Wij zijn jaren geleden eens een dag of twee naar Londen geweest, en meer dan tien jaar geleden eens naar Kos, maar behalve dat waren wij nog nooit samen op vakantie geweest.

Met zes is dat een kostelijke affaire, namelijk, en moeilijk te organiseren.

Maar met de auto naar Parijs en Airbnb, da’s nog te doen. En de kinderen waren daar nog nooit geweest en dat is toch eigenlijk crimineel, en dus bij deze: Parijswaards ho!

We hebben denk ik de Greatest Hits allemaal afgedaan. 🙂

Eerst, omdat dat traditioneel is als er naar Parijs gegaan wordt, ijs gaan eten bij één van de verkooppunten van Berthillon op het Île Saint-Louis. Dan doorgestoken naar Notre-Dame, gezien dat er een rij stond tot halfweg het eiland en besloten later nog eens terug te keren om vanbinnen te kijken.

Omdat het toch in de buurt is, en het toen al namiddag was en we ‘s avonds op het Île Saint-Louis gingen eten, overgestoken naar Pompidou en Les Halles en omgeving.

Jan heeft daar de highlight van zijn reis beleefd, trouwens: de winkels van Nike en Adidas. 🙂

Zelie en Anna en ik hebben rondgeflaneerd langs onder meer de Fnac en geduldig gewacht tot Sandra en Jan en Louis terug waren van hun rondslenteren.

‘s Avonds zijn we gaan eten bij Nos ancêtres les Gaulois wegens aangeraden op het werk, en ‘t is wel leutig en zo, maar, euh, wreed voor de toeristen. En voor 40 euro zoudt ge mogen verwachten, vind ik, dat een entrecôte meer dan een halve centimeter dik is. 🙂

De volgende dag zijn we binnen- en buitengesprongen in het Musée d’Orsay, waar vooral Zelie zeer content was. Uitleg geven over Orpheus en Eurydice:

En dan veel ooh en aah bij de duzende en duzende impressionisten. En de stapels standbeelden en schilderijen die meteen zouden kunnen dienen om memes van te maken.

Zoals deze van Eva toen ze besefte dat ze eigenlijk twee maand geleden had moeten beginnen studeren:

Of “Nobody Expects the Spanish Inquisition”:

Of deze duckface anno 1885:

Sandra wou absoluut langs de art nouveau gaan, en hoe wijs zijn die dingen niet?

‘t Hangt en staat daar natuurlijk vol met dingen die fantastisch zijn:

 

Jaren aan een stuk een stappelteller op zak hebben en die overal naar meenemen, om jaren na elkaar vast te stellen dat ik geen fractie van een stuk van de vereiste stappen haal.

En dan op vakantie gaan naar Parijs en gelijk kilometers en kilometers van hot naar her lopen.

En mijn stappenteller op mijn bed laten liggen.

Ja, dat kan ik dus.

Ik moest gisteren eten maken, en zondag zijnde was er niets in huis.

‘t Is te zeggen, Sandra had eendenborst gekocht en we hebben allerlei in de kast en de frigo zitten, maar voor de rest was er geen idee.

Ik dus de diepvries in, kijken wat ik allemaal kon gebruiken — en voor de honderdste keer op een zak vol duivenkarkassen gebotst. Er was tijd genoeg, en het was al eens lang geleden, dus nog maar eens bruine saus gemaakt.

Een stuk of zes denk ik duivenkarkassen in de oven gestoken tot een bruin, gemengde groenten aangebakken, tijm en laurier en look en dingen bijgesmeten, tomatenpuree aangebakken in de groenten, karkassen bij de dingen gesmeten, water bijgedaan, een uur of drie op laten staan, door een chinees geduwd, in laten koken, sjalot gesnipperd, in de boter, whisky bijgekapt, geflambeerd, fond bijgesmeten, rap gemaakte puree van verse braambessen erbij, scheutje azijn voor de smaak: yum.

Ondertussen ook aardbeien-frambozenconfituur gemaakt, citroenconfituur en peertjes in siroop gedaan.

De twee eerste voor in de frigo, het laatste voor bij de eendenborst die tegen dan ook klaar was.

Koken is wijs.

Ik vraag af of het vroeger ook zo was, dat de pers zo angstvallig neutraal bleef.

Dat alles een A- en een B-kant heeft, dat als er een item is over de heropkomst van pakweg dodelijke mazelen, er altijd enerzijds iemand aan het woord komt die zegt waar vaccins voor dienen en dat het erg is dat er mensen hun kinderen niet meer inenten, en anderzijds iemand die de anti-vaccinpositie mag articuleren.

En dat er ook angstvallig géén opinie gegeven wordt?

Neem nu dit voorval: Filip Van Laenen, één van die eeuwige rechtige gasten op het internet (Brussels Journal, Pallieterke, Sceptr, tralala), postte dit op Twitter:

Iets later ‘verbeterde’ hij zichzelf:

Ik trek mijn tweet volledig terug. Die gast ziet er veel te intelligent uit om ooit voorzitter van de Jong CD&V te worden.

De voorzitter van Jong CD&V waar naar verwezen wordt, is Sammy Mahdi.

En hoe bericht De Standaard daar dan over? Zo, blijkbaar:

De man is “verbolgen”. Het woord roept bij mij meteen connotaties van “och here och god” op, niet van verantwoorde kwaadheid.

En dan gaat het verder met ‘smakeloze tweet’ tussen aanhalingstekens. Omdat de krant niet opiniërend mag zijn! Natuurlijk niet! God verhoede dat De Standaard een oordeel zou uitspreken!

Het zou zo maar eens kunnen dat een journalist een patroon zou kunnen duiden of zo, of dit als méér dan een geïsoleerd voorval zou rapporteren — stel u dat eens voor!

Ik was het helemaal uit het oog verloren, maar met dat John Gruber er over schreef: mijn weblog was vorige maand 15 jaar oud.

(Ondertussen al meer dan) vijftien jaar elke dag nonsens gepost, hoera hoezee. 🙂

Ze is gelijk twee weken naar Hongarije gegaan, onder meer ook naar Sziget. Alles is goed verlopen, a splendid time was had by all, ‘t is niet gelijk dat er hier niemand meer aanwezig is als Zelie er niet is, maar: ‘t is toch veel geestiger als iedereen aanwezig is.

En zeggen dat ze binnenkort maanden en maanden weg gaat zijn naar Oxford. :/

OH EN OOK: we hebben vandaag samen gezeten om te kijken wat we allemaal gaan doen op het verjaardagsfeestje van Zelie.

Al wie uitgenodigd was: ‘t wordt meer dan serieus de moeite. 😀

Ik moet een spreekbeurt doen vrijdag, en ik heb materiaal voor een volledige dag vertellen.

Maar ik héb geen volledige dag.

‘t Zal morgen serieus knippen worden, vrees ik. 😐

Fox and Friends tweette dit:

Het gaat over Joe Arpaio, professionele Complete Zot.

Daarop reageerde ene Mike Holden:

En dat werdt dan weer geretweet:

De president van de Verenigde Staten van Amerika, dames en heres. De president van de Verenigde Staten van Amerika.

Het boek dat verantwoordelijk was voor meer nachtmerries en angstzweet dan wat dan ook: The Black Stallion’s Ghost, deel 17 van de reeks The Black Stallion.

Serieus.

Ik had al de andere delen van de reeks na elkaar gelezen, en het was mij zelfs op jonge leeftijd al duidelijk dat ze met het boek slechter werden — maar toen kwam dit, en ik denk niet dat het overdreven is als ik zeg dat ik er jaren niet goed van was.

De held van het verhaal spendeert bijna het hele boek in de Everglades, niet dat ik er mij toen iets bij kon voorstellen wat dat was, komt een geest op een schimmel tegen, en dan wordt hij achternagezeten door een soort albryonale zak met een half-goddelijk wezen dat mensen dood doet gaan van angst.

De Nederlandstalige versie is uitgekomen toen ik negen jaar was, en ik heb er van het derde leerjaar tot denk ik het tweede middelbaar nachtmerries van gehad.

De cover alleen geeft mij nu nog rillingen.

Mijn nicht uit Brussel en haar Franse meneer en een maat uit Parijs kwamen langs, en er ging rondgewandeld worden in Gent.

Vertrokken aan het Geraard De Duivelsteen, Sint-Baafskathedraal binnen, over het plein langs het Belfort naar de Stadshal, doorsteken naar de Korenmarkt, cuberdons en mosterd van Tierenteyn gekocht, over de brug naar het Gravensteen, de Kraanlei door en afslaan naar de Vrijdagmarkt, Baudelostraat naar Ottogracht en een kroket gaan halen in de Holy Food Market, om uiteindelijk wat Gruut te gaan drinken bij Annick.

Blitzbezoek en een groot gemak dat Gent maar een voorschoot groot is. 🙂

Ik heb mij vandaag overheft aan een boekenkast verzetten.

Er kwam bloed en al aan te pas.

Het doet pijn, ai. Ik heb de verbanden vandaag al twee keer ververst.

En ondertussen heeft Sandra ook pijn aan haar voet. Als het morgen niet betert, wordt het dokter van wacht en wie weet wel gebroken beenderen of zoiets.

Voor de rest alles in orde. 😐