Dan Grover | Chinese Mobile App UI Trends One day, for the fun of it, I started writing a list in my notebook of all the things that are different between apps here and those I’m accustomed to using and creating back in the US. When I finished, I was surprised by how long the list was, so it seemed fitting to flesh it out into a post.
Is My Startup Burn Rate Normal? | Hacker News If you're not filling an efficiency gap, and you're not making money, you're not a business. You can fail one of those criteria and be either a parasite or a charity, but you need both to be a business.
What I Wish I’d Known About Emacs The admission of emacs into the editor war is something of a misrepresentation. That emacs can be used as a text editor is incidental to its nature as a computing environment.
You’re the Worst, serie 1, 10 afleveringen. “Romantische komedie”, zegt het internet, en dat is niet noodzakelijk. Jimmy Shive-Overly is een Engelse schrijver in Amerika, die niet in relaties gelooft. Of eigenlijk: die in niets gelooft en nergens oog voor heeft behalve in en voor zichzelf. Gretchen Cutler is chaotisch en cynisch en koppig, en is er ook redelijk zeker van dat een relatie niet in de sterren staat. En dan komen ze elkaar tegen op het huwelijksfeest van een ex van Jimmy, en besluiten ze “eh, waarom niet?”.
Het is uiteraard meteen duidelijk dat ze voor elkaar gemaakt zijn, en de traditionele “alles gaat uitstekend, dan gaat alles slecht, en dan komt het weer goed” zit er ook in, in de tien afleveringen van het eerste seizoen, maar het is zó goed gemaakt! Oh, en er zijn ook de obligate sidekicks: de iets te dikke vriendin, en de wacky ex-drugsverslaafde freeloading vriend die bij Jimmy inwoont. So far so ho-hum, maar het zijn geen karikaturen. Aflevering na aflevering worden alle personages echter en echter. Heerlijke serie, vond ik.
Penny Dreadful, serie 1, 8 afleveringen. Hm. Ik had dit misschien niet meteen na You’re the Worst moeten bekijken: het is zowat het omgekeerde. Niet nu in de VS, maar Victoriaans Londen. Niets subtiels, maar hopla plets, grote acteurs, speciale effecten, monsters, tralala. Sir Malcolm (Timothy Dalton) is zoals Captain Spaulding een African explorer. Maar dan niet om te lachen: als de serie begint, leren we hem kennen met Vanessa Ives (Eva Green) in zijn kielzog, een soort helderziende. Sir Malcolm is op zoek naar zijn dochter die wellicht een vampier is geworden, en dan komt er ook nog Dorian Gray op de proppen, en Van Helsing, en Frankenstein, en mja.
Het werd merkelijk beter naarmate de reeks vorderde — maar ik ben er toch niet stekezot van.
Review, serie 1, 9 afleveringen. Forrect MacNeil doet reviews van levenservaringen. Wat is het om een dief te zijn? Om een hele stapel voedsel naar binnen te werken? Om een racist te zijn? Om het middelpunt van de aandacht op een feestje te zijn? Om verslaafd te zijn? Dat is het concept: hij krijgt een vraag via webcam, mail, Twitter, en dan doet hij dat. Het begint knullig, een beetje als een low budget verborgencamerashow. En dan wordt het gelijk wat minder lollig en knullig, en wat meer cringe en schrijnend. Fijn voor tussendoor.
Verre van dat ik geen opinie heb: ik zit vol opinies, over vanalles en nog was. Over politiek, over bedrijven en werk en start-ups en dingen, over manieren van werken en leven, over mensen, over you name it.
’t Is gewoon dat ik geen goesting heb om energie te steken in ruzie.
Want daar zou het onvermijdelijk op uitdraaien: ik zit zó vol opgekropte kwaadheid over vanalles, dat het geen badinerend opiniëren zou zijn, maar giftig spuien, op de man, op de vrouw, op het instituut. De verregaande idiotie, de vrijheid van meningsuiting die blijkbaar tegenwoordig aan de man in de straat mag gegeven worden, het soort arrogant omhooggevallen nitwits dat tegenwoordig “expert” is, de sujetten die niet beschaamd zijn om zichzelf politicus te noemen, de…
aargh.
Neen dus. Ik ging mij niet opwinden. Een weekend vakantie, ik denk dat ik eens ijscrème ga maken dit weekend. En brood. En een boek lezen, en nog wat naar tv-series kijken.
Misschien, dacht ik, heb ik gewoon een slecht boek genomen. Misschien was Mother Night, dat ik nog niet gelezen had, gewoon een minder werk van Vonnegut. Een jeugdzonde.
Mischien, dacht ik, moet ik gewoon eens een boek herlezen waar ik me van herinner dat ik het goed vond. Enter Galápagos, het boek waar ik een sprongetje van maakte toen ik zag het dat beschikbaar was bij de papierenboekenverhandelaar.
Het was al te lang geleden om me de details te herinneren, ik wist alleen nog de premisse: het verhaal wordt verteld door een geest, een miljoen jaar in de toekomst. De hele mensheid is uitgestorven behalve de afstammelingen van een aantal schipbreukelingen van een toeristencruise naar de Galápagos-eilanden, en die afstammelingen zien er na een miljoen jaar niet meer menselijk uit: eerder een soort zeehonden, met gestroomlijnde lichamen en flippers in de plaats van armen en handen.
In de onsterfelijke woorden van Mr. Horse:
“Show, don’t tell” is blijkbaar niet aan de man besteed: het is bladzijde na bladzijde van saaie, saaie, saaie expositie. Ook hier wordt de moraal van het verhaal helemaal op voorhand gegeven (alles is de schuld van die verdomde grote hersenen van de mensen), en ook hier wordt die moraal er pagina na pagina in gestampt.
Tussen 1961 (Mother Night) en 1985 (Galápagos) heeft Vonnegut blijkbaar wel een bijscholingscursus “hoe maak ik mijn boeken nóg minder interessant” gevolgd: het hele boek door wordt er een asterisk gezet bij de personages die ergens in de volgende hoofdstukken gaan sterven.
Enfin ja, niet dat het veel uitmaakt, want de personages doen er niet toe. Iedereen gaat toch dood.
Een scholier zou er allerlei “interessante” thema’s in kunnen terugvinden, van parallellen met de Bijbel, het Aards Paradijs, Adam en Eva, yada yada. Op school zou er ongetwijfeld een “boeiende” discussie kunnen zijn met vragen over moraliteit, maatschappij, bla die bla. Een leraar zou mij wellicht kunnen uitleggen waar precies de “satire” in dit “satirisch meesterwerk” zit.
Ik zit niet op school. Ik vond dit een rotslecht, door en door slecht, inslecht boek.
Andere regels dan op papier? – De Standaard Ja kindjes, echt waar. Vroeger, toen werden er élke dag miljoénen "kranten" gedrukt, met het nieuws van de vorige dag erop. Van die enorme bladeren papier, elke dag opnieuw. Jaja, ongelooflijjk hé?
How the World’s First Computer Was Rescued From the Scrap Heap | WIRED Eccentric billionaires are tough to impress, so their minions must always think big when handed vague assignments. Ross Perot’s staffers did just that in 2006, when their boss declared that he wanted to decorate his Plano, Texas, headquarters with relics from computing history. Aware that a few measly Apple I’s and Altair 880’s wouldn’t be enough to satisfy a former presidential candidate, Perot’s people decided to acquire a more singular prize: a big chunk of ENIAC, the “Electronic Numerical Integrator And Computer.”
Fossil hunters unearth galloping, dinosaur-eating crocodiles in Sahara | Science | The Guardian Fossil hunters have uncovered the remains of primitive crocodiles that "galloped" on land and patrolled the broad rivers that coursed through north Africa one hundred million years ago. The skeletons of five creatures that walked with dinosaurs – and ate them – were unearthed in remote and rocky regions of what are now Morocco and Niger during a series of expeditions in the Sahara desert.
Ik vond Kurt Vonnegut fantastisch goed toen op op school zat. Slaughterhouse Five, Sirens of Titan, Cat’s Cradle, het sprongetje van contentement dat ik maakte toen ik zag dat er nieuwe was, Galápagos.
En toen kwam ik vorige week dit filmpje van hem tegen:
En bedacht ik, tijd om die mens nog eens te herlezen.
Weeeeellllllll… you can’t go home again, zoals ze zeggen.
Ik had Mother Night dacht ik niet gelezen, maar het werd mij aangeraden, en dus hey waarom niet. In Mother Night schrijft Howard W. Campbell in een gevangeniscel in Israël, terwijl hij wacht op zijn proces wegens oorlogsmisdaden. Hij heeft veel misdaan waar iedereen van weet, als een soort hoofdpropagandist voor de Engelstalige wereld tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar hij heeft ook veel goede dingen gedaan waar bijna niemand van weet, door in zijn radio-uitzendingen gecodeerde boodschappen uit Duitsland naar de geallieerden te sturen.
Ik had Vonnegut gewoon dicht moeten laten, dan zou het bij een goede herinnering gebleven zijn. Het moet zijn dat ik een allergie heb opgedaan aan dit soort literatuur of zo, want ik werd al vanaf de eerste hoofdstukken (hoofdstukjes) kregelig. Die alleswetende verteller, die eindeloze metafictionele gimmicks van “ik zeg u op voorhand wat er gaat gebeuren, en zie, het gebeurt ook echt, neenee, kijk!, zie!, hiér gebeurt het”, ik word daar lastig van.
En oh kijk, we krijgen al helemaal in het begin een moraal mee: “We are what we pretend to be, so we must be careful about what we pretend to be.” Dankuwel, maar ik ben geen klein kind dat bij de hand geleid moet worden en alles van naaldje tot draadje uitgelegd moet krijgen. Oh wat nu? Krijg ik écht diezelfde moraal pagina na pagina er quasi letterlijk ingestampt? Ugh, nee. Nee bedankt.
De samenvatting staat hier. De wereld vind het wellicht een uitstekend boek, ik vond er niets aan en ik heb er spijt van dat ik het gelezen heb. (Sorry Iannis.)
Ik ben al vijf dagen niet zo goed. Zoals in: ik hoop dat het aan het over gaan is, maar de afgelopen vijf dagen ben ik letterlijk om de tien à 25 minuten naar het toilet moeten gaan. Dag en fucking nacht. Jawel: letterlijk niet meer dan 25 minuten aan een stuk geslapen sinds mijn episch lange slaappartij van donderdag 20 november tussen 6u31 en 7u46. Echt letterlijk, niet “letterlijk” zoals “ik ben letterlijk ontploft van contentement” maar “letterlijk” zoals “het woord ‘letterlijk’ staat letterlijk acht keer in deze paragraaf”.
Dat is goed nieuws, min of meer, voor de conditie (toilet is ofwel de trap naar beneden, ofwel de trap naar boven), maar slecht nieuws voor mijn geestesgesteldheid. Geshockeerd ben ik al lang niet meer, ontkenning al heel mijn leven zowat een tweede natuur, Kübler-Rossgewijs zat ik de laatste dagen in een soort Bargaining-fase. Zo van “wat zou ik willen afstaan om dit niet meer te moeten meemaken?” Vannacht was ik niet tot aan “anything to make this stop” geraakt in een soort onderhandeling met het universum, maar wel tot aan “okay, we waren dus gebleven bij de pink en ringvinger van mijn twee handen, één voet of onderbeen en één oog — it’s a deal“.
Maar zie: misschien wel licht aan het einde van de tunnel! Morgen is het weer werk, en dan ben ik meestal weer min of meer helemaal genezen.
…en ondertussen heb ik dan maar televisie gekeken op de computer.
Om te beginnen: het volledige American Horror Story tot nog toe. Drie volledige seizoenen, en het laatste dat nog bezig is. Seizoen één speelt zich nu af, in een villawijk in Los Angeles, en gaat over een huis waar gedurende een eeuw lang allerlei schrikkelijke moorden gebeurd zijn, en over geesten en dingen. Seizoen twee speelt zich af in de jaren 1960, in een krankzinnigengesticht in Massachusetts (mishandelingen, de katholieke kerk, ontvoeringen door aliens, nazi-dokters). Een groot deel van de cast van de eerste reeks komt terug, in volledig andere rollen, met onder meer een fantastische Jessica Lange (Sister Jude, baas van het gesticht) een heerlijk gestoorde Lily Rabe (haar protégée), en prachtige rollen voor Sarah Paulson (als een lesbische journaliste die tegen haar wil opgenomen wordt) en Evan Peters (onschuldig beticht van seriemoord) en Anthony Quinn. En stapels fantastische bijrollen, en machtige bijrollen, en ja, ik was helemaal een fan, voor zover ik dat nog niet was na seizoen één.
Seizoen drie is terug in het heden (met flashbacks naar honderd jaar geleden) in New Orleans, en gaat over heksen en voodoo. Jessica Lange (gemene hoofdheks) en Sarah Paulson (haar dochter) worden versterkt met Angela Bassett (Marie Laveau, of voodoo queen of New Orleans fame) en vooral de altijd ongelooflijke Kathy Bates (als een seriemoordenares van honderd jaar geleden). De derde reeks was beduidend minder donker dan de tweede, en had zelfs iets Harry Potterachtigs, met leerling-heksen en zo. Met minder quidditch en domme verhallijnen, en meer martelingen en moorden en levende verbrandingen. En vele, vele keren beter geacteerd. Mensen ik ben zó een fan van Kathy Bates.
…en nu is seizoen vier bezig: tien jaar vóór seizoen twee, de jaren 1950 in een klein dorpje in Florida, rond een reizende freakshow. Met opnieuw Jessica Lange (deze keer als een soort donkere wat-had-kunnen-zijn van Marlene Dietrich, geen wereldster maar de baas van een freakshow), opnieuw Kathy Bates (geef ze nu al de Emmy voor haar ontroerend goede bearded lady), Angela Bassett (met drie borsten en een spellement tussen haar benen!), Sarah Paulson en Sarah Paulson (als de Siamese tweeling Dot en Bette Tattler) en verder allemaal echte freaks (onder meer Jyoti Amge als de kleinste vrouw ter wereld).
Highlight denk ik: Mat Fraser.
Zo uitstekend goed. En als seizoen vier gedaan is, komt er nog een vijfde seizoen: ik kan de hele reeks niet genoeg aanraden.
Moh kijk nu, een reeks die ik ongetwijfeld al lang geleden graag gelezen had, maar waar ik nog nooit van gehoord had, terwijl het wel degelijk een reeks is die ik zou moeten kennen.
‘t Gaat over de vijfde eeuw, het einde van het Romeinse Rijk in het Westen, en meer specifiek over het einde van de Romeinen in Engeland. Met als vertrekpunt: als Koning Arthur en de Ronde Tafel en alles echt zouden gebeurd zijn, hoe zou dat dan realistisch in zijn werk kunnen gegaan zijn?
De verteller is Publius Varrus, primus pilus van Caius Britannicus, die zowat de laatste grote klassieke Romeinse Generaal in Engeland is. Varrus is een elitesoldaat en van vader op zoon een uitstekende smid, maar net zoals Britannicus beseft hij meer en meer dat hij eigenlijk in de eerste plaats een Brit is en geen Romein.
De skystone uit de titel is trouwens een ijzermeteoriet, waar ongetwijfeld in één van de volgende boeken Excalibur zal van gemaakt worden.
‘t Is niet alsof het literatuur is of zo, maar wel wijs.
Het is al regelmatig eens weinig werk een niet moeilijk geweest, vorige week was het voor het hoofdgerecht veel werk maar niet echt moeilijk, en deze week was het zowel veel werk als niet echt voor de hand liggend.
Niet het voorgerecht, want dat was redelijk straightforward:
Een slaatje van spaghetti van komkommer, geblancheerde sojascheuten en trostomaten, met een vinaigrette met wit sesamzaad, een paar stukjes brikdeeg met olijfolie en zwarte sesamzaadjes, en daarbij een paar Nobashi-garnalen.
(Nee, ik had ook geen idee wat dat was: blijkt dat het gewoon scampi van hoge kwaliteit zijn, die manueel gekuist zijn, en dan aan de buikkant ingesneden worden, zodat ze recht lijken en langer dan normaal.)
Het hoofdgerecht was ook niet moeilijk:
Dat is fazantenborst sous vide klaargmaakt en dan even in de pan, met witloof, girollen, veenbessen en kroketjes van risotto met truffels. Misschien dat ik al lastig liep omdat ik al ziek was, maar ik vond het zelfs tegenvallen: fazantenborst in een plastiekzalk op een exacte temperatuur klaarmaken heeft niet veel zin als het is om het dan minuten- en minutenlang in een superhete pan te laten liggen (en dus te laten uitdrogen), girollen zijn lekker maar als er op twee happen twee keer gelijk een lepel zand in zit, is de leute er rap van af, witloof is lekker maar thuis is het beter, en iemand had behalve zeer veel truffel ook gelijk een soeplepel truffelolie in de risotto gedaan, en dan is de leute daar ook rap van af.
Nee, het was het dessert dat niet van het gemakkelijkste was:
“Fantasie van hazelnoten”, was de naam van het gerecht, en het ziet er niet lastig uit, maar er zit wel redelijk wat in van ingrediënten en technieken:
Die bruine streep onderaan is nog het gemakkelijkste: een coulis van chocolade met notenlikeur.
Dat ding met een draadje is een hazelnoot met een staart van karamel met mokka-aroma. Precisiewerk, want ’t is suikerwerk en de temperatuur moet juist zijn, en alles.
Die koekjesachtige dingen zijn een soort sinaasappelkletskoppen. Niet ingewikkeld, maar wel delicaat.
Dat bolletje ijs is karamelijs: melk en room opwarmen, een karamel maken, en op precies het juiste moment de melkroom erbij kappen, en dan een ruban maken en mengen met die karamelroom, tot op de juiste temperatuur brengen, en dan zeven, koud roeren en in de ijsmachine.
Dat gekruimel is een brésilienne van hazelnoten: karamel, gekapte noten erbij, platduwen, laten afkoelen, in de cutter.
Dat geel toefje is een appelsiencrème: eieren, suiker, appelsien- en limoensap, eieren, appelsienzeste, bijna doen koken, zeven, gelatine onder mengen, lasten afkoelen en opstijven, in een spuitzak.
En dat lichtbruin toefje is helemaal leutig:
eerst room half opkloppen en in de frigo steken
gelatine in notenlikeur oplosen
hazelnootpasta in notenlikeurgelatine mengen
ondertussen suikersiroop laten koken
als de suikersiroop 112°C is, eiwitten beginnen kloppen
als de suikersiroop 118°C is, suiker bij geklopt eiwit kappen om méringue italienne te krijgen
de ijskoude room van in het begin mengen met de hazenootpasta die nog niet helemaal mag afgekoeld zijn!)
als die gemend zin, de méringue in twee stappen zéééééérrrrrr voorzichtig mengen met al het voorgaande
en dan in een spuitzak en laten afkoelen en opstijven
Ik ben vorige nacht 24 keer naar het toilet geweest tussen middernacht en 8u30 ’s morgens: ’t is maar om te zeggen dat ik na drie en een halve dag ongeveer op het punt sta dat ik een blok van een kilo Immodium zou willen opvreten.
Vierentwintig keer, zonder ook maar een béétje overdrijving. Ik dacht dat ik het in mijn hoofd had bijgehouden en dat het zeventien was, maar ik houd op mijn telefoon ook manueel bij wanneer ik opsta en weer in mijn bed kruip, en dat gaf 24 keer aan.
The Shazam Effect – The Atlantic By studying 20 million searches every day, Shazam can identify which songs are catching on, and where, before just about anybody else. “Sometimes we can see when a song is going to break out months before most people have even heard of it,” Jason Titus, Shazam’s former chief technologist, told me. (Titus is now a senior director at Google.)
Google Algorithm Change History – Moz Each year, Google changes its search algorithm around 500–600 times. While most of these changes are minor, Google occasionally rolls out a "major" algorithmic update (such as Google Panda and Google Penguin) that affects search results in significant ways. For search marketers, knowing the dates of these Google updates can help explain changes in rankings and organic website traffic and ultimately improve search engine optimization. Below, we’ve listed the major algorithmic changes that have had the biggest impact on search.
The Online Photographer: Urgent Controversy? No I've mentioned that people often point me to things, and occasionally lots of people point me to the same thing. That's the case with an article in an otherwise useful British newspaper by an otherwise sensible British critic titled "Flat, soulless and stupid: why photographs don’t work in art galleries." The writer doesn't actually make an argument. He just says he wishes people wouldn't put photographs in art galleries. This is in one sense a bit like saying he just wishes people wouldn't let black people and Jews fully participate in society—which is to say, it's baldly retrogressive, and blatantly bigoted—but he doesn't even advance an argument for his opinion; it's apparently the result of some dyspeptic musings while attending a particular exhibit he didn't enjoy.
Microsoft puts Docker on Windows clients — Tech News and Analysis Microsoft said today that users can now run Docker inside a Windows machine and manage Linux-based containers with the new Docker Command Line Interface for Windows. The news follows up on Microsoft and Docker’s recent partnership to ensure that Docker can run nicely on the Azure cloud and Windows Server.
Uber has an asshole problem – Vox A conviction that the rules don't (or shouldn't) apply to you is fine when you're battling a taxi mogul who compares your business to ISIS. But it's extremely unattractive when you start talking about compromising customer user data for the purposes of blackmail. And it's completely insane when that kind of recklessness leads you to talk to journalists about the oppo tactics you're planning to deploy against other journalists.
Book design inspired by Edward Tufte – LaTeX Template on writeLaTeX Edward Tufte is a pioneer in the field of data visualization, and his works inspired the creation of two LaTeX classes for books and handouts. Here we present the excellent sample book produced by the The Tufte-LaTeX Developers pre-loaded into writeLaTeX for you to use as a starting point for your own work.
Chrome is dying I don't usually like death metaphors for software but it really seems to apply to Chrome on the Mac. It just keeps getting more and more impossible to use.
‘De verkeerde tax-shift: gepensioneerden betalen meer belasting, GDF Suez minder’ – België – Knack.be De bakkers, kleermakers, elektriciens, bloementelers, caféhouders, kappers, schoonheidsspecialisten en garagisten die een NV of BVBA hebben opgericht, hebben net zo min als de kleine KMO's het grote eigen vermogen om de notionele interesten te laten spelen. Zij staan onder voortdurende concurrentie van de multinationale spelers op hun terrein. Maar daar waar hun mastodont-concurrenten slechts 6,7 procent vennootschapsbelasting betalen, betalen zij vaak meer dan 20 procent vennootschapsbelasting, of gewoon de volle pot van 33,99 procent. De fiscale stabiliteit van de regering bevordert de grootste spelers, en dat is ook ten nadele van de zelfstandige middenklasse van ons land.
België derde hoogste vermogensbelasting? Geen sprake van Tegenstanders van een vermogenswinstbelasting zwaaien met rapporten waaruit moet blijken dat de vermogens in ons land al heel zwaar belast worden. Wie de cijfers even onder de loep neemt, snapt meteen: hier klopt niets van.
How a $47 Shrimp Treadmill Became a $3-Million Political Plaything – The Conversation – Blogs – The Chronicle of Higher Education It is disingenuous for the Republican-controlled House Committee on Science, Space and Technology to promote the idea that scientists are wasting millions of taxpayer dollars to run shrimp on treadmills based on a 30-second video clip. Given that every teaspoon of seawater can contain millions of bacteria, it does not take a mental giant to understand that the health of marine organisms and the safety of the seafood we eat are closely related.
