Vorige maand tweette @nl_twop_1000 deze tweet:
Die twop 1000 maakt een twopchart van twitteraars. Niet alleen twitterati, maar ook gewone tweeps als ik, die nog geen één twunch of zo meegemaakt hebben.
Urgh. Ik ben nu al moe van mezelf.
Wat een gebakken lucht, heel die Twitter.
Log er op een willekeurig moment op in, en voor iemand die het allemaal niet zo volgt lijken het altijd dezelfde, oh, tien? twintig? mensen die er altijd hetzelfde lijken te doen.
“Hey ik ben op het zoveelste evenement waar mensen dingen zeggen die andere mensen al elders beter gezegd hebben, en ik vind dat ze gelijk hebben / ongelijk hebben / iets anders”. Of “Hey dit is mijn opinie die iemand anders al elders beter gezegd heeft, in 100 karakters of minder en ik ga het niet expliciet zeggen maar please retweet” gevolgd door een hele reeks van “RT die opinie van daarnet die iemand anders al elders beter gezegd heeft”.
Een echte discussie is niet mogelijk omdat het niet gaat om een draad te volgen. Echt real-time gaat niet omdat er geen echte replies mogelijk zijn. En niet-real-time gaat ook niet: geen mens die nog gaat kijken naar wat er zelfs maar een uur geleden gezegd werd. Zoeken? Vergeet het.
’t Is om onnozel van te worden.
Niet dat ik er daar aan erger hoor: ik zie het wel gebeuren, het zal zijn tijd wel duren.
’t Is eigenlijk vooral om mee te grijnslachen, vind ik. Zo’n slimme mens als Bruno, bijvoorbeeld, die schrijft week in week uit over Twitter. Over twunch en tweep en twoot en twatistieken over twallerlei. Ik heb zelf zo geen vreselijke kaas gegeten van statistiek, maar, euh, hoe relevant is het als iets als De Allerslimste Mens Ter Wereld zo’n anderhalf miljoen kijkers per dag heeft, en dat er op een kleine week och here 470 mensen de–nochtans tot groot jolijt van de twitterati door de speakerine van dienst op tv aangekondigde–hashtag #dasm gebruikt hebben?
De cijfers waar het over gaat zijn toch zo belachelijk klein dat daar toch niets zinnigs over te zeggen is, buiten het echokamertje van ons-kent-ons? Ik lees dat er op die paar dagen 126.114 mensen zouden bereikt geworden zijn door die duizend-en-een-klets tweets. Euh, hallo? (Ah ja, er staat “non deduplicated” bij, dat zal willen zeggen dat het gewoon alle followers van alle tweeters bij elkaar opgeteld zal zijn, zonder te kijken hoeveel dubbels erbij zitten. Hoeveel zouden er overblijven, denkt u? Ik schat maximaal een paar duizend. En als er moet gekeken worden hoeveel van die followers de desbetreffende tweets ook echt gelezen hebben, schat ik een paar honderd.)
Nee, ik erger er mij echt niet aan. Ik word gewoon een hoofdschuddende oude mens, zo van “jongens jongens toch” en zo van “het zal allemaal zijnen tijd wel duren” en ook wel van “als ze dat doen, doen ze tenminste geen ander kwaad”.
Oh trouwens eigenlijk: maken ze daar bij Twitter ondertussen al winst? Ik herinner me van ergens begin dit jaar dingen over sponsored tweets, waren er nog andere vormen van inkomen? Location-based advertising of zo?
Zou het er niet in zitten dat ergens binnen een paar maanden Twitter gewoon op zijn gat valt, en ermee ophoudt? Zo met één bedrijf dat het hele ding centraal moet draaien, is dat niet erg fragiel? Zou het geen beter idee zijn om een soort gedistribueerde open architectuur voor Twitter te doen? En dan van Twitter niet meer een dienst van één bedrijf te maken maar wel een protocol, een afspraak om berichten uit te wisselen?
Eh.
We shall see, I s’pose.
