Michel Vuijlsteke's weblog

Tales of Drudgery & Boredom.

  • Damn

    Er is iemand in de familie overleden. We zagen elkaar niet elke maand, maar elke keer als we elkaar zagen, zeiden we dat we het meer moesten doen.

    En dan kwamen er dingen tussen: het werk, het leven, hoe gaat dat. En nu is het te laat.

    Ouder worden, dat wil ook zeggen: meer en meer alleen worden.

    En dan kan ik mezelf wel zeggen dat we in de andere richting van de leeftijdspijl altijd maar minder alleen worden, maar nu is dat niet echt een troost.

    Note to self: morgen en overmorgen iedereen extra goed vast pakken.

    ⁂

  • Dessertje van de dag

    In de reeks eenvoudige recepten voor u meneer mevrouw: rum-rozijnenijs.

    Men neme! Een potje rozijnen. Men giete! In dat potje rozijnen een geut Stroh Rum. Men late! De rozijnen een paar dagen weken in de rum.

    Men neme! Een paar scheppen vanilleijs. Men gooie! De gemacereerde rozijnen bij het ijs.

    Goed, jong.

    (Ik vermoed dat het ook wel zou kunnen vanaf nul met zelf ijs maken en zo — maar daar had ik geen zin in. Instant gratification ftw.)

    ⁂

  • links for 2010-08-30

    ⁂

  • Boeggn

    ‘t Is maar om te zeggen dat mijn nieuwe Kindle, gelijk, heeltegans is toegekomen.

    En dat ik ter ere daarvan een liedje over boeken, of toch iets in die buurt speel:

    Iedereen een pint!

    ⁂

  • Plopsaland

    Och, zwijg mij van mainstream- of andere bashing: als ze zo gelukkig zijn, dan mogen ze van mij elk weekend naar Plopsaland. Met t-shirts van Hello Kitty en rugzakken van Barbie, zelfs.

    Op het water

    Eendjes

    Plopsaland

    Grote liefde

    Vleermuis

    Bij Kabouter Lui

    Meer foto’s!

    ⁂

  • Pmmmp

    Euh nee, wacht. Paaaaaaagrhrhl.

    Nee, dat is het niet. Maaaargpppaa. Pleeeuuuurrpp. Grunkt. Plart.

    Hey kijk: ’t is officieel, ik kan geen pap meer zeggen. Een dag Plopsaland is goed voor veel, maar toch niet voor alles.

    ⁂

  • links for 2010-08-28

    ⁂

  • “Ik heb nog een beetje dorst”

    Voor zover ik mij herinner, was dat mijn favoriete uitvlucht om nog eens naar beneden te kunnen komen als ik eigenlijk al lang in bed had moeten zitten.

    Tot ik een jaar of negen was, kon ik niet lezen in bed wegens geen nachtlamp, maar toen heeft mijn grootvader er een boven mijn bed gehangen. Zo’n bol, waar onderaan een draad in een lus uitkwam, waarop een aan/uitschakelaar.

    Ik denk dat ik in dat jaar mijn linkerarm helemaal uitgerokken heb en een permanente deuk in mijn rug gekweekt heb: mijn kamer gaf uit op de gang, en als het licht aan was in mijn kamer, was dat direct te zien. En dus moest ik lezen half rechtop in bed, met mijn boek in één hand en mijn andere hand op de lichtschakelaar. En van zodra de deur beneden een krimp gaf, moest ik het licht uitknippen.

    Als mijn kinderen wakker willen blijven om te lezen, dan mogen ze dat van mij. Het is niet alsof ik ze kan tegenhouden: ze zullen het hoedanook doen, en dan heb ik liever dat ze geen stress hebben.

    “Jamaar, gaan ze dan niet in slaap vallen op school?”

    Gho, in slaap vallen, daar zullen ze toch wel al heel erg lang voor moeten lezen in bed — ik viel pas regelmatig letterlijk in slaap op school in het vierde middelbaar of zo. En als ze moe zijn op dinsdag omdat ze maandagnacht te lang gelezen hebben, dan zullen ze wel vroeger in bed kruipen op dinsdagavond. Of toch zeker vroeger in slaap vallen: het is zoals een thermostaat die naar een evenwicht zoekt.

    Het grappigste is dat Zelie het denk ik helemaal doorheeft, wat mijn gedacht daarover is. Ze kwam daarnet, een dik half uur nadat ze naar bed had moeten gaan, uit het toilet geslopen: ongetwijfeld net een hoofdstuk uitgelezen. En dan was het stil. De overloop is recht boven mijn trekzetel, de vloer kraakt er nogal, en dus valt het erg op als ze niet tot helemaal in haar bed geraakt.

    Op conversatietoon naar boven: “Zit iedereen daar in zijn bed?”

    Even stilte. Zelie: “Nee…”

    – Allez ju, in uw bed!”

    Lange stilte.

    – Ja maar ik heb keelpijn…

    Ik weet maar al te goed dat ze misschien wel keelpijn heeft, maar dat ze het eigenlijk gewoon aan het rekken is. Terwijl Sandra om een keelpastille gaat in de badkamer, heb ik het met Zelie over een nachtlamp.

    Haar glimlach maakt mijn avond.

    ⁂

  • Eten en drinken

    Eten.

    Het was gisteren mijn verjaardag. Ik had voor mijn verjaardag chili con carne gemaakt volgens het Gemakkelijkste Recept Ter Wereld:

    Chili con carne: ingrediënten

    Men neme ajuinen (8), look (naar smaak, hier: 5 teentjes), rode pepers (3). Vlees (gehakte biefstuk, 2 kilo), zongedroogde tomaten (600 g), tomaat in blik (3,2 kilo), rode bonen in blik (ook 3,2 kilo), komijn (4 teelepels), chilipoeder (8 teelepels), kaneelstokken (4), peper en zout.

    Ajuinen en look zeer fijn hakken of mixen, glazig krijgen in wat olie. Gedroogde tomaten pureren, rode pepers fijn hakken, kaneel, chilipoeder en gekneusde komijn in de pot gooien.

    Oven voorverwarmen op 150 graden.

    Vlees in de pot doen en bruinen. Tomaten erbij, wat laten koken, en dan een uur in de over steken. Na een uur de bonen erbij doen en nog een half uur in de oven steken.

    Oven afzetten, pot een nacht laten staan, en de dag erna opwarmen.

    Yum!

    Drinken.

    Een tijd geleden was het ook verjaardag, en voor de verjaardag werd er limoncello getracteerd. Zelfgemaakte limoncello.

    Ik werd direct verliefd op limoncello, en ik was direct van plan om er zelf ook te maken.

    Het bleek het Gemakkelijkste Recept Ter Wereld te zijn.

    Men neme een liter alcohol van 94° (te kopen in uw lokale Delhaize of Spar), tien onbespoten citroenen (bio bij Delhaize, bijvoorbeeld), een liter water, een kilo suiker.

    Citroenen zeer dun schillen, zo dun dat er geen flintertje wit meekomt. De schillen (schilfers, eigenlijk) in een pot doen en er de alcohol bijkappen (ik nam zo’n grote met caoutchouc afsluitbare inmaakpot). De pot laten staan op een donkere, frisse plaats. Elke dag eens schudden. Na een goeie week de citroen eruit halen — ik heb de pot uitgegoten door een koffiefilter, dat er geen stukjes of onzuiverheden meer in zaten.

    KGB_0003.jpg

    Water en suiker op het vuur zetten, een paar minuten laten koken, laten afkoelen. Suikersiroop bij de alcohol gieten, mengen, in flessen gieten, flessen op een koele donkere plaats zetten.

    Een goeie week later in de diepvries steken. En uit de diepvries serveren.

    Yum!

    Limoncello

    ⁂

  • links for 2010-08-27

    ⁂

  • Cadeaus!

    Kijk: een cadeau!

    En kijk, nog een cadeau:

    Greetings from Amazon.com.

    We thought you’d like to know that we shipped your items, and that this completes your order. Your order is being shipped and cannot be changed by you or by our customer service department.

    The following items have been shipped to you by Amazon.com: 1 Kindle Wireless Reading Device.

    This shipment was sent to: Michel Vuijlsteke, Sint-Katelijnestraat 14, Gent, OVL B-9000, Belgium via UPS International (estimated delivery date: August 30, 2010).

    Mhuhuhu.

    ⁂

  • Het zat mee en het zat tegen, vandaag

    Vanmorgen kwam ik nét op tijd om de shuttlebus te zien vertrekken. OK, ik had kunnen lopen en roepen en gesticuleren en wie weet zou de bus dan wel gestopt zijn, maar dan maakt een mens zo’n spektakel van zichzelf, en ik probeer dat liever zoveel mogelijk te vermijden. Dus stond ik een klein kwartier langer te schilderen dan anders, aan de luchthaven. Bummer.

    Maar toen ik toekwam, was er iemand die me de bus had zien missen, die me binnen liet. Which was nice. Anders moest ik mensen storen, ik haat mensen storen.

    En dan gingen we vanmorgen samenzitten, maar toen waren er vergaderingen, en toen hebben we uiteindelijk de hele dag niet samen gezeten wegens allerlei uitgelopen vergaderingen. Bummer.

    Maar ik heb wel ergens rond de middag een mooi kader gevonden om een paar inzichten in te, euh, kaderen. Het verschil tussen een opsomming en een strategie, dat is soms niet meer dan een degelijk kader. Alhoewel, “niet meer dan” — ’t is wel een redelijk groot verschil. En ik ben er content van dat het er was. Het was er misschien gekomen met samen nadenken, maar het is er nu gekomen zo. Which is nice.

    Omdat die vergadering er niet was, kon ik wat vroeger naar huis en kon ik dus de trein van rond 18u nemen en rond 20u thuis zijn: nice.

    Dan kwam ik aan het station, zag ik de trein van 17u54 nét vertrekken: bummer.

    Gelukkig was er een trein om 18u04 en had ik goede muziek in mijn oren en een goed boek op mijn Kindle: ies naais.

    Maar toen bleef de trein echt wel lang op zich laten wachten. En bleek dat ik op perron 2 stond en dat perron 1, achter de Under Construction-hekkens, het perron was waarop de trein toegekomen was, en ook weer nét aan het vertrekken was: crap.

    Enfin, ik had nog altijd mijn goed boek en ditto muziek, dus zo enorm erg was het niet. Al moest ik dus wel een een uur in het station zitten (geen zin om allerlei aansluitingen in Brussel te doen: liever gewoon een direct naar Gent, zelfs al duurt het wellicht eventjes langer).

    Trein naar huis, overgestapt in Gent, geen druppel regen gezien tot net thuis, én Sandra had alle ingrediënten voor het eten van morgen gekocht en klaargezet: hoera!

    Beginnen klaarmaken, gemerkt dat het klein barstje in de glazen beker van de voedselprocesseerder nu echt wel een gevaarlijk grote scheur is, en het ergo tijd is voor een nieuwe: feuk.

    De limoncello afgegoten, suikersiroop gemaakt: juich!

    Merken dat ik geen trechter heb om de mengeling in flessen te gieten: schijt.

    Het eten afgekregen en quality time doorgebracht met Zelie: hoezee!

    Merken dat mijn vinger ver-schrik-ke-lijk pijn begint te doen wegens een verkeerde operatie tijdens het klaarmaken: bleh.

    En dan heb ik het geeneens gehad over de dingen die écht tegen zaten en écht meezaten vandaag, beeld het u in.

    ⁂

  • links for 2010-08-25

    ⁂

  • Evernote

    Langzamerhand vult mijn to do-lijst zich. Ik heb een reeks foto’s staan. Ik heb er vergaderverslagen in. Dingen die ik moet lezen. Ideeën.

    Voorlopig lukt het nog probleemloos met de gratis versie, maar ik kan me inbeelden dat ik er wel eens geld voor zou neertellen, voor de volledige versie.

    Het is een kwestie van een reden te hebben om het te gebruiken, natuurlijk: bij mij was het dat ik op drie verschillende computers werk, en dat ik voortdurend overal notities neem en dat die nooit met elkaar gesynchroniseerd zijn.

    Het is wel wat: de derde of vierde keer of zo dat ik probeerde om met Evernote te werken, hiervoor zag ik het nut er niet van in. En nu ben ik op zoek naar manieren waarop ik nog meer dingen erin kan krijgen.

    Al mijn data in de wolken, binnenkort.

    ⁂

  • With a motorbike made of jealousy (iii)

    Geld.

    Geld, geld, geld.

    Consultants kosten handenvol geld.

    Vandaag nog, zoals minstens een paar keer per week elke week dat ik er werk tussen vorige zomer en nu, zei een collega bij de klant iets in de zin van “nog een geluk dat het niet werkt, dat brengt u veel geld op”.

    Het is een ongelooflijk fijne mens, en hij zegt het meer om te plagen dan om wat anders, maar: hij heeft ergens wel gelijk.

    Nu, om heel, heel erg duidelijk te zijn: zo ongeveer het belangrijkste werk dat wij doen, bij Namahn, is mensen geld besparen. Soms heel erg letterlijk in de zin van “geef dáár geen geld aan uit, ge hebt het niet nodig”, meestal omdat we helpen nadenken op voorhand of omdat we helpen fouten maken op voorhand.

    Een klein kind weet het: hoe vroeger de fout gemaakt wordt, hoe minder het kost om er een mouw aan te passen. Een toepassing die met alcoholstift op papier getekend wordt en getest wordt door stukjes papier en post-its te verschuiven is gemakkelijker ingrijpend te wijzigen dan zwartwit wireframes, en die zijn gemakkelijker te veranderen dan een gedetailleerd prototype, en dat is dan gemakkelijker te veranderen dan een toepassing die grafisch ontworpen en geprogrammeerd is.

    Maar toch: het kost geld om te doen wat we doen.

    Soms loop ik er letterlijk ongemakkelijk van, van de bedragen waar het over gaat. Bedragen die ik zo obsceen groot vind dat ik het zelfs niet kan bevatten. Waarbij op een paar werkdagen mijn hele maandloon gefactureerd wordt, pakweg.

    En ik wéét dat het zelfs met zo’n bedragen nóg (vaak heel erg veel) kosten bespaart voor de klant, en dat die anders nooit iemand met de juiste expertise kan vinden die op dat eigenste moment gedurende die periode kan werken, en dat we er écht geen extra werk uitpersen als het niet nodig is.

    En het is geen liefdadigheidswerk natuurlijk: een bedrijf moet geld verdienen, schaarste bepaalt de marktwaarde, yada yada. En toch.

    Ik heb het er soms écht moeilijk mee, ik ga dat niet wegsteken. Vooral bij overheden of kleinere bedrijven, en vooral als ik het gevoel heb dat de klanten de dingen die wij doen, eigenlijk zelf zouden moeten doen in plaats van het uit handen te geven. Of in situaties waar we — zoals bijna altijd — er zeer hard op aandringen dat we zoveel mogelijk kennis en kunde willen overdragen, en dat het om allerlei vaak niet eens financiële redenen niet lukt.

    Ik zou eigenlijk gewoon genoeg geld willen hebben, dat ik gratis kan werken. Of toch tenminste, dat ik kan werken zonder me elk uur te moeten bedenken dat ik ga moeten met opgeheven hoofd kunnen factureren.

    ⁂