Veel voorbereiden en het is allemaal niet moeilijk meer op het moment zelf:

Twaalf duiven, de billen eraf en gepekeld, de rest van de karkassen alleen borsten en vleugels overhouden, aanbakken, in een plastiekzak met een klont boter, hey presto. De billen uit de pekel halen, proper afdrogen en in een pot, hey presto nog.

Butternut koken en pureren, kippenbouillong maken, rapen in kippenbouillon doen, aardappels uitsteken met de parisiennelepel en koken ook in kippenbouillon: groensel klaar.

En dan op het moment zelf gewoon de plastiekzakken 25 minuten aan 64° C laten warmen terwijl de billen in ganzenvet konfijten. En de rest opwarmen in boter of ingekookte kippenbouillon, en nog wat bospaddenstoelen bakken en klaar!

Ik heb geen foto’s gepakt wegens te druk bezig, maar ik denk wel dat het in orde was.

Dessert was — parisiennelepel to the rescue! — bolletjes peer en bolletjes meloen en bolletjes zelfgemaakte sorbet: granaatappel met cayennepeper, meloen, pompelmoes, aardbeien, framboos, kiwi, peer. En voor de amateurs ook zelfgemaakt rum-rozijnen-kaneelroomijs.

En de keuken is zowaar aan de kant geraakt:

Vier lagereschoolkinderen, zes tieners, zeven volwassenen. Bring ’em on.

Alsof er nog niet genoeg dingen te doen waren: ik kreeg een mail van Steam dat Mass Effect in aanbieding stond.

Akkoord, ‘t is een spel van 2008, maar dat maakt niet zo heel veel uit: het is een uitstekend spel. En het was maar 2 euro om het in een degelijk werkende versie in huis te hebben.

Ik had het al gekocht in 2008, maar toen was mijn computer niet goed genoeg en was het op DVD, denk ik, in alle geval: ik kon het niet meer legaal installeren. Maar nu dus wel. Herbeginnen spelen op moeilijke moeilijkheidsgraad, op enorm hoge resolutie, en meteen weer herontdekt hoe wijs het was.

En nu nog tijd vinden, juist ja.

Het achterhuis moest leeg. Of toch zo leeg als mogelijk, wegens dat er twee volwassen mensen op het gelijkvloers moeten slapen overmorgenavond.

Het achterhuis stond vol, voor de duidelijkheid.

Met dozen en gerief. Lang geleden, toen we verhuisden, stond al ons gerief in de remise tussen het huis en het achterhuis — oh! ik heb trouwens een foto gevonden van hoe het er toen uitzag vanuit de badkamer:

Daarna werd die remise afgebroken en stond het gerief een beetje overal. En dan werd het achterhuis min of meer volledig verbouwd, en na de verbouwing stonden de boeken en het gerief in dozen aan één kant van het achterhuis, met aan de andere kant een groot bureau waarop computers en tv.

En dan werd de bovenverdieping van het achterhuis aangepakt en kwam er een trap, en moest een groot deel van de dozen verplaatst worden. En daarna kwam er een bibliotheek in het achterhuis en konden de boeken alvast uitgepakt worden en in kasten gezet. Niet alle boeken — ik schat dat 2/3 weg is gegeven — maar toch een groot deel ervan.

Bleven over: de dozen met brol. Brol, zoals: honderden cassettes, van zowel mij als Sandra. Die zijn bij de vorige opkuis al bijna allemaal weggekieperd (ja, erg, ik weet het), maar er bleven er toch van overal een beetje tevoorschijn komen:

Ja, dat was in de tijd dat ik nog een macro had geschreven in WordPerfect om perfecte cassette-inlays te maken.

Of nog: letterlijke zakken vol diskettes. 3.5 inch, 5.25 inch, met teksten, met programma’s, met ikweetnietwat:

Meestal weet ik nog precies wat de dingen zijn, en kan ik mij helemaal voor de geest halen wie ik toen was en wat de omstandigheden waren.

Maar heel soms ook niet. Hier, bijvoorbeeld: met de beste wil ter wereld geen flauw idee wat mij in ‘s hemelsnaam bezielde om een stuk of driehonderd kaartjes vol te schrijven met bibliografische gegevens van boeken die mij weliswaar nu nog altijd interesseren, maar waar ik nooit iets mee gedaan heb.

Afijn. Anderhalve dag sleuren en een kapotte rug later, is dit het voorlopige résultat des courses:

Morgen moet ik nog de puinhoop links verder opkuisen — drie boormachines, een paar reeksen schroevendraaiers en nijptangen en zo, ge weet hoe dat gaat soms.

 

Het lijkt alsof we er al twintig jaar naartoe leven: Kerstavond bij ons thuis vieren.

Tot eigenlijk dit jaar was dat organisatorisch niet haalbaar: keuken te klein, en niet genoeg slaapplaatsen. Maar dit jaar is de keuken in orde, én hebben we, met wat schuiven, net genoeg slaapplaats voor iedereen.

“Iedereen”, dat is dus wij met acht, Sandra’s vader, haar zus en man en drie kinderen, en haar broer en vrouw en twee kinderen. Reken en tel: achttien man!

We moesten alleen nog het achterhuis opkuisen, ergens tussen vandaag en zaterdag. Ahem ja.

Vandaag mijn rug al kapotgesleurd aan een volledig auto vol kringloopwinkelgerief, de keuken volgestouwd met containerparkgerief, en het plankier volgezet met papierophaalgerief.

Morgenochtend verder. Met als streefdoel ergens tegen een uur of één, twee, klaar te zijn dat de kuisvrouw er een dweil kan slaan. En dan moeten we alleen nog een bed installeren en we kunnen er tegen.

Spannend!

Wij gaan de twee kleinste kinderen door de band halen ergens tussen 16u30 en 17u15.

Ik kreeg vandaag de rekening van één van de twee binnen:

Slik.

Het wordt hier dus echt rekenen en tellen.

Ik heb van de weeromstuit al mijn doorlopende opdrachten voor goede doelen afgezet.

De quiz was nog maar net begonnen, of de Twitters van de mensen in de ploeg begonnen te zoemen. Het zijn dingen, met journalisten aan tafel zitten.

We hadden het er geen tien minuten vóór de gebeurtenissen over, hoe teamgenoot Duitslandspecialist van de VRT ervan hield op Kerstmarkten rond te lopen, en hoe hij voor oudejaar naar Keulen zou gaan om verslag te geven.

En dan bleek dat er niet een paar gewonden waren maar een dode en een paar gewonden. En dan negen doden en tientallen gewonden.

Tegen dan had teamgenoot Duitstlandspecialist van de VRT al een telefoon van zijn hoofdredacteur gekregen, en was hij al op weg naar Berlijn.

We zijn alsnog, met vier man, op vijf punten van de winnaar gestrand. Maar het was dan ook niet echt een moeilijke quiz.

[Wat moet een mens nog zeggen, dat niet al eens gezegd is? Er aan blijven denken dat het, ondanks hoe het aanvoelt, nog altijd minder erg is dan in de jaren 1970 en 1980? Helpt dat?]

Zie nu! Ik kreeg zowaar het rapport van de mobiliteitsenquête in mijn mailbox!

1. Doelgroep en aanpak

De bevraging gebeurde online en werd verspreid via het Voka-netwerk en social media. Iedereen binnen de doelgroep – mensen die in Gent werken of wonen – kon aan de enquête deelnemen.

We ontvingen meer dan 1.000 antwoorden. Deze steekproef heeft een hoge statistische kracht (=grootte steekproef tov. van de onderzochte populatie). Ter vergelijking: met een steekproef van N=600 kan men reeds een valide uitspraak doen over de gehele Vlaamse populatie.

Een eenvoudige vraag: als het een enquête over migranten of allochtonen of moslims of vluchtelingen was geweest en er had gestaan “De bevraging gebeurde online en werd verspreid via het Vlaams Belang-netwerk en social media”, zouden we dan ook kunnen “een valide uitspraak doen over de gehele Vlaamse populatie”?

Neen, natuurlijk.

Het aantal antwoorden heeft weinig te maken met de representativiteit, namelijk. Het allereerste hoofdstuk van elk basishandboek statistiek, daar is dat te vinden, voor wie het zich zou afvragen.

Om de interpreteerbaarheid van de resultaten te verhogen werden daarna nog 4 focusgroepen gehouden met 30 deelnemers aan de enquête die aangegeven hadden hieraan te willen meewerken.

Lees: 30 deelnemers die zich op een doordeweekse donderdag van 14 tot 16u konden vrijmaken. Ook niet meteen een representatieve doorsnede van de bevolking, dus.

Conclusie: stop eigenlijk maar al met lezen, want de resultaten van deze bevraging zijn complete kul. Zelfs als de vragen neutraal waren opgesteld. 

Voor de aardigheid en ter illustratie, even de verdeling van de leeftijden van de respondenten van de VOKA-enquête en de verdeling van de leeftijden in het echt:

Niet helemaal vergelijkbaar omdat VOKA 18-29 en 60-65 heeft in plaats van 20-29 en 60-69, maar de teneur is duidelijk: jongeren en ouderen schromelijk ondervertegenwoordigd, veertigers zwaar oververtegenwoordigd.

Hetzelfde laken een broek bij de verdeling in functie. Blijkbaar hebben alleen werkende mensen geantwoord op de enquête (of hebben ze enkel de werkende mensen weerhouden, geen idee), want als we vergelijken:

Er moet weer gefutzt worden, want ‘hogere bediende / bediende’, bevat dat ook ‘ambtenaar’? Of vallen sommige ambtenaren onder ‘directeur of hogere leidinggevende’?

OK, misschien willen ze alleen maar de werkende mensen? Dan geeft het min of meer dit:

(Bijkomende lastigheid bij het vergelijken: de VOKA-cijfers gaan telkens over 57% Gentenaars en 46% niet-Gentenaars die in Gent komen werken, ik neem alleen cijfers voor Gentenaars. Maar zo hard zal het wel niet verschillen.)

 

 

2. De huidige transportmodi van en naar het werk

63% van de deelnemers geeft aan dat de wagen hun belangrijkste vervoersmiddel is tussen woonst en werk. 25% van de respondenten komt met de fiets of te voet naar het werk, minder dan 10% gebruikt het openbaar vervoer.

Eerste vaststelling: het zijn vooral de autogebruikers en de fietsgebruikers die zich zorgen maken over de effecten van het nieuwe mobiliteitsplan.

Dat staat er letterlijk hé, ik vind dat niet uit. ‘Deelnemers aan de enquête’ wordt al van bij het begin gelijkgesteld aan ‘mensen die zich zorgen maken over de effecten van het nieuwe mobiliteitsplan’.

Conclusie: stop eigenlijk maar al met lezen, want de interpretatie van de resultaten van deze bevraging is compleet bevooroordeeld. Zelfs als de vragen neutraal waren opgesteld en de steekproef representatief. 

Over die representativiteit nog eens, trouwens:

Autorijdende veertigers met leidinggevende functies, ondernemers, eigenaars en zelfstandigen, dat zijn blijkbaar de respondenten van de enquête. Niet dat dat ook maar ergens verbazing werkt, natuurlijk, gegeven het uitgangspunt (“verspreid via het Voka-netwerk en social media”).

En ondanks dat alles, staan ze zelf een beetje verbaasd van de resultaten (het rood stond in het rapport):

Het wagengebruik van mensen die buiten Gent wonen, ligt duidelijk hoger dan mensen die in Gent zelf wonen (78% versus 49%). Toch blijft ook dit laatste cijfer op zich merkwaardig:

De helft van de mensen die wonen in Gent verplaatst zich met de wagen om te gaan werken in Gent.

Er is dus nog een belangrijk deel van de mensen die in Gent wonen en werken die met de auto naar het werk gaan. Verdere analyse geeft volgende opmerkenswaardige bevindingen:

• 193 respondenten wonen en werken in Gent-Centrum (postcode 9000), daarvan verplaatst 34% zich met de wagen (dus meer dan één derde)
• 181 respondenten wonen in de deelgemeenten van Gent en werken in Gent-Centrum, daarvan komt 57% met de wagen

Er is dus nog een grote marge voor het overschakelen op alternatieven voor de auto in Gent zelf.

Voeg daar nog eens aan toe dat 25% van alle wagens waarmee men naar het werk of school gaat op straat geparkeerd worden (69% in werk/schoolgarage, 5% publieke parking, 0.9% P+R), en we weten al waar een groot deel van de parkeerplaats naar opgesoepeerd wordt.

 

3. Evaluatie van de huidige mobiliteit en knooppunten in Gent

Zonder veel woorden:

Wat meer dan de helft is ontevreden. Gegeven het compleet scheefgetrokken staal vind ik dat nog meevallen, maar ben ik nu de enige die ‘de algemene mobiliteit in Gent’ een bijzonder vaag en veel te ruim iets vind?

Ik kan zeer tevreden zijn over de fietsinfrastructuur van mijn huis naar mijn werk, maar zeer ontevreden over de fietsinfrastructuur in het centrum, om maar iets te zeggen.

Deze was ook fijn:

De enquête wordt druk gebruikt om het Gentse stadsbestuur te bashen, maar tel eens hoeveel van de knooppunten op de lijst de exclusieve bevoegdheid van Gent zijn? Waar geen enkel ander beleidsniveau of pakweg De Lijn iets mee te maken hebben?

 

4. Verwachtingen over het nieuwe mobiliteitsplan

Geen grote verrassingen, gezien de mensen die antwoordden, maar het als het rapport zegt “Het nieuwe mobiliteitsplan houdt geen rekening met ‘werken’ als stedelijke functie”, dan bedoelen ze natuurlijk “Het volkomen niet-representatief staal dat wij via onze eigen kanalen aanspreken om een enquête in te vullen denkt dat het nieuwe mobiliteitsplan geen rekening houdt met ‘werken’ als stedelijke functie”.

Maar alla, we gaan naadloos over naar…

 

5. Oplossingen voor een betere mobiliteit in Gent

Ha, eindelijk!

Ik was al helemaal in spanning om te zien welke concrete voorstellen de mensen hadden hoe de Stad Gent de mobiliteit zou kunnen verbeteren.

Even kijken…

• 91% vindt “prioritair aanpakken van knelpunten” en 90% vindt “betere doorstroming op de R40”. Interessant, ja. Vooral omdat de R40 — en de overgrote meerderheid van de knooppunten waarvan sprake — de bevoegdheid zijn van het Vlaams Gewest, waar de Stad Gent dus weinig tot niets aan kan doen.
• 78% vindt “meer en sneller openbaar vervoer” — ha tiens, goed om weten dat de Stad Gent plots enorm veel te zeggen heeft over Infrabel, NMBS en De Lijn.

De rest zijn allemaal leuke ideetjes, maar hoe tekenend is het dat 69% zegt dat er meer P+R zou moeten zijn, maar dat 79% het absoluut niet ziet zitten om de auto verder van thuis te parkeren of afstand te doen van een tweede wagen? 80% van de Gentenaars parkeren hun wagen op minder dan 100 meter van hun deur, en 82% van de tweede wagens staan ook op minder 100 van de voordeur, en ze willen dat ook zo houden.

 

6. Gebruik van alternatieve mobiliteitsoplossingen

Voka zegt het zoals het is:

Het kan en moet anders

58% van de respondenten kan op geen enkele manier gebruik maken van alternatieve vormen van vervoer. Ook hier kunnen we dus besluiten dat er nog een grote marge bestaat om werkgerelateerde verplaatsingen verder te optimaliseren. Wij gaan er van uit dat – indien de werkgever alternatieve vervoersmodi voor verplaatsingen tijdens de werkdag ter beschikking stelt – de werknemer ook meer alternatieve oplossingen voor het woon-werkverkeer zal in overweging nemen.

 

7. Dreigt Gent door de mobiliteitsproblemen ook bedrijven te verliezen?

Hier komt het koffiedikkijken:

In procent ziet het er schrikbarend uit: 88% blijft weliswaar in Gent, maar 12% die weggaat, da’s niet niets.

Oh maar wacht, we moeten ons misschien afvragen over hoeveel mensen het gaat. Er waren 1000 respondenten, waarvan 25% die zich ondernemer/eigenaar of zelfstandige noemen (groentenwinkels, krantenwinkels, slagers, bakkers, bankkantoren, verzekeringsagenten, loodgieters, schrijnwerkers, …).

Dus gaat het over 30 man die uit Gent weggaan? Ah neen, want het zijn maar 46% van de mensen die uit Gent komen. Dus 15 man? Ah neen, want we weten niet wat de verdeling is, en we weten ook niet wat het verschil is tussen centrum Gent en niet-centrum Gent. 

Ik zou het wel graag willen weten, over hoeveel mensen het gaat. Want dit was dus de eyecatcher van de enquête: EEN BEDRIJF OP DRIE VERHUIST UIT GENT WEGENS MOBILITEITSPLAN.

 

8. De wagen als heilige graal

Ze schrikken er zelf een beetje van:

Nog een opmerkelijke, zei het eerder ontgoochelende vaststelling: 78% van de respondenten die zich voor het uitvoeren van de job met de wagen naar Gent verplaatsen, is niet bereid om verder van de werkplaats te parkeren.

En om te besluiten:

 

10. Executive summary

Uit onze enquête komen 3 duidelijke hoofdlijnen naar voor:

1. De huidige mobiliteitssituatie is voor 57% van de respondenten niet aanvaardbaar. Verandering is absoluut noodzakelijk.
2. Het voorgestelde mobiliteitsplan houdt bijzonder weinig rekening met de noden van de werkende en ondernemende mens: 70% van de respondenten is van mening dat het nieuwe mobiliteitsplan de situatie van zij die in Gent werken en ondernemen, zal verslechteren.
3. Er is nog veel ruimte voor een echte gedragsverandering en voor alternatieve oplossingen op gebied van mobiliteit. 49% van de mensen die in Gent wonen, gaan toch met de wagen naar het werk.

We lanceren hierbij dan ook een dubbele oproep:

Aan het stadsbestuur zeggen we: een werkzame stad is essentieel voor de toekomst van iedereen die met Gent begaan is. Besteed nu eindelijk de nodige aandacht aan deze economische functie. Werk maatregelen uit voor al wie onderneemt en voor wie werkt in Gent. Of die nu mag stemmen in Gent of niet, we rekenen op een brede visie in het belang van Gent.

Aan de bedrijven, ondernemers en werknemers vragen wij: werk mee om de stad van de toekomst vorm te geven. Evalueer (opnieuw) uw eigen verplaatsingsgedrag, zowel uw woon-werkverkeer als uw professionele verplaatsingen. Overweeg alternatieven, probeer ze uit. Wat eerst problematisch leek, wordt misschien een boeiende oplossing. Moed, visie en durf begint bij elk van ons.

Wel, kijk: ik ben het helemaal eens met de dubbele oproep. Helemaal eens.

En als ze de respondenten en hun procenten (hey! dat rijmt!) uit de “duidelijke hoofdlijnen” hadden gelaten, zou ik het er ook meer eens zijn.

Spreek verdorie als VOKA zélf, niet alsof dit het resultaat van een objectieve bevraging was.

VOKA is het Vlaams netwerk van ondernemingen, dat meer dan 18.000 bedrijven in Vlaanderen en Brussel vertegenwoordigt, goed voor 65% van de private werkgelegenheid en 66% van de toegevoegde waarde in Vlaanderen.

Ayez le courage de vos convictions. En steek u niet weg achter een flutenquête.

Bronnen: rapport mobiliteitsenquete Voka KVK Oost-Vlaanderen, Mobiliteits- en verplaatsingsonderzoek bij inwoners van de stad Gent.

Ik geef dat ruiterlijk toe, ik ben geen programmeerheld. Het is ook al zeer lang geleden dat ik mijn brood verdiende met programmeren, en wat ik toen deed, was uiteindelijk achteraf maar brielen in de marge, als ik zie wat de fijne collega’s op het werk nu doen.

Maar dat wil niet zeggen dat ik niet kan programmeren. Want uiteindelijk is dat helemaal niet zo moeilijk: gewoon een probleem in alsmaar kleinere stukjes kappen, tot de stukken klein genoeg zijn om door een computer gedaan te worden.

En het wil ook niet zeggen dat ik geen duizend ideeën heb van dingen die ik wel eens zou willen doen.

Er is een probleem dat mij al een tijd bezighoudt, waar ik niet genoeg wiskunde voor ken om het met nadenken op te lossen, maar dat in principe zou moeten te simuleren zijn.

Stap één: gegeven een leeftijd, weten wat de kans is dat iemand een man of een vrouw is, en wat de kans is dat hij of zij het jaar overleeft.

Ik ben vertrokken van pakweg 49% vrouwen, en de tabel voor de VS uit 2013. Die tabel in een file gesmeten, en voor de leutigheid eens een miljoen personen laten ‘geboren’ worden, jaar na jaar ouder worden, en later ‘sterven’ volgens die tabel. Het resultaat:

Ayup. Dat ziet er correct uit.

Nu nog geslachten, huwelijken en kinderen erin steken.En dan beginnen waar ik eigenlijk aan wil beginnen.

Iets meer dan een week data verzameld van de Open Data van de Stad Gent, meer specifiek van de parkings in Gent, meer specifiek van de zes parkings die Gent zelf beheert en waar dus cijfers van kunnen gegeven worden.

Bij deze wat er na tien dagen of zo uitkwam. Een niet zeer typische tien dagen weliswaar, wegens examenperiode en dus ander mobiliteitsgedrag dan anders, en ook wegens Kerstmarkt en ook ander mobiliteitsgedrag dan anders.

Maar ‘t is wel al eens geestig om te bekijken.

Dit is het overzicht van de laatste 7 dagen:

Klik voor detail, of klik hier voor een interactief bepotelbare versie.

Eerste vaststelling: er is (bijna) altijd wel ergens plaats. Zelfs op drukke momenten is er in de parking van het Sint-Pietersplein een paar honderd plaatsen vrij — op deze zaterdagnamiddag om 16u na, toen er maar een handvol plaatsen meer was:

Natuurlijk ligt het Sint-Pietersplein op kilometers!! afstand van het centrum, ‘t zal daar wel ook deels aan liggen.

Van de centrumparkings krijgt de Savaanstraat de onbekend/onbemind-prijs:

Opnieuw op deze namiddag na, zijn daar bijna altijd plaatsen vrij. Het is er wel lastig binnenrijden, laat ik mij vertellen, maar daar staat tegenover dat het redelijk hard in het centrum is.

Als ik de gemiddelde bezetting bekijk voor de afgelopen zeven dagen, geeft dat dit:

Sint-Pietersplein springt er meteen uit in één richting (gemiddeld 36% bezet) en zowel Ramen als Vrijdagmarkt in de andere richting (respectievelijk 75% en 73% bezet).

Natuurlijk zegt die gemiddelde bezettingsgraad niet echt veel. Als de parkings ‘s nachts altijd leeg staan en overdag altijd vol, zijn we niet veel met een gemiddelde bezettingsgraad van 50%. Kijkwen we dus naar de uren van de dag, dan geeft dat dit, wat de procent bezetting betreft (klik voor detail):

Ramen valt op: begint redelijk vol, vermindert een beetje, en gaat dan weer snel naar boven — het is dus duidelijk een parkingen die voor een groter deel bewonersparking is, waar men zijn auto laat overnachten.

Ook grappig: de kleine dip overal, tussen 16u en 19u, als de mensen van het werk al naar huis gaan en de mensen voor de uitgang nog niet toegekomen zijn:

…maar dus in het algemeen is er altijd wel wel ergens parkeerplaats in de stad, zelfs op de drukste momenten.

Een overzicht van een hele week geeft dit, qua bezettingsgraad (gewogen gemiddelde):

(Te leeg om de lijntjes en de labels goed te zetten in Excel, ha!)

En het aller-allerdrukste moment sinds ik de cijfers bijhield? Zaterdag 17 december om 15u44, toen er nog maar 23 plaatsen in de Vrijdagmarkt waren, 17 in Ramen, 5 in Seminariestraat en Sint-Pietersplein, 3 in de Savaanstraat en zowaar 5 te weinig in de parking aan het Sint-Michielsplein:

Cijfers van op Open Data Gent, verwerkt met een eigen scriptje en naar InfluxDB gestuurd, grafiekjes met Grafana (al wat een grijze achtergrond heeft) en Excel (al de rest).

Het probleem van goed en kwaad, dat wie kwaad doet daar vaak voor beloond wordt en wie goed doet gestraft: los dat maar eens op, als maatschappij.
Een mens moet er maar mee lachen, zeker? En ergens een interne motivatie vinden of zo?

Ik kan mij zó hard inbeelden hoe gemakkelijk het zou zijn om een geloof te hebben. Zo van “allemaal goed en wel, maar op het einde van hun leven zullen de goeden en de slechten hun verdiende lot krijgen.”

Maar helaas.

Francis is overleden. Want 2016 kon nog slechter worden. En kak-Youtube die me unsubscribed had van Cooking With Dog!

Het zijn dingen.

Het zijn écht dingen.

De kranten schrijven maar en schrijven maar, maar hebben niemand ter plaatse. Ze gebruiken allemaal dezelfde paar bronnen, die gefinancierd worden door het Westen. En Assad is des duivels, en Rusland is Satan, en de rebellen zijn geen terroristen en wij zijn goed bezig, enfin ‘t is te zeggen, we kunnen er niets aan doen, ze moeten het zelf oplossen.

Twee kleuters vechten op de speelplaats, met boksbeugels die ze van ons gekregen hebben. En wij staan ernaar te kijken en wij zeggen dat ze het zelf maar moeten oplossen. Of we geven ze kruisbogen. Of we zeggen “komaan jongens, stoppen met vechten hé” terwijl we de ene bedreigen met een geweer en van zeer ver een molotovcocktail naar de andere gooien — waarbij drie onschuldige kleuters het verminkt raken maar hey, omeletten, eieren.

Aargh.

Zoals ik zonet tegen collega Bart zei: ja, volgens alle mogelijke maatstaven gaat het nu beter dan tien jaar geleden en dan vijftig jaar geleden en dan vijfhonderd jaar geleden.

Maar wat koopt een mens ermee?

Gewoon niet meer over spreken. Doen gelijk vroeger, gewoon proxy war, één groep negers (of zandnegers, of spleetogen, whatever) met Amerikaanse wapens en CIA-adviseurs, een andere met Russische wapens en KGB-adviseurs, en we zien dan wel achteraf.

Maar dan wel internet overal afsluiten, en GSM-verkeer, en camera’s, en… aaargh.

Het punt is, het punt is: niémand kan nog zeggen Wir haben es nicht gewollt, wir haben es nicht gewußt.

Het stond vol op de Twitters en op de Facebooks: kijk eens, het overheidsbeslag DUIKT onder 50%! EINDELIJK!

Alleen een zeur zou lastig doen dat er geen as staat, dat een daling van 51.3 naar 49.8 niet echt iets om naar huis te schrijven, en zou dan bijvoorbeeld iets als dit naar buiten gebracht hebben:

Maar dat is oneerlijk en niet juist: de bedoeling is juist om te tonen dat er een omslag is, en een overheidsbeslag kan nooit in de buurt komen van 0% of 100%, dus hey, waarom niet.

Neen, waar N-VA de propagandatoer om gaat, en wat mij doet vermoeden dat Van Overtveldt aan de grafieken zat, is dat het eigenlijk dit zou moeten zijn dat ze zeggen:

Het gaat om projecties, natuurlijk, maar veel belangrijker:

Wie de cijfers op een grafiekje zet, krijgt de rode lijn, niet de witte lijn. En de donkergrijze lijn is waar 50% zit, niet de gele lijn.

Of als we de 50% gelijktrekken:

Niet dat het mij verbaast of zo. En oh ja, ik zie net dat ik niet de eerste ben die er over viel:

Inderdaad, fout aan onze zijde. Door de mazen van onze quality control geglipt. Mag niet gebeuren. Onze excuses. https://t.co/EbHtRddAXz

— N-VA (@de_NVA) December 14, 2016

Maar hey, het kwaad is geschied, hé. Gezegd is gezegd. Geen rat die er over piept. Niemand die de rechtzetting zal zien. En het is maar een menselijke vergissing, sorry hé. Sorry hé! MAG DAT OOK AL NIET MEER VAN DE POLITIEK CORRECTEN, een gewone vergissing?!

Natuurlijk komen ze er mee weg. Zoals altijd.