Gisterenochtend lag Zelie in de zetel boven. Stilletjes miserabel te doen: “ik heb buikpijn en hoofdpijn, mhuuuhuuuu”.
Yeah right, denk ik dan. Buikpijn en hoofdpijn, dat is leerlingentaal voor “ik heb geen goesting om naar school te gaan”. Dat was het bij mij toch meestal in de tijd: zo’n vage klacht, en dan in combinatie met een gesaboteerde koortsthermometer, moeilijk om te gaan zeggen dat het niet waar is, en een ideale manier om toch minstens een dag of twee thuis te kunnen blijven.
Ik onverbiddelijk dus: geen sprake van thuisblijven, hopla de fiets op en naar school, niets aan te doen. Als het op school erger wordt, bel dan en ik kom u halen, maar ge gaat naar school, péch.
Ahem.
Rond een uur of tien telefoon: van de verpleegster op school. Dat Zelie erge hoofdpijn heeft, en of ik haar niet kan komen halen. Gelukkig werk ik maar op vijf minuten van school, enfin, Zelie heeft de rest van de dag op mijn werk doorgebracht. Boekjes lezen, iPad spelen, huiswerk maken.
Tegen de namiddag was het gedaan met de buikpijn en hoofdpijn: ik zou liegen als ik zei dat ik het niet zeer verdacht vond dat haar symptomen ongeveer precies een schooldag geduurd hebben.
Fade out, fade in.
Vanmorgen. Anna en Jan hebben buikpijn en hoofdpijn, en, hey! ik ook. Buikgriep, hoezee.
Ik vermoed dat Zelie het vies (of, meer waarschijnlijk, marginaal) zal gevonden hebben om gisteren te vermelden dat ze, oh, gelijk, de hele tijd met de plop-plop zat, naast haar hoofdpijn en haar buikpijn.
En dus zit ik nu thuis. Met Anna die aan het snikken is in de zetel omdat ze eigenlijk absoluut naar school wil gaan, maar dat ze al twee keer is naar het toilet moeten gaan het afgelopen half uur.
Kinderen, meneer mevrouw: ’t is een gemak, soms.
update ’t Was schooluitstap vandaag bij Anna. Snif.
