Zozie, Zelie is weer thuis, met allemaal gips en alles.

De verpleegster in de spoedafdeling vroeg wat er gebeurd was, ik zei dat Zelie haar spaakbeen en ellepijp gebroken had, waarop de verpleegster zeer skeptisch keek, een oog sloeg op de arm van Zelie, en zei dat het een Pouteaufractuur was, maar het was wel degelijk allebei de beenderen van de voorarm door:

Bij kinderen is dat gewoon rechttrekken en het komt in orde, bij volwassenen kan het wel eens zijn dat daar hardware in geklopt moet worden — met Zelie die tussen de twee zweeft, hebben ze het rechtgetrokken onder algemene verdoving, beplaasterd, en woensdag wordt er een nieuwe foto genomen. Als het dan eventueel zou verschoven zijn, zal er alsnog getimmerd worden, en anders is het gewoon zo laten genezen en alles komt in orde.

Nog een geluk dat het haar linkerarm is, zo kan ze nog schrijven en examens doen en alles.

We waren op een feest bij familie, en daar was onder meer een springkasteel.

Een springkasteel van dertig meter lang en vijf meter hoog, met hindernissenparcours, klimmuur, glijbaan, the works. Waar elk van de vier kinderen om beurt van gevallen zijn, whiplashgewijs kermend in de zetel lagen, voet verzwikt, pols pijn — hoe gaat dat?

Tot rond een uur of kwart voor zes Zelie stuikte, en hopla: spaakbeen en ellepijp gebroken. Zo van dat soort indrukwekkende breuken, als uw dochter van bijna vijftien plots blijkt twéé ellebogen te hebben in haar linkerarm, die allebei in een hoek van 90 graden staan.

Afijn, spoed, röntgenfotoots, vaststellen dat ze moet verdoofd worden en dat ze daar nuchter voor moet zijn dus dat het ten vroegste om tien uur ’s avonds operatie zal zijn: we brengen de nacht door in het hospitaal in Aalst.

En ja, hier ziet het niet zo erg uit, maar da’s omdat het al wat rechtgetrokken is. Ik ben niet zo’n zot die rampenfoto’s maakt als zijn kinders pijn lijden. 🙂 >

Herkenbaar!

Ik kan mij niet inbeelden dat ik zonder boek op stap zou gaan. Of de pot op zou gaan — zelfs als ik ’s nachts opsta om naar het toilet te gaan, heb ik een boek mee. Anders zijt ge alleen met uw gedachten, en wat is daar nu aangenaam aan?

“Te grappig: jonge kinderen worden helemaal tureluurs van een oude pc” schrijft De Morgen bij het Fin Brothers-filmpje van gisteren:

Er kan bij mij meestal wel een halve grimlach af, voor die ‘Kids React’-dingen, maar deze keer niet. Deze keer werd ik er zowaar nijdig van: wat een arrogante, gemene kinderen zijn de meerderheid van de geïnterviewden, verdorie.

Al dat internet en al die antwoorden op al uw vragen met één muisklik of vingerduw tegenwoordig: ik denk dat er niéts op kan tegen het rauwe gevoel van geluk van een eerste zelfgeschreven programma op iets als een Apple II of een TRS-80 of een TI 99/4a of een Atari 400 of een ZX Spectrum of een Commodore 64.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar verkiezingen, ik kijk daar altijd verschrikkelijk hard naar uit.

Naar het verkiezingslokaal, de gezellige drukte, mensen uit de buurt zien, het moment in het stemhok — al weken voorbereid en geïnformeerd, dus zo enorm veel tijd hoeft het allemaal niet te duren — en dan de receptie achteraf, wat blijven plakken, naar huis, eten, de televisie aan en de verkiezingsshows op mij af laten komen.

De moeder aller verkiezingen? Not so much. 

Misschien dat het elders in de stad en in het land anders was, maar in onze buurt was het ondanks het prachtige weer een doodse bedoening. Aan het buurtcentrum waar we stemmen staan voor zover ik me kan herinneren al altijd tafels met drank en hapjes, spelen er stapels kinderen en is het fijn rondlopen bij verkiezingen.

Vandaag: niets van dat.

Normaal gezien staan er rijen tot buiten en staan we zeker drie kwartier aan te schuiven — deze keer waren we op vijf minuten binnen en buiten. En geen receptie. Geen muziek, geen gezellige drukte, niets.

Ik denk dat het allemaal wat veel geweest is, de campagne. Ik lees overal dat het de meest interessante campagne sinds lang was, maar in de buurt merk ik vooral vermoeidheid op. Ik denk dat de vernielde en gevandaliseerde affiches al weken niet meer vervangen werden: da’s toch wel een veeg teken. Equal opportuniy vandalen, trouwens: van Turkse origine of niet, rood, blauw, oranje, geel of piratenpartij moest er allemaal aan geloven.

Ik ben er helemaal triestig van, verdorie. Verkiezingen zouden een feest moeten zijn, voor wie men ook stemt. Was dat nu echt overal, of was het Sluizeken-Tolhuis-Ham dat een beetje depri was?

Ik had Anna naar het zwemmen gefietst, en dan naar de winkel om slecht eten gegaan, en dan Anna gaan halen en terug naar huis gefietst.

We kwamen voorbij Sint-Pietersplein waar ze tenten aan het opzetten waren voor iets sportachtigs morgen, en tegen één van de tenten zat Zakman te slapen. “Kijk,” zei Anna, “daar zit Zakman.”

“Ah ja,” zei ik. “Zakman, en niet de mosselman,” wist Anna.

Opportunity knocks!

Ik vroeg aan Anna of ze wist wat een superheld was die als superkracht had dat hij een man kon worden. Ze wist het niet, maar ik wel: Manman! En een superheld die zich in die superheld kan veranderen? Manmanman!

En de auto van die mens? Manmanmanauto. En de reparateur van die auto? Manmanmanautoman!

Van daaraf ging het bergaf, vrees ik. Tot ik uiteindelijk uitkwam bij de vrouw van de autoreparateur van een superheld die meestal in een moon buggy rondrijdt, die ontworpen is door een mens uit Turkije vóór de Eerste Wereldoorlog: Ottomaanmaanautomanautomanvrouw.

Jawel, dames en heres.

Pfoei, ’t is spannend geweest, de Kickstarter van Universim. Tot een dag of twee geleden zag het er nog naar uit dat ze zouden stranden op ergens iets van een 95% funded, en ze werden alsmaar meer wanhopig, met alsmaar meer rewards en om de paar uur een mail — maar na een ultieme socialemedia-push, was het gisteren alsnog in orde geraakt.

En geef toe, het ziet er wel mogelijks wijs uit:

Wij moeten binnenkort een auto kopen. Iedereen in het gezin heeft daar een zeg in, maar de kinderen toch minder dan ik, en ik minder dan Sandra. Een gezin is geen democratie, namelijk, en beslissingen over de aankoop van een gezinswagen worden beter genomen door mensen met iets meer kennis van zaken dan een achtjarige.

Het lijkt mij zo duidelijk als iets: iemand die niet kan koken, die moet niet beslissen welke ingrediënten er in een mayonaise moeten gegooid worden. Iemand die geen kaas van bouwen gegeten heeft, die moet geen steunmuren uitkappen en veranda’s plaatsen.

En toch kan zomaar elke idioot volgende zondag een stem uitbrengen. De belachelijke bagger die in de reaguursels op kranten en Facebook staan: een mens houdt het niet voor mogelijk hoe achterlijk een groot deel van het kiesvee is.

Ik vind dat dus niet logisch. Ik vind dat er minstens een kort examen zou moeten zijn.

Zo’n examen hoeft niet voor interloktuelen te zijn, maar het zou wel minstens een aantal basisconcepten moeten aftoetsen: hoe zit onze staatsstructuur in mekaar? wie zat in welke regering vorige legislatuur? wat is de index? waar is Van Rompuy nu ook al weer baas van, en wat is de functie van dat ding? Eenvoudige zaken dus, maar wel zaken die redelijk vitaal zijn om een begin van begrip te hebben over de situatie, en om een aanzet tot eigen oordeel te kunnen vormen over de partijprogramma’s. Een paar vragen over de inhoud van die programma’s zouden er ook mogen tussen staan, trouwens.

Laat dat examen opstellen door een neutraal comité of een afvaardiging van alle partijen, hou het beknopt en onambigu. Wie wil stemmen, moet aan het examen meedoen. En alleen wie erdoor is, mag stemmen. En hoe meer punten, hoe meer keer men mag stemmen.

En nog iets!

Ik vind dat stemmen zowel positief als negatief uitgebracht mogen worden. Iemand die dan bijvoorbeeld tien stemmen verdiend heeft, die kan +4 geven aan sp.a, +3 aan Groen, en -3 aan N-VA. Of +5 aan N-VA en -5 aan PVDA+. En op het einde worden alle stemmen opgeteld en telt het netto, en voor de rest mag alles bij het oude blijven. Behalve dat er een federale kieskring moet komen.

De technicus van de onderaannemer van Telenet is vanmorgen langsgeweest voor ons netwerkprobleem.  Probleem: traag netwerk, valt regelmatig uit, slechte kwaliteit. Zowel draadloos als met draad (alhoewel we 99% van de tijd op draadloos zitten, dus zo enorm veel met draad is het niet getest).

Diagnose: er is wellicht ergens in de buurt een samenloop van omstandigheden waardoor het wifisignaal niet de paar meter van in het bureau op het gelijkvloers tot de living er nét boven slaagt te overbruggen. Een nauwe straat, enorm veel huizen in de buurt met allemaal draadloos netwerk, draadloze thermostaten, draadloze babymonitors, draadloze muzieknetwerken, draadloze parlo- en videofoons, draadloze lampen, draadloze vanalles — da’s een recept voor moeilijkheden, blijkbaar.

Vandaar dat het meestal slecht ging, maar soms helemaal de soep in draaide: het is soms voldoende dat er een paar toestellen en signalen bijkomend online geraken, om een cascade van moeilijkheden te veroorzaken.

Oplossing: old school, zoals het tot voor een paar maand was, een kabel van beneden naar boven, en boven een nieuw access point. Resultaat: alles in orde! Een veel meer dan degelijke snelheid op het draadloos netwerk:

En geen kwaliteitsproblemen meer:

Hoera! Leve Telenet! Leve de klantendienst van Telenet op Twitter! Leve de onderaannemer van Telenet en zijn sympathieke technicus!