Tales of Drudgery & Boredom.
Mensen beseffen, denk ik, niet genoeg in wat voor een sciencefictionwereld wij tegenwoordig leven.
Omdat ik meer dan een paar keer naar Go_A heb geluisterd de afgelopen tijd, kreeg ik plots van Youtube een documentaire over Kateryna Pavlenko te zien:
Zot. Dakloos, twee keer bijna dood, en blijven volhouden. Wat een verhaal.
En wat een wereld, dat zo’n verhalen niet alleen kunnen gebeuren, maar dat we ze allemaal kunnen horen en zien. Met ondertitels in het Engels en alles.
⁂
Ik ben juist begonnen aan een boek. Er was eerst een lange inleiding, waarvan ik dacht dat het al het eigenlijke boek was, maar die eindigde met iets als “en daarom schreef ik dit boek”, waarop hoofdstuk één aldus begon:
Het was direct nostalgie: naar boeken van lang geleden, waar elk hoofdstuk zo begon. Naam van het hoofdstuk, en dan in korte zinstukken wat er allemaal gebeurt.
Een nieuw begin — De nadelen van compost — Een kat wordt bruin — Ongepaste kledij — Op een krakende tafel — De man die de pensioenleeftijd nog niet had bereikt
Tegenwoordig is dat niet meer zo. Wanneer zou dat veranderd zijn? Waarom? Zou het ermee te maken hebben dat sommige boeken vroeger als episodes verschenen? Was het iets typisch negentiende-eeuws?
Ik zou dat graag weten.
⁂
Het is een raar jaar geweest, tot nog toe, met veel slecht weer en weinig zon.
De laatste paar dagen was er wel zon, en ziet! Vier planten tegelijk hebben besloten om vandaag voor het eerst bloemen te hebben — de klimroos, de tomaten, de stekelnootjes en de vuurdoorn:
Voor de rest is het allemaal wel groen, op het stuk waar de tijm juist geplant is na, natuurlijk. Nu die dode tijm daar niet meer staat, wordt het een gevecht tegen onkruid en de kat. De kat, want die ziet elk stuk dat niet beplant is als een kattenbak: ik heb vanmorgen al een kak mogen opkuisen verdomme. Als ze dat blijft doen, zal het zijn zoals vorig jaar: kattenluik op slot en verplicht binnen in de kattenbak.
Nog met de zon heeft de paarse phlox besloten om bijna helemaal in bloei te staan:
Aan het tempo dat die bezig is, gaat die volgend jaar nog eens dubbel zo groot zijn.
⁂
Grr. Vóór alles: ik koop nog weinig of geen fysieke boeken meer, maar als er één ding is waar ik zeer spinnijdig van kan worden, is het wel dat mensen in het midden van een reeks plots van coverontwerp gaan veranderen.
Ik had het moeilijk toen het design van de Discworldboeken veranderde (zelfs al zijn de nieuwe designs eigenlijk objectief beter) omdat ik nu met allerlei verschillende formaten en groottes en ontwerpen zit in mijn bibliotheek.
Court of Silver Flames is van hetzelfde. Een totaal ander ontwerp dan de vorige boeken. Zeg zelf, welke van volgende twee reeksen is beter? Deze?
Of pakweg deze?
Okay, de hoofdpersonages van dit boek zijn niet meer de hoofdpersonages van de vorige boeken, maar dat wil niet zeggen dat er een beetje continuïteit mag zijn, dedju!
Verder weinig klachten over deel vier: Nesta en Cassian zijn interessanter dan Feyre en Rhysand, de sex is beter dan in de vorige boeken (en er is meer!), het verhaal is boeiend, er zijn weer schlechte schlechteriken, er komen fijne nieuwe personages bij, ik was content.
Nesta en Cassian is op de goede weg, maar de situatie met Lucien en Elain moet nog opgelost worden, er moet iets gebeuren met Azriel en Gwyn, wellicht is het boeiend om iets rond Eris te doen en aargh ik kijk hard uit naar het vervolg. En het vervolg van het vervolg. En het vervolg van het vervolg van… you get my drift.
Het slechte nieuws is dat het wel eens zou kunnen dat die vervolgen er niet meer komen: Sarah J. Maas is aan een nieuwe reeks bezig waar ze zeer content over is, en de eerste drie boeken zouden wel eens in een serie ergens kunnen terechtkomen. Ik hoop hard dat het niet waar is. Want Azriel en Gwyn wil ik echt zien. 🙂
En zou ik Throne of Glass misschien op mijn lijst zetten?
⁂
Het heeft weken geduurd, maar vandaag stond er een grote doos vol kruiptijm in de gang.
Im de gang gesmeten, ondanks de afplakkers:
Zucht. Très fragile / zeer breekbaar / highly fragile, overal pijlen om aan te duiden wat de bovenkant is, maar nee. Smijten en doen.
Maar goed. Na een lange dag werk heb ik op het half uur dat ik had voor ik naar een conferentie moest 32 plantjes kruiptijm in de grond gepoot. Het grootste deel.van de plantjes zag er zeer triestig uit — benieuwd wat het zal geven.
En natuurlijk heeft het bijna meteen nadat ik ze geplant heb bakken water geregend. Waar die tijm niet zot van is.
Tsk.
Als het is zoals bij poging één, zal ik er pas volgend jaar geniet van hebben, helaas. Op voorwaarde dat ze niet verzuipen tijdens de herfst en/of winter en/of lente, natuurlijk.
⁂
Het was dertien na elf en ik had er al een vergadering van 9 tot 10 op zitten. Ik was aan de tweede meeting van de dag bezig en we waren al een uur of zo bezig, toen de computer uit viel.
De laptop van het werk had al eens een bluescreen gedaan, maar dit was mijn eigen machine. Een desktop die nooit crasht. (Immens traag worden wel, dat wel. Maar nooit helemaal op zijn wezen stuiken.)
De elektriciteit in huis dus.
Snel bevestigd dat het licht niet meer werkte, jawel.
En dan een paniektelefoon van Zelie, die om kwart na een mondeling examen had. Haar gezegd het via telefoon te doen terwijl ik naar de plons ging kijken: niets aan de hand daar.
Het bleek de hele straat en meer te zijn.
Lastig, want ik had van 13u tot 16u een workshop met klanten. En mijn telefoon was bijna leeg.
Ik ben even technisch werkloos in de zetel gaan lezen — zich opwinden heeft in dergelijke situaties nul zin — en jawel, een klein half uur voor de workshop was er weer een draaiende desktop.
Maar wel spannend dus. 🙂
⁂
Deel drie van de vrees ik vier, en dat het vierde boek pas uitkomt in november. Ik heb al mijn kalender gezet dat ik deel vier moet kopen, kijk:
Met een titel als “The Fall of Babel” is het niet enorm moeilijk om alvast de grote lijnen van het laatste boek te bedenken, maar wat er precies hoe gaat gebeuren: geen idee.
Senlin kwam in boek één met zijn kersverse vrouw aan bij de Toren van Babel en raakte ze meteen kwijt. Hij spendeert het grootste deel van boek twee en drie met naar haar te zoeken; in boek drie vindt hij haar.
Maar niets is zo eenvoudig als het lijkt: zij is ondertussen ook al vele maanden verder, en er is vanalles veranderd waadoor het niet zo eenvoudig is voor haar om zomaar terug naar Senlin te gaan. (Er nog helemaal naast gelaten dat Senlin eigenlijk niet mee Senlin is, zo hard dat hij veranderd is.)
The Hod King begint met Senlin, die door de Sphinx als een soort spion gestuurd wordt naar Pelphia (waar ook Senlin’s vrouw zit). We volgen zijn verhaal tot dat, ahem, niet zo goed afloopt — en dan keren we terug in de tijd en volgen we het verhaal van zijn schipgenoten uit he vorige boek, en hoe zij van ring naar ring gaan, tot ze ook in Pelphia belanden. Senlin komt in de laatste pakweg twee derden van het beok alleen terug in korte intermezzo’s.
Het was spannend. Ik ben kwaad op mezelf dat ik wéér eens aan een serie begonnen ben die nog niet helemaal klaar is.
⁂
Ik begin er langzaam aan van af te raken, de tomaten. Er staan er drie in volle grond in onzen hof en drie in grote potten, er zijn er twaalf geplant bij mijn moeder in den hof, er zijn er een aantal uitgedeeld aan vrienden en vriendinnen van de kinders.
En nu is het wachten op allerlei onvermijdelijke teleurstellingen — kapotte planten wegens droogte of ongedierte, tomaten die kapotregenen of afvallen wegens te zwaar, planten die omvervallen, al die wijze dingen.
Jaja, spannend. En dieven en alles, kweet.
⁂
Ik zag de trailer van Eternals, en ik dacht: lang geleden dat ik dat nog eens gelezen had.
Een trip naar mijn achterhuis en een tijdje later, had ik deel één van de reeks gelezen, en kijk ik uit naar hoe ze het gaan filmen.
Eternals is een rare Marvel-serie. De personages bevinden zich helemaal buiten het normale Marvel-universum — Jack Kirby baseerde het originele verhaal uit de jaren 1970 begot op Van Däniken en weigerde er andere Marvelkarakters in te steken (op een robot-Hulk na dacht ik). De reboot van Gaiman heeft een béétje andere Marvel erin, maar ’t blijft et verhaal van 100 onsterfelijke wezens die milmjoenen jaren geleden gemaakt zijn, en die sinds zeer recent vergeten zijn wie of wat ze zijn.
Echt benieuwd, ja.
⁂
Bah. Dit is gewoon een Christmas Special. Maar dan bijna letterlijk: gewoon een relatief kort verhaal dat zich rond de winterzonnewende afspeelt.
Niets speciaals en gemakkelijk over te slaan.
Het verhaal van Feyre en Rhys is eigenlijk verteld, tijd voor iets nieuws — en het ziet er naar uit dat het Nesta en Cassian wordt. Dáár kijk ik naar uit.
⁂
De meneer van de muizenverdelgfirma is vandaag voor de derde keer langsgekomen.
Het goede nieuws: er zitten op het gelijkvloers en op het twee verdiep geen muizen meer. De lokdozen met vergif zijn onaangeroerd.
Het slechte nieuws: er zitten nog altijd stapels muizen boven het plafond van onze slaapkamer en badkamer. En geen flauw idee waar ze vandaan komen of hoe ze het al maanden en maanden aan een stuk overleven.
Er is nog eens gif in alle mogelijke hoeken en kanten gespoten — en dat is dus niét veel hoeken en kanten: in onze slaapkamer is er in één hoek een niet volledig gedichte spleet, en daarnaast zijn er twee plaatsen waar verwarmingswaterbuizen door het plafond gaan. Ik ben heel benieuwd of het iets zal uithalen.
⁂
Het is toch wel wat, met werk en alles. Er zijn van die spannende gebeurtenissen (sommige vergaderingen, sommige rapporten, sommige workshops, sommige gesprekken, sommige designkwesties) die als een soort Mont Ventoux in de toekomst gepoot staan en alsmaar dichter en dichter komen — en dan zijn ze voorbij, was het meestal allemaal niet zo erg als verwacht, en zitten we voor ge het weet weer in alledaags werk met alledaagse situaties.
Hetzelfde met werkdagen en vakantiedagen en de tijd die alsmaar sneller voorbij gaat. Deze week had ik een week van drie dagen gepland. ’t is te zeggen, een week van vier dagen met een halve dag leertijd en een halve dag recup. In de realiteit zal daar niet veel van in huis komen wegens toch dingen moeten voorbereiden voor volgende week, maar volgende week plan ik dan wel degelijk een dag recup in. En de week daarna ook. En dan vier weken van vijf dagen, en dan een week van drie dagen en dan twee weken vakantie.
En dan zijn we al augustus.
Hoe zot is dat? Misschien neem ik wel beter drie weken vakantie.
⁂
Allez ju, ik heb drie tomatenplanten buiten geplant in onzen hof, met een tomatenspiraal en al.
Ik heb ook twee groepen van zes tomatenplanten in den hof bij mijn moeder gezet. Daar staan nog geen tomatenspiralen tegen, en ja, ’t is er ook serieus van Maai Mei Niet. 🙂
’t Zal ook nog wat zoeken zijn om die spiralen degelijk vast te maken. Misschien moet ik er wel een staketsel boven bouwen. Grr. En dan om de zoveel tijd kijken of er moet water gegeven worden en dieven verwijderd en alles. Ik zal mijn werk hebben met van en naar daar te fietsen.
Er staat nog altijd een plant of veertig of zo in de keuken. Dit is groep één van de twee; aan de rechterkant potjes met op hetzelfde moment gezaaide habañeros — volgend jaar zaai ik die krengen al in januari, denk ik.
Van die planten ga ik er nog drie in grote potten op het terras zetten, en de rest weet ik niet wat mee gedaan. Als iemand tomatenplanten wil: ge moogt er om komen.
⁂
Ik moet voor mijn werk inbellen via een VPN op een computer die van het werk is en waar ik niets mag of kan op installeren.
Ja, dat is redelijk vervelend: ik doe het overgrote deel van mijn werk op mijn thuiscomputer, waar drie grote schermen aan hangen en dat is er niet één te veel. Maar dan moet de uiteindelijke neerslag van het werk in Jira en/of Confluence geraken, en dat kan alleen op die werkcomputer.
Ik kan er mee connecteren via een webinterface, dus ik moet gelukkig niet voortdurend zitten priegelen op een laptop.
Maar, helaas: die webinterface doet niet mee aan ctrl, wat onder meer wil zeggen dat copy/paste allemaal met rechterklikmuis moet gebeuren. Daar is nu nog mee te leven, net zoals met de ellendig lage resolutie.
Dit is iets lastiger:
Op totaal onvoorzienbare momenten blauwe schermen. Er is geen logica achter te vinden. Tcpip.sys ontploft, da’s wellicht een verkeerde driver-zaak.
En daarnaast: de laptop staat constant te blazen alsof hij aan het koken is, terwijl hij toch weinig processor gebruikt en helemaal koud aanvoelt.
Dat klinkt alsof er ergens een sensor kapot is. Bleh.
⁂
Ik hoor van mensen dat ze dit boek minder goed vinden dan het eerste boek. Ik kan begrijpen waar ze vandaan komen: het gaat allemaal misschien wat trager, en het is zeker zo dat er stukken zijn waar er heel weinig gebeurt.
En toch vond ik dit aangenamer om lezen, en heb ik het — in tegenstelling tot het eerste boek — in één ruk op een dag uitgelezen.
Senlin, die in het begin vooral een idealistische schoolmeester was, verandert helemaal in de loop van de twee boeken. Hij blijft zoeken naar zijn vrouw, maar hij maakt tijdens zijn zoektocht een hele reeks vrienden (en vijanden), en is op een bepaald moment zelfs kapitein van een piratenschip.
Als ik het verhaal zou moeten navertellen, zou het allemaal zeer raar klinken, maar in de logica van de wereld klopt het allemaal.
Ik ben enorm benieuwd naar het derde boek. En dan naar het vierde en laatste, dat ergens op het einde van dit jaar zou moeten komen.
Ik denk dat ik ondertussen wel wat andere dingen ga lezen. Kwestie van het plezier wat te rekken.
⁂