

    Want we gaan er hoedanook van uit dat ze na een tijdje, als ze beseffen “hey, dit is echt wel definitief“, plots helemaal zouden kunnen gaan flippen. Dat was bij al de andere kinderen ook zo, als ze naar de crèche gingen, en als ze naar school gingen. En dus hebben we dat liever niét allemaal samen ergens begin september.

    Dus ja: spannend.

  • Een punt en een herbegin

    Zozie. Ik heb vandaag een punt gezet achter een engagement van een paar jaar.

    Als ge ergens niet meer in gelooft, en het werk zelf is eigenlijk nog wel min of meer wijs, en de mensen zijn grotendeels ook wel wijs, maar ge kunt u niet meer vinden in de achterliggende zaak, dan is het denk ik best om er mee te kappen.

    Het is een beetje om beu om jaar na jaar na jaar hetzelfde dovemansgesprek te voeren over hoe de dingen niet zo goed aangepakt worden, en kijk, dat ik graag vrijwilligerwijs mee wil helpen oplossen, maar jaar na jaar na jaar niets te zien veranderen. A force de pousser bobonne dans les orties, bobonne, à la longue, elle en a marre.

    Het werk kan ik in andere omstandigheden en voor andere mensen ook nog doen, en de mensen kunnen ook buiten die context nog gezien worden, dus hey. Schluß damit, en ander en beter.

    …en op dezelfde dat dat dat hoofdstuk afgesloten is, komt er iemand aan mijn deur kloppen (nu ja, bellen dus), om te vragen om een website waar ik de laatste wijziging aan doorgevoerd had in juni 2003 weer op te pakken. Toendertijd was dat met een eigen CMS gemaakt, tegenwoordig zal het allemaal gewoon bog standard WordPress zijn. Maar ‘t is de inhoud die telt, en met wat geluk komt dat helemaal in orde.

    Ik heb nog een week om het af te krijgen, het werk van veertien jaar omzetten naar een nieuw platform. Spannend!

  • Bijna 500

    Een nieuwe computer met een degelijke grafische kaart, dat wil ook zeggen: oude spelletjes nog eens boven halen, alle settings op maximum zetten, tienduizend mods inladen, en nog eens loos gaan.

    Ik moest wel even slikken van het aantal uren gespeeld:

    skytim

    Ahem ja.

  • Gemiddelde mensen zijn mooie mensen

    Ik kreeg de klasfoto’s van de school doorgestuurd — een ideaal ding om eens wat software op los te laten.

    Kijk, zo ziet het gemiddelde van 120 jongens en van 47 meisjes er uit:

    zesde jaar 2016

    Magisch!

    Hoe meer mensen, hoe gemiddelder — maar van zodra er meer dan een paar mensen samengesmeten worden, worden het onvermijdelijk mooie mensen. Kijk, dit zijn de meisjes van drie van de klassen van 2016:

    En dit is het gemiddelde van alle grotendeels lelijke kerels die in 1989 afstudeerden:

    1989_gemiddelde

    En dit is het gemiddelde van een stuk of 400 mensen van 18, op klasfoto’s tussen 1989 en 2016:

    avg2

    En als ik toch bezig was: een stuk of 150 familiefoto’s tussen 1880 en nu:

    fam

    Serieus wijs, vooral als een mens weet dat het allemaal verschillende foto’s zijn, allemaal zo uiteenlopend als iets — random sample: