Tales of Drudgery & Boredom.
Hele dagen meetings op het werk en dan nog meetings na het werk en dan thuiskomen en nog meetings!
En morgen nog meetings en dan meeting in het hospitaal en dan meeting op het werk en dan nog meeting buiten het werk!
Nog een geluk dat meetings wel leutig zijn, ‘t zou anders wat zijn!
⁂
Zonder veel commentaar. Dit gaat over Filip Watteeuw, voor de duidelijkheid.
Normvervaging. Dit is normaal, in een facebookgroep als “Zeg NEE tegen het nieuwe mobiliteitsplan in Gent!!!”
Dagelijkse kost. En ik weet wel dat dat gebeurt, maar het is toch redelijk confronterend als ge daar ook mensen ziet in zitten (en duchtig meedoen) waarvan ge eigenlijk hadt verwacht dat ze intelligenter waren dan dat.
(“Ja maar, waarom maakt ge u daar dan lid van?” Wel, omdat ik regelmatig uit mijn filterbubbel wil komen. En dat ik had gehoopt minstens een béétje constructieve dingen te lezen. Neen dus.)
⁂
Dat zit er dus ook op voor dit jaar: de jaarlijkse die-ene-keer-te-lang-in-de-zon-zitten-ervaring.
Ik doe dat, dat ik er dan van af ben. Dat is één dag ambetantigheid, en daarna moet ik mij geen zorgen meer maken over verbranden of zo.
Het is waarschijnlijk niet zeer wetenschappelijk verantwoord, maar hey.
⁂
Weet ge wat er geestig is? Door de plensende regen naar het station rijden.
En dan in Brussel in de nog veel meer plensende regen naar Tour & Taxis stappen.
En halverwege merken dat uw schoenen niet waterdicht zijn.
En dan toekomen om vijf voor tien voor een meeting om tien uur die bij nader inzien blijkt om 14u te zijn.
Waardoor ge vier uur de tijd hebt om van doorweekte voeten en zeiknat onder de knieën naar volledig vochtig van tenen tot oksels te perfuseren.
Euuurgh.
En natuurlijk was het de rest van de dag zonnig.
⁂
Daarnet vroeg een vriend zich op Facebook af
Als ik de verhalen over Mayeur en co lees, stel ik me de vraag: is het altijd zo geweest maar komt het nu pas naar boven of heeft de schaamteloosheid nieuwe dieptes bereikt?
Ik kan toch niet de enige zijn die geen halve seconde verbaasd is?
Ja, ‘t is een beetje arrogant van het te blijven doen in de wetenschap dat het tegenwoordig allemaal wel zal uitkomen, maar hey: het is altijd zo geweest, en het zal altijd zo zijn. Daar moet ge maar een paar pagina’s geschiedenisboek van om het even welke periode voor lezen. Of een krant openslaan in een willekeurig decennium.
En doe zeker niet alsof het allemaal de PS is, of allemaal de socialisten, of allemaal de politiekers, of allemaal de advokaten, of allemaal de wieofwatdanook.
We leven allemaal met onze eigen stukjes omertà. Ik zou u in privé verhalen kunnen vertellen over wat *ik* al allemaal meegemaakt heb die uw haren ten berge zouden doen rijzen. En ik ben ervan overtuigd dat gij hetzelfde kunt.
De winnaars, dat zijn zeer vaak de mensen die zonder scrupules schaamteloos smeerlappen kunnen zijn.
(En ja, natuurlijk is het schandalig, wat ze daar in Brussel hebben gedaan, en ja, natuurlijk zouden er mensen aan de deur moeten gezet worden. Maar laat ons vooral niet doen alsof het uitzonderlijk is, of speciaal, of dat het in uw en mijn direkte omgeving niet ook gebeurt.)
⁂
Elf jaar geleden hoorde ik op Wim Helsens nochtans onvolprezen Vrienden van de poëzie een afgrijselijk slechte vertaling/hertaling van Lewis Carroll’s Jabberwocky.
Het origineel begint zo:
‘Twas brillig, and the slithy toves
Did gyre and gimble in the wabe:
All mimsy were the borogoves,
And the mome raths outgrabe.“Beware the Jabberwock, my son!
The jaws that bite, the claws that catch!
Beware the Jubjub bird, and shun
The frumious Bandersnatch!”
Daarvan maakten een zekere Kossmann en een zekere Reedijk dit van:
‘t Wier bradig, en de spiramants
Bedroorden slendig in het zwiets:
Hoe klarm waren de ooiefants,
Bij ’t bluifen der beriets.Pas op de Wauwelwok, mijn kind!
Zo scherp getand, van klauw zo wreed!
Zorg dat Tsjoep-Tsjoep je nimmer vindt,
Vermijd de Barbeleet.
Helemaal fout, vond ik elf jaar geleden, en helemaal fout, vind ik nog steeds. En elf jaar geleden was dat met redenen omkleed waar iknog onverdeeld achter sta, onder meer deze:
To jabber, het actieve ingrediënt daarin is snelheid. Snel, frenetisch, herhaald, onbegrijpbaar. Wauwelen is ook onbegrijpbaar, maar het heeft een slome connotatie. Een jabberwock is een beest dat je van ver hoort aankomen, met verschrikkelijke klauwen, en vleugels, en een lange nek en poten, en dat griezelig klinkt, zoals een bende apen in de verte in de jungle.
Een wauwelwok is een beest dat zijn slachtoffers doodt door verveling.
Tsjoep-Tsjoep. Goeie help. Om te beginnen: het klinkt veel te scherp. Jubjub bird is het origineel. Dat klinkt donker, een sinistere vogel, die misschien vanuit het struikgewas opduikt en met een stompe bek vreselijke wonden slaat in des mensens kuiten. Tsjoep-Tsjoep is een clown die uit een circus ontsnapt is.
Zelfde laken een wambuis voor frumious Bandersnatch. Frumious. Frumious! Een bandersnatch, dat is een beest dat dingen weggrist. Dingen zoals ogen, of buikspieren, of bovenbenen. In vertaling wordt die frumious Bandersnatch een “barbeleet”.
Uh huh. Een vis, quoi.
Daarnet kreeg ik een LinkedIn-boodschap van Jur Koksma, van het recent heropgestane Lewis Carroll Genootschap. Hij was op mijn tekst gestoten, vond zich wel in de kritiek, en vroeg zich af:
We zijn momenteel met van alles bezig om het genootschap weer zo snel mogelijk op de kaart te zetten; onder meer me een bibliofiele uitgave van alle Nederlandse vertalingen van Jabberwocky, waaraan we een nieuwe vertaling willen toevoegen (van ondergetekende) en ook willen we vertalingen in het Fries, Afrikaans opnemen en nieuwe vertalingen in het Nederlands taalgebied stimuleren: Vlaams? Of in dialect: Gronings, Twents, Limburgs. Ik wilde vragen of je geinteresseerd bent om vriend/belangstellende van het genootschap te worden en wellicht (andere) Carroll-adepten in Vlaanderen kent, of vertalers die het aardig vinden de tanden in de Jabberwock te zetten en een Vlaamse versie te bezorgen?
Ik ken helemaal niets van vertalen, maar als ik het zou moeten doen, ik zou het veel dichter bij de tekst proberen houden, iets als
‘t Was klarig, en de slijnde doofs
Griemelden gluipig in het weeb
Heel mimzig waren de borogoofs
En de moomraag volgreepPas op! de Gibberwok, mijn zoon
Kaken die bijten! Klauwen die vangen!
Hoed je voor de dubdubkraai en vlucht
De greselijke Bandertang
Nee, ‘t is geen literatuur. 🙂
Maar als er dus mensen zouden zijn die beter weten: Jur Koksma is de te contacteren mens.
⁂
Dus, als ik het goed heb: Theresa May dacht, ik doe eens verkiezeingen. Dan gaat het gemakkelijker zijn voor de Brexit.
Natuurlijk weet zij ook dat het niet gemakkelijker of moeilijker zal worden tijdens de onderhandelingen met Europa. Europa zal het worst wezen of zij met een grote of een kleine meerderheid onderhandt.
Nee, waar ze op gehoopt had, is dat ze meer meerderheid zou hebben, zodat ze dingen gemakkelijker door haar eigen parlement zou kunnen rammen. En oei, dat lijkt een beetje tegen te vallen.
Hat laatste dat ik hoorde, was dat er geen grote meerderheid in zat, maar dat het wel eens een hung parliament zou kunnen zijn.
Met polls en zo weet een mens tegenwoordig nooit — voor hetzelfde geld is het ofwel een overweldigende overwinning voor May, ofwel iets onbeslist waar niemand een absolute meerderheid heefd, of wie weet wel misschien een meerderheid voor Labour.
En kijk eens hoe wijs:
En ook:
⁂
Ik heb goesting om een opleiding te volgen. In iets dat ik nog niet ken, of nog niet genoeg ken.
Iets met cijfers, of programmeren, of management, of gelijk wat, eigenlijk.
Het kan mij eigenlijk niet zo hard schelen wat het is, als ik maar iets gestructureerd bijleer. Prutsen met halfbakken tutorials en voorbeelden en min of meer slechte handleidingen op het internet, dat gaat maar zó ver.
Aan de andere kant:
Yup. There’s that; obviously.
⁂
Kim Stanley Robinson
Orbit, 2017, 624 blz.
We zijn in 2140 en in New York er zijn ondertussen al twee grote wereldwijde vloedgolven geweest wegens poolijs op de boden van de oceaan dat te zwak was geworden om het poolijs erboven overeind te houden, waardoor het twee keer was alsof er een immense dam brak, en het water over de hele aarde een paar meter naar boven ging.
Er is een beetje technologische evolutie, vooral in materialen heb ik de indruk, want op een paar superhoge wolkenkrabbers na ziet alles er zeer vertrouwd uit. Behalve dat de zee 15 meter hoger komt, en dus New York een nieuw soort Venetië geworden is. De rest van de wereld? Geen idee, Kim Stanley Robinson spreekt er niet zo enorm veel over. Ik heb de indruk dat Londen achter een soort ingewikkeld polder-en-dijken-systeem zit, en ik herinner me dat Amsterdam gewoon een de wereld ronddrijvend eiland was geworden, maar dat zal het zo ongeveer zijn.
New Yorkers zijn dan ook mensen die (soms niet zonder goede reden) denken ze in de navel van de wereld wonen — deze cartoon wordt zelfs expliciet vermeld:
Zucht. Dit is zo’n boek waar ik me heb door moeten worstelen. Waar ik enorm hard heb getwijfeld om er ergens in het midden mee op te houden, wegens nog maar eens een hoofdstuk waar een totaal niet van de andere personages te onderscheiden personage een beetje rondloopt, iets doet dat niet veel nut of interesse heeft, en dan terugkeert.
Er is iets met twee gasten die ontvoerd worden, en iets met een politieagent, en iets met een man die op de beurs dingen doet, en iets met een super die de voorzitter van de Fed als ex heeft, en iets met een dame die graag al eens naakt het 22ste-eeuwse equivalent van natuurfilms op YouTube doet, vanuit haar zeppelin. En al die personages draaien rond de MetLife Building, één van de grote gebouwen die nog rechtstaan in de getijdenzone.
En als er ergens een punt te maken is, zorgt Robinson er wel voor dat het met een voorhamer duidelijk gemaakt wordt. Er is, godbetert, zelfs een pseudo-intellectualistisch ‘personage’ dat om de zoveel hoofdstukken stream of consciousnessgewijs gewoon niet anders dan expositie doet. Eén eindeloze moraliserende monoloog, die ongetwijfeld ‘interessant’ is en zo, maar die (zoals hij toegegeven zelf zegt) even goed overgeslagen kan worden. Irritant.
Het meandert en het meandert, en dan plots moet de auteur beseft hebben dat hij al aan 500 bladzijden zat, en dan plots springt het maanden (jaren?) naar voor, en zijn alle problemen opgelost en leeft iedereen (in New York toch) in peis en vree in een soort utopische toekomst met genationaliseerde banken en hoera iedereen content.
Geen zin om er nog meer tijd aan te spenderen dan dit.
De reviews zijn bijna unaniem lovend, maar ik vond het geen goed boek.
⁂
Ik kan er niet aan weerstaan: lijsten van dingen te doen, films en series te zien, boeken te lezen.
Deze stond opde reddits onlangs, en ik dacht: ik ga de flowchart af, misschien kom ik wel uit op dingen die ik niet ken en die ik wil leren kennen.
Klik voor groter beeld, voor wie het ook zou willen doen:
‘t Was teleurstellend, helaas. In het groen wat ik al gelezen heb, in het rood wat ik nog niet gelezen heb:
Dertien van de honderd niet gelezen:
…eeeeennn da’s dus twee die al op de lijst stonden, twee die ik ga toevoegen, en een paar misschiens.
Zucht. Nog dingen bij op de lijst. Zo weinig tijd, zo veel te lezen.
⁂
90 people were murdered by Islamist terrorists in Kabul this week. Where is the minute’s silence for them? | The Independent
How many Muslims do Isis, al-Qaeda, the Taliban and others need to kill for us to realise that perhaps Islam isn’t the problem?
Trump Is Playing the International Strategy Game Like a Novice Among Experts | Foreign Policy
Putin’s chess moves seek to retain popular support by convincing his own people that the West is out to get them, as he and his friends line their pockets with Russia’s wealth. Putin’s queen is Iran. For both Russia and Iran, Bashar al-Assad’s Syria has been a pawn. Russia has skillfully maneuvered its engagement in Syria to keep upward pressure on oil prices and destabilize Europe with refugees. By supporting nationalist candidates, Putin seeks to undermine unity within Europe. Russia’s occupation of Crimea and meddling in Ukraine has raised doubts about whether NATO will honor its security guarantees. China is more complicated. While the West tends to wait for a Clausewitz-style battle to the finish, China follows Sun Tzu’s precept that “the skillful leader subdues the enemy’s troops without any fighting.”
Donald Trump Is a Menace to the World: Opinion – SPIEGEL ONLINE
The U.S. elected a laughing stock to the presidency and has now made itself dependent on a joke of a man. The country is, as David Brooks wrote recently in the New York Times, dependent on a child. The Trump administration has no foreign policy because Trump has consistently promised American withdrawal while invoking America's strength. He has promised both no wars and more wars. He makes decisions according to his mood, with no strategic coherence or tactical logic. Moscow and Beijing are laughing at America. Elsewhere, people are worried.
‘Vlaanderen heeft dringend zijn eigen John Oliver nodig’ – TV & Radio – KnackFocus.be
Ja, verdomme: "Om zo'n succesverhaal ook in Vlaanderen te vertellen, zie ik meer dan voldoende kandidaten. Denk aan hoe heerlijk het zou zijn om elke week een halfuur te kijken naar een razende Michael Van Peel in pak die zich in puntgave grappen, misschien wel mee geschreven door Nigel Williams, Jelle De Beule, Jeroen Leenders en Joost Vandecasteele, opwindt over de lonen van parlementsleden en de tweets van jongerenvoorzitters. Het enige dat zo'n programma nodig heeft, is een zender die de ballen heeft om het in primetime uit te zenden. Zondagavond, zo weten we van John Oliver en Arjen Lubach, is het perfecte moment. Een stevig potje beuken op loze beloftes en achterkamertjespolitiek, met oog voor onderwerpen die anders geen aandacht zouden krijgen en ondersteund door een gedreven team onderzoeksjournalisten."
Boorde Homans nieuwssite Apache een krediet door de neus? ‘Dit ruikt sterk naar een politiek manoeuvre’ – België – Knack.be
Ondanks de strakke communicatieregie bereikten ons enkele commentaren. 'Nooit zo veel politieke druk in een raad van bestuur ondervonden', noteerden we meermaals. Anekdotes over de N-VA-campagne tegen Apache werden op fluistertoon gedeeld. De angst voor represailles zit er diep in, in de sociale economie. Minister Homans, zo luidt het, heeft de macht, het geld en lange tenen.
⁂
Ik wou iets vaag oostersachtig maken van uitnodiging. Ik zoek op tegels, ik vind op een veilingwebsite deze:
Knippety plakkety van de high res beelden, beetje rechttrekken wegens schuin gefotografeerd, tegels dubbel maken, tekstje op, beetje papiertextuur zoeken op het internet om wat minder plat te maken, bij elkaar smeieren, export to pdf, hopla.
Andere kant: groot vierkant in iets van kleur zetten, tekst erop pleuren, nakijken of het allemaal wel is wat het moet zijn, export to pdf, klaar.
Naar het internet op zoek naar enveloppen — bij random winkel waar ik nu al de naam van vergeten ben, 100 koningsblauwe enveloppen van 14 op 14 gekocht.
Gemerkt dat ik mijn uitnodiging als 15 op 15 had gemaakt, verkleind naar 13 op 13.
Random printdienst met een beetje goede reviews gezocht op het internet, 100 exemplaren recto verso cmyk op dik matglanspapier besteld, hey presto.
Op géén tijd is dat allemaal geregeld. Van in mijn living thuis. Zonder ook maar met één mens te moeten spreken. Op een zaterdagnamiddag. De enveloppen komen dinsdag toe op mijn werk, het drukwerk een dag later.
De wereld is wonderlijk.
⁂
Zelie wordt 18, en dan gaat ze een paar weken naar het buitenland. Dan komt ze terug, juist op tijd voor de Gentse Feesten, en dan is ze weer een paar weken weg naar het buitenland. En dan verdwijnt ze maanden aan een stuk naar het buitenland.
Tussen dat tweede buitenland en dat derde komt ze wel even terug. Juist op tijd om een Groot Feest te doen.
Er is al een lijst opgesteld van mensen uitgenodigd, en hoe wijs is dat niet: allemaal in categorieën. Familie, vrienden van de hele familie, en dan vrienden van Zelie, een hele stapel, in zes verschillende categorieën.
Al die vrienden jong. Hoe fantastisch is dat allemaal niet?
(De voorkant van de uitnodiging is een tip: ‘t wordt een heel Syrisch feest, hoera!)
⁂
Zonet, brief in de maildoos:
Mededeling aan ouders en leerlingen van het Sint-Barbaracollege
Geachte dames en heren,
Beste leerlingen,Algemeen directeur Christophe Brabant heeft het schoolbestuur verzocht hem toe te staan om wegens gezondheidsredenen ontslag te nemen uit zijn functie van gedelegeerd bestuurder en algemeen directeur van het Sint-Barbaracollege. Het schoolbestuur heeft dit ontslag aanvaard.
[…]
Dhr. Guy Dalcq is positief ingegaan op de vraag van het schoolbestuur om het mandaat van algemeen directeur over te nemen. Het schoolbestuur is dhr. Dalcq bijzonder erkentelijk voor de wijze waarop hij dit schooljaar als vervanger deze taak heeft waargenomen en wenst hem alle succes toe voor de toekomst.
Fantastisch goed nieuws. Er is –totaal vermijdbaar– veel om zeep geholpen dat zal moeten gerepareerd worden. Enorm jammer dat het voor onze vier kinderen te laat komt.
C’est la vie, vermoed ik dan.
Voor de duidelijkheid: ik ben vooral boos op het schoolbestuur, niet zozeer op de mens zelf. Het schoolbestuur heeft hier willens en wetens een koeienstal boter op zijn eigen collectief hoofd gedumpt.
⁂
oh noooooooooooo
We zijn in diepe rouw ten huize hier.
Misschien komt er een vervolg in comics?
⁂