Tales of Drudgery & Boredom.
Muziek speelt op de Sonos van op Spotify; Last.fm verzamelt dat en stuurt elke week naar Twitter wat de meest beluisterde artiesten zijn in huis.
De helft van de tijd — wat zeg ik, negen keer op tien — zit er ergens een kink in de kabel, want de grootste hoop van wat ik beluister komt al een eeuw niet meer op Last.fm terecht, maar wat er wél doorkomt…
Gewoon ter info: de kinderen luisteren ook met mijn account, hier thuis. Voor de duidelijkheid hé.
⁂
Gegeven: een dikke 400 pdf-files van telkens een bladzijde of vijftig. Die ik graag zou willen lezen op mijn cyberPad in mijn comic-lezer, wegens dat dat eigenlijk handiger is dan een pdf-lezer.
Er zijn voor al die dingen duizend manieren om het te doen, maar dit is hoe ik het nu aan het doen ben:
Eén:
find . -iname '*.pdf' -print -exec sh -c 'mkdir "${0%.pdf}"; mv "$0" "${0%.pdf}"' {} \;
Vind alle pdf-en, maak een folder aan met de naam van de pdf minus “.pdf”, en verplaats die pdf telkens naar die folder.
Twee:
find . -iname '*.pdf' -print -exec sh -c 'convert -density 300 -resize 50% "$0" "${0%.pdf}.jpg"; rm "$0"' {} \;
Vind alle pdf-en, converteer die naar jpg met Imagemagick (eerst wat groter zetten met die hogere density en dan de helft verkleinen, want anders zag het er niet zo proper uit), en verwijder de pdf.
Drie:
find . -type d -mindepth 1 -print -exec sh -c 'zip -r -j "$0.cbz" "$0"' {} \;
Vind alle directories en zip daar de inhoud van in een cbz, tralala.
Ik wou dat ik kon zeggen dat het op een ik en een gij gedaan was, maar helaas: die conversie naar PDF, dat duurt echt wel een eeuw.
⁂
We waren gisteren zalm aan het maken, en daar moesten garnalen voor gepeld worden. Enfin ja, ’t is te zeggen, “we”. Sandra was garnalen aan het pellen voor haar eigen zalm-met-garnalenrecept (hoe en wat moet ze dan maar eens op haar eigen weblog zetten, ’t is in alle geval heel lekker), en ik vond het gelijk zonde dat het pelsel van de garnalen zou weggekieperd worden.
Een bouillon trekken, dacht ik.
Of nee, wacht: ik zie al jaren mensen garnaalkroketten maken op televisie, hoe moeilijk kan dat zijn om dat zelf te maken?
Recept, recept, recept… duizend kookboeken en zo op één twee drie geen recept gevonden. Internet in de rapte bekeken, maar niets naar mijn goesting gevonden, en wat er was zag er zo complex uit en had allemaal ingrediënten die wij toch niet in huis hadden.
Dus dan maar zelf iets in mekaar gebrouwd. We gaan ze straks opeten, het schijnt van iemand die er al van proefde vanmiddag, dat het wel gelukt is.
Ingrediënten
Werkwijze
1. Een soort fumet maken.
2. Een soort velouté/béchamelachtige dinges maken
3. Kroketten draaien (hier heb ik foto’s van genomen!)
De opgesteven mengeling omkippen op een snijplank en met een mes in kroketachtige vormen snijden (het hielp om mes onder het warm water te houden, want met al die garnalen erin was het niet evident snijden)
De vulling eerst in in gewone bloem draaien, dan in een mengsel van eigeel losgeklopt met een beetje water, en daarna in chapelure — dat geeft dan zoiets:
…en the aftermath ziet er ongeveer zo uit:
Frietvet opzetten op 180°, garnaalkroket er voorzichtig in laten zakken:
Laten zitten tot het er min of meer klaar uitziet, uitlekken op keukenpapier:
Opengesneden:
Dat zag er niet noodzakelijk verkeerd uit.
update: smaak ergens tussen garnaalkroketten en de coquilles Saint-Jaques die mijn moeder maakte, vooral denk ik wegens de cayennepeper en de cognac. Textuur van binnen- en buitenkant: ik vond niet dat dat veel perfecter kon zijn.
⁂
Er was eens, in 1991 in Kronberg in Duitsland, een simulatie van het Europees Parlement, alwaar ik uitgenodigd was als “observer”.
Ik werd er gedetacheerd bij de mensen die een krantje maakten. Dat werd nominaal gerund door twee Duitsers, maar die mannen hadden niet echt kaas gegeten van wat dan ook.
Ik had dat allemaal al meer dan een paar keer gedaan, zo’n dagelijks krantje maken, en er liep een krankzinnige Luxemburger rond die ook zijn weg rond computers wist te vinden, en samen hebben wij ons meer dan goed geamuseerd, een week aan een stuk.
En dan was het een paar maand later en was het van hetzelfde in Luxemburg, en hebben we ons ook bijzonder goed geamuseerd. En een paar maand later in Straatsburg opnieuw, en een paar maand later in Gent nog eens.
We zijn gedurende een tijd regelmatig over en weer bij elkaar op bezoek gegaan, ook toen hij van Luxemburg naar Aachen verhuisde, maar dan ging hij in het verre buitenland werken, met onder meer een hele reeks jaren in Finland.
En dan zagen we elkaar alleen nog op het internet: hij kwam wel tien keer per dag tevoorschijn in mijn Instant Messenging-dink, met de boodschap dat hij nu online was, en nu offline, en nu weer online. Een mail over en weer soms eens, maar we hadden elkaar al jaren niet meer gezien.
Tot Sandra er vrijdagavond om halfelf plots mee in de living stond, bloody hell, bij wijze van verlaat verjaardagscadeau. (Het was de bedoeling om nog een vriend uit Ierland/Londen en een vriend uit Oxford mee uit te nodigen, maar wegens onverwachte omstandigheden van respectievelijk werk en jammerlijk overlijden van zwaar zieke grootmoeder stond er maar één in de living.)
En dan was het plots zaterdagochtend halfzes, en stonden we boeren en scheten te laten op de koer, en dan was het zaterdagnamiddag en -avond, en was het gelijk het geen vijftien jaar geleden was, maar vijftien dagen geleden.
Het leven, meneer mevrouw, ’t is soms raar hoe dat gaat.
⁂
I’m just sayin’…
⁂
Famous Last Words: “Gho ja, geen probleem, komt in orde.”
Ik kan praktisch geen neen zeggen. Want dan weet ik precies wat er zou moeten gebeuren, en hoeveel werk kan dat maar zijn? Een uurtje of twee, maximum, en ’t is rapper dat ik het zelf doe dan dat ik uitleg aan iemand anders wat en hoe.
En dan blijft dat liggen. En kweek ik dag na dag alsmaar grotere schuldgevoelens omdat het nog niet gedaan is. Tot het moment dat het niet meer kán uitgesteld worden, en dan is het op een uur of twee maximum gedaan, en ben ik zó opgelucht dat het dagenlange schuldgevoel eventjes, een half uur of een uur, misschien een namiddag of een nacht lang, vergeten is.
Tot ik me plots herinner wat ik nog aan wie beloofd had.
Recent gedaan: een affiche, een fotoreportage, foto’s op school, een artikeltje, een shop op tinternet, wat nieuwe css op een WordPress, een groepsfoto, een zelfportret, een interview af laten nemen.
Nog te doen: een interview uitschrijven, een artikel nalezen, wireframes maken, een WordPress theme maken, een website afmaken. En de bibliotheek verder klasseren. En elke dag een foto van de dag op Gentblogt zetten.
Ik hoop altijd dat als het laatste op de lijst gedaan zal zijn, er niets meer bijkomt. En altijd komen er dingen bij. Ik ben het zo beu, allemaal, soms.
En dan zie ik weer iets waar ik mijn mond niet over kan houden. En komt er toch maar weer iets bij.
Week, weekend, week, weekend, week, weekend. En nooit is iets 100% naar mijn goesting af, en altijd zag het er in mijn hoofd zoveel beter uit.
Is dat bij iedereen zo? Ja, zeker?
⁂
Zelie is de helft van haar tanden getrokken vandaag: ze waren te groot, en ze kwamen er niet uit, en het waren nog geeneens haar definitieve tanden.
Er dan maar uit, dus. En nen appareil ook, binnenkort.
Dat is een beetje zoals echt écht groot worden, vind ik. (Het is ook schrikkelijk duur, vind ik, maar dat geheel terzijde.)
⁂
Tiens, zou Mersch een vertaling gemaakt hebben van Kahneman?
Het klinkt in alle geval wel zo, gelijk.
⁂
Hallucinant kwartier van de dag: een "debat" over Israel en Gaza, tussen de guignol van Joods Actueel, Bert Anciaux en een meneer die tot 2003 nog journalist was geweest in de regio. Gemodereerd door Tom Lenaerts, die het zich allemaal ook anders had voorgesteld.
De helft propaganda of leugens, de helft nonsens en platitudes, en elk moment dat -zuiver per toeval denk ik- iemand een halve vraag had waar iets mee aangevangen kon worden, stapte Tom meteen over naar iets anders.
En dan, om het plaatje compleet te maken: het segment voor de reclame afronden met een greep uit de internet commentaren over de al dan niet binnenkorte Belgische begroting.
Om nog eens overduidelijk te maken wat voor kleine, kleine probleempjes wij hier hebben.
Normaal gezien lukt het nochtans meestal in de Kruitfabriek om een min of meer degelijke discussie te voeren, maar hier liep het helemaal in de soep.
⁂
N-VA is groot geworden op onvrede, en op de sterke debat-, interview- en spelletjesprestaties van Bart De Wever, zie ik dat een beetje goed?
Op een paar jaar tijd, eigenlijk. Met een klein kader competente en gedreven mensen, maar vanuit een achtergrond van duffe Vlaemsche vendelzwaaiers (met excuus aan alle vendelzwaaiers) die verweesd waren achtergebleven nadat de wel-progressieve Volksunieërs overgelopen waren naar (Open)VLD, sp.a-via-Spirit, CD&V en andere. Aangevuld door al dan niet platte opportunisten en overgelopen Vlaams Belangers, zouden kwatongen zeggen.
Een vreemde mengelmoes van Vlaams-Nationalisme en separatisme en liberalisme en progressief denken, maar ze zullen het mij vergeven: een groot deel van de mensen die voor N-VA stemmen doen dat niet vóór het partijprogramma, maar tégen “het België van Di Rupo” of tégen andere partijen.
Hoe goed zou het niet zijn om PVDA hetzelfde te zien doen?
Ik zie hem al een tijd in allerlei debatprogramma’s opdraven, en het is bijna grappig hoe de mensen rond hem nerveus worden. Ik heb er redelijk op gelet, maar voor zover ik het me herinner, heb ik nog niet veel mensen hem horen counteren op inhoudelijke argumenten.
En ja, PVDA heeft recent nog een fout begaan met dat hele Resist-verhaal, maar voor de N-VA-kerels of die keer met de man van Joods Actueel, gaat het altijd over Pol Pot en Noord-Korea. Ik heb de indruk dat dat is zoals Bart De Wever verwijten dat hij een fascist is die nog op de foto heeft gestaan met Le Pen. Er is geen sprake van de bal te spelen, ze spelen niet eens de man, maar het verleden van de partij.
Ik persoonlijk, ik vind dat die mens Peter Mertens sympathiek overkomt op televisie en in debatten. Ik geloof hem als hij spreekt. Van wat ik zie op het internet en rond mij, vind ik dat PVDA gelijk goede dingen doen met Geneeskunde voor het Volk.
Zou dat mogelijk zijn, om een bredere partij te maken? Die pakweg 10-15% haalt volgende keer? Ik zou het wel wijs vinden, denk ik. En ik heb alvast het boek van die mens gekocht, ik ga me eens informeren zie.
⁂
Ik was het al een beetje vergeten hoe het er vroeger uitzag: ‘t is raar hoe rap dat kan gaan.
Eergisterenavond:
Vandaag:
(En zeggen dat die hele rechterkant tot nog niet zo lang geleden een gemanicuurd en regelmatig afgereden grasveldje was, waar elk onkruid uit gewied werd. Sic transit.)
⁂
Collega’s met moustache. Ja, daar linksonderaan is er ook eentje. Echt waar beloofd.
⁂
Geen foto’s bij de hand wegens donker, maar neem het van mij aan: de koer is leeg.
Dat is zo opluchtend, ge kunt u dat niet inbeelden. Die frigo die daar stond, al die dingen die mij verwijtend aankeken van “ge hebt ons gekocht en jaren en jaren en jaren en jaren bijgehouden en verhuisd en meeverhuisd en herverhuisd, en nu staan wij hier in de regen en het mos, awoert”: ze zijn weg.
Morgen verder in het achterhuis puin ruimen. Boeken in het rek zetten, en dan beginnen klasseren aan de boeken die ik in eerste instantie opzij had gezet op stapels “niet houden”.
Afijn, this too shall pass, en al.
⁂
Ai oei ai oei: ik sleep mij van bet achterhuis naar de trekzetel om toch een uur of twee te bekomen.
En dan terug naar het achterhuis, want tegen morgen moet er daar vanalles definitief geklasseerd zijn, want morgen komt er iemand met een remorque dingen naar het containerpark brengen.
Morgen, als het een beetje lukt, is onze koer weer min of meer groot huisvuilvrij. En zijn de grote plaatsinnemers in het achterhuis weg.
En geraak ik misschien van die barst in mijn hart af als ik al die dingen zie liggen waar ik voor gespaard en gewerkt en gewroet heb, en die geen lens ter wereld nog kan gebruikend wil hebben computers, computers, computers, kapotte frigo, halfcompleet speelgoed, kapot tapijt, kapotte bureaustoel… aaargh.
update 1u20: nope. ’t Zal niet gaan. Met de beste wil van de wereld, maar genekt door mijn rug. Ah well: het zal blijven bij een grotendeels lege koer.
⁂
Louis zit in het zesde leerjaar, en het zesde leerjaar gaat op bosklas. Een week Durbuy, ik hoop dat hij het fantastisch en onvergetelijk vindt.
Louis is misschien wel van onze vier kinderen degene die het minste lawaai maakt. En ja, het huis is altijd wat minder vol als er één van de kinderen ergens naartoe is. En toch: ik vind het extra leeg als Louis er niet is.
Ik mis hem verschrikkelijk.
Nog twee dagen.
⁂