Er zijn veel dingen waar ik stikjaloers op ben. Drummen, dat staat daar ergens bovenaan de lijst.

Ik moest eraan denken omdat ik vandaag ikweetnietmeerjuistwaar Andres Forero de drumpartij van ergens het begin van Hamilton zag doen:

Ik lees in de commentaren op de Youtubes dat hij na honderden keren nog altijd van de partituur leest — ’t schijnt is het op Broadway soms genoeg om één noot verkeerd te spelen om, zelfs in het midden van een voorstelling, op staande voet aan de deur gezet te worden.

Youtube staat vol met allemaal dingen van alles, en dus staat Youtube natuurlijk ook vol met drumdingen. En omdat Youtube weet wie ik be, stelt hij mij dingen voor die ik in het verleden al meer dan veel bekeken heb, gemengd met dingen die ik wellicht wil zien.

Zoals daar bijvoorbeeld zijn! Neil Peart gaat loos op drums (al veel gezien):

Random veel te jonge Aziatisch meisje doet rare dingen met drums (eerste keer gezien):

https://www.youtube.com/watch?v=0xDAjGv5Cwc

Bernard ‘Pretty’ Purdie doet zijn Purdie Shuffle (klassieker, te bekijken in geval van u slecht voelen — instant gelukkigmaker):

https://www.youtube.com/watch?v=T1j1_aeK6WA

Ha, en terug naar Rush met Tom Sawyer:

En dan, ha grappigaard, komt Youtube met deze af:

Grmbl.

De kinders hebben examens. Op één examen na van één kind, komen ze allemaal thuis met de boodschap dat het goed gegaan is.

Zolang er geen rapport is, ga ik ervan uit dat ze de waarheid vertellen. Voor mij eigen gemoedsrust. 🙂

Oh, en de dochter in Engeland had een briljant rapport voor haar eerste semester. Een A*, gelijk ze in het Verenigde Koninkrijk zeggen. Woohoo! En nu is ze aan haar tweede deel bezig, en krijgt ze opdrachten gelijk “stel twee voorbeelden van postpositivistische research voor”.

Brrr.

Op de lagere school waren er drie dingen die ik ’s middags in de refter niet binnenkreeg: de ziekelijk zoete ajuinsoep, de meelachtige erwtensoep, en de koetong.

Erwtensoep was het ergst van al — een bord met gestold zetmeel, en daarin canyons van waterachtig vocht — maar zeer dichtbij erwtensoep in mijn nachtmerrievoedsellijst: koetong, waarvan we gelijk altijd alleen het laatste stuk kregen, vol adres en pezen en vet.

Voor zover ik het begrijp, namen ze gewoon een volledige tong, dumpten die in een pot water, kookten ze die tot min of meer gekookt, lieten ze alles afkoelen, werden er dan plakken van een centimeter afgesneden helemaal van begin tot bitter einde, en werden de plakken in de tomatensaus gedumpt.

Tegenwoordig eten we regelmatig kalfstong of lamstong, maar koetong was er nog niet van gekomen. Tot vandaag, dus.

Het proces is wel wat ingewikkelder dan gewoon koken in water. ’t Is koken in bouillon, en dan pellen, en alle viezigheid uit halen — de harde stukken, de aders, de pezen, alles. Blijft over: plakken fantastisch lekker vlees.

Die dan de dag erop in een madeirasaus gesmeten worden – madeirasaus gemaakt met niet meer dan roux, verse bouillon, tomatenpuree, peper, zout en madeira. (Normaal gezien ook champignons maar wegens teveel sneeuw geen zin om er te gaan halen.)

En dan puree erbij.

Morgen de overschot op het werk in de microgolf. Yumz!

Deze week ga ik nog eens een poging doen om voldoende te slapen.

Acht uur slaap, zegt de regel, maar die haal ik in de verste verte niet, en dus had ik mijn uurwerk op zeven uur slaap gezet. En dat lukt dus ook niet.

Het is lang niet zo erg als een paar jaar geleden, toen ik een jaar of drie of zo geen enkele nacht meer dan een half uur aan een stuk kon blijven slapen, maar het loopt toch ook een beetje de spuigaten uit. In de regel veel te weinig slapen, en dan om de zoveel tijd eens een halve dag in mijn bed blijven liggen, dat is niet echt houdbaar.

’t Ambetante, weet ik uit bittere ervaring, is dat als ik helemaal mijn goesting zou doen, dan kom ik op dagen van 25-26 uur uit, waarbij ik elke dag een uur of twee later ga slapen en ook een uur of twee later opsta. Ik heb dat ooit eens een paar maanden aan een stuk gedaan toen Sandra in Finland zat met Erasmus, en dat is dus ook niet echt doenlijk.

En als ik op tijd en uitgeslapen wakker ben, dan houd ik het te lang uit, waardoor ik de dag veel te weinig uitgeslapen ben, maar toch nog wakker blijf, en dan aaaaargh.

Geen idee hoe andere mensen dat doen, maar ik ga toch eens iets proberen. Vroeger naar bed gaan, wat lezen, en dan ergens voor middernacht slapen, wie weet lukt dat wel.

Ik zag een link naar Youtube voor iets dat gebeurde in aflevering 10 van het 10de seizoen van Masterchef for Professionals.

En dan dacht ik, hey, er staan afleveringen van Masterchef op Youtube die ik nog niet gezien heb — waarom zou ik niet eens beginnen bij aflevering 1?

En zo is de hele zaterdagnamiddag opgevreten door Youtube kijken op de Chromecast. En ’t zal zondag niet anders zijn, wegens dat er vijftien afleveringen van een uur te bekijken zijn.

Zie nu!

Elke dag opnieuw denkt ge dat het bereikt is, het absolute dieptepunt van het politieke discours, maar elke dag opnieuw bewijst Twitter het tegengestelde.

Allez, ge houdt dat toch niet voor mogelijk? We gaan er aan voorbij dat het stukje op het einde, “-salem” niet alleen te herkennen valt in “shalom” maar ook in pakweg “salaam aleikum” dat, euh, namelijk ook een semitische taal is gelijk het Hebreeuws, want natuurlijk dat Trump daar geen moment van wakker ligt.

Maar denk daar eens over na — dit is de president van de Verenigde Staten van Amerika, die lagereschoolniveau bezig is op de twitters.

Urgh.

Hoe goed is dit, jong?

Creeping like snail, unwillingly to the future.

BEN WEYTS IS EEN DIEF!

En de Faculty of Bioscience Engineering Ghent University ook! En de viezeriken van Full service web agency Code d’Or ook!* En nog allemaal mensen, maar deze drie zouden verdomme beter moeten weten!

Mijn foto dedju.

Serieus, gasten. We zijn ondertussen toch al een beetje meer op de hoogte van gebruik van beelden? Ik sta het (bijna) altijd toe, maar toch.

* de sympathieke mensen van Code d’Or hadden zich vergist, wat ironisch is omdat zij juist wel bezig zijn met copyright en copyleft en al. Hoezee! ’t Is helemaal rechtgezet en er komy attributie en het is allemaal peis en vree en no hard feelings.

Voor de duidelijkheid: ’t is dus echt niet dat ik daar heel erg lastig van loop. Een beetje wel, maar niet dodelijk ernstig. 🙂

In Our Time is door de band uitstekend, in die zin dat ik meestal wel iets weet van het onderwerp maar dat ik altijd bijleer. En dat het fijn is om drie experten aan het woord te horen, en nog fijner als ze het niet met elkaar eens zijn.

Ik zat door de meest recente afleveringen (Carl Friedrich Gauss, Thebes, Madame de Staël, The Picts, Picasso’s Guernica, Feathered Dinosaurs, om u een idee te geven van de breedte van de onderwerpen) en dus was ik at random dingen aan het beluisteren uit het enorm uitgebreide archief.

Om de zoveel tijd kom ik dan dingen tegen waar ik nog nooit van gehoord had, en die mij instant interesseren.

De aflevering van 8 december 2016 was er zo een, over Harriet Martineau. Negentiende-eeuws, ik vermoed zeker aan deze kant van het Kanaal quasi helemaal onbekend, maar in haar tijd wél enorm bekend en populair en gelezen.

De podcast geeft minder concrete informatie dan het droge artikel op Wikipedia, maar slaagt er wel in om Harriet weer tot leven te brengen.

Ik heb helemaal goesting om er meer van af te weten, om bijvoorbeeld haar brieven te lezen.

Heel erg iets voor Zelie, denk ik.

Thuisgekomen en in mijn bed gaan liggen, met de gedachte “ik zal even een half uurtje een oog dichtnijpen om te recupereren van drie nachten met tussen 3 en 5 uur slaap” — en dan de hele namiddag blijven liggen.

Blijven liggen, ’t is te zeggen: meteen als een blok in slaap gevallen en meteen Afgrijselijke Nachtmerries. Van het type “ik moet ergens naartoe en hoe dichterbij ik kom, hoe moeilijker het wordt, en op het einde is het zo moeilijk dat ik over de vloer kruip en centimeter per centimeter mij probeer een steile trap op te heisen maar het lukt niet”.

Het was al een tijd geleden, zo’n nachtmerries. Ik ben er mij meestal redelijk bewust van dat ik aan het dromen ben, maar dat wil niet zeggen dat ik er altijd iets aan kan doen: in dat soort dromen zit ik meestal vast. Bewust dat ik een nachtmerrie aan het hebben ben, maar niet bij machte om te bewegen of wakker te worden. Deze keer lukte het nog juist: proberen wakker worden, “wakker worden” maar eigenlijk niet wegens nog altijd in een droom maar gewoon een niveau hoger (niet meer op de trap van een kerk op een stoffig dorsplein maar verlamd in een bed), en dan zeer hard met mijn hoofd proberen schudden in dié droom om dan uiteindelijk echt wakker te worden, rond te kijken, te zien dat ik wel degelijk in mijn kamer lig, en dan meteen weer in slaap te vallen en weer in de eerste droom terecht te komen.

En dan uiteindelijk een uur of vier later helemaal wakker geworden, met het gevoel dat ik uren aan een stuk een muur beklommen had, zó spierpijnig en stijf dat ik was.

’t Zijn dingen.

Afijn, vanavond quiz, dus. 🙂

Zo enorm veel reden tot ongerustheid was er dus niet. ’t Was allemaal redelijk relax — rondgelummeld, gesproken, gegeten in Durbuy (Le Fou du Roy, aangeraden) en van zelfgemaakte chili con carne, geslapen, kerstmarkt gedaan, in een piratenbar gezeten (Tortuga, ook aangeraden) — niet noodzakelijk in die volgorde.

Ah, en het risico lopend dat ooggerol ons deel zal zijn: ook een quiz gespeeld. We hadden de reis naar Durbuy gewonnen met de quizploeg, en dan hebben we zaterdag met drie ploegen van twee een quiz tegen mekaar gespeeld.

En ’t is allemaal voor herhaling vatbaar ook. 😀

’t Is nog eens van nostalgie vandaag.

Doctorin’ the Tardis van the Timelords, die eigenlijk gewoon de gasten van The KLF zijn:

https://www.youtube.com/watch?v=Adk1ujjmguo

Ziet, tekst en uitleg:

They’re taking the piss the whole time, ayep ayup.

https://www.youtube.com/watch?v=frIUgilfsWA

En die keer dat Tammy Wynette niet wist wat er aan het gebeuren was, maar het al met al wel redelijk wijs zal gevonden hebben hoe allemaal nieuwe mensen haar hebben leren kennen:

https://www.youtube.com/watch?v=2WsCf2xWvCE

En als we toch in de periode zijn, waarom geen leksken EMF?

En waarom niet afsluiten met het begin van de dubbelCD The Orb’s Adventures Beyond the Ultraworld?