In de annalen van “het leek allemaal veel vanzelfsprekender dan het uiteindelijk werd”: vandaag gingen we Jan afzetten op kamp en dan naar een babyborrel gaan.

Topplan!

Behalve dat het kamp in Stoumont in Hol van Pluto, Ardennen was. En de babyborrel op de Oude Graanmarkt in centrum centrum Brussel.

Mpfff.

Zeven uur auto gedaan vandaag.

Korte samenvatting van Zelie’s arm-saga: spaakbeen en ellepijp gebroken, in Aalst stomgaweg in een definitieve plaaster gestoken zonder veel controle, beginnen zwellen, nieuwe voorlopige plaaster, controle, beenderen volledig verkeerd gezet, geopereerd met spillen in de beenderen, in plaaster, pijn aan haar pols waar de spil er uit komt, nieuwe plaaster met verzorgingsgat en dagelijkse ontsmetting.

Dat laatste was deze maandag. Maar het betert niet, die pijn aan haar pols, in tegendeel. In het hospitaal hadden ze ‘irritatie’ als diagnose gesteld, en Isobetadine-zalf voorgeschreven. Nu is het opgezwollen en ettert het: de dokter van wacht was er niet goed van. Linea recta massale dosissen olifanten-antibiotica voorgeschreven, en absoluut imperatief naar het hospitaal gaan, eerste ding maandagochtend.

Zucht.

Update: even later, toch maar naar het hospitaal gegaan. Bloed laten trekken en zien wat er in zit. Een mens kan niet voorzichtig genoeg zijn.

Nu alle kinderen hun A-attesten hebben, wordt het tijd om ze de Echt Nuttige Dingen Des Levens te leren kennen. Eergisteren Young Frankenstein, vandaag was het Blazing Saddles.

Reken maar van yes.

Er is mij altijd gezegd dat in een vraaggespreksituatie het allerbelangrijkste is te luisteren naar wat de andere partij zegt. Dat het dodelijk is om veel te vroeg met een opvolgvraag klaar te zitten.

Bruno Tobback staat (weer eens) in het oog van een (proper door de media geframed) stormpje: vanmorgen heeft hij zicht boos gemaakt op radiojournalist Bert Rymen. Helemaal fout, natuurlijk, en hij had het moeten weten. Interviews zijn voor politici een beetje zoals omgaan met een wilde hond op straat: het maakt niet uit wat je zegt, het is vooral belangrijk dat het schuimbekkend beest de indruk heeft dat je de situatie meester bent en dat je kalm blijft.

In casu is het géén probleem als de politicus naast de kwestie antwoordt, weigert te antwoorden, niet naar de vraag luistert, zijn eigen vragen uitvindt, de meest gore flagrante leugens uitkraamt. En is het wél een probleem als de politicus oprechte emotie toont. Want dan is hij aangeschoten wild, is het “ongehoord”, not done, “je zwakte tonen”, “niet slilm” (sic, De Standaard), dan weten kenners, ik citeer:

Wie dat interview vanmorgen hoorde, denkt niet “Tobback heeft gelijk” maar wel “Tobback zit slecht in zijn vel”. 

Bull fucking crap. De enige reden waarom mensen dat denken is omdat de media dat rapporteert.

Terwijl om het even wie die naar méér dan alleen de toon van een gesprek luistert, meteen door heeft wat er aan de hand was, deze ochtend: Bert Rymen was niet aan het luisteren, en had zin om gnuifelend een plagerig vraagje te kunnen stellen.

Wat Tobback redelijk duidelijk zei, was: “De sossen hebben een inhoudelijke vernieuwing gedaan, maar organisatorisch lukt het niet om die vernieuwing aan de mensen diets te maken.” Wie het filmpje van de webcam van de radio ziet, ziet Rymen terwijl Tobback dat zegt smalend opzij kijken (op 7:06). Op 7:17 laat hij Tobback niet uitspreken omdat hij zijn vraag waar hij al tien seconden mee zit wil stellen: “Wat kan dat dan nog zijn, die inhoudelijke vernieuwing?”

PLETS.

Hij vraagt wat die (nieuwe) inhoudelijke vernieuwing nog zou kunnen zijn — terwijl Tobback nét gezégd heeft dat het niét over de inhoudelijke vernieuwing gaat.

Tobback werkt zijn zin verder af, zegt dat die organisatorische en structurele veranderingen tijd vergen — maar Rymen heeft bloed geroken: Tobback heeft niet op zijn vraag geantwoord! Hij zit te draaien van contentement op zijn stoel en te wachten tot er een pauze valt — en op 7:35 is het zover.

Tobback was geëindigd met “dat (die organisatorische vernieuwing) is een verderzetting van het proces waar we vandaag aan bezig zijn”, een andere journalist had kunnen doorvragen over die structurele problemen in communicatie en het aan de man brengen, waar die aan gelegen zijn en wat ze van plan zijn. Maar neen: Rymen heeft nog altijd niet door dat er hier over twee verschillende “vernieuwingen” gesproken worden, één van inhoud die achter de rug is, en één van structuur die bezig is en verder moet gaan.

En hij begint knullig lachend een “gotcha”-vraagje te stellen: “Maar als ik u zo hoor, dan is het een vernieuwing die u al op gang heeft gezet en die u nu verder zet en dus (gniffel) niet echt een vernieuwende vernieuwing is, dat soort (hu hu) rare termen (gnigni) van stal te halen…”

Waarop Tobback hem op 7:45, vind ik, helemaal terecht zegt dat hij met onnozeliteiten bezig is, en het voor de goede verstaander — en deze keer niet onderbroken — nog eens helemaal uitlegt. Waarop Rymen vindt dat het tijd is om het interview af te sluiten.

Tobback is niet mijn grootste kameraad, maar ik vind dat hem onrecht aangedaan werd. De openbare omroep mag gerust eisen dat politici minder wollig en meer duidelijk zijn, maar er moet dan ook een minimum aan begrijpend luisteren zijn.

Gisteren is er volk voor Louis blijven slapen, vandaag is het aan Anna. Ik dénk dat ik een stuk of zeven meisjes geteld heb uit het derde leerjaar. Gibber, gibber, gibber. Giechel, giechel, giechel. Druk, druk, druk.

(Nog een geluk dat we ze rond een uur of acht of zo naar bed kunnen sturen. Die van gisteren zijn allemaal tot een stuk na middernacht opgebleven, én ze hadden de hele living opgeëist.)

Er blijven drie vriendinnen en een vriend van Louis slapen, en blijven slapen wil meestal zeggen langer op blijven en dus film kijken.

Ze gingen stoer doen, van de hoogte van hun 13 jaar, blijkbaar: toen ik de living binnen kwam waren ze al een tijdje naar Ringu aan het kijken.

Met veel meer bravoure dan goesting, schatte ik op tien seconden in. Een andere film dus maar. Serieus, als ze doodsbang willen gaan slapen: ’t zal niet liggen aan mij, dat ik ze zo’n dingen laat bekijken.

The Princess Bride was een eerste alternatief, maar de dvd bleek geen ondertitels te hebben. Nog wat rondgekeken — er staan hier gelijk honderden dvd’s — maar zo simpel was het niet: films die niemand gezien had en die niet kinderachtig of te volwassen waren, zoek maar eens.

De oplossing: Young Frankenstein!

“Bah, zwart-wit, saai”, was de eerste reactie, maar ik ben content te kunnen meedelen dat ze van begin tot einde geschaterlacht hebben, ha!

“Maar hoe komt dat toch dat dat zo grappig is?” vroeg er eentje zich af. Trrr. Omdat het een uitstekend geschreven, geregisseerde, geacteerde, gemonteerde film is, misschien?

Trala, tralie. Elke morgen sta ik op en kijk ik op het internet, of er misschien al Vooruitgang is, of Verandering, of iets in die zin, maar ’t is al weken aan een stuk niets. Ik denk dat De Wever ondertussen alleen nog maar in *zucht* communiceert met de wereld, of misschien is het dat ik niet naar de juiste mediakanalen kijk, want er komt gewoon praktisch niets naar buiten.

Niet dat ik er verschrikkelijk van wakker lig, want ik was zo geen vragende partij van Verandering, voor mij was het PS-model van de belastingsregering Di Rupo I grosso modo wel okay — ook, natuurlijk, omdat de grote hop van de dingen die er toe doen hetzij op een hoger niveau (Europa), hetzij op een lager niveau (gemeenschap/gewest, stad) beslist worden.

Maar kijk, er was wat verandering de laatste dagen, met een uitgelekte nota onlangs nog waarvan de regimepers schamper zei dat ze zó afgezwakt was van de oorlogsrethoriek tijdens de aanloop naar de verkiezingen, dat geen enkele partij ze in goed geweten zou kúnnen links laten liggen.

Tot een paar minuten geleden dus:

Het spel zit op de wagen, het spel zit op de wagen. Politiek als ramptoerisme, ’t is niet proper, maar zo wordt het wel weer boeiend om te volgen, natuurlijk.

’t Was telefoon op het werk: ofdat ik Louis zou kunnen proberen contacteren per telefoon of per mail of in zijn spelletje of zo, want dat Zelie in het hospitaal is opgenomen en dat het nog een tijdje zou kunnen duren.

Ah ha ha. De leutige telefoons, de leutige telefoons.

Het was juist vergadering, tijd voor veel meer uitleg dan dat was er niet. Ik dus terug in de vergadering gekropen, op een rustig moment gewacht en zo elegant mogelijk een exit gemaakt om de andere kinders op school te gaan halen.

Kinders afgehaald, afgezet thuis, en naar het hospitaal afgezakt. Geen flauw idee waar naartoe te gaan natuurlijk. Telefoon! De GSM zal ons redden!

…behalve, neen: niemand te bereiken. Batterij plat, telefoon af, ik weet het niet. De helft van dat hospitaal afgelopen, uiteraard niemand gevonden, en dus maar onverrichterzake naar huis geslonken. En aan het wachten op nieuws.

Spannend, daar niet van. Maar aangenaam is anders.

Update, viér uur wachten later: waar er een pin uit Zelie’s arm kwam, was het helemaal verzweerd. En dat deed schrikkelijk pijn, en vandaar hospitaal, plaatser er af en kijk:

Er zit een nieuwe plaaster op (de vierde, and counting, want binnenkort komt er nog een nieuwe bij), deze keer met een gat voor de dagelijkse verzorging die nodig zal zijn:

Ik was er te laat bij voor kaarten, maar hey, ik heb het toch nog op het internet kunnen zien. En de herinnering blijft, natuurlijk.