• Oef, fluimen

    Na een paar dagen droge hoest en iets dat ergens zeer diep in mijn keel en mijn longen leek vast te zitten en maar niet los te komen: vanmorgen wakker geworden met slijm! Hoera! Iets om op te hoesten, as opposed to gewoon hele dagen zitten hoesten zonder aantoonbaar resultaat!

    Ik heb ook minder hoofdpijn, en het doet niet meer overal pijn in mijn gewrichten en mijn spieren, dus hoera! Progressie!

    Ondertussen zijn er allerlei opbeurende berichten over de globale pandemie (klik vooral door, ‘t is leutig):

    …waardoor ik zo het gevoel heb dat het binnenkort wel eens weer totale lockdown zou kunnen zijn. Mij niet gelaten, maar voor de kinderen toch wel triestig. Vooral dan voor Zelie: da’s gelijk bijna heel haar universitaire loopbaan helemaal anders dan ze eigenlijk had moeten zijn. Jaren die ze niet meer zal terug krijgen, helaas.

  • L’Anomalie

    (Spoiler warning, maar ‘t is niet alsof de centrale gebeurtenis in dit boek niet al overal verteld werd.)

    In juni 2021 landt een Air France-vlucht van Parijs naar New York met aan boord een dikke 200 mensen. Niets speciaals, ware het niet dat hetzelfde vliegtuig met dezelfde mensen aan boord ook al in maart 2021 geland was.

    We krijgen het verhaal van een stuk of 11 personages in en door elkaar gevlochten: vóór de vlucht en na de vlucht — die voor de mensen die in maart geland zijn niet meer dan een zeer turbulente vlucht was — en dan de verhalen van de mensen die in juni geland zijn, en dan hoe ze elkaar leren kennen en allemaal anders reageren.

    Er is ongetwijfeld veel te vertellen over de achterliggende truken van de foor die Le Tellier doet: stapels verwijzingen naar andere literatuur, metatekstuele dingen over het verhaal en de roman en de werkelijkheid, de elf personages worden voorgesteld in elf verschillende schrijfstijlen, in het boek dat L’Anomalie heet, speelt de roman L’anomalie een belangrijke rol, en schrijft de schrijver van L’Anomalie zelf een boek dat het verhaal van elf passagiers doet, yada yada.

    Allemaal zonder enige twijfel zeer slim en doordacht, in de zin van “ha, kijk eens hoe slim en doordacht ik ben” en ook in de zin van “zie mij Oulipo zijn” — maar, en da’s niet zo evident: het steekt eigenlijk op geen enkel moment tegen. Het leest gewoon als een fijne roman, met een benedengemiddeld originele sciencefictionpremisse maar met wel met bovengemiddeld goede personages.

    Het is een vreemd boek, met individueel goede verhalen en vooral individueel goede hoofdstukken (dat ene met een in het Frans nadenkende religieuze fanaticus zal mij nog een tijd bijblijven qua depaysement), maar dat in zijn totaliteit toch wat teleurstellend is, en een mens op zijn honger laat.

    Het leest ook als een boek dat minstens 50% langer had moeten zijn. Op het einde van het boek is het alsof Le Tellier er echt van af wil zijn. Op letterlijk een paar paragrafen zegt hij hoe het verder loopt met de mensen. En dan is er een einde dat helemaal onbegrijpelijk lijkt.

    Maar misschien is dat wel precies wat hij eigenlijk aan het doen is, zoals het zelfportret van Parmigianino waar hij het even over heeft: een soort zelfrefererend fractaal boek in het boek in het boek in het boek tot er uiteindelijk maar één letter van overblijft.

    Op die manier is het dan wel helemaal geslaagd, en zal een mens met meer tijd en goesting dan mij de oulipo-regels er ooit wel eens uit distilleren.

    Om een “normaal” verhaal/boek te zijn, had het niet die condensatie van condensatie aan het eind moeten hebben. Had het, zoals ik zei, langer moeten zijn. Er zit ergens in het boek een betere versie van Lost, en voer voor een degelijke tv-reeks van een seizoen of vier vijf.

  • Anderhalve dag later

    Ik ben anderhalve dag schijteziek geweest. Maar echt serieus: hoofdpijn, keelpijn, hoesten, koorts, niet kunnen ademen, overal spierpijn.

    Ik dacht eerst dat het zeker geen Corona(COVID-19!!) was, maar op den duur begon ik mij toch wat zorgen te maken. Mijn slechtste moment was rond een uur of halfzeven vanavond, dat ik rillend van de koorts met een barstend hoofd in mijn bed lag en vroeg of Sandra mij geen glas water kon brengen en pillen tegen de pijn.

    Zij heeft mij Nurofen gegeven en een van de kinders om een zelftest gestuurd. Tegen dat die test er was, voelde ik mij al veel beter (leve Nurofen!), en ziet:

    Een negatieve zelftest. Niet dat het mij zwaar verbaast — ik zou niet weten waar ik het eigenlijk zou moeten opgedaan hebben — maar toch een opluchting. Het zal dus gewoon griep zijn of zoiets. Of de traditionele “mijn lichaam weet dat het vakantie is, tijd om eens ziek te worden” miserie.

  • Vakantie!

    Er was vanmorgen nog een onverwachte meeting, maar daarna was het onherroepelijk vakantie.

    Uiteraard — natuurlijk — was mijn vakantie nog maar juist begonnen of ik werd ziek. Geen Corona of zoiets, maar gewoon algemene instuiking, denk ik.

    Grr. Typisch.

  • Je suis candidat

    Wat een toespraak, Eric Zemmour die zich officieel kandidaat stelt voor de presidentsverkiezingen.

    Zo ongeveer het tegenovergestelde van mijn overtuiging, en de muziek staat eigenlijk veel te luid, maar toch: ik heb hem nu al drie keer bekeken, en er zijn momenten dat ik er tranen van in de ogen krijg. Van de emotie, welteverstaan. Ik zou bijna zelf Frans willen zijn. En zijn “Ce pays dont vos enfants ont la nostalgie sans même l’avoir connu” mag van mij de eeuwigheid ingaan. Zó goed.

    Ik weet niet hoe de goegemeente in Frankrijk hier op gaat reageren, maar ik kan mij inbeelden dat het enorm aanslaat. De speech kan alleen bekeken worden na inloggen, en er staat een leeftijdsbeperking op. Dat alleen al is een politiek feit: ik kan me niet herinneren dat ik dat al ooit zag bij een andere politieke toepsraak.

    Goedkoop sentiment, gevaarlijke praat, niet eens verholen niet eens cryptofascisme en rauwe islamo- en allerlei andere fobieën en -haat, maar hey: magistraal.

    En uiteraard is die “semiblokkering” op Youtube meteen koren op zijn molen: “La police de la pensée ne se cache même plus: elle exhibe sa nature tyrannique. Le vrai combat commence.”

    Spannend.

  • AI

    Ik vond het een degelijk boek zonder veel meer. De vertelster, Constanta, wordt na een raid op haar middeleeuws boerenhol ergens in Roemenië waar ze voor dood achtergelaten werd, een vampier gemaakt door Dracula. Ze spendeert een paar eeuwen met hem als zijn vrouw. Dan haalt hij er een tweede vrouw bij, aristocratisch, in communicatie met de halve wereld. Ze spenderen een paar eeuwen samen als drietal. En dan haalt hij er, in de nadagen van de Russische Revolutie, een arme acteur uit Sint-Petersburg bij.

    Ik had het gevoel dat hun relatie het enige interessante was in het boek. De drie konden elkaar niet verdragen en de acteur had een echtgenote en een dochter, die hij bijna nooit ziet. Dat waren de enige die de tijd die ze samen doorbrachten ook leuk hadden. De rest was het gewoon, en ik vond het niet echt interessant. Dracula’s huishouden is niet spannend, en de situatie van de acteur was niet echt interessant. De twee vrouwen hadden wel iets, maar zelf noemde ik hen niet echt fascinerend.

    Constanta hield van Dracula en verloor zich in zwakheden die ze aan iemand anders wilde geven. Een uitstekende karakterisering van een vrouw die de kracht van een man miste. Ik vond haar erg leuk. En de acteur was ook leuk. Hij had een heel eigen stempel, vond ik. De andere twee vrouwen waren voor mij weinig opwindend.

    Constanta was vaak ongelukkig, maar ze werd er wel sterker door. Ze werd geen sterke vampier, ze werd een sterke vrouw. En dat maakte het boek voor mij interessant.

    Het boek heeft een korte en een lange versie. Ik heb de lange versie gelezen. Ik vond die niet echt langer dan de korte versie. Het stuk van de acteur, dat op zich een meer eindeloze liefhebbersroman zou zijn, zou bijvoorbeeld helemaal weggevallen zijn.


    Ik vond het een degelijk boek zonder veel meer. De vertelster, Constanta, wordt na een raid op haar middeleeuws boerenhol ergens in Roemenië waar ze voor dood achtergelaten werd, een vampier gemaakt door Dracula. Ze spendeert een paar eeuwen met hem als zijn vrouw. Dan haalt hij er een tweede vrouw bij, aristocratisch, in communicatie met de halve wereld. Ze spenderen een paar eeuwen samen als drietal. En dan haalt hij er, in de nadagen van de Russische Revolutie, een arme acteur uit Sint-Petersburg bij.

    Na enige tijd staat de acteur de boel alleen te leiden, poogt een einde te maken aan het boerenbestaan van Dracula et al en begint op eigen houtje een leger op te bouwen tegen de Russische Revolutie. Dit leger vertrekt om hen te beschermen van een groter, militair leger dat hen vanop enige afstand zonder veel moeite zou hebben kunnen verslaan.

    In Engeland en Amerika gaat Dracula na het uiteendrijven van het leger, garant op respectabele leiding voor een winnaar aan geen van beide oorlogspartijen, door als immigrant. Zoals verwacht koopt hij wapens in Engeland en probeert hij Jozef Stalin te vermoorden. Hij tuigt zijn illegale wapenfabriek dus (eigenmachtig) uit nadat de gestorven Russisch-imperialistische hoogstaande en vergeefse tegenstand er zijn greep op verliest.

    De schrijfstijl is vloeiend en prettig om te lezen, maar sterft meestal weg vooraleer hij ergens echt attent op aanpakt. Je wordt vaak afgesloten voor wie dat dan ook gedaan heeft wat of waarom en vooral waarom. Verheug u de kans dat je op een lalling eindigt, dat is misschien het meest misleidende element in het boek. Temeer omdat het in een aantal woorden in het epiloog bijgelegd wordt: het was Dracula die Dracula het huis uit loodste om zijn vrouw te troosten. Waarschijnlijk was dat nou niet de bedoeling, dus de schrijver heeft bij geforceerde mate van openheid avondlijke sirenes vervolgens slechts ten dele kunnen verhullen.

  • A Dowry of Blood

    Stapels en stapels en stapels vijfsterrenreviews op Goodreads. ‘t Is niet moeilijk te raden waarom: het verhaal van de bruiden van Dracula, verteld door één van die bruiden, zou op zich al iets helemaal in het wielhuis van de gemiddelde jonge reviewer daar geweest zijn. Voeg daar dan aan toe dat de bruiden ook op elkaar verliefd zijn, én dat er ook een jongen tussen zit, en we hebben een soort smorgasbord van al waar de gemiddelde Goodreadsreviewer lijkt op te kicken: polyamorie, letterlijk zowel de L als de G als de B als de Q van lgtbq (geen T in dit boek, wellicht een minpuntje voor sommigen).

    Ik vond het een degelijk boek zonder veel meer. De vertelster, Constanta, wordt na een raid op haar middeleeuws boerenhol ergens in Roemenië waar ze voor dood achtergelaten werd, een vampier gemaakt door Dracula. Ze spendeert een paar eeuwen met hem als zijn vrouw. Dan haalt hij er een tweede vrouw bij, aristocratisch, in communicatie met de halve wereld. Ze spenderen een paar eeuwen samen als drietal. Dan haalt hij er in de nadagen van de Russische Revolutie een arme acteur uit Sint-Petersburg bij.

    Hoe meer tijd er voorbij gaat, hoe meer het knaagt bij Constanta: blijkt dat zij uiteraard niet de eerste was, dat Dracula al ontelbaar veel eeuwen voor haar leefde en dus ook stapels andere bruiden versleten heeft.

    Het is al van in het begin duidelijk hoe het zal aflopen, dus enorm veel spanningsboog zit er niet meteen in:

    I never dreamed it would end like this, my lord: your blood splashing hot flecks onto my nightgown and pouring in rivulets onto our bedchamber floor. But creatures like us live a long time. There is no horror left in this world that can surprise me. Eventually, even your death becomes its own sort of inevitability.

    Maar het had wel iets. Ik zou eigenlijk wel willen weten hoe het verder gaat met Constance, of ze andere vampieren behalve haar twee collega’s tegenkomt, en hoe ze nu en in de toekomst zou leven.

    Ik denk niet dat er een vervolg zal komen, maar ‘t zou wel wijs zijn. Want in dit boek was het allemaal iets te vanzelfsprekend: Dracula zorgde voor alles, en de drie “bruiden” zweefden zowat door het leven, terend op zijn weliswaar slinkend fortuin.

  • De laatste dag maar niet echt

    Geen feest vandaag, wegens niet écht de laatste dag werk.Ik blijf nog een paar meetings volgen waar het nodig is dat er continuïteit is. En ik moet nog een paar interne dingen aan de praat krijgen.

    Maar ik heb voorzichtige hoop dat ik volgende week wél 100% afwezig van het werk zal zijn.

    Hoop doet leven. 🙂

  • Oei, onvoorzien

    Ik kwam terug op het werk voor mijn voorlaatste dag van het jaar, maar ‘t was geen goed nieuws: mijn fijne collega is ziek. Een mens denkt natuurlijk altijd meteen het ergste, dus wie weet is het met de coronats en al!

    We zitten met twee op een groot project en ik vind het niet echt verantwoord om nu woensdag helemaal weg te zijn, dus zit het er misschien wel in dat ik blijf doorwerken in plaats van woensdag te verdwijnen voor de rest van het jaar. ‘t Zal dan wel compensatie worden aan de andere kant van de vakantie, want ik blijf koppig bij mijn voornemen om al mijn wettelijke vakantiedagen en recup in één aaneengesloten periode op te soeperen.

    Nee maar serieus.

  • Terug thuis!

    Voilà zie, weekend achter de rug. De wereld is net niet helemaal verbeterd geraakt, maar het was niet bij gebrek aan discussie. Eén man minder op de foto dan we mee begonnen waren wegens andere verplichtingen in België, maar zie ons zitten, alsmaar ouder wordende mensen bij mekaar — ik heb nu al goesting om het volgend weekend in te boeken:

    ‘t Was ook wel goed om weer thuis te zijn en in een goede zetel te zitten en een goed bed te kunnen liggen. En om de kat weer te zien: die was een hele tijd niet zo goed en alsmaar magerder, maar ze weegt gelijk nu weer wat meer, en belangrijker: ik voel de beenderen van haar bekken niet meer door haar vel steken. Dus toch ook wel wat goed nieuws daar.

    En ze was niet zo kwaad als anders als ik niet elke dag thuis ben. Wat ook een gemak is.

  • Niets doen

    We zitten in een huis voor 14 man en we zijn met 7. Er zijn late discussies en er is drank (veel te veel drank, zo bleek — dat is wat er gebeurt als ge bij Collect & Go pakken bier in plaats van flessen bier bestelt), en er zijn fijne vrienden, en meer heeft een mens niet nodig.

    Vrijdag hebben we spaghetti gegeten (ik had de saus gemaakt: 3 kilo gekapt, 5 kilo tomaten, 1 kilo champignons, 2 kilo ajuin — er was genoeg, met andere woorden), maar voor de zaterdag zijn we gaan eten op restaurant. De Deu-braek, waar we vorig jaar, nee, twee jaar geleden stapels Sex on the Beach gedronken hebben, heeft verrassend lekkere vis.

    Morgen eten we risotto.

    En ik ben content: het is hondenweer, dus er is eigenlijk zelfs niet eens de dreiging dat we veel anders gaan doen dan vegeteren binnenshuis. 🙂

  • Een vrije dag

    Het komt er aan, het komt er stilletjes aan: de vakantie!

    Ik heb vandaag een vrije dag genomen om mij terdege voor te bereiden op het weekend: we gaan met de quizploeg naar Zeeland niets doen.

    Ja, ‘t is globale pandemie en zo, maar: we zijn allemaal gevaccineerd en we hebben allemaal de dag van ons vertrek een test gedaan en we zijn allemaal negatief. (En helaas: één van ons heeft een zieke naaste collega, en die ene heeft beslist niet mee te komen om geen enkel risico te lopen.)

    Maar voor de rest is het wel zo dat we daar eigenlijk veiliger zijn dan thuis, waar er ook nog kinderen rondlopen die elke dag naar school gaan waar godweetwatallemaal rondloopt.

    Ik ga dus op weekend en ik neem mee:

    • mijn peignoir en mijn pyjamabroek
    • een handdoek en wasgerief en al
    • een maatje om cocktails mee te maken
    • mijn ijsblokmachine
    • mijn kussen
    • en mijn deel van de boodschappen: vodka, appelsiensap, veenbessensap en Peachtree — voor de Sex on the Beach

    Ik kijk er zeer hard naar uit.

  • De mooiste vrouw ter wereld

    Één van mijn allereerste websites ergens in het gezegende jaar 1993, was een site met foto’s van Paulina Porizkova.

    Dat was toen de mooiste vrouw van de hele wereld. Dat is nu nog altijd het geval.

    Maar serieus.

  • Light from Uncommon Stars

    De blurb zegt er dit over:

    Good Omens meets The Long Way to a Small, Angry Planet in this defiantly joyful adventure set in California’s San Gabriel Valley, with cursed violins, Faustian bargains, and queer alien courtship over fresh-made donuts.

    Ik zeg daarop: laat ons vooral niet overdrijven. Het heeft alleen met Good Omens te maken in de zin dat er een demon in voorkomt. En wat het gemeen heeft met het andere boek is de clichématigheid.

    “Defiantly joyful” zou ik het ook niet meteen noemen. Het hoofdpersonage is Katrina, een transgender meisje dat wegloopt van huis wegens mishandeld. Ze speelt ook viool. En ze wordt toevallig ontdekt door de Beste Vioollerares Van De Hele Wereld, die eigenlijk een deal met een demon heeft gemaakt: ze krijgt zeven keer zeven jaar om zeven zielen van vioolspelers te verkopen aan de Hel. Oh, en ook toevallig komt de vioollerares een familie aliens tegen die donuts verkopen, en wordt ze verliefd op de moeder, die eigenlijk een ruimteschipkapitein is.

    Het begint realistisch, met de bakken miserie die een transgender kan tegenkomen, maar het wordt bijna meteen een soort van orgie van wish fulfillment. Alles, maar dan ook alles gaat goed voor alle personages in het hele boek.

    Niet dat het allemaal kommer en kwel moet zijn hé, maar ik zou toch een beetje meer realisme willen gezien hebben. En quasi letterlijke toverstaven om het allemaal beter te maken, dat is geen oplossing. En transgender of niet transgender kan me geen knijt schelen, maar niemand wordt content van een Mary Sue in de hoofdrol, laat staan een heel boek vol Mary Sues.

  • Het begint serieus te korten

    Ik ga niet zeggen dat ik aan het aftellen ben, maar ik ben aan het aftellen. Nog vier dagen en ‘t is vakantie:

    En ik heb eigenlijk nog wel redelijk wat werk te doen. Er zullen hier en daar wat halve dagen vakantie werk worden (maar dan intern werk, geen werk voor de klant), waardoor mijn doel van “ik doe al mijn recup op dit jaar” alsnog niet zal gehaald worden, gedomme.