Fantastisch.

Die middag net na de middag, aan de telefoon.

• Hallo, Michel Vuijlsteke.
• Goedemiddag meneer. Met de politie hier. Bent u de vader van Louis Vuijlsteke?

Pas op, niet dat ik hem niet vertrouw, maar mijn hart sloeg wel een slag over. Visioenen van ongelukken, spijbelen, vechtpartijen en andere miserie, zo op de tweede schooldag.

Het bleek Meneer Mijn Zoon te zijn, die zijn bankkaart in de automaat had laten zitten. Ik ben ze na mijn werk dan maar gaan afhalen.

Trrr.

We deden een feestje voor Zelie, wegens achttien, en wegens weg naar Engeland, en ook wel om bedankt te zeggen aan allemaal mensen die ons op de één of andere manier geholpen hebben de afgelopen jaren.

Geen drukgedoe of zo, gewoon muziek en fijne mensen en eten en niets moeten doen.

En schuim, en Marcel en Vicky aan de draaitafels en een hospitaal voor kindjes die nog gezond zijn, en een caravan met een warmwaterdink van het Instituut voor Volkswarmte met een eigen dj en cocktails voor de kindjes, en allemaal fijne mensen van cirQ aan de organisatie. 🙂

Morgen is het de laatste aflevering van Twin Peaks!

‘t Is raar waar een mens zich aan optrekt, soms.

Morgen als ik weer een beetje meer mens ben, post ik foto’s en verslag van Zelie’s verjaardagsfeestje. De afwezigen hadden ongelijk. 🙂

Twee lessenroosters binnen, twee.

Dat van Jan in het tweede jaar:

En dat van Anna in het eerste jaar:

Groen is taal, blauw is STEM-achtige dingen, geel is menswetenschappen-achtige dingen. En oranje zijn vakken die ik liever iets menswetenschappen- of taal- of STEM-achtig zou willen zien worden.

Enfin, denk ik. Want ik heb geen idee wat leefsleutels zijn. Ik heb wel een idee wat godsdienst is, en in het beste geval is het een vak dat leert over de inhoud en de ideeën van verschillende godsdiensten.

Mijn ‘beste geval’, welteverstaan. De onderwijskoepel denkt daar anders over, heeft het over gevaar voor relativisme en allerlei.

In het slechtste geval, zoals in het slechtste geval bij zedenleer, zijn het twee verloren uren in de week.

En ik heb het slechtste geval al veel meer meegemaakt dan het beste geval. Twee uren per week verloren aan geneuzel in de marge. Kijken naar films en wazige klasdiscussies.

Er wordt natuurlijk eindeloos gediscussieerd over zin of onzin van godsdienst en/of zedenleer — het internet staat vol lange (zéér lange, kijk ter voorbeeld hier eens, ik heb de indruk dat het vaak leraars godsdienst zijn die argumenteren 🙂 ) betogen pro — maar kunnen we het misschien toch over één ding eens geraken?

Twee uur per week, dat is dubbel zoveel tijd als pakweg geschiedenis, van het eerste tot het laatste jaar. Kunnen we dat niet terugbrengen naar één uur? Zou dat geen idee zijn?

Nooit een saai moment!

Anna moest gaan slapen gisteren, maar ze kreeg haar rechteroog niet dicht. En slapen met een open oog, dat is niet evident.

Ze had er verbandgaas en wat mefix voor gebruikt, maar dat deed het oog niet dicht. Ik heb nog eens geprobeerd met sterker plakkende plakband en ontschminkinsdoeken, maar dat hielp ook niet.

The Interwebs To The Rescue!

Ik heb gisteren gewoon het eerste resultaat dat ik voor “bell’s palsy tape eye shut” vond toegepast:

…en dat leek te werken. Nog goed dat ik niet verder gezocht heb, want nu ik nog eens zoek, zie ik dat er gelijk tientallen filmpjes zijn met allemaal tegenstrijdige instructies. 🙂

Voor de rest is Anna vandaag naar hospitaal gegaan voor bloedonderzoek, en zien we wel wat het geeft, zeker? Zoals altijd in alles kan het vanalles zijn (van zenuwpje gekneld over onschuldige ontsteking tot hersentumor die duwt op de gezichtszenuw), dus heeft het niet veel zin om ons nu al zorgen te maken.

Ik kijk elke zondag uit naar twee dingen op maandagavond: Game of Thrones, gewoon om de theorieën die al jaren de ronde doen bevestigd te zien en om te kijken wat ze deze keer aan speciale effecten gedaan hebben, en Twin Peaks.

Beter dan Hank Stuever in de Washington Post kan ik het niet zeggen:

A curious thing happened on the way to television greatness this summer: The highly anticipated return of a critically revered show that some viewers might avoid because of its reputation as a melodramatic, even lugubriously indulgent mess of complicated story lines instead turned out to be a stunning rumination on heroic good and innate evil, told through a refreshingly coherent, expertly paced plot that managed to keep its loyal fans and curious newcomers guessing the entire way.

At the same time, another show, also feverishly awaited and already occupying its rightful spot on the list of TV’s most provocative and original series, sacrificed nearly all of its slowly divulged, carefully constructed mythology in the name of predictable plot and implausible incident — so much plot and so much incident that its biggest fans groaned in mutual misery every week, wondering whether their favorite show had, after so long, turned itself into a cheap and even pretentious facsimile of the original material.

So, which show is “Game of Thrones” and which show is “Twin Peaks: The Return”?

[…]

And so it happens that while America spent its summer watching TV’s biggest show, it unfortunately missed TV’s best show. While “Game of Thrones” chose simple paths and explosive set pieces, “Twin Peaks” promoted and celebrated every quality we TV purists say we most want from the medium: It challenged us, surprised us and rewarded the minds that were the least inert and the most open.

Wat een ongelooflijk goede serie is het derde seizoen van Twin Peaks geworden. Ik denk niet dat ik hier in huis ook maar iemand zo ver zal krijgen om mee te kijken, maar het is zo hard de moeite waard.

: – ) ALL

Dus vanmorgen ging Anna ergens naartoe, maar toen ze er bijna was, belde Louis die met haar mee was gegaan naar Sandra dat het niet zou lukken wegens dat Anna bijna niet meer kon ademen.

Paniekmodus engage bij de halve trouwboek: ze dacht direkt aan Lyme, wegens Anna op kamp geweest en teken in de buurt.

Telefoon naar mij, of ik niet naar de dokter wou meegaan met Anna. Ik dus naar de dokter. Anna kon moeilijk ademen, had een pijnlijke bobbel in haar nek, had vage griepachtige klachten, at niet veel — ik dacht niet aan Lyme maar wel aan hondsdolheid en kanker, geen halve maatregelen in mijn hoofd dames en heres.

Volgens de dokter was het waarschijnlijk een verder onbepaalde huis- tuin- en keukeninfectie, maar voor de zekerheid toch een hele batterij bloedtesten besteld, om morgen ochtend nuchter uit te voeren.

Tegen de namiddag kwam er een symptoom bij: een lichte vorm van Bell’s palsy. Als Anna lacht, gaat één mondhoek naar boven maar de andere niet. En als ze haar ogen sluit, gaat er één toe maar blijft het ander half open staan.

Niets om ons a priori zorgen om te maken, die dingen gaan normaal gezien wel vanzelf over, maar hey, we houden het hier wel spannend, qua medische perikelen!

Bij de schoolboeken die de twee jongste vandaag kregen, zaten ook de boeken van de programmeerles — ze doen alletwee iets met STEM, namelijk.

Anna wist waar zich aan te verwachten: Arduino, Edublocks-en-achter-de-schermen-Python, dingen solderen, sensoren, tralala.

Jan sloeg zijn boek open, en hij had al direkt klachten: zowat de eerste zin in het boek is iets in de zin van “we gaan vanaf nu heel die blokkendooszooi gewoon links laten liggen, vanaf dit jaar is het in C te doen”.

Mwaha, C gewoon. Zo wijs.

Ik ben zo content dat ze meer gaan kunnen doen dan gewoon klikken op knoppen in bestaande software.

En het moet niet eens allemaal moeilijk te zijn: gewoon dingen die veel tijd zouden kosten automatiseren, hoeveel geld is dat niet waard? Gelijk daarnet: ik had gelezen dat een verhaal dat alleen online verschenen is in een opeenvolging van 303 blogposts écht wel goed is. Naar de site gaan, hoofdstuk 1 knippen en plakken in Word of zoiets, en telkens op “volgende” klikken en verder gaan met de 302 andere pagina’s: uren en uren werk.

Maar al die 303 pagina’s hebben een gelijkaardige structuur en ik kan de URL’s vinden, dus ik kan de pagina’s één voor één inladen en er de titel en de inhoud uitknippen, bewaren in één grote file, die omzetten naar een ebookformaat met een inhoudstabel en alles, in minder dan tien lijnen code.

Géén werk. En zo content dat ik niet meer alleen zal zijn in huis.

De boeken voor Jan (2de jaar humaniora) en Anna (1ste jaar humaniora) zijn toegekomen.

Andermaal meer dan 500 euro aan massief dikke vierkleurendrukboeken met voor de overgrote meerderheid op elke pagina een paar stippellijntjes om een woordje in te vullen.

Andermaal belachelijk veel te veel geld voor iets dat gemakkelijk zou kunnen opgesplitst worden in een misschien saai maar wel goedkoop werkboek en een zo flitsend als ge wilt leerboek dat zou kunnen gehuurd worden of doorverkocht.

Maar neen. Honderden bladzijden in zeer veel kleuren, en dus enorm duur. Doe maar, vrienden uitgevers. Het geld groeit op onze rug, jongens.

In user interfaces is een affordance een ding dat u de mogelijkheid geeft om iets te doen. Da’s heel vaag van definitie, maar in de praktijk is het snel duidelijk: een knop nodigt uit om er op te duwen, niet om er aan te draaien. Een draaiknop zegt u “hier kan aan gedraaid worden”. Een schuifregelaar laat meteen zijn manier van werken raden.

Bij onderstaande stukken (fysieke) interface van Dieter Rams moet er niet enorm lang nagedacht worden wat elk ding zou doen:

Tegenvoorbeelden zijn legio. Mijn persoonlijke favoriet (of net niet, dus) zijn lichtschakelaars die gewoon lijken, maar die tegelijkertijd ook dimschakelaars worden als ge er langer op blijft duwen.

En deze, bijvoorbeeld, courtesy of Luke Wroblewski:

…en dan zijn er ook nog de anti-affordances: dingen die u doen denken dat iets een bepaalde functie heeft, maar waar dat absoluut niet het geval is.

Ik kwam er onlangs in Brussel-Noord eentje tegen dat voer is voor in een presentatie van een consultant in user interfaces.

In alle stations van het land staan dergelijke vuilbakken:

Mooi, daar niet van. Een vuilbakrek met vier vuilbakken erin, voor glas, papier, PMD en restafval. Elke vuilbak heeft een andere kleur (ik vermoed dat er geen standaardkleur is voor alles, PMD is vertrouwd blauw, maar papier is niet oranje en bij ons is groen voor GFT en is rest geel, maar alla). Op de rand van elke vuilbak staat duidelijk wat er in moet, in Vlaanderen in het Nederlands, in Brussel in het Frans en in het Nederlands, en in de rest van het land heb ik ze nog niet gezien, maar als we België mogen vetrouwen zal het wel in Frans zijn in Luik, en in het Duits en Frans in Eupen.

In Brussel doen ze er wel iets bij dat ze in Vlaanderen (voor zover ik al gezien heb) niet doen: er staat aan de twee kanten van elke vuilbak een icoontje met wat er in moet: een glazen fles voor Glas, een krant en een envelop voor Papier, een blikje en een PET-fles voor PMD, een appel en assorted crap voor Restafval.

En wat denkt de m/v in de straat dan? Juist: affordance! Hier kan ik iets mee doen!

Het logische gevolg is dus dit, dat ik in Brussel-Noord zag: tiens, dat ziet er asbakgrootte uit, het zit in de buurt van een vuilbak, à la bonne heure!

Jawel, alle acht de icoontjes worden gebruikt als uitduwplaats voor cigaretten. En ge ziet zo de cognitieve dissonantie: zes van de acht icoontjes zijn ongeveer even veel gebruikt, alleen bij papier (brandbaar!) maken mensen zich wat meer de bedenking dat dit misschien toch geen goed idee is:

Fantastisch, vind ik dat.

Toen het heden nog de toekomst was:

Het is er eindelijk van gekomen! Na maanden van zagen, hebben we eindelijk eens Secret Hitler gespeeld!

Verdict: zeer wijs. En zeer snel om te spelen.

Na het Musée d’Orsay zijn we naar de Eiffeltoren gegaan. Omdat, euh, tja, dat moét als ge als kind de eerste keer in Parijs zijt, nee?

Bewijs:

Enfin ja, da’s bewijs dat we in de buurt van de Eiffeltoren zijn geweest op het Champ de mars. We hebben ons wel degelijk een baan geworsteld door de toeristen en de brolverkopers, de kraampjes met veel-te-dure vanalles en de hypersecurity om tot onder de Eiffeltoren te gaan staan:

‘s Avonds zijn we dan in de buurt van onze Airbnb gaan eten: een biologische pizzaboer die zelf zijn eigen deeg maakt met water van de artesische bron onder Parijs. L’Athanor, “des pizzas au goût inimitable, entièrement faites à base de produits bio et de qualité, dans un espace convivial et chaleureux.” ‘t Zag er niet indrukwekkend uit en de “espace convivial et chaleureux” is gewoon een kleine ruimte met barkrukken die op een tablet uitgeven en een blinde muur, maar ‘t was wel zeer lekker.

De Airbnb trouwens was bijzonder fijn: 440 euro voor vier nachten in een aangename buurt dicht bij de metro. Een onooglijk klein deurtje, daarachter een lange gang, die uitgaf op een binnenkoer, een trap naar boven met op het einde nog een binnenkoer, en dan het huis zelf: op vier verschillende niveaus een living/eetplaats/keuken, wasplaats, twee kinderslaapkamers, badkamer, en master bedroom.

https://www.youtube.com/watch?v=D00jqZcOLvM

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om de toeristen vóór te zijn aan het Louvre. Natuurlijk dat het onbegonnen werk is om heel het Louvre af te wandelen, maar we zijn er naar mijn goesting wel zwaar met de grove borstel doorgegaan: minder dan vier uur, begot.

We hebben er de grote klassiekers gedaan, natuurlijk, en van de grote kleppers hebben we eigenlijk alleen de Venus van Milo niet gezien.

En ja, uiteraard weer tientallen en tientallen dingen gezien die zó met een quote zouden kunnen op het internet gezet worden.

“You wot m8?”:

“Bitch, I’m fabulous”:

“Now watch this”:

“Mom, I’m so tired of this shit”:

En al de schilderijen met hondjes of andere beesten erop:

Elke keer ik er ben zijn er andere dingen die mij onverwacht ontroeren. Deze keer was het vooral de figuren van ‘Ain Ghazal:

Negenduizend jaar oud, ongeveer een meter hoog en uit de aard van het materiaal (plaaster over een rieten binnenkant die ondertussen al duizenden jaren vergaan is) zo fragiel dat ze nooit lang zouden kunnen overleefd hebben, als ze niet zeer zorgvuldig begraven waren.

Er was ook dit Beotisch klokvormig idool van ongeveer 700 voor Christus:

En dit kleine beeldje uit 350-300 v. Chr., vooral omdat het in een groep van allemaal andere beelden van toneelspelers stond:

Het internet zegt mij dat het een afbeelding van van Papposilenus is die Dionysos draagt, wat het meteen minder ontroerend maakt, trouwens. Een echte acteur die duizenden jaren overbrugt is iets heel anders dan de zoveelste god.

Net zoals deze ook altijd fantastisch blijft, bijvoorbeeld:

En ja, het is allemaal indrukwekkend van gebouw ook, natuurlijk:

Na het Louvre zijn we naar de Arc de Triomphe gaan kijken. Er was de dagelijkse ceremonie voor de onbekende soldaat maar het leek alsof er iets heel speciaals was, ik denk dat ik een stuk of dertig veertig generaals en admiraals geteld heb en mensen van alle mogelijke krijgsmachten inclusief het vreemdelingenlegioen. Weird.

Daarna zijn we toch maar eens naar de buitenkant van de Sacré-Cœur gaan kijken, en als we daar toch waren hebben we ons door de drommen toeristen van de place du Tertre gewurmd.

Bewijs dat we in de buurt waren:

En dan hebben we ons naar huis gesleept, en zijn we bij de Chinees aan de ene kant van ons huis en de Japanees aan de andere kant eten gaan halen.

De laatste dag zijn we vroeg opgestaan om terug naar Notre-Dame te gaan:

…en er dan de binnenkant van te gaan kijken.

…en net toen we daar waren is het beginnen stortregenen, zijn we nog rap overgestoken naar de Sainte-Chapelle. Dat blijft toch wel één van de vreemdste ervaringen die er zijn: binnenkomen via een anoniem ministerie-achtig gebouw en op de binnenkoer een kerkje zien staan:

Binnen gaan, en een gewoon-achtige kerk met een zeer laag plafond zien, en dan via een draaitrap naar boven en tadam!

Ik vond het al indrukwekkend toen ik er de eerste keer was, lang geleden, maar tegenwoordig is er vanalles aan de glasramen gerestaureerd, zoadat er zelfs op een druilerige vrijdagochtend veel licht binnenkwam.

Door de regen naar huis gespurt, valiezen klaargezet, shenanigans met de sleutel teruggeven (de automatische kluis in het voorziene café was kapot, we zijn naar een ander moeten gaan), en dan naar Versailles aangezet.

De kinderen waren een beetje moe:

Versailles is, euh, zeer groot. En er is veel goud en elke kamer heeft minstens één schilderij of beeld van Louis XIV, en meestal veel meer dan één.

En van alle afbeeldingen van Louix XIV heb ik er maar één gezien waarvan ik dacht: ja, dat zou wel eens kunnen geweest zijn hoe hij er écht uitzag:

Kijk, bewijs dat we in de spiegelzaal geweest zijn:

…en dan hebben we daar een sandwich gegeten en zijn we naar huis gereden, via de Quick in Kortrijk voor echte authentieke Belgische keuken die we hard gemist hadden.

Dit is hoe onze wijk ons welkom heette: