Ik denk niet dat ik al ooit een virus in mijn computer heb gehad, maar nu was het dus wel van dat.
Niet mijn eigen schuld, maar die van één van de kinderen, die graag Plants vs. Zombies Garden Warfare op zijn computer wou hebben.
We hebben dat voor de spelconsole, maar hij wou het dus zelf ook hebben.
Een en ander was hem wel niet duidelijk, wat games betreft: hij dacht het te downloaden en dan op een usb-stick te zetten en zo op zijn computer te krijgen. Want de disk van PvZ zelf, die kreeg hij niet in zijn computer wegens geen disklezer.
Zucht.
En dus had hij ‘t één en ‘t ander gedownload, en “per ongeluk” ergens ‘één keer” op OK geduwd, en hij wist ook niet wat er gebeurd was.
Yeah right. Na desinfectie bleken er een paar executables op zijn account te staan, en omdat hij mijn vorige pincode kende, was het koekenbak. DNS Unlocker, een verdomd vervelend beestje dat overal ads tussensmijt.
De situatie: als arme zelfbedruipende VZW zonder subsidies of wat dan ook, hebben wij jaren braaf SABAM betaald om volledig wettelijk in orde te zijn als we ooit eens een Youtubefilmpje of geluidsfragment postten.
Brave wij. Nee serieus: wie zou het ons nadoen? Een gratis website maken, onbezoldigd, zonder inkomsten, en toch jaar na jaar SABAM betalen, terwijl iedereen rond u lustig Youtubefilmpjes post?
Maar hey, nu is de VZW van naam en van adres veranderd, zit er niemand meer in de raad van bestuur of zelfs maar in de ledenlijst die twee jaar geleden bestuurder of lid was. En is de website niet meer in het beheer van de VZW maar van een andere instelling. Wij hebben dat gemaild aan SABAM, jaren geleden ondertussen al.
En toch krijgen we nog een factuur van SABAM. Ik zeg “we”, ik bedoel: er komt een boze brief toe op het persoonlijke thuisadres van de mens die jaren geleden penningmeester was van de VZW, maar dat nu uiteraard niet meer is. Dat hij SABAM zou moeten betalen voor een website die niet meer in handen van de VZW is. Een VZW die ondertussen, zoals ik zei, verhuisd is, van naam veranderd, en niets meer met die website te maken heeft, en waar die mens zelf natuurlijk hoedanook al jaren niets meer mee te maken heeft.
Het lijkt mij zo’n beetje de essentie van een vereniging te hebben, dat afspraken op naam van de vereniging staan en niet op naam van de individuele personen binnen de vereniging. Nog naast het zuivere feit dat het voorwerp van de overeenkomst — de activiteit op die die website — niet meer in handen van de VZW is.
Het is zo open toe als het kan zijn, en dus stuurde ik een beleefde brief naar SABAM. En niemand kan zeggen dat ze niet meteen kort op de bal spelen: de minuut na mijn mail kwam er een mail terug:
Bedankt om ons te contacteren. Omwille van een overweldigende toevloed aan e-mails, is de responstijd trager dan gewoonlijk. Onze excuses hiervoor. Wij doen er alles aan om uw aanvraag zo snel mogelijk te verwerken. We willen jullie vragen om uw verzoek niet meermaals door te sturen, omdat dit de verwerking ervan vertraagt. Gelieve het nummer bij te houden en te vermelden als u ons naar aanleiding van dit bericht opnieuw contacteert. Zo vinden we snel dit dossier terug.
Sympathiek. Een paar dagen later, een tweede mail:
Bedankt om ons te contacteren. Omwille van een overweldigende toevloed aan e-mails, is de responstijd trager dan gewoonlijk. Onze excuses hiervoor. Wij doen er alles aan om uw aanvraag zo snel mogelijk te verwerken. We willen jullie vragen om uw verzoek niet meermaals door te sturen, omdat dit de verwerking ervan vertraagt. Gelieve het nummer bij te houden en te vermelden als u ons naar aanleiding van dit bericht opnieuw contacteert. Zo vinden we snel dit dossier terug.
Nog een paar dagen later:
U stuurde een e-mail naar SABAM en wacht nog op een antwoord. Onze excuses, wij doen er alles aan om u zo spoedig mogelijk een antwoord te bezorgen.
En nog een paar dagen later.
U krijgt spoedig antwoord van SABAM. U stuurde een e-mail naar SABAM en wacht nog op een antwoord. Onze excuses, wij doen er alles aan om u zo spoedig mogelijk een antwoord te bezorgen.
Vandaag zonder fototoestel op pad gegaan. De toer van de stad gedaan — ja, het is allemaal echt zeer rustig, zelfs bij ideaal weer zoals vandaag. En ik vind dat niet eens erg. Liever zo dan op koppen te moeten lopen.
Oh, en ik ben alsnog op Batahlan geraakt. Ook daar zeer, zeer rustig. Maar wel gezellig, op een manier.
Ik ga morgen terug, denk ik.
Zeker nu mijn papieren in orde zijn en ik niet meer met een geïmproviseerde-door-de-rangers-gemaakte foto moet rondlopen.
Twee dagen na elkaar de nieuwe kindjes, van zaterdagochtend tot zondagavond, met een overnachting erbij.
Ik kan mij levendig inbeelden dat het een enorme sprong in het onbekende moet geweest zijn, en dat het enorm overweldigend moet geweest zijn, die Gentse Feesten, maar hey, alles in orde verlopen, twee zeer fijne dagen gehad, geen incidenten whatsoever. Integendeel.
Volgende week twee nachten slapen. En de week daarna nog eens twee nachten, of, als alles blijft goed gaan en alle Powers That Be zijn er mee akkoord: voor definitief.
En ik heb nu al door dat het heel moeilijk gaat zijn om geen herkenbare foto’s van die kinderen op het open internet te zetten. Want ze zijn alletwee zeer dankbaar om te fotograferen. 🙂
Waar gaan we het schrijven? Ik ben zowaar een hele dag naar Gentse Feesten gegaan. Dat is geleden van zeer, zeer lang geleden — het zou zo maar even zeventien of achttien jaar kunnen zijn.
Een beetje Puppetbuskersfestival, een beetje Luisterplein, en ‘s avonds:
Jeugdsentiment!
En hoe fantastisch, het enthousiasme van Henk, Robert Jan en Rob.
Het was eigenlijk niet voorzien, maar alsnog: ik neem volgende week vakantie.
Ha! Thuis voor de Gentse Feesten, én niets te doen genre Gentblogt of zo. Het zou er misschien wel eens van kunnen komen dat ik alsnog buiten geraak — waar gaan we dat schrijven?
Oh en ook! Morgen is het spannend, want dan blijven de kindjes voor de allereerste keer slapen. Whee!
Kookboeken zijn wijs, en ze worden ook echt gebruikt bij ons thuis. Maar ze nemen veel plaats in, en we hebben een kookboekenkast die ondertussen al helemaal vol zit.
Ik schrijf bij op het lijstje voor als het ooit eens vakantie is: een oplossing zoeken voor onze kookboeken. Het staat daar alvast mooi te blinken naast “een oplossing zoeken voor de kinderboeken” en “al wat weg mag, ook effectief weg doen in plaats vna het gewoon in dozen te steken en op te stapelen”.
Zelie is op scoutskamp geweest naar Portugal. Ze verandert haar profielfoto naar een foto van op scoutskamp.
Een stapel mensen vinden dat leuk.
Wat is de reactie van een zekere Jocelyn C?
Het ziet er onschuldig uit, drie letters, maar misschien even situeren: op haar school is “sos” blijkbaar een erger scheldwoord dan pakweg “homo”, “neger”, “debiel” of om het even wat, eigenlijk.
Een “sos”, da’s iemand die bijvoorbeeld niet per definitie vindt dat elke werkloze persoon een luiaard is die niet wil werken. Een “sos”, da’s iemand die niet rijk genoeg is om elke middag op restaurant te gaan eten.
Homo’s worden aanvaard, mensen met een andere huidskleur kunnen er nog door (mits voldoende geld op de rekening, en ‘t is ook niet alsof er zo veel zitten dat het storend wordt) , maar een “sos”, da’s iemand die gepest kan worden, uitgelachen mag worden, belachelijk gemaakt, zonder dat er ook maar iemand ingrijpt.
Oh, zeker, lippendienst: er zijn mensen waarmee gesproken kan worden. Maar The Powers That Be, die zeggen dan dingen als “och ja, Zelie, jij bent nu eenmaal té volwassen — probeer misschien wat minder genuanceerd te zijn in discussies, of gewoon te zwijgen”. Of nog “maar Zelie, heb je je al eens afgevraagd wat je zélf doet om pesten te vermijden?”
Of nog “in onze ervaring houdt dat pesten wel op in het vijfde jaar hoor”.
Alleen: we zijn het vijfde jaar voorbij, we gaan naar het zesde jaar, en het is nog niet opgehouden.
Jazeker: “negeer die gasten gewoon” is gemakkelijk gezegd. Maar echt wel véél gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Natuurlijk, ik weet ook wel dat die Jocelyn een zielig personage is die ongetwijfeld niet beseft hoe belachelijk hij is (alhoewel, Jocelyn: uw eigen boodschap liken? awkward!), en die binnen vijftien jaar ongetwijfeld uit de lucht zal vallen als iemand hem zegt dat er in zijn tijd ook gepest werd op school.
Maar toch: ergens in het midden van de schoolvakantie, om 22u59 ‘s avonds, geven op geen tijd niet alleen die Jocelyn maar meteen zes andere loebassen van dezelfde kliek die “sos” een like? Niet zo geestig. Want dat wil zeggen dat het pesten volgend jaar écht gewoon doodleuk weer zal doorgaan.
“Och toe overdrijft ge niet een beetje? ‘t Zijn toch maar drie lettertjes, knipoogsmiley?” Neen. Om een hashtag boven te halen: #wijoverdrijvenniet. Het pestgedrag loopt de spuigaten uit.
Want de likes en de ‘tranen met tuiten lachen’-smiley en de “geen medelijden” (moedig hoor, Basile en Francis, zeer moedig) zijn maar het topje van de ijsberg.
Blokkeren op Facebook kan, maar blokkeren in de klas en op school is moeilijker.
En ‘t is zo hypocriet als het groot is: de hele school heeft er de mond vol van, dat pesten ontoelaatbaar is en niet getolereerd wordt, maar als puntje bij paaltje komt, dan wordt er gewoon niets aan gedaan. Niets.
En al jaren aan een stuk. Jaren.
Ik zal immens content zijn als Zelie daar weg zal zijn.
Het is eigenlijk wel grappig: ik schrijf hier nu al een tijdje met de WordPress-app, een alleenstaande app die eigenlijk niet veel meer dan een venster op een server is.
Ik kan dingen maken, bewerken, wijzigen, beelden invoegen, html bepotelen als ik wil, sharing-opties wijzigen, categorieën en tags toevoegen: het is een editor, proper en simpel, die (goed) doet wat hij moet doen en niet veel meer.
En behalve zelf dingen schrijven en dingen die ik geschreven heb bewerken, zit er ook een Reader in:
Het is, met andere woorden, min of meer hetzelfde als wat Radio Userland was vijftien jaar geleden: een blogplatform met editor, en een RSS-lezer in River of News-stijl.
En als ik toch aan het flashbacken ben, eens die blogpost van juli 2002 herbekijken:
Userland werkt blijkbaar met een lokale directory waarin alle dynamische gegevens gehouden worden en daarvan worden dan statische html-files gemaakt. Blijkbaar, much to my dismay, werkt de omgekeerde beweging niet.
Ha! Tegenwoordig werkt zowat alles in the cloud. Ik weet zelfs niet eens of die WordPress-dinges offline zou werken, want ik ben nooit meer offline.
Wa-hey! Dev32gent2 klaar, en MX geïnstalleerd, en werkend!
Van uit de tijd dat ik ook nog serverbeheer deed. En servers een rationele naam hadden: drie letters voor de functie, dan het land (32 is België), dan de plaats (gent), en dan het volgnummer. Dit was dus de tweede development server in Gent, die toen net geprepareerd was geraakt en waar ik toen net ColdFusion MX op geïnstalleerd had (de echte Macromedia-versie van ColdFusion, en ook de eerste versie waar CFML eigenlijk een schil rond J2EE was).
Terwijl ik er aan denk: vorige vrijdag Neverwinter Nights gekocht.
Voorlopig (zit nog maar in het begin natuurlijk) redelijk goed. Vind alleen dat ik een beetje weinig controle heb over mijn henchman, maar voor de rest: verfrissend moeilijker dan Dungeon Siege. En echt het gevoel van een echte level echt zelf echt bijgekomen te zijn na echt vechten en dingen.
Oooh Neverwinter Nights. Toen games nog echt games waren.
Alhoewel: Neverwinter Nights was geen Baldur’s Gate. Het verhaal was maar zo-zo, en al was het geen bugfest zoals tegenwoordig veel games zijn, er zaten toch wel wat problemen in. En dat in de tijd dat games op CD’s kwamen en het ondoenbaar was om stukken te downloaden: pijnlijk. De expansion packs maakten er dan wel weer een uitstekend spel van (Hordes of the Underdark yay!).
Met er aan te denken, heb ik nog eens mijn GOG-ding opengetrokken, en jawel, ik heb Neverwinter Nights daar ooit opnieuw gekocht, met alle mogelijke expansion packs erbij, voor een fractie van de prijs die ik er in 2002 voor betaalden. En dus kan ik die nu gewoon helemaal downloaden en vanavond for old times’ sake nog eens spelen. Zien of het overeind bijft.
Daarvan gesproken: vijf gigabytes downloaden! — de gedacht alleen al zou in 2002 niet te bevatten geweest zijn.
Brigitte vindt de documenten die we nodig hebben voor de Commissie. Hallaluja! De bank weet wat we moeten hebben, de belastingen ook, RSZ-attest hadden we al, nu nog de jaarrekening van ’99 vinden en we hebben al het nodige papierwerk.
Oh my. Papieren verzamelen om te antwoorden op Calls for Tender: een constante in mijn leven, blijkbaar.
Zonet een telefoon van 15 seconden gehad met iemand van EIAS.
“Good morning I would like to know if we have enough space on our website to hold a forum?”
“Space? Sure, there’s enough space to hold a forum, but you–“
“OK, thank you, bye!”
*click*
Nu wachten op de vervolgvraag vermoed ik?
En ook dat is een beetje een constante: klanten die maar een half woord nodig denken te hebben. 🙂
In het algemeen gaat het om een onbeperkt diepe boom. Op elk niveau kunnen pagina’s of categorienodes (nieuws e.d.) gekoppeld worden. Op elke knoop kan een permissiestructuur gezet worden (wie mag wijzigen/deleten, wie mag knopen aanmaken, wie mag structuur wijzigen, …), op elke knoop kan een validering/fiatteringstructuur gezet worden (wanneer mag deze inhoud on-line, wie mag/moet hierover oordelen, …), aan elke knoop kan ook een belangrijkheid gekoppeld worden (vestiging / divisie / BU / corporate / wereld), en aan elke knoop kan bovendien een graad van confidentialiteit gekoppeld worden (persoon / groep / vestiging / divisie / BU / corporate / wereld).
Probleem is dat al die eigenschappen (categorieën, permissies, validering, belang, confidentialiteit) op hun beurt boomstructuren of netwerken zijn.
En dat een gebruiker daar normaal gezien de botten van verstaat, tenzij het hem voorgetoond wordt. Want in de praktijk ziet iemand nooit het volledige beeld: hij ziet alleen dat hij voor zijn stukje website dingen kan aanmaken, dat die door zijn baas goedgekeurd moeten worden voor ze op het intranet verschijnen, en dat als de baas van zijn baas dat ding goed vonden, dat het dan op het algemene intranet van de groep verschijnt…
Er moest een intranet gemaakt worden voor de groep die ons bedrijf net gekocht had. Needless to say was het weer een typisch geval van “ik lijst even alles op dat ik wil, en alles is even belangrijk en ja we gaan permissiestructuren op permissiestructuren zetten en ja er moet overal validatiestromen en workflows in zitten”.
Tegenwoordig zou ik veel meer geneigd zijn om het allemaal zo simpel mogelijk te houden: zeven niveaus van in elkaar hakende confidentialiteit, serieus, waar zijn we mee bezig — ‘t is hier niet het Pentagon. En trouwens, zelfs daar hebben ze er maar een stuk of drie, dacht ik.
Gewoon er naartoe gaan, en de mensen op andere gedachten brengen: ze hebben dat allemaal niet nodig, wat ze nodig hebben is een organisatie die matuur genoeg is om op een degelijke manier met informatie om te gaan. En daar gaat geen enkel stuk software een oplossing voor bieden, da’s iets dat met mensen en structuren en goede gewoontes te maken heeft.
Te doen:
intranet opnieuw versturen
gegevens verzamelen voor DG Employ (en een prijs proberen verzinnen, dat wordt minder gemakkelijk)
memo naar Peter G. afmaken
antwoord aan Bart afmaken
En dan nog wat proberen verder werken aan de snelheid van de backbone en zo.
“Ha. Ha. Ha.”, lachte hij de grimlach van miserie.
“Intranet versturen”, dat was een offerte die gevraagd werd door de groep die ons gekocht had, waar we veel werk in gestoken hebben, maar waar — eens te meer, zoals later zou blijken — gewoon niets in huis kwam. Veel beloven, ons doen werken, en als puntje bij paaltje komt een vette bakt u een ei, zo waren ze wel. Leve beursgenoteerde internationale groepen. Hoera.
“Gegevens verzamelen DG Employ”: een contract dat we uiteindelijk wel gehaald hebben, bij de Commissie. Maar dat we helemaal niet zo goed afgewerkt hebben. Ik schaam er mij nog altijd over. Niet dat het niet deed wat het moest doen, maar het kon zoveel beter zijn.
“Memo naar Peter G.”: dat was toen mijn rechtstreekse baas. Ik was Algemeen Directeur van mijn bedrijf, hij was Chief Operating Officer van de hele groep. Peter was (en is ongetwijfeld nog) een bijzonder sympathieke man, maar enorm veel hulp was hij niet echt. Ik was uit het niets baas geworden, had nul ervaring en wist van toeten nog blazen: een minimum aan coaching of zo zou welkom geweest zijn. Maar neen. In het diepe eind gegooid en trek uw plan.
“Antwoord aan Bart”: Bart was iemand die baas was van een gelijkaardig bedrijf in dezelfde internationale groep. Ik ga er, zelfs veertien jaar later, maar niet te veel over zeggen, want ik kan zelfs met veel zoeken niets positief over de kerel verzinnen.
“Snelheid van de backbone”: mwaha. Dat had even goed iets kunnen geweest zijn dat ik vandaag geschreven had. 🙂
Luidt de klokken! Ontkurkt de drank! Heft het glas!
Ik ben naar dokter arts geweest vandaag, en dokter arts heeft mijn bloedonderzoekresultaten van ondertussen al een maand geleden overlopen.
Er is een waarde die boven de 60 moet zijn om gezond te zijn, en die heeft een tijd zo laag gestaan dat ze in de zone “meneer, ge zoudt misschien beter eens aan een testament beginnen denken” zat.
En toen zat ze in de zone van “dit wordt dus technisch terminaal genoemd, en euh ja, we gaan daar niet paniekerig over doen, maar houd daar misschien in uw plannen toch serieus rekening mee”.
En dan zat ze plots weer in de zone van “ahem ja, niet verschieten maar we gaan nu toch even een beetje panikeren, want we weten niet wat er aan de hand is en zo kan het écht geen weken meer verder”.
En dan zijn er Heldhaftige Ingrepen doorgevoerd met allerlei Buizen En Dingen, en drie maand later is de diagnose “we gaan geen hoera roepen want goed is het niet te noemen, maar op termijn van dagen of weken terminaal is het ook niet meer”. Waar dan aan toegevoegd wordt: “voorlopig”.
Dus ja: de loodgieterij van de uroloog heeft een positief effect, en ik riskeer niet meer meteen dood te vallen. Voorlopig toch. Tot het weer minder goed gaat, en misschien zegt de bloedproef van vandaag mij dat wel, maar hey: them’s the breaks.
Voorlopig is het allemaal zo niet zeer goed dan toch niet zeer slecht nieuws.
De zee is fantastisch wijs. Als ik niet in Gent zou wonen, en ik zou mogen kiezen, dan zou ik aan de zee wonen. En dan zou ik elke dag op het strand zitten, regen of zon.
Van zo ver terug als ik het mij kan herinneren tot mijn grootouders in een vlaag van ikweetnietwat hun huis op de dijk in Knokke verkocht hebben, ben ik zo ongeveer elke vakantie naar zee geweest.
Ik heb het meegemaakt in de jaren 1970 toen de zee en de golfbrekers nog tot aan de dijk kwamen en de dijk nog hoog genoeg om langs de zijkant van de trappen naar beneden glijden meer dan spannend was, en ik heb het meegemaakt in de jaren 1980 toen het strand opgespoten werd en er plots permanent droog zand was, en het strand vol vieze stokken zat om het zand tegen te houden.
Ik heb het meegemaakt toen er nog natuur was — getijdenpoelen aan de dijk vol zeeanemonen, miljoenen slakken tussen stenen aan het begin van de dijk, platvissen en mossels en krabben op het einde van de dijk, het getinkel van garnalen rond uw voeten, sprookjesachtig blauwe bioluminescente plekken ‘s nachts — en ik heb het meegemaakt toen het enige ‘leven’ op het grijsgroenbruin slijmerige strand een verdwaalde aangespoelde kwal was, of een rottende krabbenpoot.
We gingen naar Le Bordelais om boodschappen, en soms ook eens om een casserole frieten. We keken op een kleine zwart-wit-tv naar Der Alte of naar I Claudius. We lazen de laatste Histoires de…, tot het boek helemaal bol stond van het zand tussen de bladzijden. We reden met de fiets duizend keer rond de blok, altijd in dezelfde richting: de dijk af, rechts naar beneden, voorbij het spookhuis, scherpe bocht naar links, rechts nog naar beneden, rechts op en neer de verzonken garage-ingangen, rechts naar boven, rechts de Parmentierlaan tot aan de de hoek en weer thuis.
We speelden met Frank uit Antwerpen halverwege de Parmentierlaan in een appartement op het eerste met een echogarage, die ook elk jaar kwam en die van die wielrennerpeetjes had en Stimorol kreeg van zijn grootouders, of met Mevrouwtje Nou (omdat ze uit Holland kwam en elk zin begon met “Nou”) aan de tegenovergesteld ehoek van onze blok, maar we speelden vooral met ons twee.
We krabden kauwgom van het plankier en kauwden erop tot er weer wat smaak uit kwam. We reden met de fiets voorbij Albert-Plage en het Casino tot de dijk uitstulpte bij Duinbergen, en we reden met de fiets voorbij het Zoute tot de dijk verdween aan het Zwin.
We zaten uren aan een stuk in het Lunapark, met eerst alleen pinball en schietdingen en een bowlingachtige baan (de truuk van “meneer hij heeft mijn vijf frank ingeslikt en er gebeurt niets” bleef jaren lang werken), en dan later met de grote klassiekers (Space Invaders, PaMan, Donkey Kong, Q*Bert en zoveel andere) en met mijn favoriet spel, Qix. Niet dat we het speelden, we hadden geen geld, maar wel dat we er naar konden blijven kijken.
En ons elke dag vergapen aan de etalage van Maquette, de speelgoed- en spekkenwinkel net naast onze voordeur. En als nonkel Felix kwam, kregen we een maquette van een tank of een vliegtuig, die we dan meteen vakkundig verrenuweerden.
En soms eens Prins Karel zien als hij spekken kwam kopen – een zak babelutten, een zak roze en witte spekken en een zak witte spekken met chocolade rond.
En couteaux verzamelen om dingen mee te gaan kopen aan Albert-Plage, waar de kindjes bijna allemaal Frans spraken.
En gaan slapen met een verbrande rug en elkaars vel afpellen.
En voeten wassen in een emmer voor we binnen mochten.
*
* *
Er is weinig waar ik zo triestig om ben, meer dan dertig jaar later, als dat mijn grootouders die twee verdiepingen aan de dijk in Knokke verkocht hebben.
Met dat ik geen zout meer mag eten (enfin ja, weinig zout, ik doe nog altijd een klein beetje zout in het water van de patatten en van de pasta), ben ik nog meer een fan van pikant eten dan ik al was.
En jawel: een mens wordt er rap verslaafd aan, aan pikant eten.
De twee grote flessen Sriracha die ik per abuis gekocht had omdat ik dacht dat het flesjes formaat Tabasco waren, zijn ondertussen ver leeg, en mijn grote doos piment d’Espelette is ook bijna leeg, wegens dat ik er te veel van in het eten moet doen om nog effect te hebben.
Maar kijk! Ik heb een buisje gedroogde Habanero gekocht, en daar is maar een letterlijke mespunt van nodig om iets naar een volgend niveau te brengen. Zoals vanavond: steak, cognac, geflambeerd, beetje room, habanero — zeer zeer uitstekend.
Als ik niet oplet ga ik nog eindigen gelijk die mensen die hun eigen pepers kweken, peins ik.
Vegetarians Found To Have More Cancer, Allergies And Mental Health Disorders A cross-sectional study taken from the Austrian Health Interview Survey AT-HIS 2006/07 found that vegetarians are actually less healthy than normal eaters. Subjects were matched according to their age, sex, and socioeconomic status leaving 1320 people – 330 vegetarians, 330 that ate meat but still a lot of fruits and vegetables, 300 normal eaters but that ate less meat, and 330 on a more carnivorous diet. After controlling for variables, they found that vegetarians did have lower BMI and alcohol consumption but had poorer overall health. Vegetarians had higher incidences of cancer, allergies, and mental health disorders, a higher need for health care, and poorer quality of life.
Nobel laureates urge Greenpeace to stop opposing GMOs | Reuters More than 100 Nobel laureates called on the international environmental group Greenpeace on Thursday to end its opposition to genetically modified crops, saying there is a scientific consensus they are safe and can benefit society.
