Michel Vuijlsteke's weblog

Tales of Drudgery & Boredom.

  • Gelezen: Neanderthal Parallax 1: Hominids

    hominidsRobert J. Sawyer
    Tor Science Fiction, 2003, 444 blz.

    Ik was vast van plan heel Lois McMaster Bujold te lezen, maar toen las ik een artikel over evolutie van mensen en daarin werd dit boek vermeld. De premisse leek mij interessant, en ik heb de aandachtsspanne van een mug, dus ha.

    In een wereld waar homo sapiens het onderspit gedolven heeft en Neanderthalers niet, is een paar wetenschappers aan het werk met een quantumcomputer. Ponter, meer theoretisch aangelegd en Adikor, meer praktisch aangelegd, sturen er moeilijker en moeilijker problemen naar. Op een gegeven moment kan het universum het niet meer aan, wordt er een tunnel geopend naar een alternatieve realiteit, en wordt Ponter erdoor gezogen naar een parallelle wereld, waar op dezelfde plaats ook onderzoek gedaan wordt.

    So far so good.

    Idee leutig, begin leutig, maar dan gaat het redelijk snel bergaf. Eén verhaal volgt Ponter in onze wereld, en hoe hij kennis maakt met allerlei mensen. Een sexy Franse wetenschapster, een token zwarte medemenswetenschappen, een token native wetenschapper, en Mary Vaughan, love interest. Vaughn wordt trouwens al in het begin van het boek verkracht, en dat achtervolgt haar het hele boek. Goedkoop, vond ik, want veel persoonlijkheid krijgt ze niet.

    Ik bleef lezen omdat ik hoopte dat er meer zou volgen (het boek heeft tenslotte ook een Hugo gewonnen), maar het bleef allemaal voornamelijk expositie, over hoe slecht onze wereld wel is in vergelijking met die van de neanderthalers: bij hen leven mannen en vrouwen apart, en komen mannen en vrouwen maar een paar dagen per maand samen. Daarbuiten heeft elke man een man-partner en elke vrouw een vrouw-partner. Om de tien jaar of zo mogen ze allemaal samen een kind maken, en dan komt er een nieuwe generatie in het leven.

    Er is geen godsdienst, en dat maakt het grote verschil, volgens Sawyer. Dat, en het feit dat ze een grotere neus hebben en dus elkaars feromonen kunnen ruiken en bijna geen geheimen voor elkaar kunnen verbergen. Oh, en dat, en ook dat ze allemaal een ingebouwde artificieel intelligente computer hebben die al wat ze doen ergens opneemt, waardoor misdaad zo ongeveer onmogelijk te verbergen wordt. Oh, en als er een misdaad begaan wordt, dan wordt niet alleen de persoon die hem begaat maar ook alle mensen uit zijn familie gesteriliseerd. Eugenics wahey!

    Contrasteer dat voortdurend met onze wereld, en laat het moraliseren een aanvang nemen.

    Het is niet allemaal perfect in de andere wereld: daar wordt Adikor, de man-partner van Ponter, van moord beschuldigd. De quantumcomputer stond op een plaats waar de ingebouwde computers geen pnames konden doorsturen, en er is geen lichaam te vinden, dus de conclusie was snel getrokken.

    Het loopt allemaal goed af, en tegen beter weten in, staan deel twee en drie ook op mijn Kindle.

    Van op Boeggn. Misschien verwant: The Mechanical, Ash: A Secret History, Er ist wieder da, The Atrocity Archives

    ⁂

  • Gelezen: Paladin of Souls

    paladin-of-soulsLois McMaster Bujold
    HarperTorch, 2005, 496 blz.

    …en dat was onverwacht interessant. De krankzinnige vrouw uit het vorige boek, Ista, bleek niet krankzinnig maar wel behept met goddelijke interventiedingen. Nu dat uitgeklaard is, komt ze na jaren semi-opsluiting weer in de wereld. Veertig jaar, maar toch een soort coming-of-age-verhaal dus.

    En opnieuw is het meer het innerlijke van de persoon dan de grote troepenbewegingen waar het om draait (al wordt er wel gevochten en zo, uiteraard).

    Waar Curse of Chalion vol grote politiek zat, met intriges op het niveau van het hele koninkrijk, is dit een veel kleiner boek. Ista was getrouwd met een koning die nu dood is, haar kinderen zijn volwassen, ze was jaren gek verklaard, en ze heeft dus nooit een eigen leven gehad. Nu grijpt ze het excuus van een pelgrimstocht aan om een avontuur te beleven.

    Er is geen zwart of wit, en er zijn geen eenvoudige antwoorden: zelfs de schlechte schlechterik is eigenlijk maar een mens die er het beste van probeert te maken (op een manier dat het eigenlijk helemaal niet gepermitteerd is, maar alla).

    Ik heb er verrassend van genoten (andere mensen ook: Hugo en Nebula gewonnen), en ik vond het jammer dat, net zoals bij Curse of Chalion, het verhaal opnieuw helemaal afgesloten is.

    Van op Boeggn. Misschien verwant: The Curse of Chalion, The Vampire Tapestry, The Bone Clocks, Unknown: The Devil Made Flesh

    ⁂

  • Gelezen: The Curse of Chalion

    61886Lois McMaster Bujold
    Voyager, 2003, 496 blz.

    Ik heb al veel boeken van veel mensen gelezen, maar ik had nog geen enkel boek van Lois McMaster Bujold gelezen. En mensen vertellen mij dat dat de moeite waard is. Meer dan dat heb ik niet nodig.

    De moeilijkheid is dan wel: waar beginnen? Er zijn heelder discussies of haar boeken in volgorde van interne chronologie moeten gelezen worden, of in publicatievolgorde, of nog iets anders. Ik weet niet meer waar ik het vandaan haalde, maar ergens op het internet had iets of iemand mij overtuigd om met Curse of Chalion te beginnen.

    Ik wist niet waar mij aan te verwachten, en ik was aangenaam verrast. Een niet al te clichématige wereld, meer geïnspireerd op een reconquista-achtig Spanje dan de gewoonlijke standaard-fantasywereld met een systeem van vijf goden (vader, moeder, zoon, dochter, bastaard) die ook ‘echt’ bestaan.

    Hoofdpersonage Cazaril is in eht begin van het boek een gebroken man na jaren als galeislaaf, komt toe in het kasteel waar hij ooit page was, en wordt aangesteld als secretaris-slash-leraar van Iselle, de zus van de troonopvolger van het land. Er is ook nog de krankzinnige vrouw van de koning, de zieke koning zelf, slechte raadgevers, hofintriges, internationale diplomatie, liefde, afgunst, avontuur, magie, vervloekingen, het kan niet op.

    Er is wel actie en zo, maar het centrale ding in het boek blijft wel Cazaril, en hoe hij met zichzelf worstelt. Een bedachtzaam en rustig boek. Fijn om lezen.

    Van op Boeggn. Misschien verwant: A Song for Arbonne, City of Stairs, The First Law, Book 1: The Blade Itself, Inversions, A Feast for Crows / A Dance with Dragons, Half a King

    ⁂

  • Het is niet meer de schuld van de sossen

    Ik lees regelmatig de commentaren op de kranten, en bij Knack, en op Facebook.

    Ik doe dat niet omdat ik er vrolijk van word of omdat ik wil bijdragen aan het debat, maar wel omdat ik op de hoogte wil blijven van wat er in de onderbuik van Vlaanderen leeft.

    Pas op, ik maak me niet de illusie dat het kleine groepje Knack-commentaar-habitués of Tijd-reaguurders dé opinie van Vlaanderen vertegenwoordigen. Ik ben er wel van overtuigd dat het kweekvijvers zijn voor de officieel uitgedragen opinies van morgen.

    Sinds N-VA federaal in de regering zit (want ze presteren het om iedereen te doen vergeten dat ze al twaalf jaar onafgebroken aan de macht zijn in de Vlaamse regering), is het verhaal geleidelijk maar zeker veranderd van “het is de schuld van de sossen” naar “het is de schuld van de CD&V”.

    En zo is er weer een externe schuldige gevonden, is het weer niet hun eigen verantwoordelijkheid, kan er weer op de kap gezeten worden van anderen. Kris Peeters moet de concurrent worden van Bart De Wever bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen? Ik geef het u op een presenteerblaadje: de retoriek zal helemaal in het teken staan van CD&V als vijfde kolonne, die al het vernieuwingswerk van de N-VA tegengehouden heeft.

    Op het internet heet CD&V tegenwoordig trouwens vaak MD&V, met de M van Moslim. Dat geeft u een idee van waar het naartoe gaat.

    Een korte bloemlezing van een paar reacties van vandaag, voor wie het niet zou geloven:

    Straf dat die coalitiepartner die consequent elke vernieuwing tegen houdt en als 5de colonne stokken in de wielen steekt, nu een minister verwijt dat de rekening niet klopt.

    (over Kris Peeters) Na “Madame non” is er nu een “Meneer neen” die niets anders doet dan elke dag stokken in de wielen steken. Zo kan deze regeringswagen niet verder blijven rijden

    (Kris Peeters moet de strijd met Bart Dewever aangaan in Antwerpen) Dan zal hij een djellaba moeten dragen en samen met Hans Spekman de internationale moeten zingen, vrouwen in niqab Sponsoren, de ring zelf moeten gaan dichtleggen met de groene hulp van de Saoudies en de kathedraal van Antwerpen tot moskee maken.

    Het is duidelijk dat met deze CD&V geen land meer te bezeilen valt. Tegelijk willen regeren en oppositie voeren is nogal schizofreen. Het is duidelijk dat het ACW de CD&V gebruikt om deze regering stokken in de wielen te steken. Ze hebben maar één ambitie : aantonen dat een regering met de N-VA niet werkt.

    Straatpredikant Peeters voert nu al sinds de start van de regering oppositie tegen zijn eigen mee opgerichte bewindsploeg. In hoever is CD&V nog een te betrouwen coalitiepartner? Of heeft Peeters sinds geruime tijd stilletjesweg een schaduwkabinet in het leven geroepen om de regering zoveel mogelijk tegen te werken?

    Het is de CD&V met als speerpunten KP en Beke die de chaos en onzekerheid in de hand werkt.

    De strategie van Peeters is zo klaar als pompwater : de N-VA met alle mogelijke middelen beletten om een goed beleid te voeren zodat de partij bij de volgende verkiezing zou afgestraft worden. De antipolitiek van de tsjeven op de rug van alle burgers. De mol van de regering, de collaboratie-oppositie van links in de wetstraat, de trado partij cD&v.

    Meer en meer wordt het duidelijk dat CD&V enkel in de regering zijn gestapt om “De kracht van verandering ” van NVA op alle mogelijke manieren tegen te werken , ja zelfs te saboteren . Dat dit ten koste gaat van ‘s lands belang zal CD&V worst wezen .Deze negatieve – , om niet te moeten zeggen destructieve houding zal zich meer dan waarschijnlijk wreken in de stembus – en is zeker niet van aard om CD&V terug te bevestigen als bepalende machtsfactor . Onbegrijpelijk !!De cd&v wil gewoon deze regering doen vallen, om daarna met de socialisten een nieuwe regering in het zadel te helpen. De geheime afspraken over programma en portefeuille verdeling zij met de rode broeders zijn reeds gemaakt.

    Het standpunt van K. Peeters (?) en van de CD&V is duidelijk: structuurhervormingen die het N-VA wenst door te voeren en waar menige burgers hun koopkracht reëel zien vermeerderen en bijgevolg aanslaan bij het hardwerkende kiezerspubliek lust de CD&V niet.

    er is in elk geval algemene chaos en onzekerheid sedert de deelname van cd&v in de regering Michel. De enige regeringspartij die het beleid blokkeert. ze hebben de rol van de ps volledig overgenomen.

    ⁂

  • Gelezen: Star Wars: The Hand of Thrawn

    specter-of-the-pastSpecter of the Past
    Timothy Zahn
    Spectra, 1998, 386 blz.

    Ik dacht, ik lees nog wat verder over Thrawn.

    We zijn tien jaar na The Last Command, en het Empire is nu écht op zijn laatste poten. Thrawn is dood, zijn nummer twee Gilad Pellaeon is nu baas van het leger, en die kot tot de conclusie dat de enige kans om nog een Empire over te houden, vrede sluiten is met de New Republic.

    Niet iedereen is het met hem eens, en de gemene Moff Disra samen met ex-Royal Guard van Palpatine Grodin Tierce, brengen een zeker Flim ten tonele. Die gewoon een acteur-slash-bedrieger is, maar die er vooral helemaal uitziet als Thrawn. Ze verspreiden het gerucht dat Thrawn teruggekomen is, en beginnen te agiteren voor malcontentement en achterdocht binnen de New Republic.

    Leia (ondertussen president geworden), moet van wereld naar wereld gaan diplomatie doen. En een resem andere bekende personages (C3PO en R2D2, Luke, Han, Chewbacca, Lando Calrissian, Talon Karrde, Mara Jade) hebben allemaal ook dingen te doen overal een beetje.

    Zeer veel voorbereiding voor het vervolg, maar op zich ook niet verkeerd (opnieuw, binnen het genre en het universum en de personages). Ik vind het persoonlijk zelfs beter dan het eerste boek van de Thrawn-trilogie, wegens meer interessante premisse, meer achterbaksheid en meer politiek.

    visionofthefutureVisions of the Future
    Timothy Zahn
    Bantam Spectra, 1998, 520 blz.

    Het concept is uitstekend: in tegenstelling tot alle Star Warsfilms en wat we zouden verwachten, komt het einde er niet na een enorm ruimtegevecht of een persoonlijk duel, maar zijn de mogelijkheden aan de ene kant een vredesverdrag en aan de andere kant eindeloze burgeroorlog wegens aangewakkerd nationalisme en oprakelen van oude (genocidaire) koeien.

    En de uitvoering is ook uitstekend. Pellaeon is zo een fantastische mens. Als ik zou weten dat er goede boeken over geschreven zijn, zou ik die meteen lezen. Maar om tussen het kaf het koren te vinden… slik.

    Aangeraden, zeer zeker.

    Van op Boeggn.  Misschien verwant: Heir to the Empire, Dark Force Rising, The Last Command, The Hero of Ages, Darth Vader 1-9

    ⁂

  • Gelezen: Star Wars: The Thrawn Trilogy

    6155967Heir to the Empire
    Timothy Zahn
    Del Rey, 1992, 406 blz.

    Er is een enorm uitgebreid Expanded Universe aan Star Wars gebreid, met letterlijk duizenden boeken en comics.

    Een zeer groot deel daarvan is gewoon bagger. De Thrawn-boeken van Timothy Zahn zijn geen bagger.

    Het zijn vervolgen-die-hadden-gekund, helemaal in de geest van IV, V en VI, en in Heir to the Empire worden een hele reeks personages geïntroduceerd die meer dan helemaal de moeite waard zijn. Thrawn zelf natuurlijk, maar ook Mara Jade, en Talon Karrde, en Pellaeon, en Borsk Fey’lya en Joruus C’Baoth (als dat u helemaal niets zegt: personages die zelf ook heelder stapels boeken en comics hebben gegenereerd in het Expanded Universe). Komen daar nog bij de usual suspects uit de originele trilogie: Luke, Leia, Han Solo, Chewbacca, Lando Colrissian, uiteraard R2D2 en C3PO. En zowel nieuwe werelden als oude vertrouwde: Tatooine, Dagobah, Kashyyh.

    Het boek speelt zich af vijf jaar na Return of the Jedi. De Rebellen hebben gewonnen, ze hebben hun Rebel Alliance omgevormd tot een New Republic, maar natuurlijk is de vernietiging van één Death Star, de dood van de Keizer en bijna de hele legertop niet het einde van de republiek. Die hebben onder de militaire leiding van Grand Admiral Thrawn nog heelder stukken ruimte onder hun controle.

    Thrawn als Sherlock Holmes komt soms karikaturaal over en vraagt om uitdieping (een blauwe alien aan het hoofd van een rijk dat altijd al redelijk racistisch is geweest tegen al wat geen mens is, hoe is hij in ’s hemelsnaam zo hoog geraakt?, waar is zijn thuiswereld?, dat soort dingen), en wat er al geschreven is, is absoluut geen meesterwerk. Het is meer dan bij momenten traag, het kabbelt te veel voort op zaken uit de films (“I have a bad feeling about this”, okay, maar niet meer dan één keer!), en werkt helemaal niet als alleenstaand boek maar eerder als een lang uitgesponnen eerste hoofdstuk.

    darkforcerisingDark Force Rising
    Timothy Zahn
    Bantam Spectra, 1992, 439 blz.

    Ergens vóór de Clone Wars, had de Oude Republiek een vloot dreadnoughts gebouwd (de voorlopers van de Imperial Star Destroyers) met schepen die geen 16.000 bemanningsleden nodig hadden maar het met 2000 man konden doen. Helaas: de 200 dreadnoughts van de Katana-vloot zijn verloren geraakt — een duistere historie van een virus dat de bemanningsleden gek maakte, alle schepen aan het vlaggeschip deed ketenen, en dan allemaal samen ergens naartoe gehyperspeced.

    Uiteraard is de Katana teruggevonden, en uiteraard is het één van de hoofdpersonages, Talon Karrde, die weet waar de schepen zijn. Ondertussen kan Thrawn gebruik maken van een soort opslagplaats voor technologie van Palpatine, en proberen Han Solo en Lando Calrissian generaal Bel Iblis ervan te overtuigen om zijn ruzie met Mon Mothma opzij te zetten en alsnog tegen Thrawn te vechten. En dan is er nog Joruus C’baoth (die eigenlijk een krankzinnige cloon is, maar hij leeft zwaar in ontkenning) die absoluut Luke Skywalker wil toevoegen aan zijn trofeeënkast, worstelt Mara JAda met haar verleden als Hand of the Emperor, en is er een heel gedoe met een slaven-ninja-ras, de Nighri, die in Leia als dochter-van-Darth Vader een soort messiasfiguur zien, en ook een stille opstand beginnen tegen de overblijfselen van het Empire.

    Dit had een Star Wars-film kunnen zijn, en het zou zeer goed kunnen geweest zijn, denk ik.

    Als boek heeft het allemaal een beetje weinig diepgang, maar hey, een mens moet niet klagen over pulp, vind ik.

    3090416The Last Command
    Timothy Zahn
    Del Rey, 1994, 467 blz.

    The Last Command doet wat er van het laatste boek in een trilogie verwacht wordt: er een degelijk einde aan breien.

    Zonder spoilers is het allemaal wat moeilijk te vertellen, maar er zijn ruimtegevechten, en zijn clones, er sterven personages (snirf), en het eindigt allemaal relatief proper.

    Het is nog altijd geen literatuur, maar binnen het genre en gegeven de geplogenheden en de beperkingen van het universum en de bestaande personages: zeer aangeraden voor mensen die graag eens een teen in het enorme Star Wars Expanded Universe zouden willen steken.

    Van op Boeggn. Misschien verwant: Darth Vader 1-9, The Horus Heresy 10: Tales of Heresy, The Horus Heresy 04: Flight of the Eisenstein, The Horus Heresy 01: Horus Rising 

    ⁂

  • Gelezen: How Jesus Became God: The Exaltation of a Jewish Preacher from Galilee

    howjesusbecamegodBart D. Ehrman
    HarperOne, 2014, 416 blz.

    A quick fun read.

    Jezus, gaat Ehrman ervan uit, was een Joodse apokalyptische profeet, die het imminente einde van de wereld predikte, en de komst van de Mensenzoon die over een nieuwe wereld zou heersen. Hij had niet de pretentie zelf die Mensenzoon te zijn. En toen schopte hij keet in Jeruzalemn op een moment dat het voor de Romeinen écht niet uitkwam, en werd hij zonder veel gedoe aan het kruis genageld, stierf hij, en werd zijn lijk hetzij opgegeten door de honden, hetzij in een naamloos graf gedumpt.

    Zijn leerlingen zaten met een ei en vluchtten weg, maar niet lang na zijn dood kregen er een aantal visoenen van Jezus, en besloten ze dat Jezus zélf de Mensenzoon moet geweest zijn, dat hij verrezen is, en zoon van God.

    Ehramn begint dit boek met een inleiding over wat het betekent om “God’ te zijn in de tijd van Jezus, zowel in Israël als in het Romeinse Rijk. En dat is lang niet zo zwartwit als bij ons: mensen kunnen Goden worden, Goden kunnen mensen worden, er zijn verschillende graden van goddelijkheid, en zelfs bij de Joden was er een heel gamma aan God-achtige figuren, van God zelf tot bijvoorbeeld de verpersoonlijkte Wijsheid van God, de koning die ook soms als God aangesproken werd, en uiteraard engelen en reuzen en de andere Goden van toen het nog henoteïsme was en geen mnotheïsme.

    Vervolgens gaat het over hoe Jezus zichzelf wellicht asl de Messias zag, maar niet de Zoon van God, en hoe Jezus (duh) wellicht niet écht verrezen is. En hoe de leerlingen en volgers van Jezus op relatief korte tijd van een lage christologie (Jezus was een mens die God geworden is) naar een hoge christologie overgleden (Jezus is God die mens geworden is) evolueerden. Hij noemt het wel “exaltation Christology” (Jezus is na zijn dood verheerlijkt en is het daarom waar aanbeden te worden) waarbij het moment van verheerlijking alsmaar vroger geplaatst wordt, van de doop door Johannes de Doper naar de geboorte naar vóór de geboorte, en tegen dan zitten we in een “incarnational christology” (Jezus is het vleesgeworden Woord van God) en in de vierde eeuw en is het allemaal min of meer zoals het nu is: zwartwit tussen God en niet-God, en Jezus zeer duidelijk God. Eén in wezen met de Vader, and all that bother.

    Snel, duidelijk, maar weinig interessante nieuwe dingen gelezen. Ik lees denk ik wel nog wat andere boeken van die mens.

    Van op Boeggn. Misschien verwant: The Christ Myth Theory and Its Problems, James the Brother of Jesus: The Key to Unlocking the Secrets of Early Christianity and the Dead Sea Scrolls, Jesus and the Word, The Early History of God: Yahweh and the Other Deities in Ancient Israel

    ⁂

  • (Geen) heroïsche maatregelen

    “We zouden ook nog altijd botox kunnen proberen. Maar is er wel de grote kans dat ge incontinent wordt. ”

    “En als we nu een géén botox zouden doen, dan?”

    “Euh ja, ik zie uw punt wel.”

    “Voortdoen dan maar zoals nu?”

    “Haja, niets aan te doen zeker?”

    “Niets aan te doen zeker, haja.”

    ⁂

  • Het is zover

    Met de Zwarte Pietenkwestie is het Social Justice Warrior-gedoe helemaal thuis in Vlaanderen.

    Lees vooral deze tekst van Jan Blommaert. Ik ben het er onverkort helemaal mee eens.

    En de pers springt erop en doet mee. De pers heeft niet door dat we in een wereld leven waar de waarheid er niet meer toe doet.

    Er zijn er bij ons natuurlijk die dat wél al een tijd doorhebben, en die de lessen uit Amerika al een tijdje ter harte nemen. Eéntje daarvan: zorg ervoor dat de mensen de media niet meer vertrouwen (Mainstream Media, “de trado’s”, Lügenpresse, één pot nat). Een andere: liegen. Liegen dat ge zwart ziet. In het slechtste geval blijft er wel iets hangen, in het beste geval verliest de tegenpartij omdat ze zich tot uw niveau moeten verlagen en kan men zich in details verliezen, om uiteindelijk te eindigen op “pff, wie gelooft die mensen nog”.

    Neen, ik heb er geen goed oog in.

    Serieus: lees dat artikel van Jay Rosen, en probeer dan nog eens optimistisch te zijn.

    ⁂

  • Verbouwingen, de living, vervolg

    Het was lang geleden, maar het moest er van komen: we hebben geld moeten uitgeven aan het huis.

    Sandra en ik wonen nu al tientallen jaren samen, maar we hebben nog nooit nieuwe livingzetels gekocht.

    ‘t Is te zeggen, ik heb een jaar of tien geleden een trekzetel gekocht, maar behalve dat is het altijd al tweede- en derdehands geweest.

    De grote driezit was iets dat ik nog in de jaren 1990 voor het bedrijf waar ik toen baas was gekocht heb, en die daar zo lang gestaan heeft dat hij wat luizig begon te worden, en dat ik hem meegekregen heb als ik er weggegaan ben. Daarvoor hadden we zo’n zetel in twee helften mousse, die na vijftien jaar gebruik ook niet meer om aan te zien was.

    En toen we verhuisden naar hier, hebben we van Lien en haar Radiofonisch Instituut twee zeteld gekregen die in hun salon aan vervanging toe waren. Ze waren eigenlijk nog wel goed, behalve dat de kussens in draden aan het trekken waren. We hebben er dekens over gedaan, en geen haan die er naar kraaide.

    Zeer content van geweest, een dikke twaalf jaar denk ik.

    Maar het kon echt niet meer zijn; de blauwe driezit was niet alleen in de kussens maar ook aan de zijkant helemaal om zeep, de andere zetels waren gammel en nu ook helemaal tot op de draad versleten:

    Dus zijn we naar de Vrienden Uit Het Zweedse getrokken. Eerst een scoutingmissie door Sandra, daarna in elkaar puzzelen op de website, en dan een tweede testsessie met mij erbij deze namiddag. Getest en goed bevonden, kleur bevestigd, bestelling geplaatst, besloten dat het per taxi mocht geleverd worden (30 euro in plaats van an ders 159 euro voor gewone levering).

    Thuis alles aan de kant gezet, gewacht tot de meneer met de kammenedde er was, alle dozen (bij de 300 kilo!) naar boven gesleept, kussens in slopen gestoken, één voor één de zetelelementen uitgepakt en in elkaar gestoken, en hey presto!

    Het vreemde perspectief is omdat ik op mijn bureaustoel sta die achter twee op elkaar gestapelde zetels staat (dat ene ding rechtsonder is een poot van een omgekeerde zetel). En in de hoek staat de lelijke grote blauwe zetel, die ook nog weg moet. En mijn rode trekzetel staat een beetje verloren, want die moet nog op de plaats komen waar nu de oude zetels staan.

    Dit is wat het plan was op de website:

    salon1

    …en ja, dat ziet er ongeveer hetzelfde uit. Dit is wat het geeft als het Zwitsers zakmes helemaal uitgeklapt is:

    salon2

    Twee opbergbakken extra (geen luxe), en een formeel extra bed + eigenlijk nog een extra bed als we de linkerkant meerekenen.

    Yay!

    ⁂

  • Links van 1 november 2016 tot 11 november 2016

    The ruthlessly effective rebranding of Europe’s new far right | World news | The Guardian
    Across the continent, rightwing populist parties have seized control of the political conversation. How have they done it? By stealing the language, causes and voters of the traditional left

    Trump: het einde van het propagandamodel – Jan Blommaert (en z’n gedachten)
    Grote groepen mensen stemmen nu non-lineair en niet-propositioneel. Ze steunen kandidaten om zeer uiteenlopende redenen en hebben vaak volmaakt lak aan de eigenlijke programmapunten van kandidaten. Ze stemmen ook vanuit heel andere identiteits- en groepsposities dan de klassieke catalogus van de politieke demografie. Die groepen vormen zich nadrukkelijk online, en elk van de vermelde politieke actoren had de grote media simpelweg niet nodig omdat ze online het hele spel beheersten. Sanders, bijvoorbeeld, was minder gepolijst, jong en “all American” dan zowat alle tegenstrevers, en noemde zichzelf nog eens onomwonden “socialist” in de VS, maar was een absolute hit op sociale media, met name bij jongeren.

    Why Slack may live to regret its smarmy letter to Microsoft – The Verge
    A day later, the main thing people know about Microsoft Teams is that it fills Slack with existential dread — which is, of course, a compelling reason to go try it out. Any heightened market awareness Slack gained from advertising in the Times is overshadowed by the anxiety bubbling up from every word in its letter.

    BugReplay
    When you visit Pornhub.com, it tries to detect if you have an ad blocker. If it detects one, it opens a WebSocket connection that acts as a backup mechanism for delivering ads.

    Display Advertising with Real-Time Bidding (RTB) and Behavioural Targeting
    In this monograph, we provide an overview of the fundamental
    infrastructure, algorithms, and technical challenges and their solutions
    of this new frontier of computational advertising. The topics we have
    covered include user response prediction, bid landscape forecasting, bidding
    algorithms, revenue optimisation, statistical arbitrage, dynamic pricing, and
    ad fraud detection.

    ⁂

  • Everybody knows the war is over

    Everybody know the good guys lost.

    So it goes.
    So it goes.

    ⁂

  • Vastberadenheid

    • Maar mogen wij nog eens naar Bumba kijken?
    • Willen jullie niet iets anders doen dan TV kijken?
    • Nee mogen wij nog eens naar Bumba kijken?
    • En willen jullie niet eens iets anders dan Bumba zien? Er zijn allemaal heel mooie dingen die je zou kunnen bekijken! (wijst naar Disney en andere)
    • Nee wij willen dié Bumba! (wijzen naar de 21 minuten Bumba in het Circus die ze net bekeken hebben)
    • Gaan jullie opnieuw naar dezelfde Bumba kijken?
    • Ja wij willen dié Bumba kijken! Mogen wij nog eens naar die Bumba kijken alstublieft?
    • Jamaar, echt zeker?
    • Mogen wij dié Bumba kijken nu?
    • (“Nu afspelen”, “Vanaf begin”)
    • (dertig seconden later, onmenselijke krijsen) MAAR DAT IS DEZELFDE BUMBA DIE HEBBEN WIJ AL GEZIEN DAT WILLEN WIJ NIET!!!

    Het is Plop en de Kabouterbaby geworden.

    ⁂

  • Dat was even schrikken

    Het is altijd een beetje beangstigend, als dingen die normaal gezien zouden moeten werken, plots niet meer blijken te werken.

    Mijn web blog was daarjuist helemaal kapot. Het deed van database connection naar de zak, en bij een repair van de database deed het van

    wp_usermeta: 55 clients are using or haven’t closed the table properly
    wp_posts: 74 clients are using or haven’t closed the table properly
    wp_comments: 209 clients are using or haven’t closed the table properly
    wp_options: Table is marked as crashed
    wp_postmeta: 144 clients are using or haven’t closed the table properly
    wp_term_taxonomy: 126 clients are using or haven’t closed the table properly
    wp_term_relationships: 142 clients are using or haven’t closed the table properly
    wp_commentmeta: 98 clients are using or haven’t closed the table properly

    en dan zei het dat het niet in orde was maar het was wel in orde.

    Urgh, viezigheid.

    ⁂

  • The Magicians 1-3

    mgid-ao-image-mtvThe Magicians
    Lev Grossman
    Viking, 2009, 402 blz.

    In The Player-stijl: It’s Harry Potter for Adults Meets Narnia meets Chronicles of Thomas Covenant meets Gaiman’s Books of Magic! 

    Quentin Coldwater is een grote fan van Fillory, een Narnia-achtige reeks, die aanvaard wordt in een school voor tovenaars genre Harry Potter, maar eerder van pakweg 17 tot 21 jaar, met al wat bij die leeftijd hoort. (HINT: SEX)

    In tegenstelling tot bij Harry Potter, wordt het verhaal niet uitgerokken over de hele schooltijd: al in het eerste boek van de trilogie studeert het hoofdpersonage af. En dan? Tovenaar, kan vanalles doen, maar what’s the point? Samenhokken met een aantal kompanen die ook vanalles zouden kunnen doen, maar die er eigenlijk niet toe komen.

    Ha: Fillory, zo blijkt. Dat écht blijkt te zijn. En waar Quentin met zijn niet-echt-maten in verzeild raakt, in een oorlog waar ze eigenlijk niets van snappen.

    Zeer veel mensen vinden dit maar niets. Een groot deel van de reviews op Goodreads zijn geschreven met schermessen gedoopt in vitriool.

    Ik heb het, nu ja, niet met plezier gelezen, want de personages in het boek zijn echt wel stuk voor stuk pieces of work, maar wel graag. En qua cliffhanger kan het einde wel tellen.

    18lqcqm716x1sjpgThe Magician King
    Lev Grossman
    William Heinemann, 2011, 400 blz.

    Een paar jaar na het einde van het het eerste boek. Quentin en zijn maten zijn koningen en koninginnen (twee van elk) van Narnia Fillory, maar het probleem van het vorige boek heeft zich alleen maar verplaatst: wat doet een mens hele dagen, als hij alles kan doen dat hij wil?

    Oplossing: op quest gaan. Een duistere historie met zeven gouden sleutels die moeten gevonden worden, en die dan op het einde naar… oh drat! Quentin valt door een deurgat in de wereld van Fillory en komt terug op Aarde terecht. Zonder manier om terug te keren.

    Hij komt Julia tegen, waar hij helemaal in het begin van het eerste boek verliefd op was, en die in tegenstelling tot hem niét geslaagd was in haar ingangsexamen voor Hogwarts Brakebills. Zij heeft dan maar geïmproviseerd, de wereld afgeschuimd en zélf magie geleerd.

    “En samen gaan ze op zoek naar een manier om terug te keren naar Fillory”? Nah, het is niet zó een soort sprookje dat Grossman schrijft. Samen en apart zijn ze en maken ze elkaar miserabel.

    Zowel Julia als haar achtergrondverhaal — dat uiteindelijk de reden blijkt te zijn voor allerlei Belangrijke Gebeurtenissen Elder — zijn interessant en boeiend. We ontdekken tegelijkertijd wat er in het verleden gebeurde om Julia Julia te maken, en hoe in het heden Quentin minder de Quentin van het vorige boek probeert te worden.

    En het einde was alweer iets totaal onvoorspelbaar.

    Er zijn redelijk wat mensen die het eerste boek slecht vonden en dus het tweede niet gelezen hebben. Bij de mensen die het tweede gelezen hebben, is er een kleine minderheid die het echt afgrijselijk slecht vonden, om allerlei redenen (onsympathieke personages, te veel pop culture references, taalgebruik, sexisme, …).

    Ik had geen echte problemen met het eerste boek, en ik vond het tweede beter. Benieuwd wat het laatste geeft.

    cover-themagicianslandThe Magician’s Land
    Lev Grossman
    Plume, 2014, 402 blz.

    Quentin is weer uit Fillory gemseten, en gaat lesgeven aan Brakebills. Aan de ene kant is er een avontuur met een studente, Plum, om een valies te vinden, aan de andere kant gaat heel Fillory om zeep.

    En voor een mens het goed beseft is het gedaan, en heeft Grossman een happy end gebrouwen aan een verhaal waar een happy end zowat het meest onverwachte einde was.

    Ik denk dat het lang niet voor iedereen is, maar ik vond het niet slecht. Ik hoor dat er een tv-reeks van de boeken gemaakt is, en dat de mensen daar ook redelijk verdeeld over zijn — meestal in omgekeerde richting: zware fans van de boeken vinden de reeks maar niets, en mensen die de reeks goed vonden, vinden de beoeken afgrijselijk.

    Misschien moet ik die reeks dan ook maar eens bekijken.

    Van op Boeggn. Misschien verwant: Half a War, The Wise Man’s Fear, The Books of Magic, vol. 2

    ⁂