Ik heb een nieuwe computer en miljaar dat doet deugd. Mijn computer was zeven jaar oud, en in de tijd was hij wel goed, maar in de loop van de jaren is hij gewoon helemaal dichtgeslibd. Computers doen dat, en ik begrijp het niet helemaal.
Ik heb onlangs nog een laptop helemaal uitgewist en van nul af aan geherinstalleerd, en die werd daar gewoon niet sneller van. Terwijl ik mij toch herinner dat hij vier jaar geleden wél snel was. Bah.
Maar hey kijk: een nieuwe computer. Met genoeg geheugen en een degelijke grafische kaart en genoeg opslag en alles.
En modern genoeg om Windows 11 te draaien — wat het een beetje een surrealistisch gevoel geeft, soms. Er staan op één scherm Windows-vensters, en een paar telefoonschermen, en een emacs die via WSL2 werkt, en dan nog een zicht op mijn oude computer via Chrome Remote Desktop:
En het blijft allemaal rap genoeg en alles. Tot binnen een paar jaar, ongetwijfeld — maar dat zien we dan wel dan.
We waren alleen thuis met onze jongste dochter, en dan gaan we traditioneel sushi eten. Deze keer voor de all you can eat-formule gegaan bij Sushi-Love, een sushiboer waar we nog niet naartoe waren gegaan.
Dat was 27 euro, en we hebben met ons gedrieën 101 stukken sushi opgegeten. Van een hele Japanse brug vol traditionele dingen over een frietzak vol tonijn tot en met een plateau met 25 warme dingen op: het was voor ons allemaal de allereerste keer dat we warme sushi met aardbeien gegeten hebben.
Het was niet de allerbeste sushi die ik ooit heb gegeten, maar het was niet verkeerd. En voor de prijs moest een mens het niet laten.
Hoera! De kogel is door de kerk! In november wordt onze gevel gerestaureerd!
Dit is wat ik zie als ik door mijn venster naar boven kijk, en dat is dus geen goed zicht:
Het pleisterwerk is overal gebarsten, maar vooral op het tweede verdiep aan de rechterkant is het heel erg. Daar vallen er om de zoveel tijd stukken af, en de laatste tijd alsmaar meer.
De houten kroonlijst moet ook degelijk aangepakt worden. Met een beetje geluk is het gewoon verf af doen en opnieuw verven, maar een mens weet nooit.
We hebben al nieuwe vensters, dus daar kan proper rond gewerkt worden. Wat we nog niet hebben, is een nieuwe voordeur. Idealiter zit die er al in tegen dat de gevel gedaan wordt, maar ik vrees dat dat nooit op tijd zal gebeuren.
Het gaat langzaamaan vooruit, de verbouwingen. Tegen dat alle kinderen uit het huis zullen zijn en wij gepensioneerd, zou het wel eens gedaan kunnen zijn.
Ik heb een paar dagen vakantie genomen vorige week – minder dan ik eerst gedacht had, zo gaat dat soms — maar kijk: vandaag hebben we gewoon al de grote vakantie gepland.
We gaan eerst een paar dagen overnachten in Colmar, en van daar ook Straatsburg bekijken. Dan gaan we een dag of vier vijf niets liggen doen in La pastorale gourmande (misschien wel even over en weer naar Lyon, of Grenoble, of Valence, dat daar allemaal in de buurt ligt). Dan gaan we in Oradour-sur-Glane slapen, en wie weet stoppen we onderweg wel in Clermont-Ferrand. Als we daar slapen gaan we natuurlijk ook Oradour zelf doen en misschien wel eens naar Limoges kijken ook, dat is daar toch in de buurt en wie weet is daar meer dan alleen maar borden en porselein. Dan doorsteken naar Poitiers en daar blijven slapen. Daarna logeren in Fontevraud-l’Abbaye — dat was eigenlijk de reden waarom ik naar die kant van het land wou gaan: zien of er nog iets op te snuiven is van Eleonore van Aquitanië. Dan rijden we door naar Rouen (misschien een tussenstop in Le Mans?) om nog eens naar de kathedraal te gaan kijken en daar in de buurt te slapen. En dan naar huis. Misschien via Amiens. Misschien doen we een omweg naar de kust.
’t Wordt een vol programma, maar ons (mij) kennende zal het toch vooral veel nietsdoen zijn. 🙂
In tegenstelling tot de vorige serie die ik bekeek, W – Two Worlds Apart, klopte hier alles. Fantastische cast, heerlijk verhaal, chemie tussen alle mogelijke personages. Het is bij momenten hilarisch grappig, en het is bij momenten enorm ontroerend en triestig, en het is enorm romantisch.
Kim Min-kyu is de hoofdaandeelhouder van een groot bedrijf, KM Financial. Hij erfde zijn aandelen van zijn ouders, die allebei stierven in een auto-ongeluk dat hij overleefde — ze waren net op de terugweg van denk ik zijn tiende verjaardag te gaan vieren. Zijn ouders waren nauwelijks begraven of zijn beste vriend, Hwang Yeo-Chul, wordt door zijn vader, Hwang Do-won, vriend van Min-kyu’s vader, er toe opgezet om Min-kyu een brief te laten ondertekenen waarbij hij al zijn aandelen zou verliezen.
Hij is daar zo het hart van in dat hij een mensenallergie ontwikkelt: als hij ook maar iemand even aanraakt, gaat hij in anafylactische shock.
Vijftien jaar later woont hij al vijftien jaar helemaal alleen in een enorm huis. Áls hij naar zijn werk gaat, heeft hij altijd een baton mee om mensen mee op afstand te houden — maar die heeft hij nauwelijks nodig, want iedereen gaat vanzelf weg van hem, zo angstaanjagend dat hij is.
Er zijn stapels plots en subplots, zoals wel meer het geval is; “I’m Not a Robot” komt van het hoofdplot: er is een geheime R&D-operatie bezig, waar een klein team AG3 aan het bouwen is, een humanoïde robot. AG3 (A-ji 3) is gemodelleerd op Jo Ji-a, het ex-lief van professor Hong Baek-gyun, de baas van het team. Het team dreigt verkocht te worden aan een shady businessman uit Engeland, en om Min-kyu ervan te overtuigen om dat niet te doen, stellen ze hem voor om de robot even uit te testen.
En, ge raadt het nooit: net voor de robot zou verscheept worden, morst er iemand thee op, waardoor de robot niet meer kan lopen. Which will totally not do, natuurlijk. Het team zit in zak en as, tot Baek-gyun Ji-a veel geld geeft om een dagje lang Aji 3 te zijn.
Natuurlijk loopt het op allerlei interessante en grappige manieren fout, en het spreekt vanzelf van Min-kyu en Ji-a op elkaar verliefd worden, op de meest schattige wijze ter wereld.
Meer, méér dan aangeraden. Ik dacht dat het zo rond aflevering 9 wel had gedaan kunnen zijn, maar dan ging het een heel andere richting uit dan ik had gedacht, en de laatste zeven afleveringen waren magisch schoon.
Hrm. Degelijke premisse, maar er ontbrak chemie tussen de hoofdpersonages. Meer specifiek: ik geloofde geen moment dat de mannelijke hoofdrol ooit zou verliefd worden, laat staan op een vrouw. En er was geen moment ook maar iets van chemie van hem uit naar de vrouwelijke hoofdrol.
De premisse was nochtans goed, met reizen over en weer tussen de echte wereld en de wereld in een webcomic, en het was spannend en niet echt voorspelbaar, maar helaas. Te weinig geloofwaardige romantiek. Ik heb nul problemen met suspension of disbelief als het verhaal bij het haar getrokken is, maar de acteerprestaties moeten wel een minimum aan geloofwaardigheid hebben.
Op naar het volgende, dan maar: I’m not a robot, over een mens die allergisch is aan andere mensen, en dat hij een robot bestelt die er uitziet als een vrouw, maar dat het blijkt een echte vrouw te zijn die eerst doet alsof ze een robot is.
Ik weet niet meer dan dat, maar het klinkt uitstekend.
Vier en een half jaar geleden veranderde ik van werk, en aangezien ik van mijn vorig werk een bedrijfswagen had, en we allerlei kinderen naar allerlei plaatsen moesten voeren, en boodschappen doen, en allerlei, moesten we een nieuwe auto kopen.
Het internet liet mij weten dat ik precies vier jaar geleden deze foto trok van onze toen net toegekomen splinternieuwe auto:
We hebben wat over en weer over gediscussieerd en gedacht over de aankoopformule, en het is uiteindelijk iets geworden waarbij we een deel van het totale bedrag lenen, en dan na vier jaar de optie hadden om hetzij het niet-geleende bedrag te betalen, hetzij de auto in perfecte staat terug te geven aan de garage en dan het tweede deel gewoon niet te moeten betalen.
De hoofdreden dat we die auto nodig hadden, is eigenlijk weggevallen: onze jongste zoon naar en van voetbalwedstrijden brengen. Het gevolg daarvan is dat die auto soms weken aan een stuk niets staat te doen — behalve wanneer onze oudste dochter hem gebruikt, voor scoutsdingen.
En dus zeggen we nu al een tijd dat we die auto gewoon gaan teruggeven aan de garage. En dan zonder auto door het leven gaan. Er zijn genoeg autodeeldingen op wandelafstand van ons, als we dan toch eens een auto zouden nodig hebben.
Het enige waar we nog niet helemaal uit zijn, is vakanties. We zijn van plan om een week of twee drie naar Frankrijk te gaan deze zomer en daar dan rond te rijden, en ik heb zo het gevoel dat dat redelijk veel geld kost om daar speciaal een auto voor te huren:
Nu, ’t is niet onoverkomelijk natuurlijk.
De vraag waar we nu voor staan is: auto wegdoen en soms sukkelen om een auto te huren, of auto houden, de facto vooral gebruikt door oudste dochter en dan misschien met iets als Dégage of zo delen.
Pff.
Later eens nadenken. En eerst een afspraak met de garage om te zien onder welke voorwaarden ze de auto terugnemen.
Het was gisteren Aswoensdag, en dat is hier eens te meer totaal onopgemerkt gepasseerd.
Het is raar hoe weinig de liturgische kalender nog invloed heeft op ons leven. Ik herinner mij hoe vroeger het hele jaar opgedeeld was in toeleven naar Kerstmis en toeleven naar Pasen.
Nog zo één van die dingen die de kinderen zich niet meer kunnen voorstellen, zoals een wereld zonder internet en GSM.
Wat voorafging: Martin van de band Wintergatan maakt een muziekmachine geïnspireerd door Animusic. De muziekmachine werkt met metalen kogellagers en is grotendeels uit multiplex gemaakt. De video die hij ervan op Youtube zet gaat meteen viraal:
Het is een beetje verraderlijk, dat filmpje, want de machine werkte bijna nooit, verloor stapels en stapels kogellagers, liep vaak vast, en was in het algemeen eigenlijk onbruikbaar.
Een tijd later begint Martin aan de Marble Machine X, een totaal verbeterde versie van zijn originele ding. Hij post zijn voortgang op Youtube, en Wintergatan Wednesdays worden een begrip. Hij verhuist naar het Zuiden van Frankrijk en bouwt er zijn machine op het eerste verdiep van zijn huis. Week na week ziet de wereld hoe het met enorm veel horten en stoten vooruitgaat.
En vaak ook achteruit, helaas: Martin is géén ingenieur, en als hij de keuze heeft tussen “het is complex maar het ziet er cool uit” en “het werkt”, kiest hij veel te vaak het eerste. Keuzes die hij in het begin van het project maakte, komen hem keer op keer op keer duur te staan in het vervolg — zo maakte hij bijvoorbeeld eerst het frame van de machine en begon hij daarna pas te kijken hoe hij de instrumenten er in zou kunnen hangen, waardoor hij altijd in de problemen raakte. Een ander voorbeeld is dat hij helemaal in het begin had besloten dat hij naast een traditionele “knikkertrap” ook magneten zou gebruiken om de metalen kogellagers weer naar boven te krijgen.
Dat zag er inderdaad indrukwekkend uit, met die knikkers die leken te verdwijnen in het grote wiel aan de rechterkant en er dan bovenaan weer uitkwamen, maar het gevolg was wel dat de ijzeren knikkers gemagnetiseerd waren en aan mekaar begonnen te plakken. Wat wou zeggen dat hij een demagnetiseermachine moest in mekaar boksen.
Of al die keren dat hij in de soep draaiden omdat de knikkers niet proper verdeeld raakten, omdat hij ze absoluut in verschillende kanalen wou leiden die dan weer samen zouden komen.
Na een paar jaar bloed, zweet en tranen kwam hij op het punt dat het gewoon niet meer lukte. Zijn Wintergatan Wednesdays, waarmee hij zichzelf nog een de bijkomende druk oplegde om een wekelijks filmpje te maken dat er telkens indrukwekkend goed uitzag, moest er aan geloven. Het werd onregelmatig, hij miste soms een woensdag, en dan meer dan één woensdag. En dan stapte hij over op livestreams van zijn werk, en dan ging hij meer life coaching content posten waar hij eigenlijk vooral zichzelf en zijn slechte beslissingen tegenkwam.
Op het einde deed hij een aantal heroïsche pogingen om alsmaar meer knikkers door het systeem te jagen, maar het werd alsmaar meer duidelijk dat het heel, heel erg moeilijk zou worden.
En dan werd het helemaal stil.
Maar kijk: Martin is terug! Hij heeft — er was geen andere keuze — de Marble Machine X gewoon afgeschreven. Ze gaat naar een museum, en hij begint aan een derde versie.
Met een aantal (voor hem) zeer radicale keuzes: niet de kunstenaar op de eerste plaats, maar wel de ingenieur. De vorm van de machine zal bijvoorbeeld bepaald worden door de plaatsing van de instrumenten (en niet omgekeerd). De instrumenten gaan geplaatst worden op een manier die het voor de machine het eenvoudigst maken, niet bepaald door wat er het mooist uitziet.
En vooral: hij gaat de hele machine éérst tekenen en proberen doen werken op een computer. Alleen als dat lukt, zal hij de machine ook bouwen. (Bij de eerste versie kwam er geen computer aan te pas, bij de tweede versie was het half-en-half, met tekenen op de computer en dan heel, heel veel tweaken in het echt, en als er tijd over was eventueel de wijzigingen terug in de computer steken.)
De manier waarop verandert ook: hij gaat met zijn maat Hannes samen in een ruimte zitten en al zijn werk livestreamen, met wekelijks op woensdag een korte samenvatting.
Ik heb natuurlijk niet de tijd om voortdurend te kijken, maar ik zet het wel op de achtergrond, dat ik het kan volgen. Ik ben eens benieuwd hoe het allemaal uitdraait.
Het was andermaal een schone, schone serie. Er is niet veel over te vertellen zonder in spoilers te vervallen, behalve dat ik na twee afleveringen bijna alles juist had voorspeld. Maar de dingen die ik niet voorspeld had, zijn wel degelijk zeer belangrijk.
Veel mededogen voor Noord-Korea ook, wat ik niet echt verwacht had: het zag er in het begin wat uit alsof de Noord-Koreanen er enkel als comic relief in zaten, maar dat was die absoluut niet het geval.
Het is er nog geen natuurlijk, maar ’t is wel nog altijd oorlog. En ineens zijn sommige vluchtelingen méér moeite waard dan andere vluchtelingen. En is Oekraïne plots niet alleen kandidaat-NAVO-lid, maar ook kandidaat-EU-lid. Is er niet al te veel geluid meer over corruptie en de pseudo-of-toch-niet-zó-pseudo-neo-nazi-bataljons, om maar iets te zeggen.
Ik weet ook niet goed wat ik er allemaal van moet vinden. Two wrongs don’t make right, of zo. En whataboutisme is soms wél gerechtvaardigd.
Maar hey, wat weet ik? ’t Is niet alsof ik plots ook expert geopolitiek geworden ben, gelijk de overgrote meerderheid van de rest van het internet.
Eén drama gedaan, dus tijd voor een nieuw drama. De keuze is schier eindeloos; ’t is uiteindelijk Crash Landing on You geworden, met een bedrijfsleidster die paraglidend gegrepen wordt door een storm en in Noord-Korea landt.
Het is tot nog toe meer dan uitstekend. Alle clichés aanwezig (de slechte schoonmoeder, de roddeltantes, de groep semi-incompetente maar sympathieke sidekicks, de zwaar onderdrukte maar geïmpliceerde intimiteit), maar het is bijzonder grappig — en tegelijk natuurlijk ook bijzonder schrijnend — om de Noord-Koreaanse samenleving te zien.
Ik heb allerlei voorspellingen gedaan na twee afleveringen, eens kijken of ik min of meer gelijk zal krijgen. Ik dénk het wel.
Het was quiz en ik was het helemaal vergeten. Nog een geluk dat we afgesproken hadden dat ik ging meerijden, anders was ik er nooit geraakt.
Wat dus, ahem, het geval was voor de andere mensen die er ook zouden zijn. Wij zaten aan onze tafel te wachten op twee compagnons en toen begon de quiz en een telefoon later bleek dat ze het vergeten waren. Eén van de twee is een half uur later of zo toegekomen, maar tegen dan hadden wij het met twee al opgefuckt. 🙂
We kregen een half boek met antwoordpapieren, en aangezien we toen maar met twee waren, was het zaak van zo snel mogelijk de fotoronde achter de rug te krijgen, anders konden we ons niet met twee concentreren op de vragen. Ik neem dus de foto’s en begin er antwoorden bij te schrijven, terwijl mijn compagnon aandachtig luistert naar de uitleg van ronde één.
Ik hoor het met een half oor en het klinkt allemaal zeer verward, met antwoorden die een anagram kunnen zijn, en een eerste helft en een tweede helft, en enfin, ik luister niet verder en concentreer mij op de foto’s. Tegen dat de uitleg afgelopen was zit ik klaar om mee te antwoorden, met een dikke 25 foto’s voor pakweg 85% juist ingevuld.
Vraag één van ronde I: Nora Gharib. Vraag twee van ronde I: Ghraib — aha! daar hebben we ons eerste anagram. Vraag drie en vier herinner ik mij niet, maar ik herinner mij wél meer dan duidelijk dat wat de quizmaster als vraag vijf aankondigde, op mijn blad al het zesde antwoord was.
Hm. Misschien was die Gharib-Grhaib wel iets dat in kolom één en in kolom twee moest ingevuld worden? Misschien moesten alle antwoorden verdeeld worden over de kolommen? Geen idee. We doen dus maar door, en het mysterie van die ene vraag die er teveel zou zijn bleef ook een mysterie.
Aangekomen aan vraag 26 maken we ons klaar voor de tweede helft van de vragen — maar euh hang on, we hebben nog dertig seconden om de ronde af te geven?
Ondertussen was onze derde man aangekomen, en ahem ja: de fotoronde die ik grotendeels juist had ingevuld op het blad, daar stonden eigenlijk de antwoorden van die tweede helft op. Maar dus nul tijd over om de antwoorden over te schrijven. En dus stonden we op het einde van de eerste ronde helemaal op de allerlaatste plaats.
Ahem.
Ja.
Pijnlijk.
De vorige keer zijn we nog tweede geworden in die quiz. Dat zat er deze keer zelfs onder de allerbeste omstandigheden in de verste verte niet in, want er zaten serieus was eliteploegen in de zaal.
We hebben nog een dappere remonte gedaan, en voor de andere acht ronden hebben we het al met al niet zo slecht gedaan — zelfs degelijk, eigenlijk. Maar natuurlijk is zo’n puntendeficit nooit meer in te halen.
Mijn oudste dochter wist mij te vertellen dat Lee Min-ho, die in de serie Lee Gon, de koning van Corea speelt, zowat de allerbekendste acteur van heel Korea is. Hij speelt de rol van koning in alle geval met bijzonder veel zelfzekerheid, er gaan geen moment voorbij dat hij niet uitstraalt in totale controle te zijn en nog nooit iemand toestemming te moeten gevraagd hebben voor wat dan ook.
Kim Go-eun is Jeong Tae-eul, die bij de politie werkt in de Republiek Korea. Op een dag daagt er iemand in het centrum van de stad op. Hij heeft een wit paard, zegt dat hij de koning van Corea is en hij herkent haar meteen — meer nog: hij geeft haar een politiebadge met haar foto op, maar die wel pas ergens in de toekomst zal gemaakt worden.
Lee Gon was er als kind getuige van dat zijn vader vermoord werd door Lee Min, de oudere bastaardbroer van zijn vader. Lee Gon zelf is op het laatste moment gered door een mysterieuze vreemdeling, die alleen die badge achterliet. En heel zijn leven zoekt hij al naar de persoon op de badge.
Hij is in de Republiek Korea geraakt vanuit het Koninkrijk Corea via een soort poort tussen twee obelisken, die blijkbaar aangemaakt wordt door de Manpasikjeok, een mystieke houten fluit. Lee Gon heeft de helft van die Manpasikjeok, Lee Min heeft de andere helft — en dus presumably heeft die ook de mogelijkheid om te reizen tussen Republiek en Koninkrijk.
Volgen: spannende en romantische avonturen in verschillende werelden, met mensen die soms wel en soms niet in de twee werelden bestaan, en situaties en plot twists op plot twists!
En schone liedjes natuurlijk ook. Met ontroerend slecht Engels, maar zo zijn ze daar natuurlijk wel, in Korea.
