Michel Vuijlsteke's weblog

Tales of Drudgery & Boredom.

  • The Books of Babel #1: Senlin Ascends

    Wel, dat was raar. Een zelfgepubliceerd boek, ’t is te zeggen, niet uitgegeven bij een grote uitgeverij of met hulp van een redacteur of watdanook.

    Senlin is een schoolmeester in een klein dorp, hij is net getrouwd met Marya en ze gaan op huwelijksreis naar de Toren van Babel. (Het verhaal speelt zich niet af in het verleden of zo — ’t is gewoon een andere wereld, met elementen van de onze erin: de Toren staat in een soort Mesopotamië, er wordt over Ur gesproken, maar er is ook stoom en electriciteit en robots en vliegende schepen en alles).

    Enorm veel mensen gaan naar de Toren, om allerlei redenen. Rondom de toren is een enorm drukke markt, en Senlin en Marya geraken gescheiden. Het is onbegonnen werk om haar terug te vinden, en Senlin beslist om naar het derde niveau van de Toren te gaan, waar ze hun huwelijksreis in een hotel zouden doorbrengen.

    Hij is de Toren nog niet goed en wel binnen, of hij is al zijn bagage al kwijt. En dan begint een lang verhaal, waar hem op het hart gedrukt wordt om niemand te vertrouwen.

    In het begin had ik de indruk dat het allemaal zeer, euh, schoolmeesterachtig geschreven was. Met veel allegorieën en zo, en met Een Boodschap.

    Ik heb het zeer zelden zo lastig met een boek: ik kon gelijk maar een beperkt aantal pagina’s na elkaar lezen voor ik goesting had om iets anders te doen (Youtube kijken, gazet lezen, naar den hof gaan).

    ’t Is pas in het laatste derde van het boek dat ik helemaal mee was.

    Een zeer vreemde ervaring.

    ⁂

  • Kuiptijm: ik heb het opgegeven

    Zo zag het er vorig jaar in september uit:

    Ik was bang dat die kruiptijm de winter niet zou overleven, maar kijk, dit was de situatie in januari — helemaal niet zo dramatisch:

    …maar toen begon het slecht weer, en dit was de situatie in maart:

    Ik dacht dat het misschien nog wel in orde zou komen als het weer beter werd, maar toen begon het weken aan een stuk te regenen, en in april zag het er zo uit:

    …en dan stopte het niet met regenen, en was dit de situatie in mei:

    Bijna overal helemaal kapot:

    Hier en daar nog wat stukken die overleven, en verder soms eens een letterlijk paar blaadjes hier en daar op het einde van een streng dode takjes:

    …dus heb ik het opgegeven om te wachten tot het goed komt. Ik heb bij de online winkel dertig nieuw kruiptijmplanten gekocht, zes van elke soort die mij aanstond:

    • Duftende, kleine Staude mit weißen Blüten, die auf trockenem, durchlässigem Boden wächst.

    Ik weet dat het wellicht een verloren strijd is, omdat de bodem in de winter altijd te nat zal worden, maar een mens kan maar proberen. :/

    ⁂

  • Eurosong 2021

    Allez ju, we weten hoe de finale er zal uitzien.

    Het eerste nummer, Cyprus, is leutig. Nummer twee, Albanië, is een madam die juist een beetje te oud is voor de kledij die ze aan heeft (die steunkousen!). Israël is op zich niet verkeerd qua Eurosonggehalte, maar met “Set Me Free” optreden In Het Huidig Klimaat is misschien wat, ahem.

    Dan is het België, en het contrast tussen Israël en de volgende, Rusland, is enorm. Rusland is fantastisch wijs trouwens. Daarna is het Malta. Ga gerust naar het WC, het trekt op niets.

    Portugal is gelijk België redelijk niet-Eurosong, wat het natuurlijk helemaal Eurosong maakt. Servië komt met het nummer Loco Loco, en het is kaka kaka. Engeland ziet er een sympathieke mens uit, maar het nummer is slecht.

    Griekenland heeft een beeldschone Grieks-Nederlandse zangeres. Ik denk dat het beter is als de klank uit staat, maar misschien is dat persoonlijk. Zwitserland is magisch schoon van nummer. Echt serieus uitstekend goed gezongen.

    IJsland: ik ben geen fan meer. Te veel hype. Maar ’t zal wel goed scoren zeker? Het meneertje van Spanje zingt heel goed, en punten voor het goede gebruik van de rookmachine, maar het begint te saai en het eindigt niet genoeg in climax.

    Moldavië ziet er uit zoals Albanië er graag had uitgezien, en het nummer is niet verkeerd. Niet goéd ook, maar niet verkeerd. Duitsland is zo knullig en slecht dat het weer goed wordt. Typisch Eurosong. Finland stuurt wat rock, en het is bijzonder catchy. Ik wil het niet goed vinden, maar het kruipt echt in uw hoofd, dat refrein.

    Bulgarije: tijd om nog eens naar het WC te gaan of nieuwe drank te gaan halen: saai, saai, saai. Ik kan er niet bij dat dat de halve finale overleefd heeft en de meneer met een discobol op zijn borstkas niet.

    Litouwen is vintage Eurononsens, en zeer leutig. Oekraïne is mijn favoriet: fan-tas-tisch nummer van een uitstekende groep. Frankrijk zingt een versie van Jacques Brel’s “Au suivant”, van wat ik er al van gehoord heb. Ik heb het nog niet helemaal gehoord, maar misschien is de opbouw wel goed.

    Azerbeidzjan is weer typische Eurosong-schlock, maar wel grappig. Doet ook geen pijn aan de ogen. Noorwegen is mij te gimmicky-sentimenteel om het goed te vinden. Als die gast zijn bril weer op exact hetzelfde moment zogezegd spontaan emotioneel afzet, smijt ik mijn sletsen naar de televisie.

    Holland stuurt denk ik het allerslechtste van alles wat ik hoorde (op Malta na). Ik denk dat ze zéker willen vermijden dat het volgend jaar nog eens moeten organiseren. Italië, daarentegen, stuurt glamrockende jonge kerels, en ik vind ze uiterst sympathiek. Goed nummer ook. Zweden is enorm irritant. ’t Ziet er een vriendelijke jongen uit en al hé, maar die bewegingen met zijn arm als hij zingt en hoe hij voorovergebogen staat gelijk dat hij moet kakken: nah.

    En het sluit af met San Marino, dat begot Flo Rida heeft betaald om af te komen. Zo belachelijk dat het weer typisch Eurosong wordt.

    Mijn persoonlijke top 3:

    1. Oekraïne
    2. Rusland
    3. Italië of Zwitserland

    Wat ik vermoed dat het zal worden:

    1. Italië (kan ik mee leven)
    2. Frankrijk of Zwitserland (kan ik mee leven)
    3. Malta (echt, ik kan niet in woorden uitdrukken hoe afgrijselijk slecht ik dit vind) of San Marino (bleh)

    ⁂

  • A Court of Wings and Ruin

    Uitstekend boek! Fantastisch einde van een reeks die beter werd met het boek!

    Was het een goed boek? Nee, natuurlijk niet. Het blijft schlock. Maar was het goed? Zeker dat. Uitstekend.

    Er zijn grote gevoelens, er is romantiek, er is spanning en avontuur en double-crossing en double-double-crossing, en er is een happy end.

    Het irriteert mij een beetje dat de illustratie op de cover verkeerd is (er moeten tattoos op beide handen staan, grr), maar ik heb verder niet echt veel klachten. Het was karikaturaal en niet echt goed geschreven, maar ik trek mij daar niets van aan. Het was een uitstekende reeks.

    ⁂

  • Eurosong 2021, halve finale 1

    Mijn favorieten zijn bijna allemaal door, ik ben content. En van mij mag Oekraïne of Rusland winnen.

    Litouwen opende zoals het moet op Eurovisie, Slovenia was saai, Rusland was uitstekend en ook 100% Eurovisie:

    Ik werd helemaal nerveus van de Zweedse meneer en zijn akelige manier van zingen, van gebaren maken met zijn arm en van cliché te zijn op een slechte manier. Australië was echt niet goed, en kreeg extra slechte punten omdat ze zelfs niet deed alsóf ze live zong: ze had begot een andere haarkleur en -snit ten ze in haar virtuele green room zat dan tijdens het nummer. For shame!

    Noord-Macedonië (, of The Former Former Yugoslav Republic of Macedonia) had ook mogen naar de finale gaan, al was het om het Eurosonggehalte. Die spiegels!

    Ierland vond ik ronduit slecht. “Only one way to GO! Ississthe way bagHOWOWO!” Serieus, zo nijdig zingen, dat was nergens voor nodig. Cyprus en El Diablo? Hey, bijna-blote madams, ik ben pro. En net slecht genoeg om weer goed te worden.

    Noorwegen was ik dan weer géén fan van. Okay, Eurosonggehalte, met engels en duivels en al. Maar niet extreem genoeg. En dat die meneer Tourette-tics heeft en zichzelf Tix noemt en dan een bril draagt maar die zeer berekend zogezegd spontaan afneemt op een bepaald moment: bah.

    Ik vond Croatië beter worden hoe meer ik het zag, beetje spijtig dat ze niet door waren. België was degelijk, maar ik was wat teleurgesteld in de regie: beetje sloppy camerawerk soms, ’t had gewoon veel meer rechttoerechtaan mogen zijn. En niet echt Eurosong natuurlijk, wat dan uiteraard logischerwijs wél helemaal Eurosong is.

    Israel, tja. Een beetje ironisch om of “Set Me Free” te zingen op dit moment. Ik had het in alle geval zeer moeilijk om de politiek uit mijn hoofd te houden tijdens het nummer.

    Roemenië vond ik helemaal bleh. De manier waarom dat meisje zong: ik kreeg er de kriebels van. Geen goede kriebels. Azerbeidzjan daarentegen: ha ja, Eurosong hé. Mocht voor mij om dezelfde reden als Cyprus eigenlijk wel door.

    OEKRAÏNE! Hoera! Beste van de avond (op de voet gevolgd door Rusland).

    En van diezelfde mensen ook deze heerlijke cover van het nog heerlijkere Dancing Lasha Tumbai, beste Eurosong-Eurosong nummer ooit!

    Ik hoop dat ze winnen.

    En dan was er ook nog het meest irritante nummer ooit van de meest irritante zangeres ooit. Bah. Fuck Malta, dit jaar. Nog liever Fabrizio Faniello.

    ⁂

  • A Court of Mist and Fury

    Kijk nu: het vervolg is (veel) beter dan A Court of Thorns and Roses!

    Het eerste boek begon met een minofmeer hervertelling van Belle en het Beest en werd dan een traditioneel “voer drie onmogelijke taken uit”-verhaal. Feyre en Tamlin waren een vreemd koppel. Ja, verliefdheden en alles, maar ook scheefgetrokken verhoudingen.

    Er gebeuren Erge Zaken op het eind van het vorige boek, maar het allerbelangrijkst is dat de verhoudingen tussen Tamlin en Feyre nog meer scheef zijn getrokken: zij heeft nu enerzijds meer macht dan ze had, maar hij is nu anderzijds nog véél meer beschermend, op het obsessieve af.

    En iemand die getraumatiseerd is door gevangenschap en vrijheidsbeknotting “voor haar eigen goed” huisarrest geven, dat is niét een goed idee.

    Feyre beseft dat ze hem eigenlijk helemaal niet graag ziet — en wat een opluchting! Ik werd er al wat triestig van, dat de rest van haar leven zou spenderen met de eerste persoon die haar niet archislecht behandelt.

    De softporno is ook beduidend beter in dit boek dan het vorige, want tussen de persoon waar ze uiteindelijk mee samen is en haar is er meer chemie dan in het reservekot van de scheikunde klas van een jezuïetencollege na 150 jaar scheikundeleraars.

    Content van het boek.

    ⁂

  • A Court of Thorns and Roses

    Hoera! Schlock!

    Het verhaal speelt zich af in Prithian, een van geografie nauwelijks aangepast Engeland. Mensen haten elfen: tot voor een jaar of 500 geleden waren alle mensen slaven van de elfen. Toen was een oorlog tussen elfen die vóór slavernij waren en elfen + mensen die tegen slavernij waren. Die is afgelopen met een overwinning van de Tegen Slavernij-kant, en met een muur die de landen van de elfen van de landen van de mensen afscheidt:

    Feyre is de jongste dochter van drie in een gezin zonder moeder. Tot voor een paar jaar waren ze zeer rijk, maar er bleken zeer veel schulden te zijn, hun moeder overleed, en hun vader maakte een laatste investeringsgok die hem alles kostte. Zijn schuldenaars hebben hem kreupel gestampt en hij doet nu niets meer behalve soms wat hout kerven.

    De twee oudste dochters doen ook niets behalve het weinige geld opdoen dat Feyre verdient door te jagen in het gevaarlijke bos. Feyre zou het liefst van al gewoon schilderen, maar ze moet noodgedwongen het hele gezin onderhouden, dat haar als afval behandelt.

    (Ja, qua cliché kan allemaal zeer hard tellen.)

    Op een zekere dag is ze aan het jagen op een hert wanneer ze een reuzengrote wolf ziet. Ze denkt dat het misschien wel een elf zou kunnen zijn in vermomming en ze haalt de ene pijl boven die elfen kan doden: es, met een ijzeren tip. Ze schiet, ze raakt de wolf! En dan schiet ze voor de zekerheid een gewone pijl door zijn oog.

    Ze vilt wolf en hert, neemt het hertenvlees naar huis mee, krijgt stank voor dank van de familie, en trekt dan naar het dorp om de pelsen te verkopen.

    Wat later staat een Verschrikkelijk Beest aan de deur: dat Feyre een elf vermoord heeft, en dat het de wet is dat ze nu dood moet. Dood, of mee naar het elfenrijk.

    (Mee naar het elfenrijk, natuurlijk. Wat denkt ge?)

    Het Verschrikkelijk Beest blijkt een Ongelooflijk Knappe Man Elf te zijn. Tamlin is één van de grote bazen van Prithian, de chef van de Spring Court, pakweg het land van altijd lente. Maar zijn kasteel is vreemd leeg, en er is gelijk iets raar aan de hand.

    Die Tamlin is eigenlijk een oninteressant personage: hij is zot verliefd op Feyre, maar onderneemt eigenlijk weinig of niets. Tegen het einde van het boek blijkt daar een goede reden voor te zijn, maar zelfs dan: het veruit meest interessante personage is Rhysand, de baas van de Night Court in het noorden.

    Ik was er zeer snel door, het einde was een mengeling van oogrol-inducing cliché op cliché en eigenlijk best wel degelijke stukken.

    Ik kijk uit naar het vervolg.

    ⁂

  • Murderbot 6: Fugitive Telemetry

    Ik ging aan een batch nieuwe boeken beginnen, maar toen zag ik dat er een nieuw Murderbot-boek was, en dus heb ik dat maar eerst gelezen.

    Het was zeer raar. Ik had net Red Country gelezen, dat bij momenten absoluut enorm grappig is, maar ook bij momenten doodernstig. En dat niet alleen uitstekend van verhaal is, goed geschreven, een onderdeel van een veel grotere wereld en een zeer lang lopend verhaal, maar ook een lang boek is dat perfect op zich kan staan.

    Murderbot was aanpassen. Het is een kort boekje dat bijna niet te begrijpen is zonder alle voorgaande gelezen te hebben (ik herhaal wat ik al meer dan eens zei: het leest meer als een tv-serie dan als een boek), en wat een hele reeks boeken wel leutig overkwam (de altijd cynische SecBot), komt nu soms wat als een te veel gebruikt truukje over.

    Het verhaal? Er is een moord gepleegd, en Murderbot helpt de moord oplossen.

    Tja.

    Een beetje dunnetjes.

    ⁂

  • Red Country

    Ik ben een zeer grote fan van de First Law-boeken. Dit was iets zeer vreemd: een First Law-boek dat eens geen fantasy was maar een Western.

    Het speelt zich af in het westen van de wereld, waar er een gold rush is, en waar er iets Indiaan-achtig is, en waar er stoffige dorpjes zijn met een saloon en alles.

    Zoals altijd komen er onvergetelijke personages in voor. En zoals altijd komen er ook hier weer personages uit vorige boeken terug (en hoe!).

    Er is niet veel meer over te zeggen dan dat het een zeer zeer goed boek was.

    ⁂

  • Op de plank

    Ik blijf maar dingen vinden waarvan ik denk “ik zou dat wel eens willen lezen”. Deze keer heb ik mij laten leiden door het aanraadalgoritme van Goodreads.

    Dat is door de band niet echt goed, maar dit zijn gelijk dingen waar ik niet noodzakelijk zelf zou op gekomen zijn.

    Serieus: het is al jaren dat ik hoop op een echt degelijke aanraadwebsite. Als er één plaats is die het zou moeten kunnen, is het wel Goodreads: ze weten ongeveer welke boeken ik heb (ik heb niet al mijn boeken in Goodreads gezet maar toch door de tweeduizend), ze weten ongeveer wat ik goed en slecht vind (toch zeker een paar honderd boeken die ik ratings en/of reviews heb gegeven), en dus lijkt het mij logisch dat ze gewoon kunnen kijken naar boeken die goed worden gevonden door mensen die boeken goed vinden die ik goed vind.

    Ik ben er bijna van overtuigd dat de laatste keer dat ik naar de Recommendations van Goodreads ging kijken, het vol stond met dingen die ik al gelezen had, en die ik trouwens niet noodzakelijk goed had gevonden. En ook met een hele reeks bestsellers — genre Harry Potter en zo.

    Maar deze keer dus niet.

    Ik zie A Court of Thorns and Roses, iets Romance-achtigs van Sarah J. Maas (wellicht aangeraden omdat ik de Blood and Ash-reeks gelezen heb en niet barslecht gequoteerd heb), The Ten Thousand Doors of January (dat op het eerste zicht en van zeer ver iets heeft van het concept in The Midnight Library), The Black Witch Chronicles (dat er misschien wel tussen zit omdat ik The Once and Future Witches las), en The Books of Babel (dat helemaal anders is dan Mark Lawrence, maar wel door hem zeer hard aangeraden wordt).

    Ik ben eens benieuwd.

    ⁂

  • Grisha 3: Ruin and Rising

    Allez dan. Het is gedaan. Het einde was, da’s toch iets, niet meteen voorspelbaar. Ik had het misschien liever anders gezien, maar bon, ik kan er meer leven.

    Er zit gewoon heel erg weinig verhaal in de hele reeks. Personages komen en gaan, groepen mensen gaan van plaats A naar plaats B. Er wordt wat spanning opgebouwd, mensen worden gevangen genomen, mensen worden weer bevrijd, en ze gaan van B naar C. Dingen gebeuren aan twee snelheden in de reeks: ofwel enorm gezapig, met heelder hoofdstukken waar quasi niets gebeurt, ofwel veel te snel. Dat laatste in het algemeen als er gevochten wordt — ik heb de indruk dat Bardugo dat gelijk niet boeiend kan schrijven en zich dus maar snel van af maakt.

    Het spijtige is dat véél van de personages interessante conflicten meedragen, en dat er dus veel meer in zou kunnen gezeten hebben. Helaas. Oppervlakkig.

    Maar ik zie wel waarom ze er een serie op Netflix van gemaakt hebben. Het zou er spectaculair kunnen uitzien.

    ⁂

  • Grisha 2: Siege and Storm

    Ai ai ai. Het tweede boek is wellicht beter dan het eerste boek, maar dat zegt niet enorm veel.

    Okay, het is iets minder voorspelbaar. Maar het blijft echt wel niet zo goed. Het leest als een boek dat geschreven is door een auteur die denkt te weten wat tienermeisjes graag lezen. Ik vrees dat wat tienermeisjes écht graag lezen niet zo heel hard verschillend is van wat ik graag wil lezen: goed geschreven boeken, met een degelijk verhaal, en met geloofwaardige personages.

    Er was een soort liefdesdriehoek in het vorige boek, dat ik in dit boek uitgebreid naar een liefdes, euh, vierhoek? piramide? Alina is al van toen ze kind was verliefd op Mal, ze voelt zich onweerstaanbaar aangetrokken door de eeuwen- en eeuwenoude Schlechterik, en er hangt electriciteit in de lucht tussen haar en Nikolai, de jongste zoon van de koning van Ravka.

    Zucht.

    Ik ben het eens met wat ellexamines op Goodreads zegt:

    The problem is the narrative of this book just will not let this series get as dark as it deserves to be. This series is one about awful characters doing awful things in which the lead is basically slowly losing her humanity and the villain is maybe possibly doing it for the right reasons and the love interest is insecure and the princes are shitty and really, no one is doing the right thing, and certainly not for the right reasons. But it refuses to let itself be this. I keep feeling Bardugo come thiiis close to inner darkness and antihero power and then shying away.

    Dat is precies wat R.F. Kuang in de Poppy War-boeken wél durfde.

    ⁂

  • Grisha 1: Shadow and Bone

    Ach, ach, ach.

    Pas op het is niet slecht hé. Maar het is ook verre van goed.

    We zijn in een onbestemde periode in een wereld die wat lijkt op die van ons in pakweg de 19de eeuw of zo: er is Ravka, een Rusland-achtig land, er is een Nederlanden-achtig land, er is een vaag-Aziatisch land.

    En er zijn Grisha, mensen die magie kunnen doen, maar niet echt: wat ze doen komt nooit uit het niets; ze kunnen alleen dingen manipuleren (de wind, vuur, metaal, iemands hart- en vaatstelsel).

    Haal boven uw zak vol clichés: Alina is een weeskind dat samen met Mal, ook een weeskind, opgroeit. Hij ziet er uit als een jonge god, zij als een onzichtbare muis. Maar zij is ook een Grisha, die toen ze klein was haar talent verborgen heeft gehouden omdat ze niet van Mal wou gescheiden worden. En met de jaren beseft ze dat ze op hem verliefd is, maar hij ziet haar niet op die manier.

    Na het weeshuis komen ze allebei in het leger terecht: zij als cartograaf, hij als soldaat.

    Tussen Ravka en de zeer ligt er de Fold, een gebied waar het permanent donker is en waar het vol met volcra zit: vliegende monsters die afstammen van de mensen die er vroeger woonden. Die Fold is er gekomen toen eeuwen geleden een slechte Grisha iets verkeerd deed.

    Tijdens een oversteek van de Fold wordt het leger aangevallen door volcra, en boem paukenslag, blijkt dat Alina niet alleen een Grisha is maar een soort Grisha dat nog nooit bestond: een Sun Summoner — ze kan zelfs in de donkerste plaatsen al het licht dat er is bij elkaar brengen.

    Alina wordt sofort naar het koninklijk paleis gedispatched om te trainen als Grisha.

    Volgt nóg een zak vol clichés: She Was Beautiful All Along, om te beginnen, en een gezonde dosis liefdesdriehoek, enzoverder, enzovoorts.

    Het was niet slécht, maar het was ook niet goed. Het is enorm hard een boek voor jonge tieners, maar hey, ik ga de rest van de reeks ook maar lezen, een mens weet nooit dat het betert. (En het is ook wel ontspannend en het leest vlot, dat telt ook voor iets.)

    ⁂

  • Grisha

    Mijn collega Pieter vroeg me of ik Shadow and Bone op de Netflixen had gezien. Neen dus, want ik had me dit jaar voorgenomen om niet meer aan honderd per uur series te bekijken.

    Maar! De premisse leek me wel leutig — dixit Pieter: saaifaai, stiempunk, kozakkenpakken, cyrillisch gedoe — en dus heb ik een oplossing gevonden. De boeken lezen, natuuurlijk.

    Het gaat om een trilogie:

    …maar uitgebreid met een aantal losse hoofdstukken en kleine boekjes ziet het er zo uit:

    Ik had net gedaan met een boek, en dus kijk zie, ik weet weer wat gedaan vanavond. 🙂

    ⁂

  • Project Hail Mary

    Ik heb The Martian een tijd geleden graag gelezen. Geen literatuur met een grote L, maar wel zeer leutig om het hoofdpersonage het ene na het andere probleem te zien oplossen.

    Project Hail Mary is meer van hetzelfde. Er worden een soort beestjes ontdekt die beetje bij beetje de zon opvreten. De hele wereld werkt samen om een oplossing te vinden.

    In het begin van het boek is renaissance-supermanwetenschapper-maar-tegelijk-ook-maar-gewoon-leraar-op-school Ryland Grace één van de weinige mensen die een theorie hebben over leven dat geen water nodig heeft. Hij wordt ingeschakeld om samen met een stapel andere mensen de wereld te proberen redden.

    Hij doet een aantal belangrijke ontdekkingen. Hij wordt op de één of andere manier de nummer twee van het project om de wereld te redden. Hij komt ook op de één of andere manier terecht in een ruimteschip dat erop uit gestuurd wordt om een oplossing te zoeken. Hij is op de één of andere manier de enige die de reis overleeft.

    En hij slaagt er op de één of andere manier in om de wereld te redden.

    Jaja, het ene na het andere probleem, dat het ene na het andere opgelost wordt.

    Er is zéér veel suspension of disbelief nodig om dit boek zonder terminaal oogrollen door te raken.

    Het las snel, ’t was toch altijd dat. Ik zou het 2.5 sterren op 5 geven: ontspannend, maar een béétje te veel bij het haar getrokken.

    ⁂