Um, yeah.
-
⁂
-
-
Een gevleurinkt katjen!
-
Alt Hist, http://althistfiction.com, is the new magazine of Historical Fiction and Alternate History. Lovers of historical fiction for too long have been denied outlets for short pieces of fiction, as the number of print and online magazines for historical short fiction is very limited compared to the popularity of fiction set in past times. Alt Hist’s mission is to provide readers with entertaining and well-written short stories with a historical setting, whether portraying actual events or events that could have happened.
⁂
-
-
Ik weet precies, denk ik, hoe een Waal zich voelt als hij over Vlaamse communautaire hete hangijzers hoort spreken: alsof het in Koekelare dondert.
Die brug in Antwerpen, of die tunnel: ik kan er mij zelfs geen voorstelling bij maken waarom dat controversieel en/of belangrijk zou zijn. Er zijn daar veel files of zo? En dus moeten er meer auto’s door kunnen? En nu is het ruzie tussen de ene die een brug willen en de andere die een tunnel willen? Of een mengeling van een brug en een tunnel?
En was er ook nog iets met fijn stof? Dat die brug er meer zou geven of net die tunnel meer? Of dat de brug het zicht zou belemmeren of zo?
Ik hoor dat sp.a en N-VA tegen mekaar zouden staan, maar het kan mij eigenlijk niet boeien wie of wat. En tellen andere partijen ook nog, daar in Antwerpenland? Of is het een verhaal van NIMBY en rand tegen centrum of zo?
Er zullen vermoedelijk wel allerlei politieke en andere spelletjes zijn, yada yada — al wat ik weet is dat die omhooggevallen uitkant van België nog maar eens containers vol geld zal toegeworpen krijgen. En dat het hele dossier het land blijkbaar nog eens in een verlammingsgreep zal houden.
Maingain of Madame Non nodig voor crisissen? Neuh. Wat we zelf doen, doen we beter, zullen ze daar in Antwerpen denken, vermoed ik. Zoals meestal, dus.
⁂
-
De trein is gevuld met gezichten die niet kloppen: ogen te dicht bij elkaar, teveel wenkbrauw, verkeerde neusgaten, dag en nacht pruimtabak kauwend. Tandenman flirt met kauwgomvrouw, allebei op het puntje van hun bank, dat hun knieën toch maar zouden raken.
Op het platform van de metro vanmorgen stond iemand zonder kin, die dat gebrek benadrukte met een O-vormige poging tot gezichtshaar. Onderaan de trap staat al een eeuwigheid een ex-bediende: met de maand raakt zijn blauw polyester kostuum meer verschoten, en zijn Mickey Mouse-dassen zijn met de jaren alsmaar wanhopiger toegestropt.
Naar Bruxelles-Nord: op de terrassen vrouwen met haar van blond naar grijs naar as, onbestemd 28 of 68 jaar oud. Witte plastieken huizen, de deurgaten vol kinderen in ondergoed, de trottoirs vol uitgebreide families, de vensters vol gelaten wanhoop en haarlak.
De controleur krijst meneer alstublieft! — hij denkt dat ik hem niet gezien had. Nog honderd gram.
⁂
-
⁂
-
Het is maar als mijn madam mij vraagt om er een papiertje voor te maken dat ik weet dat het echt doorgaat, de dingen in de wijk:
Ha, het buurtcomité slaat weer toe. Oh, en natuurlijk: geen vreemdes toegelaat nie. Slegs vir inwoners van die Waterwijk.
MBWA HA HA!
⁂
-
Ik heb net The Jazz Singer bekeken: die is al een tijd in het publiek domein en (dus?) te zien op het internetarchief.
Een sentimentele oude film, dacht ik, zonder er eigenlijk verder veel over te weten. Ik vermoed dat ik was zoals de meerderheid van de mensen die Al Jolson in hun hoofd hebben: Al Jolson = blackface + overdreven pathetiek + vreemde vaudevillestem, Mammy of Swanee zingend:
Wel: blijkbaar niet.
The songs of Israel are tearing at my heart, zegt Jack Robin, het personage dat Al Jolson speelt in The Jazz Singer, net voor zijn groot moment op Broadway — of eigenlijk: het is Jakie Rabinowitz die dat zegt, gespeeld door Asa Yoelson.
You’ll queer yourself on Broadway. You’ll never get another job, zegt de theaterpromotor, en daar gaat het ook over in de film: kan Jack/Al tegelijk joods zijn en een ster op Broadway?
Zowel in de film als in het echt blijkbaar: ja. Ik had er geen flauw idee van, maar Al Jolson is blijkbaar de eerste man die openlijk Joods was en een beroemde entertainer was in de VS.
Ik was ervan uitgegaan dat The Jazz Singer pure theatrale schmalz zou zijn, met wat goedkoop zingen ertussendoor – en ik ben eigenlijk wel gepakt door de film. Sentimenteel zeer zeker, maar verrassend actueel gebleven, en eigenlijk nog helemaal het zien waard.
Hiero, knippenplak van bij Wikipedia:
Jazz historians have described Jolson’s blackface and singing style as metaphors for Jewish and black suffering throughout history. Jolson’s first film, The Jazz Singer, for instance, is described by historian Michael Alexander as an expression of the liturgical music of Jews with the "imagined music of African Americans," noting that "prayer and jazz become metaphors for Jews and blacks."Playwright Samson Raphaelson, after seeing Jolson perform his stage show, "Robinson Crusoe," stated that "he had an epiphany: ‘My God, this isn’t a jazz singer,’ he said. ‘This is a cantor!’" The image of the blackfaced cantor remained in Raphaelson’s mind when he conceived of the story which led to The Jazz Singer.
Upon release of the film, the first full-length sound picture, film reviewers saw the symbolism and metaphors portrayed by Jolson in his role as the son of a cantor wanting to become a "jazz singer":
"Is there any incongruity in this Jewish boy with his face painted like a Southern Negro singing in the Negro dialect? No, there is not. Indeed, I detected again and again the minor key of Jewish music, the wail of the Chazan, the cry of anguish of a people who had suffered. The son of a line of rabbis well knows how to sing the songs of the most cruelly wronged people in the world’s history."
’t Is waar wat die mensen zeggen. Wie nog ergens anderhalf ur op overschot heeft: The Jazz Singer staat alhier. Er is ook een versie voor op uw telefoon te bekijken.
⁂
-
-
Priemgetallen vinden met regular expressions. Ayup.
-
Random dungeon generator!
⁂
-
-
Wat een fijne stad, eigenlijk, Straatsburg. Een stad op mensenmaat, te voet te doorkruisen. Een stad met een kathedraal en met pleinen die gezellig zijn. Een stad met middeleeuwse straten vol oude huize en nieuwere huizen en nog nieuwere huizen en negentiende-eeuwse huizen en art nouveau-huizen en moderne huizen.
Geen Brugge, waar het er zelfs in de woonwijken uitziet alsof er niemand woont en waar een mens bijna bang is om een verkeerd gekleurde gordijn te hangen. Geen Brussel, dat van boven tot onder kapotgemaakt is door bouwpromotoren door de eeuwen.
Een plaats waar een UNESCO-bescherm plein als de Place Kléber is, en dat daar gewoon een lelijke moderne FNAC op staat. En dat er in de hoek een lelijk koude oorlog-gebouw alles overkijkt:
Al die bouwstijlen door elkaar, dat anarchisme, ik word er helemaal vrolijk van.
Oh, en de kathedraal, natuurlijk: geen flauw idee hoeveel er eigenlijk nog origineel beeldhouwwerk van is, maar ’t is in alle geval bloody impressive. Met allemaal tierlantijntjes en met een lichtshow ’s avonds laat en met vierges folles en vierges sages en met allemaal negers links en rechts en honden en duivels en heiligen en draken en leeghangers en martelaars en vanalles.
Ik vind het ook zo fantastisch dat ze niet écht Frans zijn, daar in Straatsburg. Dat als er een Parijzenaar of een mens uit Bordeaux of een mens uit Marseille of uit Brest of uit de Ardèche in de winkel staat, dat die allemaal bekeken worden als français de l’intérieur.
Dat de straten en de winkels twee- of drietalig zijn. Dat ik er op straat en in de winkels Elzassisch hoorde spreken.
Dat het er een fijne chaos is, op het Grande Île, van mensen en van geluid en pitta-bars en traditioneel vakwerk en lelijke en mooie huizen en oud en nieuw.
En gezellig. Ik heb het niet voor grote protserige pleinen. De grootsheid hebben ze in Straatsburg buiten het centrum gehouden, bij de instituties, en bij het station, dat ze gewoon in een luchtbel ingepakt hebben:
Nee, ik zat ’s avonds op terras in de binnenstad. Place Gütenberg, met een goed boek, live muziek op de achtergrond en lekker eten. Presskopf en jambonneau braisé, bijvoorbeeld, in Stadwappe/Aux armes de Strasbourg:
En dan babbelen met de mevrouw van daar, over Gentse Kop en of het eigenlijk toevallig is dat ze daar in Straatsburg hij hun lokale uuflakke ook iets mosterd-achtigs hadden, en dat ze daar vreemd genoeg ook Tierenteynmosterd kende wegens ooit in Gent geweest te zijn voor de Gentse Feesten.
Straatsburg is leutig. Geen idee of het een fijne stad is om te wonen of om op vakantie naartoe te gaan, ik ben er eigenlijk alleen nog maar een paar keer gaan werken, telkens een week of minder — maar dáár is het wel ideaal voor. Ik zou er eigenlijk niet eens tegenop zien om er meer te moeten gaan.
⁂
-
Die keer dat ik een foto van 95 megapixels maakte. Klik om in te zoomen en alles:
⁂
-
Bono estente!
De Braziliaanse power metal ballad in Kate Wuthering Heights:
Come with me in this tunnel of stars:
⁂
-
Um ja, er is wel degelijk iets mis met de batterij.
Ik heb de telefoon op de trein tussen Rijssel en Gent opgeladen tot 100%. Rond 20u was hij 100% opgeladen (van de 20% of zo die er nog over was sinds ik vertrok om 12u30 met 100% in centrum Straatsburg).
Dan heb ik alles afgezet: eerst de telefoon herboot, voor de zekerheid nagegaan dat alle applicaties gesloten waren, Wifi af, Airplane mode, geen GPS, geen Bluetooth, geen niets. En ik heb hem niet meer aangeraakt.
Om 2u30 had ik nog 12% batterij over.
Dat lijkt mij een redelijk probleem te zijn, dus. Ik probeer het eens met wat Jan zei: de batterij helemaal laten leeglopen. En dan morgenochtend helemaal opnieuw opladen. Zien wat dat geeft.
⁂
-
Jason Scott is klaar met Get Lamp (zie vroeger, vroeger, vroeger, en ook, en ook, en nog zoveel meer).
Mag ik u allen aanraden, zelfs nog voor ik mijn DVD’s gekregen heb, om er numeteen een exemplaar van te bestellen? Het kan niet anders dan uitstekend worden: Scott’s vorige, over BBSen, was een uitstekende film, en Interactive Fiction (text adventures, zoals ze in onze tijd heetten) is ongemeen boeiende en dankbare materie — en komt daar nog eens bij dat zo ongeveer alle protagonisten in het genre, van vroeger en van nu, voor de camera heeft gekregen.
En dat de production values tot in de kleinste details fantastisch zijn, van doos over DVD-menu’s tot extra’s en ondertiteling en audiotracks.
Rep u nu naar www.getlamp.com en bestel. Of wacht tot ik hier een onnoemelijk lovende review schrijf en bestel dan.
(oh en trouwens — deze staat in de credits:
ik ben daar mateloos trots op)
⁂
-
Neen, ik keek er niet naar uit. De opdracht was, zo ongeveer: het is iets met een intranet en of er wat coaching en expertadvies zou kunnen gegeven worden. Er zijn twee dagen voorzien, je ziet ter plaatse wel wat je precies doet.
Dat zijn van die opdrachten die enorm kunnen zuigen, enorm kunnen meevallen, of ergens daartussenin kunnen zitten — afhankelijk van de mensen waarmee je moet samen werken, van hoeveel er moet gedaan worden, van de ingesteldheid, van de omstandigheden, van de verwachtingen, van honderd factoren.
Het viel gelukkig enorm goed mee: bijzonder sympathieke mensen (één iemand van IT, één iemand van communicatie, allebei beslissingsnemers met de handen uit de mouwen), na wat aftasten een duidelijke missie afgebakend, en dan over twee halve en één volle dag toch redelijk wat werk verzet. Het programma:
Namiddag 1 (4 uur)
- Briefing gekregen over hoe de instelling in mekaar zit, verkend wat er nu is (een basisintranet, Websphere en redelijk wat applicaties door mekaar), timings en middelen nagekeken (er moet in de loop van september een nieuwe versie on-line staan, dus zo enorm veel folietjes kunnen we ons niet permitteren).
- Gebrainstormd over functionaliteiten en inhoud
- Flipchart bovengehaald en wat ruwe paginaschema’s getekend voor home page en binnenpagina
Avond 1 (1 uur)
- Met notities en flipchart naar hotel, computer voor het eerst bovengehaald en allereerste versie van wireframes in Visio gemaakt: algemene navigatie, zones per pagina, homepage
Dag 2 (7 uur + 1,5 zeer aangename uur lunch)
- Visio tegen de muur geprojecteerd, en met z’n drieën pagina’s aangevuld: begonnen met de home page (+versies met messages, met verschillende profielen, met in-page ajax-gerief), verder gegaan met de home page voor een afdeling, people finder, documentlijsten, nieuws, nieuwsarchief, detailpagina’s, tools & resources-pagina, generieke applicatiepagina, A-Z index, …
- Ondertussen ook in een mindmap een taxonomie aangemaakt en aangevuld: als er ergens in de navigatie iets bijkomt, meteen ook de implicaties voor wat daaronder komt bekijken; als er ergens op gelijst of gezocht moet kunnen worden, meteen ook de metadata-noden aanpassen, etc.
- Redelijk wat knopen doorgehakt over archiveren of niet, over wat er al dan niet gepersonaliseerd zal worden, over hoe search zal werken, over hoeveel items van wat er waar komen te staan, over customiseerbaarheid versus degelijke defaults, over wat zal kunnen aanpasbaar zijn en niet, etc.
- Een to do-lijst opgesteld voor dag 3.
Voormiddag 3 (4 uur)
- De to do-lijst afgewerkt (allerlei details op home en in lijsten, paginering, search + search results, …)
- Een tweede oog geslaan op de taxonomie
- Een eenvoudig protocol opgesteld voor informele gebruikerstesten + wat tips gegeven (vraag niet "wie is de owner van de procedure managing your e-mailaccount", vraag wel "je hebt een geprinte versie gevonden van hoe je je e-mailaccount kan instellen, maar dat blijkt een oudere versie te zijn, nog voor Outlook 2003. Je collega zegt dat je alle nodige informatie op het intranet kan vinden. Hoe begin je daaraan?" en dan wat later "En stel dat wat je net gevonden hebt op het intranet nog fouten bevat, hoe zou je het dan aanpakken om daar iets aan te doen?") (Wegens dat die eerste vraag mensen al zegt dat er een document met een welbepaalde naam in een onderdeel "procedures" staat, en dat er een "owner" is — terwijl die tweede mee helpt kijken waar mensen naar dergelijke documenten zoeken, hoe ze dat precies doen, via zoek of menu’s, of ze naar Department>IT gaan kijken of naar Tools & Resources of naar Documents & Guidelines, via trefwoorden of watdanook; en of ze wel begrijpen dat de owner de persoon is die verantwoordelijk is voor de inhoud en dus voor aanpassingen, etc. etc.)
- Bekeken wat de volgende stappen zijn (te weten: ik lever de finale wireframes, zij zoeken nog wat verder op taxonomie, dan doen ze gebruikerstesten met die wireframes en taxonomie, dan moeten wireframes en informatiearchitectuur misschien wat aangepast worden, dan moet er een layout gemaakt worden, dan moet er html/css gedaan worden, ondertussen moet er ook nog eens gekeken worden naar taakverdelingen en verantwoordelijkheden, en uiteindelijk moet het allemaal in Websphere gepleurd worden).
Een kleine twee dagen werk was dat in totaal, met nog een uur of twee om af te werken tegen binnenkort: weinig tijd voor uiteindelijk een toch wel behoorlijk resultaat, vind ik.
En ik dénk dat ze er heel wat aan gehad hebben, aan zo’n guerilla-interventie, met Iemand Die Dit Wel Al Eens Meer Gedaan Heeft™. Niet dat het allemaal raketwetenschap is, maar wel dat het kan helpen om er een externe mens met een fris oog op te zetten, om een project op weg te zetten.
Nog van dat!
⁂
-
Mijn telefoon en mijn fototoestel zijn bij tijd en wijlen batterijzuipers.
Om 1u30 ’s morgens was mijn telefoon 100% opgeladen; tegen 8u30 ’s morgens was er nog 74% over. En ik had er niets mee gedaan, de telefoon lag gewoon naast mij op de nachtkast niets te doen.
En dat was al beter dan de reis van Gent naar Straatsburg: ik had hem niet op Airplane mode gezet op de trein, ik vermoed dat hij dus voortdurend naar nieuwe gsm-masten en carriers aan het zoeken was of zo — in ieder geval ben ik vertrokken met een telefoon aan 100% om 6u ’s morgens, en toegekomen met een telefoon aan 12% rond 13u. En ik had er maar een paar keer mee naar mijn mail gekeken, en om de zoveel tijd eens de gps aangezet.
Ik steek het op iOS 4, denk ik.
Het fototoestel, daar weet ik gelukkig wel waar de batterijzuiping zit: de gps. Als ik die gps niet afzet, dan zuigt die op een nacht en een dag een volle batterij uit, zo bleek vanavond toen ik wat foto’s wou nemen.
Vivement dat al die dingen op memristoren gaan werken.
⁂
