• Je suis candidat

    Wat een toespraak, Eric Zemmour die zich officieel kandidaat stelt voor de presidentsverkiezingen.

    Zo ongeveer het tegenovergestelde van mijn overtuiging, en de muziek staat eigenlijk veel te luid, maar toch: ik heb hem nu al drie keer bekeken, en er zijn momenten dat ik er tranen van in de ogen krijg. Van de emotie, welteverstaan. Ik zou bijna zelf Frans willen zijn. En zijn “Ce pays dont vos enfants ont la nostalgie sans même l’avoir connu” mag van mij de eeuwigheid ingaan. Zó goed.

    Ik weet niet hoe de goegemeente in Frankrijk hier op gaat reageren, maar ik kan mij inbeelden dat het enorm aanslaat. De speech kan alleen bekeken worden na inloggen, en er staat een leeftijdsbeperking op. Dat alleen al is een politiek feit: ik kan me niet herinneren dat ik dat al ooit zag bij een andere politieke toepsraak.

    Goedkoop sentiment, gevaarlijke praat, niet eens verholen niet eens cryptofascisme en rauwe islamo- en allerlei andere fobieën en -haat, maar hey: magistraal.

    En uiteraard is die “semiblokkering” op Youtube meteen koren op zijn molen: “La police de la pensée ne se cache même plus: elle exhibe sa nature tyrannique. Le vrai combat commence.”

    Spannend.

  • AI

    Ik vond het een degelijk boek zonder veel meer. De vertelster, Constanta, wordt na een raid op haar middeleeuws boerenhol ergens in Roemenië waar ze voor dood achtergelaten werd, een vampier gemaakt door Dracula. Ze spendeert een paar eeuwen met hem als zijn vrouw. Dan haalt hij er een tweede vrouw bij, aristocratisch, in communicatie met de halve wereld. Ze spenderen een paar eeuwen samen als drietal. En dan haalt hij er, in de nadagen van de Russische Revolutie, een arme acteur uit Sint-Petersburg bij.

    Ik had het gevoel dat hun relatie het enige interessante was in het boek. De drie konden elkaar niet verdragen en de acteur had een echtgenote en een dochter, die hij bijna nooit ziet. Dat waren de enige die de tijd die ze samen doorbrachten ook leuk hadden. De rest was het gewoon, en ik vond het niet echt interessant. Dracula’s huishouden is niet spannend, en de situatie van de acteur was niet echt interessant. De twee vrouwen hadden wel iets, maar zelf noemde ik hen niet echt fascinerend.

    Constanta hield van Dracula en verloor zich in zwakheden die ze aan iemand anders wilde geven. Een uitstekende karakterisering van een vrouw die de kracht van een man miste. Ik vond haar erg leuk. En de acteur was ook leuk. Hij had een heel eigen stempel, vond ik. De andere twee vrouwen waren voor mij weinig opwindend.

    Constanta was vaak ongelukkig, maar ze werd er wel sterker door. Ze werd geen sterke vampier, ze werd een sterke vrouw. En dat maakte het boek voor mij interessant.

    Het boek heeft een korte en een lange versie. Ik heb de lange versie gelezen. Ik vond die niet echt langer dan de korte versie. Het stuk van de acteur, dat op zich een meer eindeloze liefhebbersroman zou zijn, zou bijvoorbeeld helemaal weggevallen zijn.


    Ik vond het een degelijk boek zonder veel meer. De vertelster, Constanta, wordt na een raid op haar middeleeuws boerenhol ergens in Roemenië waar ze voor dood achtergelaten werd, een vampier gemaakt door Dracula. Ze spendeert een paar eeuwen met hem als zijn vrouw. Dan haalt hij er een tweede vrouw bij, aristocratisch, in communicatie met de halve wereld. Ze spenderen een paar eeuwen samen als drietal. En dan haalt hij er, in de nadagen van de Russische Revolutie, een arme acteur uit Sint-Petersburg bij.

    Na enige tijd staat de acteur de boel alleen te leiden, poogt een einde te maken aan het boerenbestaan van Dracula et al en begint op eigen houtje een leger op te bouwen tegen de Russische Revolutie. Dit leger vertrekt om hen te beschermen van een groter, militair leger dat hen vanop enige afstand zonder veel moeite zou hebben kunnen verslaan.

    In Engeland en Amerika gaat Dracula na het uiteendrijven van het leger, garant op respectabele leiding voor een winnaar aan geen van beide oorlogspartijen, door als immigrant. Zoals verwacht koopt hij wapens in Engeland en probeert hij Jozef Stalin te vermoorden. Hij tuigt zijn illegale wapenfabriek dus (eigenmachtig) uit nadat de gestorven Russisch-imperialistische hoogstaande en vergeefse tegenstand er zijn greep op verliest.

    De schrijfstijl is vloeiend en prettig om te lezen, maar sterft meestal weg vooraleer hij ergens echt attent op aanpakt. Je wordt vaak afgesloten voor wie dat dan ook gedaan heeft wat of waarom en vooral waarom. Verheug u de kans dat je op een lalling eindigt, dat is misschien het meest misleidende element in het boek. Temeer omdat het in een aantal woorden in het epiloog bijgelegd wordt: het was Dracula die Dracula het huis uit loodste om zijn vrouw te troosten. Waarschijnlijk was dat nou niet de bedoeling, dus de schrijver heeft bij geforceerde mate van openheid avondlijke sirenes vervolgens slechts ten dele kunnen verhullen.

  • A Dowry of Blood

    Stapels en stapels en stapels vijfsterrenreviews op Goodreads. ’t Is niet moeilijk te raden waarom: het verhaal van de bruiden van Dracula, verteld door één van die bruiden, zou op zich al iets helemaal in het wielhuis van de gemiddelde jonge reviewer daar geweest zijn. Voeg daar dan aan toe dat de bruiden ook op elkaar verliefd zijn, én dat er ook een jongen tussen zit, en we hebben een soort smorgasbord van al waar de gemiddelde Goodreadsreviewer lijkt op te kicken: polyamorie, letterlijk zowel de L als de G als de B als de Q van lgtbq (geen T in dit boek, wellicht een minpuntje voor sommigen).

    Ik vond het een degelijk boek zonder veel meer. De vertelster, Constanta, wordt na een raid op haar middeleeuws boerenhol ergens in Roemenië waar ze voor dood achtergelaten werd, een vampier gemaakt door Dracula. Ze spendeert een paar eeuwen met hem als zijn vrouw. Dan haalt hij er een tweede vrouw bij, aristocratisch, in communicatie met de halve wereld. Ze spenderen een paar eeuwen samen als drietal. Dan haalt hij er in de nadagen van de Russische Revolutie een arme acteur uit Sint-Petersburg bij.

    Hoe meer tijd er voorbij gaat, hoe meer het knaagt bij Constanta: blijkt dat zij uiteraard niet de eerste was, dat Dracula al ontelbaar veel eeuwen voor haar leefde en dus ook stapels andere bruiden versleten heeft.

    Het is al van in het begin duidelijk hoe het zal aflopen, dus enorm veel spanningsboog zit er niet meteen in:

    I never dreamed it would end like this, my lord: your blood splashing hot flecks onto my nightgown and pouring in rivulets onto our bedchamber floor. But creatures like us live a long time. There is no horror left in this world that can surprise me. Eventually, even your death becomes its own sort of inevitability.

    Maar het had wel iets. Ik zou eigenlijk wel willen weten hoe het verder gaat met Constance, of ze andere vampieren behalve haar twee collega’s tegenkomt, en hoe ze nu en in de toekomst zou leven.

    Ik denk niet dat er een vervolg zal komen, maar ’t zou wel wijs zijn. Want in dit boek was het allemaal iets te vanzelfsprekend: Dracula zorgde voor alles, en de drie “bruiden” zweefden zowat door het leven, terend op zijn weliswaar slinkend fortuin.

  • De laatste dag maar niet echt

    Geen feest vandaag, wegens niet écht de laatste dag werk.Ik blijf nog een paar meetings volgen waar het nodig is dat er continuïteit is. En ik moet nog een paar interne dingen aan de praat krijgen.

    Maar ik heb voorzichtige hoop dat ik volgende week wél 100% afwezig van het werk zal zijn.

    Hoop doet leven. 🙂

  • Oei, onvoorzien

    Ik kwam terug op het werk voor mijn voorlaatste dag van het jaar, maar ’t was geen goed nieuws: mijn fijne collega is ziek. Een mens denkt natuurlijk altijd meteen het ergste, dus wie weet is het met de coronats en al!

    We zitten met twee op een groot project en ik vind het niet echt verantwoord om nu woensdag helemaal weg te zijn, dus zit het er misschien wel in dat ik blijf doorwerken in plaats van woensdag te verdwijnen voor de rest van het jaar. ’t Zal dan wel compensatie worden aan de andere kant van de vakantie, want ik blijf koppig bij mijn voornemen om al mijn wettelijke vakantiedagen en recup in één aaneengesloten periode op te soeperen.

    Nee maar serieus.

  • Terug thuis!

    Voilà zie, weekend achter de rug. De wereld is net niet helemaal verbeterd geraakt, maar het was niet bij gebrek aan discussie. Eén man minder op de foto dan we mee begonnen waren wegens andere verplichtingen in België, maar zie ons zitten, alsmaar ouder wordende mensen bij mekaar — ik heb nu al goesting om het volgend weekend in te boeken:

    ’t Was ook wel goed om weer thuis te zijn en in een goede zetel te zitten en een goed bed te kunnen liggen. En om de kat weer te zien: die was een hele tijd niet zo goed en alsmaar magerder, maar ze weegt gelijk nu weer wat meer, en belangrijker: ik voel de beenderen van haar bekken niet meer door haar vel steken. Dus toch ook wel wat goed nieuws daar.

    En ze was niet zo kwaad als anders als ik niet elke dag thuis ben. Wat ook een gemak is.

  • Niets doen

    We zitten in een huis voor 14 man en we zijn met 7. Er zijn late discussies en er is drank (veel te veel drank, zo bleek — dat is wat er gebeurt als ge bij Collect & Go pakken bier in plaats van flessen bier bestelt), en er zijn fijne vrienden, en meer heeft een mens niet nodig.

    Vrijdag hebben we spaghetti gegeten (ik had de saus gemaakt: 3 kilo gekapt, 5 kilo tomaten, 1 kilo champignons, 2 kilo ajuin — er was genoeg, met andere woorden), maar voor de zaterdag zijn we gaan eten op restaurant. De Deu-braek, waar we vorig jaar, nee, twee jaar geleden stapels Sex on the Beach gedronken hebben, heeft verrassend lekkere vis.

    Morgen eten we risotto.

    En ik ben content: het is hondenweer, dus er is eigenlijk zelfs niet eens de dreiging dat we veel anders gaan doen dan vegeteren binnenshuis. 🙂

  • Een vrije dag

    Het komt er aan, het komt er stilletjes aan: de vakantie!

    Ik heb vandaag een vrije dag genomen om mij terdege voor te bereiden op het weekend: we gaan met de quizploeg naar Zeeland niets doen.

    Ja, ’t is globale pandemie en zo, maar: we zijn allemaal gevaccineerd en we hebben allemaal de dag van ons vertrek een test gedaan en we zijn allemaal negatief. (En helaas: één van ons heeft een zieke naaste collega, en die ene heeft beslist niet mee te komen om geen enkel risico te lopen.)

    Maar voor de rest is het wel zo dat we daar eigenlijk veiliger zijn dan thuis, waar er ook nog kinderen rondlopen die elke dag naar school gaan waar godweetwatallemaal rondloopt.

    Ik ga dus op weekend en ik neem mee:

    • mijn peignoir en mijn pyjamabroek
    • een handdoek en wasgerief en al
    • een maatje om cocktails mee te maken
    • mijn ijsblokmachine
    • mijn kussen
    • en mijn deel van de boodschappen: vodka, appelsiensap, veenbessensap en Peachtree — voor de Sex on the Beach

    Ik kijk er zeer hard naar uit.

  • De mooiste vrouw ter wereld

    Één van mijn allereerste websites ergens in het gezegende jaar 1993, was een site met foto’s van Paulina Porizkova.

    Dat was toen de mooiste vrouw van de hele wereld. Dat is nu nog altijd het geval.

    Maar serieus.

  • Light from Uncommon Stars

    De blurb zegt er dit over:

    Good Omens meets The Long Way to a Small, Angry Planet in this defiantly joyful adventure set in California’s San Gabriel Valley, with cursed violins, Faustian bargains, and queer alien courtship over fresh-made donuts.

    Ik zeg daarop: laat ons vooral niet overdrijven. Het heeft alleen met Good Omens te maken in de zin dat er een demon in voorkomt. En wat het gemeen heeft met het andere boek is de clichématigheid.

    “Defiantly joyful” zou ik het ook niet meteen noemen. Het hoofdpersonage is Katrina, een transgender meisje dat wegloopt van huis wegens mishandeld. Ze speelt ook viool. En ze wordt toevallig ontdekt door de Beste Vioollerares Van De Hele Wereld, die eigenlijk een deal met een demon heeft gemaakt: ze krijgt zeven keer zeven jaar om zeven zielen van vioolspelers te verkopen aan de Hel. Oh, en ook toevallig komt de vioollerares een familie aliens tegen die donuts verkopen, en wordt ze verliefd op de moeder, die eigenlijk een ruimteschipkapitein is.

    Het begint realistisch, met de bakken miserie die een transgender kan tegenkomen, maar het wordt bijna meteen een soort van orgie van wish fulfillment. Alles, maar dan ook alles gaat goed voor alle personages in het hele boek.

    Niet dat het allemaal kommer en kwel moet zijn hé, maar ik zou toch een beetje meer realisme willen gezien hebben. En quasi letterlijke toverstaven om het allemaal beter te maken, dat is geen oplossing. En transgender of niet transgender kan me geen knijt schelen, maar niemand wordt content van een Mary Sue in de hoofdrol, laat staan een heel boek vol Mary Sues.

  • Het begint serieus te korten

    Ik ga niet zeggen dat ik aan het aftellen ben, maar ik ben aan het aftellen. Nog vier dagen en ’t is vakantie:

    En ik heb eigenlijk nog wel redelijk wat werk te doen. Er zullen hier en daar wat halve dagen vakantie werk worden (maar dan intern werk, geen werk voor de klant), waardoor mijn doel van “ik doe al mijn recup op dit jaar” alsnog niet zal gehaald worden, gedomme.

  • Stabiele API

    Het is wel iets, als een toepassing zijn API stabiel houdt. Dan kunt ge daar gegevens uit krijgen en pakweg met Excel een rapport make en zonder problemen dat rapport blijven gebruiken, zeker dat de gegevens juist blijven.

    Het zou enorm vervelend zijn als die API blijkt lichtjes veranderd te zijn, dat bijvoorbeeld wat vroeger als een string doorkwam nu plots een collectie blijkt te zijn. Of, ik zeg maar iets, dat een getal dat vroeger geaggregeerd werd nu plots gesplitst wordt maar de aggregatie niet meer beschikbaar is maar nu maar één onderdeel is in plaats van het totaal.

    Ja, dat zou een enorm gemak zijn, als een API stabiel zou blijven. Wat een concept! Beeld u in dat mensen daarop zouden rekenen voor bedrijfskritische processen of zo!

  • The Ones We’re Meant to Find

    Wat een prachtige cover.

    En behalve dat: ook wel een goed boek. Een open einde, en dat zal niet iedereen content maken, maar een fijne reis om daar te geraken.

    Er is een meisje op een eiland. Ze woont er alleen met een robot, die alleen maar definities van woorden kan geven en van “helemaal akkoord” tot “helemaal niet akkoord” als er statements gemaakt worden. Het meisje heeft geheugenverlies en ziet de wereld alleen in grijstinten. Naarmate de tijd vordert — ze zit er al drie jaar — krijgt ze meer en meer flarden geheugen terug. Ze heeft een zus, die ze absoluut wil vinden. Ze repareert het wrak van de boot waar ze wellicht mee gestrand is, maar lijdt weer schipbreuk. Ze maakt een vlot.

    En dan komt er plots een jongen op het eiland, ook met geheugenverlies, die haar probeert te wurgen en dan bewusteloos valt. De volgende ochtend blijkt dat hij ook geheugenverlies heeft. Ze worden verliefd op elkaar.

    In een andere verhaallijn, die door de eerste loopt, zijn we in een wereld die volledig vervuild is, waar aardbevingen en overstromingen het gevolg zijn van eeuwen vervuiling en ingrepen van de mens. Hier is het hoofdpersonage een meisje dat haar zus verloren is. Ze zijn de dochters van één van de architecten van enorme zelfonderhoudende en tegen het giftige milieu beschermde gebouwen, waar miljoenen mensen in leven en privileges gegeven worden op basis van hoe veel of hoe weinig iemand vervuilt of vervuild heeft — achterkleinkinderen van bazen van chemiefabrieken mogen het wel vergeten, bijvoorbeeld.

    Dit meisje zoekt haar zus, die tegen alle regels in van hun toren hoog boven de wolken naar beneden ging en in de zwaar vervuild zee ging varen en zwemmen. Ze krijgt daarbij hulp van een hackerachtige jongen, die haar zus heeft geholpen haar link met het netwerk kapot te maken.

    De twee zussen zijn dus op zoek naar mekaar. En de twee verhalen blijven parallel lopen tot ergens dicht bij het einde. En het einde is, wat ik zei, een open einde. Het rare is: ik weet niet eens welk einde ik zou willen. Maar ik blijf er wel over nadenken. Dit is één van die zeldzame boeken die ik eigenlijk meteen zou willen herlezen om te zien wat ik allemaal gemist heb.

  • Weekenduitstap

    Er is een weekend gepland, al eigenlijk twee jaar of meer, met de maten van de quizploeg. Als het allemaal lukt, en als we allemaal een negatieve zelftest kunnen voorleggen, en als reizen nog mogelijk is, en als er geen lockdown is, dan gaan we in een enorme goed geventileerde bungalow allemaal op minimaal twee meter van mekaar zitten. Mogelijks wat wandelen, voor wie daar enorm veel goesting in zou hebben.

    Geen enorme plannen dus, en zo veilig als redelijkerwijs mogelijk is voor een groepje gevaccineerde en negatief geteste mensen. Maar toch: zeer spannend om te zien of het zal lukken.

  • Alsnog een dag

    Donderdag dacht ik — of beter, de hele week dacht ik — “ik ga naar één vergadering en daarmee doef”.

    Maar dan was er wat voorbereiding, en dan was er de vergadering die iets langer duurde dan gedacht, en dan wist ik wat ik moest doen maar most dat zéker maandag 15u klaar zijn, en dacht ik “ik ga het gewoon nu doen in plaats van na het weekend, dan moet ik mij maandag niet haasten” en voor ge het wist, was het toch bijna drie uur betalend werk voor de klant en dan nog twee uur iets infrastructureels in orde krijgen, en dan nog een paar uur zoeken en doen op datzelfde infrastructurele ding op mijn leerbudget, en hopla eigenlijk een werkdag.

    Zo gaat dat niet vooruit, overuren recupereren, natuurlijk.