Ik ben over niet veel van mezelf fier. Als ik toch heel hard zoek…

Ik ben er trots op dat ik ingewikkelde dingen soms eenvoudig kan uitleggen. Ik ben geboren om moeilijke vragen van kinderen te beantwoorden.

(Godmiljaar, wat een deprimerend gedoe, die wijvenweek.)

Waar ik bijna nooit over schrijf, is hoe moedeloos mijn, ahem, medische situatie mij vaak doet voelen. Dat ik dan gelijk een klein kind zit te wenen omdat het niet eerlijk is.

Vandaag, bijvoorbeeld, deed mijn rug zó hard pijn.

Deze namiddag was het de ergste van de vele verschillende pijnen-aan-mijn-rug: een soort weeë pijn, aan de rechterkant van mijn ruggengraat, van die pijn die in mijn keel zit, waar ik misselijk van wordt, dat ik niet weet waar gedraaid, dat ik bijna niet meer kan nadenken, dat ik het gevoel heb dat ik moet overgeven.

Tegen de late namiddag was het min of meer over, maar nu zit ik in de zetel en is het een andere oude bekende, aan de linkerkant deze keer en wat lager: een soort stekende blauwe plek-achtige pijn. Steun helpt niet, achterover liggen doet pijn, vooruit zitten doet nog meer pijn, rondlopen is alsof er voortdurend op een blauwe plek geduwd wordt.

Zo zijn er een resem verschillende soorten pijnen.

De meeste komen langzaam opzetten en verdwijnen dan weer langzaam. Ik heb nooit migraine gehad, maar ik kan me inbeelden dat het ook zoiets is: het onvermijdelijke, het ah fuck, here we go again. Oh, en dan zijn er ook de plotse steken. ’s Avonds en ’s nachts vooral, en ook weer een heel gamma: een kramp die er plots in schiet, een gevoel dat iemand met een duim of en breinaald in mijn rug steekt.

Dat is allemaal een gevolg van die keer een jaar of acht geleden, dat een trap die verkeerd geplaatst was, onder mij weggleed, ik een verdieping naar beneden viel en een paar ruggenwervels verbrijzelde.

*
*     *

So far, so meh. Rugpijn, het gebeurt.

Het is er elke dag en voortdurend, ik maak er hier niet het ik-heb-chronische-rugpijn-weblog van, maar ik zeg er soms wel iets over. Waar ik mezelf meestal wél over censureer, is dat die rugpijn verre van het ergste gevolg is van die keer met die trap.

Er zijn ook een hele resem zenuwen kapot. En dat heeft een hele resem gevolgen.

Die scène in het begin van Young Frankenstein? Ik kan ze min of meer naspelen:

Ik voel bijna niets in mijn benen, vooral aan de achterkant dan. Een vaag gevoel van druk, een jeukgevoel dat nooit weggaat, iets tussen een slapende voet en te lang in de vrieskou rondgelopen hebben, en dat is het dan zowat.

Ik heb ook, euh, loodgieterijproblemen.

Een blaasontsteking, dames, u bekend? Wel: drink ik twee dagen na elkaar geen vijf liter of meer per dag, dan wéét ik dat ik de derde dag prijs heb. Maar zelfs als ik genoeg drink, dan nog: om de week of twee, drie heb ik ervan. Overdag kan ik het dan onder controle houden, min of meer, met massale dosissen gespecialiseerde pijnstillers. Maar dan slaap ik een nacht of drie gewoon niet.

Urgh.

En dan zit ik hele nachten te snotteren op het toilet. Omdat de dokters mij één ding heel erg duidelijk gemaakt hebben: dit-wordt-niet-beter. In heel hard tegendeel: “bereid u maar al voor”, wisten ze mij te zeggen.

Ach ja. Ik was helemaal van plan om de hele medische situatie voor eens en dan nooit meer op te schrijven, maar, euh. Dan toch niet, bij nader inzien: de zeven acht gedetailleerde too much information-paragrafen zijn bij deze verwijderd.

Ayup, schrijf het maar op: I chickened out omdat ik er te beschaamd over ben.

Mijn allergrootste droom is dat onze kinderen gelukkig zijn. Dat ze openbloeien. Dat ze iets vinden waar ze door geboeid zijn, en dat ze dat dan ook kunnen doen. Dat ze iemand vinden waarmee ze gelukkig zijn, en dat ze dan al dan niet kinderen hebben als ze dat willen, en dat die ook gelukkig zijn.

Zoals Raymond het zegt: daarvoor wil ik alles geven. Alles.

Er is niets zo erg als een kind hebben dat ongelukkig is. Er is niets zo fantastisch als een kind hebben dat gelukkig is.

En behalve de kinderen? Ik loop heel de tijd met vele vele tientallen dromen rond. Eentje dan maar, want als ik zou beginnen, ik bleef dagen aan een stuk bezig.

Ik had zo graag iets betekend. Sporen nagelaten. Een boek geschreven. Dingen ontdekt. De wereld veranderd, zelfs al was het op een minuscuul onderdeel van een stukje van ene wetenschappelijk domein.

Vroeger droomde ik dat ik paleontoloog zou worden. En toen droomde ik dat ik historicus zou worden. Over de periode tussen 500 en 700, bijvoorbeeld.

Op het einde van het laatste mondeling examen in het zesde jaar humaniora vroeg mijn klastitularis of ik al wist wat ik volgend jaar ging doen. Er was niet eens sprake van geschiedenis studeren, ik hoor het mij nog zeggen: “ik zou graag geschiedenis doen, maar ’t zal wel rechten worden”.

Stom, stom stom. Ik had een redelijke hekel aan rechten, en tegen dat ik jaren en jaren later alsnog aan geschiedenis begon, had ik al werk en was het niet te combineren. (Maak ik mezelf wijs, zelfs na jaren: ik was gewoon te lui.)

Die droom van iets wetenschappelijk tastbaars achter te laten, die mag ik wel opbergen. Onherroepelijk, vrees ik. En een boek of zo, daar zie ik me niet aan beginnen: te lui. En zelfs al was ik niet te lui: niet getalenteerd genoeg. Oh, en bespaar mij de “hij vist naar complimenten”. Neen, echt niet.

Er is een ongeluk gebeurd met een bus, lijkt het wel, als ik zo naar het nieuws kijk. Als ik drie kwartier lang naar het nieuws kijk, dat het over niets anders heeft dan het ongeluk met een bus.

Ik zou er kunnen lastig over doen, zeggen dat het toch wel erg is dat een zinloos ongeluk dat een zinloos ongeluk is plots wereldnieuws is, terwijl er dagelijks godweethoeveel kinderen gnnnn.

Allez, serieus: de wereld is ingestort, lijkt het wel, als ik zo lees wat er bij de helft van de mensen die aan wijvenweek meedoen, geschreven staat. “Ik heb wel een mening, maar vandaag even niet boehoe ’t is toch zo érrug”. Ja, ’t is erg. ’t Is ook een ongeluk waar niemand iets aan kan doen. Dat één keer gebeurt op veertig jaar.

Afijn. Meningen, meningen.

Ik ben zoals iedereen, vermoed ik: overal een mening over, meestal ergens tussen totaal en relatief ongefundeerd, en soms eens wél gefundeerd.

Ik kan over vanalles en nog wat uren aan een stuk discussiëren, maar in het kort en compleet arbitrair want ik kan dus werkelijk over alles doordrammen tot ik blauw in het gezicht zie, een paar conversation starters:

• De meerderheid van wat zich feminist noemt, slaat de bal totaal mis.
• Mensen zijn nu niet anders dan duizend jaar geleden, en zijn niet anders in Papoea-Nieuw-Guinea dan in pakweg Gentbrugge.
• Homeopathie en andere toverdokterij is kul.
• De Bijbel zegt niet wat u denkt dat hij zegt.
• Harry Potter is rotzooi.
• iOS en Mac OS X trekken sinds een paar jaar op niets meer.
• Alles komt in orde. Of nee, wacht: de wereld is om zeep.
• Dat is geen kunst, dat is gewoon kaka.
• Fietsers zijn even levensgevaarlijk als autorijders.
• Flessenvoeding is voor gemakzuchtige en slechte moeders.

En dan nemen we er een glas of twee drie drank bij, en is het ofwel een fijne avond dat we zeggen we gaan dat zeker nog eens moeten doen, ofwel een heel erg ongemakkelijke avond die alleen maar ongemakkelijker wordt, en doen we alletwee alsof we eigenlijk niet écht kwaad zijn op mekaar wegens god hoe kan iemand zó verkeerd zijn, en die eindigt met oh god, dit mag nooit meer gebeuren.

Guilty pleasures: blote wijven. Euh nee, wat zou ik mij daar schuldig over moeten voelen? Wat zijn dat nu voor dingen!

Herbeginnen.

Euh.

Wat moet ik in ’s hemelsnaam zeggen dat ik nog niet vele tientallen keren gezegd heb in de loop van de afgelopen jaren? Of dat geen vissen naar complimenten is, in al dan niet subtiele variaties op “mijn negatieve eigenschappen zijn dat ik soms té perfectionistisch ben”?

Of dat mij geen problemen gaat opleveren in het echte leven? Ik schrijf hier alleen maar dingen die ik eventueel op café tegen een wildvreemde zou zeggen, en hey, dat is dus láng niet alles.

Semi-op de vlakte, dan maar.

Ik begin te bleiten bij het minste. Triestig of vrolijk, films of boeken, dingen die goed aflopen, slecht aflopen, gewoon ontroerend, whatever: waterlanders gegarandeerd.

Ik ben voor wijvenfilms. Tien keer liever nog eens kijken naar While You Were Sleeping of de esbattementen van Elizabeth Bennet en Mr. Darcy dan naar Die Hard of consoorten.

Ik ben verliefd op Kara Zor-El. En/of Powergirl, enfin, ’t is ingewikkeld. Twee van mijn favoriete series zijn Buffy The Vampire Slayer en Veronica Mars. Als het niet zo hipster was, zou ik toegeven dat ik graag naar My Little Pony kijk en dat ik geen enkele aflevering van Powerpuff Girls gemist heb.

Ik zit ongelooflijk graag in bad. Uren aan een stuk, met een boek, te weken — alleen jammer dat ik sinds gebroken rug noch in noch uit ons bad geraak.

Ik ben bang van mensen en van nieuwe situaties. Gelijk, paniek bang. Ik zou er geen enkel probleem mee hebben om nooit meer uit mijn trekzetel te moeten komen en alleen thuis te zitten. Angstzweet slaat mij uit als ik met mensen moet spreken, en het allerergst met mensen die ik net lang genoeg ken om door mijn kleine voorraad smalltalk te zitten. Oh, en tegelijkertijd ben ik graag onder de mensen. Euh ja.

Ik dans ongelooflijk graag. En ik zing ook ongelooflijk graag. Pas op, niet dat ik het kan of zo, absoluut niet, in tegendeel. Dus doe ik het maar als er niemand in de buurt is. Luidop zingen en wild dansen. Met de gordijnen dicht, en als ik zeker weet dat er de eerste uren geen levende ziel in de buurt is.

Procrastinatie, yada yada. Lang verhaal kort: ik weet uit decennialange ervaring dat de dreiging dat er werk is dat eigenlijk moet gedaan worden, de allerbeste manier is om veel werk te verzetten dat niet moet gedaan worden. Dringend grafieken van allerlei te maken. Mijn bibliotheek op orde zetten. Iets optimaliseren dat al lang geoptimaliseerd is. Ik zou op den duur zelfs op beginnen ruimen om te vermijden dat ik echt werk doe.

Ik kan en ken van veel dingen een beetje, maar van zeer weinig dingen echt veel. Ik loop daar alle dagen wakker van (serieus waar), maar er iets aan doen? Ho maar.

Ik loop mij voortdurend op te winden en kwaad te maken. Dan rijd ik op de fiets of loop ik op straat en doet mijn hoofd voortdurend van uit de weg KLOOTZAK en kan het NOG een beetje trager TEEF? en godverDOEME vurte FUCKER steekt uw fucking LICHTEN aan. Niet dat ik het luidop zeg of dat ik speciaal agressief ben of zo, en ’t is al heel lang geleden dat ik op straat liep te hopen dat iemand mij zou aanvallen zodat ik hem met de ijzeren tippen van mijn Dr. Marten’s kon toetakelen. Maar het zit er wel heel de tijd.

Ergernis, ergernis, ergernis: ik sta er regelmatig verbaasd van dat ik geen maagzweer heb van mijn longen tot aan mijn enkels. Ik kan van alles lastig lopen.

Mensen die zeggen “ik miste het stevige” in plaats van “ik vond het niet stevig genoeg”. Mensen die foto’s van zichzelf nemen en die dan hun voeten met de punten naar elkaar zetten. Als ge X-benen hebt, meisjes, dan hebt ge steunzolen nodig.

Mensen die zichzelf voorstellen met Achternaam – Voornaam (way to country-bumpkinize uzelf, gasten). Mensen die in potjes-Engels schrijven (ZESENDERTIG onderwerelden wens ik ze toe). Programmeurs die te leeg zijn om een degelijke uitzondering te schrijven voor het geval er maar één is van iets (“nog 1 stoel(en) beschikbaar”? nog één dets in uw wezen, ja).

Wit aanlopen van machteloze woede jegens mensen die “enerZHie” zeggen in plaats van “energie”. Of “frankrijkLEI” en “consciencePLEIN” in plaats van Frankrijklei en Conscienceplein. Of die het hebben over “de Rudy”, “de Patrick”, “ah daar is DE mama sè”, die “is” of “es” schrijven als het “eens” moet zijn.

Een irrationele hekel hebben aan Antwerpen en Antwerpenaren en Antwerps, maar niet het minste probleem hebben met hetzelfde als ik het in het echt meemaak. Supersonisch opkrullende tenen krijgen van Aalsters en Aalstenaars, maar tegelijk stekezot zijn van de Aalsterse familie.

Irrationele levenslange haat opdoen tegen mensen die ik eigenlijk van haar noch van pluimen ken, gewoon omdat ze mij één keer op een avond in 2005 uit de hoogte aangesproken hebben van “pfuh, gij interesseert mij niet omdat gij mij niets kunt opbrengen”. Of dat ik vermoed dat ik denk dat iemand denkt dat iemand anders gezegd heeft dat iemand vermoedt dat er iets zou gebeurd of gezegd zijn, en dat dat dan in mijn hoofd een maalstroom van een eigen leven begint te lijden tot het is van PERSOON X MOET STERVEN NA DAGENLANGE MARTELING, compleet met uitgewerkte scenario’s. En dat dat dan met één woord volledig kan omslaan.

Euh, ik denk dat ik vooral zeer, zeer irrationeel ben.