Gisteren zijn we naar een huwelijksfeest geweest alwaar meer mensen dan waar ik mij op mijn gemak bij voel mij hebben gezegd dat ze mijn zever op deze website lezen.

Behalve dat was het wijs, en ook behalve dat ik echt niet goed ben in socializen met mensen die ik niet goed genoeg ken.

Het werd er allemaal niet gemakkelijk op omdat Sandra er uren aan een stuk niet was, wegens alsdat een juffrouw vluchtmisdrijfgewijs op onze auto was in gereden. Nee, niets ergs, wat krassen en deuken aan de zij-en achterkant, maar het zal natuurlijk wel gerepareerd moeten worden. Op kosten van de juffrouw die tegen de auto reed, en die er wellicht niet zo goed van zal zijn.

Serieus, waar zat dat mens met haar christelijke gedachten? Wij stonden geparkeerd net voor de ingang van de feestzaal, waar mensen van de catering dingen aan het in- en uitladen waren. De juffrouw kwam volgens een aantal verschillende getuigen de straat ingereden, en besloot dan achteruit te rijden. Waarop ze met een enorm klap in onze achterdeur zat. En waarop ze dan maar besloot rap weg te rijden.

De mensen van de catering hebben het zien gebeuren, maar wat nog veel meer pech was voor de juffrouw: van op het eerste verdiep was er een meneer juist naar buiten aan het kijken, en die heeft de nummerplaat genoteerd. Oh ja, en die meneer was een politieagent die op dat moment niet in dienst was.

Pijnlijke zaak, vrees ik.

En vandaar dus dat Sandra naar het politiekantoor moest, om verklaring a te fleggen en dingen. Ze heeft er gezeten van denk ik een uur of tien tot iets na twaalf, en dan zijn we nog een paar uur gebleven, enfin, we zaten rond een uur of kwart na vier in ons bed.

“Hoe, zo vroeg naar huis?” hoor ik u zich afvragen. Hawelja: Sandra moest om kwart na zes uit haar bed wegens voetbaltoernooi in Kortrijk. Mhuhu.

Voor de rest is er niet veel te melden. Ik heb wat onderzoekingen in archieven online gedaan. En de kat heeft bijna heel de dag geslapen.

Ik kon mij niet echt iets inbeelden bij ‘Woord’, waar Anna elke vrijdag naar gaat, maar kijk: het was toneeltje van Woord vandaag.

Het begin staat er niet op, en da’s omdat ik niet direkt wist dat het met Anna was. Zij speelde namelijk iemand die te laat kwam. Uit het leven gegrepen, peins ik.

Het was sprintmeeting vanmorgen op het werk: waar we naar de backlog van vele honderden dingen en zaken en dergelijke kijken, en beslissen wat we de volgende twee weken zullen aanpakken.

Deze namiddag kwam collega Sander af. Hij ging aan iets beginnen, maar hij vroeg zich af of we het ding  niet wat zouden kunnen uitbreiden. Méér doen dan gevraagd? Meteen!

De zaak is natuurlijk dat er maar zóveel uren in de dag en dagen in de week en ontwikkelaars op het werk zijn, en dat het gewoon onmogelijk is om voor elk mogelijk idee of probleem de optimale oplossing te doen. Soms is het nodig om helemaal tot op de bodem te gaan, maar soms kan een quick fix ook al veel doen, en soms is een tussenoplossing noodgedwongen de beste optie.

Zo was het ook met dat ene ding: ik had een tussenoplossing voorgesteld. Niet ten gronde opgelost (want dat zou serieus veel werk zijn), ook geen quick & dirty hack, maar ergens ertussen. Parer au plus pressé, minimum viable solution, dat soort zaken.

Maar toen kwam Sander dus en bleek dat hij ruimte had voor wat meer, en was het ad hoc nadenken over méér werk geven. Eerst wat getekend op papier, en het was voor mij alvast duidelijk. En dan ‘getekend’ in een text editor, waar ik tegenwoordig gelijk meer en meer wireframes in maak, voor mezelf. Tekenen met tekst is wijs, en ik word er altijd helemaal nostalgisch naar TheDraw van — úren schermen voor mijn BBS mee getekend.

…en dan download ik TheDraw nog eens, en moet ik vaststellen dat ik het mij allemaal veel beter herinner dan het was:

Ja, ontwapenend eenvoudig en zo, maar ook: zo weinig resolutie! 25 lijnen van 80 karakters, dat is dus echt niets. En mijn Notepad++ werkt tien keer handiger – OK, niet in kleur, maar (block) copypaste is zó een gemak.

Afijn dus: low low res ascii was goed om Sander op weg te zetten. Morgen eens low res wireframes in Illustrator doen, peins ik. En eens ten gronde nadenken over een aantal zaken in dat stuk interface.

We zijn weer een stap dichter naar twee kindjes bij in huis. Het programma, voor zover we begrepen hadden, nadat Pleegzorg en rechtbank gezegd hadden dat het in orde was:

• kennis maken met ouders
• kennis maken met kinderen (Sandra en ik)
• kennis maken met kinderen (wij allemaal, of misschien eerst eens met onze twee jongste)
• eens een dag op stap gaan met de kinderen
• kinderen eens komen slapen
• kinderen eens een paar dagen komen
• kinderen definitief komen

We zijn deze namiddag begonnen met dat eerste stapje. Meeting in het CKG waar de kinderen nu wonen, met ook de mensen van Pleegzorg, de mensen van het CKG, onze begeleider, de begeleider van de kinderen en de begeleider van de ouders. Euh ja, ‘t is allemaal niet zo simpel, want er komt ook nog een GON-begeleider bij, en dan een dokter, en aargh.

Maar!

We! Hebben! Gisteren! Ook! Foto’s! Gezien! Van! De! Kindjes!

En zo wijze kinderen dat het er uit zien!

Volgende week doen we nog eens ontmoeting en de week daarna de kinderen. En ondertussen maak ik een plan van het huis, en stuur ik foto’s door, en aargh zo spannend allemaal.

Ons nichtje Nora van drie en een half jaar oud kwam aangelopen met een boekje en een blauwe stylo.

(Enfin ja, ik zeg ‘nichtje’, ik bedoel eigenlijk de achterkleindochter van de broer van mijn grootmoeder, dat zal iets zijn als nicht in de derde graad of zo, maar familie is familie en ver of dicht heeft niets met theorie te maken, van home is where the heart is en zo.)

In alle geval, ze had iets getekend en de vraag was wat. Ze had volgens haarzelf een glas getekend. Een wórm, vroeg ik ongerust? Neenee, een keukenglas , zei ze. Wat, vroeg ik ongerust, zijn er wórmen in jouw keuken? Maar nee, ‘t is een keukenglas, om van te drinken. Welnee, zei ik, het is een keukenblauw om van te drinken. Heb je thuis ook een keukenrood en een keukengroen?

Het klinkt beter in het Frans:

• N: J’ai dessiné un verre!
• M: Un ver de terre?
• N: Mais non, un verre de cuisine!
• M: Tu as des vers de terre dansla cuisine??
• N: Nooon c’est un verre de cuisine pour boire!
• M: Hmm. Je crois plutôt que c’est un bleu de cuisine. Est-ce tu as aussi des rouges de cuisine? Et des verts de cuisine?

En dan moest ik iets tekenen en heb ik een vleermuis getekend. Eerst de grote oren (uitgelegd wat echolocatie is) en dan een boos gezicht (want het was een vleermuis die graag appeltaart eet en die een bord vol vieze insekten had gekregen in plaats van appeltaart), en dan een klein harig lijfje en grote vleugels.

I’m a natural met kleine kinderen, gasten.

I kid, I kid. Anna’s vriendin Io speelt een hoofdrol in de clip, en Anna zelf komt heel even dansend en springend voor op het einde (in een geeld kleedje met een groene sjaal).

Wreed schoon.

Het was gisteren familiefeest (yay) en we zagen de familie uit Brussel nog eens (hoera) en we hebben fijne discussies gehad (ook yay).

De bedoeling was om het eerst over de BDS-dinges te hebben, maar daar is het uiteindelijk niet van gekomen (rain check!). Waar het wél onder meer over hadden: wat gedaan na de humaniora.

Zelie’s plan is dat ze na haar zesde jaar humaniora naar het buitenland zou gaan om daar nog eens een laatste jaar te doen, en dan naar de universiteit te gaan. En wat precies ze daaar zal doen, daar is ze nog niet zeker van.

Nee! zei nicht Joëlle (die jaren in het buitenland zat en gelijk tien talen spreekt en wiskunde heeft gestudeerd en veel ervaring heeft), dat is zó hard tijdverlies! Zij zei: begin aan een studie, en als het u aanstaat, doe dan verder. En staat het u niet aan, neem iets anders. En doe Erasmus en zo, en als de studie gedaan is, ga dan een tijd naar het buitenland.

Hm.

‘t Is een ander perspectief, maar ik ben het eigenlijk niet eens: na de humaniora is een periode van uw leven afgesloten. Universiteit is een nieuwe periode, met grotendeels nieuwe vrienden, nieuwe omgeving, nieuwe alles. Daar een jaar tussen schuiven is denk ik redelijk pijnloos. En een zesde jaar in een andere taal opnieuw doen is geen tijdverlies: ja, het niveau zal ongetwijfeld lager liggen, maar daar staat tegenover dat ze een vreemde taal zal spreken in een enorme reeks aan verschillende registers: thuis, vrije tijd, maar ook literatuur, wiskunde, wetenschap, aardrijkskunde, geschiedenis.

En, klein detail misschien: op de school van Zelie met pakweg 75% of 80% buitenkomen, dat is in sommige gevallen het equivalent van op een andere school of in een ander land met 95% afstuderen. Ik weet het niet zeker, maar ik kan mij inbeelden dat dat (naast naschoolse activiteiten en motivatie en watnogallemaal) niet zo’n klein detail is, je afstudeerpunten, als je ook echt aan de universiteit wil gaan studeren in sommige buitenlanden.

En die Eramsus uiteraard hoedanook, en na de studies buitenland kan ook nog, maar het lijkt me meer voor de hand liggend dat je dan al in een soort slipstream zit, waar het moeilijker is om er een jaar tussenuit te knijpen.

I dunno. Ik denk dat ik gelijk heb. Maar ik ben er niet zeker van.

Morgen is het feest, en morgen komt er ook iemand thuisverplegen. Maar het feest is niet in Gent, en het zal nog bezig zijn op het uur dat de thuisverpleging voorzien is.

In principe zou er iemand vroeger moeten kunnen komen, maar ik heb dat niet bevestigd gekregen. En het is echt nodig, dat er iemand komt.

Dus ofwel bevestiging en alles in orde, ofwel veel te vroeg weg van feest. Gah.

Familie in Holland hebben, dat betekent niet alleen landsverraders in de familie hebben die naar een ander land verhuisd zijn, maar ook: anderhalf uur heen rijden voor familiefeesten, en dan weer anderhalf uur terug.

Altijd een gevecht voor de muziek in de auto: Zelie wil dan absoluut allemaal haar muziek, en ik wil dat niet. ‘t Wordt meestal een compromis, en ook zo vandaag: begonnen met wat Five Seconds of Summer, en dan over naar de mixtape-usb-stick die ik altijd op zak heb.

Die dan ook wel meestal in koor meegekweeld wordt:

Geen zicht, maar wél wijs. Ha!

Twee kleuters in huis, dat betekent ook: twee plaatsen in een kleuterklas in een kleuterschool vinden. We zijn vanmorgen met een bijzonder klein hartje naar de school van de kinderen gegaan om te zien of, eventueel, misschien wie weet…?

Het kan zijn dat het scheelt dat we vier kinderen hebben die daar van eerste kleuterklas tot zesde leerjaar zaten of nog zitten, maar hoedanook: het komt in orde! Het was nipt en een paar dagen later zou het misschien al niet meer gegaan zijn, maar: twee plaatsen gereserveerd, voor tweede en derde kleuterklas volgend jaar.

‘t Is wel wat confronterend, zo’n inschrijvingsprocedure: hoe enorm weinig we weten. Namen, leeftijd bij benadering, en adres, dat is het zowat.

Ja, spannend. En dat het alsmaar dichter komt.

Zelie zit in een richting met weinig wiskunde. Niet dat ze het niet goed kan, enorm hard integendeel zelfs, maar omdat talen haar gewoon nog meer interesseren dan wiskunde. Okay, ze heeft dit jaar dan wel de pech dat het (voor de leraars, niet voor haar) niet bij alle talen even goed lukt (understatement), maar bon, er is hoop op volgend jaar. En ondertussen haalt ze voor haar richting schandalig hoge punten wiskunde.

Gisteren was ze oefeningen aan het maken voor een toets vandaag — afgeleiden en raakpunten en buigpunten en richtingscoëfficiënten en dingen.  Alles lukte, op een paar oefeningen na, die van dezelfde vorm waren: waar is C evenwijdig met L? Pakweg gegeven dit:

of, met een iets lastiger C en een L die ik ondertussen vergeten ben:

Ze hebben er met twee op zitten kijken, Zelie en haar vriendin die op een andere school de richting met acht uur wiskunde volgt, en ze vonden het niet. Maar achteraf hebben Zelie en ik het wél gevonden. Ik ging bijna zetten, “natuurlijk hebben we het gevonden”, want de oplossing is zo eenvoudig als iets, als je in plaats van gewoon formules proberen toepassen, de vraag stelt “wat zijn we hier eigenlijk aan het doen?”

Er is een curve en er is een lijn. Alle punten op die lijn hebben dezelfde richtingscoëfficiënt, en we zoeken dus gewoon een punt op de curve die dezelfde richtingscoëfficiënt heeft als de punten op de lijn. En dan zijn de formules er: ‘t is gewoon een kwestie van een afgeleide trekken en de cijfers die we weten in de gaten in te vullen en de vergelijking op te lossen. Als dat lukt, in het eerste geval bijvoorbeeld, dan komen we op twee punten uit met een evenwijdige raaklijn. En als dat niet lukt, zoals in het tweede geval waar we op een breuk uitkomen die in de noemer 0 zou moeten zijn maar dan in de teller ook 0 wordt, dan zijn er zo geen punten.

De lastigheid is, denk ik, dat in zo’n richting waar er maar drie uur wiskunde te doen is, en waar leraars er (bewust of onbewust) van uitgaan dat de leerlingen (a) niet geïnteresseerd zijn in wiskunde en (b) het toch niet aan kunnen, er niet veel plaats over is voor begrip naast de formules. Spijtig.

Te klasseren onder het hoofdstuk ‘Neen, het is allemaal niet eerlijk’: Freekje.

Begin de dertig, het ene moment met partner en kind en vrienden en amuzeleute, het volgende: bloeding in de hersenstam en locked-in syndroom. volledig verlamd. Niet meer kunnen praten, alleen nog de ogen kunnen bewegen en dat is het.

Euh ja, daar ergens bovenaan in het schuifje ‘ge moet het niet gedroomd hebben’.

Wij hadden het verhaal al een tijdje geleden gehoord wegens Freekje is een goeie vriendin van familie, maar deze week zit ze in Iedereen Beroemd, en wat de mens van het revalidatiecentrum zegt: op pure wilskracht en lef komt ze langzaam maar zeker terug uit dat volledig locked-in zijn.

Een mens kan natuurlijk niet heel zijn leven in een revalidatiecentrum blijven, en als Freekje naar huis gaat, moet daar allerlei aangepast worden. En dat kost geld.

Omdat een pensenkermis of een sponsorloop wel leutig is, maar we tegenwoordig het internet hebben: help Freekje op Gofundme. Alle beetjes helpen, want het principe is wel hetzelfde als een pensenkermis of een sponsorloop: vele kleintjes, één groot.

Doén!

Het was geleden van Europa Universalis IV: Stellaris is gisteren uitgekomen, ik heb het geïnstalleerd op mijn computer van zodra het downloadbaar was– zo rond een uur of acht ‘s avonds, denk ik — en zoef toen was het plots vijf uur later, en was ik druk bezig een beginnend imperium klaar te maken om een eerste invasie uit te voeren.

Heerlijk.

Get up to speed bij pakweg Jay’s Gaming’s Let’s Play avec la Fédération Terrienne (yup, in het Fransoos) of bij Quill’s  Let’s Play of Arumba’s Let’s Play the Malicious Mushrooms. Of bij de makers zelf, Paradox, met All hail Blorg en een 32-player multiplayer met onder meer alle mogelijke usual suspects van op tinternet en tjoetjoep, Stellaris Multiplayer Event.

Fantastisch spel. Ge moest op weg naar Steam zijn.