Trala, tralie. Elke morgen sta ik op en kijk ik op het internet, of er misschien al Vooruitgang is, of Verandering, of iets in die zin, maar ‘t is al weken aan een stuk niets. Ik denk dat De Wever ondertussen alleen nog maar in *zucht* communiceert met de wereld, of misschien is het dat ik niet naar de juiste mediakanalen kijk, want er komt gewoon praktisch niets naar buiten.

Niet dat ik er verschrikkelijk van wakker lig, want ik was zo geen vragende partij van Verandering, voor mij was het PS-model van de belastingsregering Di Rupo I grosso modo wel okay — ook, natuurlijk, omdat de grote hop van de dingen die er toe doen hetzij op een hoger niveau (Europa), hetzij op een lager niveau (gemeenschap/gewest, stad) beslist worden.

Maar kijk, er was wat verandering de laatste dagen, met een uitgelekte nota onlangs nog waarvan de regimepers schamper zei dat ze zó afgezwakt was van de oorlogsrethoriek tijdens de aanloop naar de verkiezingen, dat geen enkele partij ze in goed geweten zou kúnnen links laten liggen.

Tot een paar minuten geleden dus:

Het spel zit op de wagen, het spel zit op de wagen. Politiek als ramptoerisme, ‘t is niet proper, maar zo wordt het wel weer boeiend om te volgen, natuurlijk.

‘t Was telefoon op het werk: ofdat ik Louis zou kunnen proberen contacteren per telefoon of per mail of in zijn spelletje of zo, want dat Zelie in het hospitaal is opgenomen en dat het nog een tijdje zou kunnen duren.

Ah ha ha. De leutige telefoons, de leutige telefoons.

Het was juist vergadering, tijd voor veel meer uitleg dan dat was er niet. Ik dus terug in de vergadering gekropen, op een rustig moment gewacht en zo elegant mogelijk een exit gemaakt om de andere kinders op school te gaan halen.

Kinders afgehaald, afgezet thuis, en naar het hospitaal afgezakt. Geen flauw idee waar naartoe te gaan natuurlijk. Telefoon! De GSM zal ons redden!

…behalve, neen: niemand te bereiken. Batterij plat, telefoon af, ik weet het niet. De helft van dat hospitaal afgelopen, uiteraard niemand gevonden, en dus maar onverrichterzake naar huis geslonken. En aan het wachten op nieuws.

Spannend, daar niet van. Maar aangenaam is anders.

Update, viér uur wachten later: waar er een pin uit Zelie’s arm kwam, was het helemaal verzweerd. En dat deed schrikkelijk pijn, en vandaar hospitaal, plaatser er af en kijk:

Er zit een nieuwe plaaster op (de vierde, and counting, want binnenkort komt er nog een nieuwe bij), deze keer met een gat voor de dagelijkse verzorging die nodig zal zijn:

Ik was er te laat bij voor kaarten, maar hey, ik heb het toch nog op het internet kunnen zien. En de herinnering blijft, natuurlijk.

Opgroeien in de jaren 1970 en 1980, dat was ook dergelijke dingen op televisie:

Kzweertumaat, elk weekend. Behalve dat wij het moesten doen met Marva en gelijkaardige, helaas.

Hadden wij maar dit gehad, want eigenlijk is dat niet eens zo slecht, op een verkracht-eens-Steely-Dan-manier. Minus de ijsschaatsers en de pijnlijke sketch op het einde natuurlijk: er zijn grenzen aan alles. [via MeFi]

Zooooo mooi.

Zucht.

Onze oudste had haar arm gebroken. Kijk eens hoe dat er onder de x-stralenmachine uit zag een paar dagen later, na de goede zorgen van de lokale beenhouwerijafdeling in het hospitaal:

Neen dus, dat is niet normaal. Vandaar dat de dokters in Gent er twee spillen in gestoken hebben, dóór die twee beenderen heen, en aan de pols en de elleboog er weer uit:

Het ziet er allemaal niet zo spectactulair meer uit (alles zit nu in een stevige nieuwe plaaster), maar het doet wel veel pijn schijnt het.

Maar serieus, wat voor een gepruts, niet moeilijk dat ze crepeerde van de pijn, met die beenderen die over en door elkaar schoven.