Ja, geen goed idee, spellekes spelen. Het gevolg is dat ik van 17u tot een stuk in de nacht aan één stuk door — onderbroken door in de rapte eten klaarmaken en opeten — gewoon doorspeel.

Dat zijn nu al drie dagen van doorspelen tot drie-vier-vijf uur ’s morgens en neen, het moet gedaan zijn.

Ik ga geen Crusader Kings meer spelen.

Serieus, een mens heeft geen leven meer.

Paying spellekes op de computer. Nauwelijks gelezen, nauwelijks naar series gekeken, maar wel uren en uren en uren spellekes gespeeld. Ik heb 10.3 uur Vampire Survivors gespeeld, een spel zo dom als een spel maar kan worden: gewoon rondlopen met de pijltjestoetsen, dingen dood doen, pillen oprapen, en bij elke nieuwe level kiezen welk wapen of enhancement te pakken. Oh, en soms is er een boss en als die doodgaat, komt er een kist en daar zitten ook keuzes in.

De wapens en de enhancements hebben allemaal leutige wisselwerkingen, en er zit ook iets van langeretermijnspelen in, met unlocken van bijkomende personages en wapens en enhancements en speelterreinen.

Echt wel dom, dus. Maar wél wijs en moeilijk neer te leggen. Eén spelletje duurt nominaal 30 minuten, met elke minuut een iets hogere moeilijkheidsgraad. En bij 30 minuten komt er een quasi onverslaanbaar monster. Kijk, dit is een intro van iemand die nog niet zo lang speelt:

En behalve dat heb ik ook 11 uur en 48 minuten Crusader Kings III gespeeld. Gestart als de Graaf van Vlaanderen in 1066, en al generaties hard bezig om mijn gebied uit te breiden, met als voorlopig doel: Koning van Frankrijk worden, en Frankrijk omvormen tot Groot-Vlaanderen.

Ik ben vooralsnog vazal van Frankijk, maar het kroondomein is gereduceerd tot de regio rond Isle de France, en ik ben de grote vazallen één voor één aan mij aan het binden en/of aan het vernietigen — het grootste deel van Bretagne en Anjou is al een generatie of twee in mijn handen, en Poitiers is denk ik de volgende die er zal aan geloven.

Er zijn, denk ik, geen twee meer verschillende games dan Vampire Survivors en Crusader Kings. Behalve dat ze alletwee verschrikkelijk verslavend zijn.

Ik heb een nieuwe computer en miljaar dat doet deugd. Mijn computer was zeven jaar oud, en in de tijd was hij wel goed, maar in de loop van de jaren is hij gewoon helemaal dichtgeslibd. Computers doen dat, en ik begrijp het niet helemaal.

Ik heb onlangs nog een laptop helemaal uitgewist en van nul af aan geherinstalleerd, en die werd daar gewoon niet sneller van. Terwijl ik mij toch herinner dat hij vier jaar geleden wél snel was. Bah.

Maar hey kijk: een nieuwe computer. Met genoeg geheugen en een degelijke grafische kaart en genoeg opslag en alles.

En modern genoeg om Windows 11 te draaien — wat het een beetje een surrealistisch gevoel geeft, soms. Er staan op één scherm Windows-vensters, en een paar telefoonschermen, en een emacs die via WSL2 werkt, en dan nog een zicht op mijn oude computer via Chrome Remote Desktop:

En het blijft allemaal rap genoeg en alles. Tot binnen een paar jaar, ongetwijfeld — maar dat zien we dan wel dan.

Het was gisteren Aswoensdag, en dat is hier eens te meer totaal onopgemerkt gepasseerd.

Het is raar hoe weinig de liturgische kalender nog invloed heeft op ons leven. Ik herinner mij hoe vroeger het hele jaar opgedeeld was in toeleven naar Kerstmis en toeleven naar Pasen.

Nog zo één van die dingen die de kinderen zich niet meer kunnen voorstellen, zoals een wereld zonder internet en GSM.

Wat voorafging: Martin van de band Wintergatan maakt een muziekmachine geïnspireerd door Animusic. De muziekmachine werkt met metalen kogellagers en is grotendeels uit multiplex gemaakt. De video die hij ervan op Youtube zet gaat meteen viraal:

Het is een beetje verraderlijk, dat filmpje, want de machine werkte bijna nooit, verloor stapels en stapels kogellagers, liep vaak vast, en was in het algemeen eigenlijk onbruikbaar.

Een tijd later begint Martin aan de Marble Machine X, een totaal verbeterde versie van zijn originele ding. Hij post zijn voortgang op Youtube, en Wintergatan Wednesdays worden een begrip. Hij verhuist naar het Zuiden van Frankrijk en bouwt er zijn machine op het eerste verdiep van zijn huis. Week na week ziet de wereld hoe het met enorm veel horten en stoten vooruitgaat.

En vaak ook achteruit, helaas: Martin is géén ingenieur, en als hij de keuze heeft tussen “het is complex maar het ziet er cool uit” en “het werkt”, kiest hij veel te vaak het eerste. Keuzes die hij in het begin van het project maakte, komen hem keer op keer op keer duur te staan in het vervolg — zo maakte hij bijvoorbeeld eerst het frame van de machine en begon hij daarna pas te kijken hoe hij de instrumenten er in zou kunnen hangen, waardoor hij altijd in de problemen raakte. Een ander voorbeeld is dat hij helemaal in het begin had besloten dat hij naast een traditionele “knikkertrap” ook magneten zou gebruiken om de metalen kogellagers weer naar boven te krijgen.

Dat zag er inderdaad indrukwekkend uit, met die knikkers die leken te verdwijnen in het grote wiel aan de rechterkant en er dan bovenaan weer uitkwamen, maar het gevolg was wel dat de ijzeren knikkers gemagnetiseerd waren en aan mekaar begonnen te plakken. Wat wou zeggen dat hij een demagnetiseermachine moest in mekaar boksen.

Of al die keren dat hij in de soep draaiden omdat de knikkers niet proper verdeeld raakten, omdat hij ze absoluut in verschillende kanalen wou leiden die dan weer samen zouden komen.

Na een paar jaar bloed, zweet en tranen kwam hij op het punt dat het gewoon niet meer lukte. Zijn Wintergatan Wednesdays, waarmee hij zichzelf nog een de bijkomende druk oplegde om een wekelijks filmpje te maken dat er telkens indrukwekkend goed uitzag, moest er aan geloven. Het werd onregelmatig, hij miste soms een woensdag, en dan meer dan één woensdag. En dan stapte hij over op livestreams van zijn werk, en dan ging hij meer life coaching content posten waar hij eigenlijk vooral zichzelf en zijn slechte beslissingen tegenkwam.

Op het einde deed hij een aantal heroïsche pogingen om alsmaar meer knikkers door het systeem te jagen, maar het werd alsmaar meer duidelijk dat het heel, heel erg moeilijk zou worden.

En dan werd het helemaal stil.

Maar kijk: Martin is terug! Hij heeft — er was geen andere keuze — de Marble Machine X gewoon afgeschreven. Ze gaat naar een museum, en hij begint aan een derde versie.

Met een aantal (voor hem) zeer radicale keuzes: niet de kunstenaar op de eerste plaats, maar wel de ingenieur. De vorm van de machine zal bijvoorbeeld bepaald worden door de plaatsing van de instrumenten (en niet omgekeerd). De instrumenten gaan geplaatst worden op een manier die het voor de machine het eenvoudigst maken, niet bepaald door wat er het mooist uitziet.

En vooral: hij gaat de hele machine éérst tekenen en proberen doen werken op een computer. Alleen als dat lukt, zal hij de machine ook bouwen. (Bij de eerste versie kwam er geen computer aan te pas, bij de tweede versie was het half-en-half, met tekenen op de computer en dan heel, heel veel tweaken in het echt, en als er tijd over was eventueel de wijzigingen terug in de computer steken.)

De manier waarop verandert ook: hij gaat met zijn maat Hannes samen in een ruimte zitten en al zijn werk livestreamen, met wekelijks op woensdag een korte samenvatting.

Ik heb natuurlijk niet de tijd om voortdurend te kijken, maar ik zet het wel op de achtergrond, dat ik het kan volgen. Ik ben eens benieuwd hoe het allemaal uitdraait.