• Vriendinnen

    ’t Is erg: ik was sinds dagen zowat de meest nerveuze mens in het huis.

    Er kwamen twee nieuwe vriendinnen spelen: eentje van Anna, en eentje van Zelie.

    Het vriendinnetje van Anna, daar zat ik niet mee in, en dat was inderdaad rap gebakken. Kinderen van het eerste leerjaar, vooral als er geen volwassen getuigen bij zijn, daar ga ik graag en goed mee om, ha! (euh, hang on, dat kwam er minder goed uit dan ik het bedoeld was)

    Neen, het was de nieuwe vriendin van Zelie waar ik mee inzat, en dan echt ernstig nerveusgewijs. Een nieuwe vriendin op een nieuwe school in het eerste jaar van de humaniora: stel dat dat hier niet goed zou gaan en het zou mijn schuld geweest zijn, dat zijn dingen die ik niet wil op mijn geweten hebben.

    Ze hebben gebabbeld, zijn naar de autoloze stad gegaan, hebben nog gebabbeld, hebben Ice Tea met blauwe voedselkleurstof gedronken, hebben zich — I kid you not — verkleed met de verkleedkleren van onze jongste, en hebben dan nog gebabbeld. En dan hebben we allemaal samen zelfgemaakte lasagne gegeten, en dan zijn alle ouders ze komen halen: geen enkel incident, a splendid time was had by all, voor zover ik dat zo kon zien.

    Het blijft natuurlijk wel spannend, maar, gelukkig! Via het mirakel van Sociale Netwerken weet ik ondertussen dat het “super” is geweest. Zelfs al zijn er “super-marginale” foto’s getrokken. 🙂

    Zelie en Anna

    Ik voel mij alsof ik juist een zeer moeilijk examen afgelegd heb. Pfoei.

  • Eigendomsrechten, copyright en zo: niet erg besteed aan de mannen van de N-VA, blijkbaar.

    Ik ben er helemaal voor hoor, dat ze Elio Di Rupo niet letterlijk in een schandblok zetten. En dat ze zich beperken tot gooien met ballen en niet met rotte landbouwproducten.

    Maar, beste jongens en meisjes, teken dan misschien zelf uw afbeeldingen. Of zoek er die rechtenvrij zijn. Want serieus, het is niet omdat het op het internet staat, dat het gratis is. En het is niet omdat het downloadbaar is in hoge resolutie, dat ik u toestemming geef om het voor dergelijke voze doeleinden te gebruiken:

    Screen shot 2011-09-18 at 02.45.20.png

    Een foto van een ongetwijfeld erg volkseigen ballenkraam op een ongetwijfeld volkseigen pensenkermis in blijkbaar Beersel, waar twee volkseigen Vlaamse kientches op geheel volkseigen manier een afbeelding van Elio Di Rupo aan het bekogelen zijn.

    Kijk eens waar ze naar aan ’t smijten zijn? En kijk, gemaakt een paar dagen nadat Elio Di Rupo preformateur geworden was:

    Elio

    Gemaakt door mij.

    Ik heb u geen toestemming gegeven, beste mannen van de N-VA, om die illustratie te gebruiken voor uw indoctrinatie van jongeren. En ik zou het mij zeker herinneren als er iemand van de N-VA het mij gevraagd zou hebben.

    Ach ja, blijkbaar zijn (eigendoms)rechten maar belangrijk als het de Walemannen zijn die ze al dan niet ingebeeld schenden. En ben ik niet volkseigen genoeg om mijn rechten gerespecteerd te zien door de Nieuw-Vlaamse Alliantie.

  • Onvoorzien

    Het was vandaag (enfin, gisteren en vannacht) de dag dat we naar een verjaardagsfeest gingen en dat ik plots koude voeten kreeg omdat ik dacht dat er veel te veel volk zou zijn en dat Sandra dus alleen is vertrokken maar dat toen bleek dat er niet zoveel volk was en dat ik achtergekomen ben en dat het uiteindelijk tien voor vijf was.

    Haja.

  • Deur

    Een toilet zonder slot, dat is redelijk vervelend.

    20110917-235259.jpg

    En dus zeggen dat wij jaren een toilet zonder deur hebben gehad.

  • En u?

    Ik heb vanavond…

    Foto’s genomen van de kinderen (de onze en de andere in de straat).

    Anna trekt aardige wezens

    Margaux en Zsa Zsa

    Zelie eet een appel

    Ito op de iPad

    Een decentrale back-up uitgevoerd bij de buur van twee huizen verder.

    Eten klaargemaakt (zelfgemaakte frieten, gecarameliseerde appels, cordon bleus).

    Sandra uitgewuifd (ze is naar Bert Kruismans gaan luisteren in het Fransoos, de volksverraadster).

    Met de buren van naast de deur gebabbeld, op straat natuurlijk.

    De twee jongste kinderen in bed gejaagd, het ene al kwaadschikser dan het andere.

    Nog gebabbeld met de buren.

    Ijsje gegeten met de buren en Zelie en Louis.

    Louis naar bed gestuurd.

    Gebabbeld over Het Onderwijs (’t is wat, meneer mevrouw).

    Zelie naar bed gestuurd.

    Nog wat gebabbeld.

    De plooitafels opgeplooid, de buren slaapwel gezegd.

    Sandra en mijn moeder, vers terug van Kruismans, allo gezegd en een koffie mee gedronken, nog altijd op straat.

    Moder uitgewuifd en Sandra slapel gezegd wegens alsdan ze deze keer eens écht op tijd in bed wou zitten (zaterdag is zowat de drukte dag van de week voor haar wegens duizend kinderen naar elfendertig activiteiten over en weer moeten krijgen).

    En dan nu: met de computer in het verlengsnoer en de peignoir aan postgevat op het plankier, om nog wat voor school te werken. Op de achtergrond een hele resem slechte films, van Hitlerjunge Quex over El planeta de las mujeres invasoras tot Spawn of the Slithis, en op de voorgrond niet minder dan drie! interviews die tot artikels moeten verwerkt worden.

    En dan nog een half jaar of zo nieuwsberichten overzetten, denk ik. 2006-2007. Ayup.

    Ja, update nog geen kwartier later: ’t zal bed worden met een bierglas pijnstillers. ’t Is in mijn rug geschoten. Fuck.

  • To bed!

    Ik ging vanavond nog twee artikels schrijven en een interview afnemen per e-mail, en dan ging ik nog wat inhoud van de oude schoolwebsite naar de nieuwe overzetten, en dan moest ik nog een playlist samenstellen met muziek.

    Maar het is halftwaalf en ik zou er nog aan moeten beginnen, en ik zie het echt niet zitten.

    Ik ga met bossa nova en comics in bed gaan liggen. So there.

    (en wat een machtig schone versie, trouwens)

  • Info (4 van 4)

    He he. Dat zit er dan ook weer op: we hebben allevier de info-avonden van de kinderen achter de rug.

    Ik heb er maar drie meegemaakt wegens alsdan die van Jan op hetzelfde moment was als die van Anna, en dat ik bij die van Anna zat, maar hey, ’t is niet alsof ik het nog nooit gehoord had.

    Het eerste middelbaar, dat had ik nog niet gehoord. Enfin, ’t is te zeggen, ik had het meeste van de harde info al van op de website van de school gelezen, maar de intro van de klastitularis-ad-interim was helemaal nieuw.

    Ik moet opletten wat ik zeg, de muren hebben oren en tegenwoordig zijn er wel meer mensen die zo’n interwebsconnectie hebben op hun rekenmachine, maar voor zover ik dat kan inschatten dénk ik dat Zelie zowat de meest wijze klastitularis(-ad-interim) en leraar Latijn heeft die er in verre omstreken te vinden is.

    We hebben het hele verhaal van de zorgpiramide gehoord (alle leerlingen hebben recht op welbevinden op school, en daar is een heel systeem voor, van een brede basis voor iedereen tot begeleiding voor wie het nodig heeft, en zorg op maat voor wie dat nodig heeft, en allerlei ruggespraak met het Centrum voor Leerlingenbegeleiding en alles), en ik was eigenlijk nog het meest onder de indruk van de manier waarop de mevrouw van het CLB ons duidelijk maakte (en nog eens, en nog eens) dat zij gebonden is aan allerlei beroepsgeheimen. Dat leerlingen bijvoorbeeld met haar kunnen spreken en dat noch ouders, noch school daar iets van weten zonder expliciete toestemming van de leerling.

    Ik zal wat te wachten op het verhaal van de pijlers van de jezuïeten (cura personalia, non multa sed multum, magis / plus est en vous, en todo amar y servir), maar het bleef bij die eerste. Ik vermoed dat het hele verhaal al gedaan werd bij de “inschrijving op ambachtelijke wijze” (elke leerling individueel door de algemeen directeur), en de ouders van de lagere school hebben het vorig jaar in alle geval meegekregen in de kennismaking met de humaniora — maar toch, ik miste het gelijk wat. 🙂

    De martelgang achteraf — het bain de foule met alle andere ouders op de receptie — is mij een beetje bespaard gebleven wegens mij in een hoek kunnen duwen en babbelen met mensen die ik al langer ken, ah ha! En dan ben ik er vervroegd van onder gemuisd. Sandra’s sociale zelf kennende, zal die ergens in het midden van de nacht thuiskomen. En mijn eigen gebrek aan ruggengraat kennende, zou ik ook tot een stuk in de nacht op café gezeten hebben als ik nu niet naar huis was gekomen.

    We worden allemaal oude mensen: ik zei vanmiddag nog tegen iemand die vroeg hoe lang dat nu geleden was, dat het een kwarteeuw geleden was.

    Maar alla.

    Zelie zit in het eerste jaar van de humaniora. Ze doet meer activiteiten dan ik vingers aan mijn handen heb, zowel tijdens de schooluren als erna. Ik heb geen flauw idee wanneer ze studeert of wanneer ze haar huiswerk maakt, maar voor zover we zien en kunnen volgen, loopt alles voorlopig nog helemaal gesmeerd.

    En ze voelt zich goed op school. Meer dan goed, eigenlijk: ze is helemaal klaar voor het vervolg van, euh, alles, vermoed ik.

    Ik houd zoveel vingers gekruist dat ik het moeilijk heb met typen.

  • Diablo III beta invitation!

    Ja, absoluut niet verdacht hoor gasten:

    From: “diablo3” <…>
    To: “hepsimanyax pelin” <…>
    Date: Thu, 15 Sep 2011 16:51:58 +0800
    Subject: Diablo III beta test invitation!

    Greetings from Blizzard Entertainment! We’re gearing up for the forthcoming launch of Diablo III and would like to extend you an invitation to participate in the beta test. If you are interested in participating, you need to have a Battle.net account, which you can create on our Battle.net website.

    We will flag you for access to the Diablo III beta test when we begin admitting press. You do not need to go through the opt-in process.

    To secure your place among the first of Sanctuary’s heroes,Please use the following template below to verify your account and information via email.

    * Name:
    * Battle.account name:
    * Password:
    * Country:
    * E-mail Address:

    Thanks and see you all in the Burning Hells!

    Trr.

  • Jongerentaal to the max

    Helemaal mee met de tijd, ik:

    photo-3.PNGphoto-4.PNG

    Die “p b g w i z” was “papa begrijpt gij wat ik zeg”, daar moest ik zelfs niet over nadenken. Ha!

    (En foei, een dt-fout in “bedoeld”. Zo hebben we ze nochtans niet opgevoed.)

  • Koor en orkest

    Ik spendeer mijn vrije tijd tegenwoordig met het overzetten van foto’s en verslagen en filmpjes en dingen van een oude versie van de website van de school van de kinderen naar een nieuwe versie van die website.

    ’t Is al jaren dat ik dat eigenlijk wou doen, en ’t is ook al jaren dat ik me zo miserabel voelde als ik naar die oude site keek (binnen een paar jaar vertel ik wel eens waarom precies, herinner er mij dan eens aan), dat ik eigenlijk probeerde om er zo weinig mogelijk naar te kijken.

    En ook, natuurlijk, dat onze kinderen tot dit jaar allemaal in de lagere school zaten, en dat ik dus niet echt naar de website van de “grote school” moest gaan kijken.

    Maar bij deze dus wel. En dan vind ik links en rechts op de oude website en op de server en op het internet allerlei dingen die dan bij elkaar gesmeten kunnen worden tot artikeltjes en artikels, en fotoverslagen en vanalles. En ontdek ik meer en meer wat er eigenlijk allemaal gebeurt op zo’n grote school.

    Anima Perla Musica, bijvoorbeeld: het koor en orkest van de school. Ik herinner het mij vaag van, oh, pakweg vijfentwintig jaar geleden. Ik was naar geen enkele muziekschool gegaan, ik was doodsbang van andere mensen in het algemeen en van de leraar die het koor deed specifiek — dat laatste trouwens helemaal zonder reden, bleek een jaar of tien geleden — en dus was er ook geen haar op mijn hoofd dat er ook maar aan dacht dat ik een seconde in het koor zou zingen.

    Of toch: ik ben ooit één keer, in het begin van een jaar, toen er denk ik een briefje hing dat er volk gezocht werd, naar de klas waar er koor gedaan werd, geschuifeld. Mee met iemand anders, die al jaren in allerlei koren en muziekscholen zat, en die op auditie ging. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik dacht of waar ik de moed vandaan had gehaald, en wie weet wat er zou gebeurd zijn als de mens van het koor mij niet zou aangesproken hebben nog voor ik goed en wel binnen was?

    Ik kan nog zó een plattegrond tekenen van wie waar stond in het lokaal, en zijn woorden staan voor eeuwig in mijn hoofd gegrift: “Huh. Wat komt gij hier doen, Vuijlsteke?”

    Zoals ik zei: compleet zonder enige reden, dat ik zo bang was van die leraar. Maar wat er ook van weze: that was that, qua esbattementen in het schoolkoor. Afgedropen als een frisco in een sauna, ik.

    Zelie, daarentegen, die heeft al die hangups niet. Zij is er gewoon op af gestapt in het begin van het schooljaar, heeft beslist dat ze toch liever zingt in het koor dan dat ze saxofoon zou spelen in het orkest, en hopla, dat was dat. Repetities dinsdag en donderdag, koor- en orkestweekend eind september, en dan eind oktober al meteen optreden in de Opera in Antwerpen en in Gent. Wahey!

    Het begin van schone dingen, vermoed ik. Want gedomme, er is serieus veel veranderd op die vijfentwintig jaar. De school doet bijvoorbeeld samen met het Stanislascollege in Delft allerlei grote projecten: het Te Deum van Bizet, Dido and Aeneas van Purcell, Cantata Ecologica van Hoogenberk, het Te Deum van Charpentier, The Mass for Peace van Karl Jenkins, of Dirk Brossé’s Juanelo, waar ik daarnet nog foto’s en teksten over online zette. Er zijn muzische avonden, concerten met lokale koren, allerlei. Of, pakweg, masterclasses met (oud-leerling) Philippe Herreweghe.

    Donderdag mag ik eens langskomen bij de repetitie, om inhoud te sprokkelen voor de website. Ik kijk er redelijk hard naar uit.

  • Het last.fm-syndroom

    Het lukt echt niet, om de één of andere reden, om de muziek die ik beluister op mijn telefoon (en het is er nochtans veel) op Last.fm te krijgen.

    Ik lig er niet van wakker, daar niet van. ’t Zou mij misschien wat schaamtelijkheden besparen als er automatische boodschappen de wereld ingestuurd worden als zou ik naar de muziek luisteren waar mijn kinderen eigenlijk naar luisteren op de Sonos, maar hey.

    Mijn muzieksmaak is voor de rest al jaren niet meer geëvolueerd, blijkens mijn muzikale compatibiliteiten zoals verteld in mijn last.fm-vriendjesaanvragen:

    Screen Shot 2011-09-12 at 20.53.55.png

  • Zonder context

    fout.jpg

  • Where were you on nine eleven?

    All the hip kids are doing it, dus waarom niet?

    Het was een weekdag in 2001. Ik was algemeen directeur (heh) van een bedrijf waar ik al een jaar of zes werkte (zeven? geen idee eigenlijk, zonder LinkedIn op te snorren).

    We maakten websites en zo, en we hadden net een sales manager aangenomen. We waren aan het vergaderen, en toen zei iemand die naar goede gewoonte (ahem) op het internet zat in plaats van te werken dat er op Slashdot stond dat er een vliegtuig in het WTC gevlogen was in New York.

    Het internet lag plat, CNN op kop, behalve één mirror van denk ik MSNBC (bestond dat toen al?) waar tekst werd up to date gehouden, en waar één filmpje op postzegelformaat te zien was. Ik had een draagbaar televisietoestelletje (gekocht in New York toen ik er het jaar ervoor, of het jaar daarvoor voor het werk was): ik ben op de gang op gaan kijken of er iets op de tv was, maar ik kon alleen VRT pakken en daar was niets te zien, alleen radio te horen.

    We hebben de dag dan maar afgemaakt, met de radio op de achtergrond, en met die paar pagina’s –Slashdot en die mirror dus– die nog niet plat waren gegaan op refresh.

    En naar huis gegaan op een normaal uur.

    En dan naar televisie gekeken.

    Ik herinner me niet dat ik er enorm van overhoop lag, of dat ik het een enorm wereldschokkend iets vond. Indrukwekkend, dat wel, maar niet zo visceraal wereld-omver-gooiend als de beelden van Tsaristische vlaggen in een optocht in Moskou in de winter van 1988-89, of de val van de Berlijnse Muur, of van Tien An Men, of van Timisoara, of van de eerste Golfoorlog.

    Hey kijk.

  • Taxonomie op school

    ’t Is een probleem van informatiearchitectuur.

    Op de website van de school staan er allerlei nieuwsberichten en verslagen. Die artikels:

    • zijn in categorieën in te delen: schoolnieuws, mededelingen aan ouders, verslagen van de oudervereniging, …
    • kunnen één of meer onderwerp hebben: nieuws uit de klas, koor en orkest, sport, uitstappen, …
    • zijn hoedanook in de tijd en dus in een schooljaar te situeren
    • kunnen te maken hebben met één of meer groepen: 1ste graad humaniora, 2de jaar humaniora, kleuterschool, 4A (de klas van meester Luc), 6 Latijn-Moderne Talen, de kangoeroeklas van de lagere school, alle leerlingen van de humaniora

    Zodus.

    Categorieën en onderwerpen bepalen waar iets te zien zal zijn op de website. Maakt iemand een nieuw artikel aan, dan moet die kiezen in welke categorie(ën) iets zit: iets kan tegelijkertijd in de categorie “verbouwingen” zitten (en dus op de verbouwingen-pagina opgelijst staan) als in de categorie “humaniora” en “baissschool” (en op de homepagina van humaniora en basisschool tussen het laatste nieuws staan). En verslagen van de schoolraad, bijvoorbeeld, komen in de regel enkel op de scholraadvergaderverslagpagina.

    Het onderwerp overlapt soms wat met de categorie: ’t zou kunnen zijn dat ik daar nog eens een ingreep in doe.

    Het schooljaar is af te leiden is uit de datum van het artikel.

    De groep is een boomstructuur, in principe: helemaal bovenaan staat “iedereen”, daaronder dan bijvoorbeeld “basisschool” en “humaniora”.

    Onder “basisschool” staat “kleuterschool” en “lagere school”, en dus bijvoorbeeld

    • basisschool > kleuterschool > eerste kleuterklas (juffrouw Greet)
    • basisschool > lagere school > kangoeroeklas
    • basisschool > lagere school > 5C (Meester Dirk)

    Onder “humaniora” is het wat ingewikkelder, daar zijn er drie graden van telkens twee jaren, en binnen de jaren allerlei verschillende richtingen en klassen. Dus zijn er bijvoorbeeld de volgende:

    • humaniora > 1ste graad > 1ste jaar > 1A4
    • humaniora > 2de graad > 2de jaar > 3EC4 (economie / 4 uur wiskunde) > wie weet zelfs een 3EC4a en 3EC4b

    …en daar wordt het lastig, als het over klassen gaat. Als het zou ophouden bij jaren, zou er geen enkel probleem zijn: er is altijd wel een eerste, tweede, derde leerjaar en een eerste, tweede, derde jaar humaniora.

    Maar er zal niet ten eeuwigen dage in de humaniora een 1A1 zijn met meester Bauwens als klastitularis. En wat nu 1A1 tot 1A8 was, was jaren geleden opgesplitst in Latijnse en Moderne, en wie weet welke richtingen komen er nog allemaal bij in volgende jaren?

    Wat ik zeker wil, is dat een leerling binnen vijf jaar nog altijd kan kijken wat er allemaal in zijn of haar klas gebeurde tijdens dit schooljaar.

    Dus idealiter heb ik een boomstructuur met bovenaan het schooljaar en daaronder al de rest, want de klasindelingen kunnen veranderen van jaar tot jaar.

    Maar andere andere kant: ik wil niét dat het een enorm ingewikkelde bedoening wordt voor iemand die inhoud wil toevoegen. Ik zie het niet zitten dat die in een boomstructuur eerst een schooljaar moet selecteren en dan naar een klas moet navigeren.

    Ik heb er lang op lopen nadenken, en vorige week, terwijl ik schermen voor het werk aan het tekenen was, schoot het mij plots te binnen:

    • ik maak een taxonomieterm “klassen” aan
    • de klassen van 2011-2012 zet ik op niveau 1, zo eenvoudig mogelijk (in de basisschool op klasniveau, van “1ste kleuterklas” tot “6C”, in de humaniora op graad- en jaarniveau)
    • en alle andere informatie van vorige jaren staat telkens per schooljaar in alle nodige boomstructuren

    In de praktijk moet iemand die iets nieuws maakt alleen maar kiezen of het basisschool of humaniora is, en dan kiezen tussen de onderverdelingen in graden/jaren/klassen, die allemaal op hetzelfde niveau staan.

    En dan op het einde van het jaar verhuis ik al die klassen van dit jaar naar een nieuwe term “2011-2012” die er op niveau 1 bijkomt, en steek ik er één of twee niveaus bij.

    Ja, ’t klinkt allemaal stom en simpel, maar ik ben er toch content mee.

    En dan moet ik nog eens heel hard naar Drupal kijken om het allemaal proper ge-out-geput te krijgen. En hopen dat één dezer die Tokens-module eindelijk begint te doen wat ze eigenlijk zou moeten doen (serieus, hoe die gasten er een hannekensnest van kunnen maken, het is soms niet te bevatten).

  • Japanezers, ’t zijn toch aardigaards (deel LXII)

    Het concept, blijkbaar: potten op de grond zetten, en kijken hoe de kleine katjes in de potten kruipen.

    >/p>

    Vermoed ik. Voor hetzelfde geld worden die beesten vijf minuten later met kokende olie overgoten en opgevreten, natuurlijk.