Het is een periode van ongemakkelijke keuzes en buiten de comfortzone treden. Ik heb geen eeuwigheid meer op aarde, ik neem al heel mijn leven zo weinig mogelijk risico’s, en dat heeft ook zijn limieten.
En dus forceer ik mezelf om dingen te doen waar ik mij ongemakkelijk bij voel. Wat is het slechtste dat er kan gebeuren? Dat het tegenvalt. En in het omgekeerde geval? Dat ik heel de tijd achteraf zit te denken van “had ik maar”.
Ik heb dat vroeger al genoeg gedaan in mijn leven, “had ik maar” gedacht. Ondertussen ben ik daar min of meer van af — de leeftijd, zeker? berusting? ataraxia? — maar de tweede kant van die medaille, dat ligt nog een beetje moeilijk.
Niet alleen meer stoppen met achteruit kijken, maar ook vooruit in het ongewisse springen, ’t is nog een beetje een werkpunt.
Om maar te zeggen: morgen vertrek ik op weekend naar Dardennen. Mannen onder mekaar. In een bungalowpark in Durbuy — on aura tout vu.
Ik ging iets gaan drinken/eten vanavond. (Ja, ik weet dat de Ridders Van De Nederlandse Taalpurismen zeggen dat niet mag schrijven, maar ik vind dat er een wezenlijk verschil is tussen “ik ga eten” en ik “ik ga gaan eten”, so sue me.)
De afspraak was in de lobby van het hotel aan het stadhuis — en natuurlijk gaat ge zien dat ik in de lobby van het verkeerde hotel zat: nH in plaats van Novotel.
Het gaf mij wel een half uurtje observatie van Grote Mensen, en da’s ook eens wijs. Geen flauw idee waar ze voor in town waren, maar het zagen er wel echt Professionele Grote Mensen uit.
Een mevrouw die in een mantelpak, dure juwelen en een kleurspoeling gehesen zat, en een half uur aan een stuk de ene na de andere Belangrijke Telefoon deed.
Een meneer die het gesprek met een andere meneer afsloot met “bon salut, on se voit au Japon, à la semaine prochaine”.
Een meneer die zich geen houding wist te geven omdat er geen zitplaatsen meer waren, en die dan maar heel de tijd ijsbeerde met een telefoon aan het oor waar denk ik niemand in aan het spreken was aan de andere kant.
Ik zelf was vermomd met een zwart kostuum en een das en een dure Kindle en een hemd met manchetknopen (lang verhaal, of eigenlijk nee, kort verhaal: ik heb twee hemden gekocht in de Crap&Awful die er goed uitzagen maar die bleken geen knopen aan de mouwen te hebben dedju), ik zat er als één van de eerste, ik denk dat ik er slaagde om relatief gecamoufleerd te blijven.
En dan plots een verdwaald koppel toeristen, een oudere meneer en een oudere mevrouw, helemaal in vrijetijdskledij met een knalgele plastieken valies. Ik kan mij vergissen, maar ik had de indruk dat de hele lobby, die ondertussen vol gelopen was met Belangrijke Mensen, collectief even zijn adem inhield.
Ik kan daar met mijn hoofd niet rond. Zonder het zelfs maar over de grond van het probleem te hebben: hoe ingewikkeld kan het zijn om als Tom Meeuws iets te zeggen als:
Ja, ik ben consultant, en ja ik heb wegens mijn werk contacten met onder meer LandInvest. Vandaar dat ik met kennis van zaken kan zeggen dat wat het Stadsbestuur van Antwerpen en N-VA doen, vér over de schreef gaat. Ik ben op dit ogenblik een privé-burger en ik houd me aan de deontologische regels. Van zodra ik in het stadhuis zit, zal ik mij in alle transparantie vér houden van deze materie.
Of iets dergelijks? Ik bedoel, er moet daar toch iémand zijn die iets van communicatie weet en die begrijpt dat een soort half-schuldig wishy-washy op de borst kloppen niets anders doet dan allerlei dingen bevestigen die niet hoeven bevestigd te worden?
En idemdito bij Groen, trouwens: in plaats van de dingen eerst onder elkaar uit te werken en dan eensgezind naar buiten te stappen met “deze beschuldiging is compleet naast ge kwestie”, doen ze het gelijk voor het oog van de camera.
Ik ging vandaag naar Brussel. Ik was er te vroeg, en ik ben dus maar een tijdje blijven zitten in de metro van het Zuidstation.
Als ge daar zo zit te kijken naar een koppel gezellige dikke zwarte madams die één en al code-switching zijn, vraagt ge u toch zwaar af in hoeverre dat hele Brussel Vlaams! nog leeft bij de Vlamingen. En of die Vlamingen van de opiniepolls eigenlijk in recente decennia nog in Brussel zijn geweest.
En dat er eigenlijk ook wel veel veranderd is, in Brussel. Te beginnen met de metro: dat ziet er tegenwoordig verdorie allemaal zo modern uit!
Vanavond moest ik nog een verslag maken van de wijkvergadering van vorige week. Een mens of veertig aanwezig, een ongelooflijke locatie (onze buren van een paar huizen verder, echt een machtig huis), een al met al aangename discussie over dingen die echt wel belangrijk zijn: zeer voor herhaling vatbaar.
Onze (zeer kleine) wijk is redelijk zwaar in verbouwing: er kwamen al een paar woonblokken bij, er is het circulatieplan en een bijkomende eenrichting op één van de twee manieren om de wijk te verlaten, er komt een woonerf erbij, het park zal helemaal heraangelegd worden — ruim genoeg redenen om nog eens met alle geïnteresseerde bewoners samen te zitten, en te kijken hoe het nu net zat met die informatie en inspraak.
Ik vond er nooit iets aan, The Punisher, in de jaren 1980. In mijn hoofd hangt hij samen met het moment dat Bill Sienkewicz X-Men overnam, met al zijn gekriebelkrabbel gedomme: niet aangenaam. Geen superheld; geen speciale krachten, gewoon zeer veel geweld.
Niet dat ik mij kan inbeelden dat er ook maar één van die reeksen uit de jaren 1980 echt overeind blijven, maar hey, misschien was ik er gewoon te jong voor.
2017 is geen 1985, en de Marvel-dingen op Netflix zijn in de regel niet ongenietbaar, dus dacht ik eens een snelle sessie binge-watching te doen vandaag. In afwachting van andere dingen die eigenlijk veel dringender moesten gedaan zijn, hoe gaan dergelijke zaken, nietwaar?
Wellllll… nee, ’t is geen enorm happy reeks. En ’t is helemaal niet voor kinderen. Veeeeel geweld, en al.
Ik had er geen problemen mee. Niet dat het traag op gang kwam, niet dat de personages tijd krijgen om uitgewerkt te worden, niet dat de slechte slechterik karikaturaal slecht is. Ook niet dat er twee climaxen in de reeks zijn, een grote in de voorlaatste aflevering en dan een minder grote in de laatste.
Ik werd er ook niet voortdurend zeer hard wil enthousiast van. Vaak wel — acteerprestaties galore! — maar het had denk ik in 9 afleveringen ook gekund, in plaats van 13,
7,5 à 8/10, maar niet voor wie eens warm vanbinnen wil worden.
Iedereens favoriete vriend als de nuclaire catastrofe / alien invasie / zombie apocalyps alle technologie uitgewist zal hebben, heeft een nieuwe locatie gekocht.
In het oerwoud deze keer, met een stroom in de buurt, en helaas blijkbaar ook veel muggen. Vergeet de ondertitels niet aan te zetten.
Ik vond Man on the Moon een zeer goede film. Jim Carrey als Andy Kaufman in Man on the Moon was beter dan de film: griezelig echt, namelijk, en een zoveelste rol-van-zijn-leven, na Ace Ventura: Pet Detective en The Mask en Dumb and Dumber en The Truman Show.
De documentaire werd mij aangeraden door Netflix, en om de zoveel tijd bekijk ik eens wat Netflix mij voorschotelt.
Terwijl Man on the Moon gefilmd werd, werd Carrey gevolgd door documentairemaakster Lynne Margulies en door Bob Zmuda. Oh ja: Margulies was de partner van Andy Kaufman, en Zmuda was Kaufman’s partner-in-crime, waar hij zowat alles mee maakte en schreef.
Carrey beslist tijdens de film Kaufman te worden, en ook Kaufman’s alter ego Tony Clifton. Of de camera’s nu draaien of niet.
Wat een redelijk pijnlijke zaak wordt, want die twee zijn niet echt aangenaam in hun rechtlijnige over-de-schreef-gaan. En het wordt ook creepy, als Carrey-als-Kaufman (of Carrey-als-Kaufman-als-Clifton) ook in de rol blijft als de regisseur probeert te regisseren, en als de mede-acteurs proberen een scène af te krijgen, of als bijvoorbeeld de dochter of de zus van de échte Andy Kaufman op de set komt.
Het werd zo erg en zo schaamtelijk en Carrey kwam als zó een klootzak over, dat de filmstudie verbood om de behind the scenes-documentaire uit te brengen.
Tot bijna twintig jaar later dus, met commentaar van Carrey nu. Carrey, die in een bijzonder donkere plaats zit, met beschuldigingen van verantwoordelijkheid voor de zelfmoord van zijn vriendin en zo.
Het is niet 100% onmogelijk dat het allemaal uitgedokterd is tussen Zmuda en Carrey (zoals vroeger tussen Zmuda en Kaufman), maar ik dénk het niet. Ik denk dat het allemaal echt was. Carrey is een verontrustend vreemde man.
Een zeer, zeer perturberende film. Ik ben er nog niet uit wat ik er precies van vind.
Het was vergadering vanmorgen, met mensen lijfelijk aanwezig en ook virtueel aanwezig.
Dat is altijd een avontuur, dat virtueel aanwezig zijn: eens er een routine is, is het allemaal redelijk vanzelfsprekend — wij hebben dagelijks meetings via de Hangouts van Google en dat werkt helemaal naar behoren.
Het wordt lastig als het met dingen moet gebeuren die niet dagelijks gebruikt worden. Vanmorgen was het Lifesize, en is er aan de twee kanten geprobeerd om tegelijkertijd beeld en klank te krijgen — na 24 minuten hebben de twee partijen het opgegeven, en is het inbellen met de telefoon geworden en de Powerpoint per mail doorsturen om zo te volgen.
Ik heb zelf ook al meer dan een paar slechte ervaringen met die Lifesize achter de kiezen, en mijn “oplossing” is uiteindelijk: niét via de web client gaan, het programma voor Windows downloaden en installeren, de vergadering houden, en dan dat programma weer ontinstalleren.
Vanavond was het met GoToMeeting te doen, en zat ik zelf aan de knoppen. Geen te downloaden client, wel een web-ding. Eerst beeld en geen klant van de overkant, en niets van mijn kant. Daarna allerlei andere combinatie van wel en geen klant en/of beeld van mijn en de andere kant.
Het kan aan een reeks dingen liggen: ik heb een headset en mijn computer heeft twee camera’s, ik moet dus kunnen kiezen welke de video- en audiobron zal zijn, er zit een browser tussen die toestemming moet krijgen om die bronnen aan te kunnen spreken, er mag niets op mute staan, elk onderdeel van de keten moet zich aan de afspraken houden.
Uiteindelijk is het na wat frunniken met knoppen min of meer gelukt, al zat er blijkbaar van mijn kant delay op de audio en was die ook van lage kwaliteit, wat mij doet denken dat het ding in weerwil van mijn persoonlijk voorkeur niet de microfoon van de headset maar wel eentje van de computer zelf heeft gebruikt.
Zucht.
Waarom kan niet iedereen ofwel Skype ofwel Hangouts gebruiken? Grr.
Hoe wijs is dit niet? Pedro Medeiros maakt pixel art, van dat monnikenwerk waar het op elk individueel beeldpuntje aankomt. En Pedro Medeiros doet dat bijzonder zeer goed.
Er staan al tientallen en tientallen tutorials op zijn Patreon-pagina, en ze zijn voor het grootste deel lang niet alleen voor pixel art van toepassing. Kijkt! Dingen over animatie!
Meta alert! Bob Odenkirk (van Better Call Saul en als ge daar de hele serie nog niet van gezien hebt: schaam op u, rep u naar uw meest dichtbijzijnde Netflix en bingekijk u een verstuikte elleboog) doet Charles Manson doet Lassie.
Cargo cults zijn wijs. Beeld u in, ge woont ergens in de Stille Zuidzee, ge hadt tot nog toe nooit meer gezien dan eilanden en eilandgenoten en het meest technologisch geavanceerde ding in uw wereld is een kano. Ineens is het de Tweede Wereldoorlog, komen er mensen die er helemaal anders uitzien dan u toe, ze kappen een lange strook bos af, zetten er wat lichten rond, en vanaf dan komen er elke week stapels onbevattelijk grote vogels aangevlogen, die enorme pakketten vol eten, tenten, kledij en ander materiaal droppen.
Ge ziet dat een paar jaar gebeuren, en dan wordt alles afgebroken, en gaan alle roze mensen weg. Waarop ge met het hele eiland beslist om ook zo’n lange rechthoek te maken, want als ge die maakt, komen er voor u misschien ook grote vogels met gratis eten. Of misschien maakt ge een lap stof met rode en witte strepen en sterren erop, want dan komen de roze mensen misschien terug.
Dat is allemaal antropologisch en grappig, maar het leutige is dus dat dat in alle mogelijks omstandigheden ook gebeurt. Post hoc ergo propter hoc, gelijk ze zeggen: als X gebeurt en dan gebeurt Y, dan is X wellicht de reden voor Y.
Cargo cult science is al sinds de jaren 1970 een begrip (merci Richard Feynman), er is ook cargo cult programming (c2 wiki is nog steeds een ding) en er zijn nog zeer veel andere cargo cult dingen. Ik moest onlangs denken aan één van de meest flagrante gevallen die ik al tegengekomen ben in de afgelopen jaren.
In zowat alles dat met design of user interfaces of brainstorming of wat dan ook te amken heeft en dat uit de Verenigde Staten komt, spreken mensen over Sharpies:
Ik was een tijdje geleden ergens om iets brainstormachtigs te doen (een service blueprint, meer bepaald). Er werd met Post-it’s gewerkt en met echte Sharpies. Heel de vergaderzaal lag vol Sharpies! Die mensen wisten meer dan goed waar ze mee bezig waren, cargo cultisme is zo ongeveer het laatste waar ik ze van zou beschuldigen, maar het deed me wel denken aan een heel aantal jaar geleden, in een volledig andere context, bij een bedrijfje van een man of vier vijf dat mij gevraagd had om tussen de soep en de patatten eens een dag langs te komen voor ’t een of ’t ander.
Het ging toen over iets veel schimmigers, een soort halve uitleg, halve opleiding, halve brainstorm (uiteraard concurrentievervalsend gratis, zo ben ik dan wel weer). Het bedrijf zat in een gewoon woonhuis huis dat helemaal gebruikt werd als bureau. De vergaderzaal was de living met de rolluiken naar beneden om te projecteren, en de rolluiken naar boven om te kunnen zien wat er op een whiteboard dat rechtopstaand tegen de muur geplant stond, geschreven stond.
Zeer veel Post-it’s, een pakje (ongebruikte) field notes-boekjes, maar vooral: Sharpies! Stapels en stapels Sharpies! Ze waren er enorm trots op, op hun Sharpies. Wél allemaal van één dikte (terwijl het juist gemakkelijk is om iets zeer dik, gemiddeld en minder dik te hebben), en ook de helft leeg of bijna leeg, maar toch: ze hadden échte Sharpies. ’t Was eigenlijk om medelijden mee te hebben.
