Tales of Drudgery & Boredom.
De laatste loodjes. En dan ga ik naar de winkel om een entrecôte, die ik bloedrood zal bakken en met een pot béarnaise naar binnen werk.
⁂
Lucifer, 1-33 [1-14/03]
Mike Carey (tekst) – allemaal verschillende mensen op inkt en kleuren
DC Comics, juni 2000 – februari 2003, 33 x 24 blz.
Heel in het begin van The Sandman zorgt Gaiman ervoor dat Lucifer de Hel verlaat, en dat God er in zijn plaats twee andere engelen in zet. Het wordt in de rest van Sandman niet duidelijk wat er met Lucifer gebeurt. Deze serie doet er iets mee.
Iets, zeg ik wel, want Gaiman it ain’t.
Lucifer, de reeks, heeft zijn momenten, maar ik vrees dat ik het na 33 nummers voor bekeken heb gehouden. Later misschien nog eens.
Mnemovore [15/03]
Ray Fawkes en Hans Rodionoff (tekst) – Mike Huddleston (beeld) – Jeromy Cox (kleur)
IDW Publishing, juni-november 2005, 6 x 24 blz.
Een snowboardster aan de wereldtop heeft een ongeluk waardoor ze haar geheugen verliest. En dan blijkt dat er nog andere manieren zijn waardoor mensen hun geheugen verliezen — monsters die geheugen opeten, zowaar.
Leuk klein horrorverhaaltje.
Saga (1) [16/03]
Brian K. Vaughan (tekst) – Fiona Staples (beeld)
Image Comics, maart 2012, 44 blz.
Magisch mooi. De Vaughan (Y: The Last Man) schrijft een verhaal dat iets Romeo en Julia-achtigs heeft, met veel politiek en nog meer romantiek.
Prachtig schoon van uitzicht, ook. Ik kan mij inbeelden dat dit un grand classique wordt.
FF (1-15) [17/03]
Jonathan Hickman (tekst) – Steve Epting (beeld) – Rick Magyar, Steve Epting (inkt) – Paul Mounts (kleur) – Rus Wooton (letters)
Marvel Comics, mei 2011 – april 2012, 36 + 14 x 24 blz.
What the…? Serieus, ik heb veel te veel gemist van Marvel de laatste jaren om hiér mee te herbeginnen.
Johnny Storm is dood, the Fantastic Four is niet meer, Spiderman vervoegt Reed en Sue Richards en Thing, dan komt de vader van Reed erbij, en allemaal slechte Reeds, en een bele resem kinderen van godweetwaar, en plots is het een kinderreeks geworden en aargh.
Spiderman 1602 [19/03]
De oorspronkelijke 1602 vond ik uitstekend, maar dit was niet veel soeps.
Ocean [20/03]
Warren Ellis (tekst) – Chris Sprouse (potlood) – Michael Golden (beeld) – Karl Story (inkt) – Randy Mayor, Wendy Broome, Tony Aviña, Wildstorm FX (kleur) – Jared K. Fletcher (letters)
DC Comics (Wildstorm), 2005, 167 blz.
Onder het ijs van Europa (de maan van Jupiter, niet het werelddeel) zweven talloze sarcofagen van mensachtige wezens, maar dan miljoenen jaren oud. Wat hoe hu?
Leuk. Jammer dat Warren Ellis zich weer heeft laten vangen aan gedateerde referenties (“Doors 98”? Really?), maar voor de rest een fijn tussendoortje.
Peter Panzerfaust 1-2 [21/03]
Kurtis J. Wiebe (tekst) – Tyler Jenkins (beeld) – Alex Sollazzo (kleur) – Ed Brisson (letters)
Image Comics, februari – maart 2012, 2 x 32 blz.
Peter Pan in de Tweede Wereldoorlog. We zijn in 1940 in Calais en de Amerikaanse Peter Pan(zerfaust) neemt een bende Franse wezen onder de arm. Veel schieten en alles.
Ik heb de eerste twee nummers gelezen, eneuh… zo in aparte nummers heeft het wel héél weinig om het lijf. Misschien als ik alle vijf de episodes na elkaar lees (maar die zullen er pas binnen een paar maand zijn).
The strange talent of Luther Strode [22/03]
Justin Jordan (tekst) – Tradd Moore (beeld)
Image Comics, november 2011 – maart 2012, 6 x 32 blz.
Luther Strode koopt een boek om spieren te kweken, zo eentje zoals vroeger in kleine zwartwitadvertenties in comics.
En dan wordt hij plots supersterk. Kan hij vijf stappen vooruit denken. Ziet hij dingen gebeuren voor ze gaan gebeuren.
Maar het is niet zoals in de mannekensbladen: superheld worden, dat is geen evidentie. Luther Strode is een Peter Parker zonder Uncle Ben, en hij kan op den duur nergens meer naartoe.
Goed.
Kick-Ass [23/03]
Mark Millar (tekst) – John Romita Jr. (potlood) – Tom Palmer Sr. (inkt) – Dean White (kleur) – Chris Eliopoulos (letters)
Marvel Comics, april 2008 – maart 2010, 8 X 32 blz.
Hij is geen superheld, maar hij beslist er wel een te worden. En neen, een duikpak en een masker zijn niét veel hulp als een bende u in elkaar slaat.
Een bende levende legendes (Millar! Romita!), en jawel: uitstekend. Bloederig, maar wel uitstekend.
Kick-Ass 2 [23/03]
Mark Millar, John Romita Jr. (tekst) – John Romita Jr. (beeld) – Tom Palmer Jr. (inkt) – Dean White (kleur)
Marvel Comics, december 2010 – februari 2012, 7 x 32 blz
Vervolg op –. En nog een tandje bijgestoken.
Zeer bloederig, maar wel zeer uitstekend.
Othon le trisaïeul (november 1992) [23/03]
Honorata la trisaïeule (november 1993) [23/03]
Aghnar le bisaïeul (augustus 1995) [24/03]
Oda la bisaïeule (april 1997) [24/03]
Tête d’acier l’Aïeul (oktober 1998) [25/03]
Doña Vicenta Gabriela de Rhoka l’aïeule (september 1999) [25/03]
Aghora le père-mère (januari 2002) [25/03]
Sans-Nom le dernier Méta-Baron (december 2003) [26/03]
Alejandro Jodorowsky (tekst) – Juan Gimenez (beeld)
Les Humanoïdes Associés
Jodorowsky is zot.
Avengelyne [29/03]
Ugh. “Knock-off Angela” was mijn eerste reactie. Beginnen lezen, en snel weer opzij gelegd. Misschien later nog eens, want ik ben er hier middenin gevallen, en ’t is blijkbaar een heel erg uitgebreide reeks.
Silver Surfer: Requiem [30/03]
J. Michael Straczynsky (tekst) – Esad Ribic (beeld)
Marvel Comics, 2007, 104 blz.
The Silver Surfer gaat dood, neemt afscheid van de aarde en besluit terug te keren naar zijn geboortewereld. Waterlanders! Heelder sloten!
Zó schoon.
⁂
Ik dacht: ik ben het een beetje beutjes, allemaal Rode Ridders na mekaar te lezen. En als ik eens allemaal boeken van een andere reeks na elkaar zou lezen?
XIII, die stonden bij mijn nonkel in de boekenkast, maar heel erg hard heb ik er toch niet aan gelezen, in de jaren 1980. Ik had er hier en daar wel eens wat gelezen, maar ik vond het uiteindelijk allemaal nogal verwarrend. En ik had ze al helemaal niet allemaal in volgorde na elkaar gelezen. Bij deze dus alsnog gedaan. In telegramstijl mijn notities.
XIII 01 – Zwarte vrijdag [01/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1984, 48 blz.
Een man spoelt aan op het strand, zonder herinneringen en met al enige aanknopingspunt voor zijn identiteit een tatoeage van het nummer 13 op zijn lijf.
Wie wat hoe? Wordt ontknoopt in de loop van een jaar of twintig.
Zwarte vrijdag: keurige intro. En de jaren-stillekes retro stoort absoluut niet.
XIII 02 – Waar de indiaan gaat… [02/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1985, 48 blz.
The plot thickens! Wijs.
XIII 03 – Alle tranen van de hel [02/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1986, 48 blz.
Nog meer thickening van het plot.
XIII 04 – SPADS [06/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1987, 48 blz.
Kijk nu, het wordt plots allemaal duidelijk.
XIII 05 – Rood alarm [07/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1988, 48 blz.
…en een ontknoping. Ze zouden hier eens een film van moeten maken! Euh, wacht.
XIII 06 – Het dossier Jason Fry [08/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1990, 48 blz.
Oei, te rap gelezen. Ik zal nog eens moeten herbeginnen. Verwarrend.
XIII 07 – De nacht van 3 augustus [12/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1990, 48 blz.
Meer uitleg en ontknopingen, maar nog altijd zijn geheugen niet terug.
XIII 08 – Dertien contra een [13/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1991, 48 blz.
En bij deze weten we het allemaal, maar heeft hij nog altijd zijn geheugen niet terug. Heeft het eigenlijk nog belang?
XIII 09 – Voor Maria [22/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1992, 48 blz.
Zuid-Amerika. En nieuwe geheimzinnigdoenerijen.
XIII 10 – El Cascador [22/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1994, 48 blz.
Revolutie geslaagd, verraders ontmaskerd, en vader gevonden. En dan nu: backstory, te beginnen vanaf 1889.
XIII 11 – De drie zilveren horloges [23/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1995, 48 blz.
Backstory, meer uitleg, ontknopingen en andermaal majoor Jones als deus ex machina.
XIII 12 – Het vonnis [23/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1997, 48 blz.
The game is up voor alle slechteriken. Geen idee wat ze nu nog kunnen doen.
XIII 13 – Het XIII mysterie – het onderzoek [24/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1999, 48 blz.
Alles nog eens mooi samengevat, in een journalistieke fotoroman/reportage. Fijn.
XIII 14 – Staatsgevaarlijk [25/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 2002, 48 blz.
Moh. ’t Is nog altijd niet gedaan. Wel compleet onwaarschijnlijk dat een gehaaide moordenaar XIII zomaar zou laten vluchten, maar alla.
XIII 15 – Laat de honden los [25/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 2002, 48 blz.
Ahem ja. Het begint gelijk wat karikaturaal te worden. XIII die met drie (of vier?) vrouwen jongleert, en zes (of zeven?) identiteiten.
Cliffhanger, ook. Eens zien wat het volgende nummer brengt.
XIII 16 – Operatie Montecristo [26/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 2004, 48 blz.
Hopla, op zoek naar het goud.
XIII 17 – Het goud van Maximiliaan [27/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 2005, 48 blz.
Murgh. Anticlimax.
XIII 18 – De Ierse versie [28/02]
Jean van Hamme (tekst) – Jean Giraud (beeld) – Jean Giraud en Claire Champeval (kleur)
Dargaud, 2002, 48 blz.
Hola! Nieuwe tekenaar, en niet van de minste: ’t is gedimme Moebius! En nieuwe wending ook: flashback naar bet hele begin — een hele verbetering, zo op het eerste gezicht.
XIII 19 – De laatste ronde [28/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 2005, 48 blz.
Meh. ’t Was vals alarm, van die nieuwe tekenaar. William Vance is terug. En hey! ’t Is gedaan!
Mijn algemene indruk? Murf. Het blijft niet zo erg hangen, eigenlijk. Er zitten plots en subplots in, maar ik kan niet echt zeggen dat ik me ooit echt ingeleefd heb in het personage. En na nummer twaalf (met een samenvatting van alles in nummer dertien — XIII, get it?) zag ik niet echt een bestaansreden meer. Ze waren er dan best mee opgehouden, denk ik.
’t Kan er misschien ook aan gelegen hebben dat het soms een vreemdsoortig Nederlands was, maar voor zover ik weet, zijn de boeken gewoon in Frans en Nederlands tegelijk uitgekomen, dus normaal gezien zou de vertelling redelijk in orde moeten zijn…
Nee, goed idee (gepikt van de Bourne-boeken en een resem andere natuurlijk), maar uiteindelijk hoefde het geen 19 boeken aanslepen. En Moebius is écht wel een betere tekenaar dan William Vance, die nooit uit zijn jaren-1970-stijl lijkt geëvolueerd te zijn.
*
* *
Hoe? En heb ik geen andere boeken gelezen? Zeer zeker dat. Eentje in het vliegtuig naar Marokko, eentje op reis, en een aantal die ik beginnen lezen ben in februari en die nog niet uit zijn.
Waren wél uit in februari…
The Time-traveler’s Wife [13/02]
Audrey Niffenegger
Houghton Mifflin, 2010, 560 blz.
Henry DeTamble heeft een genetisch iets loos, dat ervoor zorgt dat hij in de tijd reist. Van zijn vijf jaar af gaat hij, zonder dat hij het zelf kan controleren, over en weer in de tijd. Met zijn lichaam: hij vertrekt van waar hij was, komt (naakt) terecht in de toekomst of het verleden, moet kleren zoeken en eventueel geld, en verdwijnt na verloop van tijd terug waar hij vandaag kwam.
Als hij 28 is, leert hij Clare Abshire kennen. Zij is dan 20, en al zowat heel haar leven op hem verliefd: van zodra ze elkaar kennen, begint Henry in de tijd terug te reizen naar Clare-als-jong-meisje.
Er is (in haar ogen) jaren aan een stuk niets romantisch aan, maar na verloop van tijd, euh, wel. En dan trouwen ze met elkaar. En dan willen ze kinderen, maar omdat de kinderen ook hetzelfde genetische probleem hebben, lukt dat niet.
Spannend en alles, en zeer snel uit, en een wijvenboek, zeker dat. Tranen met tuiten, ook, bij het einde. Met tuiten!
The Christ Myth Theory and Its Problems [17/02]
Robert M. Price
American Atheist Press, 2012, 427 blz.
Robert Price is een sympathieke mens. En ik ben die hele Christ Myth Theory wel genegen.
De hypothese: Jezus heeft nooit bestaan. Of misschien heeft er wel ergens een historische persoon bestaan rond wie Jezus-verhalen opgehangen zijn, maar die persoon is zó ver weg in de nevelen van het verhaal, dat hij even goed niet had kunnen bestaan.
De hypothese, vervolg: de beweging die plaatsgevonden heeft, is de omgekeerde van wat de overgrote meerderheid van de mensen denkt. Jezus is niet een mens die in de loop van de tijd vergoddelijkt is, niet een wijze meester die (ten onrechte of niet) in de loop van de tijd de Zoon van God geworden is, maar net omgekeerd.
Jezus is een god, analoog aan een hele resem andere goden uit de regio, genre Mithras en anderen. Van god is hij een mythologische figuur geworden, en dan een legendarische figuur, en uiteindelijk een historische figuur, alsmaar dichter bij de verteller.
Op die manier kon de verteller zeggen dat hij heel erg dicht bij Jezus gestaan heeft: “ik heb de hand geschud die de hand geschud heeft”, die redenering.
In dit geval, kort door de bocht en ettelijke degelijk geargumenteerde en met bronnen gestoffeerde pagina’s samenvattend: de god Yahweh zelf, één van de zonen van El, werd vereenzelvigd met zijn vader tot Yahwel/El, werd dan terug ontdubbeld naar Yahwel/El en een legendarisch gemaakt Joshua (die de zon deed stil staan, teken dat hij ook stukken zonnegodheid overgenomen had), werd uiteindelijk een Joshua/Jezus (zelfde naam, trouwens) die alsmaar meer aspecten van andere mysteriegoden overnam, werd een Jezus die binnenkort zou terugkeren, en werd uiteindelijk een Jezus die niet alleen zeer binnenkort zou terugkeren, maar die ook niet eens zo lang geleden hier nog was.
Zeer, zeer leutig. Onderhoudend geschreven, ook.
En al wie ook maar een beetje geïnteresseerd is in dergelijke zaken: ik kan The Human Bible, radioprogramma-op-het-internet over biblekritiek (ook voor beginners) niet hard genoeg aanraden.
Severed [29/02]
Scott Snyder (tekst) – Attila Futaki (beeld)
Image Comics, 2011, 224 blz.
Scott Snyder, van American Vampire, doet een prachtig schoon horrorverhaal. Jack Garron, twaalf, loopt van huis weg. Geen echt romantisch verhaal: kinderen verdwijnen, er loopt een monster los, en ’t is allemaal de moeite waard.
Zeer goed.
⁂
Willy Vandersteen (tekst) – Robert Vandersteen, Karel Verschuere en Edouard De Rop (beeld).
De Standaard Uitgeverij, 1959, 34 blz.
Ik dacht: De Rode Ridder bevindt zich in de buurt van Kortrijk en besluit mee te vechten met de Vlamingen tegen de Fransozen. Met zijn zware maliënkolder en zijn paard blijft hij helaas steken in de modder. Hij vindt er wel een paar nieuwe sporen, nog een geluk bij een ongeluk.
Het was: De Rode Ridder komt drie knapen tegen die ridder willen worden. Het ziet er lang naar uit dat geen van de drie er klaar voor is, maar na een aanval van een roversbende op een versterkte boerderij zijn twee van de drie dood en hebben ze allemaal hun gouden riddersporen verdiend.
In de opener komen we meet te weten over Johan: hij is geen ridder van adel, maar hij mag zich als gewone krijgsman wel ridder noemen, omdat hij trouw gezworen heeft aan kerk en koning, en de zwakken en verdrukten beschermt.
In zijn omzwervingen komt hij drie schildknapen tegen: Kurt, niet van adel, en Erik en Erwin, wel van adel. Johan, altijd goed voor een grap, besluit ze op de proef te stellen en doet alsof hij ze aanvalt.
Kurt en Erik reageren alert, Erwin vlucht weg, maar bon, ze zijn nog jong en ze kunnen nog leren. Ze blijken op weg te zijn naar de Reigerhoeve om de uitrusting van hun meesters naar een toernooi te brengen.
Na een ontmoeting met een grimmig uitziende ridder — zijn toon stond Johan niet aan, en dus heeft hij hem maar verslagen in een duel (en daarbij een lans die niet van hem was vermassakrerend, ’t is proper) — is het paard van Johan gewond, en besluit hij de drie jongens te vergezellen naar de Reigerhoeve.
Veerle, de dochter van hereboer Wulf, ziet dat wel zitten, drie jonge gasten:
De drie jongens hebben de charmes van Veerle al meteen in de mot, en Johan ziet een kans om de wedijver van de knapen te gebruiken: hij zal ze wat lessen geven in ridder-zijn, in de redenering dat de drie nog meer hun best zullen doen als ze weten dat Veerle alles ziet.
Volgen lessen in stokschermen, zwaardvechten, boogschieten, worstelen, wapenonderhoud en algemeen ridderschap (“een toekomstig ridder slaat geen gevallen vijand”, dat soort romantische nonsens).
Een paar dagen later blijkt dat er een roversbende in de buurt is: de hoeve wordt bespied, en een hoeve wat verder wordt overvallen en in brand gestoken. Erwin blijft getuigen van lafheid: als Kurt overvallen wordt terwijl hij de wacht houdt, is Erwin aan de grond genageld van angst. En Erik voelt zich eigenlijk te goed voor al wat van lagere afkomst is, enfin, ’t is allemaal niet zo ridderlijk.
Als de roversbende van Baldur dichterbij komt, treft de Reigerhoeve alle mogelijke voorbereidselen, maar de twee schildknapen van adel zijn er vanonder: de een omdat hij bang is, de andere omdat hij niet voor boerenkinkels wil vechten.
Als Wulf ziet dat zijn dochter nog in de hoeve is, stuurt hij ze meteen mee met de vrouwen en kinderen die in veiligheid gebracht werden, maar o wee: Baldur en zijn trawanten waren al in de buurt en ze overvallen Veerle en haar dienstmaagd!
Gelukkig zijn Erik en Erwin nog in de buurt! Erik vergeet zijn hovaardigheid als hij Veerle hoort gillen! Hij houdt twee ruiters van Baldur tegen! Maar Baldur heeft Veerle! O nee!
Het wanhopig gegil van Veerle doet ook Erwin zijn angst overwinnen. Met de moed der wanhoop stort hij zich op Baldur! Hij waagt zijn leven! De meisjes ontsnappen, maar Erwin is ernstig verwond.
Het beleg van de hoeve begint: aanval van Baldur, stevig verdedigingswerk onder leiding van Johan en Wulf. De eerste dag eindigt onbeslist: de verdedigers kunnen geen uitval wagen, de aanvallers kunnen niet voorbij de muren.
De volgende dag houdt Baldur de verdedigers bezig op de wallen, terwijl hij een stormram bouwt om de deur in te beuken. Wulf wordt van de wallen getrokken! Erik vergeet dat het maar een “boerenkinkel” is, en springt erachter! Hij houdt de vijand af! Wulf kan gered worden!
De avond van de tweede dag druipt Baldur weer af. Johan en Kurt vinden Erik, stervend, buiten de wallen.
Ondanks de zware verliezen en de bedenkingen van zijn mannen, weigert Baldur het op te geven. De hele nacht bestoken ze de hoeven met vuurpijlen, en de ochtend erop beuken ze de poort in!
Kurt is de eerste die het ziet! Hij waagt zich bovenop de wallen, in volle vuurlinie, met een pot kokende pek! Hij is getroffen! En nog! Doorzeefd met pijlen, met zijn laatste krachten, stort hij de dodelijke vracht op de aanvallers!
Dat is wat Johan nodig had: hij doet een uitval en slaat de vijand terug! Hij hakt zich een weg tot Baldur!
Die is geen partij voor de Rode Ridder: Baldur bekoopt het met zijn leven, de vijand vlucht in paniek, de Reigershoeve is gered.
De schildknapen hebben alledrie gouden sporen verdiend: Erwin weigert ze te aanvaarden. Hij hangt die van Erik en Kurt aan de kruisen op hun graf, en zweert terug te komen eens hij de sporen waardig kan dragen.
En Johan trekt op weg naar een nieuw avontuur.
*
* *
Opnieuw een verhaal dat ik zó zou kunnen verfilmd zien, en opnieuw een aangename verrassing: ik werd er zowaar door ontroerd.
Johan blijft een mysterie, maar we weten toch al iets meer van wat hem drijft. Hij heeft zwerversbloed in de aderen, en is doordrongen van een soort ridderschap dat in die periode wellicht niet echt meer bestond. Ik schat het ergens laat in de hoge middeleeuwen, dertiende eeuw of zo, ondanks de 16de-eeuwse morion die Baldur draagt.
⁂
We zijn net terug van een weekend Dardennen met Sandra’s vader, broer en zus en alle kinderen. Wreed wijs, in een huis met een zwembad en alles!
Vorig weekend zijn we naar Dardennen gegaan met de mensen van mijn werk, Sandra en ik, geen kinderen.
Collega Ron en zijn madam zijn met ons meegereden: zij zaten vooraan bij Sandra, ik had achteraan in de auto postgevat. In het terugkeren: met mijn mantel op mijn schoot. En in de linkerbuitenzak van mijn mantel: mijn portefeuille en mijn iPhone.
Niet dat ik de iPhone nog gebruik als telefoon — Lumia 800 all the way, ondanks de miserabele batterij een veel betere smartphone dan de iPhone — maar wel dat ik die iPhone gebruik om in bed te lezen en soms eens een foto te nemen.
Oh, en ik weet zeker dat het de linkerbuitenzak was wegens dat de rechtsbuitenzak uitgeeft op de buitenwereld en dat de binnenzakken uitgeven op de binnenkant van de voering.
Enfin bon, dus, ja. Ergens onderweg naar een tankstationwinkel gegaan, daar nog staan vogelen met portefeuille en iPhone om geld te vinden voor een toiletbezoek en een flesje cola, en in de auto nog een foto genomen, een klein uur voor we thuis waren. Ik weet dat zeker, want het is een foto die ik elke dag op dat uur maak.
En dan komen we thuis, wil ik de telefoon nemen, en… ack! geen telefoon.
We waren nog maar juist thuis en we waren de auto nog aan het uitlegen, ik wist zeker dat de telefoon niet uit de auto gevallen was onderweg, de enige plaats dat hij kon liggen was in de auto, maar ik keer heel de auto ondersteboven, en: niets.
Inademen. Uitademen. Damned.
Nog eens zoeken. Keuken zoeken. Valies zoeken. Voering van jas zoeken: niets vinden. Fuck, fuck, fuck.
Een tijd later, naar bed. Midden van de nacht: opstaan, terug naar de auto. Zoeken. niets vinden.
Maandag: okay. Rustig blijven. Alles komt in orde. Telefoon kan niet kwijt zijn. Hij zal wel uitkomen. Gewoon afwachten, en het komt in orde. Als ik niets doe, zal iemand anders hem misschien wel vinden, en dan kan ik zeggen “ah ja, ‘k weet het, ik had hem daar gelegd maar ’t is omdat ik hem voor het moment niet echt gebruik”.
Dinsdag: kwaad op mezelf. Hoe is dat nu mogelijk godverdomme? Fucking hell verdju, altijd hetzelfde, waarom moet ik nu ook alles altijd willen meenemen, en dan alles kwijtgeraken?
Woensdag: okay. Bon. We zitten met een kwijte telefoon. Is er een manier dat ik iets kan doen? Misschien een tweedehandse kopen op eBay? Hoe zou ik dat moeten verkocht krijgen? Realistisch gezien: niét. Maar misschien dat ik er ergens eentje kan vinden heel goedkoop? Een oude? Een iPhone 3?
Donderdag: oh nééééééééé… Miserie misery miserie miserie miserie miserie. Okay ik heb er geen geld voor betaald, voor die telefoon, maar al-dat-geld! Shitshitshitshit. Er ziék van lopen dat ik die iPhone ooit gehad heb, maar nu niet meer.
Vrijdag: ah well. Niets aan te doen. Ik heb een Nokia, ’t is niet alsof ik geen telefoon heb. En ik heb een iPad, dat is ruim voldoende voor zowat alles dat ik ooit zou willen doen als ik mobiel ben. We kunnen op weekend vertrekken, ik zal hem niet missen, die telefoon.
Zaterdag: (toch spijtig dat ik geen iPhone heb, anders zou ik Albert Schweitzer kunnen lezen in bed in plaats van te moeten proberen in slaap vallen zonder boek)
Zondag, in het terugkeren van weekend, Louis: hey kijk papa, ik heb uw iPhone gevonden tussen de zetels op de achterbank!
⁂
Willy Vandersteen (tekst) – Willy Vandersteen, Robert Vandersteen en Karel Verschuere (beeld).
De Standaard Uitgeverij, 1959, 34 blz.
Ik dacht: Johan trekt op avontuur, maar breekt zijn zwaard. Hij moet dringend op zoek naar een nieuw exemplaar.
Het was: Kasteel Eikendale wordt geteisterd door een mysterieuze vloek. Een lichtgevend gebroken zwaard verschijnt, kooplieden worden overvallen, en net als Johan langskomt, was de rentmeester van het kasteel aangevallen. Johan besluit te blijven en het mysterie te onderzoeken; het blijkt de rentmeester zelf te zijn die de legende misbruikt en op zoek is naar de schat van het kasteel.
Johan, De Rode Ridder, doolt door het land, op zoek naar verdrukten, onderdrukten, bedrukten en anderen die onrecht aangedaan werd of wordt.
Het wordt al wat later op de dag, en Johan zoekt onderdak: ronddolen allemaal goed en wel, maar ’s nacht in een donker bos is het toch een beetje gevaarlijk. Ineens steigert zijn paard! Er ligt een ineengezegen man op de vloer van het bos! De man waarschuwt hem dat er gevaar dreigt! Een spookbeeld!
Johan trekt op onderzoek uit: plotsklaps verschijnt een lichtgevend gebroken zwaard in de lucht! De Rode Ridder is niet bang van ongewone verschijnselen, en hij smijt er dan ook onversaagd een steen naar. Het zwaard verdwijnt, en voor hij de achtervolging kan inzetten, roept de gewonde man hem terug: hij zou graag naar het kasteel in de buurt gebracht worden.
De man blijkt Reyhold te zijn, de rentmeester van Kasteel Eikendale. Reyholt beheert het kasteel tijdelijk, wegens alsdat de kasteelheer bij de koning geroepen was. Vrouwe Sieglinde, de vrouw van de kasteelheer, ontvangt Johan hartelijk en vertelt hem over de legende van het gebroken zwaard.
Jaren geleden was haar man slaags geraakt met een roofridder, die in zijn vrije tijd omging met heksen en tovenaars. De roofridder werd verslagen, maar hij smeet zijn gebroken zwaard in het moeras en sprak met zijn laatste adem een vreselijke vloek uit: “Eens zal mijn zwaard uit dit moeras oprijzen om mij te wreken!” Johan gelooft daar allemaal niet te veel van, en stelt voor te blijven tot het mysterie opgelost is.
Het duurt een tijd, maar uiteindelijk, tijdens een bewogen jachtpartij (Johan bijna opgevreten door een beer, ter elfder ure gered door Reyhold) verschijnt het zwaard opnieuw. Het jaagt het paard van Sieglinde op hol, Johan kan haar ternauwernood redden.
Sieglinde is er zo van aangedaan, dat ze besluit om bij familie te gaan logeren tot haar man terugkomt. De Rode Ridder vindt dat een uitstekend idee, en ondanks het protest van Reyhold, die het niet ziet zitten dat hij nu alleen verantwoordelijk is voor de kasteelschat die meneer Eikendale verborgen had, is Sieglinde er van onder.
Later die dag rijdt Johan door het bos, en daar ziet hij begot het paard van Sieglinde! Na een dolle achtervolging kan hij het vangen, en wat blijkt? Onder eht zadel zit een duimspijker! Varraad! Dat kan alleen de stalmeester zijn!
Johan sluipt het kasteel weer binnen (waarom? geen idee: normaal gezien weet niemand van iets, en zou hij gewoon doodgemoedereerd kuen binnengestapt zijn, toch?) en voelt de stalmeester aan de tand. Net als die alles wil vertellen, zakt hij in elkaar: een dolk in de rug!
Johan ziet een soldenier weglopen, en zet de achtervolging in! De soldenier duikt in een geheime gang! Johan volgt hem! Een donkere trap naar boven! Een zwaardgevecht! De soldenier valt, en is bewusteloos! De trap leidt naar de toren, en kijk nu: daar zit Sieglinde opgesloten!
It was Reyhold all along! Die was uit op de schat, en gebruikte de legende van het gebroken zwaard als excuus om strooptochten uit te voeren. Sieglinde heeft nog maar net haar verhaal gedaan, of de snoodaard stapt uit de schaduw en valt De Rode Ridder aan! Het gaat gelijk op! Reyhold heeft een dolk! Johan pareert! Oh nee! Reyhold bedreigt Sieglinde! Hij duwt op een hendel en Johan stort in een vergeetput!
Nu zijn de rollen gekeerd: Reyhold is de baas in het kasteel — wat Sieglinde ook moge denken over de trouw van haar onderdanen.
Reyhold zet Sieglinde op sekreet in de hoogste toren, en neemt formeel de macht over in het kasteel. De nar Broes, een dwerg, bied zijn diensten aan: hij zal spioneren voor Reyhold, zien dat de inwoners van het kasteel niets achter de rug van Reyhold bekokstoven.
Sieglinde weigert te geven aan Reyhold, zelfs als dat wil zeggen dat ze zal verhongeren. Wat de smiecht niet weet, is dat Sieglinde stiekem voedsel krijgt, via het torenraam. Als ze na een tijd nog altijd niet verzwakt, stormt Reyhold onverwacht binnen in de toren, vindt hij er een kruik, en spant hij een val voor de geheimzinnige bevoorrader. Het blijkt Broes te zijn, die de plannen van Reyhold dwarsboomde! Hij wordt gevangen, aan de strafaal gebonden, en hij zal de volgende ochtend geëxecuteerd worden.
In de vergeetput is Johan er, na ettelijke dagen, in geslaagd de voegen rond een steen uit te hollen, en zo via de waterput naast de vergeetput naar boven te ontsnappen. Hij bevrijdt Broes, die hem van de hele situatie op de hoogte stelt. Broes zal de landbouwers rond het kasteel mobiliseren, en Johan zal Sieglinde bevrijden.
Volgt een immens spannend gevecht met Reyhold en zijn kornuiten: uiteindelijk is Johan teveel verzwakt door zijn gevangenzetting, en lijkt het erop dat hij het onderspit zal delven… tot Johan plots in de verte de koehoorns van de landbouwers hoort! Hij kan nog net de valbrug laten zakken, en nét als Reyhold hem dreigt af te maken, redt een goed gericht pijl Johan van een gewisse dood.
Eind goed, al goed!
* * *
Veel spannender dan ik gedacht had: de zwaardgevechten zijn écht goed, en voor nauwelijks 34 bladzijden gebeurt er wel heel erg veel. Het is allemaal erg filmisch — Vandersteen heeft duidelijk naar heel veel Amerikaanse avonturenfilms gekeken, en een Errol Flynn of Douglas Fairbanks had niet misstaan in een Rode Ridderfilm.
Het verhaal van Johan zelf begint in medias res. Ik vermoed dat we in Vlaanderen zijn, ergens de 12de-13de eeuw zijn. Johan is een dolende ridder, ik heb de indruk dat hij niet van adel is, maar hij komt toch maar aan een wapenrusting en een paard. Ik kijk ernaar uit om meer te weten te komen over zijn familie, wat hem motiveert, waar hij vandaan komt en waar hij naartoe wilt.
⁂
Ik ben een Synalco-GO GO GO GO in het diepst van mijn gedachten. Euh, rug.
Jazeker: er zit in mijn rug een halve ijzerwinkel: allerlei schroeven in ruggenwervels, en dan allerlei metalen stangen die al die schroeven in een min of meer rechte lijn met elkaar verbinden.
En ik vrees dat er vannacht een stuk gebroken is.
Dat is niet zo leutig: de twee uiteinden van zo’n ijzeren stang net naast uw ruggenmerg, die tegen elkaar schuren.
’t Is niet de eerste keer dat het gebeurt: vorige keer was het aan de ene kant gebroken, hebben ze mijn rug open gesmeten en zijn ze met een ijzerzaag aan de slag gegaan. Enfin, niet echt: ze hebben er een schroef uitgekregen, en de rest laten zitten wegens teveel vergroeid met vanalles.
Kijk, het breukvlak, vorige keer:
En nu is het weer van dat, dus. Maar ik heb gelijk niet al te veel goesting om mijn rug nog eens open te laten snijden.
Euh nee, géén 1 april, hoor ik daar dan op een dag als vandaag bij te zeggen.
⁂
Ik had dan een lijstje van boeken die ik gelezen had. Niet allemaal, want er zijn boeken die ik gelezen heb maar die ik vergeten in het lijstje zetten ben. En er zijn boeken die ik vóór het einde opzij heb gelegd en die dan ook niet in het lijstje zitten.
En wat er in het lijstje stond, was erg summier. Titel, datum, en één of twee woorden — vaak niet meer dan “bleh” of “goed”. Dat moest dan uitgebreid worden, vond ik, tot een review of zoiets.
Dan kwam het er niet meer van: een meer van diep miserabel voelen, en dan een zee van geen zin om wat dan ook te doen, en dan een stapel andere dingen te doen, en hoe gaat dat? Ik moet het u niet zeggen, zeker?
Afijn. Ik was er verleden zomer aan begonnen, en ik ben toch wel van plan om het vol te houden, dedju. Bij deze dan maar een snel snel inhaallijstje.
X-23 (1-17) [3/12]
Tekst: Marjorie Liu (1-) – Beeld: Will Conrad, Sana Takeda e.a. – Kleur: John Rauch, Sana Takeda
Marvel, september 2010 – november 2011, 425 blz.
X-23 is een vrouwelijke cloon van Wolverine. Opgeleid als moordmachine, en uiteindelijk bij Wolverine en X-Men uitgekomen.
Schoon. Typisch X-mannen, ook: het gaat allemaal in de grond over tieners en hoe ze zichzelf en hun plaats in de wereld vinden.
Maar ik heb dus wel schrikkelijk veel gemist de afgelopen jaren in het Marvel universum. Ik ga dringend moeten inhalen.
Red Skull Incarnate [7/12]
Greg Pak (tekst) – Mirko Colak (beeld) – Matthew Wilson (kleur) – Clayton Cowles (letters) – David Aja (covers)
Marvel, juli – november 2011, 100 blz.
De jeugd van Johann Schmidt, in Nazi-Duitsland, waarom en hoe hij Red Skull werd. Niét gemakkelijk, een mens proberen zoeken achter een psychopaat.
Magneto: Testament [7/12]
Greg Pak (tekst) – Carmine Di Giandomenico (beeld) – Matt Hollingsworth (kleur) – Marko Djurdjevic (covers)
Marvel, November 2008 – April 2009, 160 blz.
De jeugd van Magneto. Veelbelovend en begaafd — maar ook: Joods in de jaren 1930, en dus redelijk gedoemd.
Schoon.
Strangers in Paradise [8 – 24/12]
Terry Moore
Antarctic Press (vol. 1, 1-3), Abstract Studio (vol. 2, 1-14 & vol. 3, 9-90, Paradise Too 1-14), Image Comics (vol. 3, 1-8)., november 1993 – mei 2007, ca. 4000 blz.
Ik dacht, ik ga het eens herlezen, want ik had de trade paperbacks in horten en stoten gekocht, en ze niet in volgorde gelezen wat het allemaal een beetje verwarrend maakte.
Euh ja. Tweeduizendvijfhonderd bladzijden, die op de keper beschouwd niet echt de tand des tijds doorstaan.
Helaas: Moore had zo ongeveer al zijn bruggen al en beetje verbrand helemaal in het begin. Het begint als een mooi verhaal van vriendschap-of-wordt-het-liefde, en dan komt er plots (totaal nutteloos, vind ik) internationale misdaad en afpersing bij, en dan gaat de relatie nergens naartoe, en dan is het helemaal af, en dan zitten we plots met flashforwards en flashbacks en wordt het een beetje een soep.
Het voelt allemaal eindeloos min of meer hetzelfde aan gedurende een groot deel van de tijd, en ik heb het alleen volgehouden omdat ik wou weten hoe het nu uiteindelijk afliep met Francine en Katchoo.
Het lijkt eindeloos, maar als er dan uiteindelijk een einde komt, is het met een akelige deus ex machina, en voelt het net veel te snel aan. En uiteindelijk niet realistisch.
Lees het begin, en verzin er zelf een einde aan, zou ik zeggen.
10 [25/12]
Keith Giffen (tekst) – Andy Kuhn (beeld)
Boom! Studios, 2005, 54 blz.
Het idee: er is een hunter/seeker competition. Mensen krijgen een pistool doorgestuurd met daarin tien kogels en een brief met de uitleg: met dit wapen moeten ze binnen tien dagen tien andere mensen zoeken en elimineren. De overblijver is de winnaar. En ze krijgen één naam mee.
“Gho ja” was mijn aantekening.
Amnesia [26/12]
Dwayne Harris
Arcane Studios, 2011, 100 blz.
Iedereen wordt wakker met totaal geheugenverlies. En er is ook een EMP geweest waardoor computers en televisie en auto’s met electronica erin en alles niet meer werken.
Mijn notities: “mwbof”. Er zat meer in, kijk maar naar wat Y – The Last Man doet met een vergelijkbaar apocalyptischachtig gedoe.
Awakenings [26/12]
Eric Hobbs (woord) – Gabe Pena (potlood) – Jeremy Colwell, Chris Dreier, Derek Fridolfs (inkt) – Maricio Pinzon (kleur).
Arcana, 2010, 170 blz.
“Al een paar honderd keer gedaan” zegt mijn notablok. Ik heb het nu net weer even doorbladerd, en ik kan me nóg niet herinneren waar het over gaat. da’s door de band geen goed teken, denk ik.
Bad Guys [27/12]
Phil Eisner (tekst) – Agustin Padilla (beeld)
Kickstart Comics, 2010, 96 blz.
Aliens hebben alle superhelden doodgedaan, en de Schlechteriken zijn de enige hoop voor de mensheid.
Klinkt goed, maar het moet zijn dat ik het in zeer slechte omstandigheden gelezen heb: ik zou het moeten herlezen om er alles van te snappen, maar daar heb ik geen zin in. Zó goed was het nu ook weer niet.
Blue Estate (1-4) [28/12]
Viktor Kalvachev, Kosta Yanec (tekst) – Andrew Osborne (script) – Viktor Kalvachev, Robert Valley, Toby Cypress, Nathan Fox (beeld)
Image Comics, april-juli 2011, 141 blz.
Prachtig getekend, daar niet van. Maar ik was er niet van ondersteboven, van deze crimi. ’t Kan ook zijn dat ik er met mijn hoofd helemaal niet bij was.
Code Word: Geronimo [31/12]
Capt. Dale Dye, Julia Dewey Dye, PhD. (tekst) – Gerry Kissell (beeld) – David Enebral, Amin Amat (inkt) Marc Rueda, Ego, Gerry Kissell, Ruben Cubiles, Miguel Díaz Vizoso, Lucrecia Fraile, Nieves Fernández (kleur)
IDW, 2011, 91 blz.
Mijn notities: “Bleh.” Een soort minuut-per-minuut-hervertelling van de raid op de compound van Osama Bi Laden. Geen idee waarom ik dit beginnen lezen ben, en nog minder een idee waarom ik het tot het einde volgehouden heb.
Dead Walker [31/ 12]
Christian Forte (tekst) – Shannon Eric Denton (beeld)
Kickstart, september 2011, 88 blz.
Jonathan Walker is een wetenschapper die onderzoek doet naar, euh, iets met dood weefsel weer levend krijgen, of iets in die zin. Zijn vrouw wordt vermoord en hijzelf ook, maar met zijn laatste krachten kan zichzelf nog inspuiten met — tja, ’t is redelijk al vroeger gehoord van premisse.
Maar behalve dat het begin voorspelbaar was, is het voor de rest eigenlijk wel interessant.
Everlast [31/12]
Chad Michael Murray
Archaia Studios, november 2011, 115 blz.
Derek Everlast moet mensen naar een soort hemel brengen, meen ik mij te herinneren. “Gaiman had hier iets boeiends van kunnen maken, vermoed ik”, was mijn aantekening. Waarschijnlijk omdat ik te beleefd was om “wannabe-Gaiman” te schrijven.
⁂
Ik heb het voor de zekerheid toch maar eens nagekeken in de kleine lettertjes van de footer van de mail die naar Gentblogt gestuurd werd, of ik wel mocht doen wat ik ga doen:
This e-mail message and any attachment are intended exclusively for the named addressee. They may contain information which is confidential and/or protected by intellectual property rights or other rights. Unless you are the named addressee (or authorised to receive for the addressee) you may not use, disclose, distribute, print or copy this e-mail or any part or any attachment. If this e-mail was sent to you by mistake, could you please immediately notify the sender and delete this e-mail. Thank you for your cooperation.
Oef, gelukkig! Ik ben niet de “named addressee” van de mail, maar ik ben wel “authorised to receive” voor Gentblogt, wegens voorzitter van de VZW zijnde, en dus gevolmachtigd.
Ik laat u even meegenieten:
Beste
Zelf ben ik student KMO-management en Handelswetenschappen in Gent, 21 jaar, bezitter van 85.000 fans op Facebook en 151.000 volgers op Twitter. In mijn vrije tijd hou ik mij bezig met de 4 meest besproken bals in ons land te organiseren. Alsook heb ik een eigen bedrijf en wil ik jongeren stimuleren om in mijn ondernemerstalent te treden.
“Beste”
Beste wat? Beste wie?
“Zelf ben ik student”
In tegenstelling tot iemand anders die in een vorige mail iets anders had gezegd of zo? Mis ik een stuk conversatie?
“bezitter van van 85.000 fans op Facebook en 151.000 volgers op Twitter”
Whoa. Bezitter, zoals in eigenaar? En ook: moet ik daarvan onder de indruk zijn? That awkward moment when Rebecca Black doesn’t know which seat to take is “bezitter” van 280.000 fans, wohohohohow!!!
Ik persoonlijk, ik zou alleen maar zeggen dat ik “bezitter” ben van volgers op Twitter of fans op Facebook als ik ze ook echt had gekocht, bij buy-followers.org bijvoorbeeld, of bij buyfacebooklikes.org.
“In mijn vrije tijd hou ik mij bezig met”
Wat is dit eigenlijk? Een opstel van een scholier van het eerste middelbaar? Een deelnemer aan Hoger Lager in 1983? “Ja Walter ik ben dus Vandamme Ronny en woonachtig te Gent voor mijn hobby doe ik bals en graag ook de groetjes aan mijn nonkel Roger en Tante Maria.”?
“hou ik mij bezig met de 4 meest besproken bals in ons land te organiseren”
Moet dat nu echt? IS het mogelijk om nog krommer te schrijven? Wat is er in ’s hemelsnaam mis met “Ik ben de organisator van A, B, C en D”?
“de 4 meestbesproken bals in ons land”
Hint: geen mens weet waar het over gaat. De vier meest besproken bals zijn volgens mij voetbal, tennisbal, basketbal en volleybal. Of nee, wacht, dat zijn ballen.
In dat geval is het waarschijnlijk, euh… de galabals op de universiteit en de school of zo? De Nacht van Exclusief? Nee sorry, I give up.
“Alsook heb ik een eigen bedrijf”
Euh… dat lijkt me logisch, als men dingen gaat ondernemen en er is geld mee gemoeid, nee?
“en wil ik jongeren stimuleren om in mijn ondernemerstalent te treden”
Ik wil niet lastig doen, maar als ik aan een schoolpoort ga staan en ik nodig jongeren uit om “in mijn ondernemerstalent te treden”, dan komen daar gegarandeerd politie en processen verbaal van. “Toch toch Jonasken, komt gij maar nekeer bij nonkel Michel op de schoot. Ge moogt dan in zijn ondernemerstalent treden!”
*
* *
En het gaat maar door, en het gaat maar door.
De plannen zijn reeds groot geworden voor een bal in Flanders Expo maar ook nog een ‘Bal du Zoute’ op 8 augustus in Knokke-Heist.
Vroeger waren het plannen van vijf op zeven centimeter, maar nu zijn ze al een meter groot! En ze blijven groeien!
En ook: een ‘Bal du Zoute’ in Knokke-Heist? As opposed to een ‘Bal du Zoute’ in Dendermonde of zo?
Hiervoor willen we dit jaar een grote stap verder gaan door het volledig 18+ te maken en de capaciteit te verhogen naar 3500 personen verdeeld over 2 locaties waartussen we een mega limo shuttle gaan doen
“Hiervoor”, naar wat verwijst dat? Naar het bal in Flanders Expo, of naar dat in Knokke? Geen mens die het weet.
En ook: 3500 personen over twee locaties verdeeld, dat zijn dus gewoon twee middelgrote schoolfuiven, of vergis ik mij daarin? Met een auto die de hele nacht over en weer rijdt: dat kan niet anders dan goed lopen!
zeer grote opkomst van Missen en Misters en niet te vergeten, tientallen bekende Vlamingen zullen aanwezig zijn!
Zonder woorden. Ik hoop dat die “tientallen bekende Vlamingen” een contract ondertekend hebben dat ze er zullen zijn, of dat ze geld betaald krijgen om te komen, want als ik een mail zoals deze zou krijgen om mij uit te nodigen, ze kregen er mij met geen stokken naartoe.
Euhm. Alhoewel: ik ben natuurlijk geen bekende Vlaming natuurlijk. ’t Zal daaraan liggen. 🙂
Wellicht de laatste keer in een discotheek: het ‘Bal der Bals’ dat ik op mijn 18 jaar heb opgericht!
Ahem. Het kan geen mens schelen dat het de laatste keer in een discotheek is. En het kan ook geen mens schelen dat u 18 was toen het ding “opgericht” werd. Wordt dat eigenlijk “opgericht”, een bal? Is het niet “georganiseerd”, of “ingericht” of zo?
Ik heb reeds twee mailen voor dit bal dat er nu aankomt een aanvraag gedaan maar deze werd blijkbaar zonder reden weerhouden.
Hint één: het is “ik stuurde u al twee mails” of “ik heb u al twee maal gecontacteerd” “ik heb al twee keer contact opgenomen met u”.
Hint twee: “weerhouden” betekent laten blijven, behouden, handhaven. Vraagt u echt waarom we zonder reden iets schrijven over uw bal? Ik dácht het niet, nee.
Hint drie: een zekere mate van professionaliteit in woord- en taalgebruik, dat staat altijd netjes. Ik kan me geen vorige mails van u herinneren, en wat u net schreef, klinkt mij redelijk kinderachtig in de oren.
Nu ja, misschien ben ik het alleen, natuurlijk.
Zou u mij bij deze kunnen laten weten of een artikel over het ‘Bal der Bals’ in Zomergem mogelijk is?
Of en artikel in Zomergem mogelijk is? Ik vermoed van wel, ja. Maar dan moet u wel iemand in Zomergem aanschrijven.
Desnoods enkel online want merk dat onze artikels honderden keren worden aangeraden en gedeeld…
Way to go. Wij zijn een online publicatie, uw enige referenties zijn Facebook en Twitter, en toch moet er zonodig denigrerend gedaan worden over “desnoods enkel online”.
Het Bal der Bals viert zijn 5de verjaardag samen met wereldster DJ Antoine!
Reeds over de 11,000 hebben zich ‘aanwezig’ gezet op Facebook.
Dit is ongezien.
Ik kan u alleen maar proficiat wensen. De grote DJ Antoine!!! En ongeziene mensen die zich ‘aanwezig’ gezet hebben. Als ik me niet vergis zijn er zelfs al 6500 man die niet gaan binnen geraken.
Misschien is het dan geen al te best idee om er nog veel reclame voor te maken.
⁂
Een grote vernieuwing op het werk: Andrew heeft een croque-monsieur-ding meegenomen.
In eerste instantie voornamelijk, denk ik, om de berg brood en beleg die we van Dardennen meegenomen hebben op te krijgen — en zo eet ik al twee dagen
Ik vrees dat het de afgelopen twee dagen alweer
is geweest, maar daar staat tegenover:
⁂
Grmbl.
Ik lees graag eens een boek, en ik lees ook graag wat er links en rechts op het internet staat. En ik kijk graag eens naar tv, en naar allerlei series en ik luister graag naar radioprogramma’s en alles.
Maar nu zit ik al een paar dagen ’s avonds tekeningen te maken.
Bij wijze van weblogpost voor vandaag: tekeningen verstuurd. Raad maar aan!
⁂
Om de zoveel tijd trek ik nog eens mijn Twitterdinges open. Dat staat dan een minuut of tien te draaien, en dan moet het onvermijdelijk weer weg, ter vermijding van maagzweren en andere miserie.
Ik heb namelijk zo’n kolom staan waarin Belgische politici zitten, en dat is altijd huilen met allerlei hoofddeksels op.
Siegfried “ik hoor u dus zeggen…” Bracke spant de kroon: de 140 karakter-limiet van Twitter lijkt wel zijn natuurlijke biotoop. Nul dialoog, nul constructief, nul nuance. Het is zo’n beetje de ideale tegenhanger van zijn weblog, waar hij erin slaagt om het ergste ons-kent-ons monkellachend badinerend geneuzel dat de arty farty sossen en groene jongens aangewreven wordt te combineren met nul dialoog, nul constructief, nul nuance.
Maar Twitter dus. Een paar “gesprekken” van vandaag eruit gelicht.
De Bulgaren in Gent
[@sthbracke]
“@DanielTermont Amper 10 % geregistreerde Bulgaren trekt op wettelijke basis leefloon Dit is dus geen aantrekkingsmotief” Ontkenningsgedrag!
Om een leefloon te trekken, moet men geregistreerd zijn. Naast de geregistreerde Bulgaren die géén leefloon trekken, zijn er ook wellicht nog een resem ongeregistreerde Bulgaren, die bijvoorbeeld in grijze of parallelle economie werken. Wat er ook van zei: het getal Bulgaren dat geen leefloon trekt, ligt zeker véél hoger dan 90%.
Burgemeester Daniël Termont concludeert daaruit dat “het krijgen van een leefloon” blijkbaar geen aantrekkingsmotief is. Om de grootte van het probleem een beetje te duiden: volgens de (denk ik) meest recente cijfers van Bevolking en Welzijn waren er in Gent in 2009 zo’n 375 Bulgaren die steun trekken. Laten we zeggen dat het er dit jaar een stuk of 500 zijn.
Siegfried “ik begrijp dat u bedoelt…” Bracke heeft maar één woord nodig om daar een genuanceerde opinie over te geven: “Ontkenningsgedrag!“.
Ontkenning van wat? Geen flauw idee. Maar het klinkt wel alsof Bracke meer weet.
@DanielTermont:
@sthbracke neen feiten en cijfers die correct zijn,zijn eerlijker dan sfeermaking.
Tja, da’s juist natuurlijk, maar voor Bracke maakt dat niet veel uit. Hij reageert gewoon niét als hij geen bon mot kan plaatsen, of als hij iets zou moeten toegeven dat niet in zijn kraam past. Gelukkig passeerde net Dimitri Vanderhaeghen, die ook reageerde op dat “ontkenningsgedrag”:
@dimitrigent:
ontkenningsgedrag van @DanielTermont ? Je #Nva reclamebladje nog nt gelezen @sthbracke ? Lijkt eerder geschreven dr pathologische leugenaar
Een minuutje later:
@sthbracke:
@dimitrigent @danieltermont heeft in onze Belleman nochtans geen woord geschreven. Echt nie!
Goed lezen hé: Siegfried “ik ben 99% van de tijd eerlijk” Bracke zegt hier redelijk letterlijk dat Daniël Termont een pathologische leugenaar is.
Ah maar ’t waar om te lachen meneer de juge ha ha ha allez dat gij dat niet doorhebt ah ha ha.
Maar voor de rest is de kous af, als we dachten te weten te komen wat Termont volgens Bracke precies ontkende. Tijd voor een nieuwe vraag:
@ElPiett:
@DanielTermont @sthbracke hoeveel bulgaren zijn er dan geregistreerd… en ook, is er een schatting naar het aantal ongeregistreerden?
Bracke antwoordt:
@sthbracke:
@ElPiett @danieltermont is een van de problemen: niemand weet het. Officieel 5000, stad zegt 10.000, Bulgaarse vereniging zelf 15.000
Ik vermoed dat die 5000 de geregistreerden zijn, dat de Stad zegt dat er nog eens evenveel ongeregistreerden bijkomen, en dat Bracke van “Bulgaarse vereniging” heeft gehoord dat er in totaal 15.000 zouden zijn.
Om het allemaal nog eens te situeren: Termont zei dat amper 10% van de geregistreerden steun trekken. Volgens de “ergste” cijfers zou dat willen zeggen dat 500 van de 15.000 of 3,3% van alle Bulgaren in Gent steun trekken. Dat, met andere woorden, bijna 97% van de Bulgaren in Gent er zitten ondanks het feit dat ze geen leefloon krijgen.
En dat het dus zacht gezegd écht niet onredelijk is om te zeggen dat “het krijgen van een leefloon” blijkbaar geen aantrekkingsmotief is. Waar het daarnet om begonnen was, weet u nog?
Maar geen angst, Bracke hoeft helemaal niet te antwoorden of in discussie te treden, al wat hij moet doen is retweeten wat Jo Moens (“Jonge papa, zaakvoerder van Responz Communicatie, uitgever van het woonmagazine Uw Woning, met een eigenzinnige kijk op de actualiteit en de alledaagse dingen”) tweette:
@sthbracke:
Heel typerend : “@YotweetsYou: wat de reden is v/d Bulgarisatie zal me worst wezen, het dé reden vr mij om van Gent nr Laarne te verhuizen”
Een favoriete techniek van Siegfried “wat zegt de mens op de straat” Bracke, ook al toen hij nog tenen deed krullen bij de VRT: ik ben het niet die het zeg hé, ik herhaal alleen maar wat de gewone mens zegt!
Want vergis u niet: l’incident est clos, met die laatste retweet. Samenvattend.
*
* *
Volgend onderwerp!
SN Brussels Airlines moet een voorbeeld nemen aan Ryanair
@sthbracke:
Ryanair vervoert 9457 passagiers per werknemer. Bij SN is dat 1643. Daarmee is alles gezegd, denk ik
Ongelooflijk. Lengte van de vluchten, werkomstandigheden, geboden service, kostprijs, veiligheid, … allemaal irrelevant. Siegfried “ik kan alleen maar constateren” Bracke weet precies hoe hij de dingen moet inschatten:
@sthbracke:
ben beetje ervaringsdeskundige, en zie bij SN onvoldoende meerwaarde om zoveel meer te betalen
Kristof Calvo (Groen) stelt, tegen beter weten in waarschijnlijk, toch maar eens de vraag:
@kristofcalvo:
@sthbracke pleidooi voor Ryanair-regime voor werknemers SN? of begrijp ik je tweet verkeerd?
Ooooh, open doel voor Siegfried “onderbroek” Bracke! Kan hij nog eens zijn beste kleinerende “och jongen toch, jij hebt nog zó veel te leren”-toontje bovenhalen:
@stbracke:
@kristofcalvo ja, maar dat doe je altijd.. Geen probleem dus
Haha, die Sieg, het is me er eentje!
Calvo geeft niet op. Bij Ryanair zijn er veel meer passagiers per werknemer dan bij SN, wat stelt Bracke dan voor? Dat er ontslagen vallen bij SN? Dat ze een andere service moeten aanbieden? Dat hun lonen te hoog zijn? Dat ze dringend ook naar Charleroi moeten verhuizen?
Dat blijkbaar de Walen veel efficiënter zijn, daar in Charleroi, dan de luie Vlamingen in Zaventem?
@kristofcalvo:
@sthbracke en wat bedoel je dan wel? ik wil collega’s begrijpen, lukt misschien niet altijd, maar beter dan bewust anders begrijpen
Houd u vast aan de takken van de bomen, hier komt het antwoord op de vraag naar verduidelijking:
@sthbracke:
@kristofcalvo denk dat SN ipv te dreigen met… beter eerst eens naar zichzelf kijkt
Euh… wat? Ja, inderdaad. Calvo geeft het dan maar op:
@krisotfcalvo:
@sthbracke bedankt voor de verduidelijking, weeral wat meer duidelijkheid over economisch profiel NVA
Oh, en dan komt Bracke een tweet tegen van Diether Claeys:
@dietherclaeys:
@sthbracke nee. eigenlijk niet. Ryanair een compleet andere bedrijf. VW is ook duurder dan Dacia. Een vrij populistische opmerking dus.
…en kan hij meteen ook deze “discussie” afsluiten:
@sthbracke:
@Dietherclaeys oef! Lang geleden dat het woord populistisch nog is gevallen. Begon het al te missen…
Samenvattend:
Ik dénk dat echte politiekers gewoon kipkap gaan maken van Bracke, tijdens de verkiezingscampagne. Ik kan mij niet inbeelden dat hij nog slechter zou kunnen bezig zijn als hij zijn best zou doen om slechter bezig te zijn.
Maar misschien heb ik gewoon veel te weinig inbeeldingsvermogen.
⁂
Misschien (wellicht) ben ik helemaal verkeerd geïnformeerd en ken ik er lang niet genoeg van, maar ik liep toch wat lastig van de laatste nieuwsbrief van Kif-Kif — en meer bepaald over het item Van homobashing naar mocrobashing, een interview met Jan Roegiers (sp.a).
De voorbije maanden heeft het geweld tegen holebi’s onze samenleving niet onberoerd gelaten. Dat deze negatieve en zorgwekkende tendens aangepakt moet worden, staat buiten kijf.
Jan Roegiers, Vlaams parlementslid voor de SP.A, stelde daarom een open brief op en wil daarmee samen met 40 ondertekenaars een duidelijk signaal zenden naar overheid en samenleving. Bepaalde passages in de open brief roepen echter vraagtekens op en vragen om uitleg.
En jawel: het gaat heel eventjes of Roegiers en coming out, maar voor de rest gaat het vooral over hoe érrug het wel allemaal niet is dat allochtonen/islamitische jongeren “speciaal geviseerd worden” door mensen die het hebben over homo-bashing.
Triest hoogtepunt vond ik persoonlijk deze:
“In Nederland verweet men ook de allochtonen van homobashing. In opdracht van de ministeries van Justitie en Binnenlandse Zaken voerde het Nederlandse kennisinstituut MOVISIE een onderzoek uit. Daaruit bleek dat 86% van de gaybashers van autochtone Nederlandse of onbekende afkomst zijn en 14% van allochtone.”
Ten eerste. Ik zeg het, ik ben geen specialist ter zaken, maar als ik er de Wikipedia’s op nalees, kom ik te weten dat er volgens recente cijfers Een 700.000-tal Nederlanders met Turkse en Marokkaanse roots zijn, en dan nog hier en daar en paar tienduizend Irakezen, Afghanen en zo.
We mogen er niet van uitgaan dat die allemaal de Islam belijden — zo zijn er bijvoorbeeld al zeker “ruim 30.000 Aramese christenen veelal met een Turkse achternaam”[1][2] — maar pak nu nog dat er een miljoen “allochtone Islamieten” zouden zijn in Nederland. Dat zou dan 6% van de bevolking zijn.
Ten tweede. In de vraag wordt “van autochtone Nederlandse of onbekende afkomst” op weinig subtiele manier in één groep onderverdeeld — met andere woorden: “in geval van twijfel ben je géén allochtoon/Islamiet”. Ik zou er in ieder geval niet van uitgaan dat je alle onbekenden bij de autochtonen mag zetten.
Ik vind het onderzoek zelf niet, en dus heb ik er geen idee van wat het aantal onbekenden was. Maar in ieder geval kan het bijna niet anders dan dat er bij de onbekenden mensen zitten die eigenlijk in de “allochtone” kolom zouden moeten staan — maar pak nu nog dat we zeggen dat er geen één is.
Dan nog is het zo dat 6% van de mensen (grove overschatting) verantwoordelijk zijn voor 14% (wellicht onderschat) van het homobashen.
Niet dat iemand daar verbaasd over is — in andere studies van MoVisie lees ik dingen waar ik niet vrolijk van word, zoals pakweg dit:
(…) 2% van de autochtone stedelingen [vindt] het een probleem ‘als mijn kind op school les krijgt van een homoseksuele leraar of lerares’. De andere bevraagde groepen vinden dit een veel groter probleem: van de Turken vindt 27% dit bezwaarlijk, van de Marokkanen 21% (…)
Honderd factoren, honderd mogelijke redenen, uiteraard mag er niet veralgemeend worden, natuurlijk zijn bijvoorbeeld sommige skinheads (en, veel erger, “gewone” mensen die er niet eens bij stil staan dat ze nog in de vorige eeuw leven) ook verantwoordelijk voor veel miserie, en het spreekt vanzelf dat alle gevallen individueel te bekijken zijn, etc., etc., etc.
Maar ben ik nu finaal een reactionaire oude mens aan het worden als ik kregelig word van het voortdurend verontschuldigen van sommige kijken op het leven?
Het is géén toeval dat sommige interpretaties van verschillende vormen van geloof leiden tot angst en xenofobie, tot discriminatie van vrouwen en andersdenkenden. Verschillende Christelijkheden hebben ervan, en ja, ’t zal wel geen beetje gaan zijn dat veel Islam ervan heeft. Institutioneel. Overduidelijk.
’t Is niet omdat allochtonen gediscrimineerd worden, dat het plots not done zou worden om discriminatie door allochtonen aan te klagen.
“Draai eens niet zo handenwringend rond de pot”, denk ik dan. En ook wel: noem een koe een koe, en vat die koe ook eens bij de horens.
⁂
Ja, een mens zou het al eens uit het oog verliezen.
Hoe, en vrijdag en zaterdag dan?! Ah ja, vrijdag en zaterdag zijn wij op weekend gegaan met het werk, en dan was het wel wat anders dan groensel met groensel in groenselsaus, soms eens afgewisseld door groensel met zwammen en geperste schimmels.
⁂