Mensen zijn slecht, zo simpel is het. Iets zo fantastisch als Wikipedia is een krabbennest van kleine achtertuinmachtswellustelingen en salonfascisten geworden. Een heerlijke site als Metafilter is het domein van een kliek eenheidsdenkende social justice warriors geworden. Elke commentaarsectie op elke krant wordt op geen tijd een mestvaalt van ongeïnformeerde haatspuierij. Zelfs Stack Overflow is al jaren kak.

Tien jaar geleden was ik optimistisch, en dacht ik er net zo over als Jessamyn van Metafilter: mits genoeg voeling met het publiek, mits volgehouden inspanning en dialoog, mits duidelijke regels, komt het allemaal wel in order met een online forum.

Nu begrijp ik dat het alleen een kwestie van tijd is. Drie soorten mensen zijn de dood voor elke online community:

• mensen die enorm overtuigd zijn van hun gelijk, die mensen met een andere opinie a priori afschrijven (denk N-VA-woordvoerder of rabiate feminist of Black Lives Matter-adept of anti-GGO-actievoerders of fundamentalistische krakers of fundamentalististe moslims of fundamentalistische alles, eigenlijk),
• idioten, die aan een half woord en een geleende slogan genoeg hebben om zich een opinie te vormen, en waar zelfs geen discussie mee mogelijk is (denk 90% van de reacties op krantenartikels, of de spreekwoordelijke man in de straat of in Café De Sportvriend), en
• trollen, die het expres naar de kloten helpen.

Die trollen, die bestaan, maar die zijn in de absolute minderheid. Ik speel wel eens for the lulz advocaat van de duivel, of ik verdedig op meer of min doorzichtige wijze een standpunt waar ik voor geen centimeter in geloof, maar dat duur nooit lang, en ik zorg er wel voor dat het uiteindelijk duidelijk is wat ik écht denk. 

Mensen die willen en wetens een discussie om zeep helpen? Er zijn er niet zo enorm veel. Ik geef de meeste mensen het voordeel van de twijfel: ze spelen geen rol, maar ze verdedigen hun opinies oprecht.

Omdat ze niet geïnformeerd zijn, of omdat ze niet willen geïnformeerd zijn, omdat ze in een loopgravenoorlog terechtgekomen zijn waar ze niet zonder gezichtsverlies kunnen mee ophouden, of omdat er iets anders speelt waardoor ze zich niet in de plaats van een andere persoon kunnen stellen… het maakt eigenlijk niet zo hard uit.

Want het probleem met de drie groepen is hetzelfde: er is geen dialoog mogelijk.

Soms lukt het om een doorbraak te forceren — het beste voorbeeld vind ik nog altijd die keer dat Glenn op Big Brother was en dat heel Vlaanderen voor het eerst in het echt zag dat een echte homo geen vreemd verwijfd wezen van een andere planeet is, maar gewoon een mens zoals gij en ik. Soms kan het, een paradigm shift, een catharsis, een inzicht “oei, hier zijn we te ver gegaan” of “gho ja, ’t is eigenlijk wel waar” of “tiens, zo had ik er nog niet over nagedacht”.

Maar de mens is en blijft door de band slecht, en een kuddedier, en hoe groter de groep hoe achterlijker.

Er is misschien één ding goed aan die etterbuilen van Facebookgedreven Vlaamse onderbuikopinies: dat ze in het open zijn. Dat we allemaal samen beseffen dat die er zijn, en dat ze niet meer verdoken zitten aan togen overal ten lande, in voetbaltribunes en kantines op het werk, bij tafelgesprekken in serviceclubs en onder kennissen.

Dit is hoe de mens in elkaar zit. Warts and all. Er is geen enkel excuus meer om verbaasd te staan van “een zoveelste Zwarte Zondag” of “het onbegrijpelijke succes van Jeremy Corbyn en Donald Tump en Viktor Orbán en Erdoğan”.

Dit is ons land. Read ‘em and weep.

Verbaas u eerder hoe wij er ooit in geslaagd zijn –en nog altijd– om mooie dingen te maken, om dingen op te bouwen, om niet in eindeloze chaos te verzeilen.

De mens is slecht, maar toch is er zo enorm veel goed in de wereld. Dáár ben ik elke dag weer verbaasd over.

We waren op een trouw vandaag (een trouw op oudere leeftijd, van mensen die al gelijk het grootste deel van hun leven samen zijn, dat heeft ook iets), en het was wijs en leutig en lekker eten en fijne mensen.

En dan geraakte ik in discussie met iemand waar ik het goed mee kan vinden zelfs al hebben we denk ik over zeer veel zaken diametraal andere opinies.

Eén van de dingen die hij aanvoerde: de wereld gaat naar de haaien. Eén van de dingen die daar tegen inbracht: neen, de wereld gaat niet om zeep, de wereld is al altijd om zeep. Het is nooit anders geweest, en het zal nooit anders zijn. Iedereen sinds de oorsprong van de geschiedenis heeft altijd de indruk gehad dat het vroeger beter was, omdat dat nu eenmaal zo is: de ‘vroeger’ van al die mensen was toen ze kinderen waren.

Voor iemand van mijn generatie waren de jaren 1970 (Vietnamoorlog, IRA, Koude Oorlog, vliegtuigkapingen, Aldo Moro, de tienduizenden verdwenen in Argentinië, etc., etc.) een gouden periode. Voor de mensen geboren in 2010, zullen de jaren 2010-2020 een gouden periode lijken.

Maar serieus: het is altijd aangenaam om met mensen te discussiëren die echt fundamenteel een ander idee dan u hebben. We zouden dat allemaal meer moeten doen.

Het is niet gemakkelijk een loodgieter te pakken te krijgen.

De put zit verstopt en loopt over in de tuin, euh nee, in de bouwwerf die ooit een tuin was en later ooit een koer-achtig iets zal worden.

En ondertussen neemt de populatie motmuggen in ons huis monsterachtige proporties aan.

In verwant grappig nieuws: de blijkbaar min of meer standaardfoto voor motmuggen wegens beeld op het artikel op Wikipedia is er eentje van mij. 🙂

Een groot gemak, allemaal kinderen met Smartschool!

’t Is niet dat ik ze op de voet volg of zo hé, maar ik zou ze wel op de voet kunnen volgen. Het belangrijkste is dat het niet meer van de toevalligheid van “heb ik het wel goed genoteerd” afhangt om te weten of er huiswerk is of toets. En dat het duidelijk is wat er wanneer in welke les gegeven is. En dat er een plaats is voor documenten en dingen.

En zeker dat, het is allemaal voor verbetering vatbaar, maar ik ben er nu al zeer content mee.

Wat denk ik geen slecht idee zou zijn: ik vermoed dat al die dingen toch in rapporten naar de overheid moeten gestoken worden — zou het dan niet goed zijn om dat allemaal op één platform te zetten, en dan de data mits allerlei propere securitydinges vrij te maken?

Van het genre “Laat honderd bloemen bloeien”: gegevens centraal, degelijke bedacht, data bepotelbaar via een API waarmee allerlei derde partijen zouden met elkaar kunnen concurreren met propere interfaces en visualisatiemethodes en plugins op een centrale architectuur.

Niet dat ik veel illusies heb dat als zoiets ooit zou gemaakt worden, het binnen de kortse keren geen ramp van Healthcare.gov-formaat zou worden — de overheid een beetje kennende, zou dat ongetwijfeld meteen project worden van ettelijke jaren, onder het motto “snel, haal nog een stal duurbetaalde externe consultants binnen, da’s gemakkelijker dan intern kennis opbouwen”. (En dan nog liefst met grote buitenlandse bedrijven, want dat is per definitie beter dan wat er hier zelf gemaakt wordt.)

Het is zover.

Nieuwe Gotham, nieuwe Agents of S.H.I.E.L.D. En ik ben niet klaargeraakt met alle andere dingen.

So be it. Niets aan te doen.

Er is in mijn lijst te lezen boeken ook nog een andere reeks van drie boeken tussengeslopen: ook niets aan te doen!

’t Zal een oefening in berusting worden, vrees ik. Want het ziet er naar uit dat het vanavond voor de derde avond op rij een vroege nacht wordt: mijn schouder is mij nog altijd aan het dooddoen.

Echt wel stom: er is vanalles medisch mis met mij, en ik heb een rug die letterlijk met haken en ogen aan mekaar hangt, maar het is iets stoms in de zin van een verkeerd geleden bij het in slaap vallen dat mij nu al dagen nekt.

Aan de positieve kant: uitstekend gegeten, vanavond.

Soms moet het niet meer zijn: tong gaan halen, kopen vel afgehaald, in de pan, gebakken patat erbij, erwtjes. Hey presto!

Mijn rug wil niet meer mee.

Nee, eigenlijk: mijn schouder wil niet meer mee. Het zit allemaal vast, van mijn schouderblad tot aan mijn elleboog. Ik krijg geen confituurpot meer open, ik kan mijn hoofd niet meer draaien, ’t is allemaal kapot.

Een stijve nek, maar dan in mijn rug.

Bah.

Zelie moet een boek lezen voor school. Het was iets met een citaat kiezen en dan het boek moeten lezen waar het citaat uitkwam, en het is The Perks of Being a Wallflower geworden.

Uh huh:

Deze tragikomische debuutroman, die zich afspeelt van 1991-1992 en gepubliceerd is in 1999 doet wat gedateerd aan en is hierdoor voor een jonger lezerspubliek minder aantrekkelijk maar Charlie zal zeker de harten stelen van wat oudere lezers.

Maar hoedanook!

Het boek moet in huis gehaald worden om gelezen te worden. Wat zijn mijn opties?

(a) Bibliotheek

De bibliotheek heeft het nog staan, in de filialen Drongen en Watersportbaan:

Bibliotheek is wel gesloten dinsdag: ten vroegste woensdag in huis.

(b) Papieren boek kopen

Amazon: vanaf 6 euro in papieren versie, maar met verzending erbij komt het op 12 euro. Maandag bestellen, normaal gezien tegen vrijdag in huis, of anders volgende maandag.

Bol.com: 9.25 euro, plus 2 euro verzendkosten. Maandag besteld voor middernacht, dinsdag in huis.

Fnac heeft alleen de DVD staan.

Standaard Boekhandel? 11 euro 95, leverbaar binnen een week of meer.

(c) Digitaal boek kopen

Amazon: 5 euro 22, op een paar seconden staat het op mijn  Kindle.

Bol.com: 13 euro 78, te downloaden, te kraken en om te zetten naar een ander formaat om op mijn Kindle te kunnen lezen. Nee serieus: op de bibliotheek na is dit tot nog toe de allerduurste optie. En mensen vragen zich af waarom eboeken in ons taalgebied niet echt aanslaan.

(d) Illegaal boek downloaden

Thepiratebay: keuze uit een aantal verschillende torrents. Gedownload op 11 seconden. Bevat een typische Calibre-folder: epub- en mobi-formaten, jpeg cover en opf-metadata-XML.

Usenet: keuze uit een hele reeks versies. Gedownload op een fractie van een seconde.

Google zoekopdracht: een hele reeks mogelijkheden, van een PDF-versie in IJsland tot de gewoonlijke hele reeks dubieuze websites vol pogingen tot malware-installatie.

*
*         *

Conclusie? Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om het boek op papier te kopen of via bol.com digitaal. De enige realistische opties zijn bibliotheek, Kindle of illegaal.

Het bibliotheekboek kost mij twee verplaatsingen (afhalen en terugbrengen), en laat me niet toe het boek zo lang ik wil te houden.

Illegaal is gemakkelijk, snel, en uiteraard goedkoop.

Kindle is ook gemakkelijk, snel en goedkoop, én het geeft mij warme fuzzy gevoelens van “ik heb een auteur wat geld toegesmeten” en “I”m doing the right thing”. En op die vijf euro zal het niet steken.

Voor de duidelijkheid: ik heb dus al duizenden papieren boeken gekocht, en stapels Kindle-boeken. Maar een mens zou zich soms afvragen waarom eigenlijk, als het allemaal elders ook te vinden is.

Het is chronisch, het tijdsgebrek. Ik heb een boek dat ik wil uitelezen, en eigenlijk is een hele reeks, dus nóg erger. Er zijn een stapel tv-series die ik nog moet uitkijken en het nieuwe seizoen komt eraan. Ik heb films die moeten bekeken worden, Youtubekanalen die meer output pompen dan ik kan verwerken, games die niet op een paar uur (of een paar tiental uur) uitgespeeld raken.

En dan moet er nog gekookt worden, verlies ik een paar uur (leutige uren, daar niet van, maar toch) met een ikea-studeerkamer in mekaar te steken, zou er dringend moeten opgeruimd en opgekuisd worden.

Nope, het lukt niet om het allemaal te doen. Het zal nooit lukken. HEt zou zelfs niet lukken als ik niet meer zou moeten gaan werken.

Kunnen we niet gewoon afspreken dat ik vanaf nu veertig uur per dag krijg? Zou dat kunnen? Iemand?

Ik heb me vandaag lid gemaakt van de Bibliotheek in Gent. Of hoe het ook heet: een abonnement genomen, me ingeschreven — punt is: ik kan nu boeken uitlenen in de Bibliotheek.

Boeken uitlenen, dat is al geleden van 1984. Muziek uitlenen heb ik iets langer gedaan: dat moet van, euh, 1989 of zo geleden zijn.

Het is in ieder geval geautomatiseerder geworden: in mijn tijd was dat nog met een kaartje dat achteraan in het boek zat, waar dan een stempel op gezet werd. Tegenwoordig is het: lidkaart inscannen, boek inscannen, en klaar. En er is voor zover ik zie geen kaartenbak meer, maar wel een online catalogus.

Okay, voor kinderboeken zie ik het nut: dat zijn dingen die stukken van mensen kosten, en die door de band niet zo enorm lang meegaan. (Ik zwijg even over de vele honderden kinderboeken die hier in huis staan, ahem). En ik kan me ook iets inbeelden bij zeer gespecialiseerde boeken, genre wetenschapppelijke werken en naslagswerken en zo, al verwacht ik die dan eerder in een universiteitsbibliotheek.

Maar voor andere boeken? Het viel me een beetje tegen, eigenlijk. Ik vermoed wel dat het niet de bedoeling is om veel anderstalige boeken te hebben, maar ik had niet verwacht dat de collectie Engelstalige fictie stukken kleiner zou zijn dan mijn eigen bibliotheek.

En de afdelingen met Franse boeken, waar helemaal niemand in de buurt van kwam. En zo enorm veel poëzie — zijn er mensen die dat ooit uitlenen? En dingen zoals de grote klassiekers, genre het verzamelde werk van Shakespeare — dat staat toch allemaal on-line?
En een afdeling “pop” bij de muziek waar ik Van de Graaf Generator, Wallace Vanborn, Wallace Collection, Tom Waits, Frank Zappa en Velvet Underground broederlijk naast elkaar zag staan — ik kan mij zelfs niet inbeelden wat onze kinderen daarvan zouden denken.

Ik werd er een beetje weemoedig van. In principe ben ik uiteraard helemaal vóór bibliotheken, maar in de realiteit is het denk ik een beetje zoals een kerken: natuurlijk wil ik niet dat ze afgebroken worden, natuurlijk moeten ze behouden worden — maar eigenlijk zijn ze toch niet meer van deze tijd.

Ik had één van de kinderen mee, en die zei het ook al: als hij een boek wil, dan kan hij het toch meteen online vinden? En als het is om goede boeken aangeraden te worden, dan zijn er toch Goodreads en consoorten?

Hm.

Zelie was vanavond met de scouts op leidingsweekend vertrokken, en een uur of twee later stond ze plots weer in de keuken: dat ze een Russische vlag nodig had.

Wij hebben geen Russische vlag liggen, of toch niet ergens waar ik meteen weet, dus moest er eentje gemaakt worden.

Zelie om een rol wit behangpapier, en de verf. Wij hebben van die grote flessen plakkaatverf, dus dat viel nog mee. Een bus rode en een bus blauwe bovengehaald, twee borstels, en Zelie en haar compaan waren aan het verven.

Ik kon het niet aanzien: de vlag had de verkeerde verhoudingen, de banden van de vlag waren niet even breed en liepen scheef, en aan het tempo dat ze bezig waren, zou het een uur geduurd hebben.

Oplossing: een groot stuk genomen, breedte gemeten, gedeeld door drie, lijntje getrokken, met de bus de verf rechtstreeks op het behangpapier gespoten, die verf met een paar kleenexen proper uitgewreven, bijgewerkt met de verfborstel, en dan met de haardroger erop om te drogen.

Ik was zo fier als een gieter.

Ik zou een goede knutselaar geweest zijn, denk ik.

Onze straat, en de straat ernaast, is een woonerf. Dat is fantastisch, want dat wil zeggen dat auto’s er absolute voorrang moeten geven aan voetgangers. Voetgangers mogen er over de hele breedte van de straat lopen, kinderen mogen er spelen, en auto’s mogen de voetgangers niet hinderen.

We zitten dan ook graag en veel buiten, in de wijk.

En toch: er rijden voortdurend auto’s. Allemaal auto’s die hier in de verste verte niet moeten zijn en die dan nog vaak aan een teringsnelheid door de straat scheuren.

Het is een vrij land, ik weet het wel, maar ik zou het een uitstekend idee vinden om aan het einde van de straat een slagboom te zetten met een hok, waar elke automobilist zou mogen uitleggen wat hij hier eigenlijk te zoeken had.

Ik zou het echt iedereen aanraden die ooit te maken krijgen met Figuren Met Authoriteit. Of beter, met Authoritaire Figuren.

Mensen die niet kunnen toegeven dat ze fouten begaan, omdat ze bang zijn dat ze daardoor zwakker lijken.

Mensen die fout bezig zijn, en alsmaar fouter, en die zo lang fout bezig zijn dat hoe langer ze bezig zijn, hoe moeilijker het wordt om toe te geven dat ze niet weten wat ze aan het doen zijn, en dus maar gewoon doordoen.

Generaals in de Eerste Wereldoorlog, bedrijfsleiders, voorzitters, directeurs, leraars, project managers: één strijd, één pot nat.

’t Is echt zeer hard aangeraden (zelfs al is het -toegegeven- ondertussen wat verouderd).

Norman Dixon, On the Psychology of Military Incompetence. Allen daarheen.

Het ziet er spannender uit dan het is:

Het spannendste van al was eigenlijk dat ik van bij Rik vertrokken was met anderhalve kilo rode poon en vier maatjes, en of die tegen dat ik thuis was niet slecht zouden geworden zijn.

Met die onmenselijk hoge temperaturen buiten, en alles.

Ik moest eten klaarmaken vanavond en er was alleen nog overschot in huis en ik had geen zin om naar de winkel te gaan.

Het is geworden:

• een kom overschot van kip van gisteren (het vlees van ongeveer anderhalve grote kip, als ik het goed inschat)
• het laatste van de zak basmatirijst (een half handje vol, zoiets)
• het laatste van de zak risottorijst (twee handenvol, ongeveer)
• het laatste zakje Uncle Ben’s-achtige rijst in builtjes (laatste keer dat ik *dat* koop trouwens, wa ne zever maat zo slechte rijst of wa)
• een halve pot Jalfrezi Paste van mijn goede vriend Patak — altijd fantastisch om in huis te hebben als er geen goesting is om van nul af aan te beginnen
• een stuk of vier vijf sjalotten
• een bodem witte wijn
• een zak van ik schat een liter ingevroren bouillon. Welke bouillon? Geen idee, het stond er niet op. Ik denk dat het iets kalfsachtig was.
• een zak ingevroren kippenbouillon (ik schat 750 ml)
• de laatste diepgevroren erwten (ik schat een 200 gram).
• de laatste vier looktenen die nog in huis waren

Werkwijze:

• sjalotten fijn snipperen
• zacht laten worden in ghee
• jalfrezipasta bijsmijten, laten bakken
• look in snipperen (ik was te lui om hem te snijden en dus deed ik hem in de lookpers, waarop ik de gietijzeren lookpers kapot kneep, waarna het dus alsnog manueel werd, grmbl)
• rijst bijkieperen, wat laten aanbakken
• blussen met witte wijn
• risottogewijs klaarmaken met de bouillon
• op het einde de kip en de erwten in kappen, en opwarmen

Het ziet er uit als, euh, risotto met kip en erwten. En het smaakt vaag indisch-achtig. Ik heb geen klachten gehoord.