We hadden een vergadering met een groep mensen over onder meer dingen die we besproken hadden met een kleinere groep mensen op maandag en over dingen we besproken hadden met een grotere groep mensen vroeger.
Ik dacht, ik lijst eens op welke vergaderingen we allemaal hebben in dit ene project, en ik kwam op een reeks. Voor dat ene project alleen zeven verschillende soorten. Eentje een paar keer per week, twee elke week, twee om de twee weken, een soort wanneer het nodig is, een om de zes weken en een om de twaalf weken.
En daarnaast voor een zeer verwant project: een dagelijkse standup, een wekelijkse meeting, een tweewekelijkse grote meeting, en kleinere meetings om de zoveel tijd wanneer nodig.
Dat zijn dan twee projecten van de zes bij één klant.
Vergaderen vergaderen vergaderen. Ik doe dat echt wel graag.
Om vergelijkbare redenen als maandag, vanavond opnieuw met muziek. Ik weet niet of ik het gewoon zou kunnen worden: muziek leidt mij écht veel te veel af.
Daarnet kwam Charlotte Adigéry langs, en dan kan een mens toch niet blijven stil zitten?
Vandaag moést het wel, wegens teveel lawaai in de buurt (vanmorgen) en familie die dingen op televisie aan het bekijken was die ik ook nog wou zien (vanavond).
En ja, die “(vanavond)”, die zou er normaal gezien nooit moeten geweest zijn — ik werk uit principe zo weinig mogelijk buiten de normale werkuren — maar de omstandigheden ‘s morgens waren er écht niet naar om productief werk gedaan te krijgen, en dus had ik nog een paar uur in te halen.
Ik wou niet al te veel afgeleid worden en dus zette ik een lijst Burt Bacharach op. ‘t Is toch wel ongelooflijk wat schone muziek die mens gemaakt heeft. Deze bijvoorbeeld, die kan ik niet voorbij laten gaan zonder hem minstens een keer of drie na elkaar te spelen:
Ik ben van een zekere leeftijd, en dit is zo één van die nummers die mij altijd terugkatapulteren naar toen ik klein was. Het nummer is uitgekomen toen ik 11 jaar was, en het zit dus in mijn hoofd van vóór ik bewust naar muziek luisterde. ‘t Is om kapot te gaan van nostalgie, meneer.
Ahem ja, spoilers. ‘t Is niet moeilijk te raden wat het verloop van het verhaal ongeveer is, als het eerste boek gaat over onderdrukte robots, het tweede boek de titel The Rising heet en het derde The Liberation.
Dus ja, in het tweede boek is er een opstand, en in het derde boek is er een bevrijding. Hoofdrolspelers zijn Nederland (wereldmacht, maakt en controleert robots), Frankrijk (een klein stukje land ergens in Canada, vooral sterk in chemie), en dan een aantal verschillende facties robots.
De grootste verdienste van het derde boek is dat het een degelijk einde van de reeks was en niét meteen voorspelbaar.
A++ would recommend.
En nu nadenken over het volgende boek dat ik zou lezen. Ik dacht even aan N.K. Jemisin’s The City We Became. Ik heb met haar Broken Earth-reeks gelezen in 2018, niet met veel plezier want is geen reeks om plezier bij te hebben als ge het leest, maar toch met veel voldoening. En als ik lees dat The City We Became gaat over verpersoonlijkte steden, dan moet ik direct denken aan Americon Gods-achtige toestanden, en daar ben ik wel voor. Maar als ik dan halve reviews lees (zeer tegen mijn gewoonte in, maar ik had twijfels), heb gelijk niet zeer veel goesting in een boek dat nogal prekerig over de people of colour en de lgbtq+ doet:
The characters didn’t clarify my ambivalence any. They felt familiar, only with over the top stereotypes. NYC, a homeless young brown-skinned gay man. Manny, our cold-blooded amnesiac Manhattanite of questionable ethnicity and gay leanings. Brooklyn, Black woman, who has re-invented herself, is taking care of the family, and being a successful leader. Queen, a new generation of emigrant, making her home in a tenement, building community and being a caretaker. Bronx, an aging artistic socially conscious lesbian Native. And must we? Oh yes, we must: Staten Island, the alienated white-skinned daughter of a police officer.
Ik deed dat absoluut niét graag, spreekbeurten geven op school.
En dan is het plots gekanteld: de laatste spreekbeurt waar ik een hekel aan had, was er een over hoe het al dan niet kinderen niet toegelaten-systeem in elkaar zat (“psychologische horror zou moeten kunnen vanaf 13 jaar, herinner ik me gezegd te hebben). De eerste spreekbeurt die ik wél degelijk voorbereid had, was er een over spreekbeurt over contactlenzen, waar ik het verschil uitlegde tussen harde en zachte en harde gasdoorlatende PMMA-lenzen, en wat er precies goed was aan dat polymethylmetacrylaat.
En veel later, toen ik al werkte, kregen we een uitleg over spreekbeurten geven van iemand die professioneel verkoper is, en die is mij altijd bijgebleven: hoe een spreekbeurt eigenlijk een soort ballet is, waar elke beweging normaal voorbereid is en niet-toevallig.
Sindsdien doe ik dat eigenlijk wel graag.
Vorige week heb ik er twee gegeven voor collega’s, eentje over React en eentje over OBS. Volgende week heb ik er geen gepland, maar de week daarna doe ik er weer eentje voor collega’s over Design Systems in een Lean UX-context, en dan eentje voor een virtueel auditorium aan de KUL over informele en formele designiteraties.
Het zou gemakkelijk zijn om in het verhaal van de onderdrukte robots en de slechte Hollanders een allegorie te zien voor de onderdrukte slaven en zo, maar dat zou te gemakkelijk zijn.
Het zit er wel érgens in, natuurlijk, maar het is ook meer dan dat. Holland is in deze alternatieve wereld zo ongeveer meester van de hele wereld, te beginnen met heel Europa, waar iedereen Hollands spreekt. Dat allemaal, natuurlijk, gebouwd op de mechanisme mensen die onvoorwaardelijk trouw zijn aan de Kroon.
Om de zoveel zeer veel tijd is er eens een robot die kan ontsnappen aan het juk van Holland, en Jax is er zo één.
Fijne personages in het boek: Jax zelf natuurlijk, maar ook Bérénice, het hoofd spionage van het stervende Franse koninkrijk, en een hele reeks nevenpersonages.
Er is niet echt veel over te vertellen zonder spoilers, maar het is de moeite van het lezen waard. En voor één keer is het een boek waar de schrijver wél zijn best gedaan heeft om geen taalkemels meer te laten staan. Als er Frans of Nederlands gesproken wordt, is het correct. Nederlandse termen, die onvermijdelijk zijn in een wereld beheerst door Nederland, zijn juist.
Ik ben maar één fout tegengekomen, en dat was denk ik een kleine vergetelheid: de gestapo-agenten van Nederland heten verderers in de reeks. In het Nederlands noemen ze zich “tuinier”, zoals in “Tuinier Bell”. Maar om de één ofd andere reden staat er een V en geen T op een badge van Anastasia Bell, het overigens fantastisch slecht personage dat de hoofdtuinier is.
Jawel, aangeraden, alweer. Content dat ik geen slechte boeken meer gelezen heb de laatste tijd.
Zes jaar geleden was ik zeer content van dit boek, maar tegelijkertijd ook zeer kwaad op mezelf dat ik aan boek één van een trilogie was begonnen waar nog geen boek twee en drie van bestond.
Dat is dus in 2021 geen probleem meer. ‘t Is te zeggen, eigenlijk al sinds 2016, een dik jaar nadat ik het eerste boek gelezen had.
Ik was een heel stuk van dit boek vergeten, en het was aangenaam weer kennis te maken in de wetenschap dat ik gewoon verder kon lezen.
Ik heb er voor de rest niet méér over te zeggen dan wat ik er zes jaar geleden over zei. =)
Ons bed was dringend aan vervanging toe, en dus hebben we een nieuw bed gekocht. Een nieuw frame, geen nieuwe lattenbodem, geen nieuwe matrassen. Die zijn nog allemaal in orde (enfin ‘t is te zeggen, de lattenbodems moeten nieuwe stopcontacten krijgen want die zijn kapot, en we kunnen ons bed dus niet meer naar boven en naar beneden afstandsbedienen).
Het grootste probleem met het bedframe is dat het gewoon te klein is, of beter, niet hoog genoeg is voor de opgetelde hoogte van gemotoriseerde lattenbodem, gearticuleerd ding dat op de lattenbodem ligt en dikke matras:
Duuusss nieuw bedframe. De kamer in zijn geheel wordt heel donker (bijna-zwarte muren, donkergouden plafond, rode fluwelen gordijnen, zwarte kasten), het bedframe is ijzer en zwart en past in de kamer zoals ze zal zijn.
Vandaag is het ding geleverd. Eén persoon kwam alles installeren en dat was een beetje een misrekening, want het hoofdeinde weegt gelijk 80 kilo en geraakte uiteraard niet door de trap van het gelijkvloers naar het eerste. Met man en macht het ding via het venster naar binnen gesleurd, en terwijl ik zat te vergaderen heeft de meneer het bed in mekaar gestoken.
Toen mijn vergadering gedaan was, ging ik kijken, en ik was gelijk niet echt content want het zag er zo uit:
Zowel aan het hoofd- als aan het voeteneinde ontbreekt er nog een zwarte ijzeren band. Blijkt dat er de verkeerde gaten in geboord waren, of dat het bij het poederlakken fout was gelopen of iets in die zin. Oh, en de lattenbodem ligt ook een paar centimeters te veel naar voor of naar achter, omdat er een dwarsbalk zit waar de motor van het bed zit (we hadden het nochtans juist doorgegeven).
Nu ja, geen groot probleem natuurlijk. De meneer van het bed komt gewoon nog eens langs met een stuk waar nieuwe gaten in zitten, en hij zal dan meteen ook iets doen aan die dwarsbalk.
‘t Zal wel niet meer voor deze week zijn.
En eigenlijk ook niet meer voor volgende week, of de week daarna.
Het hoofdpersonage is bijzonder veel gegroeid, en op een proper organische manier. Er zit een denk ik honderd pagina’s lange gevechtsscène in die geen moment verveelt. De fantasy en de science fiction wordt proper gemengd. En ik heb een beetje goesting om de vorige reeks van Mark Lawrence te lezen. Niet zò veel goesting dat ik er numeteen aan zou beginnen, maar het zal er wel van komen, denk ik.
Een mens verstaat er zich niet aan. Viér jaar heeft het geduurd, dat mijn boekenwebsite ondoenbaar traag was. Geen flauw idee waarom, geen fut om alles ten gronde helemaal opnieuw te doen, en dus ging ik alleen maar om de zoveel tijd eens kijken of het eventueel al opgelost was.
En schets mijn verbazing: het is wel degelijk opgelost geraakt. Ik heb de allerlaatste versie van WordPress eropgepleurd, en ‘t was opgelost. Ongelooflijk.
Ik heb er al een paar boeken van 2021 ingestoken, en ik ben mij aan het afvragen of ik oudere boeken (die ik tussen zomer 2017 en eind 2020 gelezen heb) er ook zou in steken. Ik weet het niet. De completist in mij zegt van ja, de leeghanger in mij zegt van nee.
De site zelf is trouwens meer dan tien jaar oud, en gebruikt een theme dat ik zelf in mekaar gebokst heb, toen ik daar nog goesting in had. ‘t Zou nu geen waar meer zijn.
Hij heeft de winter beter doorstaan dan vorig jaar, maar ‘t is wel nog altijd redelijk triestig van aanzicht:
De bodembedekkers hebben het grotendeels overleefd, ondanks de aanhoudende regen en het vriezen, maar er zal toch serieus veel nieuwe kruiptijm mogen groeien om de dode plekken te vullen. De “zachte” kruiden, denk ik, hebben het niet overleefd. Of het zou moeten zijn dat er alsnog dingen uit de grond zouden komen — ik wacht nog een tijdje af. De salie heeft vooral van het vriezen last gehad, maar ik dénk dat het in orde komt. En de lavendel heeft van niets last gehad, zelfs al was ik heel bang van de nattigheid.
De clematis is al aan week of twee aan het bloeien, de dommerik. In het perk achteraan links staan er allerlei dingen nog te leven, maar ook een hele reeks dingen waar ik niet van weet of ze in winterslaap zijn of dood. De Miscanthus komt zonder enige twijfel weer boven de grond, en de witter regen ook. Ik dénk dat de edelweiss dood is.
En ik ben denk ik 100% zeker dat zowel de peper als de tomaten echt schielijk zijn komen te gaan: ook daar was het vriezen de doodsteek.
Daar heb ik er nu al nieuwe voor staan:
Habanero’s, en twee massief grote tomaten: Noire de Crimée en Buffalo Steak F1. Ik ga ze denk ik niet in de grond planten maar in grote potten.
Mijn eerste gedacht toen ik het uit had, was dat er niet enorm veel gebeurt in dit boek, vergeleken met het eerste boek.
Maar uiteindelijk gebeurt er wel degelijk redelijk wat: er komen twee personages bij, ze reizen van het hoge Noorden terug naar de thuisstad van Jalan en dan naar Firenze, de bankhoofdstad van Europa.
En die Liar’s Key, da’s een sleutel van Loki, die alle deuren kan open doen. Waarmee Snorri de deur wil open doen waar zijn overleden vrouw en kinderen achter zitten, zelfs al vind iedereen dat een slecht idee.
De achtergrond van de wereld is ondertussen wel helemaal duidelijk: duizend jaar geleden voor het boek, vijftig jaar in de toekomst voor ons, hebben wetenschappers iets gedaan met de wereld waardoor magie mogelijk werd. En quasi gelijktijdig was er een atoomoorlog, die alleen overleefd is door mensen die op tijd in grote schuilkelders geraakten. Waar ze dan honderden jaren later uit kwamen.
Sommige mensen hebben de atoomoorlog overleefd buiten de schuilkelders, door hetzij zichzelf in computers te steken, hetzij als een soort magische geesten te overleven. Maar als de mensen weer tevoorschijn kwamen, werden die geestachtige mensen gevangen door de verhalen en mythes van de mensen, in zoverre dat ze zelfs vergaten dat ze eigenlijk ooit mensen geweest waren — vandaar dat er een letterlijke Loki bestaat, bijvoorbeeld.
Ik was opnieuw content van het boek. En cliffhanger op het einde — snel naar nummer drie!
Ik heb het eerste boek van de trilogie gelezen, toen het uitkwam, maar ik ben nooit aan het tweede of het derde begonnen.
Afijn. Eerste boek ondertussen uit en begonnen aan het tweede. Het was een degelijk boek en ik kijk er naar uit om de reeks helemaal te lezen. En dan over te stappen naar de andere reeks in dezelfde wereld — een wereld, als ik het goed heb, misschien duizend jaar na een wereldomvattende catastrofe, iets dat in-universum the day of the thousand suns heet.
Het verhaal speelt zich in een Europa af waar nog resten van oude beschaving bestaan, heropgebouwd nadat mensen een paar eeuwen geleden uit atomschuilkelders kwamen. Met hier en daar nog overblijfselen van de Builders, maar voor de rest vooral veel klassiek swords & sorcery.
Hoofdpersonage is Jalan, een verwende prins die op geen enkel moment riskeert het koninkrijk te erven van zijn briljante grootmoeder, de Red Queen van de naam van de serie. Hij wordt achtervolg door schuldenaren en vaders van vrouwen die hij vermoost, en uiteindelijk geraakt hij verstrengeld met Snorri, een viking die als slaaf verkocht werd, dan weer vrijgelaten werd, en nu terug naar het noorden wil om zijn vrouw en kinderen te vinden, die door een Schlechte Schlechterik zijn ontvoerd/vermoord/iets anders.
Goed geschreven, personages waar een mens om geeft, vechten en tovenarij, hints van verloren technologie (any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic is nooit ver van mijn gedachten), en zowaar nog humor ook.
Content dat ik het toch herlezen heb. En dat het mysterie van waarom ik er mij niet genoeg meer van herinnerde opgelost is.
Niet-te-geloven! Na ik wil niet eens meer weten hoeveel tijd, hebben we eindelijk een toilet in de badkamer!
Bimbam de klokken! Nu alleen nog een aluminium richeltje tussen de steen en de planken, en dan nog de muren en het plafond afwerken en alles is klaar!!!
