’t Is erg: ik was sinds dagen zowat de meest nerveuze mens in het huis.

Er kwamen twee nieuwe vriendinnen spelen: eentje van Anna, en eentje van Zelie.

Het vriendinnetje van Anna, daar zat ik niet mee in, en dat was inderdaad rap gebakken. Kinderen van het eerste leerjaar, vooral als er geen volwassen getuigen bij zijn, daar ga ik graag en goed mee om, ha! (euh, hang on, dat kwam er minder goed uit dan ik het bedoeld was)

Neen, het was de nieuwe vriendin van Zelie waar ik mee inzat, en dan echt ernstig nerveusgewijs. Een nieuwe vriendin op een nieuwe school in het eerste jaar van de humaniora: stel dat dat hier niet goed zou gaan en het zou mijn schuld geweest zijn, dat zijn dingen die ik niet wil op mijn geweten hebben.

Ze hebben gebabbeld, zijn naar de autoloze stad gegaan, hebben nog gebabbeld, hebben Ice Tea met blauwe voedselkleurstof gedronken, hebben zich — I kid you not — verkleed met de verkleedkleren van onze jongste, en hebben dan nog gebabbeld. En dan hebben we allemaal samen zelfgemaakte lasagne gegeten, en dan zijn alle ouders ze komen halen: geen enkel incident, a splendid time was had by all, voor zover ik dat zo kon zien.

Het blijft natuurlijk wel spannend, maar, gelukkig! Via het mirakel van Sociale Netwerken weet ik ondertussen dat het “super” is geweest. Zelfs al zijn er “super-marginale” foto’s getrokken. 🙂

Ik voel mij alsof ik juist een zeer moeilijk examen afgelegd heb. Pfoei.

He he. Dat zit er dan ook weer op: we hebben allevier de info-avonden van de kinderen achter de rug.

Ik heb er maar drie meegemaakt wegens alsdan die van Jan op hetzelfde moment was als die van Anna, en dat ik bij die van Anna zat, maar hey, ’t is niet alsof ik het nog nooit gehoord had.

Het eerste middelbaar, dat had ik nog niet gehoord. Enfin, ’t is te zeggen, ik had het meeste van de harde info al van op de website van de school gelezen, maar de intro van de klastitularis-ad-interim was helemaal nieuw.

Ik moet opletten wat ik zeg, de muren hebben oren en tegenwoordig zijn er wel meer mensen die zo’n interwebsconnectie hebben op hun rekenmachine, maar voor zover ik dat kan inschatten dénk ik dat Zelie zowat de meest wijze klastitularis(-ad-interim) en leraar Latijn heeft die er in verre omstreken te vinden is.

We hebben het hele verhaal van de zorgpiramide gehoord (alle leerlingen hebben recht op welbevinden op school, en daar is een heel systeem voor, van een brede basis voor iedereen tot begeleiding voor wie het nodig heeft, en zorg op maat voor wie dat nodig heeft, en allerlei ruggespraak met het Centrum voor Leerlingenbegeleiding en alles), en ik was eigenlijk nog het meest onder de indruk van de manier waarop de mevrouw van het CLB ons duidelijk maakte (en nog eens, en nog eens) dat zij gebonden is aan allerlei beroepsgeheimen. Dat leerlingen bijvoorbeeld met haar kunnen spreken en dat noch ouders, noch school daar iets van weten zonder expliciete toestemming van de leerling.

Ik zal wat te wachten op het verhaal van de pijlers van de jezuïeten (cura personalia, non multa sed multum, magis / plus est en vous, en todo amar y servir), maar het bleef bij die eerste. Ik vermoed dat het hele verhaal al gedaan werd bij de “inschrijving op ambachtelijke wijze” (elke leerling individueel door de algemeen directeur), en de ouders van de lagere school hebben het vorig jaar in alle geval meegekregen in de kennismaking met de humaniora — maar toch, ik miste het gelijk wat. 🙂

De martelgang achteraf — het bain de foule met alle andere ouders op de receptie — is mij een beetje bespaard gebleven wegens mij in een hoek kunnen duwen en babbelen met mensen die ik al langer ken, ah ha! En dan ben ik er vervroegd van onder gemuisd. Sandra’s sociale zelf kennende, zal die ergens in het midden van de nacht thuiskomen. En mijn eigen gebrek aan ruggengraat kennende, zou ik ook tot een stuk in de nacht op café gezeten hebben als ik nu niet naar huis was gekomen.

We worden allemaal oude mensen: ik zei vanmiddag nog tegen iemand die vroeg hoe lang dat nu geleden was, dat het een kwarteeuw geleden was.

Maar alla.

Zelie zit in het eerste jaar van de humaniora. Ze doet meer activiteiten dan ik vingers aan mijn handen heb, zowel tijdens de schooluren als erna. Ik heb geen flauw idee wanneer ze studeert of wanneer ze haar huiswerk maakt, maar voor zover we zien en kunnen volgen, loopt alles voorlopig nog helemaal gesmeerd.

En ze voelt zich goed op school. Meer dan goed, eigenlijk: ze is helemaal klaar voor het vervolg van, euh, alles, vermoed ik.

Ik houd zoveel vingers gekruist dat ik het moeilijk heb met typen.

Helemaal mee met de tijd, ik:

Die “p b g w i z” was “papa begrijpt gij wat ik zeg”, daar moest ik zelfs niet over nadenken. Ha!

(En foei, een dt-fout in “bedoeld”. Zo hebben we ze nochtans niet opgevoed.)

Ik spendeer mijn vrije tijd tegenwoordig met het overzetten van foto’s en verslagen en filmpjes en dingen van een oude versie van de website van de school van de kinderen naar een nieuwe versie van die website.

’t Is al jaren dat ik dat eigenlijk wou doen, en ’t is ook al jaren dat ik me zo miserabel voelde als ik naar die oude site keek (binnen een paar jaar vertel ik wel eens waarom precies, herinner er mij dan eens aan), dat ik eigenlijk probeerde om er zo weinig mogelijk naar te kijken.

En ook, natuurlijk, dat onze kinderen tot dit jaar allemaal in de lagere school zaten, en dat ik dus niet echt naar de website van de “grote school” moest gaan kijken.

Maar bij deze dus wel. En dan vind ik links en rechts op de oude website en op de server en op het internet allerlei dingen die dan bij elkaar gesmeten kunnen worden tot artikeltjes en artikels, en fotoverslagen en vanalles. En ontdek ik meer en meer wat er eigenlijk allemaal gebeurt op zo’n grote school.

Anima Perla Musica, bijvoorbeeld: het koor en orkest van de school. Ik herinner het mij vaag van, oh, pakweg vijfentwintig jaar geleden. Ik was naar geen enkele muziekschool gegaan, ik was doodsbang van andere mensen in het algemeen en van de leraar die het koor deed specifiek — dat laatste trouwens helemaal zonder reden, bleek een jaar of tien geleden — en dus was er ook geen haar op mijn hoofd dat er ook maar aan dacht dat ik een seconde in het koor zou zingen.

Of toch: ik ben ooit één keer, in het begin van een jaar, toen er denk ik een briefje hing dat er volk gezocht werd, naar de klas waar er koor gedaan werd, geschuifeld. Mee met iemand anders, die al jaren in allerlei koren en muziekscholen zat, en die op auditie ging. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik dacht of waar ik de moed vandaan had gehaald, en wie weet wat er zou gebeurd zijn als de mens van het koor mij niet zou aangesproken hebben nog voor ik goed en wel binnen was?

Ik kan nog zó een plattegrond tekenen van wie waar stond in het lokaal, en zijn woorden staan voor eeuwig in mijn hoofd gegrift: “Huh. Wat komt gij hier doen, Vuijlsteke?”

Zoals ik zei: compleet zonder enige reden, dat ik zo bang was van die leraar. Maar wat er ook van weze: that was that, qua esbattementen in het schoolkoor. Afgedropen als een frisco in een sauna, ik.

Zelie, daarentegen, die heeft al die hangups niet. Zij is er gewoon op af gestapt in het begin van het schooljaar, heeft beslist dat ze toch liever zingt in het koor dan dat ze saxofoon zou spelen in het orkest, en hopla, dat was dat. Repetities dinsdag en donderdag, koor- en orkestweekend eind september, en dan eind oktober al meteen optreden in de Opera in Antwerpen en in Gent. Wahey!

Het begin van schone dingen, vermoed ik. Want gedomme, er is serieus veel veranderd op die vijfentwintig jaar. De school doet bijvoorbeeld samen met het Stanislascollege in Delft allerlei grote projecten: het Te Deum van Bizet, Dido and Aeneas van Purcell, Cantata Ecologica van Hoogenberk, het Te Deum van Charpentier, The Mass for Peace van Karl Jenkins, of Dirk Brossé’s Juanelo, waar ik daarnet nog foto’s en teksten over online zette. Er zijn muzische avonden, concerten met lokale koren, allerlei. Of, pakweg, masterclasses met (oud-leerling) Philippe Herreweghe.

Donderdag mag ik eens langskomen bij de repetitie, om inhoud te sprokkelen voor de website. Ik kijk er redelijk hard naar uit.