• Echappée belle

    Allez, dat hebben dan ook weer proper vermeden.

    Ik hou me op mijn weblog aan redelijk wat regels — één daarvan is dat ik bij mijn weten nooit slechte zaken vertel over huidige of vorige werkgevers en/of klanten. Zoals iedereen die al een tijd werkt, heb ik redelijk wel wat meegemaakt, en zou ik de straten kunnen plaveien met verhalen over wat me allemaal professioneel is overkomen, zo tussen 1993 en nu.

    Een mens doet dat niet: er is door de band weinig zo zielig als natrappen naar mensen die er toch niets meer aan kunnen doen in situaties die er toch niet meer toe doen. En er is weinig zo gênant als verhalen waar iedereen van wéét dat ze onvermijdelijk eenzijdig zijn, en wellicht door de jaren en met het telkens opnieuw vertellen als een koraalrif gegroeid zijn tot karikaturen van wat er ooit wel ergens echt gebeurd zal zijn.

    En toch: het zat mij zó hoog dat ik gisterenavond aan een ellenlange post begonnen was, die begon met “Dank u, XXX, om me terug even het gevoel van XXX te geven! Dat gevoel van bedrogen worden, van complete machteloosheid, van weten dat de andere kant aan het liegen is dat het gedrukt staat, en dat er niets, maar dan ook niéts aan te doen is omdat zij alle touwtjes in handen hebben.”

    Het stond vol gif, er zouden veel mensen gelachen hebben en nog meer mensen groen gelachen, maar kijk.

    ’t Is maar zeer zelden een goed idee om boze dingen te schrijven en meteen te versturen — of dat nu weblogposts zijn of e-mail. En dus had ik die tekst gisteren proper in draft laten staan.

    Herlas ik het vandaag, en besloot ik om het alsnog in de vuilbak te kieperen, mijn jaren-en-jarenlang opgespaard gal.

    Ik zal het houden voor op café en zo. Als ik daar nog eens geraak.

  • Relax

    Om rustig te slapen: een minuut of vijf naar kijken.

    slaaap... slaaaaaaap

  • Links van 8 april 2012 tot 11 april 2012

    Interesting Articles
    A curated stream of interesting articles.

    Beste MIVB, heb uw personeel en de passagiers lief | Sixlog
    Je bent nergens meer veilig, niet in het verkeer, evenmin thuis en zeker niet op een boot. Dat heet toeval of noodlot en hoeveel blauw ook op straat, of hoe streng de straffen: het zal altijd blijven gebeuren. Heden mosselen, morgen gij.

    Demoscene – The Art of the Algorithms | MetaFilter

    Elaine Pagels on the Book of Revelation : The New Yorker
    Millions are annihilated, every major city has been destroyed, but nobody you really like has died. It’s a Hollywood ending in that way, too.

    The Grandmaster Experiment
    “Girls can learn how to play just as well as boys,” Susan says. “But they often approach the game differently. Girls would rather solve chess puzzles than play against one of their friends,” she says. Boys will always choose to compete.

  • I am nobody

    Akelig, akelig.

    En ook wel ergens, euh, akelig.

  • Hij had zijn hoofd moeten afzetten

    Ik heb hier teveel mee gelachen om goed te zijn:

    [via]

  • Astrid for ever!

    We hadden het proper opgenomen, maar we hebben gewacht tot iedereen erbij kon zijn, om dan vanavond tezamen te kijken naar Astrid in Wonderland.

    Hoe Astrid zo down to earth blijft, ik vind dat fantastisch. Gelijk als de hond van haar vriendin bleek gelakte nagels te hebben: “Had dieën toch wel licht blauwe nail polish on zeker? Dieën hond is gewoon outta control“.

    En als ze zegt dat ze nooit gaat winkelen in The Valley, en dat het daar “de marginaliteit” is en dat daar de gewone mensen en de barmannen en de strippers wonen, hoe ze erin slaagt om dat noch boosaardig noch dom te laten overkomen: meesterlijk.

    Leve Astrid! En leven Den John! En ook een beetje leve De Lau! Maar vooral leve Astrid!

  • Waar is dat vuilblik?

    Het was vandaag traditioneel paasmaandageten: veertien man in huis, hoezee!

    Enfin, ik zeg “traditioneel”, ik moet eigenlijk eerlijk zeggen dat ik het mij eigenlijk niet direct kan herinneren dat we dat al gedaan hadden, maar Sandra zegt dat we dat al gedaan hebben, ik ga ze niet tegenspreken.

    De samenlopende omstandigheden willen helaas dat wij nu net bezig zijn met het huis aan de kant te zetten.

    Min of meer letterlijk: de inhoud van het bureau aan de straatkant moet er helemaal weg, en de hele linkerkant van het achterhuis moet ook weg. Twee ruimtes die prop-barstens-plenti-vol staan, die in geen jaren meer serieus betreden zijn (en al helemaal niet opgeruimd, laat staan opgekuist): dat leegmaken, dat is dus een recept voor miserie.

    Stof, brol, prutserij, het wrakhout van tien jaar in een niet-verbouwd huis te leven met opgroeiende kinderen: ik moet er geen tekening bij maken, zeker?

    We zijn er aan begonnen vrijdag. En dan zijn we op weekend geweest met de familie en lag de keuken in ruïne. En dan moest er maandagavond en dinsdagmorgen doorgewerkt worden om een minimum aan gerief uit dat bureau weg te krijgen, omdat de meneer van de verbouwingen en de architect allebei dinsdagnamiddag kwamen opmeten.

    En dan lag het weer even stil. En dan kwamen zaterdagavond onverwacht mensen eten, en hebben we in paniek de keuken wat aan de kant gezet. En dan zijn we zondag pasen gaan doen en is er dus niets meer van in huis gekomen van opruimen.

    En kijk: zo zijn we dus maandagochtend, weten we dat er maandagmiddag veertien man zal zijn, en moet de keuken nog opgekuist worden. Een oorlogszone.

    ’t Is min of meer gelukt om aan de kant te zetten (op sommige momenten kan ik schrikbarend efficiënt zijn), en dan is er nog eten gemaakt (courgettesoep, lamsbout en allemaal groenten en saffraanaardappelen en taart en alles), maar nu mogen ze mij bij elkaar vegen.

    Ik kan gemakkelijk een paar dagen recuperatie gebruiken, denk ik.

  • Right on, Ze

    Yes.

  • Transfiguration

    Olivier de Sagazan speelt met klei.

    [via]

  • Dagen zonder vlees, einde

    Voilà, ’t zit erop.

    Gisteren was de laatste dag in de reeks Dagen Zonder Vlees. Op de twee laatste weekends na (in de Ardennen gezeten met respectievelijk collega’s en familie, en neen, daar ga ik écht geen eisen gaan stellen van vegetarisch eten), sinds 22 februari geen vlees of vis gegeten.

    Eergisteren was het nog

    • ’s morgens: niets
    • ’s middags: een kom aspergensoep, ik begin ze wat beu te worden
    • ’s avonds: een pak frieten en een vegetarische hamburgen

    En gisteren

    • ’s morgens: niets
    • ’s middags: een kom champignonsoep, bleh
    • ’s avonds: groentenpizza

    Vandaag was het tot nog toe

    • ’s morgens: niets
    • ’s middags: boterham met kaas

    Ik ben er behoorlijk rechtlijnig in geweest: op die weekends na niet één keer vals gespeeld, geen stukje salami of hesp op mijn boterham, geen soep met kip, geen niets. Allemaal groensel en schimmel.

    Maar vanavond zal het scampi’s zijn. En morgen rosbief met bearnaise. En maandag lamsschouder. En dinsdag biefstuk. En woensdag nog vlees. En donderdag weer vlees. En vrijdag nog meer vlees.

    Ik heb geen probleem met vegetarisch eten, maar vlees is zo lekker, meneer mevrouw.

    ’t Is niet dat ik het niet meer zou kunnen volhouden, maar ik zie er gewoon het punt niet van. Jaja, ecologische voetafdruk en al wat ge wilt, maar zó geëngageerd ben ik ook niet.

  • Het leven zoals het is

    Louis is Minecraft aan het spelen op één monitor, Jan en Anna zijn naar YouTube-filpjes van Studio 100 aan het kijken op de andere monitor.

    Ik zit in de trekzetel.

    Anna komt plots naar mij gelopen, fluistert: “Papa, ik ben al de hele tijd konijnenoortjes aan het doen bij Louis en Jan. Niet zeggen hé!

    Een half uur later, om kwart voor één: Zelie komt naar beneden gestommeld. “Mogge.” Terwijl Jan dorpelingen aan het doodmartelen is in een doodmachine die Louis gebouwd heeft. En Louis een spin aan het spelen is op een iPod.

    En Anna een armband heeft gemaakt. “Maar hij is wel niet voor mij, want kijk, hij hangt zo aan mijn arm gelijk een hangbuikzwijn. Hij is voor mama!”

    Ik ga mij in gang trekken om boodschappen te doen voor taart en dessert voor morgen.

  • Ken uw klassiekers

    Zelie is terug van scoutskamp: een week ergens in de brousse gezeten, ruiltochten gedaan, zelf eten klaargemaakt, vanalles en nog wat gedaan.

    Vanavond, als ze een beetje ontvuild was, wou ze nog naar een film kijken. (Sandra was wéér eens aan het uitgaan, ik zou het een schande noemen, maar ik gun het haar, zie eens hoe vrijgevochten ik wel niet ben als man.)

    Euh, maar dus: Zelie wou een film zien. X-Men Origins: Wolverine wou ze zien, om een reden die mij niet helemaal duidelijk was. (Als ik zou moeten raden:

    Hugh

    , maar hey, ik ben maar een vader van 41, wat weet ik van de wereld van tieners, ik zou al lang content zijn dat het geen Robert Pattinson zou zijn, als het dat zou zijn, euh ik ben de draad van mijn betoog kwijt).

    Maar in alle geval: hoe blij ik ook ben dat ze X-Men wil zien, het is toch een besliste neen geworden. Moderne films al wat ge wilt, maar er moet een basis gelegd worden.

    Net zoals ik vroeger van mijn vader ook Jules Verne moest lezen in plaats van altijd strips (en dat ik dat uiteindelijk zelf ook fantastisch vond), heb ik vanavond een grote filmklassieker opgelegd.

    En zo hebben we samen in de zetel naar The Princess Bride gekeken.

    A splendid time was had by all. Cary Elwes anno 1987 is ook een beetje Hugh Jackman, denk ik.

  • Links van 19 maart 2012 tot 6 april 2012

    Child of Rage The FULL Documentary – YouTube
    Shocking, Horrifying, Fascinating The full documentary.

    The Best Textbooks on Every Subject – Less Wrong
    What if we could compile a list of the best textbooks on every subject? That would be extremely useful. Let's do it.

    Omni-Suzanne Ciani – YouTube
    Suzanne Ciani working on the music and sounds for the Xenon pinball game from the Omni televsion show. hypnotic in places

    Pop! … Pop! | MetaFilter
    Boston Dynamics is getting close to mastering quadrupedal motion with Big Dog and Cheetah (previously). And are working on bipedal motion with Petman (previously), but how about a robot that is able to leap (up to the top of) tall buildings in a single bound? Sand Flea!

    ‘A Test You Need to Fail’: A Teacher’s Open Letter to Her 8th Grade Students | Common Dreams
    Here we spent the year reading books and emulating great writers, constructing leads that would make everyone want to read our work, developing a voice that would engage our readers, using our imaginations to make our work unique and important, and, most of all, being honest. And none of that matters. All that matters, it turns out, is that you cite two facts from the reading material in every answer.

    Excerpt of Let’s Pretend This Never Happened: A Mostly True Memoir — TheBloggess.com
    Yup. I am SO buying this book.

    Joint New Year Editorial for Juche 101 (2012)
    That we parted too suddenly and unexpectedly with the great leader Kim Jong Il last year was the greatest loss our nation had suffered in its 5 000-year-long history and the bitterest grief our Party and people had experienced.

  • Lovemonster

    Niet dat ik er daar ook maar een halve minuut in geloof, maar mevrouw Lovemonster zou ook wel keer mijn chakra’s mogen open zetten. (Euh, neen.)

    [via]

  • [schudt hoofd]

    Man man man.

    Günter Grass wordt van antisemitisme beschuldigd wegens dit:

    Was gesagt werden muß

    Warum schweige ich, verschweige zu lange,
    was offensichtlich ist und in Planspielen
    geübt wurde, an deren Ende als Überlebende
    wir allenfalls Fußnoten sind.

    Es ist das behauptete Recht auf den Erstschlag,
    der das von einem Maulhelden unterjochte
    und zum organisierten Jubel gelenkte
    iranische Volk auslöschen könnte,
    weil in dessen Machtbereich der Bau
    einer Atombombe vermutet wird.

    Doch warum untersage ich mir,
    jenes andere Land beim Namen zu nennen,
    in dem seit Jahren – wenn auch geheimgehalten –
    ein wachsend nukleares Potential verfügbar
    aber außer Kontrolle, weil keiner Prüfung
    zugänglich ist?

    Das allgemeine Verschweigen dieses Tatbestandes,
    dem sich mein Schweigen untergeordnet hat,
    empfinde ich als belastende Lüge
    und Zwang, der Strafe in Aussicht stellt,
    sobald er mißachtet wird;
    das Verdikt “Antisemitismus” ist geläufig.

    Jetzt aber, weil aus meinem Land,
    das von ureigenen Verbrechen,
    die ohne Vergleich sind,
    Mal um Mal eingeholt und zur Rede gestellt wird,
    wiederum und rein geschäftsmäßig, wenn auch
    mit flinker Lippe als Wiedergutmachung deklariert,
    ein weiteres U-Boot nach Israel
    geliefert werden soll, dessen Spezialität
    darin besteht, allesvernichtende Sprengköpfe
    dorthin lenken zu können, wo die Existenz
    einer einzigen Atombombe unbewiesen ist,
    doch als Befürchtung von Beweiskraft sein will,
    sage ich, was gesagt werden muß.

    Warum aber schwieg ich bislang?
    Weil ich meinte, meine Herkunft,
    die von nie zu tilgendem Makel behaftet ist,
    verbiete, diese Tatsache als ausgesprochene Wahrheit
    dem Land Israel, dem ich verbunden bin
    und bleiben will, zuzumuten.

    Warum sage ich jetzt erst,
    gealtert und mit letzter Tinte:
    Die Atommacht Israel gefährdet
    den ohnehin brüchigen Weltfrieden?
    Weil gesagt werden muß,
    was schon morgen zu spät sein könnte;
    auch weil wir – als Deutsche belastet genug –
    Zulieferer eines Verbrechens werden könnten,
    das voraussehbar ist, weshalb unsere Mitschuld
    durch keine der üblichen Ausreden
    zu tilgen wäre.

    Und zugegeben: ich schweige nicht mehr,
    weil ich der Heuchelei des Westens
    überdrüssig bin; zudem ist zu hoffen,
    es mögen sich viele vom Schweigen befreien,
    den Verursacher der erkennbaren Gefahr
    zum Verzicht auf Gewalt auffordern und
    gleichfalls darauf bestehen,
    daß eine unbehinderte und permanente Kontrolle
    des israelischen atomaren Potentials
    und der iranischen Atomanlagen
    durch eine internationale Instanz
    von den Regierungen beider Länder zugelassen wird.

    Nur so ist allen, den Israelis und Palästinensern,
    mehr noch, allen Menschen, die in dieser
    vom Wahn okkupierten Region
    dicht bei dicht verfeindet leben
    und letztlich auch uns zu helfen.

    Is ironisch hier van toepassing?

    Net zoals kritiek hebben op het beleid van pakweg Elio Di Rupo geen homofobe is, is kritiek hebben op het beleid van Israël geen antisemitisme.

    Maar dat gaat er dus écht niet in, en ik begrijp niet waarom niet. Het is zo ongeveer hetzelfde als wanneer een bende straatschorem aangesproken zou worden op hun vandalisme, dat die er zich van af zouden maken met “é, gij racist gij”, omdat ze toevallig Turks zouden zijn.

    Crapuul is crapuul, ongeacht afkomst. En het moet toch verdorie mogelijk zijn om de acties van de Israëlische regering (en de enablers in verschillende Westerse regeringen, de VS op kop) verkeerd te vinden zonder als antisemiet ge-pek-en-vederd te worden?