We gaan naar Oxford om Zelie af te zetten. We blijven één nacht slapen, en wel in de (volgens Tripadvisor) tweedeslechtste verblijfplaats van heel Oxford.

We waren al voorbereid op afstandse, stinkende kamers, waar de verf van de muur bladdert en de vuiligheid nog net niet in hoopjes in de hoek ligt — maar kijk, we werden alsnog verrast!

Toen we aanbelden, deed een mevrouw van Chinese afkomst open, die helemaal verbaasd was ons te zien. Haar Engels is ook niet om over naar huis te schrijven, dus het duurde even voor we doorhadden dat ze ons vroeger op de dag had verwacht. En dat ze dus al één van de drie gereserveerde kamers had verhuurd aan iemand anders.

Volgde een lange verwarde discussie, die eindigde in een compromis: we zouden twee en een halve kamer nemen (twee dubbele en één enkele), en in de twee dubbele zou er een matras bijgelegd worden. En in plaats van te betalen voor drie kamers, zoude we betalen voor twee kamers en twee extra matrassen, maar in plaats van 30 pond per matras, 20 pond.

Behalve dat, trouwens: geen klachten. Het is hier proper, rustig zelfs al zitten we aan drukke weg, er is een parking, ik zit in een kamer alleen maar er is wel tv en degelijke wifi, de badkamer is gedeeld met de kamer waar Sandra met twee kinderen zit maar is ook degelijk en proper.

AA++ would recommend. Maar kom wel op tijd toe, dus.

Ah en verder hebben we vandaag Stonehenge gezien. Na zoveel keer in de buurt geweest te zijn, ben ik er uiteindelijk eens geraakt: bucketlistmoment, hoera!

En ja, ‘t is duur om het te zien. daar Dankzij de vriendelijke meneer van English Heritage was het uiteindelijk toch nog redelijk goedkoop: hij raadde ons aan een Enghlish Heritage-negendagenticket voor families te nemen, dat was iets meer dan 50 pond voor ons gezevenen — as opposed to het familieticket voor Stonehenge alleen (57 pond voor wij en de twee kinderen jonger dan 15, plus drie keer 17 voor een een volwassene).

Daarvóór waren we naar Salisbury gaan kijken, wegens dat ik dat al wou zien sinds ik Sarum had gelezen. De kathedraal is enerzijds wat ik ervan verwachtte: monumentaal en indrukwekkend in zijn dertiende-eeuws zijn. Maar anderzijds: ik had geen moment gedacht dat ze los zou staan, in het midden van een enorm grasveld.

Ik had speciaal niet gezocht op het internet hoe ze er uitzag, en ik was er van uitgegaan dat ze wel in het midden van een middeleeuws weefsel zou staan. Maar nee dus. De achterkant:

En de voorkant:

De moeite van de omtoer meer dan waard.

Het fijne van de interwebs tegenwoordig: iedereen kan zich meten met iedereen over de hele wereld. Eén level playing field, talent van Århus tot Ulaanbaatar allemaal broederlijk en zusterlijk naast mekaar.

En dan is het niet verwonderlijk dat een mens op de meest onverwachte momenten de meest onverwachte parels ontdekt:

Historische duiding door de burgemeester van Grobbendonk:

Communisten! Zoals in de Franse Revolutie!

En ik die dacht dat er, op een verloren gelopen Gracchus Babeuf links en rechts, niet echt veel (proto-)communisten in de Franse Recolutie rondliepen.

Prutsen met dingen is wijs.

Nieuwe dingen ontdekken ook.

En nieuwe dingen ontdekken die u het gevoel geven dat het lang geleden is, dat is dubbel wijs.

Dave Winer heeft 1999.io gemaakt, in de aloude traditie van itch scratching. En omdat Dave Winer een blogger is zoals bloggers vroeger allemaal waren, is er veel kans dat zijn itch misschien ook wel de mijne is.

En dus dacht ik, op een vergeten moment ergens tussen wachten op andere dingen: waarom niet eens kijken?

Conclusie: yup, ‘t is wijs. Terug naar 1999, op een goeie manier. Voor wie wil zien hoe het werkt: 1999.io en het wijst zichzelf allemaal uit. Voor wie het in echt actie wil zien: scripting.com, Dave’s huis al sinds een eeuwigheid. Voor wie er zelf mee aan de slag wil gaan: het kan ook gratis gehosted (geen garanties dat het op blijft, maar alles is exporteerbaar) op my.1999.io.

Ik mis persoonlijk een aantal zaken: beeldbeheer (het is URL’s copypasten en één beeldje per post voor het moment, omdat Dave het al jaren zo doet) en eigen commentaren (commentaren zijn optioneel en als ze er zijn, zijn het bah vies Disqus-commentaren die niet van uzelf zijn) zijn de belangrijkste. De rest is niet onoverkomelijk.

En de vorm maakt de inhoud, wat ik mij ook bedacht toen ik overstapte van Radio Userland naar toen nog Typepad. Radio Userland deed precies wat 1999.io doet, te weten: titels niet verplicht maken. En dus schreef ik veel regelmatiger iets tussendoor, in de rapte. Iets als dit bijvoorbeeld:

Kittens Game, trouwens: perfect om op het werk te gamen. Om het kwartier of half uur of uur eens kijken, op een paar knoppen duwen, en ge kunt voort.

En ‘s avonds juist voor het slapengaan Tampermonkey en Kitten Scientists in gang zetten om de nacht door te raken en iets langeretermijndoeleinden te halen.

Zo heb ik elke dag wel twintig bedenkingen die ik vroeger hier zou zetten maar nu niet meer.

Bij Typepad en later WordPress waren titels niet verplicht, maar toch het eerste dat er gevraagd wordt. En hangt er enorm veel af van de titel (permalink, om maar één ding te zeggen), en is elke post een eigen pagina. Dat is veel verantwoordelijkheid, en dat is nadenkwerk, en het maakt het allemaal direkt zeer gewichtig en dus gebeurt het niet meer.

Eigenlijk hoeft het natuurlijk ook niet bij WordPress, er bestaan al zeer lang Post Formats genre ‘aside‘ en zo, die een eigen layout kunnen krijgen (en die trouwens wellicht specifiek gemaakt zijn wegens bovenstaand titelprobleem). Maar toch.

Euuuhhhmmm maar dus 1999.io: zeer wijs, maar voorlopig toch niet. Misschien kijk ik eens voor die asides in WordPress. Dan eens.

Het was 2000 of zo, en ik had nog nooit iets zo mooi gezien als de folder van Softimage|XSI.

Zachtgrijs, met zachte zachte glooiingen, en hier en daar een klein beetje kleur. De interface van Softimage toen, lang voor Autodesk het overnam, had er ook een beetje van.

Ik heb al sinds de jaren 1990 altijd wel ergens een scriptje draaien dat mij zegt hoe lang het nog is. Tot de dag gedaan, tot mijn pensioen, dat soort dingen. En ‘t is niet alsof ik de enige ben in het gezin: bij ons thuis op het bord in de keuken staat altijd wel iets waar naar afgeteld wordt.

En toen dacht ik plots aan die Softimage toen ik naar mijn aftelscriptje zat te kijken, en hoe eigenlijk al die zachte en afgeronde dingen tegenwoordig poepsimpel zijn in html/css.

Ik begin met een gewone <div> met daarin een tweede <div>, alletwee van een verschillende kleur. Iets gelijk dit dus:

<style>
  .total {
      width: 100px;
      height: 4px;
      background-color: #a7b7c9;
  }
    
  .amount {
      background-color: #1e5799;
      float: left;
      height: 4px;
      width: 47%;
      margin: 0;
  }
</style>
<div class="total">
  <div class="amount"></div>
</div>

Aan de buitenste div geef ik een witte schaduw naar beneden en naar rechts (box-shadow: 0 1px 2px #fff):

En dan ook nog een lichte donkere schaduw aan de andere kant (0 -1px 1px #666):

Met dezelfde box-shadow maar deze keer inset in plaats van standaard doe ik dan een schaduw aan de binnenkant van de <div> (inset 0 -1px 1px rgba(0, 0, 0, 0.25) — met doorschijnend zwart wegens nog niet zeker weten wat de kleur aan de binnenkant zal zijn, en ja, ik had dat aan de buitenkant ook kunnen doen natuurlijk):

…en ook zo’n witte schijn, deze keer aan de bovenkant (inset 0 1px 1px rgba(255, 255, 255, 0.48)):

Idemdito voor het balkje met de kleur:

Voor wat extra leutigheid in plaats van een gewoon blauw een verloop (background: linear-gradient(to left, #1e5799 0%, #2989d8 50%, #70beff 84%, #70beff 84%, #d3ecff 100%)):

En om het af te maken een simpele border-radius: 3px en hopladiejee!

Allemaal tesamen met wat javascript om de dingen te animeren geeft mij dat dit op mijn GSM:

Voor wie het in werking wil zien: ‘t staat op de Githubs, en wel op http://mvuijlst.github.io/time. Op desktop moet ge voor het moment wel nog een paar keer ctrl-+ duwen om het leesbaar op scherm te krijgen. Of het venster kleiner zetten natuurlijk. 🙂

Ik ga binnenkort voor een buitenschoolsewerkse activiteit meedoen aan een strategieworkshop. Vroeger lang geleden deed ik dat regelmatig, van die workshops, maar nu is het al een tijd geleden. En dat was nochtans wijs.

En zijn nog wel dingen die ik vroeger lang geleden deed en die ik meer zou willen doen —  interacties en dingen ontwerpen, foto’s maken, spreken voor mensen — maar ‘t is allemaal een geval van Ik Zou Er Dan Eens Aan Moeten Beginnen.

Misschien moet ik maar eens een schema maken of zo. Maandagavond programmeren, dinsdagavond lezen over design, woensdagavond iets van interfacewerk, donderdagavond aan iets schrijven en zo.

Of misschien moet ik één van de twintig ideeën die ik in mijn hoofd heb eens helemaal uitwerken, van programmeren tot interface en app en al?

Ik heb gewoon goesting om eens iets helemaal nieuws te leren. En niets houdt mij tegen, dus hey, waarom niet?

Morgen, dus. Da’k het morgen zal doen.

Ik heb sinds Datakamp een reeks Facebookvrienden die regelmatig schrijven in talen die ik niet begrijp. Facebook heeft daar dan een See translation-link bij staan, die mij meestal wel verder helpt. Al was het met de ruwe betekenis.

Maar soms dus helemaal niet. Amjad schreef iets over zijn Nederlands (dat hij een jaar geleden is beginnen leren samen met zijn broer, en dat ondertussen bijna griezelig quasi-perfect goed is).

Daarop reageert Amal met:

دخيل هالوجه الله يحميكن يارب اشتقتلكن ياغوالي

Ik ben benieuwd, dus ik klik op See translation, en dit is wat Facebook ervan maakt:

Whut? Intruder Intruder Allah protect God God yạgẖwạly? Als ik er niets van begrijp, dan ga ik naar Google Translate voor een andere vertaling — met een soort triangulatie is er dan soms wél nog iets van te maken.

Dit is wat Google Translate er van maakte:

Mhu?

Ah, maar wacht, onder het venstertje suggereert Google een verbeterde versie van het origineel:

Did you mean: دخيل هالوجه الله يحميكم يارب اشتقتلكم ياغوالي

Wat dan wordt:

Ah okay dan is ‘t goed. 🙂

Euh ja, er is nog een beetje werk aan de vertalingen van en naar Arabisch.

Oh.

Jerry Pournelle is gestorven. Hij was 84, en ik volgde hem al vijfendertig jaar lang. Eerst via zijn machtige Computing At Chaos Manor in de papieren Byte (wat een prachtige boeken waren dat, trouwens), en daarna online.

Zijn avonturen met zijn verschillende computers in het midden van de jaren 1980 zullen mij altijd bijblijven: een blog twintig jaar voor er blogs waren, en altijd het eerste dat ik las als er een nieuwe Byte was.

Hij schreef science fiction, vaak met ergens een militaire insteek — de man wist waar hij het over had. Zijn collaboraties met Larry Niven waren legendarisch: Footfall (roze olifanten!), Lucifer’s Hammer en vooral The Mote in God’s Eye zijn fantastische boeken vol machtige ideeën.

Snirf.

Ik heb een nieuwe Kindle cadeau gekregen. Niet dat ik een nieuwe Kindle nodig heb, want ik heb al een kleine drie jaar lang een uitstekende Kindle Voyage die ik elke dag gebruik en waar ik nog altijd zeer content van ben.

De Kindle Oasis is de eerste Kindle die ik niet blindelings gekocht heb van zodra hij uitkwam: ja, er zijn mensen die zeggen dat het de allerbeste e-reader ooit is, maar het overgrote deel van de mensheidzegt vooral dat de Oasis niet zó enorm veel beter is dan de Voyage om te verrechtvaardigen dat hij véél duurder is.

Ik zou aan iedereen een Kindle Paperwhite aanraden: 119 euro, doet alles wat het moet doen, ingebouwde verlichting voor in het donker. De Kindle Voyage (189 euro) is wat sneller, heeft (onzichtbare) knoppen aan de zijkant in plaats van enkel touchscreen.

De Kindle Oasis is bijna drie keer duurder dan de Paperwhite: 289 euro. Ik bevond mij in het gelukkige geval dat ik een cadeau mocht uitkiezen, en na veel over-en-weer op het internet in in mijn hoofd, heb ik alsnog voor een Oasis gekozen.

Die heeft (zichtbare) knoppen aan één kant, lijkt nog wat sneller, is nog wat kleiner en lichter (131 gram versus 205 voor de Paperwhite en 180 voor de Voyage) en is asymmetrisch (al het gewicht dicht bij de hand, lijkt dus nog lichter).

Hij ziet er in ieder geval fantastisch uit, met zijn bruine cover. En vederlicht, als de cover er niet aan hangt.

Er moest iets sneuvelen om het nog lichter te maken, en dat is de batterij geworden: die wordt in de Oasis in twee gedeeld. Eén stuk(je) in de Kindle zelf, het grootste deel in de afneembare cover.

Ik ben eens benieuwd wat het gaat geven. ‘t Wordt zeker wat gewoon worden aan de form factor, denk ik: merkbaar breder dan mijn vorige paar Kindles.

En ik ben een beetje bang van de batterijduur. Maar we zien dus wel.

Eerst het Ritueel Doorgeven Der Oude Kindle Aan Een Familielid. Louis, dus, die eindelijk niet meer overal met anderhalve kilo papier naartoe zal moeten gaan.

Er zijn geen tien manieren om het te zeggen: we hebben een loper in huis.

Ik heb een kind voortgebracht dat uit vrije wil loopschoenen aantrekt en kilometers en kilometers gaat lopen.

Nee, ik weet ook niet hoe het ooit zo ver is kunnen komen.

AWOERT FUCKING TRUMP!! Wat doet die nu?! Trump ends ‘Dreamers’ program, leaving fate of 800,000 uncertain.

Wat een GORE KLOOTZAK zeg. Het gaat om 800.000 onschuldige mensen die als (jonge) kinderen die in de Verenigde Staten toegekomen zijn, met weliswaar migranten als ouders, maar die toch heel die tijd opgegroeid zijn in de VS, en die dank zij Obama’s Deferred Action for Childhood Arrivals niet meer moesten leven in angst voor deportatie.

En dat is dus nu niet meer zo. In één pennentrek haalt die LAFFE SMEERLAP het leven onderuit van bijna een miljoen jongeren, allemaal met een Droom van een Betere Toekomst.

Godverdomme zeg. Hoe is dat in ‘s hemelsnaam mogelijk? Die kinderen hebben toch niets misdaan?

Alleen in het Amerika van Trump is zoiets mogelijk, denk ik. Dat onschuldige kinderen gestraft worden voor wat hun ouders al dan niet gedaan hebben.

[Enig sarcasme is mij niet vreemd, nee.]