Ik vond het altijd al een beetje stom, de discussie rond “menstruating people”. Er zijn vrouwen die menstrueren, en er zijn vrouwen die niet menstrueren. De grootste groep vrouwen die niet menstrueren, menstrueren niet omdat ze te jong dan wel te oud zijn. Er is ook een groep vrouwen die niet menstrueert om allerlei andere redenen (zwanger, stress, te laag of te hoog lichaamsgewicht, de pil, …).
En ja, er is een kleine groep vrouwen die niet menstrueren omdat ze niet als biologische vrouw geboren zijn. En er is een wellicht nog veel kleinere groep mensen die wél menstrueren omdat ze als biologische vrouw geboren zijn, maar nu geen vrouw meer zijn. Klaar:
Het is ongetwijfeld nuttig om te kunnen spreken over personen die menstrueren. Omdat dat door de band personen zijn die, ik zeg maar iets, een ongewenste zwangerschap kunnen hebben — zoals in deze tweet van AOC bedoeld was:
Of, om nog maar eens de oude koe uit de gracht te halen waar J.K. Rowling voor gekruisigd is, omdat het gaat om specifiek “menstrual health and hygiene”, en dus niet voor álle vrouwen van toepassing was (maar wel voor dat toegegeven in het grotere beeld minuscuul klein aantal niet-vrouwen die menstrueren):
Dus ja, het heeft wel degelijk zin om soms van “people who menstruate” te spreken. Net zoals het zin kan hebben om over “vrouwen” te spreken. Of “trans vrouwen”. Of “cis vrouwen”. Of “niet-binaire personen”. Of godweethoeveel andere deelverzamelingen er nog zijn.
Ik begrijp het probleem niet echt.
(Vind ik het even belachelijk dat J.K. Rowling voor die ene tweet door het slijk gesleurd is als anti-trans? Ja. Met een ook maar half redelijk antwoord in plaats van direct dat hysterisch gekrijs van de usual suspects-brigade zou ze ongetwijfeld gezegd hebben “ah ja, nu dat ge’t zegt” — in plaats van zich in een loopgraaf terug te trekken.)
Het verhaal begint meteen na Defy Me, en het enige interessante aspect van het boekje is Nazeera, die ik veel en veel liever in een hoofdrol had gezien.
Het voorlaatste boek, als we even vergeten dat er nog een korte novelle komt ook. Juliette is uiteindelijk maar eventjes Supreme Commander van Noord-Amerika geweest, en dat is katastrofaal slecht afgelopen.
Zoals het een bijna-laatste boek betaamt, zijn we zeer diep in het verhaal, en is er niet echt veel over te vertellen zonder het allemaal helemaal te spoilen.
Oppervlakkig over het verhaal, dan maar. Dit is een merkbaar slechter boek dan het vorige. Hele stukken zijn enorm saai, andere stukken zijn enorm clichématig, en veel stukken zijn de twee samen.
Het vervelende is ook dat de hoofdstukken uit afwisselende gezichtspunten geschreven zijn, en dat ik eigenlijk maar in één van drie geïnteresseerd was. En dat het ook allemaal had gekund met twee van de drie, en Kenji proper op stal gelaten.
En de plotgaten zijn ondertussen zó enorm groot geworden en het handzwaaiend “geavanceerde technologie” en “ESP-achtige toestanden” is zó ver voorbij de meest suspended suspension of disbelief, dat het meer fantasy dan science fiction is.
(Het verschil zijnde dat in science fiction er een logische/technologische/wetenschappelijke verklaring is voor wat er gebeurt, hoe vergezocht ook, terwijl in fantasy magie geen enkel probleem is.)
Allez ju. Nog anderhalf boek. En dan ga ik iets meer voor volwassenen lezen. Ofwel iets meer ernstig, ofwel iets met meer porno erin. Want die tienerachtig geflirt al die boeken aan een stuk, dat begint ook een beetje tegen te steken. 🙂
Novelle vanuit het standpunt van Kenji. Ik heb het niet voor Kenji. In een groep kinderen is hij veruit de kinderachtigste, zelfs al is hij qua leeftijd bij de ouderen.
De enige reden om dit te lezen is omdat het een extra perspectief op het einde van het vorige boek geeft. En God weet dat dat einde een extra perspectief nodig had: qua deus ex machina en cliffhanger kon het helemaal tellen.
Ik moet er niet aan denken dat ik een tiener was die Restore Me in maart 2018 las en dan nog zou moeten wachten tot april 2019 om het vervolg te kunnen lezen.
(Zwijg, daar achteraan. Ik weet dat A Dance With Dragons in 2011 verscheen. The Winds of Winter komt ongetwijfeld ergens later deze maand uit. En dan een maand of zes later A Dream of Spring. Verzeker.)
Urgh. Het is niet altijd een goed idee om puberaal tienerdrama te mengen met internationale politiek. En dat is helaas wat hier gebeurt.
Juliette is 17, maar ze is nu Supreme Leader van heel Noord-Amerika. Het komt, vrees ik, een beetje belachelijk over. Niet ‘t Is te zeggen: bij mij komt het wat belachelijk over; het doelpubliek (meisjes van 13?) vinden het allemaal A-OK. Ter illustratie een stukje uit één van de bijna 25000 vijfsterrenreviews op Goodreads:
i’m gonna disclaim right now that when this arrived on my kindle i had such a horrendous panic attack that I thought I would have to delete my twitter and DNF this. I told my friends to spoil me how this ends because I knew I could never stand it otherwise. and i stand by the fact that i would not have made it through this book without knowing what happens. i was so terrified.
but anyway OH MY GOD i don’t have enough characters left in this review to make a list of all the things i loved. there were imperfect parts, and i was wary that i would have to pretend this never happened, but i can only repeat: OH MY GOD
update: fuck it, i’m gonna make a list.
-NAZEERA COULD CHOKE ME WITH HER BARE HANDS AND I WOULD THANK HER FOR IT. I HAVE NEVER BEEN SO BLESSED BY A FEMALE FRIENDSHIP. HER CHALLENGING KENJI ABOUT COVERING HER HAIR. HER FLIPPING HIM OFF. HER POWERS. HER KINDNESS AND COMPANIONSHIP. I’M UTTERLY DECEASED
…en zo gaat het door, pagina’s en en pagina’s lang. Met in één tekst de originele review, en bijkomende gedachten na tweede, derde, vierde en vijfde lezing.
Verre van mij dat ik zou haten op het doelpubliek, maar ‘t is wel om even te duiden dat ik er écht niet bij hoor. Abstractie makend van alle plotgaten was het wel aangenaam lezen. Een aantal fijne nieuwe personages bij (onder meer inderdaad die Nazeera), en een reeks nieuwe onthullingen over Juliette en haar verleden. (En dat van Adam en Warner.)
(Maar dit is écht niet voor volwassenen geschreven. Hoboy.)
Tadzing, ‘t is prijs: Juliette en Warner zijn een item.
Ik ga niet overdrijven en zeggen dat er enorm veel gebeurde in dit boek. Het was op geen tijd uit, dat wel.
En het was marginaal beter dan de vorige boeken. Al zijn de plot twists soms echt wel zeer hard bij het haar getrokken. Voorbeeld: Warner was overduidelijk een Schlechterik, met minstens een aantal dingen die moeilijk te vergeven zouden zijn, ongeacht de omstandigheden.
Eén van die dingen was dat hij Juliette in een soort Saw-achtige martelkamer opgesloten had, en er dan een baby in gedumpt had. Ze had geen andere keuze dan die baby aan te raken om hem buiten gevaar te houden. En dat was net één van haar grootste trauma’s: dat ze ooit, om goed te doen, een baby had opgepakt die omver gevallen was — en dat ze te laat besefte dat ze hem daarmee ook zou dood maken.
Blijkt nu dat het helemaal niet écht was, maar enkel een simulatie. Uh huh. Magische technologie, die meer realistisch is dan Star Trek’s holodeck. En ook: dat hij helemaal niet wist wat Juliette aan het meemaken was. Tja.
Okay, tot daar nog.
Maar een ander ding dat hij deed, was dat hij Adam aan een vleeshaak opgehangen had in een hermetisch gesloten stalen doos. Om het te laten creperen, dus. Daar wordt even over gesproken, maar zeer zeer snel overheen gegaan.
Adam, daarentegen, blijkt eigenlijk niet alleen verliefd geweest te zijn op een Juliette die eigenlijk alleen maar in zijn eigen hoofd bestaat — hij blijkt gewoon een 100% smerige klootzak te zijn. Dat eerste, daar ben ik mee. Dat tweede: een beetje des Guten zuviel.
Maar bon. Dit is boek 5 van de 10. De helft is gedaan, de helft moet nog komen. Ik ga nu niet meer stoppen. Hoezee de sunk cost fallacy!
We weten al een eeuw dat ons dak moet verbouwd worden. En onze gevel.
Het dak, daar moet een laag isolatie bij, en ook nieuwe pannen, en ook (misschien) wat nieuwe dakvensters. We hebben al een paar keer in de buurt gestaan van mogelijks te kunnen nadenken over een afspraak om het vastleggen van een vergadering om te bespreken wanneer er eventueel zou kunnen beginnen nagedacht worden om offerte te krijgen, en begin dit jaar hebben we zelfs in de buurt van een echte timing gezeten, maar uiteindelijk is dat ook afgesprongen.
En nu kreeg ik helemaal onverwacht (ik was het vergeten in de agenda te zetten) bezoek van een sympathieke mens die timmer- en dakwerken doet, en die na inspectie van de lokalen gewoon zei dat hij in de loop van volgende week een offerte zou hebben, en dat we begin volgend jaar zouden kunnen de werken doen. Dat die één of maximaal twee weken zouden duren.
Had ik geld in mijn handen, ik had het hem gegeven.
(Ge kunt u niet inbeelden hoe moeilijk het is om werk gedaan te krijgen — we zitten nu te hopen dat we geen tweede winter zonder binnendeuren ingaan, om zo maar iets te zeggen.)
Mja. Het einde van deel twee, maar dan verteld vanuit het perspectief van Adam.
Ik ben geen fan van Adam.
Hij heeft — wat ik dacht — dus wel degelijk een totaal verkeerd beeld van Juliette. Hij begrijpt ze niet, en doet zelfs geen aanstalten om moeite te doen om zijn beeld bij te stellen.
Hij is zo ongeveer de anti-Warner, want Warner aanvaardt Juliette wél zoals ze is, en wil haar (hoe verkeerd hij het ook aanpakt) alleen maar meer zichzelf laten worden. Terwijl Adam ze het liefst gewoon als een lief maar angstig klein kindje wil houden, dat hem onvoorwaardelijk graag ziet en helemaal van hem afhangt.
Korte samenvatting: Juliette doet mensen pijn en dan dood als ze haar aanraken. Adam (waar zij op verliefd is en hij op haar) kan haar zonder problemen aanraken. Warner (slechterik uit boek één, maar blijkt in boek 1.5 niet echt slecht te zijn) kan haar ook aanraken.
Juliette en Adam zijn op de vlucht voor Warner, en ze geraken bij een groep rebellen, waarvan een deel ook allerlei krachten blijkt te hebben: telekinese, mensen genezen, onzichtbaar worden, dat soort dingen.
Cue training montage, of misschien niet echt: Juliette geeft wel blijk van méér van alleen vergiftigde huid (ze kan door een stalen deur of een betonnen muur kloppen), maar het lukt niet echt om het te controleren.
En dan komen er barsten in haar relatie met Adam: die blijkt haar wel te kunnen aanraken, maar hij moet actief werk doen om haar energie op te vangen — en als hij helemaal zou relaxen, zou hij evenveel gevaar lopen als gelijk wie anders. Ze besluit het uit te maken. (Eindelijk, dacht ik: hun relatie was van alle kanten gebaseerd op iets dat niet écht kan zijn. Ze kennen mekaar, zo bleek, van op de lagere school, maar ze hebben niet of nauwelijks met elkaar gesproken, hebben elk in hun eigen hoofd een beeld van de andere opgebouwd, en dat beeld klopt absoluut niet met de realiteit.)
Oh, en ook: Juliette begint zich vragen te stellen over haar gevoelens ten opzichte van Warner, de ambiguë slechterik van het vorige boek.
Ik was tewege van te zeggen liefdesdriekhoek!, maar ik denk niet dat het ooit nog goed komt tussen Adam en Juliette. Hij zal het wellicht nog wel willen, maar zij heeft het hoofdstuk afgesloten.
En ja, Juliette blijft maar tienerdrama spuien is nog altijd haar eigen zeventienjarige zelf
Ik heb zeer veel met mijn ogen moeten rollen. Er komt ook een — vind ik — irritante extra verteller bij. Kenji is niet enorm veel meer dan een vervelende smartass. Bah.
Maar: ere wie ere toekomt, de personages blijven evolueren. Ik ben benieuwd waar het naartoe gaat.
Volgend jaar zéker geen zo grote tomaten meer. En misschien wel helemaal geen tomaten meer. ‘t Is te veel hartzeer, jong. Ik heb al drie tomatenplanten in potten een week of zo geleden in de GFT-bak gekeild, en vandaag hebben de drie in volle grond geplante exemplaren het tijdelijke voor het eeuwige gewisseld. Kijk, dit is waar ze stonden en waar ze nu zijn, de tomatenplanten:
Ik heb nog twee planten staan in grote potten, die niet helemaal 100% dood en/of aangetast zijn. Met een veel geluk geraken er zeer misschien nog een paar kleine tomaatjes min of meer rijp. We zien wel.
Het is trouwens werkelijk godgeklaagd hoeveel segrijnslakken er zijn dit jaar. Ik had het deksel van de GFT-bak even laten open staan, en dit is wat ik zag als ik het dicht deed:
O-ve-ral. En als het geen slakken zijn, moet ik maar een dood blad of een hoopje grond omdraaien of ik zie slakkeneieren:
Dit was beter dan het eerste boek. Korter ook, ‘t is een novelle.
Spoilers wegens tja er is niets over te vertellen zonder spoilers. Op het einde van het eerste boek zat Juliette niet meer alleen in een gevangenis, maar zat ze in een legerkamp dat geleid werd door Warner, die het ene moment enorm wreed kon zijn (mensen door de kop schieten omdat ze eten stelen) maar het andere moment ook zeer menselijk (maar dan blijkbaar alleen met Juliette).
Lang verhaal kort, ze slaagt er in te vluchten met Adam, de jongen waar ze stapelverliefd op is. En ze doet dat door Warner te doen geloven dat ze hem graag ziet, en hem dan neer te schieten.
Dit is de kant van Warner. Die niét zo wreed blijkt te zijn als hij overkomt, en die met veel en veel meer trauma’s zit dan wie dan ook kon vermoeden.
Ik dacht op het einde van het eerste boek dat het onvermijdelijk was dat Juliette en Warner op de één of andere wijze bij elkaar zouden komen, maar ik was bang dat het een vies verhaal zou worden van “verliefd op slecht karakter” — met deze novelle zie ik het helemaal zitten. Ja, Warner is niet in orde, maar hij kan wel helemaal in orde komen.
Tja. Soms begint een mens aan iets, en is het na enige tijd niet echt duidelijk of het echt wel een goed idee was om er aan te beginnen. Dit is zoiets.
Dit is deel één van een reeks die al een tijd bovenaan mijn aangeraden dingen van Goodreads staat. Ik heb natuurlijk ook redelijk wat pulp en niet echt goede boeken gelezen (in het algemeen en dit jaar specifiek), dus ‘t is niet dat die recommendations noodzakelijk zó goed zijn. ‘t Hangt er misschien ook wat van af in hoeverre ze met mijn quotering rekening houden en niet enkel met het feit dat ik het gelezen heb.
Afijn. De tags zeggen Young Adult en Dystopia en Fantasy en Romance en Science Fiction Paranormal Fiction Young Adult Fantasy Supernatural
Shatter Me begint met Juliette, een meisje van zeventien dat in een gevangenis / gekkenhuis zit. Ze zit er al bijna een jaar en is de afgelopen drie jaar van hospitaal naar instelling naar onderzoeker naar dit gegaan. Haar probleem: als ze iemand maar eventjes aanraakt, doet ze die persoon verschrikkelijk veel pijn. Als ze iemand wat langer vasthoudt, gaat die dood.
Het boek leest als haar dagboek. Ze spreekt met niemand, maar ze moet een tijd geleden blijkbaar aan een notaboekje en schrijfgerief geraakt zijn, want ze spendeert haar dagen met schrijven. Schrijven zoals, beeld ik mij in, een angsty zeventienjarige in haar situatie zou schrijven. (Dit boek was het debuut van Tahereh Mafi, die 23 was toen het uitkwam, ik kan me inbeelden dat ze er aan begonnen is toen ze niet zó enorm ver van de leeftijd van het hoofdpersonage af was.)
Is dat soms wat irritant? Ja, dat is soms wat irritant. Zo begint het boek:
I’ve been locked up for 264 days.
I have nothing but a small notebook and a broken pen and the numbers in my head to keep me company. 1 window. 4 walls. 144 square feet of space. 26 letters in an alphabet I haven’t spoken in 264 days of isolation.
6,336 hours since I’ve touched another human being.
“You’re getting a cellmate roommate,” they said to me.
“We hope you rot to death in this place For good behavior,” they said to me.
“Another psycho just like you No more isolation,” they said to me.
They are the minions of The Reestablishment. The initiative that was supposed to help our dying society. The same people who pulled me out of my parents’ home and locked me in an asylum for something outside of my control. No one cares that I didn’t know what I was capable of. That I didn’t know what I was doing.
I have no idea where I am.
Tja. Het is een hoofdpersonage dat heel, heel hard in haar eigen hoofd zit.
En het is een boek met instaverliefdheid, wat ook niet altijd zo enorm goed is. En het is allemaal niet echt voorspelbaar in het algemeen, maar wel voorspelbaar in het specifiek: eens een grote lijn gekozen is of een groot plotpunt aangeboord is, is het enorm zeer duidelijk hoe het zal aflopen.
Oh well. De reeks heeft tien boeken en novelles. Hoe lang kan het duren voor ik er door ben? 🙂
Ik heb op mijn werk een leerbudget, ‘t is te zeggen dat ik een vast percentage van mijn tijd kan/mag/moet doorbrengen met dingen bijleren.
Een groot gemak: zo ben ik aan mijzelf verplicht om elke week een blokje tijd opzij te zetten om iets te doen dat ik zou willen bijleren, of om te prutsen met iets dat ik ken om het nog wat beter te leren kennen.
Deze week heb ik geprutst met gegevens op een scherm krijgen. Meestal als ik iets wil datagevisualiseerd krijgen, trek ik mijn plan in Excel of PowerBI of iets dergelijks, of doe ik zeer belachelijk low-level dingen met html/js of python.
Of een combinatie van dingen — pak bijvoorbeeld deze abominatie, die een vies json-bestand inleest in python en er een nog vele keren viezer html-bestand van maakt. Maar het resultaat ziet er (op letterlijk vier pixels na) uit zoals ik wil dat het er uitziet, dus ik trek er mij niets te kloten van aan hoe ik er geraakt ben:
En ik wéét dat het allemaal op een betere manier zou kunnen, natuurlijk. Ik heb bijvoorbeeld hier en daar wel wat dingen met D3 gedaan, maar ook daar was het nooit echt zoals het zou moeten: brutekracht dingen manueel aanmaken in plaats van propere data binding te doen, pakweg.
Dus was mijn doel vanmorgen: ik wil een visualisatie die ik in mijn hoofd had vannacht op een relatief propere manier maken. Dit is wat ik om halfdrie met een slaapdronken vinger op mijn telefoon had getekend:
…en wat zoeken en prutsen verder had ik precies wat ik wou, met hoop en al maar een paar lijnen code:
Eerste een csv-bestand inlezen en voor elke lijn
eerst de datum uit de datum-plus-tijd halen
dan kijken de hoeveelste dag van het jaar die datum is en dat in een y-waarde steken
daarna de tijd uit de datum-plus-tijd halen
en kijken hoeveel minuten van middernacht die verwijderd is en dat in een x-waarde steken
en dan de duurtijd in minuten nemen en dat in een breedte-waarde steken
en dan
in een div met id container
een svg-element aanmaken
met een bepaalde breedte en hoogte
dan alle rechthoeken selecteren (het zijn er voorlopig nog 0) en koppelen met de data
daarna in de collectie rechthoeken gaan
en rechthoeken toevoegen
waarvan de x- en y-positie en breedte bepaald worden door de gegevens in de data
met een ingestelde hoogte
En hopla, het doet exact wat ik getekend had:
Akkoord, het is allemaal nog niet proper en zo, maar dat is naast de kwestie. Ik heb 2256 datapunten gevisualiseerd op de manier die ik wou. Al de rest is versiering en goldplating. En als het er op het einde van het jaar dubbel zoveel zijn, zal dat allemaal ook nog altijd werken.
(Als ik data van meer dan één jaar heb, zal ik wél aanpassingen moeten doen, maar dat zien we dan wel.)
Zoals altijd moet ik dan denken aan The Feeling Of Power. Asimov heeft het over een maatschappij waar computers al het rekenen doen, en mensen zich zelfs niet kunnen inbeelden dat zij ook zelf kunnen rekenen. Uiteraard is de situatie hier anders, maar het komt wel op hetzelfde neer: als meer mensen zouden begrijpen hoe sommige problemen kunnen opgelost worden door ze op te delen in alsmaar kleinere stukjes, tot de kleine stukjes doodeenvoudig op te lossen zijn, zouden we zó veel verder zijn in de wereld.
Neem bijvoorbeeld “ik heb 02/09/2021 22:23 als input en ik wil weten de hoeveelste dag van het jaar dat is”:
eerst wil ik alleen de datum hebben, dus splits ik “02/09/2021 22:23″ in twee, met ” ” (spatie) als splitsingsteken, en neem ik het eerste van de twee elementen
dat geeft mij de tekst “02/09/2021”
(ik had ook de eerste 10 karakters kunnen pakken, maar dan zou ik problemen krijgen als er bijvoorbeeld “2/9/2021 22:23” zou staan)
javascript kan daar niet automatisch een datum van maken, want het staat in dag/maand/jaar
dus splits ik “02/09/2021” in drie, met “/” als splitsingsteken
dat geeft mij een lijst met drie stukjes tekst: “02”, “09” en “2021”
en maak ik daar een nieuwe datum van, met het derde deel als jaar, het tweede als maand en het eerste als dag (in die volgorde)
(maar ik moet wel de tekstjes eerst omzetten naar cijfers)
(en de maand loopt van 0 tot 11, dus ik moet 1 aftrekken van het tweede ding)
het resultaat van al dat werk is dat ik een datum heb waar javascript iets mee kan doen, maar dan moet ik nog weten de hoeveelste dag van het jaar dat is
in een normaal jaar begint januari op dag 1, februari op dag 32, maart op dag 60, april op dag 91, enzoverder; in een schrikkeljaarkomt daar vanaf maart telkens één dag bij
dus kan ik weten welke dag van het jaar we zijn door een lijstje te maken van wanneer de maanden in een normaal jaar beginnen, en dan in dat lijstje het juiste getal op te zoeken voor de maand van de datum die ik heb, en daar de dag van de datum (min één) aan toe te voegen
en dan te kijken of het jaar een schrikkeljaar is, en de maand maart of later is, en in dat geval er één dag aan toe te voegen
(om te weten of dit jaar een schrikkeljaar is, moeten we kijken of het niet deelbaar is door vier (dan is het geen schrikkeljaar), en als het wel deelbaar door vier is, of het deelbaar is door 100 (in welk geval het géén schrikkeljaar is, tenzij het deelbaar is door 400).
Elk van die kleine kleine blokjes zijn bijzonder simpel, en eens het zo uit elkaar getrokken is, is het een kwestie van te kijken hoe de individuele stappen om te zetten naar code. Dat geeft dan bijvoorbeeld dit:
En ja, ik heb hiervoor code van hier en daar op het internet gepikt — het is niet omdat ik weet hoe ik het zou moeten doen als ik van niets begin, dat ik tijd ga verspelen als iemand al een perfect goede oplossing heeft gemaakt. Het belangrijkste is dat ik perfect begrijp wat de code doet, en dat ik niet blindelings dingen kopieer en dan pruts tot het min of meer werkt zoals ik denk dat het zou moeten werken. 🙂
(En ik ben zelfs te leeg om het aan te passen als het werkt, zelfs al zou ik zelf bijvoorbeeld die new Date(+dateArr[2], dateArr[1] - 1, +dateArr[0]) als het langere maar vind ik meer duidelijke parseInt(dateArr[2]) etc. gedaan hebben. Allemaal goed en wel dat javascript een string met een getal erin soms behandelt als een echt getal, maar ik vind dat maar vies.)
Of, om een ander voorbeeld van in-kleine-stukken-trekken-en-er-iets-mee-doen te nemen op basis van deze gegevens: stel dat ik niet een verloop over tijd wil zien, maar een soort heatmap van “wanneer zijn de gebeurtenissen gemiddeld op een dag”. Dan is dat, voor wie begrijpt wat hij aan het doen is en niet zomaar copypaste ergens “gantt-achtige chart in D3” opgezocht heeft, zo simpel als zeggen:
maak de individuele lijnen wat hoger
en zet ze allemaal bovenop elkaar
maar maak ze elk individueel erg doorschijnend
Dat geeft dan (met de kleur naar blauw veranderd in plaats van zwart), iets als dit:
Of een heatmap per week als ik het nummer van de week in de y-waarde zet in plaats van de dag van het jaar en de hoogte en de doorschijnendheid wat aanpas:
Of een heatmap per maand als ik de maand in de y-waarde zet en hoogte en doorschijnendheid opnieuw wat aanpas :
Magisch! 🙂
⁂
De volgende stap, als ik nog eens tijd en goesting heb, is het allemaal proper maken: werktijd en niet-werktijd aanduiden, het onderscheid tussen de maanden misschien, en nadenken over kleuren en typografie.
Dan eens.
(Ook hier trouwens: punten voor wie raadt wat de gegevens voorstellen.)
Kijk nu: opnieuw een ander hoofdpersonage, deze keer Sigrud je Harkvaldsson, de viking-berserker-secretaris van het eerste boek (en de vader van de projectontwikkelaarster van de haven uit het tweede boek).
Opnieuw een tijdssprong: waar het eerste boek een jaar of vijf na het eerste was, is dit nog eens dertien jaar later. Sigrud lijkt geen haar veranderd te zijn. De laatste dertien jaar leeft hij verborgen, als houthakker of een ander zo anoniem mogelijk beroep. Hij heeft geen contact meer met Shara.
En dan hoort hij dat Shara vermoord is. Op een redelijk radikale manier: het hotel waarin ze verbleef, is zo ongeveer volledig opgeblazen.
Hij trekt op onderzoek uit, en ik ga géén spoilers doen, want het boek is veel beter zonder. Serieus: de blurb op de achterkaft en op pakweg Goodreads is zó spoilerachtig dat het niet meer leutig is.
Ik vond het een uitstekend boek, en het is wel degelijk een einde aan het hele verhaal. Een zeer schoon en zeer ontroerend einde:traantches gegarandeerd.
En ja, aangeraden, natuurlijk. Eén van de weinige boeken die ik dit jaar vijf sterren op vijf heb gegeven.
In het begin van de week dacht ik dat de week een eeuw ging duren en toen was het donderdagochtend en dacht ik dat de week al bijna gedaan was. En toen was het donderdagnamiddag en dacht ik dat de week al een eeuw bezig was en maar niet leek te eindigen.
En kijk nu: morgen is het vrijdag en is de week echt bijna gedaan. Het is soms ongelooflijk hoe relatief de tijd is.
Wat er ook ongelooflijk is, is hoe goed tegenwoordig computers stem kunnen herkennen. Al wat hierboven staat is gedicteerd, en al wat hieronder staat is ook gedicteerd. Ik lig gelijk een idioot duidelijk te articuleren tegen mijn telefoon, in mijn bed.
En hoe zot is het dat mijn telefoon terwijl dat ik aan het spreken ben allerlei dingen verbetert die ik daarnet gezegd had: dus ik zeg iets, hij denkt dat ik een ding gezegd heb op een bepaalde manier en dan spreek ik verder en beseft hij dat ik eigenlijk iets anders gezegd en gaat hij het retroactief verbeteren.
Ik weet gewoon nog niet goed hoe ik nieuwe paragrafen moet maken en zinnen moet eindigen. Het is te zeggen ik kan leestekens zeggen en dan voegt hij dat leesteken wel in maar niet elk leesteken. Verbeteren moet ook met de hand. Er zijn ongetwijfeld manieren om met stem te verbeteren, dat was vroeger ook zo bij pakweg dragon naturally speaking en de lernout en hauspie dingen van de jaren 1990, maar ik heb er geen idee van hoe het hier moet. Ik zal dan eens op het internet zoeken. (Wel onder de indruk dat hij lernout en hauspie kent, mijn telefoon van de jaren 2000.)
And it switches languages on the fly, so if I say something in English it just types what I’ve just said in English, zelfs als ik switch in the middle of een zin. Et quand je parle français il transcrit ce que je dis en français sans questions et sans problèmes.
Eens kijken hoe hij omgaat met Duits: Von hier und heute geht eine neue Epoche in die Weltgeschichte ein und ihr könnt sagen ihr seid dabei gewesen. En wat doet hij met gedichten? Once upon a midnight dreary while I pondered weak and weary over many a quaint and curious volume of forgotten lore while I nodded nearly napping suddenly there came a tapping as of someone gently rapping, rapping at my chamber door. This some visitor I muttered tapping at my chamber door only this and nothing more.
Zo. Dat lukte min of meer, behalve dan die ene ’tis, en de nieuwe lijnen die er zouden moeten in zitten en de aanhalingstekens en dergelijke. (En ook hetzelfde verkeerd gespelde woord in de vorige zin want ik weet niet hoe ik manu militaru woorden moet spellen die hij niet begrijpt, of italics moet aanzetten en afzetten.) (Of haakjes open en dicht zetten.)
Maar behalve dat: Great succes! What a time to be alive!
p.s.: ik weet niet hoe het met andere mensen is, maar ik vind het veel moeilijker om mijn gedachten te ordenen als ik spreek, en dan zeker als ik zeer langzaam en zeer duidelijk articulerend moet spreken, dan als ik typ. Ik typ ook veel sneller dan ik kan spreken. En er is niet zoiets als copy paste van hele zinnen, of onderdelen van zinnen, terwijl ik aan het spreken ben. Dat wil dus zeggen dat ik een volledige gedachte moet gevormd hebben voor ik ze uitspreek. On s’explique forum public avec tajine un gros problème comment on s’explique de dans Skyrim. << Hola, hij heeft zich vergist van taal bij de vorige zin. Eerste keer dat mij dat overkomt. Een bank vooruit en een kus van de meester voor wie achterhaalt wat ik eigenlijk gezegd heb.
