• De grootste kleine jongen van de straat

    Jan is het sport spelen roepen voetbal stevig gespierd groot lawijd recht door zee kind hier in huis. ’t Heeft er misschien ook mee te maken dat hij precies al leest als een kind uit het veel meer dan eerste leerjaar: ik schat hem altijd ouder dan hij eigenlijk is.

    Hij zou volgend graag met Anthony en Jasper in de klas zitten, en ook met Maurice maar dat laatste zal niet lukken waarschijnlijk want ze praten teveel met elkaar. Hij zal volgend jaar weer voetbal doen, en de A-ploeg en de B-ploeg gaan door elkaar geschud worden, en de ploeg van Enzo was heel veel verloren en de ploeg van Kurt was heel veel gewonnen — en Jan weet niet precies wie waar gaat zitten, maar hij blijft alleszins bij Kurt, want de nieuwe trainer is er nog niet, en neen, ik heb ook geen idee wat hij er precies allemaal mee bedoelt en wat het écht is, maar Jan kan er met zoveel sérieux over vertellen dat het is alsof hij over de transfermarkt in eerste provinciale aan het spreken is, en dat hij echt jaren ouder is.

    Hij is een boek aan het lezen van een wolf en een weerwolf, en hij vindt het een wijs boek, en hij had ook net een voetbalboek uit dat ook wel goed was. En nu is hij op de computer aan het spelen, een spel waar hij als een reuzengrote kip in Teheran tegen een robot vecht, en het lijkt alsof hij even oud is als Louis: nog zeventien meter en dan kan hij twee dingen van 50 kopen om zijn kip sterker te maken, en waar precies ligt Johannesburg? En kijk, ik kan ze gewoon duizelig maken en dan liggen ze op de grond: next level!

    En dan vraagt hij plots of ik iets kan uitprinten dat hij kan kleuren, en wil hij een vogel! en denk ik dat het een arend of een gier of zo zal zijn, maar wordt het Tweety op een achtergrond van bloemetjes. En een konijntje.

    Jan kleurt een konijn

    En dan is hij weer zes jaar, en vindt hij het zo spannend dat hij op weg is naar het tweede leerjaar, en smelt ik helemaal.

    Ik heb gewacht tot zijn tekening klaar was, en dan hebben we samen brownies gemaakt: hij acht eieren gebroken en gemengd met 800 mg suiker en 4 pakjes vanillesuiker, hij 460 gram boter afgewogen en 300 gram chocolade, ik boter en chocolade gesmolten, hij boter en chocolade bij de eieren en de suiker gemengd, ik 360 gram bloem gezeefd, en wij samen de bloem bij de rest gemengd. En dan samen de schotels ingevet, ik het beslag uitgegoten, en hij het beslag plat verdeeld en de pan uitgelekt.

    35 minuten in een oven die op 160° voorverwarmd was later: twee plateaus vader-zoon-bonding right there.

    Brownies

    Ik ben heimelijk wel content dat hij te ziek is om in de plensende regen Gentse Feesten te doen. En dat zijn vriendje uit de straat er niet is en dat we dus alleen samen zijn. Quality time!

  • Zo fier als een gieter

    Louis heeft zijn eerste eigen volwassenenboek gekocht. Ik hoop zo enorm van ganser harte dat hij het even fantastisch vindt als ik mijn eerste shlock vond toen ik klein was.

    Ik had het gemakkelijker: bij mijn vader stonden er naast een paar duizend Engelstalige (die ik toen niet kon lezen) een veel grotere stapel Franstalige en zelfs een paar honderd Nederlandstalige science fiction, fantasy en horrorboeken.

    Ik heb, vrees ik, alleen maar Engelstalige boeken staan. En dus is het wat lastiger voor de kinderen om mijn boeken nu al te lezen — om nog te zwijgen van de elfendertig andere dingen die ze nu kunnen doen en waar ik in mijn tijd alleen maar van kon dromen : televisie kijken, computer, vriendjes…

    Afijn.

    Louis stond daarnet bovenaan de trap en ik was er eigenlijk ondersteboven van hoe groot hij al is. En nu heeft hij dus zijn eerste boek voor volwassenen gekocht, de Nederlandse vertaling van Tyrannosaur Canyon.

    ’t Is geen goed boek, maar dat maakt niet uit. Met een beetje geluk is hij vertrokken voor de rest van zijn leven.

  • Niet verloren op de digitale zee

    Ha, wat zei ik, dat ik misschien wel een account verloren was? ’t Is allemaal terug in orde!

    Ik stuurde een mail, en dan nog een, en dan nog een, en uiteindelijk kwam ik voorbij de onzichtbare tot-hier-gaat-ons-automatisch-script-muur, en kreeg ik iemand echt aan de e-mail:

    Hello Michel,

    Thank you for contacting Flickr Customer Care. I understand that you would like to access your Flickr account but you are unable to write from the alternate email address associated with it.

    I apologize for the inconvenience this may have caused you. I’ll be glad to assist you. To send you the Yahoo! ID associated with your account, we need to verify you as the owner. For account verification purposes, please reply with the answer to the following questions instead:

    1. Date of birth

    2. Secret Question & Answer “geheime vraag alhier

    3. Postal Code & Country

    4. Alternate email address

    (en dan nog een stapel instructies)

    Ik antwoord die mensen direkt:

    1. Date of birth: 27 August 1970

    2. Secret Question & Answer: I’m not sure. It’s either antwoord A or antwoord B

    3. Postal Code & Country: 9000 (Gent), Belgium

    4. Alternate email address: I do not remember, and that’s exactly the problem. If I knew the alternate e-mail address I could use it to retrieve my account information. The e-mail address is either A, B, something @zog.org (e.g. [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], etc.) or something @naam.net (e.g. [email protected], [email protected], [email protected], etc.)

    …waarop ik meteen een mail terug krijg:

    Thank you for writing back to Flickr Customer Care.

    Michel, to log in to the Flickr account at: http://www.flickr.com/photos/naam/ using the Flickr screen name: Flickrnaam.

    You will need to use the Yahoo! ID that you used when you created or merged the account. The Yahoo! ID associated with this account is: yahoonaam

    Yiha! Ik ben weer aangemeld! Dankuwel Yahoo! / Flickr / call center in Podunk, Godweetwaar!

  • Verloren op de digitale zee

    Ik heb sinds pakweg 1989 wellicht honderden accounts aangemaakt, op allerlei verschillende diensten. Mijn gebruikersnaam is bijna altijd hetzelfde gebleven en ik heb een Systeem voor wachtwoorden.

    Als ik mijn wachtwoord zou vergeten zijn ergens, kan ik het wel altijd terugvinden: ik heb sinds de jaren 1990 een catch-all op @zog.org en dus kan ik gemakkelijk emailadressen genre website@… aanmaken, en op mijn adressen @netpoint.be en @griffo.be na, die ik toch nooit gebruikte voor persoonlijke dingen, worden al mijn oude adressen proper geforwarded naar mijn huidige e-mailadres.

    Alles gaat goed, dus, tot ik ergens een scheiding wil maken tussen mijn eigen dingen en dingen die ik voor andere mensen maak, en dat die andere mensen daar dan niets mee doen, en dat ik drie-vier jaar na datum de draad terug wil/moet oppakken.

    Ik had in 2007 een domeinnaam gekocht, hosting gekocht, er een website op gezet, een Google Apps-ding geactiveerd, daar een reeks acounts op aangemaakt, een Flickr-account geregistreerd, vanalles. Er is uiteindelijk niets mee gebeurd, zo gaat dat nu eenmaal soms.

    Nu zou er wél iets mee gebeuren, en wil ik dus terug inloggen op al die dingen. Domein kan ik aan. Website is een kwestie van de logingegevens opsnorren. Google apps was een kwestie van Google een mail te laten sturen naar het alternatieve adres van de administrator (dat nog altijd, wegens nooit gebruikt door die mensen dus, een @zog.org-adres was), en dan het wachtwoord van de verschillende accounts (last login 02-20-2008, zucht) te resetten.

    Helaas: Flickr werkt tegen. Ik moet inloggen met een Yahoo!-account, maar ik weet begot niet welke account ik daarvoor aangemaakt heb. En als ik naar Yahoo! mail om te vragen welke account ik had, gegeven de Flickr-account en het (begin van) bewijs dat die van mij is (kijk, dezelfde foto in hun stream in 2008 als in mijn eigen stream in 2008, kijk, dat is mijn dochter, kijk, ik ben eigenaar van de domeinnaam waar de usernaam naar verwijst, kijk, kijk, kijk) – dan vragen ze mij om een mail te sturen vanop het “alternative e-mail address” dat ik gebruikte voor die Yahoo!-account.

    En dat weet ik dus niet meer. Dat kon namelijk vanalles zijn, van [email protected]” en allerlei alternatieven via de catch-all van @zog.org, tot [email protected]” via de catch-all van @geregistreerd-domein-voor-die-mensen.

    Aaargh! Ik ben al een tijdje in een half dovemansgesprek met duidelijk zuidoostaziatische mensen die verdacht Amerikaanse namen hebben, maar een hele reeks “Dear Sir, Am I understanding correctly you are to be wanting ABC? Best Regards, Lynda” later: het vordert niet echt.

    Straks wordt die Flickr-account een zoveelste zombie op het internet. Snirf.

  • OK USA

    Ah, blast from the past.

    Dat is nu al, even tellen, 23! jaar dat ik op gezette tijdstippen met een grijs en één of twee duimen in de lucht “OK USA” zeg om aan te geven dat iets in orde is.

    Het moment in de film –Bloodsport, met een zeer jonge JCVD– was episch: ze zijn op stap naar de Kumite, in achterbuurten in sloppenstraten en alles, en dan worden ze tegengehouden door zeer ethnisch uitziende Aziaten, en het ziet er allemaal verkeerd uit te gaan draaien, en dan:

    Commentaar van ene Bones 98, drie jaar geleden, op Youtube: “I always say OKAY USA and people think Im retarded. ehhh. It’s fucking hilarious” – well, count me in. Geen mens die weet waar ik het over heb, maar ik blijf het zeggen.

  • Done!

    Read ‘em and weep: de belastingen zijn ingevuld en doorgestuurd, hoezee, hoera.

    Clipboard Image

    Wat is mij dit jaar opgevallen?

    Dat ze vanalles weten van loon en leningen bij de Staat en dat ze eigenlijk veel meer dan dat zouden mogen weten van mijn part, dat verdorie heel die brief ingevuld kan worden tegelijk.

    Dat ze zelfs weten van de goede doelen die ik steun, maar blijkbaar niet van alles (van de Unicefs van deze wereld zit er elk jaar automatisch al een attest in de attachments bij Taxonweb, maar van ons gekocht kindje in Ginderachter, daar weten ze blijkbaar niets van en dat moeten we dan manueel ingeven).

    Dat het lastig is om die Taxonweb in gang te sleuren, met de antedoluviaanse eID-lezer-zooi ook altijd, en dat het jaar na jaar lastiger word. Oei meneer, een veel te nieuwe browser! Oei mevrouw 64 bits mevrouw, wat moeten we daar nu meer aanvangen?

    Dat het er ugh yuck bleah uitziet, met al die knoppetjes en bannertjes en crud overal, en met het knullige OK USA-afbeeldinkje en alles:

    Clipboard Image

    …maar dat het ondanks alles toch redelijk degelijk werkt in de praktijk. Traag, en vies, maar robuust, toch wel: ik had wegens een Fehlleistung (Mac-via-VNC-naar-PC-gedomme-de-appelken-toets-is-niet-ctrl-op-PC-aaargh-mijn-werk-is-allemaal-weg!) een wenster gesloten, en toen ik de browser weer open deed, kon ik gewoon weer verder doen waar ik gestopt was.

    En dat ik ontieglijk content ben dat Sandra alle voorbereidselen voor die aangifte gedaan heeft. Ik zou zot gedraaid zijn van al die papieren met geld erop.

  • Echappé belle

    Ha, Sandra was weer eens bijna dood met de auto vandaag: de embrayage door! In het midden van een kruispunt aan de Weba!

    Maar alles in orde, dus. Heh.

  • Appeltaart

    Ik liep al een paar dagen in mijn hoofd met een gedacht van “ik wil echt wel eens een clafoutis maken”.

    Vandaag was dat omgeslagen naar “ik wil eigenlijk gewoon de appeltaart van mijn moeder maken”: dat is eigenlijk ook een soort clafoutis. (Voor wie geen zin heeft om naar Google te trekken: hierzo uitleg in het Nederlands, hierzo recepten in’t Frans.)

    Ik heb vanmiddag gebeld ter bevestiging, en ’t is zoals ik vermoedde: er is geen recept voor. En het komt neer op wat ik ongeveer vermoedde: ’t is met ongeveer pannenkoekendeeg.

    Vanavond dan maar op de poef, zonder recept en zonder zelfs maar een half recept te volgen, helemaal voor het eerst gemaakt, en al zeg ik het zelf: ’t is redelijk gelukt.

    Nodig

    • voor de appels:
      • appels (ik heb een zak vol Jonagolds genomen, geen idee hoeveel het precies was, ik vermoed een appel of acht)
      • suiker naar smaak
      • kaneel
    • voor het deeg:
      • een kleine halve kilo zelfrijzende bloem
      • 100 gram suiker (waarvan drie pakjes vanillesuiker)
      • 8 eieren
      • een liter melk

    Werkwijze

    Warm een over voor op 150°.

    Schil de appels, doe ze in vier en haal de klokhuizen eruit:

    Appels geschild

    Karamelliseer de appels lichtjes, met suiker en kaneel naar smaak, en giet ze uit in een ovenschotel (euh ja, ons vuur moet eens grondig gekuist worden):

    Appels gekarameliseerd

    Doe de bloem in een pot met de suiker, meng, maak een put in het midden, doe de eieren in de put:

    Eieren in bloem en suiker

    Haal uw beste staafmixer of klopper boven, klop de eieren luchtig en meng er al kloppend de liter melk bij. Meng beetje bij beetje de bloem erbij (en haal er indien nodig een lepel bij, dat er geen klodders bloem aan de rand van de kom blijven hangen). Als het beslag glad aanvoelt, kap het over de appelen:

    Deeg op appels

    Steek de ovenschotel in de oven. Hoe lang? Euh, geen idee. Ik dénk dat hij er meer dan een uur in gezeten heeft, en ik denk dat ik volgende keer de oven iets warmer zet. Als de bovenkant dreigt teveel uit te drogen en/of aan te branden (wat bij mij het geval was): haal de schotel uit de oven en doe er een vel zilverpapier op.

    Dat geeft dan dit:

    Vers uit de oven

    Laten afkoelen tot lauw, en het zakt allemaal nog wat in, dat het deeg/beslag ook wat vaster wordt:

    Een beetje afgekoeld

    Drie kinderen en een half uur of zo later:

    Even later

    Uitstekend, vermoed ik, met een bolletje vanille-ijs (dat zal dan voor de volgende keer zijn). Lekker, en (denk ik) een recept dat niet kán mislukken.

    Als er eventueel beslag zou overblijven, trouwens — ideaal voor pannenkoeken:

    Pannenkoek deel 2

  • Bedriegtenboek

    Ping! zei mijn email vanmorgen, en hopladiejee:

    Screen shot 2011-07-12 at 21.38.28.png

    Ik neem mij dan altijd voor dat ik heel heel langzaam ga lezen, en ik houd dat dat een paar dagen vol, maar dan schiet het verhaal in gang, en is het tóch op een dag uit.

    Ah: ik herinnerde mij dit weekend plots waarom ik gestopt was bij boek 3. Dat was in de hoop dat ik de rest van de boeken in één trok zou kunnen uitlezen. Helaas: toen ik op het einde van boek 4 kwam, zei George R.R. doodleutig dat ah ja, inderdaad, er zijn een hele reeks hoofdpersonages die niet eens voorkomen in boek 4.

    En dat dat was omdat hij geen zin had om de helft van een verhaal te vertellen over alle personages, maar dat hij liever het volledige verhaal vertelde over de helft van de personages.

    En zo zitten we dus met boek vijf, dat eigenlijk deel vier is, en er moeten nog twee boeken komen. Van ganser harte gehoopt dat het niet twee delen zijn van telkens twee boeken. En nog van ganserer harte gehoopt dat er niet wéér zes jaar tussen twee boeken zit.

    Want het ergste van al: boek 3 eindigde met een cliffhanger die in boek 5 geresolved wordt, maar aargh! boek 4 eindigt ook in een cliffhanger, en die wordt dus niét geresolved in boek 5!

    Awoert eindeloze series!

  • Terug in 1985

    Zelie is niet alleen naar het buitenland vertrokken (ze zit in het verre La Roche), ze is ook terug gereisd in de tijd : ze is niet bereikbaar per telefoon of internet. Electronica is er verboden, en er zijn geen computers in de buurt.

    En dus is er niet veel anders te doen dan brieven te schrijven.

    Vorige kampen was het nooit echt gelukt om echte brieven te sturen: ze is net vertrokken en dan is het nog niet de moeite, en dan is het een paar dagen later en is het er nog niet van gekomen, en dan is het een paar dagen voor het einde van het kamp en zouden de brieven toch niet toekomen.

    Niet leutig voor Zelie, natuurlijk.

    En: niet zo deze keer! Ik heb ze bijna iedere dag een lange lange brief geschreven. Met tekeningen erin, en foto’s, en met dingen opgeplakt en ingeniet en uitgeknipt. Soms eens in kleine potloodletters, en soms eens in dikke stiftletter, en soms eens in newsletterformaat compleet met foto’s en call-outs en sidebars ein inhoudsopgave, en soms eens in een mengeling van met de hand en met de computer.

    Terug naar de jaren 1980: ik schreef zo onnoemelijk veel brieven, ge kunt u daar geen beeld van vormen. Ik werd er helemaal nostalgisch van.

    Behalve dat het wel wat lastig is om brieven te sturen, en niet te weten wanneer ze gaan toekomen. Ik heb dingen in de brievenbus gestoken op woensdag, donderdag, vrijdag, zondag en maandag (twee keer) — en voor hetzelfde geld gaat Zelie, als ze geluk heeft, drie brieven krijgen morgen. En komt de rest niet eens toe.

  • Verbouwingen en misverstanden

    Gnnn, ik had het kunnen weten dat het een misverstand was, die keer dat we zaten te wachten op de mensen van de verbouwing.

    Ze hadden ons gebeld op voorhand, dat het wegens onvoorziene omstandigheden niet zou lukken, en een boodschap nagelaten, maar dat was op de vaste telefoon (we moeten dat ding dringend opzeggen, eigenlijk), en daar luisteren wij altijd veel te laat naar.

    Dus, oef, gewoon een nieuwe afspraak maken volgende week. En dan kunnen gaan puzzelen met timings en vergunningen en budgetten.

    En goochelen met verwarmingen en afvoeren en verlichtingen.

    En zoeken naar ruimte met glas en poutrellen en hout en metaal.

    S-p-a-n-n-e-n-d.

  • Waar Danone de melk haalt

    Story of my life: ik zag het eerst helemaal zitten, en dan zag ik het helemaal niet meer zitten, en uiteindelijk is het wel meegevallen.

    We zijn vandaag op zo’n Danone-doe-eens-een-brunch-en-een-rondleiding geweest, op een echte melkboerderij in de buurt van Wuustwezel.

    (En als we het niet hadden geweten en we op het einde geen Polaroidfoto’s van de kinderen en van ons hadden meegekregen in een hoesje van Danone, hadden we niet geweten dat het van Danone was — niet dat wij moeten overtuigd worden van Danone in huis, we zijn zoals vermoed ik veel mensen al generaties grootverbruikers, enfin, in alle geval, ’t was heel erg aangenaam low-key van die mannen en ik vind ze al meteen sympathieker — aargh! misschien was dat wel het plan!)

    In het kort: sympathieke mensen, uitstekend georganiseerd, lekker eten, en interessante rondleiding. En er was ook gedacht aan de kinderen: een eigen aparte rondleiding, springkasteel, kleurgerief, speelgoed en een hele roedel begeleiders en oppassers.

    Anna en de tractor

    Rondleiding

    Het is een fijne lijn, zo’n boerderij: die koeien zijn iets tussen beest en machine. Het zijn levende wezens natuurlijk, met wensen en verzuchtingen, die menselijk behandeld (moeten) worden. En tegelijkertijd zijn het machines die voedingsmiddelen opnemen en melk produceren, en die dat zo efficiënt mogelijk (moeten) doen.

    Na ettelijke duizenden jaren domesticatie weten we ondertussen wel hoe zo’n beest in mekaar zit, en na uitwassen allerhande in niet eens zo lang vervlogen tijden, moet het zijn dat ze er weer op gekomen zijn dat het eenvoudigweg efficiënter is om de beesten goed te behandelen.

    Ik heb daar allemaal propere, sympathieke en gezonde beesten gezien, van het soort waar ge content van wordt.

    Koeien

    Koe

    Koeien die op kalveren staan

    Nu, een koe: ze gaan dat niet ervan beschuldigen meteen veel nobelprijzen te winnen. En een kinderhand koeienpoot is gauw gevuld: propere stal, degelijk eten, regelmaat die blijkbaar erg belangrijk is, en met wat degelijk inzicht in de psychologie van de koe zijn ze content te krijgen en te houden. Er mogen er niet te veel samen staan, ze hebben zoveel plaats nodig, welke beesten mogen samen staan (ik heb het niet genoteerd, maar er waren denk ik aparte plaatsen voor kalfjes die melk gaan geven, kalfjes voor vlees, vaarzen, net bevallen koeien, koeien die binnenkort gaan bevallen, koeien die droog staan en binnen een paar maand gaan bevallen en die in de wei staan om niet te dik te worden, melkkoeien, stieren…).

    Dit bijvoorbeeld, zijn kalfjes die binnenkort opgegeten gaan worden:

    Kalveren

    Kalveren

    En dit is een koe die zeer binnenkort een kalfje gaat krijgen:

    Op springen

    En zijn koeien die gaan bevallen maar niet binnenkort, en die in de wei staan om echt genoeg beweging te krijgen dat ze niet te vet worden wegens dat dat niet goed is voor de bevalling:

    Droge koeien in de wei

    En oooh kijk dit is een kalfje dat net vanmorgen geboren was:

    Een vers kalfje

    (Die dingen in hun oren trouwens: da’s om ze van begin tot einde helemaal te kunnen volgen. Over heel Europa krijgt elke koe een unieke code, en als er ergens een biefstuk of een liter melk is, dan kunnen ze heel de levensloop reconstrueren.)

    Ik vond het uitstekend dat de kinderen nu een echt idee hebben waar hun melk en yoghurt en kaas vandaan komt. Dat het geen idyllische Heidi is met haar éénpikkel onder een koe op een Alpenweide, maar dat het ook (láng) geen zielig industrieel gedoe is met mishandelde dieren.

    Koe

    Etende koeien

    Droge koeien in de wei

    Kijk, dit is de oudste koe van de boerderij, 14 jaar oud en 12 keer gekalfd:

    14 jaar: de oudste koe van de boerderij

    En kijk, dit is een ketel vol sperma:

    Een grote fles vol sperma

  • Ah bloody hell

    Verkeerd getimed: ik dácht nog een bladzijde of honderd te hebben, maar ik had niet gerekend op appendix en dingen:

    20110709-215533.jpg

    Damned. En het vervolg is ook pas dinsdag uit in plaats van maandag. Dubbel damned.

  • Timing is alles

    De tiende aflevering van Game of Thrones was net gedaan, en ik ben beginnen (her)lezen aan de vier boeken van A Song of Ice and Fire.

    Ik zit nu, Kindlegewijs, aan 69641 van 75997, dat is dus vermoed ik ergens in de buurt van pagina 3600 van de 4000 of zo. En ik heb heel hard mijn best moeten doen om niet te rap te lezen, want kijk:

    20110708-220247.jpg

    Deel vijf komt precies maandag uit. Als ik nog een beetje oplet en niet te veel lees, kan ik meteen doorsteken van het einde van A Feast for Crows naar A Dance with Dragons, whee! Die zal namelijk automagisch op mijn Kindle verschijnen de dag dat het boek verschijnt!

    De Kindleversie van boek 1-4, trouwens die ik gekocht heb, is uiteraard vele vele keren handiger dan met vier dikke turven op stap zijn, maarrr… ’t is toch niet echt ideaal. Geen klagen over de layout of eventuele typ/OCR-fouten, maar daarentegen wel over de niet-bestaande index, de lage resolutie, de slechte inhoudsopgave (default die van boek vier, bah).

    Ruimte voor veel verbetering, uitgever van George R.R. Martin. En de reviews zijn navenant — voor zover ik lees is de papieren omnibus-versie écht slecht, met te kleine druk, slechte uitsnijding van de pagina’s, ontbrekende katernen… Trrr, ’t zal ze leren om snelsnel te proberen incasseren op een succesvolle tv-serie.

  • Afspraken en verbouwingsnieuws

    Ik dénk dat we ervan uit kunnen gaan dat als er afgesproken was om 19u, en het is nu 23u41, dat we de mensen van de verbouwingen niet meer gaan zien vandaag.

    Gn.

    Aan de andere kant: positief geluid gehoord over onze achtergevel. Enfin, positief… de gevel is niets waard. Dat is dus eigenlijk niet zo positief, maar tegelijkertijd is het eigenlik wel fijn.

    Want hij is zodanig kapot en versleten en bijgewerkt en verbouwd en vermoost dat we er eigenlijk wel iets creatiever mee zouden kunnen omspringen dan hem gewoon oplappen.

    De keuken die we nu hebben is perfect, op twee dingen na. Ten eerste en ten belangrijkste: we zouden een meter of twee extra in de lengte kunnen gebruiken — een duistere historie van een middenblok dat voorzien was maar uiteindelijk een klein beetje langer was dan we gedacht hadden, en een tafel die maar nét genoeg plaats heeft om te staan en dat het uiteindelijk toch wel lastig is dat we er niet volledig rond kunnen lopen. Ten tweede: de keuken is de donkerste ruimte in het huis.

    We zouden aan die twee dingen kunnen verhelpen door zoiets te doen:

    photo-2.JPG

    De muur verzetten zou al iets zijn, en het zou niet eens zo ver moeten zijn als op het schetsken hierboven, maar als we daar dan zoiets mee doen:

    photo-1.JPG

    …dan hebben we meteen ook enorm veel meer licht in de keuken. Een meter of twee of zo. Of zo. Misschien.

    We moeten dan wel nog langs monumentenzorg. De bouwaanvraag hadden we al, van een tijd geleden, maar misschien moet dat ook allemaal aangepast worden: toen hadden we voorzien om een glazen ding te doen over bijna de hele lengte van de koer, tussen huis en achterhuis.

    Afijn. We zien dan wel, als we de mensen van de verbouwingen in het echt zullen zien. Dan.