Ik krijg elke dag bezoek van de thuisverpleging. Dat hoort bij terminale ziekten en wondzorg en dingen, en uiteindelijk is het ook wel grappig: mensen leren kennen in schijfjes van vijf minuten hier, tien minuten daar, en dan anderhalve week later opnieuw.

Ik ben denk ik geen moeilijke patiënt, maar het kan toch echt niet gemakkelijk zijn, wat ze moeten doen hele dagen.

Omdat het niet zo enorm veel werk is en ik het ondertussen eigenlijk ook wel kan, hebben we het voorlopig op “om de twee dagen” gezet, en als dat lukt, dan houden we het zo.

Heel soms moet ik eens afbellen, omdat er iets te doen is en ik dus niet thuis kan zijn tussen halfacht en tien uur, wanneer ze normaal gezien komen.

Zo ook zaterdag, wegens verjaardagsfeest.

Ik bel dus, dat ik iemand verwacht maar dat het niet voor vanavond zou moeten zijn wegens niet thuis. De mevrouw van de dienst weet mij te zeggen dat ze verbaasd is, wegens dat ik helemaal niet opgeschreven stond om vanavond verzorgd te worden.

Mhu?

‘t Scheen dat ik geen voorschift meer had. Oh, zei ik, geen probleem, ik moet dinsdag toch naar het hospitaal op Grote Controle, ik zal een nieuw voorschrift vragen. Dus stuur gerust maar weer iemand maandag, en tegen de volgende keer op woensdag heb ik weer een voorschrift en zijn we weer in orde.

Zo gezegd, zo afgesproken.

Daarnet ging de deurbel. En stond er iemand van de thuisverpleging aan de deur — één van de echt wel meer dan buitengewoon goede. Dat ze gezien had dat ik er niet meer op stond, en dat ze nagekeken had en gezien had dat ik geen voorschrift meer had, en dat ze mij dan maar een voorschriftje geschreven had, en dat ik het alleen maar moest laten ondertekenen door een dokter en dat het weer in orde was.

Ik was er van aangedaan, zo met de mensen inzitten.

Examens in aantocht: niets zo gezellig als dat bij ons thuis.

De kinderen studeren, en als ze pauze nemen, dan komen ze in de living dansen. Zo hebben we om de zoveel tijd entertainment.

Leve Just Dance!

Ah, Open Source.

Every good work of software starts by scratching a developer’s personal itch. Iets staat iemand niet aan, iemand zou iets willen hebben, en dan maakt die dat.

Dat was zo toen Eric Raymond The Cathedral and the Bazaar schreef, en dat is nog altijd zo.

Het begint met krabben waar het jeukt, maar als elke ontwikkelaar alleen maar zijn eigen jeuk krabt, komen we niet veel verder. En al helemaal niet als het om grotere projecten gaat.

Gramps is zo’n iets groter project. Het is niet massief groot, er werken misschien een stuk of zes zeven mensen redelijk constant aan, maar het is wel groot genoeg om de nadelen van niet-commerciële software te voelen.

De ontwikkelaars hebben hun eigen agenda en ideeën, en die lijkt niet bijzonder hard afgestemd op de gebruikers. De gebruikers, namelijk, willen vooral een gemakkelijker bruikbaar pakket, zonder aan kracht in te boeten. En dat is bij uitstek iets dat enorm moeilijk is als men enkel naar zijn eigen jeuk kijkt. Sommige zaken zijn nu eenmaal groter dan één feature, of één aanpassing ergens, maar zouden eigenlijk globaal moeten bekeken worden. Of nog zoiets: dingen zijn enorm moeilijk te gebruiken, en developers beseffen dat niet. Kom daarbij dat de documentatie niet up to date is — reactie van developers? “Ah maar iedereen die wil, kan in de wiki aanpassingen doen”.

Neen, zo werkt dat dus niet. En zo komt het dat een pakket dat op dit moment denk ik het beste genealogieprogramma ter wereld is, dreigt in een soort ghetto voor Linuxgeeks terecht te komen.

Ik wou dus een steentje bijdragen, door al eens naar wat documentatie te kijken. En ik heb de forms-module genomen, omdat die er op het eerste zich interessant uitziet, maar dat ik die zelf niet gebruik wegens totaal ondoorzichtig.

De eerste inderuk is alvast niet zeer positief, vrees ik. Ik stelde een eenvoudige vraag aan de developer achter de module: “Nu doet het A. Is het de bedoeling dat het op termijn ook B zal doen?” Het antwoord was, inderdaad: “Nu doet het A. Punt uit.”  Een andere persoon stelde een vraag in de zin van “Het is voor gebruikers moeilijk om X te doen, zouden daar andere opties voor zijn?” Met als antwoord “De manier om het te doen is X. Punt uit.”

Ahem ja. Developers, developers, developers, developers. 🙂

Ik zag op de reddits een post voorbijflitsen over Time Loop movies that don’t suck, en omdat ik niets beters te doen heb, heb ik meteen de eerst ervan bekeken.

The Jacket, uit 2005, met Adrien Brody , Keira Knightley, Kris Kristofferson, Jennifer Jason Leigh en Daniel Craig.

Meer dan wat er op imgur bijstond (“A Gulf war veteran is wrongly sent to a mental institution for insane criminals, where he becomes the object of a Doctor’s experiments, and his life is completely affected by them.”) wist ik niet, en wou ik ook niet weten.

Achteraf ben ik gaan kijken op de reviewwwebsites om te zien wat andere mensen er van vinden. Op IMDB krijgt hij iets meer dan 7/10, maar bij zowel Metacritic als Rotten Tomatoes geven de critici hem nauwelijks 44%.

Met vicieuze commentaren, genre

Here, Maybury is just arty for art’s sake, filming entire scenes in close-ups so big that viewers leave the theater knowing way more than they ever wanted to about the lead actors’ bridgework.

of

Pic begins as a potentially intriguing study of the depersonalizing effects of warfare, only to end up a pastiche of time-travel and psycho-ward movie cliches.

of

It is the work of conspicuously smart people operating under the assumption that the mass audience whose money they want is pretty dumb, and hence concoct a pretty dumb movie that they believe said audience will mistake for being smart.

Het publiek geeft dan weer overweldigend positieve commentaren, zowel bij Metacritic (88%) als bij Rotten Tomatoes (73%).

Ik volg het klootjesvolk: ik vond het een zeer schone weekendfilm, met uitstekende acteerprestaties, en een absoluut niet moeilijk te volgen verhaal dat toegegeven mierenzoet was, tot en met het liedje bij de eindgeneriek.

Ik had geen moment het gevoel dat het pretentieus was.

Awoert filmcritici.

Ik doe veel te veel gratis, zeggen sommige mensen mij. Dat is concurrentievervalsend voor kleine zelfstandigen en alles, zeggen ze dan.

Vroeger was dat misschien zo, maar tegenwoordig heb ik dat allemaal afgebouwd: geen verenigingen meer, geen vrijwilligersdingen meer, geen gratis folders of boekjes of beeldbewerkingen of -restauraties. Allemaal mee gestopt, en ik voel mij daar niet slecht bij.

Het knaagt wel, soms. Een organisatie die ik wel fijn vind en die een soort online systeem wil en daar offertes voor vraagt, en dat ik bedenk dat ik dat eigenlijk ook allemaal zelf gratis zou kunnen maken in plaats van bedrijven te contacteren.

Of pakweg Gramps, open source-software die ik gebruik en waar hulp bij gevraagd wordt, omdt de developers het te druk hebben met programmeren om ook nog eens degelijke documentatie te maken (tiens, waar heb ik dat nog gehoord?).

Dat eerste weet ik nog niet zo goed, dat tweede ga ik toch maar eens een stamp aan geven. Er zijn blijkbaar een aantal features die bestaan maar niet, of niet duidelijk genoeg, gedocumenteerd zijn. Eén van die features is de forms gramplet, die voor zover ik begrijp het zou mogelijk moeten maken om zelf formulieren te maken waarmee er allerlei dingen automatisch kunnen aangemaakt worden in plaats van tientallen vensters open en toe te moeten doen.

Om het probleem te illustreren: als ik een huwelijksakte heb en ik wil daar alles van in Gramps steken, dan geeft dat worst case ongeveer dit (in het Engels):

Add groom, Enter first name, Enter last name, Choose gender, Add birth event, Enter date, Add place, Enter name, Add source for place, Add source for birth event, Add occupation event, Enter date, Add place, Enter name, Add source for place, Enter description of occupation, Add source for occupation, Add residence event, Enter date, Add place, Enter name, Add source for place, Enter description of residence, Add source for residence, Add partner, Add bride, Enter first name, Enter last name, Add birth event, Enter date, Add place, Enter name, Add source, Add source, Add occupation event, Enter date, Add place, Enter name, Add source, Enter description, Add source, Add residence event, Enter date, Add place, Enter name, Add source, Enter description, Add source, Choose relationship type, Add marriage event, Enter date, Add place, Enter name, Add source, Add source, Add father of groom, Enter first name, Enter last name, Add birth event, etc., etc., etc.

Eén bron, een huwelijk met twee mensen en hun ouders, en een aantal getuigen. Ik telde meer dan 150 vensters in het toegegeven slechtste geval.

Terwijl ik ideaal gewoon een formulier zou verwachten, iets in deze zin:

—–CIVIL MARRIAGE BELGIUM——–

[Source]

[Date]

Registrar [First name] [Last name] [Description]

Place [Place name]

Groom

[First name] [Last name]

[Age]

[Birth date] [Birth place]

[Occupation]

[Notes]

Father of groom

[First name] [Last name]

[Age]

[Birth date] [Birth place]

[Death date] [Death place]

[Occupation]

[Notes]

Mother of groom

(see father of groom)

Bride

(see groom)

Father of bride

(see father of groom)

Mother of bride

(see father of groom)

Witness 1 – 4

(see groom)
—————————————————-

Die formulieraanpak bestaat al een hele tijd, maar omdat de documentatie zo ondoorzichtig is en het oorspronkelijk enkel voor volkstellingen gemaakt was (het heette vroeger ook gewoon census gramplet), ben ik er nooit aan begonnen.

Wie weet hoeveel moeite ik me had kunnen besparen, als die forms-dinges echt zou werken? En als het echt werkt, en het is proper gedocumenteerd waardoor het een soort verkoopspunt kan worden, dan trekt het misschien mensen naar Gramps, en misschien worden er een aantal van die mensen ook ontwikkelaar of documenteerder, en dan is het allemaal win-win-win.

Ik heb, zuiver voor de leute, eens zo’n USB-stick van 2 TB gekocht. Het heeft mij 6 euro gekost, met gratis verzending, ergens ik weet niet waar in de wereld.

Natuurlijk staat er geen 2 terabyte op zo’n USB-stick — het zou me al verbazen als er 2 gigabyte op staat. Maar sinsdien zie ik overal op de interwebs varianten op dit:

Maar echt serieus. Hoe flagrant slechter kan retargeting zijn?

Bij Zalando is het al erg, maar dit slaat echt alles.

Ik ben altijd content als ik nog eens ergens pijn heb.

Niet omdat ik graag pijn heb, maar omdat ik dan weer weet hoe enorm veel geluk ik heb als ik minder pijn heb.

Geen pijn zit er niet zo hard meer in, maar minder pijn wel. Ik heb van die chronische rugpijn, maar in vergelijking met vandaag — acute stijve nek, stijve rug, stijve onderrug — valt dat allemaal nog wel mee.

Nu gewoon hopen dat het zo rap mogelijk over gaat.

En het heeft maar vijftien of zo jaar geduurd!

Onze living, met de telefoon gefotografeerd van aan de trap, deze namiddag:

Da’s nadat ik de drie overbodig geworden zetels buitengekeild heb, en opgeruimd heb.

Ik heb alleen fysieke foto’s van hoe het er uitzag toen we het huis kochten, maar beeld u in: een grote ruimte met grijs tapijt, een grote schouw aan één kant, een soort eikenhouten hekken rond een trap naar beneden aan één kant, en een deur naar een traphal waar een gammele houten trap naar de (niet-ingerichte) zolder ging.

Dit is de vroegste digitale foto die ik ervan heb, in mei 2000 genomen:

Oude salonzetels die ik zelfs al vergeten was, de schouw daar rechts, het trapgat naar beneden en de afgebroken muur waar de trap naar boven tegen stond. Op de vloer het grijze/beige vasttapijt met netwerk- en electriciteitskabels erop.

En het park waar Zelie in zat. 🙂

Eerst is de trap naar boven gedraaid en een stukje muur afgebroken. En zo heeft het een aantal jaar gestaan:

Dan is er boven de tapis-plain een geluidsisolerende laag gekomen, en daarboven een plankenvloer en is de trap naar beneden is gedraaid, en er zijn ingemaakte kasten aan één muur gekomen. We hadden de schouw gehouden en gewoon proper gezet in plaats van ruwe steen:

Een aantal jaar later hebben we de schouw afgebroken en de muren en het plafond aangepakt, en kasten tegen de ene muur gezet — vóór:

En na:

De foto hierboven ziet er idealer uit dan het was, want het plafond was nog niet afgewerkt, en de muur naar buiten was in een soort blinkend vuil-oranje-geel afgewerkt:

Nog een paar jaar later hebben we ook die muur vlakgemaakt en geverfd, de vensters en het plafond geverfd, vorig weekend hebben we nieuwe zetels gekocht, en vandaag heb ik dus de oude ztels buitengekapt en wat aan de kant gelegd, en ziet het er zo uit:

Op details na (de plinten, de gordijnen, de vensterbanken, de lampen) is het helemaal klaar. Hoera!

Het was al immens lang geleden dat ik naar een film was geweest waar ik zo weinig over wist als Fantastic Beasts and Where to Find Them.

We zijn gisteren met drie geweest — Louis, Zelie en ik. Zelie vond dat het te traag was waar het snel moest gaan, en te snel waar het traag moest gaan. Louis vond het goed. En ik weet het niet zo. Ik zag vooral special effects. En een fomuletje dat ik al een paar keer te veel gezien heb in andere Harry Potterfilms.

Er zat meer in, denk ik dan. Spijtig, want er zat denk ik écht meer in.

Zelie moet boeken lezen voor school. Logisch, uiteraard.

Ze had De Pest gekozen, van Albert Camus. Ja, blijkbaar mag ze ook zomaar vertaalde boeken lezen. The mind boggles.

Afijn, beter een goed vertaald boek dan een slecht onvertaald boek, zeker?

Ik denk dat vertalen vaak moeilijker is dan gewoon schrijven, en dat het absoluut mogelijk is dat een vertaling beter is dan het origineel. Dat het soms wel eens gebeurt dat een vertaling even goed is als het origineel, maar dat er altijd het risico is dat een vertaling niet zo goed is als het origineel. En dat er sommige boeken gewoon onvertaalbaar zijn.

Zonder kijken heb ik geen idee in welke van de drie gevallen Zelie’s Camus valt, maar ik heb er geen goed oog in.

In het begin pleegt Camus een citaat van Defoe. In het Frans geeft het dit:

Il est aussi raisonnable de représenter une espèce d’emprisonnement par une autre que de représenter n’importe quelle chose qui existe réellement par quelque chose qui n’existe pas.

Het origineel in het Engels is:

‘Tis as reasonable to represent one kind of Imprisonment by another, as it is to represent any Thing that really exists, by that which exists not.

De Nederlandstalige vertaalder maakte er dit van:

De ene soort gevangenisstraf uitbeelden via de andere is even redelijk als iets bestaands uitbeelden door iets wat niet bestaat.

Ik snap wel dat de vertaler ongeveer evenveel woorden wou gebruiken als het origineel, maar ‘Imprisonment’ en ’emprisonnement’ zou ik echt niet vertalen als ‘gevangenisstraf’. Zelfs als ik niet zou weten dat het uit Robinson Crusoe kwam, zou ik eerder denken dat het om het even welke vorm van vrijheidsberoving zou kunnen zijn. ‘Gevangenschap’, misschien, maar toch niet het categorieke ‘gevangenisstraf’, met al zijn connotaties van ‘om een welbepaalde reden gegeven, door een rechtbank of zoiets’?

En ‘uitbeelden via’? Ik ben geen vertaler en ik zou niet weten hoe het beter te doen, maar het voelt verkeerd aan.

Ik had, zonder context, eerst de indruk dat het citaat wou zeggen

één soort gevangenisstraf vergelijken met een andere (bvb. eenzame opsluiting vergelijken met een enkelband) is even zinloos als iets dat bestaat vergelijken met iets dat niet bestaat

…maar als ik de context lees bij Defoe, dan wordt het wat ingewikkelder.

In de inleiding op het derde deel van Robinson Crusoe schrijft Crusoe zogezegd zelf, en gaat hij meteen helemaal meta: “ik heb gehoord dat kwatongen beweren dat de eerste twee boeken uitgevonden vertelsels zijn”, schrijft hij. Waarna hij ons verzekert dat het allemaal echt gebeurd is, ‘t is te zeggen, het is weliswaar een allegorie, maar het is ook echt gebeurd.

Net zoals Don Quichote volgens Crusoe (Defoe) gebaseerd was op de hertog van Medina-Sidona, is het leven van Crusoe gebaseerd op een echt leven. En misschien spelen sommige dingen in het verhaal zich ver van Engeland af op een andere plaats dan een eenzaam eiland, maar net Crusoe gevangen zat op het onbewoond eiland, zat de échte persoon achter het verhaal gevangen.

En, zegt Crusoe, het is even redelijk, ‘t is te zeggen, “helemaal toegelaten” om één soort gevangenschap voor te stellen door een andere (op een onbewoond eiland zitten), net zoals het geoorloofd is om iets echt, voor te stellen door iets fictief.

Maar is dat wel zo? De inleiding is geschreven door een fictief personage om te zeggen dat hijzelf misschien wel fictief is, maar ook niet.

Schrijft Camus dus, helemaal in het begin van zijn boek in dikke vette letters: “hola gasten, ik schrijf hier wel over de pest, maar ‘de pest’ is niet noodzakelijk Yersinia pestis“, oftewel: “Pas op, het is een allegorie!”?

Of schrijft hij net het omgekeerde?

Ik vermoed dat ik het boek moet lezen om te weten wat het precies is.