Weird Al Yankovic’s nieuwe plaat is uit! Hoerza! De Strangers, maar dan beter!

En hij doet een clip per dag, ondertussen al de derde van de acht!

Dit was gisteren:

En dit was eergisteren:

En hoe ongelooflijk is het dat hij er gelijk elk jaar jonger uit ziet? Ik bedoel maar, ik heb hem leren kennen in negentien. vier. en. tachtig. met deze, toen er zelfs nog geen MTV was in België en Veronica zowat de enige plaats was waar viceoclips uitgezonden werden:

En dan was er vijftien jaar later deze:

En nu zijn we wéér vijftien jaar later. Urgh, urgh, urgh.

Urgh argh. Het zal mij leren, films bekijken zonder previews of review te bekijken.

Transcendence is van film alles wat Her niét was: slecht geacteerd, cliché van verhaal, en slecht van einde.

Het zou moeten gaan om wereldomvattende evenementen, maar het voelt aan alsof er letterlijk vijf man aan elke kant van het conflict staat. Johnny Depp is uitstekend, maar dat is dan ook enkel omdat hij een lusteloze, verveelde computer zonder emoties moet neerzetten, en dat 90% van de tijd enkel zijn (gedigitaliseerd) hoofd in beeld is.

Het script is zó weinig plausibel dat het bijna lachwekkend wordt (heel het internet afzetten om een artificiele intelligentie te grazen te nemen! de oude truuk van een virus in het bloed van iemand wiens hersenen in een computer zullen geüploaded worden en zo de AI verslaan!), het algemene sentiment voelt eind jaren negentig aan (iemand had het over we’ll Y2K it!) en ho boy dat zijn twee uur die ik niet meer terug kan krijgen.

Allemaal een bijzaak in het licht van dit:

Bloemen noch kransen dames en heres, bloemen noch kransen.

/buigt
/buigt

Wel honderd keer heb ik geluisterd naar deze twee, in bed met mijn koptelefoon:

Merci daarvoor, meneer Maazel.

Familiefeesten met mensen die ge niet zo veel keer per jaar ziet, dat is altijd confronterend.

Ge kunt er u van van af maken met “gho wat zijn die kinders weer gegroeid”, maar eigenlijk zie ik vooral “miljaar wat zijn wij allemaal oude mensen geworden”.

Brrr.

Nog azu ienen en ‘t es Poasen, zoals men alhier in de buurt wel eens zegt — Patrick Janssens in De Morgen:

Voelt u zich nog een socialist?
“Dat vind ik een rare, irrelevante vraag.”

Waarom?
“Omdat ik socialisme een hol begrip vind. Ik geloof in gelijke kansen, solidariteit, emancipatie. Maar als socialisme betekent dat de staat alles moet doen, dan ben ik geen socialist.”

Zo kan ik het ook, natuurlijk.

Voelt u zich nog Vlaming?
Dat vind ik een rare, irrelevante vraag.

Waarom? 
Omdat ik ‘Vlaming’ een hol begrip vind. Ik geloof in gelijke kansen, solidariteit, emancipatie. Maar als ‘Vlaming’ betekent dat we Turken moeten terugsturen naar Bolivië en elke zondag flamingo’s met mattentaart moeten eten, dan ben ik geen Vlaming.

Serieus, Janssens: gij kieken.

Een minder mild gestemde persoon dan mij zou daar nog een reeks andere termen aan toevoegen ook.

Voilà, da’s achter de rug, die akelige Vlaamse regeringsvorming.

Plan A was dat het op tien dagen zou kunnen gebeuren, maar omdat de partij van de Buik, nee, de Ziel van Vlaanderen nét niet wiskundig incontournable was, is dat is niet kunnen gebeuren. En dus werd het plan B: een regering voor de Vlaamse Feestdag.

Ik ben opgestaan met rugpijn, ik moet helaas het vendelzwaaien ook dit jaar aan mij voorbij laten gaan, maar toch: content dat we een regering zullen hebben, ergens vóór het einde van de dag. Een regering die gezwind zal besparen, die loyaal de federale akkoorden zal uitvoeren, die zal inzetten op werkgelegenheid, en die het onderwijs een duw in de goede richting zal geven (hint: het probleem zit in de lagere school, niet in een mythische ‘brede eerste graad’ die alles zou oplossen).

Ik kijk er al naar uit. Even kijken naar wat de kranten mij vanmorgen zeggen.

Huh, maar allez, zie nu wat De Standaard, het lijfblad van de trado’s, ons voorschotelt als hoofdartikel:

Iets over wateroverlast. Met, hou u vast, op onze nationale feestdag, een Belgische paraplu erbij. De tijd van Alles Voor Velo’s Velo’s Voor Koereurs is vér voorbij, bij “Niet Toevallig” De Standaard, dat zich hier eens te meer profileert als het lijfblad van de Belgicisten. Ongelooflijk.

Snel, naar de Gazet Van Antwerpen, zien wat de krant van toch de grootste stad van het land en toch de stad van burgemeester De Wever, na decennia eindelijk bevrijd van het Socialistisch Juk, te vertellen heeft over de nieuwe regering en over de Vlaamse Feestdag:

SCHETS MIJN VERSTOMMING. “Hevige regen zet straten blank”, tot daar aan toe: het zijn inderdaad twee zéér blanke mensen die op de foto staan, en het werd eigenlijk ook een beetje tijd dat de straten van Antwerpen weer wat blanker werden (ik weet het, dat mag niet gezegd worden in deze tijde van politieke correctheid), maar behalve dat: waar is de Vlaamse Feestdag? Waar is de regering?

Het meest prominente op de pagina is een large leaderboard (ik weet hoe die dingen heten, wij zetten die daar namelijk , ah ha :)) met — hou u vast — de Waalse kleuren, geel en rood. Die, als was het om met ons te spotten, “alle dagen zomer” declameert, precies in een week dat het allemaal meteorologische kommer en kwel is. Stuitend. Een kaakslag, als het ware.

Okay, de rest van de voorpagina bevat een aantal interessante artikels — ik weet nu ook dat Lea Schepers haar abonnement op De Frut zal opzeggen, dat er een nieuwe Coca-Cola hunk is, en verder op de pagina, dat Kelly Pfaff gaat paaldansen in ‘Celebrity Pole Dancing’. Maar veel Vlaams zie ik daar toch niet in — ik moet wachten tot wat dieper op de pagina voor ik mijn eerste portie volkseigenheid krijg — en dat op onze eigen feestdag!

Ik citeer:

Werner Van Nuffelen uit Pulderbos, gemeenteraadslid voor N-VA in Zandhoven, heeft een oprit waar veel partijgenoten jaloers op zijn. Hij legde zijn klinkers eigenhandig in een Vlaamseleeuwpatroon van 65 vierkante meter. Werner en zijn vrouw Tanja – what’s in a name? – Vleminckx bouwden enkele jaren geleden een huis in de nieuwe wijk Valkenaard. “We hebben een losstaande dubbele garage achteraan en moesten de oprit en paadjes nog aanleggen”, vertelt Werner.

Ik ben al een beetje mistroostig, en het betert niet bij Het Belang Van Limburg. Okay, ik verwacht daar geen zware sociaal-economische analyses van Vlaanderen, of doorgedreven opiniestukken over separatisme en confederalisme (Limburg blijft altijd een beetje een vreemde transnationale eend in de Vlaamse bijt), maar toch:

‘Geen eucharistieviering meer bij begrafenissen’ is het hoofdartikel? Serieus? En een meneer Vossen die meer tijd wil maken om voor zichzelf op te komen is allemaal goed en wel, maar misschien wordt het ook eens tijd voor Vlaanderen om voor zichzelf op te komen? Op de Vlaamse Feestdag?

…of wacht, neen, er staat “regio” bij — misschien is de standaardhomepagina van Het Belang Van Limburg wel de regiopagina en betert het als ik op “nieuws – binnenland” klik?

Huh, tarara dus. Een koelwagen met plattekaas is belangrijker dan onze Feestdag en dan onze nieuwe regering, die ongetwijfeld al staat te popelen om van start te gaan.

Waanzin. Utter madness. Doe dit soort nonsens op een Fourth of July in de VS of op een quatorze juillet in Frankrijk, en uw carrière als krantenman is voorbij. Dan maar naar Het Laatste Nieuws, waar ik tenminste zeker ben dat de Ziel, nee, de Onderbuik Van Het Volk bediend zal worden…

Nééééééé!!!!

Wat interesseert mij Ronald Janssen? Waarom zou het mij moeten boeien dat notoir Belgicist Mike Verdrengh in een musical optreedt? Géén regering! Géén Feestdag! Géén vlaggen — neen, gewoon meteen een propaganda-artikel, wellicht door de studiedienst van de communisten de wereld ingestuurd, dat zogezegd twee op drie jonge Vlamingen België zouden willen behouden.

Okay, dat het tweedemeestpopulaire artikel op Het Laatste Nieuws Mascherano scheurde anus bij ultieme tackle op Robben is, verbaast me dan weer niét, maar voor de rest: geen mens gelooft toch dat deze voorpagina toeval kan zijn? Dit is toch manifest gestuurd?

En niet alleen hier, maar op alle Vlaamse kranten? Uitgerekend op een dag als vandaag, waarop we onze nieuwe regering zullen hebben en onze Feestdag vieren?

Ik ben méér dan teleurgesteld. Ik ben diep, diep gedegouteerd. Alle pers is regimepers geworden, en de trado’s schrikken nérgens voor terug om ons Vlamingen te vernederen. Walgelijk. Stuitend.

*
*    *

Vóór iemand het vraagt: ja, ik heb in een anoniem venster ook even de Vlaamse Pravda opengetrokken:

Geen commentaar nodig: “Kris Peeter kop van jut bij Vlaamse formatie”, “Vlaamse feestdag valt in het water”, stomme speculatie over de opvolger van Bart De Wever, een anti-sport-column, wat gratis reclame voor Fellow Traveler sossenblaadje Humoradio, en dan nog wat voor ons irrelevante zooi over iets in Israël.

Pfeh.

Zozie: Anna is terug van kamp. Ik heb de indruk dat ze een maand weg was, en dat Louis ook al ongeveer zo lang weg is en Jan een week of twee — maar Anna was eigenlijk van de derde tot de tiende weg, Louis van de vierde tot de dertiende en Jan van de zevende tot de dertiende.

Nog een halve eeuwigheid, of een paar dagen, tot ze allemaal weer in huis zijn.

Tijd met en zonder kinderen: het is een raar iets.

Want kijk, zie nu, de zogezegd ‘grote’ vakantie zit er ook al een kwart op, en volgende week is het Gentse Feesten en daarna is het al bijna voor de helft gedaan!

Toch altijd wijs, historische gebeurtenissen mee kunnen maken.

update: my sides.

Een goede huisapotheek: ‘t is een gemak. Pijn? Pil. Veel pijn? Andere pil. Koppijn? Nog andere pil. Véél koppijn? Pil met een boek vol waarschuwingen erbij, zien of het betert en bijhouden hoeveel ik er neem. Oorpijn? Oordruppels. Ontsteking? Bruine pillen.

En zalven, windels, ontsmettingsgerief, plakkers, pleisters, krukken, steunverbanden: elk jaar komt er meer en meer in huis.

Huisapotheken zijn deprimerende dingen. Het begint simpel, met wat aspirine en misschien een doos pleisters. En dan komen er allerlei andere dingen bij, voor gespecialiseerde zaken — kinderen, als het goed is, aanslepende dingen voor volwassenen als het slecht is.

En op den duur komen de pillen gelabeld en geklasseerd, op een hoopje bij elkaar in een vakje van een doosje per dag of per deel van de dag.

En dan zijn er stapels pillen en dozen op overschot, stille getuigen.

Het fantastische van het internet: dat een mens dingen kan herontdekken van jaren geleden.

Moh:

General Charles De Gaulle is well known throughout modern history as the leader of the Free French Forces.  What is not as well known is that his youngest daughter Anne (January 1, 1928 – February 6, 1948) had Down syndrome.

 

Although public perception of the time was that children born with Down syndrome were a result of their parents alcoholism, venereal disease or overall degeneracy, the De Gaulles rejected this notion, choosing instead to raise Anne like their other two children.  Their personal life became very private and Anne was raised at home, not in an institution (as was common practice at the time).  

It has been said often that Anne was Charles’ favorite child.  Described as a man who ranged from cocky to stoic by nature, he was a different person around Anne, reportedly describing her as “My joy“.  He is said to have read stories and sang songs to her and showed an affection that he rarely showed others, even those in his own household.  Anne was raised to feel no less or different than anyone else.

After the war, Charles and his wife Yvonne founded the Fondation Anne de Gaulle, a home for disabled girls, many of which had intellectual impairments.  In 1948, Anne succumbed to pneumonia, a month after her 20th birthday and died in her father’s arms.  Upon her death, he is said to have remarked “Maintenant, elle est comme les autres.” (“Now, she is like the others.”).  He carried a portrait of Anne with him at all times;  he claimed that her portrait saved his life by stopping a bullet in an assassination attempt in 1962.  When Charles died, he was buried beside his beloved Anne.

Zo ontroerend. [Van op Down Wit Dat]