Soms voel ik mij echt zeer, zeer oud. Als ik nog gewoon weblogs lees via een feedreader, bijvoorbeeld.
Ik doe dat met Feedly omdat Google verdomme Google Reader heeft doodgemaakt in 2013, maar voor de rest is het eigenlijk nog altijd precies zoals het meer dan tien jaar geleden was.
De indeling van wat ik lees, is nog altijd zoals ze was, te beginnen bij 0–Mensen die ik ken tot aan 9–Voedsel. Er zijn wel veel dingen bijgekomen, en hier en daar ook dingen weggesmeten.
“Mensen die ik ken” is nog het minst veranderd: het is daar vooral een kerkhof van tientallen en tientallen blogs die al geen jaren en jaren meer aangeraakt zijn, of die gewoon spoorloos van het internet verdwenen zijn, met hier en daar eens eentje dat om de zoveel weken, maanden of jaren een tekentje van leven geeft.
Praktisch iedereen die ik de afgelopen denk ik tien jaar heb leren kennen, die zouden wel gek zijn om nog zoiets antediluviaans als een weblog te beginnen. Twitter, ja. Hier en daar af en toe eens een post op Medium of gelijkaardige. En dinges, TheFacebook, natuurlijk. Veel TheFacebook.
Wat een idee ook, om zomaar in de leegte te blijven schrijven, elke dag.
Het zou nog iets anders zijn als ik mijn gedacht zou zeggen over de dingen die er voor mij écht toe doen, of als ik zou schrijven over hoe ik me écht voel. Niet dat het dan veel interessanter zou worden, daar niet van. Misschien zou het wel onderhoudender zijn.
Helaas: dáár lezen dan weer net iets te veel mensen wat ik schrijf. (Waarbij “net iets te veel” gedefinieerd kan worden als “minstens één persoon die niet mezelf is”, zó enorm veel illusies maak ik me niet in tijden van clickbait-kneejerk-reacties.)
Ik heb ook niet veel zin om me aan de handboeken voor goede blogs te houden (een niche kiezen en ervoor gaan, iets dat u definieert en uniek maakt, naar events gaan, giveaways doen, altijd eindigen op een vraag die commentaren lokt genre “En jij? wat vind jij van [vul iets in]? Denk je dat het [optie a] of [optie b] moet zijn? Laat iets weten in de comments!“), en ik heb vooralsnog wel veel inspiratie maar geen zin om een boek schrijven — dus blijft het vrees ik meer van dit, de volgende vijftien jaar.
En jullie? Wat denken jullie? Zijn er nog goede blogs die ik zou moeten lezen? Of zijn het alleen nog vrouwen* die blogs doen, tegenwoordig? Laat iets weten in de comments!
* Waarmee ik geenszins wil insinueren dat vrouwen geen goede blogs zouden kunnen hebben, maar een beetje controverse in zo’n vraag-naar-het-publiek is goed, ’t schijnt.
[ik ben zó oud dat ik bovenstaande paragraaf in <small> wou zetten, maar dat werkt niet meer tegenwoordig, het moest <p style=”font-size: 0.8em”> zijn. bugger]
We hebben daarjuist naar een paar afleveringen van GBBO gekeken (de reeks van Chetna, ha!), en het was iets met kaas, en nu heb ik ongelooflijk goesting in goede kaas.
Het is al jaren dat de kaasboer waar we met de familie al generaties naartoe gingen ermee gestopt is. Het is ook al een tijd dat ik eigenlijk bijna geen kaas meer kan eten (damn you kidneys!), maar ik mag het wel nog eens af en toe.
En nu wil ik dus dringend goede kaas. Iets om uit te lepelen — een Epoisses, bijvoorbeeld. Of een Affidélice au Chablis.
Of echt goeie stinkkaas. Munster. Gris de Lille. Degelijke Herve. Of gewoon een perfect geaffineerde Brie de Meaux of Camembert.
Helemaal vroeger was het eenvoudig in WordPress: er waren pagina’s en er waren posts. Een post had een datum, een titel, een inhoud en een categorie, een pagina had een titel, een inhoud en een plaats ergens in een hiërarchie.
Een post is een blogpost, dat wordt automatisch in een archief gestopt op basis van de datum en de categorie, een pagina is iets zoals ‘about me’, dat staat ergens in de navigatie.
Maar in de loop der jaren is WordPress alsmaar groter en groter geworden, en waar er eerst alleen maar hier en daar eens wat extra velden toegevoegd werden om speciale dingen mee te doen (op mijn boekenspel doe ik daar bijvoorbeeld de sterrenquoteringen mee, en de auteur en uitgever, en ook een link naar Amazon ergens in de rechterbalk).
Dat zijn veldjes die ik apart gedefinieerd heb, waar ik iets kan in steken, en die dan door een template in de juist vorm gemasseerd worden. Op een detailpagina ziet het er uit zoals hierboven, op een overzicht geeft het iets als dit:
Met de jaren kwam er alsmaar meer bij in WordPress: post formats (aside, gallery, link, image, quote, …) zoals door Tumblr populair gemaakt, en uiteindelijk ook gewoon ook echte zelf te definiëren content types en heelder taxonomieën zoals die bij Drupal en andere veel prominenter zijn.
Da’s allemaal goed en wel voor de mens die weet waar hij mee bezig is, maar de mens die gewoon WordPress wil gebruiken om een website te maken zonde ral te veel te moeten nadenken, die in de snelte wat tekst wil zetten, daar een propere quote tussen plakken, een beeldje, eventueel een slide show-achtig iets, die is er redelijk aan voor de moeite.
Want jazeker: alles is mogelijk — ’t is uiteindelijk niet veel meer dan hier en daaar wat inputvelden die herschikt worden, en waar een mens als het moet zelfs html kan in poten — maar dan moet ge natuurlijk wel weten hoe html in mekaar zit.
Enter block editors. Principe is zeer eenvoudig: in plaats van een opeenvolging van velden met elk een eigen inputveld die dan ergens in een template een layout krijgen of één lang veld waar alle layout in html gedaan wordt, bestaat een pagina of post uit een opeenvolging van blocks.
Er zijn al jaren block editors voor WordPress, maar vanaf 5.0 (één dezer maanden dus) zal Gutenberg, de block editor, de standaard-editor van WordPress vervangen.
Ze hebben vanalles in de pijplijn en wie wil kan nu al Gutenberg downloaden en als plugin installeren. Dat vervangt uw editeerscherm en geeft u een reeks voorgebouwde blokken:
Elke paragraaf is een blok, elk beeld is een blok, blokken kunnen overal toegevoegd worden, en naar boven en onder verschoven worden. Er staat ook een “classic text”-blok tussen, dat gewoon de oude editor weer geeft, voor wie nostalgie heeft.
Wil ik toevoegen waar ik nu naar aan het luisteren ben, dan klik ik op ‘insert block’, kies ik het Spotify-block en hopla:
Er schort natuurlijk nog altijd vanalles aan. Daarom is het ook beta, en niet aangeraden voor productie. Ik leef praktisch on the edge, en ik heb geen problemen met dergelijke dingen, maar ik kan mij inbeelden dat mensen er horendol van zouden kunnen worden.
Voorbeeld van iets dat niet voor de hand liggend is nu: als ik een tekst aan de ene kant wil, en een beeldje aan de andere kant, dan lijkt dat niet meteen te gaan. Een paragraafblok kan geen beeld bevatten en een beeldblok heeft wel een caption maar geen andere tekst.
Ik dacht even dat ik het gevonden had toen ik die collage-screenshot hierboven plakte van alle standaardblokken: ik dacht dat het met de layout-blok kon. Twee kolommen maken, en daar dan aan de ene kant tekst en aan de andere kant beeld?
Helaas nee. Het heet niet voor niets "text columns". Ik kan aan de ene kant een tekst schrijven, en aan de andere kant, euh, ook.
Minder dan interessant, dus: het is gewoon een wrapper rond wat css-gestuurde kolommen. Ziet:
En dus is het verder zoeken naar een manier om beelden in een tekstblok te krijgen. Niet dat ik het veel gebruik, maar één van de redenen dat mensen block editors maken voor WordPress, is om dingen zoals dit te kunnen doen:
Na wat zoeken op het internet en wat logisch nadenken — of nee, scratch that, na wat nadenken zoals een ontwikkelaar zou nadenken, heb ik het uiteindelijk gevonden. Denk ik.
De enige manier die ik nu gevonden heb om een beeld naast een paragraaf te krijgen, is vreemd genoeg de paragraaf een aligment te geven. Als ik een paragraaf links uitlijn, verandert dat niets aan de uitlijning van de tekst, maar maakt het de paragraaf half zo breed, geeft het hem een float: left, en hopla! als er een beeld-blok onder staat, floept dat naar boven:
…en als ik dan in het Settings Menu ga kijken, krijg ik dit veelbelovend ding te zien:
Ik weet niet of het definitief zo blijft, maar ik denk dat ik het met slepen zou doen, of met een plusje aan de zijkant. Nu hebben blokken al plustekentjes tussenin en onderaan, om toe te voegen:
Met een plusje aan de zijkant zou een blok kunnen ingevoegd worden links en/of rechts, en dan zou dat meteen ook kunnen vergroot of verkleind worden:
’t Wordt dan wel een balanceeroefening van “hoever gaan we daarmee?”, want voor ge het weet moeten drie vier vijf blokken naast mekaar kunnen, en moeten blokken ook in de hoogte versteld kunnen worden en links en rechts verschoven worden, en aargh, zouden we niet gewoon heel grid herimplementeren? 🙂
Afijn. Het is nog zeer hard een work in progress, en de kritiek is absoluut niet mals (nee serieus: mensen zijn irrationeel boos), maar ik kijk er wel naar uit om te zien hoe ze de dingen gaan oplossen.
(Update: een Gutenberg-post editeren in iets anders dan Gutenberg, zelfs in WordPress’ eigen externe editor, is geen goed idee. Het maakt alles kapot op vreemde en interessante manieren. Voorlopig zal het dus ofwel het ene ofwel het andere zijn.)
(Update update: ik heb het gevonden, van de afbeeldingen en de paragrafen en hoe die naast elkaar moeten staan. ’t Is eigenlijk gemakkelijker dan gedacht, en ook redelijk wat stommer van interface dan verwacht. Dit is een paragraaf die gewoon staat waar hij moet staan, en als ik een beeldblok toevoeg, staat dat er normaal gezien gewoon onder.
En als ik op de paragraaf sta, kan ik de paragraaf zoals ik hierboven zei links of rechts laten uitlijnen, waardoor het beeld onder de paragraaf in de paragraaf kan komen te staan. Blijkt dat de afbeeldingen hun eigen uitlijning hebben, maar dat die niet op dezelfde plaats staan rechts, maar wel bovenaan het scherm — zie onderstaand youtubefilmpje:
Gemakkelijk is anders, ja. En ik weet ook niet hoe het zit met de afbeeldingen zelf, want er is tegelijkertijd een mogelijkheid om ze met de muis te vergroten en verkleinen, én er is een menu om ze ook een bepaalde grootte te geven. Ik dénk dat het door elkaar loopt, en dat het nog moet proper gekregen worden.
Software: het kan enorm steken als er ergens een pixel verkeerd zit of als er iemand een verkeerd woord op de verkeerde plaats gebruikt, maar aan de andere kant: het kan zó wijs zijn als er iets aangenaam in zit dat ge eigenlijk niet hadt verwacht.
Een beetje gelijk het leven, dus eigenlijk.
Dit bijvoorbeeld, dat ik juist in Excel gemaakt heb:
Ziet ge’t?
Kijk, dit is hoe het er “normaal” uitziet:
De manier waarop de cijfers verschijnen? Vroeger was dat hap klaar ze staan er, zo snel als de computer het aankan. Maar sinds denk ik Excel 97 — da’s dus al twintig jaar — is het mogelijk om “provide feedback with animation” aan te klikken, om een beetje leven in Excel te steken.
Ik weet niet precies wanneer ze het de default gemaakt hebben. Ik dénk sinds Excel 2013, want daar zijn de meeste klachten over online. Ik snap helemaal dat sommige mensen het niet aangenaam vinden, maar ik vind het dus wél fijn. Ik kan er blijven naar kijken, soms.
De cijfers zelf trouwens, zijn net promoter score-berekeningen, voor wie er in geïnteresseerd zou zijn. En bij het bekijken zie ik net dat ik het fout berekend heb, maar ik heb geen goesting om de filmpjes aan te passen dus ha! 🙂
Ik had ergens in de zomer een pre-order gedaan voor de Definitive Edition van Age of Empires. For old times’ sake, en alles.
Een maand geleden kreeg ik deze mail:
Oh noes!
Ze hadden er bij Microsoft ter elfder ure nog eens aandachtig naar gekeken, en besloten dat het niet klaar was om te releasen. Ik vind het wel spijtig, een een volledig jaar later is toch wel zeer veel later, maar ik heb er geen echt probleem mee.
Helaas, een tijdje later kreeg ik een tweede mail, om te zeggen dat ze mijn order gewoon zelf geannuleerd hadden, en mijn geld teruggestort.
En dan, eergisteren:
Dus voor de duidelijkheid: ik kan Age of Empires Definitive Edition vanaf nu al gratis spelen, én ik krijg er het uitstekende Rise of Nations ook gratis bij.
Dat is redelijk serieus degelijk van Microsoft, vind ik gelijk.
Fijne collega Ben had een interessant probleem: een veel op veel-relatie op de één of andere manier proper visualiseren.
Zonder veel meer detail: een dacht ik kleine tienduizend items links, een kleine duizend items rechts, en proberen duidelijk maken dat een bepaald cijfer links wél opgeteld kan worden, maar rechts niet.
Ik dacht in eerste instantie aan een chord diagram, want dat kan als het een beetje meezit proper “veel op veel plus een waarde” visualiseren:
Helaas — met zeer veel waarden slaat dat allemaal een beetje in paniek:
Allemaal kapot, duidelijk.
Maar! Ondertussen was er al besloten om het met D3.js te doen. Want met D3 kunt ge redelijk gemakkelijk bijvoorbeeld zo’n chord-ding maken.
Ik dus wat rondgepookt in D3, op géén tijd iets totaal basic draaiend gekregen dat ik dan met geen stokken uitgebreid kreeg tot het ook maar in de buurt van iets functioneels kwam.
Omdat ik dacht dat het allemaal wel zou lukken met wat te knippen en te plakken zonder er eigenlijk met meer dan een half oog naar te kijken. En blijkt dat het geen goed idee is om dingen te doen als ge er eigenlijk niet genoeg van snapt.
Enfin, lang verhaal kort: in de loop van de voormiddag iéts aandachtiger naar gekeken, en alles aan de praat gekregen zoals ik het aan de praat wou krijgen.
Geen fancy schmancy visualisatie, gewoon twee tabellen en highlighten over en weer.
Waarmee dus achteraf redelijk duidelijk was dat ik helemaal geen D3 nodig had. En dat ik het gewoon met gewone javascript ook had kunnen doen.
Zucht.
Maar hey: nu weet ik wat meer van D3. En kan ik er eens wat andere dingen mee beprutsen.
Vier vragen over de rellen in Brussel – DeWereldMorgen.be Op sociale media circuleren vele gelijkaardige getuigenissen: er was feest, er leek niks aan de hand en plots greep de politie hardhandig in, waarna alles ontplofte. Dit betekent natuurlijk niet dat er geen incidenten waren voordat de politie ingreep. Maar het lijkt er wel op dat die incidenten klein waren aangezien velen ze zelfs niet opmerkten, en dat het optreden van de politie enkel olie op het vuur betekende.
«Géopoétique» de MC Solaar, la chute d’une idole | Slate.fr Claude et moi, on ne se comprend plus. Conscient d’avoir vieilli, l’assumant même au détour de certaines lignes, il clashe pourtant les plus jeunes tout en semblant rêver de faire partie de leur cercle. Un vrai paradoxe sur pattes. J'imaginais qu'après dix ans d'absence, le rappeur allait revenir avec un regard d'adulte mûr et sage sur le monde actuel. Ce n'est pas franchement ce qui s'est passé. Mes grands frères spirituels d'hier n'ont visiblement plus rien à m'apprendre, errant comme des zombies un dictionnaire de rimes à la main. C'est dur de grandir entre Solaar et Miossec: cela donne l'impression qu'il est impossible de bien vieillir, d'accepter son sort, de vivre en phase avec son époque. À moins que je n'aie simplement pas choisi les bonnes idoles.
UX Mapping Methods Compared: A Cheat Sheet Empathy maps, customer journey maps, experience maps, and service blueprints depict different processes and have different goals, yet they all build common ground within an organization.
Europa ‘is bezorgd’ over de Saudische kroonprins. Daarmee moeten we het voorlopig stellen | buitenland | De Morgen Stel dat een onverkozen autocraat de democratisch verkozen premier van een naburig land zou uitnodigen om vervolgens die premier onder huisarrest te plaatsen. Je zou verwachten dat dit straffe verhaal in alle Europese hoofdsteden voor verontwaardiging en afkeuring zou zorgen. Als diezelfde autocraat een dag later diezelfde premier zou dwingen om op televisie zijn ontslagbrief voor te lezen, zou je verwachten dat Europese leiders toch al een beetje met economische sancties beginnen te dreigen. Maar niets is zo selectief als internationale verbijstering. Als die autocraat leider is van een Afrikaans landje zonder grondstoffen spreken we vlotjes over een onbesuisde tiran. Maar als de betrokkene toevallig kroonprins Bin Salman is van oliegigant en wapencliënt Saudi-Arabië, blijft het ijzingwekkend stil. 0 SHARES
How Picasso Bled the Women in His Life for Art After Jacqueline Roque, Picasso’s second wife, barred much of the family from the artist’s funeral, the family fell fully to pieces: Pablito, Picasso’s grandson, drank a bottle of bleach and died; Paulo, Picasso’s son, died of deadly alcoholism born of depression. Marie-Therese Walter, Picasso’s young lover between his first wife, Olga Khokhlova, and his next mistress, Dora Maar, later hanged herself; even Roque eventually fatally shot herself.”Women are machines for suffering,” Picasso told Francoise Gilot, his mistress after Maar. After they embarked on their affair when he was sixty-one and she was twenty-one, he warned Gilot of his feelings once more: “For me there are only two kinds of women: goddesses and doormats.”
For this FEDERAL-JUDGE: David-Wynn: Miller’s-KNOWLEDGE of the CORRECT-SENTENCE-STRUCTURES-COMMUNICATION-PARSE-SYNTAX-GRAMMAR-PERFORMANCE=(C.-S.-S.-C.-P.-S.-G.-P.) ARE with the CLAIMS of the QUANTUM-PARSE-SYNTAX-GRAMMAR-NOW-TIME-WRITTEN-COMMUNICATION-FACTS with the DOCUMENT-CONTRACT-DUTY-FEDERAL-JUDGE-AUTHORITY: TITLE~42: D.-C.-C.-S.-~1986, with the KNOWLEDGE of the FRAUDULENT-PARSE-SYNTAX-GRAMMAR-MODIFICATIONS &: CONTRACTING-AUTHORITY of the STOPPING &: CORRECTING of the FALSE &: misLEADING-STATEMENTS, FICTIONAL-LANGUAGE, with an AUTOGRAPH-CONFESSION of the PERSONAL-WRONG-VOLITION with the QUANTUM-GRAMMAR-OPERATIONAL-CERTIFICATION-FRONTWARDS &: BACKWARDS with the CERTIFICATION of the KNOWLEDGE &: VOLITION of the CONSPIRACY with the GRAMMAR-FRAUD. “FRAUD-COURT-ACTORS-LYING-TOGETHER”
Ik kan er helemaal niets aan doen. Telkens er iemand over “verliezen” spreekt, of het nu een arm of een been of een kind of wat dan ook anders gaat, kan ik maar aan één ding denken.
IBM Type Thanks for your interest in IBM Plex, IBM’s new corporate type family. IBM Plex is open source, and should be used by IBMers for all typographical situations, replacing Helvetica Neue, whenever possible.
Why This Fungus Has Over 20,000 Sexes – D-brief One species of fungi, Schizophyllum commune, really shines when it comes to gender diversity. The white, fan-shaped mushroom has more than 23,000 different sexual identities.
Skyrim rendered in text – Filip Hracek – Medium I decided some time ago to create a text-based Skyrim. That sounds overly ambitious at first, but as I developed the story and the game’s mechanics, I discovered its basic elements: a sword & sorcery game in a living, simulated world that is presented as a Choose Your Own Adventure (CYOA) book. The idea has already brought a short game into the world, Insignificant Little Vermin, which I submitted to this year’s IFCOMP.
The neuroscience of no regrets: why people still support Brexit and Trump | Science | The Guardian Essentially, asking people “Do you still support Brexit/Trump?” in such the volatile, impassioned, confusing environment we currently find ourselves in is likely to be perceived as “Do you think that you and everyone you agree with is wrong, and your hated enemies are right?” And who’s going to say yes to that?
Leegloop handelspanden: “Cijfers zonder context zeggen niets” (schepen Peeters) "Met cijfers zonder duiding kan je niets", repliceert de schepen. "Gent heeft een leegstandspercentage van 8,6%, minder dan het Vlaams gemiddelde en lager dan de 12,2% in Antwerpen, die andere Vlaamse grootstad. Gent loopt helemaal niet leeg, integendeel. Ons handelscentrum is kerngezond." Peeters begrijpt niet waarom de cijfers niet beter geduid zijn. "Tussen 2008 en 2016 nam de leegstaande winkeloppervlakte toe met 10.000 m2, maar er kwam in die periode wel in totaa l 60.000 m2 bij. Dat is een stijging met maar liefst 50.000 m2", beklemtoont de schepen. "Bovendien verbouwen in Gent heel wat winkeleigenaars een bestaand pand, wat ook voor leegstand zorgt. Er wordt in de aangehaalde cijfers geen onderscheid gemaakt tussen het stadscentrum en wijken in bijvoorbeeld de 19de eeuwse gordel." Dat de cijfers niet in perspectief worden geplaatst, stoort de schepen. "Ik heb de indruk dat men telkens de cijfers kiest die de premisse moeten bewijzen dat het een ramp is in Gent. Andere cijfers zwijgt men dan weer dood."
‘Pretty gruesome’: giant coconut crab seen hunting birds | Science | The Guardian The crab climbed a tree and attacked the seabird in its nest situated on a branch close to the ground. The crab broke the bird’s wing, causing it to fall out of its nest and then took to the bird with its claws, breaking its other wing and leaving it incapacitated. Once the bird was unable to move, other coconut crabs arrived and pulled the bird apart in scenes Laidre described as “pretty gruesome”.
China’s Race to Find Aliens First – The Atlantic As America has turned away from searching for extraterrestrial intelligence, China has built the world’s largest radio dish for precisely that purpose.
Ik ga naar de website van de bibliotheek, ik klik door en ik kom terecht op de website van Cloudlibrary, daar download ik een app, die installeer ik op mijn computer, ik kies een land en een provincie (opgelet, ’t is “BE-VOV Flanders East”, niet de andere, “BE-EF East Flanders” of zo, die alfabetisch eerder staat), ik kies De Krook.
Ik moet mijn library card ID ingeven, zegt het programma. Eigenlijk moet ik mijn usernaam van op mijn.bibliotheek.be ingeven, en dan hop! zie nu! een aanbod van allerlei:
Ik kies er een aantal boeken uit, en kijk, dat downloadt proper en ik kan dat lezen op mijn computer, zowel in het programma als in mijn browser:
Fijn zo. En nu naar mijn apart leestoestel, dat ik daar speciaal voor gekocht heb?
Neen dus. Nergens een “send to Kindle”-knop. Ik kan wel naar de files kijken op mijn harde schijf, maar ik geraak er niet veel verder mee: de gedownloade files kan ik niet lezen op mijn Kindle, en ook Calibre vindt ze niet fijn wegens allerlei DRM-toestanden.
En tot zover dus. E-boeken uitlenen, maar alleen op de computer kunnen lezen. Oh, op de website van die CloudLibrary staat er wel dit:
…maar daar ben ik dus niet veel mee.
Als ik écht gemotiveerd zou zijn, zou ik wel bijvoorbeeld de instructies op deze pagina kunnen volgen: Calibre installeren als ik het nog niet zou staan hebben, DeDRM downloaden, de plugin voor Calibre installeren, en als ik dan die files over Calibre zou smijten, zoude die automatisch naar een niet-DRM-versie omgezet worden, en zou ik die kunnen omzetten naar een Kindle-formaat en zou ik die boeken gewoon zonder problemen kunnen lezen waar en wanneer ik wil:
Maar dat mag dus niet. Dus dan doen we dat ook niet. Toch?
Johnstown Never Believed Trump Would Help. They Still Love Him Anyway. – POLITICO Magazine Polling continues to show that—in spite of unprecedented unpopularity—nearly all people who voted for Trump would do it again. But as I compared this year’s answers to last year’s responses it seemed clear that the basis of people’s support had morphed. Johnstown voters do not intend to hold the president accountable for the nonnegotiable pledges he made to them. It’s not that the people who made Trump president have generously moved the goalposts for him. It’s that they have eliminated the goalposts altogether.
My web app died from performance bankruptcy @ tonsky.me Basically, Chrome broke half of user websites, the ones that were relying on touch/scroll events being cancellable, at the benefit of winning some performance for websites that were not yet aware of this optional optimization. This was not backward compatible change by any means. All websites and web apps that did any sort of draggable UI (sliders, maps, reorderable lists, even slide-in panels) were affected and essentially broken by this change.
Trump and the Authoritarianism of Fails – Talking Points Memo Incompetence and authoritarianism aren’t incompatible or even in tension. Historically they tend to go together. Incompetence and failure borne of ineptitude tend to show up both as a cause and outcome of democratic breakdown and collapse. Small-d democratic government is hard, by design. It’s meant to be. It should be. But it’s not just hard. It relies on a particular package of skills: persuasion, inspiration, patience, canny use of patronage, threats, carrots and sticks, both consensus building and fight. Look at a Lincoln, an FDR, a Reagan – whatever you think of the different men’s politics, successful presidents are almost quite good at using this toolkit.
Something is wrong on the internet – James Bridle – Medium Tiens, iets meer mainstream mensen beginnen te ontdekken wat h3h3 al een eeuw geleden zei: "Someone or something or some combination of people and things is using YouTube to systematically frighten, traumatise, and abuse children, automatically and at scale, and it forces me to question my own beliefs about the internet, at every level. Much of what I am going to describe next has been covered elsewhere, although none of the mainstream coverage I’ve seen has really grasped the implications of what seems to be occurring."
Zappaland the Hard Way | IRK THE PURISTS What interests me is a simple question: why isn’t Frank Zappa better-known, and better-liked, than he is? Why don’t more people ‘get’ him?
Jobinterviews, daar is één ding het allerbelangrijkste: er na afloop zo zeker mogelijk van zijn dat uw aanvoelen van de eerste paar minuten juist was, of net fout was.
De meneer vanmorgen, daar wist ik het na denk ik vijftien seconden al. Een ex-zijdelingse-baas-zijdelingse-collega van mij, zo’n vijftien jaar geleden, dierf in zo’n situaties wel eens na minder dan een minuut te zeggen “ik stel voor dat we elkaars tijd niet meer verder verspillen en het hier bij houden”.
Het was een Hollander, en Hollanders zijn soms zo.
Ik durf dat door de band niet echt te doen. Ik houd het laffelijk meestal op een “we hebben nog een aantal andere kandidaten te zien, ik laat u zeker in de loop van deze of begin volgende week meer weten”.
Tenzij het zo erg is als vanmorgen. Ik heb de mens — niets tegen hem, het is het bureau dat hem gestuurd heeft dat in de fout is gegaan — gezegd dat we geen probleem hebben met junior profielen, maar dat waar hij gestopt is veel te ver staat van waar wij graag willen beginnen. En dat het wat ons betreft dan ook hier zou ophouden.
Met een analogie: ’t was alsof we op zoek waren naar iemand om in de keuken van een sterrenrestaurant te werken, en dat er iemand naar ons gestuurd was die ooit mee had gedaan aan een kookavond bij de scouts. Serieus, die recruteringsbureaus, ge vraagt u soms af waar ze met hun christelijke gedachten zitten.
*
* *
Deze namiddag had ik vakantie genomen op het werk, wegens dat het Refu-Interim intake-dag was.
Ik heb daar een crm-achtig database-achtig iets voor gemaakt, en het was de bedoeling dat ik de mensen die er zouden mee werken zou uitleggen wat en hoe, en standby zou zijn in geval het raar zou doen.
Het heeft niet raar gedaan, en uiteindelijk ben ik er de rest van de dag geweest en heb ik mee mensen geïnterviewd.
Naam, geboortedatum, afkomst, talen die ze spreken, bankrekening, rijksregisternummer, wanner in België toegekomen, statuut, zo’n dingen. (Veel persoonlijke data, jawel, en allemaal zo goed als mogelijk in orde met GDPR, ha!)
Als de droge gegevens achter de rug zijn, is het tijd voor de interessante vragen: welke ervaring heb je? welk werk heb je al gedaan? doe je nu werk? en de meest interessantste vraag van allemaal: wat zijn de dromen en ambities?
Er zit enorm veel verschil tussen de mensen die we zien: van mensen die bijna in stamverband leefden in Tsjetsjenië of Afghanistan, over alle mogelijke zelfstandigen uit Syrië of Somalië tot juristen en andere universitairen uit Iran of Irak. Mensen die het geld niet nodig hebben en gewoon contact willen, mensen die het geld hard nodig hebben en gewoon willen werken, mensen die geen flauw idee hebben wat ze zouden willen doen, mensen die zeer duidelijk weten wat ze willen (“voetbaltrainingen geven aan tieners want ik werk graag met kinderen maar ze moeten oud genoeg zijn dat ik mijn Nederlands bij kan schaven”, bijvoorbeeld).
Mannen, vrouwen, meisjes, jongens, oudere mensen. Een model, een pianolerares, een tandarts, iemand die Nederlands geleerd heeft op Youtube (oh, en ook Aramees, want dat leek hem ook wel wijs), iemand die naast Somali nog acht andere talen “een beetje” spreekt, iemand met nog 11 kinderen in zijn thuisland, iemand met vier kinderen hier, iemand die zegt 16 te zijn maar er zeker tien jaar ouder uitziet, iemand die 40 is maar er vijftien jaar jonger uitziet.
Meer dan zeventig interviews.
Mensen die het ongetwijfeld fantastisch gaan doen, mensen waar ge van ziet dat ze de moed aan het opgeven zijn, mensen die enorm veel gaan hebben aan Refu-Interim, mensen die gaan voortrekken, gaan volgen, zelf gaan bijleren en ons gaan bijleren.
En dat we het ook niet zouden kunnen doen zonder de mensen die er al langer bij zijn, de oude garde van Batahlan en de eerste lichting Refu-Interim: ambassadeurs en anciens, vertalers, collega’s.
