Niet goed voor recent doorboorde buikspieren, de laatste aflevering van Best of the Worst:
-
⁂
-
Als er weinig in huis is en/of geen inspiratie, dan durft Sandra wel eens armemensenrisotto op tafel zetten: ajuintje en look stoven, gewone rijst bijkappen, een blik tomatensaus, water, en frankfurterworsten in stukken.
Slecht is dat niet, maar goed is natuurlijk wel iets anders.
De instructies waren om dat vanavond te maken terwijl zij met Jan naar de voetbaltraining ging, maar ik heb er mijn voeten aan geveegd: het is échte risotto geworden. Ajuin, sjalot, look, arboriorijst, witte wijn, kippenbouillon, en dán pas tomaten. En basilicum, en kruiden. En parmesaan. En, tja, zwanworsten van het huismerk van Colruyt.
Veel meer werk, maar hey.
Er was maar één kleine misrekening: ik heb klaargemaakt voor vijf met wat marge, en te laat doorgehad dat Zelie naar een concert is vanavond (Troye Sivan, ze is fan van het allerallereerste uur), en dat ik al gegeten had en dat Sandra en Jan er niet zijn, en dat het dus voor Louis en Anna alleen was.
Ze hebben toch ongeveer de helft van de pot opgegeten. 🙂
⁂
-
Soooooonnn.
En gedomme, die HD-versie van de afleveringen van lang geleden: hoe fantastisch ziet dat er niet uit, jong?
⁂
-
Varkenswangen. Wat er nog aan groenten in huis was. Wat aardappelen. Zelfgetrokken lamsfond van vorige maand. En lekker bier.
In theorie kan daar niets mee fout gaan.
Vanmorgen een paar uur opgezet, vanavond opgewarmd, en het rook heerlijk. Vlees smoutzacht, saus lekker ingedikt, groenten en aardappelen nog stevig.
Tot de eerste hap: het bier was blijkbaar géén lekker bier maar een soort mengeling van galblaasvocht en zwartgeblakerde suiker. Bitter! En slécht!
De hele stoofpot was dus oneetbaar. Bleh, bah, kak, en dergelijke. Het zal mij leren, koken met bier dat ik niet ken.
⁂
-
‘t Is proper: we hebben vandaag naar Outlander gekeken, de oudste dochter en ik. Zó romantisch! Maar ook: sex! Blote wijven en blote venten!
Ge hadt mij moeten zien chill zitten normaal kijken maat. Totaal niet awkward.
⁂
-
Er is weinig dat mij zó nijdig kan maken als mensen die mij zeggen dat ik ‘moedig’ zou zijn omdat ik een medisch probleem heb.
Neen, ik ben niet moedig, what the fuck. Er is iets aan de hand, en er is niet veel aan te doen, en het is niet alsof er veel moed voor nodig is om u aan een dieet te houden en de dag niet-bleitend door te brengen. Ik lijd geen afgrijselijke pijnen (okay, soms wel, maar hey, ook dat is niet zo’n drama), ik ga vooralsnog niet onmiddellijk doodstuiken, en wat er ook van weze: ik zie niet wat moed er mee te maken zou kunnen hebben.
‘t Is niet alsof er veel andere nuttige manieren zijn om met zo’n dingen om te gaan behalve “hey, shit happens, we zullen wel zien”, toch? Ja, een mens zou kunnen zelfbeklag en geweeklaag en diepe depressie en watnog, maar wat voor zoden brengt dat aan de dijk? Life goes on, until it doesn’t. En ondertussen: nie neute, nie pleuje, verdomme.
(Wat wél mag: medelijden hebben en proberen mij beter te doen voelen door bijvoorbeeld nuttige cadeaus te geven om de miserie te verzachten, zoals daar zijn schone grote dinosaurussen of mooie dassen of andere nutteloze brol.)
⁂
-
Ik ben al heel de tijd aan het windowshoppen voor dassen.
Dat wil, denk ik, zeggen dat ik nu ook officieel stokoud geworden ben. Dat, of hipster, natuurlijk. (Doen die tegenwoordig nog / alweer dassen, hipsters?)
⁂
-
Zo’n films maken ze niet meer meneer.
⁂
-
Media Websites Battle Faltering Ad Revenue and Traffic – The New York Times
85 cents of every new dollar spent in online advertising will go to Google or Facebook, said Brian Nowak, a Morgan Stanley analyst. (…) Facebook also announced that it would open up Instant Articles — which encourage publishers to post their content directly to Facebook — to “any publisher.” (…) the rate at which links to outside websites are shared on Facebook,
compared with videos and Instant Articles, has declined. (…) Mr. Denton, once known for harsh assessments of the media business, struck a conciliatory tone. “The Instant Articles deal seems great,” he said in an interview last week. “Users get relevant stories and relevant ads. It’s the realization of that particular Internet dream."Opinie: Dit mag niet overwaaien als het zoveelste Wetstraat-relletje | Standpunt | De Morgen
Dit mag niet overwaaien als het zoveelste Wetstraat-relletje. Ofwel is er een ernstig veiligheidsprobleem, ofwel heeft een vicepremier in de federale regering een significant deel van de bevolking die hij moet beschermen, moedwillig gestigmatiseerd met een islamofoob discours zonder bewijs. Dan zal de minister zelf mee de veiligheid en samenhorigheid in het land in gevaar gebracht hebben. Dat zou onaanvaardbaar zijn. Dit is niet iets dat je in de nek van een verbindingsofficier kunt schuiven.Two despised frontrunners, two dying parties and a deeply broken system: How did we get here? – Salon.com
Trump and Clinton may be the two most hated frontrunners in history, dueling symbols of a duopoly in decayDag Laurens – De Standaard
En daar is hij, de akeligste en tegelijk mooiste zin van het jaar: "Als hij de rug rechtte om van zijn fles Spa te drinken, zag ik hem in profiel. Voor we zoogdieren werden, waren we vogels."Neoliberalism – the ideology at the root of all our problems | Books | The Guardian
It may seem strange that a doctrine promising choice and freedom should have been promoted with the slogan “there is no alternative”. But, as Hayek remarked on a visit to Pinochet’s Chile – one of the first nations in which the programme was comprehensively applied – “my personal preference leans toward a liberal dictatorship rather than toward a democratic government devoid of liberalism”. The freedom that neoliberalism offers, which sounds so beguiling when expressed in general terms, turns out to mean freedom for the pike, not for the minnows.⁂
-
Ik moest daarnet in het hospitaal zijn en dan dacht ik in het naar huis gaan, ik ga eens naar de kleerwinkel om nieuw grief. Al mijn zwarte hemden zijn te groot, al mijn gekleurde hemden zijn veel te groot, dus ‘t is back to basics: ik ben direkt een hele stapel witte hemden gaan halen.
(Trouwens gemerkt dat er tegenwoordig gelijk alleen nog maar lelijke en saaie dassen verkocht worden in de winkels, awoert.)
Op de terugweg, omwille van de gezondheid en het voornemen zeker twee keer per week vis te eten, langs de visboer gegaan, en een lap van dit beest gekocht:
De pancarte buiten de winkel riep mij toe: Verse Zeewolf! In de Kristalheldere Wateren van IJsland gevangen! Met een Bepaalde Prijs!
(ik kijk nooit naar de prijs van eten, da’s een zeer slechte gewoonte van mij, kweet, kweet)
Dat het aangeprijsd werd, dat wou voor mij zeggen dat het (a) ofwel niet altijd binnen is en dus de moeite om te proberen of (b) dat het speciaal goedkoop is vandaag en dat ik goede punten zal krijgen van het thuisfront. En ik kan mij niet herinneren dat ik recent zeewolf heb gegeten, dus een Krispetersiaanse win-win-win was niet ver weg!
Thuisgekomen en mijn veroveringen aan de betere helft gebriefd, en ‘t was al helemaal fout: “toch niet in viswinkel X??!” Het bleek de verkeerde visboer geweest te zijn wegens dat het de Veel Te Dure Visboer was. Pff, een mens kan nooit goed doen.
Enfin goed, ik dus mijn lap vis klaargemaakt, gewoon in de pan, en wahey! Dat was zeer, zeer lekker. Vast en sappig en zeer lekker.
Tot het internet mij vertelde
According to scientific data, the Atlantic wolffish’s population has decreased drastically due to overfishing and bycatch. Bottom-trawling vessels also disrupt the wolffish’s rocky underwater habitat when they drag large nets across the ocean floor, with heavy weights holding the nets to the ocean bottom. The nets are indiscriminate in what they catch and the heavy weights and nets are harmful to the benthic terrain and its inhabitants. Recreational fishing has also threatened the survival of the Atlantic wolffish.
Meh. Ik zal geen zeewolf meer kopen, denk ik.
Maar wel nog dassen. Want een mens heeft nooit genoeg dassen.
⁂
-
Ik ben een medisch mysterie! Bij de nefrologen is het niet duidelijk wat er aan de hand is, en bij de urologen ook niet, en vandaag is er dan toch maar niet Ingegrepen maar misschien morgen wel, ik zal een telefoontje krijgen als de resultaten van de testen binnen zijn.
Zót: het leek wel alsof ik een halve liter bloed heb gegeven vandaag, en voor de urinetest hebben ze met twee een kwartier zitten zoeken hoe de gevraagde onderzoeken precies in de computer moesten gestoken wprden, ‘t moet zijn dat er zeer esoterische dingen gevraagd werden.
Het kan zijn dat ik me vergis, maar ik heb trouwens de indruk dat het nu veel beter gaat dan gisteren. Wie weet gaat alles wel vanzelf over. Niet dat ik het verwacht, maar een mens weet nooit. 🙂
⁂
-
Maar zo wijs!
⁂
-
Gisteren een beetje voorbereid: een paar tortilla’s gemaakt, quiche met rivierkreeft en spinazie, met zalm en broccoli, met zalm en witloof, en een vegetarische quiche. En balletjes gemaakt en broodpudding, en kaas gehaald, en fruit. Vanmorgen fruitsla gemaakt, en hartige muffins, en dan alles uitgestald, met boterkoeken en broodjes en alles.
Brunch bij ons thuis! En we waren met 44 man! En dat viel allemaal mee! En er is veel gegeten en nog veel meer gedronken!
(En dan kruip ik nu in mijn bed, denk ik.)
⁂
-
Beeld u dit in: het is 1995, Servië was een paar jaar geleden Bosnië-Herzegovina binnengevallen. De afgrijselijke newspeak ‘etnische zuivering’ is de orde van de dag, en bij de val van Srebrenica zijn duizenden en duizenden jongens en mannen afgeslacht.
Een familie, vader, moeder, zoon van zes maand en dochter van twee jaar, vlucht naar België. Ze vragen asiel aan. Dat ze krijgen. Vader was thuis ingenieur maar vindt hier werk in de bouw, schoolt zich ondertussen bij en een paar jaar later staat hij in voor grotere projecten. Moeder was bediende, maar zorgt nu voor de kinderen. De kinderen, die doen het goed op school.
Het is 2016. De dochter is 23 en opvoedster in een kleuterschool. De zoon studeert nog — hij gaat voor ingenieur, en als alles goed verloopt, studeert hij binnenkort af.
En dan komt Theo Francken op de proppen. Wat blijkt? In 1995 heeft de vader gelogen bij zijn asielaanvraag. Hij zei dat hij van Bratunac in de buurt van Srebrenica was in Bosnië, maar hij kwam eigenlijk van Lobovija in Servië, een kilometer of zes meer naar het oosten.
Dat is identiteitsfraude, zegt Theo Francken. En waar dat vroeger na tien jaar verjaarde, verjaart het nu nooit meer. Dus die ouders die hier jaren belastingen betaald hebben, productief waren in de maatschappij, volledig ingeburgerd? Verblijfsrechtelijk geschrapt. Weg goedkeuring van asiel, weg huis, weg bankrekening, weg nationaliteit, weg alles.
En die dochter die opvoedster is en die zoon die binnenkort ingenieur zou zijn? Wég hun Belgische nationaliteit. Weg hun diploma’s. Weg hun medisch dossier, zelfs. Weg alles.
Statenloos. Zoek het maar uit.
Is dat rechtvaardigheid? Is dit dezelfde regering die ‘rechtszekerheid’ inroept om geen stapels geld terug te eisen waarvan Europa zegt dat het zou moeten? Zijn dat onze normen en waarden, een soort oudtestamentische vervloeking niet alleen op de ouders maar ook op de kinderen en de kinderen van de kinderen?
En waarom, eigenlijk, staat daar niets van in de kranten? Het gaat misschien niet om duizenden mensen, maar toch wel honderden. Géén uitgeprocedeerde asielzoekers die hier al een paar jaar zijn en toch zo goed hun best doen — en die dus al jaren weten dat ze uitgeprocedeerd zijn — maar mensen die door een procedure geraakt zijn, en hier al tien, twintig jaar leven, wonen, belasting betalen en werken, en kinderen hebben die helemaal niets met de zaak te maken hebben. Kinderen die zelf vaak ook al een leven opgebouwd hebben.
The mind boggles.
(Voor de duidelijkheid: de details van dit verhaal zijn fictief. Maar De situatie zoals omschreven bestaat wel.)
⁂
-
Het is al erg gekomen, als de specialist van het hospitaal u niet-uitgenodigd thuis belt.
Er is overleg geweest tussen specialist één en specialist twee, en alles is blijkbaar zo erg dat er Heroïsche Maatregelen gaan genomen worden — maandag spoedoperatie, juich!
Een mens kan niet zeggen dat hij er naar uitkijkt, maar hey, als er consensus is bij de dokters is daar niet zoveel tegen in te brengen, zeker?
Ik ben normaal gezien niet zo’n plooier, maar nu begint het mij eigenlijk wat op mijn zenuwen te werken. Ik zou het gelijk veel liever hebben dat er wat meer over oorzaken zou geweten zijn vóór er aan oplossingen gedacht wordt.
⁂