• Militaire (en andere) incompetentie

    norman_dixon1Ik zou het echt iedereen aanraden die ooit te maken krijgen met Figuren Met Authoriteit. Of beter, met Authoritaire Figuren.

    Mensen die niet kunnen toegeven dat ze fouten begaan, omdat ze bang zijn dat ze daardoor zwakker lijken.

    Mensen die fout bezig zijn, en alsmaar fouter, en die zo lang fout bezig zijn dat hoe langer ze bezig zijn, hoe moeilijker het wordt om toe te geven dat ze niet weten wat ze aan het doen zijn, en dus maar gewoon doordoen.

    Generaals in de Eerste Wereldoorlog, bedrijfsleiders, voorzitters, directeurs, leraars, project managers: één strijd, één pot nat.

    ‘t Is echt zeer hard aangeraden (zelfs al is het -toegegeven- ondertussen wat verouderd).

    Norman Dixon, On the Psychology of Military Incompetence. Allen daarheen.

  • Van bij Rik naar school

    Het ziet er spannender uit dan het is:

    Het spannendste van al was eigenlijk dat ik van bij Rik vertrokken was met anderhalve kilo rode poon en vier maatjes, en of die tegen dat ik thuis was niet slecht zouden geworden zijn.

    Met die onmenselijk hoge temperaturen buiten, en alles.

  • Overschot eten

    Ik moest eten klaarmaken vanavond en er was alleen nog overschot in huis en ik had geen zin om naar de winkel te gaan.

    Het is geworden:

    • een kom overschot van kip van gisteren (het vlees van ongeveer anderhalve grote kip, als ik het goed inschat)
    • het laatste van de zak basmatirijst (een half handje vol, zoiets)
    • het laatste van de zak risottorijst (twee handenvol, ongeveer)
    • 0000867.jpghet laatste zakje Uncle Ben’s-achtige rijst in builtjes (laatste keer dat ik *dat* koop trouwens, wa ne zever maat zo slechte rijst of wa)
    • een halve pot Jalfrezi Paste van mijn goede vriend Patak — altijd fantastisch om in huis te hebben als er geen goesting is om van nul af aan te beginnen
    • een stuk of vier vijf sjalotten
    • een bodem witte wijn
    • een zak van ik schat een liter ingevroren bouillon. Welke bouillon? Geen idee, het stond er niet op. Ik denk dat het iets kalfsachtig was.
    • een zak ingevroren kippenbouillon (ik schat 750 ml)
    • de laatste diepgevroren erwten (ik schat een 200 gram).
    • de laatste vier looktenen die nog in huis waren

    Werkwijze:

    • sjalotten fijn snipperen
    • zacht laten worden in ghee
    • jalfrezipasta bijsmijten, laten bakken
    • look in snipperen (ik was te lui om hem te snijden en dus deed ik hem in de lookpers, waarop ik de gietijzeren lookpers kapot kneep, waarna het dus alsnog manueel werd, grmbl)
    • rijst bijkieperen, wat laten aanbakken
    • blussen met witte wijn
    • risottogewijs klaarmaken met de bouillon
    • op het einde de kip en de erwten in kappen, en opwarmen

    Het ziet er uit als, euh, risotto met kip en erwten. En het smaakt vaag indisch-achtig. Ik heb geen klachten gehoord.

  • Een nieuw bureau

    Kleine jongens worden groot: we hebben er eentje bij in de humaniora, dus moet er een bureau bijkomen in huis.

    We wisten dat natuurlijk wel al een tijd, maar het wordt met de dag pijnlijker duidelijk: een hele stapel boeken op de keukentafel, huiswerk tussen de boeken en de al dan niet afgeruimde ontbijtresten… neen, dringend een bureau bij.

    Louis heeft een slaapkamer die eigenlijk vooral bureau is, waar normaal gezien plaats is voor ruim twee man aan het studeren, maar ‘t zal een bureau op de slaapkamer van Jan zelf worden.

    Die dan meteen ook helemaal gereorganiseerd zal mogen worden: eens kijken of we uiteindelijk iets gaan doen met de wateraansluiting die er ligt, of dat we het zo laten, meten wat de afmetingen zijn, en dan vermoed ik een trip richting Ikea.

    En dus ook zeker niet vergeten dat er volgend jaar nog eentje bijkomt die een bureau zal nodig hebben. Of het zou moeten zijn dat tegen dan Zelie in het buitenland zit, waardoor er tijdelijk een kamer op overschot is.

    Het leven gaat ongemeen snel, vind ik.

  • Niet goed

    Ik had geen witte hemden meer — een duistere historie van was, strijk, en dat het ene wel maar het andere niet gedaan was. Ik had het laatste gekleurde hemd dat past met een zwart kostuum vrijdag aangedaan — een lichtblauw en donkerblauw en wit gekaroodt ding vers van bij JBC. En dus moest ik wel iets anders dan een zwart kostuum aandoen.

    Dus had ik een beige broek aangedaan, een wit hemd met lichte schuine bruin-rood-achtige strepen, geen plastron, en een bijpassende roodbruine vest.

    So far so ho-hum.

    Maar: zowel het hemd als de vest hadden een tijd horizontaal gelegen in onze kamer, en dat wil dan dus blijkbaar zeggen: stof.

    En ik kan niet zo goed tegen stof. Ik krijg daar een loopneus van, en traanogen, en hoesten, en mijn gezicht wordt helemaal rood, en dat slaat op mijn gemoed, en ik krijg hoofdpijn, en aargh.

    Het overkomt mij niet zo enorm veel, maar genoeg om ambetant te zijn: een plotse allergieaanval. Soms van sigarettenrook, soms van stof, soms weet ik niet van wat. Maar meestal dus van stof.

    En het was absoluut niet goed vandaag. Ik kruip in mijn bed.

    Update Ziet, het ging zo slecht dat dit nog altijd niet gepost staat, een dag later. Ik ben zaterdag in mijn bed gekropen om 20u30 en er pas zondag om 10u uitgekomen. Mleh.

  • Een welgemeende WTF

    Ik kwam thuis en mijn computer deed raar. ‘t Is te zeggen, Explorer doet raar. Alles werkt nog, maar er zijn zwarte balken in plaats van scrollbars:

    kapotdedju

    Htm. Dat gebeurt normaal gezien niet. Mijn eerste verdachte: One-verdomme-Drive.

    Precies een week geleden leek het erop alsof OneDrive, dat kapot was, zomaar plots terug was. En dan heb ik een paar dagen niet op de desktopcomputer gezeten, en vanavond was het dit.

    Een snelle blik op het OneDrive-statusdink? Jawel:

    kapot

    Serieus: bijna negenhonderd gigabyte door mijn internetverbinding gestuurd. Kak.

  • Kluten en esbattementen

    In de agenda stonden gisteren drie info-avonden. Eentje bij Anna (zesde leerjaar), eentje bij Z & A (kleuterschool), en eentje bij Jan (eerste middelbaar).

    Sandra moest spreken bij de kleuters (oudervereniging voorstellen), de leraar van Anna hebben we ondertussen ook al een paar keer zijn intro weten geven, maar de school van Jan, daar was ik nog nooit geweest.

    Ik dus op de fiets, ruim op tijd zoals altijd als ik het allemaal zelf voor het zeggen heb (ahem). Info om 19u30 in Sint-Amansberg, vertrokken om 19u08 thuis.

    Fiets naar de Dampoort, Antwerpsesteenweg op, Visitatiestraat in… oh wacht. Had Sandra niet gezegd dat het Heiveld was? Grmbl. GPS op Heiveldstraat. Vier minuten fietsen later: ding ding ding, ingang van de school. Met in grote koeien van letters: KLEUTERSCHOOL EN BASISSCHOOL.

    Hm. Toch niet hier? Naar de website van de school, gezien dat de humaniora toch in de Visitaitestraat zit. GPS op Visitatiestraat: stuurt mij weer de Antwerpsesteenweg over, door het kerkhof, om daar dan aan de andere kant op een gesloten hek te komen. Terug. Rond het kerkhof, naar richting Grondwetlaan. Visitatiestraat in, op zoek naar nummer 5.

    GPS zegt altijd rechtdoor, over het Campo Santoplein en dan ben ik er. Ik zet de GPS af, rijd over het Campo Santoplein, en plots gaan de straatnummers de verkeerde richting uit. Ik blijf doorrijden, maar ik kom weer op de Antwerpsesteenweg uit. Gr.

    GPS weer aan, Visitatiestraat ingegeven, stuurt mij terug over het Campo Santoplein, maar daar gaan de nummers weer allemaal naar boven.

    Ah. Het verlengde van de Visitatiestraat is de Halvemaanstraat, de Visitatiestraat zelf buig af op het Campo Santoplein. En nummer 5 wijst naar een grijs gebouw dat er dicht uitziet. En het is ondertussen al kwart voor acht.

    De enige mogelijke conslusie: ik zal mij vergist hebben, het zal infoavond geweest zijn voor de basisschool. Terug naar huis.

    En toen Sandra thuiskwam, bleek dat er aan dat Heiveld ook een Humaniorapoot is. Dus misschien was het wél infoavond.

    Zucht.

    Aan de positieve kant: ik had geen tijd om te koken, we hebben pizza besteld, die was uitstekend lekker, en het was een zeer fijn familiemoment. Ha!

  • “Netwerkers”

    Er zijn mensen die Facebooklikes of -vriendjes, of LinkedInconnecties of Instagramnonsens verzamelen, maar dat zijn door de band maar amateurs.

    Er zitten daar ook wel echte netwerkers, natuurlijk, maar de échte netwerkers zijn er op elk moment van de dag mee bezig.

    Elke persoon die ze tegenkomen wordt ofwel in het klassement gestoken, ofwel summier aan de kant gezet als quantité négligeable.

    Er wordt gepolst naar wat de mogelijkheden zijn, en enorm snel — het kan niet anders, het is namelijk zó vaak druk-druk-druk — gebeurt de triage.

    Van aan de andere kant voelt dat weird aan: gewogen worden, beoordeeld op uitzicht, kledij, één of anderhalve opinie, en hop. Gecaseerd in “moet ik in het oog houden”, “kan nuttig zijn om dingen uit te voeren”, “moet ik een band mee opbouwen”, “noodzakelijk kwaad om aan zijn contact X te komen”, “de moeite niet waard”.

    Flitsende glimlach die nooit de ogen bereikt, handdruk terwijl men al elders aan het kijken is, en als het niet meer nodig is: zo snel mogelijk afschrijven en vergeten. Serieel van mens tot mens, elke dag, heel de dag. En een soort kalender om contacten die moeten onderhouden worden, te onderhouden: nu eens een telefoon, dan eens een diner.

     

    Versta mij niet verkeerd: ik heb geen problemen om met mensen om te gaan. Als er een duidelijke context is, zo van er moet iets gedaan gekregen worden, of er moet iets verteld worden of gevraagd, dan spreek ik graag en veel met mensen.

     

    En natuurlijk krijg ik een eerste beeld van iemand als ik die voor het eerst zie. Maar ik doe enorm hard mijn best om niet vast te houden aan dat eerste beeld. Mensen hebben ontelbaar veel lagen en maskers en gezichten en interfaces, en het hangt allemaal af van omstandigheid en situatie en allerlei.

    Het is zoals brandweermannen en spoedartsen, vermoed ik: zij hebben niet de tijd en de luxe om rustig aan een tafeltje te gaan zitten en te proberen doorgronden wat er aan de hand is. Een brand moet geblust worden. Een mens met een lekkend lijf moet gerepareerd worden. Zonder al te veel nadenken, met een hoop ervaring die geïnternaliseerd zit, niet al te veel pro of con afwegen, gewoon: oplossing na oplossing evalueren, tot ze op de eerste komen die haalbaar lijkt, die toepassen, en dan wel verder kijken.

    Voor netwerkers is het net zo. Het doel is een groter netwerk, meer mensen in het boekje om dingen mee gedaan te krijgen, en meer mensen om nog meer mensen in de klapper te krijgen. Op een bijna klinische manier één mens beoordelen, klasseren, en next! op naar de volgende.

    Ik ben er niet kwaad op of zo, maar ik ben er de afgelopen tijd toch wel een aantal tegengekomen, en het blijft me verbazen.

    Ik hoop dan maar dat mensen die iemand bijvoorbeeld al een tijdje in de schuif “nuttige idioot” hadden gestoken en plots beslisten dat het “afgeschreven en zo snel mogelijk vergeten” moest worden, wellicht in hun vrije tijd wél echte vriendschappen hebben en zo.

    Dat ze hun privé en hun werk een beetje gescheiden houden. Ik hoop het voor hen, eigenlijk.

  • In de plooi

    Dat is waar het allemaal in begint te vallen: in de plooi.

    De weekkalender ziet er voorlopig ongeveer zo uit:

    • Maandag en dinsdag vertrekt Sandra voor dag en dauw naar haar nieuw werk in de verre Denderstreek (don’t ask). Kinderen aankleden, ontbijt maken, boterhammendozen vullen, papieren tekenen, dingen uitprinten die gisteren eigenlijk hadden uitgeprint worden. Zelie en Louis gaan naar school met de fiets, Jan gaat naar school met de bus, Anna en Z fietsen met mij mee naar school, A zit vanachter op mijn fiets. Sandra is na zeven uur thuis, dus ik zorg voor de kinders en voor eten en alles. Jan gaat met de bus naar zijn voetbaltraining, op dinsdag gaat Louis gaat naar breakdance en Sandra naar Brugge kookles volgen (snirf).
    • Woensdag, donderdag en drie vrijdagen op vier is Sandra thuis (ze doet een halftime en er worden nogal veel uren geklopt op twee dagen) (don’t ask), en is het ‘s ochtends wat meer verdeeld en kan ik in theorie een half uur langer in mijn nest blijven liggen.
    • Woensdag Jan gaat naar trompetles, daarna naar breakdance. In de namiddag gaan ze in principe ook allemaal langs bij mijn mama.
    • Donderdag is er ‘s avonds weer training voor Jan.
    • Vrijdag is er Woord voor Anna, AMV voor Jan, en doet Louis animatietekenen.
    • Zaterdag is er voetbalmatch voor Jan, scouts voor Louis, Jan en Anna en Jin dacht ik voor Zelie.

    Het zit dus allemaal nog niet zo vol als vorige jaren: Zelie heeft wegens studeren een resem dingen afgezged, Anna is gestopt met turnen wegens incompatibiliteit met de trainers en met klarinet wegen incompatibiliteit met goesting om thuis te oefenen.

    Moet er nog bij komen in de volgende weken: Anna circusschool, zwemles Z & A. En ik zal wel nog dingen vergeten zijn, maar dat zien we dan wel. 🙂

  • Dat heet dan vooruitgang

    Tegenwoordig zit er dus ook een (vergeef mij het woord) heuse Linux in Windows 10: het Windows Subsystem for Linux.

    En dus word ik na een tijdje de terminal niet opengetrokken te hebben ook met deze begroet:

    Capture.PNG

    Wat mij dan meteen in een kwartier downloads en installs en dingen stort:

    Capture3

    Er wordt dan wel gezegd dat het enkel command line dingen zijn, maar als ik zelf een Xwindows draai, dan kan ik daar natuurlijk ook aan.

    Zo gezegd, zo geprobeerd.

    • WSL had ik al staan
    • VcXsrv geïnstalleerd en opgestart
    • DISPLAY=:0.0 getypt, dat hij weet waar zijn gerief naartoe te sturen (en voor de volgende keer: echo “export DISPLAY=:0.0” >> ~/.bashrc)
    • sudo apt-get install gramps — woot!

    Capture5.PNG

    Duizend dingen te installeren!

    Dat geeft weliswaar een oude versie van Gramps wegens dat WSL achter de schermen Ubuntu Trusty is en dus niet de laatste versie van Gramps heeft staan, maar het lukt wel.

    Okay, een waarschuwing dat Couldn’t register with accisibility bus, en Gramps detected an incomplete GTK installation, en GeXiv2 module not loaded en OsmGpsMap not loaded, maar het werkt wel voor de rest.

    Voor de zekerheid een sudo apt-get remove gramps gedaan, dan de laatste versie als .deb gedownload en geïsntalleerd, wat gezeik met python3-bsddb3 die niet geinstallerd was, maar zie, een paar minuten later:

    Capture8

    Het werkt!

    Het ziet er lelijker uit dan de Windows- of Mac-versie die ik normaal gezien gebruik, maar het is wel het platform waarop het eigenlijk bedoeld is om te gebruiken. En waar ik dus altijd de laatste versie zou kunnen op hebben, op mijn Windowscomputer.

    Ter vergelijking, ‘t is vooral in fontrendering en in scrollbalken dat het zit:

    capture8b

    (Niet dat het echt nodig is om op deze manier door allerlei hoepels te springen, want het gemakkelijkste blijft natuurlijk gewoon ergens een VM opstarten met een Linux erin en daar dan de laatste Gramps in laten lopen, als het echt zou noodzakelijk zijn.) (Maar wel wijs dat de optie er is.)

    En ja, voor de mensen met goede ogen: ik ben een derdegeneratiemigrant. Mijn overgrootvader heette Mordechai Jarząbek.:)

  • Pillars of Eternity

    In de katern ‘dat was verdorie al eens lang geleden’: een RPG dat niet te moeilijk en niet te gemakkelijk is, met inhoud die blijft boeien: Pillars of Eternity.

    Ik voel mij 18 jaar jonger, toen Baldur’s Gate uitkwam.

    Het zit in de kleine dingen: de keuze tussen gewone snelheid, of bijvoorbeeld tijdens gevechten halve snelheid dan wel turn-based (met pauze dus), of dubbele snelheid voor plaatsen waar een mens al geweest is. En voor één keer geen gedoe met inventarisbeheer: gewoon een eindeloze kist waar alles in kan.

    En een eigen kasteel, waar er ook allerlei dingen mee te doen zijn.

    291650_screenshots_20160904223609_1

    En allerlei ingewikkelde vormen van magie en gerief.

    En crafting.

    En ja, ik ben er zeer content mee, na een uur of twaalf spelen.

  • Fuck het watervalsysteem

    Voor zover ik weet, is er op elke school een min of meer duidelijke rangorde van richtingen. In de eerste graad Latijn voor de slimme kindjes, moderne voor de kindjes voor wie het een beetje trager mag gaan. En na de eerste graad: Latijn is beter dan geen Latijn, veel wiskunde is beter dan weinig wiskunde, wetenschappen is beter dan geen wetenschappen. Helemaal onderaan in de rangorde van richtingen op de school van Zelie bengelt Economie-Moderne Talen.

    Economie-Moderne Talen is zo laag als je kan zakken op die school. Eén stapje erboven staat Latijn-Moderne Talen: leerlingen die net nog Latijn aankunnen, maar te dom zijn om wiskunde te doen. Of te lui, niet gemotiveerd genoeg, B-attest voor wetenschappen, een resem redenen.

    Wij hebben er in het gezin eentje die goede punten had voor wiskunde en goede punten voor wetenschappen, maar die veel liever talen deed dan wiskunde of wetenschappen, die dus bewust gekozen heeft voor Latijn-Moderne Talen. Om dan te constateren dat er — bewust of onbewust, maar toch echt wel bedroevend vaak uitgeproken bewust — gewoon van uitgegaan wordt dat al wie in die “moderne talen”-klassen zit er zit omdat ze geen andere keuze hadden.

    Zo van “ik weet wel dat jullie allemaal tegen jullie zin talen doen, maar we gaan er toch proberen het beste van te maken”. Terwijl, eigenlijk, als men er over nadenkt: een richting waar de leerlingen op het einde verondersteld worden meer dan vlot Nederlands, Engels, Duits en Frans te kunnen spreken, lezen en schrijven: dat is toch niet noodzakelijk een vuilbakrichting?

    Zijn er eigenlijk scholen in de buurt van Gent waar Latijn-Moderne Talen een sterke richting is en niet de eindmorene van de waterval? Waar er meer leerlingen voor kiezen dan er uit armoe in terecht te komen?

    Ik vraag het niet voor mij maar voor een gezinslid.

  • Daar is OneDrive weer

    Ik deed mijn Excel open om iets toe te voegen aan een logfile die ik bijhoud, en Excel zei mij dat mijn meest recente versie niet meer kon geüpdatet worden (of zoiets), met twee opties: “houd deze versie”, of “houd de versie op de server”.

    Huh, een OneDrive-conflict terwijl ik OneDrive noodgedwongen al een tijd uitgezet had?

    Ik klik “houd deze versie”, omdat de versie op de server in ieder geval al heel heel oud zou zijn… en ik krijg een bestand dat up to date is tot 3 augustus 2016.

    Hang on.

    Dat is zo ongeveer wanneer OneDrive is gestopt met werken.

    Een blik op mijn statusbalk, en jawel: het ding staat weer aan, en is gewoon weer doodleutig aan het synchroniseren.

    tiens

    Cue een obligate “neen, ik heb niets veranderd” en ook wel een “neen, geen flauw idee waarom”. Ik denk dat ik er ook maar een “hout vasthouden” en “nu nog hopen dat het op mijn andere computer niet in de soep loopt” aan verbind.

  • Eerste schooldag, hoera!

    Ik ben dit jaar van corvee om de kinders naar school te brengen.

    ‘t Is te zeggen: de twee jongste, want eigenlijk doen de andere dat al zelf, maar hey, details.

    Zelie begint pas om 11u of zoiets, en komt al ‘s middags naar huis.

    Louis was vanmorgen op tijd vertrokken om op school te zijn om 8u15, maar bleek dat hij ook maar om 11u begint, dus zit hij nu nog een paar uur thuis.

    Jan is naar zijn nieuwe school vertrokken met de bus. Spannend! Hij moest, zo bleek vanmorgen tien minuten voor hij vetrok, nog allemaal foto’s meenemen (drie waarmee hij iets over zichzelf kan vertellen, en dan nog pasfoto’s) — nog een geluk dat we sinds kort een printer hebben, anders was het al direkt verkeerd begonnen.

    Anna is meegereden met mij, met Z op de fiets en A achteraan op mijn fiets. Het duurt een goeie tien minuten om van bij ons thuis tot op school te geraken, dus het valt allemaal nog redelijk mee.

    A zonder problemen afgezet in een bijna lege kleuterschool voor 1 en 2, en dan een paar huizen verder naar de basisschool waar ook het derde kleuterklasje van Z is. Bij het binnenkomen was het al zeer indrukwekkend: een donkere gang propvol kinderen en ouders, waar allemaal tafels stonden met vellen waarop afplakkers met de namen van de kinderen, en iedereen moest zijn naam zoeken. En dan de speelplaats, ook helemaal vol kinderen van derde kleuterklas tot zesde leerjaar.

    Z is normaal gezien redelijk snel thuis en op haar gemak, maar met zo’n entree zal het wel een half uurtje geduurd hebben: ze zag het niet zitten om meteen alleen te gaan spelen. Maar! Ze zit bij juffrouw Lieve, dus het komt meer dan helemaal in orde.

    En dan was het uitkijken naar de klasverdeling voor Anna. Ze mochten op het einde van vorig jaar drie kindjes invullen waarmee ze graag in de klas zouden zitten, en ze hadden met drie telkens elkaar en dan nog één iemand anders opgeschreven.

    Het was bang hart vasthouden want een mens weet nooit, maar de klasverdeling zit dus wel snor zit, duidelijk:

    29378037225_a81a4cb684_k

    Zesde middelbaar, vierde middelbaar, eerste middelbaar, zesde leerjaar, derde kleuterklas, tweede kleuterklas. Een propere spreiding, me dunkt.

  • Een diagnose enkele jaren na dato

    Het is wat, gaan eten met twee oogmeesters. Helemaal op het einde van de (overigens zeer fijne) avond was er maar een halve zin nodig om me te kunnen zeggen dat ik zeer waarschijnlijk gigantopapillaire conjunctivitis had.

    Ik heb dat opgezocht op de Googles, en het ziet er niet alleen degoutant uit, het omschrijft ook precies de symbolen die ik had, en waardoor ik na vijfentwintig of zo jaar contactlenzen dragen het na verloop van tijd gewoon niet meer ging.

    Niet dat ik er iets aan heb, maar het is wel leutig dat ik het weet.