Michel Vuijlsteke's weblog

Tales of Drudgery & Boredom.

  • Demoniseren, het zit soms in kleine dingen

    Weet ge’t nog? Die keer met de cover van Time, dat ze een zwaar vignet op de foto van OJ Simpson hadden gezet, en dat hij er plots veel zwarter en crimineler uitzag dan hij eigenlijk was?

    Oj

    Ik was vanmiddag de krant aan het lezen over mevrouw Stéphanie D., die met een laken over geur hoofd een agent een kopstoot gegeven had, en dat de meneer van Sharia4Belgium dat een goede zaak vond, en dat een zot uit Frankrijk zei daardoor geïnspireerd te zijn om hier wat politieagenten te bedolken, enfin in alle geval — kijk eens wat mijn oog zag:

    Mevrouw en meneer

    Okay, fotogeniek is dat niet noodzakelijk, zo’n zwarte tabbaard, maar serieus? Zagen die ogen er écht zo uit? 

    Of is de fotograaf-slash-retoucheerder van dienst nét iets te enthousiast geweest in het gebruik van zijn oei-ze-heeft-rooie-ogen-verwijder-tool?

    Mevrouw

    Trrr.

    ⁂

  • Elektronisch

    Zelie was nog wat online aan het bijklussen voor Frans.

    ’t Is wat:

    François et Françoise

    Tiens. Verkeerd? Ah ja, juist, want uit de context was het duidelijk dat er veel nadruk gelegd werd. “Het eerste woord”, trouwens, moet dat niet gewoon “het onderwerp” zijn? Die “Françoise” is toch voor zover ik kan tellen niet het eerste woord in de zin? 

    Ah ja, juist

    Of deze, na een paar andere pogingen (Je m’excuse, Je suis désolée) alsnog fout gerekend: 

    Désolé.

    Ja, uiteraard is “je regrette” een juiste vertaling van “het spijt me”, maar we zaten in de context van een restaurantbezoek in het boek, en ik dacht dat die drie andere antwoorden van Zelie wel in orde waren. Of in die context iets van “excusez-moi” of “pardonnez-moi” of tig alternatieven: zo’n elektronisch examen, het is niet altijd dat.

    Goed dat ik maar een paar vragen meegevolgd heb, ik zou mij anders maar veel te veel nerveus gemaakt hebben. 

    ⁂

  • En toen kwam het allemaal plots heel erg dichtbij

    Donderdag zijn de mensen van de verbouwingen begonnen met het in elkaar steken van de meubels in het bureau. 

    Zo zag het er uit de nacht voor ze eraan begonnen:

    Bureau vóór kasten

    Na een halve dag stond het helemaal vol:

    Bureau na een halve dag

    En na een dag stond er al vanalles recht en tegen de muur:

    Bureau na een dag

    Die dikke witte banaan onderaan de foto hierboven, da’s een matras voor het bed dat in de kast zal zitten. 

    En die ruimte onder de balk, daar moet ook nog een kast komen, maar ik heb zo’n vermoeden dat er niet 100% rekening gehouden was met de natuurstenen console onder de balk:

    Mag niet weg! Authentiek!

    Er zal, denk ik, nog een stukje uit de kast moeten gezaagd worden, want die console gaat niet uit de muur, vrees ik. 

    Update: nee hoor — ik had het kunnen weten. De kast aan die console is iets minder hoog, maar de deur is even hoog als de rest. Dus met de deur dicht ziet ht er gelijk uit, met de deur open gaan we een opvulstukje zien. Machtig wijs. 

    En voor de rest staat het daar allemaal heel erg vol, voor het moment:

    Een beetje drukskes, in het bureau

    En kan ik me nog niet helemaal voorstellen hoe deze kabelsla opgeruimd en ingewerkt zal worden:

    Kabelsalat

    …maar in de mail van de mens van de verbouwingen stond:

    De kastenwand in bureau zal tegen maandagavond zo goed als bruikbaar zijn.

    En daar stond verder ook nog in:

    Normaal gezien is het de planning om tegen eind volgende week boven in de leefruimte te starten met het plaatsen van de kastenwand.

    Het plafond en de wand in de leefruimte zal klaar zijn tegen dat het meubel geplaatst zal worden en dan kan er daar al eens deftig ontstoft worden boven en zijn we weer stapje dichter bij einde fase 1.

    Slik. 

    Inderdaad: als die kasten er staan en de trap in het achterhuis staat er, dan is het voorlopig gedaan. 

    En dan is het wachten op een bouwvergunning voor de rest van de werken. 

    ⁂

  • Nieuwe bril!

    Kogel door kerk, nieuwe bril besteld en betaald:

    Ronsir

    Ik zat er al een paar jaar op te wachten. 

    ⁂

  • If I were Justin Bieber

    I’d have the weirdest boner right now. ʘ‿ʘ

    [via, en ’t was in de context van justinbiebersgirlfriend.com]

    ⁂

  • Django: I do declare

    Hola baas: 

    Zoals men wel eens zegt: ik blijf geld naar mijn monitor smijten maar er gebeurt niets!

    Oh, ik kijk hier hard naar uit.

    ⁂

  • Decentrale backups, en ook: #takemymoneyHBO

    Het schijnt, en ik heb het alleen maar van horen zeggen, dat het tegenwoordig mogelijk zou zijn om programma’s die bijvoorbeeld in de VS op televisie uitgezonden worden, ook in Vlaanderen te bekijken. 

    Ik heb wel eens horen zeggen dat er speciale software is waar men kan ingeven pakweg “ik zou graag Game of Thrones volgen” of “ik wil wel eens naar die nieuwe serie Continuum kijken”, en dat die software dan om de zoveel tijd gaat kijken of er een nieuwe aflevering van die programma’s beschikbaar gemaakt is als decentrale back-up op het internet, en dat die dan automatisch gedownload wordt naar uw eigen computer, waar het dan mogelijk is om die programma’s te bekijken, een paar uur nadat ze in de VS uitgezonden zijn. 

    Die internetspecialisten die zeggen dat dat allemaal kan, kunnen mij niet echt vertellen of het helemaal 100% legaal is, zo’n decentrale back-up van het internet halen en in huiselijke kring bekijken.

    Wat ik wél weet, is dat er in mijn huis al vele vele jaren geen enkel illegaal spel meer binnengekomen is: ik koop alles proper op Steam en bij De Winkel Van Playstation en gelijkaardige. Omdat het gemakkelijk is, en handig, en degelijk werkt: Half-Life jaren en jaren geleden gekocht op een Windows 95 PC die al een eeuw in de recyclage is terechtkomen, kan ik gewoon opnieuw downloaden op een Apple laptop, of op een nieuwe Windows 7 PC.

    En wat ik ook weet, is dat er geen enkele illegale app op mijn telefoon staat (de nieuwe Windows Phone, én de oude iPhone), en geen enkele illegale app op mijn tablet. Omdat het gemakkelijk is, en handig, en dat de prijs in orde is. Een keer gekocht, en het is niet eens zo duur, kan ik het ad vitam æternam opnieuw downloaden, op een oude iPhone, een nieuwe iPhone, een iPad aan de ene kant en een oude Windows Phone, een nieuwe Windows, binnenkort een Windows 8-slate aan de andere kant. 

    Maar als ik absoluut nu ergens bijvoorbeeld Game of Thrones zou willen zien, dat kan dat niet. Ik zou het op schijven kunnen kopen (afgrijselijk slechte kwaliteit beeld, verschrikkelijk onhandig, niet overslaanbare boodschappen die er mij al op voorhand van beschuldigen dat ik een piraat riskeer te worden als ik deze DVD toon buiten de huiselijke kring), maar dat is dan wel een half jaar of zo nadat het uitgezonden is. Of als ik in de VS zou wonen, zou ik een kabelabonnement kunnen nemen. 

    Woon ik in België? Pech. 

    En oh ja, het heeft met rechten te maken en reclame en watnog, maar zou dat écht niet kunnen met televisie zoals het gaat met Spotify? Een maandelijks abonnement en ik kan met een gerust geweten naar muziek luisteren — en ja: ik wil absoluut geld bijbetalen voor tv-programma’s. Dat ik ze legaal kan bekijken. 

    Take my money, HBO. 

    ⁂

  • En dat was Gent Quizt, voor dit jaar

    Het was vanavond de slotquiz van het jaar: tien rondes, dertig? of zo teams, en bij ex aequo een shootout: een GSM-vraag (geen vraag die opgelost mocht worden, maar wel een vraag die om ter snelst moest beantwoord worden per GSM).

    We hebben, euh, veel te wisselvallig gespeeld. Telkens vijf vragen per ronde, en we hadden één keer geen enkel antwoord juist en twee keer maar één antwoord van de vijf juist. Schande!

    Aan de andere kant: we hebben wel twee van de tien rondes gewonnen. Gewonnen van alle andere ploegen, dus, voor de duidelijkheid. Elke ploeg moest een peetje meenemen en een hymne kiezen, en op het einde van elke ronde werd het podium beklommen en weerklonk de hymne.

    Onze twee keer, in foto’s:

    Eerste plaats!

    Eerste plaats!

    Ja, er staat twee keer reeks 3, maar het moest eigenlijk zijn reeks 3 (ronde 5) en kwartfinale (ronde 8).

    In ronde vijf stonden we op een gedeelde eerste plaats met juiste antwoorden op:

    1. wat is de hoogste militaire onderscheiding in de VS?
    2. hoe heet het als mensen overal in de stad breiwerken doen?
    3. wat is het motto van de olympische spelen (in het Latijn)
    4. wanneer werd de olympische vlag voor het eerst gebruikt?

    We wisten niet wat de grootste beursgenoteerde producent van porno was, met onder meer twee televisiezenders. In de shootout herkenden we het snelst van allemaal de Brooklyn Bridge.

    En in ronde acht stonden we gedeeld op de eerste plaats met juiste antwoorden op:

    1. Wie is de commentaarstem van Belga Sport?
    2. Wie presenteerde samen met Matthijs van Nieuwkerk Holland Sport?
    3. In welke serie is de acteur die Bert Bushnell in Going For Gold speelt de hoofdacteur?
    4. Wat was de naam van dit tv-programma?

    En in de shootout herkenden we op een halve seconde een promo-filmpje voor De Pedaalridders.

    Ik heb niet gehoord waar we uiteindelijk geëindigd zijn, maar hey: één op vijf van de rondes hebben we gewonnen, da’s toch ook al iets.

    En nog iets: wij waren de enige – de allerenigste van alle rondewinnaars – die met vijf recht gingen staan voor onze hymne:

    ⁂

  • Honing

    Zo wijs. Honing druppelt in een pot op vier verschillende manieren, en voor één van de vier is er geen wiskundige vergelijking. De beste gok is blijkbaar, volgens het filmpje “a 17th order nonlinear two-point boundary value problem with two free parameters and 19 boundary conditions”.

    Ahem ja. [via]

    ⁂

  • De gespecialiseerde middelen

    Er zijn van die dingen waar ze tegenwoordig gelukkig min of meer pijnstillers voor hebben. Die dan wel om de paar uur moeten genomen worden, dag en nacht, en die u helemaal voos en slechtgezind maken, maar toch.

    Met pijnstillers is nog altijd beter dan zonder. Als die dingen er niet waren: ik weet niet wat ik zou doen.

    Alla, niet getreurd. Het zal weer een slapeloze nacht worden vandaag, ik kan wat naar tv kijken. Of een boek lezen.

    En morgen is het misschien over. Morgenochtend misschien! Of anders overmorgen. Overmorgenavond ten laatste.

    ⁂

  • Achterhuis boven: bijna klaar

    Sandra zat bij familie, en ze wou tonen hoe het met ons achterhuis zat. Dat ik dus foto’s moest gaan nemen, en of ik de folie van de kasten zou halen ook. Die folie is iets lichtblauws dat de blinkende dinges van de kasten moest beschermen tegen grove werken, maar aangezien de grove werken daar gedaan zijn…

    Bij deze! De kleuren zijn wit, paars en groen:

    Bed en stoeltje

    Met stoeltjes die ik ooit van de vuilnisbelt gered heb, en een bed dat we al jaren geleden gekocht hadden maar nog nooit in elkaar gestoken, en een kleerkast en andere meubels van bij Ikea:

    Spiegel in de kleerkast

    Een zeer smalle tafel om op te studeren en niet veel meer dan dat te doen in plaats van het voorziene studeermeubel dat in de wand zou ingebouwd zijn.

    Een relatief groot dubbel bed in het midden van de ruimte in plaats van een enkel bed tegen de muur, en kasten waar we het bed gingen zetten in plaats van tegen de achtermuur (want die loopt zó schuin ten opzichte van de gevel, dat het om zeeziek te worden was als die kasten helemaal scheef ten opzichte van de plankenvloer stonden).

    Bed en bureau en kasten

    Vanuit de hoek van de kleerkast

    Een lavabo om u aan te wassen en eventueel een glas en een bord en wat bestek af te wassen in plaats van een muur met daarachter kasten en een douche en een lavabo, wat uiteraard een veel grotere open ruimte geeft dan als er een muur in het midden van de kamer zou staan.

    Zicht van de hoek naar de trap

    En dat geeft dan in totaal:

    Overzicht vanop de trap

    (Er komen nog een paar zitzakken bij, en gordijnen, en een trap.)

    ⁂

  • ‘t Viel nog mee, met die balk

    Ik dacht dat er een stuk uit de balk gezaagd was, en dat dat vervangen was door epoxy. Blijkt dat het gelukkig maar uitvloeisel was dat aan de zijkant zat, en geen houtvervanging.

    Met een stevige bijtel beitel was het ergste ervan gekapt, en met een staalborstel zou het eventueel nog wat meer opgeschoond kunnen worden:

    't Valt uiteindelijk nog wel mee

    Vuile vlekken, dat wel

    Ik heb de indruk dat er vlekken zullen overblijven, maar bon. ‘t Is beter dan plastiek, en vlekken zitten er al genoeg op die balken.

    Voor de rest is het plafond in gang gestoken, in de living:

    Voorbereidingen voor plafond

    En begint het bureau(tje) in de hoek achter de trap vorm te krijgen:

    Toekomstig bureau(tje)

    Morgen (vandaag) komt de smid een schoen rond een balk steken. Zoals het er nu naar uitziet, zal ik dat zien gebeuren, in plaats dat ik op een verjaardagsfeestje in Oudenaarde zal zitten zoals voorzien was: misselijk van de rugpijn (niets te maken met kapotte stukken metaal in mijn rug, heb ik gewoon om de zoveel tijd eens heel erg).

    ⁂

  • Boeken mei 2012

    Niet razend veel boeken uitgelezen, deze maand, wel nog altijd aan een aantal langere boeken bezig die ik mondjesmaat, een paar bladzijden hier, een paar bladzijden daar lees, om het allemaal wat langer te laten duren. 

    Wat ik wél uitgelezen heb, staat alhieronder. Heel erg hard aangeraden deze maand: Essex County, Fraise et chocolat, Les gardiens des enfers, Among Others, La pédagogie du trottoir, A Pattern Language.


    G.I. Combat 01 [05/05]
    The War That Time Forgot: J.T. Krul (tekst) – Ariel Olivetti (beeld)
    Unknown Soldier: Justin Gray, Jimmy Palmiotti (tekst) – Dan Panosian (beeld)
    Rob Schwager (kleur) – Rob Leigh (letters)
    DC Comics, juli 2012, 32 blz.

    gi

    Begin van twee nieuwe DC 52 reeksen: The War that Time Forgot (dinosaurussen en pterodactielen in Afghanistan) en Unknown Soldier (man neemt wraak op terroristen). 

    Ho-hum. Ik wacht nog even af om te zien of het jingoïstisch geleuter wordt, dan wel iets beters. 

    Dit gaf niet enorm veel hoop. 
     

    Gantz [12/05]
    Hiroya Oku
    Scanlation van op het internet, 2000, 219 blz.

    gantz

    Een koppel scholieren van zestien, Kei Kurono en Masaru Kato, worden in een metro overreden terwijl ze een zatlap van de sporen proberen halen. Ze worden wakker in een appartement in Tokyo, waar nog een resem andere mensen zitten. In het midden van de kamer staat een zwarte bol, waar een tekst op verschijnt: “Jullie levens zijn over, klootzakken. Wat jullie doen met jullie nieuwe levens, daar beslis ik over. Voilà.”

    De bol gaat open en er blijkt een naakte man in vast te zitten, met draden en life support en whathaveyou. Japans genoeg, al? 

    De mensen in het appartement krijgen de opdracht om een ajuin-alien te doden. Euh ja. Ik ga denk ik nog wat verder moeten lezen voor ik er een oordeel over vorm. 

    Maar ’t zal niet voor onmiddellijk zijn. 
     

    Essex County [12/05]
    Jeff Lemire
    Top Shelf, 2009, 512 blz.

    essex

    Jeff Lemire vertelt meer dan een eeuw leven in Essex County, een gefictionaliseerde versie van het gat in Canada waar hij vandaan kwam. Drie grote verhalen die in elkaar haken, en als bonus een paar appendixen. 

    Tales from the Farm vertelt het verhaal van Lester: moeder net gestorven, vader nooit gekend, woont bij zijn oom, die daar helemaal niet zo goed in is, in kinderen. En samen moeten ze iets aan met het verdriet dat hun leven definieert. In Ghost Stories krijgen we het hele leven van Vince en Lou LeBeuf te lezen: hartverscheurend, van broers die niet met elkaar communiceren, en van gemiste kansen en kapotte levens. 

    The Country Nurse is Anne Byrne, de verpleegster die Lou verzorgt in zijn oude dag: haar familie is al generaties in de stad, en vertellen waar het over gaat is het boek verbrodden. 

    Een meesterwerk, koop het met uw ogen dicht. 

     

    Our Love is Real [12/05]
    Sam Humphries (tekst) – Steven Sanders (beeld) – Troy Peteri (letters)
    Image Comics, 2011, 32 blz.

    real

    In de toekomst hebben mensen sex met planten, en honden, en zelfs kristallen. Een politieagent wordt plots verliefd. En dat is het zowat: meer een vignet dan een verhaal.

    Bwofja. 

     

    X-Men: Season one [12/05]
    Dennis Hopeless (tekst) – Jamie McKelvie (beeld) – Mike Norton (inkt) – Matthew Wilson (kleur) – Clayton Cowles (letters)
    Marvel Comics, mei 2012, 136 blz.   

    one

    Reboot en alles: de eerste stappen van de X-Mannen, alsof het nu zou gebeuren. We maken “opnieuw voor het eerst” (zucht) kennis met Prof. Charles Xavier, die Angel (Warren Worthington III), Cyclops (Scott Summers), Marvel Girl (Jean Grey), Beast (Henry ‘Hank’ McCoy) en Iceman (Bobby Drake) onder zijn hoede neemt. 

    Aan de andere kant van de goed/kwaad-lijn: onder meer Magneto, Scarlet Witch, Toad, Blob, en Unus the Untouchable.

    Ik zie voor wie dit gemaakt werd, en ik kan het begrijpen. Maar ’t is niet voor mij, denk ik.

    Brr. 

     

    Le troisième testament:
    1: Marc, ou le réveil du lion [12/05]
    2: Matthieu, ou le visage de l’ange [12/05]
    3: Luc, ou le souffle du taureau [12/05]
    4: Jean, ou le jour du corbeau [13/05] 
    Xavier Dorison (tekst), Alex Alice (tekst 3-4, beeld)
    Glénat, 1997-1998-2000-2003, 46+46+54+73 blz.  

    testament

    Begin veertiende eeuw. Conrad van Marburg, inquisiteur, wordt beschuldigd van satanisme en ter dood veroordeeld door een rechtbank waar onder meer ook Hendrik II, Graaf van Sayn in zetelt. Marburg wordt in extremis van de brandstapel gered door twee leerlingen van hem, Gherard Steiner en Charles d’Elsenor. Fade to black. 

    Open op: enkel jaren later, het klooster van Veynes wordt in brand gestoken en alle monniken brutaal vermoord. De daders zijn er vandoor met een manuscript dat de monniken in de grotten onder het klooster hadden gevonden. Fade to black. 

    Open op: Charles d’Elsenor, ondertussen aartsbisschop van Parijs, contacteert zijn oude leermeester om op onderzoek te gaan naar wat er in Veynes gebeurde. Hij wil hem zelfs opnieuw inquisiteur maken — nope, zegt Conrad. Trekt uw plan, sorry, ik ben ermee weg. 

    En dan schiet het in gang: Elisabeth, de pleegdochter van Elsenor, komt met een brief bij Elsenor die net Parijs aan het verlaten was, hij ziet dat het een valse brief is, ze lopen terug naar de kathedraal, Elsenor blijkt — aumagad — gekruisigd te zijn! En daar stromen de soldaten binnen! Achtervolgingen! Reizen door heel Europa! Ontknopingen! Onthullingen over lang vervlogen zaken! Met de Bijbel, en de geheime oorsprong van de Tempeliers! En alles!

    Ik dacht, toen ik het eerste album gelezen had: Hoera, ’t Is Naam van de roos maar dan anders. Wijs.

    En deel twee was ook redelijk goed. En deel drie, euh, niet. En tegen deel vier was ik toch wel teleurgesteld. Niet dat het afgrijselijk slecht is, verre van, maar het echte wetenschappelijke onderzoek naar die dingen is veel interessanter dan dit Da Vinci-code-achtig gedoe. 

     

    The Wolverine Files [13/05]
    Mike W. Barr (en a cast of hundreds)
    Simon & Schuster, 2009, 160 blz.  

    wolverine

    Een samenvatting van Wolverine-feiten tot 2009, copieus geïllustreerd met stukken uit de oorspronkelijke comics.

    Fijn om eens te lezen na elkaar, maar bon. Tja. 

     

    Belinda contre les mange-disques / Belinda II [16/05]
    Guido Crepax (vert. Marie Giroud en Rolf Kesselring)
    Kesselring, 1984, 46 blz.

    belinda

    Goh. Er zijn dingen die niet verouderen, en dan zijn er dingen die wél verouderen. Deze Crepax, bijvoorbeeld: een verhaaltje uit de hoogdagen van het hippiedom dat toen ook al niets om het lijf had, en dat in 1983 een totaal overbodig “vervolg” van een paar bladzijden gekregen heeft, dat zo eigenlijk nog veel meer verouderd is dan het eerste stuk uit 1967. En urgh, zo lelijk getekend, dat laatste. 

    Om zeer snel te vergeten. 
     

    Marlène & Jupiter, tome 1 [16/05]
    Georges Pichard
    Yes Company, 1988, 50 blz.

    jupiter

    Ah, nostalgie. Vuile boekskes van het genre dat bij ons thuis wel eens op zolder durfde te liggen. Als ik het mij goed herinner, hadden we thuis een aantal albums van Blanche Epiphanie liggen, en vond ik er niet al te veel aan. Nogal jaren-1970-aandoende vrouwen, en zo. 

    Ik had al een tijd een stapeltje Franstalige strips liggen in het genre dat toen wel eens porno genoemd werd, maar dat in het licht van het internet en van de jaren 2010 vooral oh la la kijkt nu een blote madam is, en meer een soort National Geographic etnologische tijdsdocumenten zijn dan iets anders, en ik vroeg me af of dat eigenlijk overeind bleef. 

    [Overeind, get it? ’t Was nochtans niet de bedoeling. Ah ha ha.]

    Wel: aan Blanche Epiphanie ben ik nog niet begonnen, maar deze Marlène et Jupiter was totaal onverwacht echt wel grappig. Concept: Jupiter komt op aarde poolshoogte nemen. Leda-en-de-zwaangewijs. Compleet matter-of-fact verteld, erg jaren-1980, en ik denk dat Alan Moore het ook wijs zou gevonden hebben. Op het einde van het boek komt Jupiters madam er ook tussen, en Mercurius, en ik ga eens op zoek gaan naar het vervolg, als ik het ooit vind.  

     

    Règlement de contes et autres comptes [17/05]
    Olivier Taffin
    Goupil, 1985, 50 blz. 

    contes

    Een boekje met verhaaltjes. Eén lang en een resem die eigenlijk moeilijk een verhaal kunnen genoemd worden: eerder vignetten, of lang uitgevallen doedels. Oneven van kwaliteit: ik heb een paar keer geglimlacht, ’t is toch altijd dat.  

     

    The Mongoliad: Book One (The Foreworld Saga) [17/05]
    Erik Bear, Greg Bear, Joseph Brassey, E.D. DeBirmngham, Cooper Moo, Neal Stephenson, Mark Teppo
    47North, 2012, 427 blz.

    mongoliad1241, en de Mongolen zouden wel eens de hele wereld kunnen veroveren. Een aantal mensen trekken erop uit om de baas van de Mongolen dood te doen.  

    Ik had mij ergens in 2010 een account aangemaakt op Foreworld en het ook een tijdje gevolgd, maar dan weer uit het oog verloren — hoe gaat dat, met die dingen? 

    En dan las ik dat deel 1 van The Mongoliad uit zou komen in een definitieve vorm, bij Amazon. Ik heb het meteen gekocht, maar het heeft nog geduurd voor ik op één van de sociale mediats voorbij zag komen dat Bruno het net uitgelezen had, eer ik er zelf aan begon. 

    Het leest als een stoomtrein. Het einde van deel 1 is, euh, abrupt. En er is veel meer inhoud bijgekomen op het internet dan in het boek staat. 

     

    Carmen [17/05]
    Georges Pichard
    Le Square – Albin Michel, 1981, 64 blz.

    carmen

    Pichard doet Carmen. Niet de opera (al zitten er wel elementen van de opera in), maar wel de novelle van Prosper Mérimée: de samenvatting is op het interwebs te vinden. Neem dat, gooi de raamvertelling weg en giet de rest in chronologische verhaalvorm, voeg er veel blote borsten aan toe: hopla, klaar. 

    De tekeningen zijn vintage Pichard, geen klachten hier, zelfs al had ik het moeilijk om Mérimées Carmen (“petite, jeune, bien faite”) te herkenning de typisch statueske jaren-1970-vrouw die Pichard ervan maakt. Jammer, wel, dat het scenario niet onder handen genomen is door een betere schrijver: het had echt wel beter in elkaar kunnen zitten.

    Carmen
    Prosper Mérimée
    1846, 115 blz.

    Ik was twee pagina’s ver in Pichard’s Carmen, toen ik bedacht: ik lees best het origineel eerst. Wat ik dan ook gedaan heb.
     

    Fraise et chocolat [18/05]
    Aurélia Aurita
    Les Impressions Nouvelles, 2005, 146 blz. 

    fraise

    Luidop lachen om een boek: dat was al een tijd geleden. En luidop lachen om een boek dat eigenlijk voornamelijk over liefde, euh nee, sex gaat: nog veel langer geleden. 

    Aurita is een Parisienne met (ergens) aziatische roots. Ze publiceert een paar dingen in Fluide Glacial, maakt Angora, een fijn boekje, en wordt als beginnende striptekenares van 24 uitgenodigd om in Tokyo mee te doen aan een Frans-Japanse stripsamenwerking. Ze wordt er stapelverliefd op een oudere man: Fraise et chocolat is het verhaal van de eerste paar weken can hun relatie. 

    De achterflap zegt dat Aurélia Aurita een fan is van Reiser en Anaïs Nin, en hey: ’t is een mengeling van de twee. Boertig, romantisch, erotisch, luidop lachen grappig. Aangeraden!
       

    Notre Dame des Silences [18/05]
    Rodolphe (tekst) – Jean-Luc Serrano (beeld)
    Albin Michel, 1989, 50 blz. 

    dame

    Zes verhalen van Rodolphe en Serrano (de jongens van Taï Dor), die denk ik eerder verschenen in L’Echo des Savanes. Rode draad: de toekomst, mensen die dood willen, en slachtoffers die geen slachtoffers blijken te zijn. Een inzichtje in hoe pessimisten de nabije toekomst zagen eind de jaren 1980: al met al redelijk banaal en redelijk optimistisch in zijn pessimisme. De Muur was juist gevallen en het zag er toen nog allemaal fantastisch uit, ik denk dat het daaraan ligt. 

    Leuk tussendoortje, meer niet. Misschien dat ik nog eens Taï Dor bovenhaal ook. Als ik het terugvind. 
      

    Faisons l’homme en notre image [18/05]
    Ottavio De Angelis (tekst) – Franco Saudelli (beeld) – Teresa Bi Agioli (kleur)
    Dargaud, 1987, 56 blz. 

    homme

    Ach, nog zo’n jaren-1980-niemendalletje uit de Fnac. Ik herinnerde het mij in dezelfde reeks als L’homme est-il bon, maar ’t bleken eerder Asimov-achtige robot-verhaaltjes te zijn. Verhaaltjes waarvan het einde, helaas, redelijk ver op voorhand doorgetelefoneerd werden. 

    Ook al geklasseerd onder “leuk tussendoortje”, en ook al geklasseerd onder “neen, daar zou ik nu geen geld meer aan geven”.
     

    Les gardiens des enfers [18/05]
    Didier Alcante (tekst) – Matteo (beeld) – Matteo en Chiara Fabbri Colabich (kleur)
    Glénat, 2010, 64 blz. 

    gardiens

    Oh, uitstekend. Een spookverhaal met twee historische kernen: de scheepsramp van de Royal Charter in 1859, en de mannen die de vuurtorens bemanden. 

    Zou even goed een tv-serie van een keer of zes een uur kunnen zijn, eigenlijk. 

    Nee: zeer, zeer goed, vond ik. 

     

    Grand vampire: Cupidon s’en fout [18/05]
    Joann Sfar (tekst en beeld) – Audrė Jardel (kleur)
    Delcourt, 2001, 48 blz.  

    cupidon

    Ik lees graag Joann Sfar. De volledige Chat du rabbin en Petit Vampire staan hier in het boekenrek (enfin, ’t is te zeggen, zitten ergens in boekendozen). Grand vampire kende ik wel van Petit Vampire, waar op de vraag naar het verband tussen Grote en Kleine Vampier het antwoord kwam dat als Kleine Vampier jonger was, hij misschien wel Grote Vampier was. Zo wijs!

    Dat bleef heel de tijd in mijn hoofd toen ik Cupidon s’en fout las: wat een schattig, ontwapenend, lief mannetje is Grand Vampire!

    Aangeraden aan al wie graag van begin tot einde van een boek met een brede glimlach zit. 

     

    Fraise et chocolat 2 [18/05]
    Aurélia Aurita
    Les Impressions Nouvelles, 2007, 188 blz. 

    Mja. Het is een vervolg, en het is ook ergens meer van hetzelfde, en we komen ook wel ergens meer te weten van de personages, maar ik was er niet ondersteboven van. Het wordt eigenlijk ook een beetje luguber, op de een of andere manier. Tijd om iets anders te doen, Aurélia! 

     

    Le grand pouvoir du Chninkel [19/05]
    Jean Van Hamme (tekst) et Grzegorz Rosinski (beeld)
    Casterman, 1988, 147 blz. 

    chninkel

    Ik herinnerde mij hiervan dat ik het, toen ik op school zat, het verschrikkelijk belerend vond. 

    Ik herinnerde mij dat goed. Redelijk om de oren slaand met parallellen naar de Bijbel, naar Kubrick en Clarke’s 2001, naar vanalles een beetje. Pseudo, vond ik het allemaal maar. Puberaal. Iets voor catechese-leraars.

    (“No offense” moet ik aan dat laatste toevoegen. Dan mag ik alles zeggen. Ge zijt een vurte klootzak no offense., dat soort zaken.)

     

    Petit Vampire et les Pères Noël Verts [19/05]
    Joann Sfar (tekst en beeld) – Walter (kleur)
    Delcourt, 2004, 30 blz.

    noel

    Hé tiens, da’s raar. 

    Petit Vampire en zijn kameraadjes weten niet goed of ze al dan niet moeten geloven in de Kerstman. En dus blijven ze wakker op kerstdag en volgen ze een kerstman. Niet de Kerstman, maar een grote groene kerstman, zo een die instaat voor de distributie. En dan geraken ze bijna niet terug. 

    Ik herinner mij dat ik het grappig en goed vond toen ik het kocht, maar bij het herlezen vond ik het maar zo-zo. Er zijn veel betere in de reeks. 

     

    Un siècle d’amour [20/05]
    Dan Franck (tekst) – Enki Bilal (beeld)
    Casterman, 2009, 120 blz. 

    amour

    Er was een tijd dat ik elk album waar Bilal aan tekende, meteen kocht. Dat is ondertussen al een tijd geleden, ik volg het allemaal niet zo erg meer. 

    Un siècle d’amour schetst in dertien episodes (telkens een schets, een beeld, een detailbeeld en een tekst) de geschiedenis van de 20ste eeuw. Niet zo’n happy eeuw, als ge ’t zo bekijkt. 

    Mooi getekend, uiteraard. Een zeer zachte en poëtische Bilal. 

     

    Symposium [20/05]
    Plato
    385-380 v. Chr. 

    Ah, omdat het vermeld werd in een boek dat ik aan het lezen was, en dat ik het nog niet gelezen had, snel opgezocht en gelezen. 

    Grappig hoe fris het is en blijft: ha! Aristophanes die met de hik zat! En Alkibiades en zijn gedoe!

     

    Petit Vampire et la soupe de caca [20/05]
    Joann Sfar (tekst en beeld) – Walter (kleur)
    Delcourt, 2003, 30 blz. 

    caca

    Michel gaat spelen bij Petit Vampire, waar Marguerite kaka-soep gemaakt heeft die niemand apprecieert. En dan moet Petit Vampire in bad en Marguerite wil absoluut mee.

    De scheten van Marguerite zijn luchtbellen die alleen stinken als ze uiteenbarsten: er ontsnapt er één uit het huis, ze ontploft boven het kerkhof en alle doden worden weer levend.

    Eén van de doden klimt op het huis en ziet de klok, die sinds jaar en dag stil staat op vijf uur. “C’est l’heure du thé!” roept hij, en plots eisen alle doden thee, met een wolkje melk, en citroen, en taart, en scones, en muffins en clotted cream, en de la marmelââââââââde (à l’orange amère). 

    Yep, een klassieker. Het soort boeken dat ik gekocht heb in de hoop dat de kinderen ze zouden lezen.  

    Tijd dat die bibliotheek er staat, verdorie.

     

    othersAmong Others [20/05]
    Jo Walton
    Tor, 2011, 304 blz. 

    Ik moet er helemaal niets over zeggen: Martin deed dat al vorig jaar. Ik had het gekocht, zuiver op basis van zijn review, maar stomgaweg nog niet gelezen. En dan las ik dat ze de Nebula gewonnen heeft, en hop, meer heb ik niet nodig. 

    Op een paar uur uitgelezen.  

    ’t Is een boek voor mensen als wij geschreven. 

     

    Saint Exupéry. Le dernier vol [22/05]
    Hugo Pratt
    Casterman, 1995, 80 blz. 

    ex

    De laatste tien minuten van het leven van Antoine de Saint-Exupéry, maar eigenlijk ook: zijn hele leven.

    Met een geschreven biografie van een bladzijde of twintig als een soort “DVD Extras” waardoor zelfs de kleinste allusie in het stripverhaal duidelijk wordt. Fijn. 

     

    La pédagogie du trottoir [22/05]
    François Boucq
    Casterman, 1987, 58 blz. 

    trottoir

    Dit is het album dat ervoor gezorgd heeft dat ik heel erg lang alles van Boucq gekocht heb, maar het was zeker al meer dan twintig jaar geleden dat ik het nog gelezen had. 

    En zoudt ge willen geloven dat ik het bijna allemaal vergeten was? Een waar genot om de verhaaltjes te herontdekken, en jawel: het blijft veel meer dan overeind. ’t Is League of Gentlemen-achtig, en tegelijk zo hard Belgo-Frans: meesterlijk. 

     

    Kris Cool [24/05]
    Philippe Caza
    Le terrain vague, 1970, 68 blz.

    kris

    Euh, ja. 1970 hé. Seks en psychedelica. Niets, maar dan ook niets om het lijf. Komieke sigaretten en patchouli verplicht, vrees ik.  

     

    Neonomicon [28/05]
    Alan Moore (tekst) – Jacen Burrows (beeld) – Juanmar (kleur)
    Avatar Press, 2010, 4 x 32 blz.

    neo

    De stem van Alan Moore: herkenbaar uit duizend. Goed geschreven, sterke personages, en een fijne kijk op H.P. Lovecraft. 

    Honderdtwintig bladzijden, net lang genoeg. Voor hetzelfde geld had een mindere God hetzelfde verhaal over honderd nummers uitgesponnen. Of over een volledig seizoen X-Files uitgesmeerd. 

      

    The Courtyard [28/05]
    Alan Moore en Antony Johnston (tekst) – Jacen Burrows (beeld)
    Avatar Press, 2004, 60 blz.

    courtyard

    Het boek waar Neonomicon het vervolg op is. Gestyleerder, minder een aflevering van The X-Files of Fringe, nog meer Alan Moore. Ik bn er niet uit of het beter is om dit voor of na Neonomicon te lezen. 

     
     

    Uchronie(s) – New Byzance (1: Ruines, 2: Résistances, 3: Réalités) [28/05]
    Eric Corbeyran (tekst) – Eric Chabbert (beeld) – Luca Malisan en Paolo Francescutto (kleur) Glénat, 2008-2010, 3 x 52 blz.

    Uchronie(s) – New Harlem (1: Rapt, 2: Rétro-Cognition, 3: Révisionnisme) [29/05]
    Eric Corbeyran (tekst) – Tibery (beeld) – Luca Malisan en Paolo Francescutto (kleur)
    Glénat, 2008-2010, 3 x 52 blz.

    Uchronie(s) – New York (1: Renaissance, 2: Résonances,  3: Retrouvailles) [29/05]
    Eric Corbeyran (tekst) – Djillali Defali (beeld) – Raphaël Hédon en Claudia Boccato (kleur)
    Glénat, 2008-2010, 3 x 52 blz.

    Uchronie(s) – Épilogue [31/05]
    Eric Corbeyran (tekst) – Eric Chabbert (beeld) – Luca Malisan en Paolo Francescutto (kleur)
    Glénat, 2011, 52 blz. 

    Drie maal drie boeken en een epiloog. Ze spelen zich allemaal in New York af, en allemaal met dezelfde personages. 

    In de wereld van New Byzance waren er na van 11 september 2001 wereldwijd een hele reeks aanslagen. 

    Parijs, Londen en andere wereldsteden zijn platgebombardeerd, de Fundamentalistische Utopie is uitgeroepen, en  alvast in New York is er een moslimstaat. Een vreemde mengelmoes: vrouwen zijn gesluierd met moderne elegante sluiers die alleen mond en neus bedekken, maar de regels rond echtscheiding en overspel lijken een karikatuur van de ergste excessen van achterlijke Sharia-wetgeving. Om maar iets te zeggen: het lijkt alsof elke man, zelfs de meest beschaafde en verlichte, een verstuiver met zuur in de badkamer staan heeft om zijn vrouw ritueel te verminken als zij hem ook maar dreigt van overspel met haar beste vriendin te verdenken.

    uchronies

    En da’s al meteen het eerste en grootste probleem dat ik heb met de hele reeks: Uchronie(s) gaat uit van drie parallelle universa waar we in het heden zijn of de nabije toekomst, en waar iets in het recente verleden veranderd is, maar de wijzigingen zijn zo grondig en zo uitgebreid dat het weinig geloofwaardig is. 

    Zelfs als New Byzance zich 30 of 40 jaar na 2001 zou afspelen (en daar lijkt het niet op, aan de decors te zien: maximum 20, schat ik), dan nog is er teveel gebeurd om het realistisch te doen overkomen: heel New York bijna-herbouwd, soeks overal, om nog niet te spreken van een volledig gewijzigde maatschappij).

    Zack Kosinski heeft visioenen, die hij kan overbrengen op andere mensen. Dat talent wordt gebruikt om potentiële revolutionairen of andere misdadigers te brainwashen, of beter: om ze te laten zien hoe de wereld er zou uitzien als hun visie (extreem kapitalisme, pakweg) de overhand zou halen. Erg Minority Report, ja. Maar dan met parallelle wereld in plaats van de toekomst. En al lijkt het me ook weinig waarschijnlijk dat er voor elk niet-moslimachtig standpunt een degelijke afschrikking zou zijn.

    In de wereld van New Harlem is Martin Luther King president geworden in 1964, en doodgeschoten in Dallas. Waarop de militante zwarten, Black Panthers & tutti quanti, de macht overgenomen hebben in de VS, en (mijn bullshit-detector sloeg tilt) erin geslaagd zijn om alle geschiedenis van vóór 1970 of zo te elimineren. Er is nooit slavernij geweest, er is nooit discriminatie geweest, zwarten zijn altijd de baas geweest. 

    Zack Kosinski werd als kind van vijf door een rijke zware afgekocht van zijn ouders en is sindsdien verantwoordelijk voor het voorspellen van de toekomst voor het één of het ander conglomeraat. En dan beginnen zijn gaven af te nemen, en wordt hij aan de deur gezet. 

    In de wereld van New York is Zack Kosinski twintig, en wordt hij net wakker uit een coma van tien jaar. 

    De drie werelden haken in elkaar: de vader van Zack-in-New York heeft een manier gevonden om tussen werelden te reizen. En daar begint de miserie: iedereen wil die kennis hebben. 

    Cue achtervolgingen, intriges, verraad en dubbelverraad, en veel (veel) unhappy ends. Die in de epiloog allemaal mooi tesamen gebonden worden. 

    Geen slechte reeks, daar absoluut niet van, maar mislukte science fiction en mislukte AltHist: de personages mogen nog zo geloofwaardig zijn, als hun wereld ongeloofwaardig is, dan zitten we met een probleem. 

     

    A Pattern Language: Towns, Buildings, Construction
    Christopher Alexander, Sara Ishikawa, Murray Silverstein (en Max Jacobson, Ingrid Fiksdahl-King, Shlomo Angel)
    Oxford University Press, 1977, 1216 blz.

    patternOp mijn vorig werk werkten we vaak met patronen. Interfacepatronen, zoals bijvoorbeeld die van Tidwell, of van hier of van hier. Allemaal, zoals de patronen van Gamma en kornuiten die eraan vooraf gingen, volgens min of meer hetzelfde, euh, patroon:

    • een eenvoudig te onthouden naam (hub and spoke, singleton, meaningful defaults, …)
    • een probleemstelling
    • een oplossing
    • wanneer de oplossing gebruiken
    • waarom de oplossing gebruiken
    • voorbeelden 

    En allemaal gebaseerd op dit boek van Christopher Alexander, die op 1200 bladzijden het ene na het andere patroon poneert. Guru-gewijs, oraculair, soms lyrisch, soms lapidair, maar altijd onderhoudend. 

    Deel I gaat over steden, en hij geeft zelf toe dat hij hier niet echt veel ervaring mee heeft — haja: hoeveel mensen hebben al zoveel steden mogen maken dat ze er veel ervaring mee hebben? 

    Deel II is het meest doorleefde, en daardoor voor mij ook het meest interessante: over huizen. Alexander gaat er helaas wel van uit dat een mens zijn eigen huis kan bouwen ergens op een plaats in het midden van nergens, of toch op een plaats waar veel keuze is over muren en lichtinval en zo, maar toch, het blijft wijs. 

    Ik heb er over een paar maanden tijd hier en daar telkens een paar patronen in gelezen — ’t is geen boek dat van A tot Z moet gelezen worden, maar ik heb het toch maar gedaan. 

    Voor Alexander kan architectuur een maatschappij maken, en zijn ideeën zijn daar redelijk uitgesproken over, bijvoorbeeld deze:

    Internal staircases reduce the connection between upper stories and the life of the street to such an extent that they can do enormous social damage. (…) In industrialized, authoritarian societies most stairs are indoor stairs. The single, centralized entrance is the precise pattern that a tyrant would propose who wanted to control people’s coming and goings.’ (p.742-3)

    Het staat ook bomvol dingen waarvan een mens dan zegt: ah, inderdaad, ja, bij nader inzien. Pakweg:

    Bedrooms make no sense. (p.869)

    En dan een pleidooi voor bed-alkoven in de marge van kamers met andere functies in plaats van lege kamers met alleen een bed erin. Een slaapkamer is een kamer die uiteindelijk na verloop van tijd een soort grote kleerkast dreigt te worden die voortdurend moet opgeruimd worden, hetzij omdat de kleerkast in de slaapkamer staat, hetzij omdat de kamer te groot is. En hij argumenteert het zo goed, dat ik meteen zin heb om een aparte dressing te maken die groot genoeg is om mij om te kleden, die uitgeeft aan de ene kant op een kleinere slaapruimte ligt die alleen slaapruimte is en aan de andere kant op een natte zone.

    (Nee, geen badkamer. Daar is Alexander ook tegen. :))

    Of deze, waar hij zich irriteert — met recht en rede, vind ik — aan veiligheidsvoorschriften:

    We urge you to be as free as possible when you decide the slope of the stair. Unfortunately, the search for perfect safety in housing laws, insurance standards, and bank policies, has exaggerated the standardization of slopes. (p.903)

    ’t Is een leutige mens, meneer Alexander. 

    En een perfect boek voor het toilet, ook. Vol kleine en grote schatten, zoals deze:

    Make a place in the house, perhaps only a few feet square, which is kept locked and secret; a place which is virtually impossible to discover–until you have been shown where it is; a place where the archives of the house, or other more potent secrets, might be kept. (p. 931)

     

    Monocyte 01 [31/05]
    Kasra Ghanbari
    IDW Publishing,  oktober 2011, 32 blz. 

    mono

    Twee rassen van onsterfelijken: eentje uit de nacht der tijden, eentje recent ontstaan. De antedeluvians (grr, ja: niet antediluvians, bah) bestaan al sinds het ontstaan van de mensheid: een soort vampiers. De olignistics werden mogelijk gemaakt door wetenschappelijke vooruitgang: ook een soort vampiers, die eerst The Matrix-achtig op mensen teerden, en later zelfs dat masker afgooiden en gewone mensen als vee beschouwden. 

    En ’t is oorlog tussen de twee rassen. 

    De Dood, hier Azrael genaamd, zit tevergeefs te wachten tot er nog eens iemand sterft. Hij roept Monocyte erbij, een tovenaar die lang geleden besloot om in slaap te vallen toen hij er maar niet in slaagde om te sterven, om hem te helpen. 

    “Like Deadwood being sodomized by HR Giger in a cathedral, as narrated by Toms Waits”, zei Ben Templesmith over deze reeks. 

    “Gelijk iemand die veel te hard zijn best doet om cool te zijn en daarbij vergeet te boeien”, zeg ik erover. 

    En ik zal dan misschien later eens delen 2, 3 en 4 lezen. Maar dan zal ik eerst deel 1 moeten herlezen, en ’t zal nog een tijdje duren, denk ik. Ik heb het niet zo voor van die Dave McKean-typografie in de jaren-tegenwoordig. Het had al geen overschot twintig jaar geleden, en nu zeker niet. 

     

    Les aigles décapitées 1: la nuit des jongleurs [31/05]
    Patrice Pellerin (tekst) – Jean Charles Kraehn (beeld) – Jean-Jacques Chagnaud (kleur)
    Glénat, 1986, 48 blz.

    aigles

    Ah, goeie ouwe historische stripverhalen! Dertiende eeuw. Twee jongleurs worden in het bos geïnterpelleerd door een slechterik, gevangen genomen en naar het kasteel gebracht, waar juist een gezant van Adolf, de broer van de nieuwe koning van Frankrijk (Lodewijk de Heilige, maar hij is op dit moment nog niet heilig) de kasteelheer probeert te overtuigen zijn kant te kiezen. 

    Intriges, want de gezant heeft een spion bij de kasteelheer. Er is en mooie jonkvrouw, er is een slechte slechterik, er is een verdwenen erfgenaam, er zijn kruistochten, enfin: ’t is De Rode Ridder, maar dan iets breder dan één album in scope. Ik heb deel één in een ruk uitgelezen, ondanks de riemen en riemen tekst soms, en de wat oubollige tekeningen hebben mij niet gestoord. 

    Benieuw of het goed blijft.

    ⁂

  • Doe eens van rechtsstaat

    De situatie is dat een tijd geleden persoon A (pak nu nog: een agressief stuk crapuul) persoon B een klop gegeven heeft en dat persoon B doodgevallen is na die klop. 

    Euh. 

    Ik had daarnet een hallucinant dovemansgesprek op Facebook, en ik heb eigenlijk niet eens zin om naar de krantencommentaren te gaan kijken, nu persoon A voorlopig vrijgelaten blijkt te zijn.

    Is er dan echt niémand die denkt dat er wel degelijk een verschil is 

    1. moord (met voorbedachte rade): A had een plan opgevat om B dood te doen, gelijk in de televisieseries
    2. opzettelijke doodslag (zonder voorbedachte rade): A stond op de bus, B sprak hem tegen, en A wou hem in een vlaag van woede doodmaken
    3. opzettelijke slagen en verwondingen met de dood tot gevolg zonder de intentie te doden: A wou B een welgemikte klop in zijn gezicht geven, wil het stomme toeval toch wel dat B daarvan doodstuikt, zeker
    4. opzettelijke slagen en verwondingen: A heeft B een blauw oog geslagen
    5. onopzettelijke slagen en verwondingen met de dood tot gevolg: Firmin Crets heeft zijnen beste maat doodgeslegen
    6. onopzettelijke slagen en verwondingen: owla, sorry, mijn elleboog in uw wezen, ’t was niet de bedoeling

    Voor zover ik dat zag op het nieuws, is het hier nummertje 3, dacht ik. Maar ik zie de ene na de andere pleiten om A te behandelen als was hij een moordenaar. Wat hij dus niet is. 

    Een rechtsstaat, verdorie, geen lynchpartij. 

    ⁂

  • Ontevreden wegens plastieken balk

    Hey, ‘t moest er ooit eens van komen: ik was vandaag als ik thuiskwam niet content met de voortgang van de verbouwingen.

    ‘t Zal waarschijnlijk aan de specialist restauraties liggen, en misschien is er nog wel iets aan te doen, maar geef nu zelf toe — een eeuwenoude balk, zelfs als hij gerestaureerd is, hoort er niet meteen zo uit te zien:

    Zo lelijk

    ‘t Is verdorie gelijk dat ze er een plastiekzak losjes rond gebonden hebben, en daar dan die epoxymengeling in gegoten hebben.

    En aan de andere kant van de balk:'t Is gelijk een plastiekzak

    Neen, dat gaat niet onder het plafond zitten: heel die onderkant blijft gewoon open en bloot. En ziet er dus uit alsof we een blinkende plastieken balk hebben.

    Vergelijk met het andere eind van diezelfde balk ,aan de andere kant van de living, waar een paar jaar geleden hetzelfde mee moest gebeuren:

    Nieuwere gerestaureerde balk

    En vergelijk met de andere balk waar we indertijd niet content mee waren – maar da’s al tien jaar geleden:

    Oudere balk

    Daar zit de epoxy ook aan de oppervlakte, maar ‘t is tenminste glad. Het ziet er niet uit alsof het einde van de balk in een vuilbakzak gegoten is geweest.

    Zucht.

    Enfin. Misschien is er nog iets aan te doen. Misschien.

    ⁂