Hij heeft zitten steken, steken, worstelen, zijn best doen dat het geen naam heeft, Louis. Vanmiddag met opperste concentratie een miniem hoekje vis binnengewurmd. Na dat bokje vis ging het niet meer, vast voedsel. Voorzichtig een rietje gepast in zijn linkermondhoek, de kant die voor het moment het minste pijn doet, en dan stoïcijns een energiedrank-dieetvoeding-achtig ding opgedronken.

En deze namiddag nog eens zo’n drankje. En ’s avonds een hele boterham, nu ja, zo’n schelletje zonder korsten. Met zo’n blik van opperste concentratie die hij kan hebben, als geen kanonschot zijn aandacht kan afleiden:

Hij weet dat hij naar huis mag als hij weer normaal kan eten en drinken.

Hij kijkt er zo enorm naar uit om op zeeklas te gaan.

Ik denk dat hij niet beseft dat de rest van zijn klas morgenochtend al vertrekt.

De kinderen moeten pasfoto’s hebben, voor een vakatiepas of een reductiekaart of zoiets. Zelie had er al een, en Louis is nu niet in pasfototoestand, maar Jan en Anna hadden er nog geen, en waren in fotografeerbare toestand.

Ik heb ze gisteren dus maar bij hun schabbernak geschoeberd, tegen een bleke muur gezet in de hospitaalkamer, en een foto getrokken. Sandra was er al bijna mee naar een pasfotografentrekker, maar serieus, dat ik geld ga geven aan een professionele fotograaf of zo, voor foto’s die alleen maar minuskuul klein op een plastieken kaartje komen?

En kijk, bij Anna lukt dat nog, een foto maken:

Jan, daarentegen…

Ahem. Nee, serieus: ze kunnen alletwee van het ene moment op het andere serieus en niet-serieus zijn:

Oh wacht, zei ik alletwee? Ik bedoelde eigenlijk allemaal.

Dokter arts is vanmorgen komen kijken naar de mond van Louis, en ’t was geen goed nieuws. In vergelijking met woensdag is het niet verbeterd, in tegendeel.

Misschien, hopelijk, eventueel, wie weet, zou het in de loop van dit weekend wat moeten stabiliseren, en dan zou het moeten verbeteren. Maar het is niet zeker, en we zullen het dán maar weten.

En Louis kan ondertussen nog altijd niet eten of drinken, maar hij moet wel verplicht proberen twee kleine porties caloriedrank binnen te krijgen. Zelfs al doet het veel pijn.

Zucht.

Louis zag er vandaag gelijk iets beter uit dan gisteren, hoera. Dit was gisteren, met een helemaal ontstoken lip:

Dit was vanavond:

De kleur is warmer wegens in het donker gefotografeerd, en de rode ogen zijn er wegens vermoed ik moe, maar: hij ziet er minder ontstoken uit. En hij kan zijn mond gelijk al een beetje meer dicht doen, hij heeft vandaag een paar stukjes boterham binnengeworsteld en met veel pijn een half slokje water met een strootje binnengeademd — zuigen lukt nog lang niet.

Louis heeft gelijk niet echt goed geslapen, ahem. Tussen elf uur en ongeveer vier uur telkens drie kwartier stil, tien minuten kermen van de pijn, drie kwartier stil, tien minuten kermen. En om vier uur was het helemaal om zeep: hij kon het helemaal niet meer houden van de pijn.

Zijn mond en zijn lippen en zijn tong zijn helemaal droog, en waar het niet droog is, is het ontstoken, en waar het niet ontstoken is, is het aan het etteren: whee!

De pijnstillers waren helemaal uitgewerkt rond een uur of vier, blijkbaar: het is géén aangenaam uur geworden. Bijkomende pijnstilling per baxter mocht niet, en een suppo laten steken, dat is niét iets voor Louis, ’t was een beetje van een paniekdrama naast de pijn. Bleek dan ook dat zijn baxterding uit zijn hand was geschoten: plas suikerwater op de vloer, knuffelbeest doorweekt… zucht.

Tegen een uur of vijf is hij, van uitputting vermoed ik, wel gelukkig weer in het patroon drie kwartier-tien minuten gevallen, tot vanmorgen. En dan kreeg hij nieuwe pijnstillers in zijn baxter, en was het weer in orde.

Oh, behalve dat het alarm van de baxtermachine ook regelmatig afging: wegens gestopt met druppen (en dan moeten buizen ontwarren), wegens verstopt (en dan moeten vloeistof inspuiten om vermoed ik de aders weer open te duwen — pijnlijk!), wegens stopcontact uit en batterij op… ook zucht.

Ah, en ik was dat eigenlijk ook helemaal vergeten, dat ik een kapotte rug heb en dat een ziekenhuisuitklapbed niet meteen het beste bed ter wereld is.

Maar bon, we mogen niet klagen: vanmorgen heeft Louis al een soeplepel of zo chocomelk ingeslikt, en een hoekje boterham gegeten. Hij heeft geen koorts meer, en al heeft hij nog enorm veel pijn (sinds gisteren ook aan zijn infuushand, daar komt straks iemand naar kijken), hij doet serieus zijn best.

We zien vanavond wel, vermoed ik. En morgen.

Ze zijn er hier serieus op vooruit gegaan, in het hospitaal, als het op kamers aankomt. Ruim, goed ingedeeld, handig tafeltje, relatief degelijke trekzetel, bed en frigo in ingemaakte kasten in de muur: ’t is in orde.

Louis, daarentegen, is niet zo in orde. Zijn mond en zijn keel doen verschrikkelijk pijn, en hij heeft de pijnstillers meer dan nodig. Om de zoveel tijd krijgt hij iets blauws in zijn mond, en dan iets rozigs, en dan nog vaseline op zijn lippen om ze toch min of meer een béétje vochtig te houden.

Als zijn lip er zo uitziet, moet g’u niet inbeelden hoe het er daarbinnen in zijn mond en zijn keel uitziet:

Het verdict is nog altijd: aften. Tot ergens in zijn slokdarm, had ik begrepen. En dat het meestal een paar dagen erger wordt, en dat het dan vaak weer beter wordt. Soms ook niet. En dat het soms niet meer terugkomt, maar vaak wel nog. En dat er eventueel kan met de laser bestraald worden, maar dat dat bij sommige mensen niet helpt.

En dat het ernstig ambetant is, ja.

Hij mag naar huis van zodra hij weer kan eten en drinken — wat nu dus nog lang niet het geval is. Al onze hoop is erop gevestigd dat hij nog dit weekend naar huis zo kunnen, want dan kan hij misschien wel maandag mee op zeeklas: daar keek hij namelijk serieus naar uit.

Vanavond hebben we op de computer naar een film gekeken, en nu probeert hij te slapen. Wat moeilijk is, omdat het baxterverdeeltoestel om de paar minuten als een maniak begint te piepen.

Alla.

Helaas, ’t wordt hospitaal voor Louis. ’t Zijn alsnog aften, maar dan wel heel erg. Ze zitten zo’n beetje overal, tot in zijn slokdarm, en wegens dat hij niet echt meer kan eten of drinken is hij nu al helemaal uitgedroogd, en daar is dus opname en een baxter en observatie voor nodig.

Zucht. Den duts.

Louis had een paar dagen al pijn aan zijn mond, zo van auw als hij iets zuur at. Sinds zaterdag en vooral zondag was het helemaal prijs: gezwollen, enorm veel pijn, echt wel vies.

Zondag zag het ernaar uit dat het aften waren, maandag zei de dokter dat het wellicht geen aften waren maar wel een ander soort infectie. En dat Louis met voorsprong de weekprijs voor meest indrukwekkende infectie kreeg.

Pijnstillers allerhande en dingen tegen infecties, maar uiteindelijk is er blijkbaar niet echt veel aan te doen: vooral hopen dat het over gaat, eigenlijk.

Vanavond toen ik thuiskwam, was ik een beetje bang van Louis: heel zijn mond nog meer opgezwollen dan gisteren, zijn tanden bruinzwart van het bloed en zijn gezicht asgrijsachtig. Hij kon bijna niet meer spreken, en eten lukte helemaal niet: hij kreeg zijn mond niet genoeg meer open om er eten in te krijgen, kon niet drinken aan een glas omdat het enorm pijn deed als er vloeistof op zijn onderlip kwam, en kreeg zijn mond ook niet genoeg meer dicht om met een rietje te drinken.

Den duts!

En vooral ook: de er onrustwekkend slecht uitziende duts. Sandra moest normaal naar een vergadering, maar na een telefoon met de huisarts hebben we maar een spoedafspraak gemaakt met de pediater in het ziekenhuis. Ik hoop zo van ganser harte dat er geen baxters en hospitaalverblijven aan te pas gaan komen.