De buren aan de overkant van de straat, Michael en Jet, hebben een restaurant geopend, en het is zó enorm lekker!
Het principe: bento. Een maaltijd met allemaal kleine dingen bij elkaar, te kiezen uit een menu dat elke week verandert. Er zijn is telkens proteïne (vis/vlees/vegetarisch), drie dingen met groenten, en drie dingen met koolhydraten (aardappel/rijst/zoete aardappel/…). Voor 8.5 € eentje van elk, voor 12.5 € eentje van de proteïne en twee van de rest.
Een mens heeft genoeg gegeten maar zit niet vol, perfect om iets lichts te eten en dan verder te doen. Ik neem er ook altijd een glas van de fantastische huisbereide limonade bij.
Het enige vervelende is dat er ondertussen al zo enorm veel lekkere dingen gepasseerd zijn, en dat die telkens maar één week blijven. Zeg nu zelf!
In de week van 28 augustus: Lazy Man’s Crab, Spaanse gazpacho, noedelsla. Ik ben die week twee keer gaan eten, een keer met Zelie en een tweede keer met Sandra, wat uitgebreider. Toen was er ook een uitstekende spicy tomatensla bij, en naan met yoghurtdip. Geen foto’s vóór, wel een overzicht na — het was een rampenzone:
Of die keer dat ik op de fiets naar het werk gereden vben met drie porties geroosterde mergpijp, komkommergazpacho, geroosterde bloemboolsla met hazelnoot, huisgebakken venkelbrood en meer.
Of die keer dat er vis en komkommersushi en aardappelsla was:
Of de week van 19 september, dat het allemaal Koreaans was: beefroll met enoki, paksoi, zelfgefermenteerde kimchi, noedels en Koreaanse pannenkoek:
Of vorige week, met spiced pulled deer en Indonesische prinsessebonen en spicy komkommerspaghetti en zoete aardappel en noedels:
Deze week is het allemaal Peruviaans, van begin tot einde: ik ben gegaan voor chicharrón Limeño (buikspek in Lima-stijl), solterito, choclo con queso, een pannenkoekje van rijst en bonen met chili en komijn, en arroz arvejado. Het was allemaal lekker, maar die chicarrón en die solterito: ze mogen mij dat alle dagen geven. En ik ga het spijtig vinden als het volgende week zal zijn en het niet meer op het menu staat. (Al zeg ik dat dus elke week wel van iéts.)
Oh, en ook: de Peruviaanse punch op zijn alleen is de omweg waard. Pisco, ananas, saffraan, limoen en nog dingen: onnoemelijk lekker.
Van dinsdag, donderdag en vrijdag van 12u-20u, maandag van 16u-20u en woensdag van 12u-16u. Het menu verandert op donderdag. De taartjes die Jet maakt zijn ook enorm lekker. Baudelostraat 37 in Gent. Enorm aangeraden.
Ik heb vandaag, even tellen, van 10u tot 12u30 of zo in vergadering gezeten. En dan van 13u10 tot 14u30. En dan in de auto naar ergens voorbij het Hol Van Pluto nog eens vergadering, van 15u30 tot 17u.
De eerste vergadering was niet echt écht werk, maar de andere wel.
Als ik zou betaald kunnen worden om niets anders te doen dan vergaderen: direkt. Ik wil er zelfs nog de voorbereidingen en de verslagen bijnemen. Vergaderingen zijn wijs.
Niet dat er veel feesten aan te pas kwam: het was om te beginnen al een dag zonder Sandra wegens maandag en dinsdag niet thuis, en het was ook nog eens een weekdag dus niet veel tijd voor veel dingen voor en na school (eigenlijk wel een groot gemak, kleine kinderen: ‘s avonds zijn die maar een kleine twee uur actief, en dan hebben we het rijk weer alleen), en blijkbaar moet Z niet weten van kaarsen uitblazen, en ook niet van taart.
Live and learn, dus. Dat weten dan ook weer voor de volgende verjaardag. 🙂
Jaren geleden was er overal in het huis netwerk. Ik had drie internetdozen, en die gaven van voor tot achter en van boven tot onder netwerk.
Maar dat was gelijk vijftien jaar geleden, toen er in de hele wijk denk ik een stuk of drie mensen met draadloos netwerk waren. Tegenwoordig zijn er vele keren meer draadloze netwerken dan er inwoners in de wijk zijn. En het zijn niet alleen computers, het zijn televisies, en telefoons, en lampen, en wasmachines, en aaargh!
Het is allemaal om zeep gegaan toen er een probleem was waarbij de netwerkdoos in de living moest vervangen worden, en ik dus de doos van het achterhuis had geleend, en toen bleek dat die ook niet meer werkte, maar eigenlijk wel en dan heb ik mijn lanmpen in de keuken op het internet aangesloten en was er een draad te weinig in mijn netwerkdoos van Telenet, en aangezien er voor elke kamer van het hele huis een draad toekomt in het bureau beneden en de draden niet gelabeld zijn kon ik nooit meer de draad naar het achterhuis terugvinden en aargh!
Zelie moet daar natuurlijk wel wonen, in dat achterhuis. En ze heeft eigenlijk echt wel internet nodig. Om series te kijken en al, maar ook voor muziek en voor school.
Omdat het er toch eens van moest komen:
Jahaha! ‘t Is gelukt! En het heeft mij maar een een reis of drie heen en weer van achterhuis naar bureau gekost tot ik de juiste draad gevonden had!
Ziet:
Dat is een minuskuul deel van wat ik op de koer allemaal kan ontvangen (geen idee dat de printer tot zo ver kon, trouwens: die staat een huis en een verdieping verder).
Maar het punt is: er is nu ook netwerk in het achterhuis! We zitten weer allemaal op het internet in het hele huis!
Optiek Het Oog bestaat twintig jaar. Ze hadden al besloten een quiz te doen, en het kwam ter sprake dat ze eigenlijk geen idee hadden hoe ze dat in elkaar zouden moeten steken, qua vragen en presentatie en zo.
Ik ben in dergelijke zaken altijd veel te enthousiast: gezegd dat ik dat eigenlijk wel kon doen eigenlijk.
En hey, een quiz maken is inderdaad wel wijs, maar het is een beetje minder wijs als ge geen idee hebt van het publiek. Ik ga ervan uit dat er bij elke quiz altijd wel een paar (semi-)professionele ploegen afkomen, en dat die dan gegarandeerd de winnaars worden. Maar aan de andere kant: dit was alleen voor klanten, en klanten van een optiek, da’s zo ongeveer alles van leeftijd en zo– met een risico op toch wel een contingent oudere mensen. Weinig risico op stapels tieners en prille twintigers, dacht ik.
Dus moest het iets worden dat niet gemakkelijk en niet te moeilijk was. En dat hopelijk een beetje leutig is, ook voor de mensen die niet zo veel antwoorden weten. En ook een beetje gemengd, dat het niet allemaal geschiedenis of aardrijkskunde Missen België is en dergelijke.
Voor zover ik zie, is het wel min of meer gelukt om een quiz te maken die niet hels moeilijk of enorm gemakkelijk was. Er waren 23 ploegen van zes man; de winnaar had 84% van de vragen juist, de laatste had 23% van de vragen juist.
Uitgezet op een histogram:
Er waren 7 ronden en twee beeldronden:
wiskunde, met antwoorden die allemaal een cijfer van 1 tot 10 bevatten (Tien An Men-plein, Quatre Bras of Vierarmen(kruispunt), 7Up, Dries Van Noten, Number Six, Châteauneuf-du-pape, De Vijf, Luc StEENo, Dries van Acht, Two Man Sound — you get the picture)
groenten en fruit, met antwoorden die allemaal een groente of fruit bevatten (Wortel, Peer Gynt, Helmut Kohl, …)
kort en bondig, met antwoorden die allemaal iets van twee lettergrepen op -o bevatten (rolo, flippo, Douro, Pipo, …)
A-Z, een beeldronde waar 26 afbeeldingen met de letter A tot Z moesten verbonden worden
komkommers, met antwoorden die allemaal een herhaalde lettergreep bevatten (Neneh Cherry, Idi Amin Dada, Tonton Macoute, Sissi, …)
De Pinte, met een kaart van De Pinte erbij met locaties aangeduid die telkens iets te maken hadden met de antwoorden
muziek, met allemaal muziek
verbanden, een beeldronde met waar telkens het verband tussen iets op één blad en iets op een ander blad moest gezocht worden (zwarte piet en Peter ‘de zwarten van Brakel’ Van Petegem, Hannibal Lecter En Eddy Merckx, allebei kannibalen, dat soort dingen)
eten en drinken: met allemaal dingen te proeven (chips, vergeten groenten en drie afgrijselijke soorten jenever) een paar recepten te identificeren en te zeggen wat er te veel of te weinig aan was.
De moeilijkste ronde was duidelijk de muziekronde. Ik vond het nochtans niet zo ingewikkeld. Pak nu vraag 1a en 1b: Je hoort een nummer dat Lori Lieberman ergens in de jaren 1970 zong. Twee andere uitvoerder haalden er hitparades mee, een zangeres in 1973 en een groep in 1996. Wie?
Dat is toch niet zo moeilijk? En toch hadden maar 10 van de 23 Roberta Flack gevonden, en 8 van de 23 The Fugees.
Of pak vraag 4a en 4b: ik sta helemaal verbaasd dat er maar 6 ploegen waren die dit wisten: De sympathieke Zimbabweaan Afric Simone zingt Ramaya. Maar hoe kennen wij dit nummer?
Allez jong. De onsterfelijke Anja Yelles!
En het kan erger: bij vraag 3a en 3b wist iedereen het eerste antwoord, maar was er maar één ploeg die het tweede wist. Eén!
In 1987 was dit meisje veertien. Ze zong over Joe Le Taxi, een taxichauffeur die heel Parijs kent, en alle hoekjes en kantjes waar muziek te vinden is. JDe zangeres vermeldt ook twee specifieke namen: de Spaans-Amerikaanse bandleider Xavier Cugat, en een Peruviaans-Amerikaanse zangeres, die meer dan vijf octaven kon zingen. Wie is de zangeres van Joe le Taxi, en wie is de zangeres die ze vermeldt? Om het gemakkelijk te maken: het muziekfragment! Maar om het niet té gemakkelijk te maken: de schrijfwijze moet wel correct zijn.
Allez serieus. Ik had het eigenlijk zelfs goed gerekend als het fonetisch juist was, maar er was er maar één ploeg die Yma Sumac kende.
Vanessa Paradis was trouwens maar één van de twee antwoorden die iedereen wist. Het andere was dit:
Als er in het echt obusios gevonden worden, komt dit onderdeel van het landcomponent van het Belgisch leger ze opruimen. Ze zijn ook op post als er verdachte paketten gevonden worden, of als er in de zomer studenten met winterjassen rondlopen.
Ik geef het toe, de vraag was alleen maar een excuus om eerst dit magistrale stukje nog eens te kunnen tonen:
En er was mer één vraag van de 111 die geen enkele ploeg geraden had: in de ronde ‘groenten en fruit’, de naam van een jaren 1990-indieband die mee op de soundtrack van The Wolf Of Wall Street stonden met deze cover van Simon & Garfunkel.
Maar hey. ‘t Was wel leutig. Enfin, voor mij toch, en blijkbaar voor de mensen ook. Het helpt natuurlijk wel dat Els en Michel van Het Oog (de optiek die twintig jaar bestaat) bijzonder sympathieke mensen zijn, en dat het allemaal uitstekend georganiseerd was. Hoera! Nog eens!
Dit was de eindstand in procent juist:
De eindstand in punten was iets anders, omdat er op ronde 1-6 jokers konden ingezet worden die de punten dan deden verdubbelen, maar de winnaars blijven wel dezelfde: die hadden niet alleen 100% voor de muziekronde (ronde 6), maar hadden daar ook nog eens hun joker op ingezet.
Ik heb vandaag eten staan klaarmaken voor zeer veel volk. Kijkt:
‘t Is voor vrienden die een al 20 jaar een winkel hebben en daarom een quiz organiseren, en of ik eventueel geen vragen zou kunnen stellen? Welzeker dat — ik verzin graag al eens een quizvraag.
En omdat het geen is quiz zonder (a) minstens één nazi en (b) vergeten groenten… Ik had twee nazi’s in twee verschillende beeldronden, en dit zijn de vergeten groenten. Een blokje rammenas, een schijfje pastinaak en een schijfje zoete aardappel.
En voor de rest is het afwachten en zien of de vragen niet te gemakkelijk of te moeilijk zijn. Ik persoonlijk vind ze bijna allemaal te gemakkelijk, maar ik vermoed dat ik niet de maatstaf ben voor een publiek dat zowat allemaal klant is van een optiek en dus niet noodzakelijk een echt quizpubliek is. Wee!
Een zeker Steve James, mij verder onbekend, stuurde mij deze mail:
Hi there,
I am currently working with a leading retailer who operates in the same market as game.co.uk. I noticed your site has published a very interesting article, Alles is pudding, which is why I think a collaboration between us could work well.
We would like to feature a bespoke piece of content on your site, which we think would be of great interest to you and your audience. For the privilege of being featured on your site, we would be happy to offer you a fee of $50.
In rangordes van trivialiteit is het zelfs geen First World Problem, maar toch, ik zat er mee: op de terugweg van gaan eten deze middag na een fijne vergadering deze morgen heb ik heel de tijd zitten kauwen op een manier om te zeggen dat ik al heel de dag enorm veel pijn heb aan mijn linkerwijsvinger, en dat ik die bijna niet kan bewegen — en dat op een zodanige manier te zeggen dat het een funny ha ha mededeling zou zijn met double entendre en alles, maar toch niet grof of gemeen of vulgair.
Ilse zou dan zoiets zeggen van “don’t quit your day job”, maar ik probéér toch wel echt om er telkens weer iets van te maken. En dat telt toch ook voor iets? En als ik dan, zoals vandaag, besluit om het uiteindelijk toch niet te gebruiken, dan is dat toch ook een compliment waard? Toch? Toch?
Afijn.
Het waren wel redelijk wat blasts from the past vandaag, voor de rest.
Om te beginnen: aan tafel zitten met andere Oude Venten Die Al Van Het Begin Op Tinternet zaten. Het ARC, BS/2000, NCSA Mosaic, Trumpet Winsock, MUDs spelen: nostalgie woehoehoe.
Er was nog een tweede ding ook, maar dat ben ik nu vergeten. De leeftijd, meneer.
Het derde ding ben ik niet vergeten: ik kreeg een linkedinvriendjesverzoek, ik beantwoordde dat, en toen gaf LinkedIn mij als aanrader iemand die ik al in twaalf of dertien jaar of zo niet meer gezien had: mijn ex-baas toen ik zelf nog baas was.
Ik was algemeen directeur, en hij was chief operating officer van de multinational waar mijn bedrijf een onderdeel van was. Persoonlijk een enorm lieve en warme mens, maar de hele situatie was wel, euh, kak.Voor mij was het bij momenten een levende hel, en ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het er van zijn kant uitzag.
Berichtje gestuurd, dat als hij ooit eens in Gent is, we echt wel zouden moeten bijpraten. Het zou wel wijs zijn, eigenlijk.
We hebben met het hele gezin nog maar één musical in het echt gezien — Wicked, in Londen — maar het mag denk ik ondertussen zowat alles zijn van Les Misérables over The Book of Mormon tot Hamilton: er zal altijd wel ergens iemand in huis zijn die het van begin tot eind mee kan zingen.
Maar een mens is nooit te oud om te leren, en kijk nu: Zelie toonde mij gisteren een paar stukken van Miscast, een jaarlijks benefietconcert waar mensen dingen zingen die ze anders niet zouden zingen.
En woyo maat, zo wijs!
Zie: Sweeney Todd!
En zie: The Sound of Music!
En zie: ‘t is de meneer van Hamilton die West Side Story doet!
Ahem ja. We gaan dan eens dringend nog eens in ‘t echt naar een musical moeten gaan.
Het was gisteren de eerste quiz van het seizoen, en het was met een alternatieve formule. Iets met rondlopen, het was niet helemaal duidelijk. Het weer dat het weer kan zijn, oude mensen die eigenlijk echt wel oude mensen zijn, met slechte ruggen en slechte poten: het was niet helemaal zeker dat we zouden meedoen.
Uiteindelijk hebben we alsnog vier man bijeengeharkt, en stonden we aan het startpunt, bij het Geeraard de Duivelsteen.
En toen bleek dat het geen kroegentochtachtig iets ging worden, waar we van het ene café naar het andere zouden gaan om vragen te krijgen, maar dat het allemaal in open lucht zou zijn. Dat de antwoorden op de vragen op een locatie ons naar een andere locatie zouden wijzen. En dat die locaties niet allemaal in één straat zouden liggen. Of zelfs maar één wijk.
Aan het Geeraard de Duivelsteen: de Gentse leider die stierf bij de Slag van Westrozebeke (Filips van Artevelde), de film met Zac Efron en Vanessa Hudgens (high School Musical), de reeks met Simon Templar (The Saint), Freud’s pseudoniem voor Bertha Pappenheimer (Anna O), de reeks van Jan Matterne uit 1986 (Het Pleintje) — en dan ten overvloede een anagram van de stad met het Stade Bollaert-Delelis (Lens), een wetenschappelijke term voor edelroest of koperroest (patina), de rivier die door de hoofdstad van Tirol loopt (Inn).
Wij wisten aan de hand van de antwoorden (Artvelde High School, Saint Anna Pleintje) dat het aan het Sint-Annaplein was, en we dachten dat het anagram van lens-patina-inn de precieze locatie zou geven. Niet dus, ‘t is gewoon een anagram van Sint-Annaplein. (En ook van ‘pinten inslaan’, maar alla). Rond het plein gaan gelijk een zot, blijken ze toch wel in het park te zitten zeker?
Volgende vragenronde was met allemaal schrijvers in de antwoorden (gongonzola en Kamiel Kafka zo), en dan ten overvloede de president van de VS in de Eerste Wereldoorlog (Wilson), dus hopla naar de bibliotheek op het Wilsonplein.
De vragen daar waren andere koek: echt niet gemakkelijk. Een paar wel (de moordenaar van Pim Fortuyn, Volker van der Graaf), en dan gekoppeld met de winnaar van het BK 2003 (Omloop)gaf ons dat Omloop Het Volk, de t-test is de Students t-toets, er was ook nog iets met Kick-off, en dan was er iets met purple en Tay Zonday’s Chocolate Rain, wat ons dus naar het Sint-Pietersplein leidde.
Zie ons hard nadenken:
Er waren er hapjes en drank, en allemaal vragen die met werk te maken hadden (advokaat, de Arbeiderspers, de biermens Timmermans), en de eerste vraag was eigenlijk de belangrijkste: een in schoon Vlaams gestelde tekst waarvan we de originele uitvoerders moesten weten.
Het begon met
Hé meneer Buysse, was jij dat op de TV, in dat programma op de VRT? Is dat nu jouw missie, propaganda zoals op het openbaar vervoer, met al je geld, dat kan toch niet? Je bent een hoer, je verkoopt jezelf, je bent niet stoer.
En geen mens van ons die wist waar het over ging. Vertaling zoeken naar het Engels, het klonk protestzangerig of hiphopachtig — en toen vroeg ik aan de quizmens verduidelijking over de vertaling: gaat het echt over een meneer Buysse en echt over de VRT, of is het een vertaling waar Buysse en VRT equivalenten zijn van iets anders?
Het ging echt over Buysse en echt over VRT, dus dan was de link rap gelegd naar Buzze van ‘t Hof van Commerce, en met allemaal beroepen in de andere antwoorden, wisten we dat we naar het Hof van Beroep moesten. Eerst wat verwarring: het café van de Rechten? En waar is dat tegenwoordig? Of gewoon de echte rechtbank? Het bleek de rechtbank.
Daar kregen we vragen waarvan het antwoord zowel een acrostichon als een telestichon waren, en vormden die samen Geeraard de Duivel — waar wij dachten opnieuw naartoe te moeten, maar daar aangekomen moesten we toch door naar de Stadshal, waar we nog een laatste ronde kregen.
Serieus:
Ki-lo-me-ters gestapt!
We zijn uiteindelijk derde geworden, wat wel een verdienste is voor een ploeg die maar met vier was in plaats van vijf, en die in concurrentie moest gaan met allemaal semiprofessionelen gedomme! 🙂
Planetfall 2 prototype : Infocom : Free Download & Streaming : Internet Archive Don’t get your hopes up: this is a very early prototype from the cancelled sequel to Infocom’s classic text adventure. It’s barely playable, though it does provide an interesting look at how the game would have played with a realtime 3D engine. The prototype does introduce a puzzle (at least the only one I could find) and features voice acting as well as a pretty cool soundtrack tune. Judging by the puzzle, you were able to give orders to your robot companions similarly to how Infocom’s classic text adventures worked.
Nero’s Rotating Dining Room | CNRS News "The main dining table, which was round, rotated night and day, imitating the motions of the globe." The surprising construction mentioned by Suetonius in his biography of Nero has been found. On Palatine Hill (Rome), a Franco-Italian team of archaeologists discovered remains of a mechanism that could have allowed the rotation of the floor of the main dining room of the Domus Aurea—Nero's vast imperial palace.
People who post their fitness routine to Facebook have psychological problems, study claims – Business Insider Deutschland People who are always keen on documenting their gym activities (or every time you simply go for a good, old-fashioned run) tend to be narcissists. According to the researchers, the primary goal is to boast about how much time you invest in your looks. Apparently these status updates also earn more Facebook likes than other kinds of posts. "Narcissists more frequently updated about their achievements, which was motivated by their need for attention and validation from the Facebook community", the study concludes.
Mensen zijn slecht, zo simpel is het. Iets zo fantastisch als Wikipedia is een krabbennest van kleine achtertuinmachtswellustelingen en salonfascisten geworden. Een heerlijke site als Metafilter is het domein van een kliek eenheidsdenkende social justice warriors geworden. Elke commentaarsectie op elke krant wordt op geen tijd een mestvaalt van ongeïnformeerde haatspuierij. Zelfs Stack Overflow is al jaren kak.
Tien jaar geleden was ik optimistisch, en dacht ik er net zo over als Jessamyn van Metafilter: mits genoeg voeling met het publiek, mits volgehouden inspanning en dialoog, mits duidelijke regels, komt het allemaal wel in order met een online forum.
Nu begrijp ik dat het alleen een kwestie van tijd is. Drie soorten mensen zijn de dood voor elke online community:
mensen die enorm overtuigd zijn van hun gelijk, die mensen met een andere opinie a priori afschrijven (denk N-VA-woordvoerder of rabiate feminist of Black Lives Matter-adept of anti-GGO-actievoerders of fundamentalistische krakers of fundamentalististe moslims of fundamentalistische alles, eigenlijk),
idioten, die aan een half woord en een geleende slogan genoeg hebben om zich een opinie te vormen, en waar zelfs geen discussie mee mogelijk is (denk 90% van de reacties op krantenartikels, of de spreekwoordelijke man in de straat of in Café De Sportvriend), en
trollen, die het expres naar de kloten helpen.
Die trollen, die bestaan, maar die zijn in de absolute minderheid. Ik speel wel eens for the lulz advocaat van de duivel, of ik verdedig op meer of min doorzichtige wijze een standpunt waar ik voor geen centimeter in geloof, maar dat duur nooit lang, en ik zorg er wel voor dat het uiteindelijk duidelijk is wat ik écht denk.
Mensen die willen en wetens een discussie om zeep helpen? Er zijn er niet zo enorm veel. Ik geef de meeste mensen het voordeel van de twijfel: ze spelen geen rol, maar ze verdedigen hun opinies oprecht.
Omdat ze niet geïnformeerd zijn, of omdat ze niet willen geïnformeerd zijn, omdat ze in een loopgravenoorlog terechtgekomen zijn waar ze niet zonder gezichtsverlies kunnen mee ophouden, of omdat er iets anders speelt waardoor ze zich niet in de plaats van een andere persoon kunnen stellen… het maakt eigenlijk niet zo hard uit.
Want het probleem met de drie groepen is hetzelfde: er is geen dialoog mogelijk.
Soms lukt het om een doorbraak te forceren — het beste voorbeeld vind ik nog altijd die keer dat Glenn op Big Brother was en dat heel Vlaanderen voor het eerst in het echt zag dat een echte homo geen vreemd verwijfd wezen van een andere planeet is, maar gewoon een mens zoals gij en ik. Soms kan het, een paradigm shift, een catharsis, een inzicht “oei, hier zijn we te ver gegaan” of “gho ja, ‘t is eigenlijk wel waar” of “tiens, zo had ik er nog niet over nagedacht”.
Maar de mens is en blijft door de band slecht, en een kuddedier, en hoe groter de groep hoe achterlijker.
Er is misschien één ding goed aan die etterbuilen van Facebookgedreven Vlaamse onderbuikopinies: dat ze in het open zijn. Dat we allemaal samen beseffen dat die er zijn, en dat ze niet meer verdoken zitten aan togen overal ten lande, in voetbaltribunes en kantines op het werk, bij tafelgesprekken in serviceclubs en onder kennissen.
Dit is hoe de mens in elkaar zit. Warts and all. Er is geen enkel excuus meer om verbaasd te staan van “een zoveelste Zwarte Zondag” of “het onbegrijpelijke succes van Jeremy Corbyn en Donald Tump en Viktor Orbán en Erdoğan”.
Dit is ons land. Read ’em and weep.
Verbaas u eerder hoe wij er ooit in geslaagd zijn –en nog altijd– om mooie dingen te maken, om dingen op te bouwen, om niet in eindeloze chaos te verzeilen.
De mens is slecht, maar toch is er zo enorm veel goed in de wereld. Dáár ben ik elke dag weer verbaasd over.
We waren op een trouw vandaag (een trouw op oudere leeftijd, van mensen die al gelijk het grootste deel van hun leven samen zijn, dat heeft ook iets), en het was wijs en leutig en lekker eten en fijne mensen.
En dan geraakte ik in discussie met iemand waar ik het goed mee kan vinden zelfs al hebben we denk ik over zeer veel zaken diametraal andere opinies.
Eén van de dingen die hij aanvoerde: de wereld gaat naar de haaien. Eén van de dingen die daar tegen inbracht: neen, de wereld gaat niet om zeep, de wereld is al altijd om zeep. Het is nooit anders geweest, en het zal nooit anders zijn. Iedereen sinds de oorsprong van de geschiedenis heeft altijd de indruk gehad dat het vroeger beter was, omdat dat nu eenmaal zo is: de ‘vroeger’ van al die mensen was toen ze kinderen waren.
Voor iemand van mijn generatie waren de jaren 1970 (Vietnamoorlog, IRA, Koude Oorlog, vliegtuigkapingen, Aldo Moro, de tienduizenden verdwenen in Argentinië, etc., etc.) een gouden periode. Voor de mensen geboren in 2010, zullen de jaren 2010-2020 een gouden periode lijken.
Maar serieus: het is altijd aangenaam om met mensen te discussiëren die echt fundamenteel een ander idee dan u hebben. We zouden dat allemaal meer moeten doen.
