Maar allez. 

Vorige vrijdag zaten we op het plankier met mensen, en dan ging ik naar binnen en stuikte ik mij slecht voelend in bed, en ik ben er zo ongeveer niet uitgekomen tot en met dinsdag. 

De dokter had mij tot vrijdag voorgschreven thuis te blijven. Is dat niet wat overdreven? vroeg ik. Neen, dus, blijkbaar. 

Ik heb me tot klokslag 19u vandaag doodmottig gevoeld. Koppijn, oorpijn, misselijk, the works. 

Maar nu is het over. Enfin, ’t is te zeggen nog koppijn en oorpijn, maar ’t is allemaal onder controle. Enfin hoop ik toch (de avond is altijd beter dan de ochtend en zeker dan de namiddag). 

Maar het verschil tussen vanmiddag en vanavond is wel redelijk spectaculair, ja. 

Kinders en een webcam, altijd wijs. 

Acupunctuur is theatrale placebo. Einde verhaal. Heh. 

Als ik me niet goed voel, zet ik zachtjes Max Raabe op, en dan gaat het allemaal een beetje beter.

Toen ik op de lagere school zat, en nog wat jaren later, ging ik regelmatig logeren bij mijn beste vriend.

De herinneringen! Rijstpap uit blik, met bruine suiker! Zijn oudere zus en zijn jongere zus! Achtervolgingen rond de traphal op het eerste! Belletje trek doen in de straat! Zijn grootvader, die daar ook woonde, en die bijna honderd jaar was! De tuin, met de velden erachter! De inwonende meid, en hoe het over en weer pesten was! De auto — een Volga met wel vier rijen zitbanken! De koelkast — enorm, en met twee deuren! De hond, Pitou — een grijs bobtailachtig overenthousiast uit zijn bek stinkend monster! De tv-kamer met de zitzak! Het Bontempi-orgel! 

Bij de aller-allergelukkigste momenten van mijn leven, dat ik daar gespendeerd heb. 

Er is maar één negatief iets dat ik eraan overgehouden heb. Zijn vader was wat ouder dan mijn ouders. Prof aan de universiteit, een prachtige, zachte, lieve, rechtvaardige man. Maar meer dan eens als ik er was, zagen we hem niet. Dan was hij op zijn kamer en kwam hij er –soms dagen, leek het– niet uit. 

Heel soms kwam hij voorbij geschuifeld, in de traphal: een lijkbleek wrak in een zijden kamerjas, getrokken, aan het afzien. 

Migraine, fluisterde iedereen, en we moesten heel stil zijn. 

Het moet een goeie dertig jaar geleden zijn dat ik daar het laatste was, maar ik heb nog altijd een heilige schrik van migraine. En nu denk ik dat ik vanmorgen iets migraine-achtig had.

’t Was al even dat ik een stijve nek had, maar ik werd vannacht misselijk wakker met vreselijk kloppende hoofdpijn. Die niet over ging. En vanmorgen werd ik ziek van rond te lopen. En moest ik overgeven. En deed alles pijn: licht, geluid, nadenken, alles. Ik ben miserabel in bed gaan liggen met een laken over mijn hoofd, en nu voel ik mij alsof ik een paar flessen malibu gedronken heb. 

Fuck. Kunnen we misschien even een moratorium op ziek zijn afspreken, wereld? 

Als het allemaal dichterbij komt, dan wil dat ook zeggen dat er weer beslissingen moeten genomen worden. 

Beslissingen zoals daar zijn, om te beginnen: de kleur van de gevel. En ja, dat is zowat de eerste beslissing die we moeten nemen, want het allereerste dat er gaat gebeuren, is dat we eindelijk van ons enkel glas af zullen zijn, en overal nieuwe vensters zullen hebben. 

(In de winter was het hier niet uit te houden zonder dikke dikke gordijnen, in de zomer ook niet.)

En nieuwe vensters, dat wil ook zeggen dat we eigenlijk best meteen al de kleur kiezen, dan kunnen die in de fabriek geverfd worden met de machine in plaats van achteraf geklieder met maskeertape en stellingen en allerlei. 

Dit is hoe Google Streetview zegt dat het huis er nu uitziet:

’t Ziet er in het echt tegelijkertijd beter uit (alles staat wel degelijk waterpas, bijvoorbeeld) maar helaas ook slechter: de kleur is een vreemd iets tussen rottend zalmroze en tenenkaas. 

Omdat het (echt waar) een beschermd stadsgezicht is, zijn we niet heel erg vrij om zomaar wat te doen, maar moeten het beperkt houden tot tinten van wit voor de gevel en één kleur voor het hout.

We hebben één kleurelement in de gevel zitten dat we wel willen houden — dat blauw stuk glas in het raam beneden — en dus hadden we gedacht aan iets in deze zin: 

Zo’n soort petroleum-achtig blauw voor het hout, en lichtlichtblauw voor de gevel, behalve een iéts donkerder streepje onderaan. 

Maar van zodra ik dat op een beeldje zet, dan slaat de angst al meteen toe, van eikes nee. En van dat gaat zó het verkeerde blauw zijn, en dan zitten we daar, met een huis dat er gelijk een smurf uitziet. 

Enfin. Ik voel dat het nog een paar keer over en weer zal gaan. 

Normaal gezien blijf ik stoïcijns vasthouden aan de homeopathie, als er iets gezondheidsgewijs aan de hand is: ik ga niet naar een echte dokter en ik weiger medicamenten te nemen. 

Maar het begon echt wel erg pijn te doen, en omdat er een geschiedenis is van doof worden wegens slecht verzorgen van oorontstekingen is in mijn familie, ben ik vanmorgen dan toch maar op de fiets naar de huisdokter gesukkeld. 

Ik ben met oordruppels en pillen en een ziekteverlof tot het einde van de week naar huis teruggekeerd. En allemaal flessen om stalen in te doen die dan moeten geanalyseerd worden door laboratoria. 

Officieel ziek, dames en heres. Officieel ziek. 

Het is raar hoe het soms gaat, met muziek. 

We hadden toen ik klein was één cassette met op kant A een live-optreden van Maurice Chevalier, en op kant B het vervolg daarvan, en twee liedjes van Miel Cools. 

Wel honderd keer beluisterd, en altijd melancholisch van Houden van, en altijd een beetje verdrietig bij We zitten met ons allen in het treintje van het leven, waarvan ik toen ook al doorhad dat het écht geen vrolijke liedjes waren. 

Ik heb er nooit meer dan dat ene cassetje van gehad, maar die twee nummers zaten wel in mijn hoofd. 

Dood. Ook. 

En dat het allemaal naar een einde gaat — zoals de Bard zei:

Last scene of all that ends this strange, eventful history, is Second
Childishness and mere oblivion. Without keyboard, without monitor, without
power supply.

Vrijdag voel ik mij mottig, en elke keer dat ik opsta in de nacht van vrijdag op zaterdag voel ik mij slechter en slechter. 

Zaterdagochtend: mijn keel zit dichtgeplakt met slijm, hoesten lukt niet, slikken ook niet. Mijn oren zitten vol vloeistof, en ik heb koud, koud, koud. 

Ik lig in bed, om de twee à drie uur word ik even wakker, probeer ik iets te drinken (slikken lukt nog altijd niet), en kruip ik weer terug. ’s Avonds is het even beter — even — maar misschien is dat omdat ik net veel pijnstilpillen gepakt heb. 

De nacht van zaterdag op zondag gaat zoals de dag zaterdag: slapen, pijn, wakker, slapen, wakker. Om 4u30 ben ik wakker en geraak ik van de misselijkheid niet meer in slaap tot 7u.

En dan lukt het weer om te slapen, met ondertussen een rug die ook naar de kloten is, maar (denk ik) geen koorts meer. Wel zo misselijk als iets. Wakker gedurende een stuk Zevende Dag, een boterkoek (auw! oei! keel!) opgegeten, nog wat gedronken, en weer in bed. En dan weer vertrokken voor hetzelfde als zaterdag: half-slapen, en om de paar uur even wakker. 

Bleh. Veel rugpijn hebben en niet kunnen slapen en zo, daar wordt een mens (min of meer) aan gewoon, maar als er dan een béétje andere dingen bijkomen (ik vermoed een keelontsteking-achtig iets en een oorontsteking-achtig iets), is het helemaal om zeep. Dan bouwt het allemaal naar een soort miserie, dat ik soms goesting heb om te bellen naar een hospitaal dat ze mij even een buis in mijn arm en een blaassonde steken, en mij in een kunstmatige coma brengen. 

Afijn. Ik denk dat ik straks wat vlees ga proberen eten. En dat ik nu wat wakker ga proberen blijven. 

Enfin, ik zeg “ziekten”, ik bedoel eigenlijk: alles doet pijn aan mijn hoofd. Alles.

Het is net eventjes beter: ik slaagde er zowaar in om wat chocoladecrème binnen te duwen. Maar dat was het dan ook voor vandaag, vrees ik. Terug in bed dan maar. 

Bleh. 

De maand is alweer voorbij, en ik kan het mij niet echt inbeelden dat er alweer een maand voorbij is.

En de dagen deze week kan ik mij nog min of meer herinneren, maar ik heb de grootste moeite om de avonden te reconstrueren. Geen televisie gekeken, nauwelijks boeken gelezen, nauwelijks iets anders gedaan. 

Moe geweest, vooral, denk ik. 

Eens zien of een weekend niets doen helpt. 

Bon. Ik ben niet de slimste mens ter wereld, maar kan iemand het mij eens uitleggen?

Stel, er woont in mijn straat iemand die elke avond zijn venster open zet en dan op zijn drumstel begint te oefenen. Met die mens gaan babbelen helpt niet: “bakt u een ei”, zegt hij. Of stel, er is een bende studenten –ik weet wie ze zijn– die elke donderdag pissen in mijn brievenbus. Nee, ze antwoorden niet als ik aanbel, en briefjes in hun brievenbus helpen niet. Of stel, die ene auto komt om de zoveel dagen zijn vuilniszakken in het park dumpen.

 

Wat moet ik daaraan doen? De politie bellen, een PV laten opstellen, en dan? Als ik het echt op de spits drijf, dan gaat dat naar het parket (dat al tot over zijn oren met “echte” problemen zit), duurt het een eeuw, kost het veel geld, en zal het uiteindelijk toch geseponeerd worden. Ah ja, zie dat van hier, dat ze een rechtszaak gaan starten voor dergelijke nonsens.

Enter de GAS-boete. Er is een PV, de kleine zaken worden naar de GAS-ambtenaar gestuurd, de zware dingen worden naar het parket gestuurd (dat trouwens ook nog dingen kan doorsturen naar GAS).

En ja, het kan ook voor minderjarigen. Goeie help, die arme, arme jongens en meisjes, och here ze krijgen boetes omdat ze boe! roepen op straat of omdat ze sneeuwballen gooien! (Want ja, we kunnen ons collectief écht geen enkele situatie ter wereld voorstellen dat kinderen jonger dan 18 échte overlast zouden veroorzaken, toch?)

Twee zaken:

1. Ik maak mij sterk dat er écht niet veel voorbeelden te vinden zijn van echte GAS-boetes voor dergelijke nonsensikaal aandoende zaken. Echt uitgesproken boetes hé, niet alleen klachten of theoretische mogelijkheden om een klacht in te dienen.
2. Voor minderjarigen specifiek zijn er zeer strikte verplichte verzoeningsprocedures, vóór wat dan ook. En gaat men in de over-over-grote meerderheid van de gevallen niet naar een geldboete, net omdat dat niets uithaalt.

Ik zeg niet dat het systeem perfect is, verre van — er zou bijvoorbeeld best wat meer werk gemaakt mogen worden van coördinatie tussen gemeenten, of als dat niet lukt, van ander/beter/meer (administratief, dus provinciaal, zoals het nu ingericht is) toezicht op de gemeenten en hun verordeningen.

Maar.

GAS-boetes zijn een realistische manier om “kleine” overlast aan te pakken. En er wordt voortdurend een karikatuur van gemaakt, en ik begrijp niet waarom. Natuurlijk zou je theoretisch allerlei GAS-boetes kunnen uitschrijven voor vanalles en nog wat (mensen doen schrikken op straat, sandwichen eten naast een kerk, sneeuwballen gooien).

Net zoals je ongetwijfeld de meest waanzinnig klinkende dingen zal tegenkomen als je alle mogelijke wetten en regels en verordeningen erop navlooit. Maar het is niet omdat er een klacht is, dat er meteen een veroordeling is. Het komt bij de GAS-ambtenaar, en dan beslist die mens, net zoals een rechter beslist. En wie het niet eens is met die beslissing, die kan in beroep gaan bij de politierechter (of voor jeugdzaken bij de jeugdrechter).

 

Nee serieus, dames en heren van het verenigde welmenende commentariaat: geef eens een alternatief voor het GAS-systeem? Moeten we dan alles wat “openbare orde” aanbelangt opnieuw penaliseren?

Dju toch. Jack Vance is overleden.

Daemon Princes, Alastor, Lyonesse, Tschai, Dying Earth en zoveel meer: ik denk niet dat er veel auteurs zijn die ik zowel in het Nederlands (stadsbibliotheek) als in het Frans (bibliotheek van mijn vader) als in het Engels (eigen bibliotheek) gelezen en herlezen heb.

Een taalkunstenaar, een wereldbouwer en gewoon een uitstekend schrijver.

Still: 96. He had a good innings.

Ik was op de Latijnse Wikipedia aan het kijken, en ik kwam op het lemma voor België uit, onder het kopje Divisiones administrativae:

Belgica est omnis divisa in partes tres, quarum unam incolunt Flandri (Flandriam, ubi Batavice loquuntur), aliam Vallones (Regionem Vallonicam, ubi Francogallice), tertiam qui ipsorum lingua Bruxelles, nostra ‘Bruxellae’ appellantur (Regionem Bruxellensem, in qua maior incolarum pars sermone Francogallico utitur, sed secundum leges bilinguis habetur).

In orientalibus regni partibus exstat regio administrativa cuius incolae sermone Theodisco utuntur.

Mwaha. En zo wijs.