Sandra en Zelie zijn vrijdag naar Barcelona vertrokken. Kijk, Zelie in het water:

Kijk, een bouwwerf:

Kijk, Spanjaarden Catalanen die dansen alsof er geen crisis is of zo:

En ondertussen heb ik het fort rechtgehouden thuis, met nauwelijks veel valsspelen. Het programma:

Vrijdag: Anna en Jan op muziek tot 17u, Louis naar tekenen tegen 17u, ’s avonds om 19u30 naar verjaardagsfeestje fietsen met Anna en Jan, om 20u20 Louis gaan afhalen, en om ergens in de buurt van één uur of (ai) naar huis gefietst. 

Zaterdag: in principe moest Anna gaan zwemmen om 12u en om 14u naar de scouts, maar de buren vroegen of ze niet mee wou naar Plopsaland, en dus is het Plopsaland geworden. Louis ’s middags naar verjaardagsfeest in Decascoop, Jan geen voetbalmatch wegens forfait van de U10 van Sint-Niklaas (awoert!). Boodschappen gedaan, en de rest van de namiddag gekookt met mijn mama: aardappelsoep gemaakt met coulis van waterkers en truffelolie, en een slagroom-mascarpone-speculoosding met in munt, gekonfijte gember en limoensap gemarineerde mango. (Veel te veel en veel te zwaar, maar alla.)

Zondag: Jan naar training balcontrole laten voeren (ha!), en verder niets gedaan. 

Maandag: vakantie genomen van het werk, toch wat naar werk gekeken, œufs à la coque gemaakt (stoomovens zijn een fantastisch gerief), en in de namiddag wat boodschappen gedaan en kaaskroketten gemaakt voor morgen. Jan naar breakdance gefietst, straks Louis naar breakdance fietsen en Jan afhalen, en dan eten maken voor al wie thuis is. 

En wachten tot Sandra en Zelie thuis zijn. 

Ik zou dat eigenlijk zó hard gewoon kunnen worden, huisman zijn. 

Vroeger, toen ik naar school ging, hield het pesten op als er geen school was. Een groot gemak, de zekerheid dat het tijdens de schooldag de hel was, maar dat het wel gedaan was achteraf.

Niet dat het enorm veel hielp, want hoe gaat dat: de bel van het laatste lesuur van de dag of van de week gaat, en een mens zijn eerste gedacht is op den duur niet meer “oef, de dag is gedaan” of “oef, eindelijk weekend”, maar wel “fuck, morgen is het gewoon wéér van dat” en “kak, het weekend duurt maar twee dagen en maandag herbegint het gewoon”. Maar toch.

Tegenwoordig is er zelfs die luxe niet meer: Facebook is 24 uur op 24 open. En het hoeft zelfs niet eens meer te komen van kinderen in uw klas of op uw eigen school: decentraal pesten, hoera!

Doodgemakkelijk ook: één iemand zegt “loser”, een ander iemand klikt op “vind ik leuk”, en hopla, we zijn vertrokken. 

Het enige nadeel is natuurlijk dat er een spoor van achterblijft. 

In mijn tijd was het vaak “zijn woord tegen het mijne”, en dan nog meestal “zijn woord tegen dat van ons allemaal, en wij zijn met veel meer“. Dat is nu minder het geval, zeker als het om domme, domme kindjes gaat, die hun profielen zo open als iets zetten en alles urbi et orbi kond maken. 

Zoals daarnet: ik zei als reactie ergens op tegen iemand: “Als je het niet leuk vindt dat X Y pest, dan is de beste reactie daarop niét “vind ik leuk” klikken, maar wel iets in de zin van “X, stop met pesten” schrijven.” En dan komt daar zomaar iemand tussen — twaalf jaar oud hé — en haar reactie is het bijzonder respectvolle “Boeie!!!!”. Waarop de eerste redelijk snel reageert met “rustig ieie tis wel nog altyd zyn papa ea xx :P”. Waarop zij weer “Boei mij wa xx”. 

Euh ja. Ik vraag haar of ze wel beseft dat ze niet alleen met kinderen aan het spreken is, maar dat zowat iedereen kan zien wat en hoe ze schrijft, en haar reactie: “Ja tuurlijk weet ik da”. 

Kijk, moesten dat mijn kinderen zijn die zich zo gedragen op het internet, ik zou weten wat gedaan.

Leve mensen die zichzelf niet serieus nemen!

Ik vond het een mooi contrast, in mijn interwebs deze ochtend. Aan de ene kant Stromae (“compatriotes, alles goe?“):

Aan de andere kant:

Why can’t we all just get along? en alles. 🙂

(oh en ook: de cognitieve dissonantie bij Stromae was ook wel redelijk ahem: een publiek van mooie jonge mensen die uit volle borst de meest deprimerende teksten mee staat te kelen, dat moet wel iets doen met een mens, op den duur — Doe Maar indachtig)

Ik kwam thuis en Sandra was weg! Het schijnt is ze met Zelie naar Barcelona!

Zie mij hier nu zitten!

’t Is gelukkig geen drukke agenda: morgen met Anna naar zwemmen en scouts wat boodschappen doen en koken en zo, en Louis gaat naar een feestje. Zondag op de één of andere manier 25 kilometer ver van Gent geraken met de fiets voor een training van Jan, en maandag op de één of andere manier Jan en Louis met een uur tussen naar hun breakdanceles brengen. 

De elektrische fiets heeft het weer opgegeven. Error code E0008, eentje die niet in de handleiding staat maar die wel een handige uitleg geeft op het display: ga naar dealer. 

Om de zes maand of zo, zonder mankeren. Een ingebouwde timer, denk ik, die om de 2000 of zo kilometer ploink! tijd om de velomaker nog eens wat geld te doen verdienen zegt. 

Afspraak dinsdag, en we zullen zien wat we zullen zien. Ondertussen zit ik met een fiets die 90 kilo weegt en geen enkele ondersteuning geeft, en een slechte rug. En zondag moet ik met Jan over en weer naar Hol Van Pluto, Uithoek van Oost-Vlaanderen, een uur fiets. 

Mleh. Een gemak als het werkt, een merde als het niet werkt. 

Zo lachen met de Hollanders jong. Da’s niet meer grappig, het is nodeloos kwetsend. Uitlachtelevisie, van het laagste dat er is in de wereld. Ze zouden zich moeten schamen. Trrr. 

Mhuhuhu. 😀

Ik viel zo ongeveer van mijn stoel: er staat in de krant zowaar een bericht over rijkdom en vermogen waar er over mediaan gesproken wordt en niet over gemiddelde. 

Rijkdom in België is ongelijk verdeeld “bloklettert De Standaard”, gelijk dat dan gezegd wordt. Het rijkste vijfde van de Belgen heeft 61% van het totale vermogen in België in handen, en het minst rijke vijfde van de Belgen heeft maar 0.2% van het totale vermogen. 

De helft van de Belgische gezinnen verdienen bruto minder dan 33.700 euro, maar het gemiddelde van de bruto jaarinkomens is wel 49.500 euro. 

Voor wie die ongelijke verdeling aanschouwelijk zou willen zien:

Ahem ja. 

Meer in Structuur en verdeling van het gezinsvermogen: een analyse op basis van de HFCS, alhier.

Toen we hier kwamen wonen, bleek de muur van de koer een snelbouwsteenviezigheid te zijn aan één kant. We gingen dat dan wel eens opkuisen, dan eens, en voorlopig zouden we er een beetje clematis proberen laten tegen groeien. 

En we lieten ook goede grond aanvoeren, en ik heb er gras op gezaaid (geen zoden voor ons, nee meneer mevrouw), en daar was veel onderhoud aan om dat proper te houden, maar de kinderen hebben er toch even van genoten, lang geleden:

’t Is nooit echt gelukt, die tuin te donker, teveel zaagwespen, te vochtig, enfin vanalles wat: de planten hebben het niet echt lang overleefd. 

De klimop, die leek de eerste jaren ook niet veel te doen. En toen kwam het moment dat we definitief besloten dat we verder gingen verbouwen, en dat het dus niet de moeite meer zou zijn om de koer/tuin te onderhouden. Al het gras ging in de winter toch dood, en dit was de toestand toen ik het opgaf om het onkruid te wieden:

En dan bleek dat de klimop op een paar jaar tijd heel de muur had ingenomen, van helemaal onderaan tot helemaal bovenaan, tot in het dak van de buren en de verlichtingskoepels van de andere buren. En dat er geen doorkomen meer was aan waar ooit een gemanicuurd grasveld was geweest. Let op de afgesneden klimop net onder de muur, en waar hij aan het afsterven was boven die lijn:

Was dat vorige jaar? Of anderhalf jaar geleden? Ik weet het niet. In alle geval: nu, na de zomer, bleek dat de klimop overal zat. Het was alsof we hem nooit op een hoogte van een meter zeventig of zo hadden afgesneden: weet tot in het dak van de buren, bijna door het venster van de keuken, érg. En waar ooit grasveld was: een soort ziedende massa winde en citroenmelisse. 

En dan kwam deze namiddag de buur van aan de achterkant langs om te zeggen dat de klimop weer eens in zijn koepels zat, en of hij er wat aan mocht sleuren — en dan kwam ik thuis, en was heel de klimop weg:

Zucht. It’s one o’them circle of life things, I guess. 

Zo wijs: ik kan me niet herinneren dat ik Margaret Thatcher ooit zo menselijk gezien heb.

Op controle bij dokter oogmeester, en wat graadt gij? Neen, niet dat ik een leesbril of zo moet kopen, maar wel: zeer regelmatig op controle komen vanaf nu, wegens alsdat mijn netvlies er niet zo koosjer uitziet, en dat dat allemaal niet zo gezond is, en risico op dit en op dat, enfin: niet leutig. 

Ik kreeg ook al een voorproefje, met van die oogdruppels dit mij knoerten van pupillen geven en alles wazig doen lijken:

Ik zou dat toch niet graag zijn, blind. En alles. 

Geen idee eigenlijk waarom ik zo lang “vals” vanille-ijs gemaakt heb volgens het recept van Ben & Jerry en niet echt vanille-ijs. 

Ja, ’t is gemakkelijk en er moet niets warm gemaakt worden, maar uiteindelijk, met een beetje handeling, is het echt ook niet véél ingewikkelder: een liter melk met 150 gram suiker en een opengesneden vanillestok op het vuur zetten, twaalf eierdooiers met 150 gram suiker tot een ruban kloppen (wistjedatje van de dag: “ruban” komt van “ringband”, dankuwelgeendank), de ondertussen wat zachte geworden vanille uit de pot halen, zaadjes eruit schrapen en bij de melk doen, melk doen koken, al goed roerend in de pot met de ruban smijten, het geheel terug in de pot en terug laten opwarmen tot ge met uw vinger in de dinges gedoopt over een houten lepel kunt gaan en dat het niet meer naar beneden druipt (porter à la nappe, zeggen ze daartegen in de boekskes), en dan direct direct op ijswater laten afkoelen. 

Ik heb de ene helft direct na afkoelen in de ijsmachine gekapt en dan halverwege ook nog een een kwart liter room bij gekapt, en de andere helft afgesloten in de frigo gezet om een nacht te rijpen. Eens zien wat het verschil is tussen de twee. 

Kapotlachen.

Gisteren naar Hol Van Pluto (Mechelen) getert, anderhalf uur vergaderd, en teruggetert. 

Enfin, “getert”: gereden dus. Niet zelf, wegens geen rijbewijs, maar met Fijne Collega Jan mee in de C4 van het werk. Vertrekken met 20% marge op de voorspelde tijd, en tóch nog tien minuten te laat toekomen: awoert verkeer, awoert Antwerpen, en awoert allemaal asociale en domme mensen die malgré met de auto moeten gaan als het nét zo eenvoudig is met het openbaar vervoer!

Nee, wij zijn niet met het openbaar vervoer gegaan, neen. Google zei ons dat we dinsdag om twintig voor elf ’s avonds zouden moeten vertrokken zijn om daar woensdag om 10 uur toe te kunnen komen:

Omdat Google uiteindelijk ook maar Amerikaanders zijn, en wat weten zij van openbaar vervoer in Vlaenderen, was ik deisndagnamiddag toch ook eens naar de NMBS getrokken.

Ja, vandaag zeggen ze dat er wél een verbinding is, en dat er mits twee of drie overstappen op een dikke twee uur te geraken is, maar op de één of andere manier zei de opvolger van AriDisk mij dinsdag dat ik mij een ei mocht gaan bakken wegens dat er geen verbinding was. 

En dus vandaar per auto. Ook omdat het gemakkelijk is, ook, natuurlijk.

En laat allemaal mijn hoofd gerust, ik ga al elke dag op en af naar mijn werk met de velo. Als ik nog groener zou zijn, groeit er rammenas uit mijn oren. 

Maar goed, dus. Vergaderd en terug in Gent. Telefoon van Sandra dat ik vers geld moet overschrijven op de zichtrekening omdat het al Het Einde Van De Maand is, en dat er kosten moesten gedaan worden voor takelwagens vermoed ik en garagisten en alles. 

Ik op zoek naar zo’n Digismurf-bakske van de bank (een nieuwe bankkaart, die was nog niet bekend bij de app op de telefoon, ge wilt het niet weten), mijn kaart erin pleuren… ah. 

Waar is mijn kaart? In mijn portefeuille, daar ga ik van uit. Waar is mijn portefeuille? Waar hij al jaren zit, ga ik van uit: in de rechterbuitenzak van mijn palto. Dit is een reconstructie van hoe de rechterbuitenzak van mijn palto er gisteren rond 14u uitzag: 

en dit is was de inhoud ervan:

Ziet: géén portefeuille. (Full disclosure: er zat ook een briefje van vijf euro bij, maar dat heb ik vandaag opgedaan aan Wilde Excessen Bij De Vrouw Van De Bakker — eentje met garnaalsla, ja, wit, nee, geen groenten, dankuwel — niet dat het belangrijk is voor het verhaal.)

Géén portefeuille. Wég portefeuille. Geen idee waar het ding zou kunnen zijn: in mijn bureau gezocht, ’s avonds thuis gezocht, niets gevonden.

En als het begint verkeerd te lopen, dan loopt het allemaal verkeerd natuurlijk: opgestaan en mijn kopfoonoren kwijt, naar beneden gegaan en mijn kookvest onvindbaar, aangezet naar het werk zonder muts op: aaargh. 

Toegekomen op het werk, nog gezocht: niets. 

Dat ik mijn identiteitskaart zou moeten laten vernieuwen (die nogmaar juist vernieuwd was) en dat ik een nieuwe bankkaart en een nieuwe kredietkaart en een nieuwe siskaart en een nieuwe kaart voor het stadsarchief en een nieuwe gratis-met-De-Lijn-wegens-gehandicapte-kaart zou moeten vragen, tot daar. Maar al! die! andere! brol! die in mijn portefeuille zit! en die ik in geen jaren weggesmeten had! Die zou ik ook kwijt zijn! Aaargh!

Maar geen paniek, geen paniek, wie weet komt hij nog wel uit. 

Update: portefeuille was uit mijn zak gevallen in de auto. Stomme auto’s ook altijd.