1. Le Chef a raison.
2. Le Chef a toujours raison.
3. Même si un subalterne a raison, les deux premières règles s’appliquent.
4. Le Chef ne dort pas, il se repose.
5. Le Chef ne mange pas, il se nourrit.
6. Le Chef ne boit pas, il déguste.
7. Le Chef n’est jamais en retard, il a été retenu ailleurs.
8. Le Chef n’entretient pas de relations avec sa secrétaire, il l’éduque.
9. Le Chef ne quitte jamais son service, il a une réunion à l’extérieur.
10. Le Chef ne lit jamais son journal pendant le service, il s’informe pour protéger l’entreprise et donc les emplois de tous.
11. Le Chef fait énormement de sacrifices pour ses subalternes ; ils peuvent donc bien en faire un ou deux pour le Chef en retour.
12. Le Chef a le droit d’être toujours de mauvaise humeur et d’insulter les subalternes, c’est dû à son stress de Chef.
13. On entre dans le bureau du Chef avec ses idées personnelles, on en ressort avec les idées du Chef.
14. Le Chef reste le Chef, même en caleçon de bain.
15. Plus on critique le Chef, moins on a de primes.
16. Ne jamais oublier que le Chef est obligé de penser pour tout le monde.
17. Seul le Chef a une vision globale de l’entreprise.

‘t Is proper. Ik kan wegens pijn niet meer genoeg op mijn voet steunen om de trappers van de fiets rond te krijgen, en dus zit ik vast op het werk.

Sandra zal mij komen halen als ze gedaan heeft met haar werk, maar ‘t is toch ook wel een beetje schaamlijk. Om nog niet te spreken van de miserie toen ik mijn schoen uittrok. Dat moest wel nu gebeuren, want als ik zou wachten tot ik thuis was, zou het een zaak van lossnijden geworden zijn, vrees ik.

Ik kan mij voor de rest niet herinneren wanneer een namiddag nog zó traag voorbij is gegaan.

Ik had mij al vlammend kwaad gemaakt, gisteren, dat ik iets besteld had bij Coolblue en dat het niet toegekomen was, en dat bpost gelogen had dat ze langsgekomen waren, want dat ik van 7u30 tot 16u30 in mijn zetel had gezeten met mijn oor op de bel en dat ik niéts gehoord had, smerige leugenaars en bedriegers!

Wel, euh, ahem, bij nader inzien: ‘t is mijn eigen schuld. Ik had gewoon mijn standaardleveradres van Coolblue laten staan, en dat was mijn werkadres.

Er heeft daar dus zondag iemand onverrichterzake aan de deur gebeld. Sorry, bpost.

(Pakketje is ondertussen toegekomen, trouwens.)

Zelie is thuis van nog geen week uitwisseling met Barcelona.

En met verhalen alsof ze een maand weg is geweest. 🙂

Snirf. Daar gaat mijn progrockjeugd tussen pakweg 1984 en 1989. Ter ere van: een streepje Tarkus!

Ziet, ziet: Alt Shift X doet een voorschaduwing van heel seizoen zes, op basis van de boeken, de trailer en een paar foto’s van de productie.

Spoilers voor wie seizoen 1-5 niet gezien heeft, en voor wie de boeken niet gelezen heeft, dat spreekt. Voor de rest: niets wereldschokkends, maar wel duidelijk en beknopt uitgelegd.

Ik verlies heel zelden iets, eigenlijk.

Maar ik misleg enorm vaak dingen. Meestal is dat niet mijn schuld maar ligt het aan mijn huisgenoten, die kwaadwillig en expres mijn gerief verbergen. Dingen waar ik 370% zeker van ben dat dat dáár, op de hoek van de tafel, op een ander papier en juist naast een doos, met een hoek van dié handdoek erover lagen, die blijken dan plots twee dagen laten niet meer daar te liggen. Beweren sommige van de kwatongen in ons huis dat ze het nooit gezien hebben, dat ik de dingen maar op hun plaats moet leggen, of dat ik maar mijn eigen gerief moet bijhouden.

Bah!

En dan weet ik dat het niet verloren kan zijn, gewoonweg omdat ik niet naar zo enorm veel verschillende locaties ga in mijn leven, dat ik bijvoorbeeld niets meer in de trein of op de tram of de metro kan laten liggen. Ofwel ligt het op mijn werk, ofwel ligt het thuis, daar komt het zo’n beetje op neer.

Als het op mijn werk ligt, dan zijn de plaatsen beperkt; thuis ligt dat iets ingewikkelder: daar zijn duizend plaatsen waar om het even wat zou kunnen liggen. Dozen, kasten, dozen in kasten, dozen in dozen in kasten, dozen in het achterhuis, onder papieren, tussen papieren, bij de was, in het bureau: er zijn dingen waar ik al meer dan tien jaar zeker van ben dat ik ze niet kwijt ben, maar waar ik niet in slaag om ze te vinden.

Hetzelfde met mijn Kindle, sinds een kleine week. Onvindbaar. Ik was al aan het overwegen om naar een begin van lichte paniekmodus over te gaan na zes dagen geen Kindle te bespeuren (ligt op mijn bureau, en dan in mijn valies of in mijn jaszak afhankelijk van waar ik naartoe ga, en ligt dan naast mijn trekzetel thuis, en dan naast mijn hoofdkussen, dan weer in mijn valies naar het werk — kan nérgens anders liggen). Overal gezocht, niet gevonden. Ik was nog net geen meubels aan het verzetten thuis, maar dat was wel het plan voor vanavond.

En dan vind ik hem nu net terug. Onder een (1, één) blad papier. Op mijn bureau.

Urgh. Crisis afgewend. Kindle gerecupereerd. Ik kan weer lezen.

Herinner je nog het moment waarop de gynaecoloog vertelde dat je waarschijnlijk een meisje zou krijgen? Je had wellicht heel wat verwachtingen en ideeën van wat jij allemaal met dat frêle meisje zou beleven. Nu, een paar jaren of zelfs een paar maanden later ben je al een stuk wijzer! Meisjes? Jij weet er – als meisjespapa – ondertussen alles van!

1.   Dramaqueen

Je hebt het goed gelezen. Drama queens en eindeloze huilbuien. Meisjes proberen zich ook te vermannen na een heuse valpartij of als ze in de hoek moeten gaan staan, maar dat lukt niet echt. En het is ook nooit meer vergeten. Een kus? Een knuffel? Vergeet het, ze blijven snikken, en het blijven lange gezichtjes aan tafel. Dat blijft ook later zo: een tegenslag vergeten ze nooit meer. Klagen en uithuilen bij vriendinnen met een glas rosé. Opnieuw beste maatjes? Nooit!

2.   Trots op hun lichaam

Hun vrouwelijke charmes zullen te pas en te onpas worden getoond. “Mama, kijk eens hoe mooi ik wel ben!”. Of “Kijk, mama, ik kan zelf make-up aandoen, want ik ben knap hé!”. En heel af en toe zal je zelfs versteld staan, hoe aantrekkelijk dat kleine meisje ook écht is. Draagt ze die mascara nu echt? Heeft ze werkelijk een minirokje aan?

3.   Je maakt terecht een drama van gevaarlijke situaties … soms toch

Een dagje in de speeltuin is ongetwijfeld anders met jongens dan met meisjes. Want meisjes zijn nu eenmaal meisjes. Het mag er allemaal best wat trager, kalmer en ongevaarlijker aan toegaan. In het begin zal je haar nog wel aanmoedigen om eens een risico te nemen. Maar je geeft het gauw op en knijpt een oogje toe. Want durven heeft geen zin. Je prinsesje weet exact welk speeltuig voor haar leeftijd wordt aangeraden, en houdt zich steeds aan de regels. De klimrekken voor de oudere kinderen zijn immers véél te gevaarlijk!

4.   Stilte…

We moeten er geen tekeningetje bij maken! Meisjes zijn stil. Punt. Hoe meer geluid, hoe populairder de toys — maar niet voor meisjes. Want meisjes willen nooit gehoord worden! Als meisjespapa hoor je je dochter nooit.

5.   Je hoeft niets te repareren!

Bij spelen hoort (gelukkig) niet kapotmaken. Poppen, tekengerei, babyspulletjes, knuffels… ze blijven allemaal intact. En zo moet je ook nooit naar mams voor raad als er weer eens iets moet genaaid worden.

6.   Kalm, kalmer, kalmst!

Zitten, neuzelen, babypoppen wassen, madeliefjes rijgen, haken, kantklossen. Het hoort er allemaal bij. Meisjes hebben nooit een uitlaatklep nodig. Je schrikt niet meer als zij de hele dag in een hoekje een liedje zit te neuriën of weigert mama of zus aan te raken.

7.   Geen builen of blauwe plekken

Ja, wie graag dolt, valt ook … vaak. Je hoeft je lieve meisje niet te behoeden voor valpartijen of beschermen tegen de pijn, want ze heeft nooit blauwe plekken of builen. Niet thuis, en ook niet in de kinderopvang of op school. Geen zalfjes smeren, kusje erop of toverspreuk. Jouw prinsesje heeft dat toch nooit nodig!

8.   Soms ben je ook maar een klein, bang jongetje

Ja jaaaa, je weet het allemaal best. Meisjes hebben te weinig energie. Ze weigeren de spiertjes in hun lichaam ten volle te benutten. Maar soms, heel soms, ben je toch ook een beetje ongerust. Wil ze echt nooit het huis uit? Moet dat nou? Zou ze niet beter kiezen om soms eens iets actiefs te doen?

9.   Doe mij maar een slobbertrui!

Niets zo leuk als jouw meid in een prinsessenkleed steken, liefst met een kroon! Of een spannend rokje met decolleté. Dat vindt ze ook allemaal best! Maar zodra de voordeur sluit, mogen die dingen zo snel mogelijk uit! Dan gaat er niets boven die kamerjas of slobbertrui. Net zoals bij mama …

10. Voetbal of trommel

Je loopt een speelgoedwinkel binnen of je haalt je peuter op in de speelzaal en je ziet ze naar die voetbal lopen. Of ze heeft een trommel in haar handen. Heel even. Echt, héél even, denk je “Really?”. Je weet niet of je het moet goed- of afkeuren. Helemaal niks mis mee natuurlijk! Maar we betrappen onszelf soms op die gedachte.Het is gewoon sterker dan onszelf.

11. Aandacht zoeken van de heren

Dit had je wellicht nooit verwacht, maar hoe klein jouw meisje ook nog is. Flirten doet ze! Naar volwassen mannen, met haar minirokje, in de paskamers, … Jong geleerd … Maar wat is er nu schattiger dan een peutermeisje dat zich wulps tegen een oudere man aanschurkt. Of een kleuter te horen zeggen hoe knap hij die meneer aan de kassa wel vindt. Wedden dat zijn dag niet meer stuk kan?

12. Trouwen met papa!

Ongetwijfeld het mooiste herkenningspunt. Daarom staat ‘t als laatste. Want het klinkt misschien cliché, maar het is écht zo. Meisjes zijn stapel op hun papa’s! Meisjespapa’s weten het maar al te goed. Je wordt overstelpt met kussen en knuffels. Je bent voor hen de mooiste en dat zeggen ze ook. Ze worden verliefd op jou en willen enkel met papa trouwen. Ze aaien je haar en klimmen enkel bij jou op schoot als ze zich pijn hebben gedaan. En geef toe … ook 30 jaar later komen ze graag nog bij paps aankloppen voor een kapotte bromfiets, een sigaret of gewoon voor een troostend woord ;).

Zodra je die zwakke stuiptrekkinkjes van je lieve meid in de buik van de mama probeerde te ontwaren, wist je het al: dat meisje zal niet veel in haar mars hebben. Maar je zal ze verdomme graag zien.