• Bibliotheek: de voor-voor-voorlaatste loodjes

    Nog niet de laatste loodjes, en nog niet eens de voorlaatste loodjes, maar ’t is toch bijna bijna bijna gedaan, want bijna alle boeken zitten er nu in, bijna allemaal op hun plaats.

    De voor-voorlaatste keer zal zijn als ik alle boeken helemaal op hun plaats zal gezet hebben. De voorlaatste keer zal zijn als de vloer helemaal leeg is en er niets meer staat dat er niet meer moet staan. En de laatste keer zal zijn als de ruimte zijn definitieve bemeubeling gekregen zal hebben (een tapijt, een kastje extra om de tv op te zetten, een zitmeubel). 

    Maar nu zitten alle boeken er dus bijna in. Waar ik geëindigd was zaterdagavond, was dat ik de science fiction en fantasy-boeken allemaal ging proberen krijgen in de grote Billy-kasten, alle kleine en grote boeken door elkaar en dus op een grotere schappenafstand.

    Dat lukte bijna: ik kwam ongeveer twee schappen te kort. 

    En dus was een grote reorganisatie (opnieuw) aan de orde. Board games in een kleine kast gezet, een schifting gedaan in de tijdschriften die ik wil houden, nog eens heel aandachtig gekeken of ik niet-science fiction en niet-fantasy in de afdeling science fiction en fantasy had staan, en jawel: alle ruimte die ik nodig had. 

    (Bleek dat ik het volledige werk van Dorothy Dunnett verkeerd had staan, trr.)

    …maar dat ik ruimte genoeg zou hebben, wou dus ook zeggen dat ik alles (nog maar eens) allemaal van plaats moest verhuizen. En dan bleek dat ik toch te weinig ruimte zou hebben, en ik dacht alle shlock en wijvenboeken alsnog ergens anders (waar? geen idee) te zetten, tot Sandra met een geniale suggestie afkwam. 

    “Zet dan de pockets die in grote reeksen zijn gelijk Danielle Steel en Agatha Christie gewoon dubbel, achter elkaar.” 

    Which I did. Wat me dus een schap of twee-drie bij gaf. 

    Waardoor ik nu twee kasten Fictie heb (grootste deel dubbel achter elkaar), twee kasten Non-fictie, twee kasten Comics, en denk ik zes kasten Science Fiction & Fantasy. En dan nog wat schipperen, voor volgende keer. 

    Bijna gedaan. Bijna.

  • 89 out

    Een monument, verdorie. Zo maken ze er geen meer.

    Patrick Moore

    RIP Patrick Moore.

  • Een nieuw weekend, een nieuw stukje bibliotheek

    Het is daar verdomd koud, in het achterhuis: de chauffagist moet één dezer langskomen om iets te doen aan de verwarming, want nu staat ze al een tijd af. 

    Het is daar zo koud dat het er niet echt te doen is om er meer dan een tijdje te staan boeken klasseren. En dus heb ik het gehouden op (1) de boeken die er uit waren, er weer in steken en (2) de boeken die ik zeker weg ga doen, bij elkaar zetten. 

    Zeker zeker weg: de dubbels, en een reeks Franse vertalingen van strips die ik ondertussen (al weze het digitaal) in een betere vertaling heb. Twee kartonnen dozen, die ik in eerste instantie aan de schoolbibliotheek ga proberen verpatsen. 

    Die strips zijn niet zeer denderend, al kunnen ze misschien wel dienen voor stripamateurs die Frans willen leren, maar die dubbels, daar zitten echt wel zeer goede dingen tussen — ik hoop van harte dat ze op school dingen als The Stars My Destination en A Canticle for Leibowitz en Pavane en Anathem kunnen appreciëren.

    …maar dan wordt het moeilijk: er is een schap of twee boeken die ik in eerste instantie had opzij gelegd wegens Nederlandse vertalingen van dingen die ik (al dan niet digitaal) in het Engelse origineel heb, maar uiteindelijk zijn dat niet allemaal slechte vertalingen, en heb ik ze ook graag gelezen, toen ik zo oud was als Louis. En zou Louis ze misschien wel graag lezen, en de andere kinders ook.

    En dan is er een schap vol boeken die ik nooit ofte nimmer ga lezen, maar die de kinderen misschien wel op hun bord gaan krijgen op school (ik kijk naar u, Johan Daisne). En een paar boeken die Sandra toch niet weg wil smijten. 

    Ah, *zucht*. 

    Zo ga ik toch nog plaats te weinig hebben. 

    Na het zwarte scherm met fiat lux! erop, is de indirecte verlichting boven de bibliotheekkasten geïnstalleerd. Het verschil in het filmpje is niet zo groot, maar in het echt is het wel redelijk spectaculair.

  • Mijn dag is goed

  • Het moest er van komen

    Vanavond in alle rust en sereniteit herbeginnen boeken in de bibliotheekkasten te zetten, in het achterhuis.

    En dan dacht ik: er is nu toch een volledige kast leeg, ik kan misschien eens de boeken die ik weg wil doen, op een rij zetten en ook klasseren, zodat ik ze gemakkelijker kan weg krijgen.

    Een stapel literatuur, een stapel Nederlands vertaalde SF & Fantasy, een stapel rotzooi, een stapel Engelstalige zeer goede boeken (maar weg wegens dubbel), een stapel Engelstalige toch niet zo uitstekend goede boeken, een stapel…

    Aaaargh! En dan beseffen dat ik veel van die boeken eigenlijk helemaal niet weg wil doen.

    Aaaaaaaaa!

  • RIP Dave Brubeck

    Beeld u in wat dat was, in de tijd voor het internet, muziek ontdekken in het land van de BRT 2 Top 30.

    Dat was, in mijn geval, de platenbakken van mijn ouders doorgraven en niet weten wat ik zou horen. 

    Time Out zag er fantastisch wijs uit aan de voorkant, maar het was de achterkant die mij nog meer aansprak: vol kleine lettertjes. Elk nummer een paragraaf, maar de intro bleef het meest hangen in mijn elf-of-zo-jarig hoofd: als een marsmannetje op bezoek zou komen op Aarde, hij zou misschien wel naar tienduizend jazznummers moeten luisteren eer hij er eentje tegenkwam dat niet in 4/4 was. 

    Er zijn een aantal grote systemen in de muziek, hoorde ik later ergens. Twee ervan zijn onze Westerse “klassieke” muziek die zo ongeveer uniek is in zijn vatten van zowat alles in formele notatie, en Afrikaanse muziek die als voornaamste element het ritme heeft.

    Jazz had zich bevrijd uit oude vormgewoontes, maar zat voor het overgrootste deel nog vast in een-twee, links-rechts, zei de achterkant van de plaat. En dan was er Brubeck, die experimenteerde met de meest exotische ritmes — de oude formalismen gecombineerd met de vrijheid van improvisatie en de vaak complexe hartslag van Afrika. 

    De naald op de plaat gezet, en dan kwam dit uit de luidsprekers:

    Blue Rondo à la Turk doet wat de titel zegt: een klassiek rondo, het ritme van een Turkse volksmelodie, en blues/jazz. 

    Ik begreep niets van de theorie. Nu begrijp ik er iets meer van, maar op dezelfde manier als ik kan schaken of bridge spelen: ik ken de termen, maar ik doe het niet.

    Maar kijk: het maakt allemaal niets uit. De liner notes hebben me misschien de plaat doen opzetten — het is de magie die blijft. 

    Merci Dave. 

  • Groot Vlaanderen, klein Vlaanderen

    Ik las ergens vanmiddag iets over het nieuwe programma van Rudy Vranckx. Hoe het zich zonder problemen kan vergelijken met het hele buitenland. Met een beetje verwondering en een beetje trots, zoals altijd als we (weer eens) een wereldwaardig iets maken in Vlaanderen.

    Lovende kritiek, alles in orde. En dan, in cauda venenum:

    De personencultus die rond Vranckx is opgebouwd, een trend die al langer onder Britse of Amerikaanse oorlogsjournalisten in zwang is, heeft mensen geërgerd.

    Beaamd door de allereerste reactie op het artikel, meer nog: “Een serieuze understatement”.

    Zo erg, dat ik dat vind.

  • In shock

    Ik kwam thuis, ik stak een spaghetti in mijn hoofd bij wijze van avondeten, en ik ging kijken innhet achterhuis. Daar was vandaag gewerkt: er zou een stopcontact of twee bij komen in de bibliotheekkasten, en er kwam licht boven op de kasten.

    En toen kwam ik binnen en zag ik alle boeken van één kast weg zijn, en alle middelste planken van alle andere kasten leeg en alle boeken die opzij stonden om weg te doen samen met alle boeken die uit de kasten waren gehaald op de vloer samen gezet en aaargh ik kreeg een halve hartstilstand.

    Ik ga nu even in foetushouding liggen.

    Morgen kan ik het allemaal een plaats geven, denk ik.

  • En dan nu de gouwleider aan zet, denk ik

    Er was een voorstel om het Pieter De Coninckplein te herdopen naar het Herman De Coninckplein. 

    Bart De Wever vond dat voorstel van alle voorstellen die hij in zijn hele carrière ooit heeft gehoord, en hij heeft er heel veel gehoord, één van de domste. En hij moet ongetwijfeld enorm veel domme voorstellen gehoord hebben: hij voegde er nog aan toe “en dat wil wat zeggen”. 

    Tom Lanoye schrijft een fijn stuk als repliek, dat ik met plezier wat knippenplak.

    Welke initiatieven heeft Bart de Wever in 2012 voorgesteld in het Vlaams Parlement, waar hij de grootste fractie leidt? Welke vieringen heeft hij aangekaart bij de Vlaamse regering, waar hij deel van uitmaakt? Welke initiatieven heeft hij bepleit in de bijna afgelopen Antwerpse coalitie, waar hij ook al deel van uitmaakte? Hij was zelfs lid van het kartel dat de Schepen van Cultuur leverde. Hebben wij één bevlogen voorstel mogen horen? Eén betoog, tenzij dat ‘de anderen’ — dit keer niet Elio Di Rupo of de Walen, maar alle Vlaamse kunstenaars tezamen — zich meer moeite moeten getroosten om Conscience te eren?

    Ik voel me niet aangesproken. Ik ken en bewonder Conscience genoeg om op iedere barbecue van de Nieuw Vlaamse Elite, van VOKA tot Waregem Koerse, een gesprek over hem aan te gaan. Desnoods alleen over zijn biografie. Hij kreeg bij voorbeeld een Belgische staatsbegrafenis en rechtstreekse subsidie van koning Leopold I, uit dankbaarheid voor zijn rol bij het buitenkeren van de Hollanders in 1830. (Voor alle duidelijkheid, in deze roddelzieke tijden: ikzelf vraag en krijg al jaren geen subsidie, tenzij voor mijn zonnepanelen en mijn dubbele beglazing. Daarbij heb ik het niet over mijn bril, maar over mijn nieuwe woonst.) (En oh ja: ik betaal, als identitair getermineerde Vlaming en dus bedrijfsleider van mijn eigen naamloze vennootschap, over al mijn auteursrechten de volle pot van 33 procent. Zonder morren. Ik ben nu eenmaal van het principe ‘breedste schouders, zwaarste lasten’. Ik wel. Nu het VOKA nog, en UNIZO, en de rest van al onze identitair getermineerde Vlamingen.)

    Mag ik er overigens op wijzen dat een andere overleden literaire grootheid, Hugo Claus, De Leeuw van Vlaanderen heeft verfilmd? Meer eer kun je als auteur een andere auteur niet bewijzen. Zelfs Adriaan van Dis speelde mee. Akkoord, die film leek op een slechte aflevering van Monty Python. Maar het gaat om het gebaar. En veel meer viel er niet te maken van die hele Leeuw van Vlaanderen. Historisch gesproken is dat zeer zeker een mijlpaal, maar een groot leessucces zie ik het niet worden bij de Twitter-jeugd, van om het even welke politieke strekking. Daarvoor is het literair gesproken —ik zal mij respectvol uitdrukken — een hallucinant lachwekkend kutboek. Veel meer hield ik van Consciences echte meesterwerk. Het weergaloze drama De loteling. Ook verfilmd overigens. Met Jan Decleir in de hoofdrol. Nog zo’n onwillige artiest.

    Kunstenaars iets verwijten wat je zelf niet doet… Bikkelen om de sjerp van burgemeester terwijl je twee andere hoge stoelen gewoon bezet houdt — en dan toch anderen uitschelden voor ‘elite’… Indien de flamingantische kerkfabriek één catechismus kent, dan is het deze. Ik ken geen club ter wereld die zich zozeer beroept op de eigen taal en de eigen cultuur, en die de dragers ervan zo categorisch belasterd en verdacht maakt. Bij voorbaat en categorisch. Omdat ze weigeren mee op te stappen in een separatistische subcultuur.

    (Natuurlijk dat De Wever of wie dan ook van N-VA hier geen reactie op zal geven behalve misschien even nonchalant de schouders ophalen.)

    (Of, als het echt met een Latijnse spreuk moet — al heb ik de indruk dat hij dat tegenwoordig niet zoveel meer doet — wellicht iets in de zin van de minimis non curat prætor.)

  • Ik was een beetje kapotjes

    Ge moogt dan al plannen en doen: het is pas als de boeken er staan, op de planken, dat het een beetje een idee geeft van wat en hoe.

    Uiteindelijk vandaag van toch maar besloten om alle non-fictie bij elkaar te kappen. En alle alternatieve geschiedenis bij science fiction & fantasy te smijten.

    En ook om alles een kast of zo op te schuiven, en om te proberen om pockets en hardcovers toch maar door elkaar te zetten. Waardoor ik plaats verlies, zeker dat, maar wat het alfabetisch zetten meer, euh, alfabetisch maakt.

    En dan nu even doodstuiken, denk ik.

  • Kristofferson II

    Hazeker, dat het een fijn optreden was. Bij stem is hij al een hele tijd niet meer, en een gitaarvirtuoos zal hij ook niet meer worden, maar de nummers maken alles goed. 

    En zijn jongste dochter Kelly was er ook bij, zo schattig dat dat was!

    Er is een hele reeks Greatest Hits doorgedraaid (Me & Bobby McGee, Sunday Morning Coming Down, Help Me Make It Through The Night), Best of All Possible Worlds, The Silver Tongued Devil and I, …) en een hele reeks minder bekende die hij wel meer live doet (Darby’s Castle, Here Comes That Rainbow Again, Nobody Wins) en een aantal recentere dingen (van zijn laatste plaat kan ik mij alleen het liedje over Ramblin’ Jack Elliott herinneren,  van Closer to the Bone was er From Here to Forever).

    We hebben veel gelachen (toen zijn dochter gebaarde en oogrolde bij “He’s a pilgrim and a preacher, and a problem when he’s stoned” uit The Pilgrim – Chapter 33, ha!), ik hield het — zoals altijd, trouwens — niet droog bij Jody and the Kid, ik stond op armafstand van de mens zelf, a good time was had by all

    Ik heb alleen heel erg veel medelijden voor meneer Kristofferson, dat hij morgen in Tilburg en daarna in Engeland opnieuw diezelfde irritante Hollandse superfans voor zijn neus zal hebben, met de meneer die elk nummer een halve seconde te vroeg mee-“zingt”, en de mevrouw die begot een beschilderde klomp met een fles wijn erop meehad. 

  • Kristofferson

    Hoe vaak gebeurt dat, dat een mens een levende legende kan zien in het echt? 

    Wij gaan vanavond naar deze meneer kijken:

  • Apparaat

    Een hele dag vrijaf genomen, vandaag, om de dochter moreel te ondersteunen bij het laten insteken van een apparaat.

    Afgehaald op school, eerst een soepje gaan eten (veel anders lukte niet, met die getrokken tanden), een geforceerd geposeerde foto getrokken waar er een bordje stond “neem hier een foto” (toon uw tanden! uw tanden!), en dan naar de orthodontist getogen.

    Photo opportunity

    Daar was het allemaal teleurstellend vlug en pijnloos gedaan: tanden gepoetst met een soort polijstmiddel, zetel in, BDSM-mondstuk in, afzuiging in mond, tandglazuur voorbereid, lijm erop, blokjes erop, ijzerdraad erin, rekkers rond de blokjes, honderden en honderden en honderden euro’s in cash betaald, geforceerde glimlach bevolen (méér tanden! méér!), foto genomen en hopladiejee:

    Apparaat

    Volgende week nog een stuk doen, en dan twee jaar of zo aan een stuk geen appel of ribben kunen afkloven, vier keer per dag tanden poetsen, rondlopen met een halve ijzerwinkel in haar mond.

    Maar ‘t is voor een goed doel!

  • Links van 5 september 2012 tot 29 november 2012

    corsix-th – Open source clone of Theme Hospital – Google Project Hosting
    This project aims to reimplement the game engine of Theme Hospital, with the capability of loading assets including graphics and levels from the original game.

    Revenge of the Reality-Based Community | The American Conservative
    I know that it’s unattractive and bad form to say “I told you so” when one’s advice was ignored yet ultimately proved correct. But in the wake of the Republican election debacle, it’s essential that conservatives undertake a clear-eyed assessment of who on their side was right and who was wrong.

    Looking to the Future: 8 Science Fiction Movies to Watch for | Movie News | Movies.com
    Since this is a science fiction column, how about we do a little time traveling? After all, 2012 is just about over — so what awaits us in the years ahead? Although smaller films are surely going to emerge at festivals, here are eight science fiction films coming out within the next year or so that may very well deserve your valuable time and money. Since we're using a time machine (and because this is the Internet), I will also prejudge each movie without having seen a frame from most of them.

    A Handsome Atlas: Wildly Awesome Data Visualizations from the Nineteenth Century
    Zo mooi.

    Stoya™, Not-cool things to do, bro… Part 1
    Before you try to tell me that it’s because I take my clothes off for a living, let me tell you that this started way before I was 18. Let me tell you that every single woman I know has at least one truly terrifying story of street harassment and a whole bunch of other stories that are merely insulting or annoying. Let me remind you that in a room of pornography fans, who have actually seen me with a dick in my mouth and who can buy a replica of my vagina in a can or box, I am treated with far more respect than I am walking down the street.

  • Och here dat kind

    Vrijdag neem ik een dag vrijaf, voor Zelie. 

    De dutsin moet naar de orthodontist: haar melktanden vielen maar niet uit. Ze hebben de afgelopen dagen eerst haar onderste kiezen en dan haar bovenste uitgetrokken, en nu moet er een apparaat in haar mond gevezen worden. 

    ’t Zal morele steun worden en zo, want ze ziet het gelijk niet helemaal zitten. 

    (En een geluk dat we verzekerd waren, want het is godmiljaarde niét goedkoop, zo’n ingrepen. En allemaal in cash te betalen ter plaatse, als ik dat goed begrepen heb.)