Ik had er vanmorgen bijna medelijden mee, met pleegzoon A.

Hij was vorige keer thuisgekomen met een boterhammendoos vol korstjes. Dat kan natuurlijk niet: korstje moeten opgegeten worden. (Enfin ja, eigenlijk maakt het niet zo enorm veel uit, maar toch: ze moeten daar niet in overdrijven, boterhammen vragen, een centimeter smeerkaas of choco op leggen, en dan alleen het middenste opeten.)

En dus had Sandra gezegd dat de volgende keer dat hij met een boterhammendoos vol korstjes thuis kwam, hij ze gewoon thuis moest opeten.

Jawel: vanmorgen was het zover: ik wil de boterhammendozen klaarmaken, en uit A zijn doos tuimelen korstjes.

(Serieus. Hij is vier jaar, een mens zou dan toch verwachten dat hij minstens de bezwarende bewijzen op school ergens in een vuilbak dumpt. Maar neen.)

Consequent is consequent, en wij spreken elkaar dan niet tegen, zelfs al was Sandra er niet: hij kreeg de korstjes (wel eerst geïnspecteerd of ze niet beschimmeld waren) op zijn bord, zijn boterham met choco mocht opzij, en het was eerst zijn korsten opeten of niets meer ontbijt.

Neen, hij was er niet graag bij. Kin op de borstkas, uit zijn stoel op de grond glijden. Ik, vermoorde onschuld: “Oei, A, ge zijt gelijk van uw stoel gevallen. Wacht, ik zet er u weer op, dan kunt ge verder eten.”

Luid! Geween!

Het was kwart voor acht en wij hebben om kwart voor acht ‘s morgens geen tijd voor ambras, dus het was redelijk snel opgelost: A gevraagd om ermee te stoppen en verder te eten, bij geen antwoord opgepakt, aan de deur gezet, en verder boterhammen gesmeerd voor ‘s middags en appels geschild en deksels voor fruitdozen gezocht.

Tegen dat ik een appel in een doos gestoken had, zat hij alweer aan tafel en waren zijn korstjes bijna op. En vijf minuten later zaten we allemaal blijgezind op de fiets naar school.

‘t Is wat, kleine kinderen.

Kimchi shrimp, gebakken aubergine met miso, edamama, jasmijnrijst en noedels met hoisin. En een glas bosbessenlimonade. Mmmm.

Er is ook nog kokosssoep met kip en dim suml, en komkommersla met gemberdressing en stir fried rice sticks.

Meer op Facebook.

Zo geestig. Het is net zoals in de Great Vowel Shift, maar dan wel nu aan de gang:

De volledige aflevering staat ook online, natuurlijk.

Het stond denk ik in alle kranten en helemaal over Facebook en Twitter:

Voka Oost-Vlaanderen lanceerde een grootschalige enquête bij ondernemers en werknemers over het nieuwe mobiliteitsplan van Gent. Voka wil mensen die dagelijks actief zijn in de provinciehoofdstad, betrekken bij het beslissingsproces over de toekomst van de Gentse mobiliteit. Ook zij die er niet wonen en bijgevolg niet kunnen deelnemen aan de politieke besluitvorming.

Uitstekend initiatief! Hoe meer bevraging en hoe vingerder aan de polser, hoe beter.

Ik dus naar de enquête.

Eerste vaststelling: iedereen kan zomaar invullen. Er wordt voor zover ik zie zelfs geen poging gedaan om na te kijken of men geen twintig keer invult. Dat nog naast het voor de hand liggende probleem dat er altijd is bij een internetenquête: geen enkele representativiteit, en enkel mensen die graag enquêtes invullen, vullen ze in.

Dus eigenlijk is het al op voorhand verloren: deze enquête is niet meer dan een kroniek van een aangekondigd resultaat, waar zieligaards genre Siegfried Bracke kraaiend van contentement tot in den treure naar zullen verwijzen op hun Twitters. “De ondernemer” vindt het hele beleid een ramp, eist de  invoering van een ondernemerskaart (naar analogie met de bewonerskaart) om beperkte periodes te kunnen parkeren in de buurt van het werk, meer parkeerplaatsen in het centrum en minder autovrije/luwe zones, en het digitaal monitoren van verkeersstromen en het sturen van verkeersstromen/parkeerplaatsen via apps. Wedden?

Er wordt eerst gevraagd naar hoe tevreden ik ben over de algemene mobiliteit in Gent. Ik persoonlijk: zeer tevreden, ik heb niet echt veel klachten. Ik rijd dan ook alleen met de fiets.

Dan moet ik mijn tevredenheid geven over een hele reeks knooppunten: Eurosilo (Kennedylaan – R4), Vliegtuiglaan – Afrikalaan (Weba), Meulestedebrug, Tolpoort / Neuseplein, etc. Over de meerderheid van de knooppunten heb ik geen opinie, en voor degene waar ik wel een opinie over heb (Dampoort en Keizer Karelstraat-Ottogracht) is mijn opinie genuanceerder dan iets tussen 1 helemaal niet tevreden en 9 heel tevreden.

Laat staan dat het iets is waar de stad iets aan kan doen (de R4 is Vlaanderen, Dampoort zit met de NMBS, Kortrijksepoortstraat met De Lijn, etc.). En hetzelfde probleem stelt zich over de hele vragenlijst die ik in eer en geweten zo goed en zo kwaad mogelijk probeer te beantwoorden: irritant.

Helemaal op het eind krijg ik dit te zien:

Hierbij bent u aan het einde van deze vragenlijst.Naast deze kwantitatieve bevraging zou Voka met een beperkte groep van leden ook dieper willen ingaan op dit nieuwe mobiliteitsplan gedurende een workshop. Deze workshop zou ongeveer een halve dag duren en doorgaan in de kantoren van Voka. Bent u geïnteresseerd om aan deze workshop deel te nemen?

Zeker dat, dat ik geïnteresseerd ben in een workshop! ..ah maar wacht, een paar dagen later krijg ik dit in mijn mailbox:

Vooreerst bedankt voor het invullen van de Voka bevraging rond de mobiliteit te Gent. U gaf uw interesse aan om deel te nemen aan een workshop over het mobiliteitsplan. De workshop wil, in kleine groepen,  dieper wil ingaan diverse onderdelen van het mobiliteitsplan, de vragen en de ontvangen feedback uit de enquête.

De workshops gaan door op 8 en op 15 november 2017, telkens van 14 tot 16u bij Voka, Lammerstraat 18 te Gent. Indien u zich hiervoor kan vrijmaken, ontvangen we graag bericht terug op welke dag u zich hiervoor kan vrijmaken.

Een dinsdagnamiddag tijdens de week? Ahem neen, dan kan deze mens zich niet vrijmaken.

Jammer, want ik zou wel graag mijn opinie geven, als werknemer die dagelijks fietsgewijs pendelt over en weer van Centrum Gent naar Gentbrugge. En als inwoner van Gent.

Machtig goed.

Data & Picard is my tribute to one of the greatest TV series of all time. It is an original track featuring the voices of Captain Picard (Patrick Stewart) and Commander Data (Brent Spiner), accompanied by a music video I shot entirely in my living room with a green screen and lights.

The track opens with the Klingon Victory Song, followed by a remix of Data singing Che Gelida Manina in the episode ‘In Theory’. This episode was the first ever to be directed by Patrick Stewart and I didn’t realize this until after the track was finished.

I sourced the Ben Nye makeup that was used to turn Spiner into Data, and a replica of the iconic Star Fleet uniform. Unfortunately I couldn’t get the contact lenses in and I could only get the uniform in red, so I spent a huge amount of time changing the colour of my eyes and uniform in post.

Meer Pogo alhier.

Van alle dingen die ik nooit verwacht had mij te zullen overkomen, is vier kinderen in de scouts denk ik wel het meest onverwachte.

Wij waren thuis niet aan de scouts wegens paramilitair pseudofascisme en ruzie met de Abdij van Averbode (don’t ask). En zelfs als dat er niet was geweest: ik was niet meteen het meest gesocialiseerd kind ter wereld.

(Alhoewel, als ik er over nadenk: als ik in de scouts had gezeten, was ik wellicht vanzelf gesocialiseerd geraakt.)

Maar dus kijk: Zelie doet haar twaalfde jaar scouts. Heel haar rug hangt vol met jaartekens, er hangen linten aan haar schouder, en sinds vandaag — het heeft lang geduurd, ja — staat ook haar totem op haar rug:

Lang leve Aldo Novarese!

Ik wil ook zo’n beest.

Zie ook, trouwens: r/brushybrushy.

Ik was in de bibliotheek wegens alsdat ik een boek moest terugbrengen dat Louis had uitgeleend op mijn bibliotheekkaart.

Voor mij persoonlijk was het vandaag de eerste keer dat ik zelf boeken ontleend heb sinds toen de dieren nog spraken. Ik had één boek dat ik wou lezen, en daarnaast heb ik meer dan een uur rondgelopen, een paar boeken doorbladerd, en ben ik zuiver toevallig op twee boeken gebotst die ik eigenlijk wel wou lezen en dus meegeschoeberd heb.

De serendipiteitsgewijs gekozen boeken:

• Empires of the Silk Road: a History of Central Eurasia from the Bronze Age to the Present van Christopher I. Beckwith, omdat ik in de tijd The Horse, the Wheel, and Language: How Bronze-Age Riders from the Eurasian Steppes Shaped the Modern World ook wijs vond.
• Basisboek kwalitatief onderzoek: handleiding voor het opzetten en uitvoeren van kwalitatief onderzoek van Ben Baarda, Martijn de Goede en Esther Bakker, omdat het onderwerp me interesseert, maar vooral omdat ik het er op het eerste zicht echt wel mooi van layout vond.
  (Een snelle Google bracht mij op Wikipedia, waar ik onder het kopje ‘Werk’ enerzijds zie staan “Dit boek is geworden tot standaardwerk inonderzoeksmethodologie” over één van zijn boeken, en anderzijds meteen erna: “Het werk van Baarda kenmerkt zich echter ook door een beperkte navolgbaarheid en door wollig taalgebruik. Zo is zijn werk ‘Dit is onderzoek!’ uit 2009 slecht gestructureerd waardoor de lezer constant op het verkeerde been wordt gezet. Daarnaast bevat dit werk talloze taalfouten.” Leve Wikipedia.)

En dan het boek waarom ik eigenlijk naar de bibliotheek ging: I read where I am: exploring new information cultures, met Mieke Gerritzen, Geert Lovink en Minke Kampman aan het roer.

De flaptekst, volgens de website van de bibliotheek:

I Read Where I Am bevat visionaire teksten over de toekomst van lezen en de status van het woord. Lezen doen we ten alle tijden en overal. We lezen (van) schermen, op straat of op kantoor, en in mindere mate (uit) een boek thuis op de bank. We zijn, of worden, een ander type lezer en lezen word een andere ervaring. We hebben ten alle tijden en overal toegang tot praktisch elke vorm van informatie, we dragen complete bibliotheken in onze broekzak. Boeken hebben multimediale vormen aangenomen die gedeeld kunnen worden tussen platformen. Ervaren we al die extra’s als toegevoegde waarde of als afleiding? We lezen tekst evenveel als de interface zelf. Om antwoord te vinden op deze vragen (en andere) geven we het woord aan de mensen uit diverse vakgebieden die aan deze veranderingen zijn onderworpen.

Zo. Klinkt interessant, nee?

Het boek zelf zag er aan de buitenkant ook interessant uit:

En dan kwam ik thuis, en sloeg ik het boek open, en zag ik dit:

AAARGH.

Het hele boek is geschreven in een veel te grote vette Helvetica, met afwisselend zwarte en grijze woorden, zonder op het eerste zicht aantoonbare reden waarom het ene woord grijs en het andere zwart is. Een heel boek vol hapklare opinies en opinietjes, waar telkens ‘behulpzaam’ bij staat hoeveel woorden het zijn en hoe lang het zal duren om ze te lezen. 

Om de muren van op te lopen. Onleesbaar gewoon. Er staat ook een index in van woorden per frequentie dat ze gebruikt worden, een inhoudsopgave met –wohohow, zo vernieuwend! en zo interessant! — de eerste 140 karakters van elk stukje, en ongeveer een kwart van het boekje is copypaste van Wikipedia voor een reeks termen.

De kleur van de woorden, blijkt trouwens, moet weerspiegelen hoeveel de woorden gebruikt worden in het boek. Wat dat bijdraagt tot het lezen is u en mij een raadsel.

Kijk: daar word ik dus kwaad van.

Pleegzoon A is vier jaar oud.

Situatie: Anna botst tegen de tafel, op 120 centimeter van A, aan de andere kant van de tafel.
A: “Maar wie doét er dat?”

Situatie: ik speel een riedeltje op een ocarina.Er speelt geen andere muziek in de keuken, ik zit in het zicht van A.
A: “Maar wie doét er dat?”

Situatie: we kijken naar tv en er springt iemand op een trampoline.
A: “Maar wie doét er dat?”

Situatie: op random tijdstippen in de loop van de dag.
A: “Maar ik moet pipi doen.” (neen, A moet geen toestemming vragen om het toilet te gebruiken. Hij doet het toch, altijd.)
A (twee minuten later): “Maar de pipi kómt niet.”

Situatie: Z staat achter A op de trap, ze komen net uit de badkamer.
A: “Maar waar is Z?”

Situatie: A zit achter mij op de fiets, we zijn op weg naar school.
A: “Maar is het vandaag schóól?”

Situatie: A zit achter mij op de fiets, ik heb hem net afgehaald van school.
A: “Maar gaan we nu naar schóól?”

Situatie: ik heb eten gemaakt, en ik roep iedereen aan tafel.”
A: “Maar wanneer eten we?

Situatie: Jan zegt dat hij gaat voetballen. Sandra zegt dat ze Jan gaat voeren naar het voetbal.
A (twee minuten later): “Maar waar is Jan?”
A (acht minuten later): “Maar waar is Sandra?”
A (vif minuten later, nadat hem gevraagd was om niet zo enorm veel lawaai te maken want ik ben naar iets aan het luisteren): “Maar waarom mag ik niet zo veel lawaai maken?”
A (nadat ik herhaal dat hij niet zo enorm veel lawaai mag maken omdat ik naar iets aan het luisteren ben): “Maar is Sandra aan het slápen?”

Situatie: we eten vanavond hamburgers, op algemene aanvraag.
A: “Maar zijn dat hamburgers?”
Ik: “Ja, dat zijn hamburgers.”
A: “Maar ik lúst niet hamburgers.”
Ik: “A, weet jij hoe een hamburger er uitziet?”
A: (diepe stilte)
Ik: “A, weet jij hoe een hamburger er uitziet?”
A: (diepe stilte)
Ik: “A, antwoord eens. Weet jij hoe een hamburger er uitziet?”
A: “Maar ik lúst niet hamburgers.”
Ik: “Dat heb je al gezegd. Maar hoe ziét een hamburger er uit?”
A: (diepe stilte)
Ik: “Komaan A: als je geen hamburgers lust, dan weet je toch hoe ze er uitzien?”
A: “Als een kip.”
Ik: “En waar smaakt een hamburger naar?”
A: (diepe stilte)
Ik: “A, als je zegt dat je iets niet lust, dan moet je eerst weten wat het is. Je kan niet zomaar zeggen dat je iets niet lust.”
A: “Maar ik lúst niet hamburgers.”
Ik: “OK, dat weet ik ondertussen, maar waar smaakt een hamburger naar?”
A: “Naar stinkie.”

Gnuuuuueeeeuurrghhh!

Elke maand, al jaren aan een stuk, krijg ik een mail van een kleine golfclub in Engeland, met het verslag van hun Committee Meeting.

Ooit heeft iemand een verkeerd emailadres ingevuld voor één van de mensen, en sindsdien komt dat bij mij terecht. Ze hebben in hun raad van bestuur enorm wijze functies — naast het normale President, Treasurer en Secretary ook nog Captain, Seniors Captain, Lady Captain en Pas Captain, en ze hebben allemaal zeer vreemde gebruiken en zeer specifieke problemen.

Deze bijvoorbeeld, over protocol en jassen aan of af:

The Captain said he had complaints that permission to remove jackets at the Lady Captains Dinner had been given two early. After discussion it was determined that the correct protocol had been followed due to the extremely hot weather.

Of dit, over dassen op de links:

Nigel visited again with Bob and found main badgers sett (to the right of the 17th tee in the copse of trees) following an increase in badger damage 10- Darren and Bob ordered nuts to feed the badgers, this initially seemed to not be working following a lot of new damage to tees, namely 6th & 11th, but Brian confirmed the damage seems to have reduced now and they are taking the nuts. Brian has now ordered a lot more nuts and will continue to feed them until we find a long term solution. Bob to buy an industrial radio and position near sett to hopefully break their sleep patterns and force them to find a new home.

En zo grappig om de onderliggende irritaties te zien in zo’n rapport:

We have to prepare for winter – now. Be pro-active, and not re-active. And Peter, I’m not talking mega bucks. Apart from one path and a few bits of paths, all the rest is in the preparation […] Work on the course, which MUST be completed by 8th October. Not STARTED by then – FINISHED by then. Let us please set this deadline. History shows that after this point in the calendar it is too late.

Hole 3: I want assurances that this area we be IN PLAY. My request for hard-care, top soil and turf has been ignored, but thank you to Ian for cutting down the trees for some light.

Of, zeer lakoniek:

The secretary reminded everyone to read the ‘Pace of Play’ booklet that was being passed around. No one seemed to know who had it at the moment.

Ik ben er ondertussen helemaal emotioneel in geïnvesteerd: komt het in orde met de dassen? Gaat het aantal jonge leden blijven dalen of komt er een kentering dank zij alle goede suggesties? Hoe zit het met de uitbating van het clubhuis? Hoe gaat het circulatieprobleem van hole 15 opgelost raken — rechts van de boom of links van de green? En nu de familie die de eigenaars van de club zijn de hele club willen verkopen, hoe zal dat uitdraaien?

Spannend!

Als ik van en naar mijn werk rijd, dan luister ik naar podcasts.

Maar als ik met de kinderen van en naar school rijd, dan moet ik mijn oren open houden voor wat er rond mij gebeurt, en blijft de koptelefoon noodgedwongen in mijn zak zitten.

Dus dan maak ik maar zelf lawijd. Het zal wel geen zicht en geen gehoor zijn, maar sod it, ‘t is niet alsof ik de mensen op weg ken of zo. En Zelie en Louis doen dat ook op de fiets, dus als zij dat mogen, mag ik dat ook.

Mijn favoriete nummers om op de fiets te doen:

• Bob Dylan’s You Belong to Me (See the pyramids along the Nile / Watch the sun rise on a tropic isle / Just remember darling all the while / You belong to me)
• Hoagy Carmichael’s tienduizend keer gecoverde Stardust (Sometimes I wonder why I spend the lonely nights dreaming of a song / The melody haunts my reverie / And I am once again with you / When our love was new and each kiss an inspiration )
• The Klematics’ An Undoing World (By the time we’re done with dancing, elsewhere darling you’ll be glancing and the night’s a river-torrent tearing us apart / Merely melody entwined us, easily the ties that bind us break in fibrillations of the heart)

En de laatste tijd, heel hard You’ll be Back uit de musical Hamilton. Fantastisch nummer, ook om te zingen. Kijk maar:

Mijn telefoon haperde gelijk een beetje.

Niets abnormaals, telefoons hebben een halfleven van een jaar of zo, en de mijne was vorig jaar al niet het beste model van de winkel.

Maar toen, terwijl ik de widget van de KMI-weersvoorspelling aan het toevoegen was, kwam ik terecht op en blad waar ik ooit eens een opkuiswidget had gezet, en die liet mij weten van er maar 15% RAM meer vrij was (geen probleem, er stond nogal veel open), maar vooral: dat er maar 250 MB opslagruimte meer vrij was.

Dat is en stuk minder. Het ding heeft maar 32 GB, en die stonden na een jaar blijkbaar vol. Met, zo zag ik later, onder mer een filmpje van bij de 2 GB van ergens in augustus. Gnnn.

Het was dus grote kuis te doen. Ik ben begonnen met die filmpjes weg te kappen (euh, ‘t is te zeggen, op OneDrive te zetten), en dan zal het nog eens zoeken zijn naar andere dingen te verwijderen.

Mijn foto’s en zo werden al automatisch naar OneDrive verstuurd, maar het zou toch proper zijn als het (optioneel) mogelijk zou zijn om te zeggen: smijt al wat ik al een tijd niet meer gebruikt heb ergens in de klaawd, laat een soort placeholder staan, en download het origineel dan als ik het alsnog zou willen geburiken?

Of euh wacht.

Komkom, zo griezelig allemaal:

https://www.youtube.com/watch?v=LACyLTsH4ac

Terwijl het ook schattig kan zijn, kijk maar:

https://www.youtube.com/watch?v=qYGJyS6oliM

XKCD is meestal toepasselijk, maar deze is zowat een constante in mijn leven:

En er is dan ook weinig zo frustrerend als zien dat er iets verkeerd is, weten dat er iets aan te doen is, weten wat er aan te doen is en hoe er iets aan te doen is, en er dan niets aan kunnen doen omdat het om de één of andere reden niet mag of kan.

Op de Nederlandstalige Wikipedia bijvoorbeeld, daar mag ik nu al een jaar of twee geen letter meer veranderen omdat ik de achternaam van gebruiker:Kleuske heb vermeld (een achternaam die ze zelf op geen enkele manier verborgen houdt, cfr. haar profiel op Sourceforge of haar profiel op Flickr). Spijtig, maar hey.

Op de school waar Zelie tot voor kort zat, zaag ik al heel erg letterlijk vijftien jaar om een betere website te mogen maken, maar kan het allemaal niet wegens eerst een leraar die nog op pensieon moest gaan en dan mocht het wel, maar geraakte het niet na een eenmalige conversie naar een nieuwe layout vijf jaar geleden ook niet meer aangepast, om redenen die mij eigenlijk helemaal onduidelijk blijven.

En dan gaat Zelie naar een nieuwe school, en hebben die ook een website, en denk ik ook meteen “tiens, dát en dát en dát zou misschien wel anders kunnen”.

Nee, ik ga het nooit leren. Dus ik stuur een mailtje om dat te zeggen. En de reactie is iets in de zin van “euh inderdaad, alle hulp is welkom”. En dus kijk ik eens wat meer in de diepte en het ziet er naar uit dat er redelijk wat zou kunnen aangepast worden. En dus zeg ik dat, en is de reactie iets in de zin van “wijs! wanneer zitten we eens samen?”

En dus zitten we maandag eens samen. Het kan dus wel degelijk anders. Een mens zou er zowaar vrolijk van worden.